วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #13 : ดินถนัน ยาอายุวัฒนะของสุนทรภู่

ดินถนัน คือ ดินชนิดหนึ่งซึ่งเชื่อว่าเป็นยารักษาโรคและเป็นยาอายุวัฒนะ ในเรื่อง พระอภัยมณี นั้นที่นางละเวงวัณฬามีรูปร่างหน้าตางดงามอยู่เสมอเพราะกินดินถนันนี้แหละ

จากความที่เจ๊แกได้ฟังเพลงปี่ของพระอภัยก็ลืมองค์แปรเปลี่ยนไปรักพระอภัยซะงั้น แต่เจ๊แกก็หักใจไว้ได้ เจ๊ละเวงเลยรีบควบม้าหนีกลับไปยังเมืองลังกาทันที ระหว่างทางนั้นเกิดเหตุอาเพศพสุธาเกิดความสนั่นหวั่นไหว สักพักก็มีอะไรบางอย่างโผล่มา เจ้าดินถนันนี้เอง

สุนทรภู่เขียนไว้ในเรื่องพระอภัยมณีว่า ดินถนันมีลักษณะเหมือนน้ำเต้าสีทองเหลืองอร่าม ผ่าออกมาข้างในเป็นสีแดง มีรสโอชายิ่งกว่าสิ่งใด

.

• พอได้ยินดินลั่นเสียงครั่นครื้น…………..สะเทื้อนพื้นภูผาป่าระหง
• ประเดี๋ยวหนึ่งตึงสะดุ้งดังผลุงลง……….กลิ้งอยู่ตรงหน้าเท่าน้ำเต้าทอง
• เหลืองอร่ามงามงอมหอมระรื่น…………ดูสดชื่นชูสีไม่มีสอง
• สงสัยนักชักมีดออกกรีดลอง……………..ขาดเป็นสองซีกไส้ข้างในแดง

.

ต่อมาเจ๊ละเวงได้พบกับเทวดาอารักษ์องค์หนึ่ง ร่างกายครึ่งตัวมาขอกินบ้าง อารักษ์ยังได้มาบอกอีกว่า ดินถนันนี้เกิดขึ้นเองจากดิน เมื่อเกิดขึ้นจะมีเสียงดัง มีสรรพคุณอยู่มากมายดังนี้

.

• ฝ่ายอารักษ์ศักดิ์สิทธิ์สถิตสถาน…………..จึงแจ้งการกับวัณฬามารศรี
• ลูกนั้นหรือชื่อว่านมพระธรณี……………..ถึงพันปีผุดขึ้นเหมือนปืนดัง
• ฝูงสัตว์ไพรได้ยินทั้งกลิ่นหอม……………..มาพรั่งพร้อมเพราะจะกินถวิลหวัง
• ด้วยหวานเย็นเห็นประเสริฐเกิดกำลัง…..กำจัดทั้งโรคาไม่ราคี
• อายุยืนชื่นชุ่มเป็นหนุ่มสาว…………………ผิวนั้นราวกับทองละอองศรี
• ถึงแก่เฒ่าเข้าเรือนสามร้อยปี………………ก็ไม่มีมัวหมองละอองนวล
• ทั้งเนื้อหอมกล่อมกลิ่นระรินรื่น……………เป็นที่ชื่นเชยบุรุษสุดสงวน
• เราได้กลิ่นดินถนันให้รัญจวน………………ด้วยธุระพระอิศวรเธอสาปไว้
• ให้อยู่เฝ้าเขาอังกาศขาดครึ่งซีก……………สุดจะหลีกเลี่ยงกรรมจะทำไฉน
• ต่อได้กินดินถนันเมื่อวันไร…………………….จึงจะได้เต็มกายสบายบาน ฯ

.

นอกจากจะเรียกว่า ดินถนัน แล้ว สุนทรภู่ยังเรียกว่า ถันสุธา และ นมพระธรณี เรื่องดินถนันนี้ท่านคงนำมาจากดินโป่งนั้นเอง ต้องขออธิบายก่อนว่าดินโป่งเป็นดินที่มีแร่ธาตุต่างๆอยู่มากมาย ฝูงสัตว์ป่าต่างๆต่างก็มากินดินโป่งกันนี้แหละ

หรือบางทีท่านอาจจะนำแนวคิดนี้มาจากเรื่องเลียดก๊กก็เป็นได้ 

ในเรื่องเลียดก๊กนั้นได้กล่าวถึงผลไม้ชนิดหนึ่งคล้ายดินถนันมาก มีความตอนหนึ่งว่า 

.

.

...กษัตริย์เมืองฌ้อองค์หนึ่งนามว่า ฌ้อเจียวอ๋องได้แล่นสำเภาไปในทะเลพร้อมกับขุนนาง ได้พบของสิ่งหนึ่งลอยน้ำมา สีแดงกลมใหญ่ จึงให้คนลงไปเก็บยกขึ้นมาบนสำเภา 

และพระเจ้าฌ้อเจียวอ๋องถามใครดูก็ไม่มีใครทราบว่าคืออะไร จึงเอากระบี่ผ่าออกเป็น 2 ซีก เนื้อในแดงดั่งผลแตงโมจึงเชือดออกชิมดู มีรสหวานหาที่สุดไม่ แล้วตัดแจกบรรดาขุนนางกินกันทุกคน

ซึ่งเมื่อเดินทางไปถึงบ้านเมืองแล้ว พระเจ้าฌ้อเจียวอ๋องให้คนไปถามขงจู๊ดูว่าผลไม้คืออะไร ขงจู๊ตอบว่า ผลนี้เรียกว่า “ผลภูสิทธิ์” เกิดแต่ในน้ำไม่มีต้นไม่มีรากเหมือนต้นไม้ทั้งปวง ต่อเมื่ออายุถึงพันปีจะมีขนาดโตเท่านี้ ใครได้พบได้เห็นและได้กินนับว่าเป็นผู้มีบุญเพราะเป็นของวิเศษ พระเจ้าฌ้อเจียวอ๋องพอใจมากที่ได้ยินคำตอบเช่นนี้...

.

. 

หรือบางทีดินถนันนั้นอาจเป็นยาอายุวัฒนะที่เกิดจากจินตนาการของสุนทรภู่เองก็ได้ เพราะเป็นสิ่งที่ท่านประสงค์อยากจะได้มาก ดังที่ปรากฏอยู่ในนิราศท่านหลายเรื่อง