Red Riding Hood in wonderlandหนูน้อยหมวกแดง พจญภัย ในแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #3 : อลิต ในดินแดนสีเลือด 1

ตาสีฟ้าอ่อนของมิล่าลืมตาขึ้นเพื่อปรับแสงไห้เข้าตาของเธอ มิล่ามองไรอบๆตัว สิ่งที่เธอเห็นคือรูปภาพของนิทานเรื่องต่างๆที่เคยอ่าน เะอตาคางเมื่อเธอได้เห็นรูปนิทานแต่ละรูปมีสีแดงเปลื่อนเลือดเต็มไปหมด
"นี้มัน...อะไรกัน"
"ยินดีต้อนรับสู้ พิพิธภัณย์รูปภาพน่ะ นายท่าน"เสียงของใครบางขึ้นมาจากครั้งของมิล่า มิล่าหันหลังไปมอง ร่างที่ปรากฎอยู่เบื้องของมิล่าคือ ร่างของชายนิรณามที่มีหูแมวติดอยู่บนหัว ใบหน้าครึ่งหนึ่งเป้นเนื้อปกติอีครึ่งเป็นสีขาวสีด ผมที่ยาวราวกับผู้หญิงดูแล้วหน้าหลงไหล และที่สำคัญเขาใส่ผ้าคลุมไว้ 
"คุณเป็นใคร"มิล่าถามชายตรงหน้า
"ถ้าผมบอก เรื่องก็ไม่สนุกสิคับ"ชายณิรนามบอกมิล่า มิล่าเริ่มมีเหงื่อตก ขายคนนั้นเห็นจึงยิ้มพร้อมกับมองไที่รูปภาพที่ติดกับพนังพร้อมพูดว่า"นายท่านรู้ไหมคับว่ารูปภาพพวกนี้ทำไมถึงมีเลือดติดอยู่"มิล่าก้มหน้าดพราะว่าเค้าจะไปรุุ้เหรอ ชายคนนั้นจึงยิ้มออกมาพร้อมกับจจับไที่รูปภาพ
"รุปภาพเหล่านี้เป็นด้านมืดของนิทานโลกต่างๆ ที่ไม่ใช่นิทานในหนังสือที่นายท่านหรือคนอื่นๆเคยอ่าน รูปภาพพวกนี้ถูกวาดโดยศิลปินที่ไม่ใครยอมรับเมื่อ 500 ปีก่อนเค้าได้ทำการวาดรูปพวกนี้เพื่อแสดงความเจ็บปวดที่เค้าได้รับจากผู้คนบนโลก เค้าโดดเดียวและโกรธแค้นจึงสร้างสรรค์ผลงานพวกนี้ออกมา"ชายหนุ่มคนนั้นหันมาหามิล่าและพูดต่อว่า"ศิลปินคนชื่อ มิล่าเคอร์ เองเจล"
"อะไรน่ะ!"มิล่าพูดออกมา ดวงตาของเธอเปิกกว้า ชายหนุ่มคนนั้นเอืองคอเล็กน้อยก่อนที่จะเล่าต่อ

เดียวมาต่อฮะ
มาต่อแล้ว

"ในอดีตเมื่อ 500 ปีก่อน มิล่าเคอร์ได้กำเนิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองในประเทศอังกฎษ เค้าชอบอ่านนิทานมาก แต่มิล่าเคอร์ดันหน้าตาคล้ายผู้หญิงจึงถูกเข้าใจผิดบ่อยและมักถูกบอกมา ยัยปญอ.อ่านแต่นิทานอยู่นั้นแหละ แกปญอ.รึเปล่าเนี้ย  ด้วยความที่เค้าใจผิดบ่อยๆ ทำไห้มิล่าเคอร์มี่บ่อมด้อยในใจ ด้วยบ่มด้อยน้นทำไห้เมื่อมิล่าอายุ 18 ปี เริ่มสร้างสรรค์ผลงานที่ออกแนวคล้ายปีศาจซึ่งทุกรูปล้วนแต่เป็ยรูปของนิทานเรื่องต่างๆ"ชายปริศนาคนนั้นพูดจบก็หันมายิ้มไห้กับมิล่า มิล่าก้มหน้าลง ในหัวมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
"นี้แก หมายความว่ายังไงกันแน่"มิล่าพูดเสียงแข็ง แต่ชายหนุ่มปริศนาคนนั้นกับยิ้มเจ้าเหล่ห์ไห้มิล่า
"ก็หมายความว่า นายท่านจะต้องไปเปลี่ยนแปลงโลกนิทานที่เค้าผู้นั้นวาดขึ้นไห้สำเร็จ"
"หา!?"
