วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #98 : “ตราพระราหู” ศาตราวุธประจำเมืองลังกา

" ตราพระราหู " เป็นอาวุธวิเศษคู่กายประจำเมืองลังกา จากเรื่องพระอภัยมณี

ตราพระราหูเป็นตราแก้ววิเชียรทำจากกะลาตาเดียวแกะเป็นรูปพระราหู ตอนเช้าเป็นสีรุ้ง พอสายกลายเป็นสีขาว บ่ายเปลี่ยนเป็นสีเหลือง พอค่ำก็กลายเป็นสีแดงเหมือนแสงไฟ ตราพระราหูสามารถคุ้มแดดคุ้มฝน คุ้มกันอาวุธได้ทุกชนิดรวมทั้งเสียงปี่ของพระอภัยมณี

.

.

.

ประการหนึ่งซึ่งตราพระราหู

เป็นของคู่ขัตติยาเทวาถวาย

เป็นตราแก้วแววเวียนวิเชียรพราย

แต่เช้าสายสีรุ้งดูรุ่งเรือง

ครั้นแดดแขงแสงขาวดูพราวพร้อย

ครั้นบ่ายคล้อยเคลือบสีมณีเหลือง

ครั้นค่ำช่วงดวงแดงแสงประเทือง

อร่ามเหลืองรัศมีเหมือนสีไฟ

แม้นเดินหนฝนตกไม่ถูกต้อง

เอาไว้ห้องหับแห่งตำแหน่งไหน

ไม่หนาวร้อนอ่อนอุ่นลมุนละไม

ถ้าชิงไชยแคล้วคลาศซึ่งศาสตรา

.

.

.

เมื่อตอนอุศเรนยกพวกไปตีเมืองผลึกนั้น ปะป๊าได้ตามไปช่วยแต่ลืมเอาตราพระราหูไปก็ถูกยิงได้รับบาดเจ็บจนไปสิ้นชีพที่เมืองลังกา ต่อมาเจ๊ละเวงได้ขึ้นบัลลังก์ต่อจากปะป๊าก็ได้ถือครองตราพระราหูแห่งนี้ด้วย

เจ๊ละเวงถือครองตราพระราหูก็หาได้มีภัยร้ายเข้ามากล้ำกราย ไม่ว่าจะเป็นตัวย่องตอดซึ่งเข้ามาเป็นพวกในที่หลัง หรือจะกันเสียงปี่ของพระอภัยมณีก็ตาม

ต่อมาตราพระราหูถูกส่งมอบให้มังคลาไว้ใช้สำหรับปกครองเมืองลังกาต่อไป

ตราราหูมีลักษณะคล้าย “หยกวิเศษ” ในเรื่องเลียดก๊ก ซึ่งบรรยายว่า 

“กว้างคืบหนึ่ง หนาหกนิ้ว ยาวศอกหนึ่ง หยกนั้นสีต่าง ๆ เวลาเช้าไปจนเที่ยงสีขาว ตั้งแต่เวลาบ่ายไปจนค่ำสีนั้นแดง แต่ค่ำไปจนเที่ยงคืนสีเขียว แต่เที่ยงคืนไปจนรุ่งสีเหลือง” 

คุณวิเศษของหยกนี้คือ “ผู้ใดได้ไว้กับเรือนจะมีความเจริญ ริ้นยุงและเลือดไรแมลงวัน แต่บรรดาสัตว์จะเบียดเบียนนั้นไม่มี เพลิงก็มิได้ไหม้เรือน แล้วก็กันปีศาจและความไข้ต่าง ๆ ถ้าหน้าหนาวหยกนั้นอุ่นเหมือนหนึ่งถ่านเพลิง หน้าร้อนหยกนั้นเย็นดังน้ำ ตั้งไว้ใกล้ตัวผู้ใดก็ให้ความสุขแก่ผู้นั้น”