วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #103 : นางโสภณีกับรากษส : โฉมงามอสูรสไตล์ไทย

นางโสภณีกับรากษส เป็นคำฉันท์ที่ประพันธ์โดยกรมหลวงพิชิตปรีชากร แต่งในสมัยรัชกาลที่ 5 ด้วยกาพย์ฉบังและคำฉันท์อีก 9 ชนิด 

เมื่อพิจารณาจากเนื้อเรื่องแล้ว สันนิษฐานว่าน่าจะทรงได้แรงบันดาลใจจากเรื่อง Beauty and the Beast แล้วนำมาปรุงใหม่ให้เป็นนิทานไทยสไตล์ไทยๆ

รังเรื่องอนุมัติมาตาม   นิทานนางงาม
ยุโรปภพสืบแสดง

เนื้อเรื่องกล่าวถึงนายวาณิชคนหนึ่งมีลูกสาวสามคน  ลูกสาวคนสุดท้องชื่อว่า นางโสภณี วันหนึ่งนายวาณิชต้องเดินทางไปขายของต่างเมืองเป็นเวลาเดือนหนึ่ง จึงถามลูกสาวแต่ละคนว่าอยากได้อะไรเป็นของฝาก  

เจ๊ใหญ่ต้องการผ้าแพร ส่วนเจ๊รองต้องการสร้อยคอ ส่วนนางโสภณีคิดว่าหากนางต้องการของมีค่า บิดาจะเสียเวลาหา จึงขอแค่ดอกกุหลาบดอกเดียวพอ 

เมื่อขายของเสร็จ นายวาณิชก็เสาะหาสิ่งของต่างๆให้ลูกสาว แต่อนิจจา! นายวาณิชมิอาจจะหากุหลาบให้ลูกสาวได้

วันหนึ่งเดินทางมาถึงสวนแห่งหนึ่ง เห็นดอกกุหลาบจึงเข้าไปเด็ด ทันใดนั้น! ปรากฏเกิดฟ้าผ่ากัมปนาทพร้อมพายุพัดเป็นโกลาหล ยักษ์ตนหนึ่งปรากฏขึ้นมา (รากษสกับยักษ์แตกต่างกันอย่างไร ดูได้ที่ตอนที่ 33 : ยักษ์และเผ่าพันธุ์เพื่อนบ้าน) 

ยักษ์ร้ายจะลงโทษนายวาณิชถึงตาย แต่นายวาณิชคร่ำครวญถึงลูกสาวโดยเฉพาะนางโสภณี ยักษ์ได้ฟังแล้วคิดอยากได้นางโสภณีมาเป็นคู่ครอง จึงปล่อยตัวนายวาณิชโดยบังคับให้สัญญาว่าจะพานางโสภณีมาให้ หากไม่ทำตามสัญญาจะฆ่าให้ตายทั้งหมด

เมื่อกลับไปหาลูกสาว นายวาณิชมีอาการหม่นหมองจนลูกสาวสังเกตเห็นและไต่ถามเอาความจริง นายวาณิชจึงเล่ามูลเหตุให้ฟัง  ลูกสาวทุกคนโศกเศร้าเสียใจ นางโสภณีเสียใจและคิดว่าควรจะให้ยักษ์ฆ่าตนเสียเองดีกว่าจึงลาพ่อไป 

เรื่องแต่งค้างไว้เพียงเท่านี้