"ก็อย่างที่บอกและคับ นายท่าน พร้อมรึยังคับ"ชายหนุ่มปริศนาคนนั้นพูดบอกมิล่าพร้อมกับเดินไปตรงพนัง ที่มีสวิตขึ้นมา มิล่ารีบลุกขึ้นเพราะสัมพัตส์อะไรบ้างอย่างด้ แรงกดทับที่โถมตัวเข้าหามิล่าอย่างหนักอึ้ง
"เดียวก่อน!!..."ไม่ทั้นที่มิล่าจะพูดจบ ชายหนุ่มนิรนามคนนั้นก็กดสวิท แล้วร่างของมิล่าร่วงลงไปอีกครั้ง


ภายในหลุมสีดำที่เต็มไปด้วยหนังสือและของใช้ทั่วไปที่ลอยอยู่ข้างตัวของมิล่า มิล่าร่วงลงไปเรื่อยจากตรงนั้น มิล่าพยายามลืมตาสีฟ้าอ่อนของเธอไห้เปิด แต่ลมมันกรพหน่ำพัดเข้าไปที่หน้าของเธอทำไห้ตาของมิล่าเปิดเพียงครึ่งเดียว เธอมองทางไม่ค่อยแต่ก็เบล่อๆนิดหน่อย
"นี้มันอะไรกันนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!0[]0"มิล่าตะโกนเสียงดังหลั่นไปทั่ว เธอคิดในใจว่า เหตุการณ์อย่างนี้มันเหมือนกับในเรื่องของ อลิต นิ แต่เมื่อเธอคิดจบร่างของมิล่าก็ได้กระทบกับพื้นอย่างแรงดัง ตุ้บ!! มิล่าใช้มือทั้งสองข้างของเธอกุ้มหน้าท้อง แล้วพยายามลุกขึ้น
"อูยเจ็บชะมัดเลย... เอ้? ทำไมรู้สึกอุ่นๆที่ตาจัง"มิล่าพูดพร้อมกับใช้มือซ้ายของเธอจับไปที่ตา พบว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ มิล่าจึงปาดน้ำตาออกแล้วลุกขึ้น มิล่ามองไปรอบๆตัวเพื่อหาทางออกจึงเห็นพองที่มีขนาดเท่ากับตัวเองพอดี
มีโพร่งด้วยนิ เราออกไปดูดีกว่า มิล่าพูดในใจพร้อมกับเดินไปที่ปากโพร่ง แล้วเดินออกไป ตาของมิล่าเบิกโตกว้างเมื่อสิ่งที่เธอเห็นนั้นคือ ภาพของปราสาทสีดำที่ทะมึนปกคลุมด้วยเมฆดำที่ดูเหมือนฝนกำลังจะตก รอบๆปราสาทมีแต่ป่าที่มืดมิดเต้มไปด้วยสัตว์ที่หน้าเกลียดหน้ากลัว มิล่าเริ่มเหงื่อตกเมื่อสัมพัตน์ได้ถึงแรงกดดันจากปราสาท มิล่าก้าวถอยลงไป และคิดในใจว่า ที่นี้มันนิทานจริงๆเหรอเนี้ย! ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ มิล่าคิดอยู่นานจึงนึกเรื่องที่ชายคนนั้นบอกไว้ เธอจึงสบัดหัวไล่ความคิดที่ตีกันในหัวออกไป แล้วก้าวเท้าเดินออกจากโพร่ง
  ก้าวแรกที่มิล่าเดินออกจากโพร่งก็ขนลุกทั้นที่ เมื่อบรรยากาศรอบๆตัวเริ่มหนาวเย็น มิล่ามองดูรอบๆแล้วสายหัวไปมาสบัดความคิดที่ฟุ้งในหัวออกไห้หมด แล้วเริ่มเดินต่อ
"อึย หน้ากลัวชมัด ทำไมฉันถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนเนี้ย=[]="
ฉึก!!!
"เสียงอะไรน่ะ!!"มิล่าหันไปข้างหลัง สิ่งที่เธอพบคือ ร่างของเด็กสาวที่อายุราวๆกับเธอ ใส่เสื้อเหมือนคนรับใช้แต่เปลื้อนเลือดเต็มไปหมด ผมสีเหลืองทองอาราม ดวงตาสีฟ้าสว่างเหมือนกับมิล่า ในมือถือดาบขนาดพอมือที่มีสัตว์ลักษณะคว้ายค้างคาวผสมผึ้ง มิล่าอึ้งอยู่สักพัก เด็กคนนั้นหันมามองมิล่าด้วยสายตาเย็นชา
"เธอเป็นอะไรไหม"เด็กสาวคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขัดกับใบหน้าที่แสดงถึงความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
"เอ้!?"มิล่าตกใจเล็กน้อย แล้วรวบรวมสติทั้งหมดไห้กลับมาแล้วพูดตอบว่า"ม...ไม่เป็นไรจ้ะ คุณ...."
"ฉันชื่อ อลิต ค่ะ "เด็สาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เอ้!?...เออ..ค..ค่ะ อลิตจัง"มิล่าพูดติดๆขัดๆ อลิตยิ้มไห้มิล่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสต่างจากตอนที่อลิตเข้ามาช่วยเธอสะอีก มิล่าเห็นยังงั้นจึงยิ้มตอบ
"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี้เหรอค่ะ"อลิตถามมิล่า 
"คือว่ามันยังงี้น่ะ..."มิล่าเล่าเรื่องของเธอตั้งแต่ต้นจนถึงตอนที่เธอเข้ามายังโลกของอลิตใช้เวลาสักประมาณ 10กว่า นาที อลิตจึงเอามือทุบลงไปที่มือขวาของตนเห็นได้ชัดเลยว่า เข้าใจแล้ว 
"อ่ะ ฮิๆๆ^ ^"มิล่าหัวเราะเสียงเบา ทำไห้อลิตก้มหน้าลงแล้วหน้าแดงแจดไปทั่วเพราะอาย มิล่าหยุดหัวเราะแล้วใช้มือของเธอลูบไปที่หัวของอลิตแล้วถามไถ่ว่า อลิตมาที่โลกนี้ได้ยังไง
"ฉันเจอกับแมวดำน่ะค่ะ เลยเข้ามาที่นี้ได้"
"ยังงั้นเหรอ"มิล่าพูดพร้อมกับทำสีหน้าเฉยๆ อลิตยิ้มไห้มิล่า ทำไห้มิล่าหน้าแดงเหมือนกัน เพราะว่าอลิตน่ารักหรือว่าอย่างอื่นนั้นมิล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน อลตลุกขึ้นแล้วใช้มือปัดฝุ่นที่กระโปรงของเธออก
"งั้นฉันไปก่อนน่ะค่ะ"
"เดียวก่อน! อลิตไห้ฉันไปด้วยคนสิ"มิล่าพูดชึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากพื้น อลิตชะงักกับท่าที่ของมิล่า
"เอ้ แต่จะดีเหรอค่ะ"อลิตถามมิล่า
"น่ะๆ"
"ก็ได้ค่ะ"อลิตยิ้มไห้กับมิล่า มิล่าดีใจมากแต่ก็เก็๋บความรู้สึกเอาไว้ แล้วเดินไปกับอลิตด้วยกัน