ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ฟิ้ว ฟิ้ว....
เสียงลมพัดป่านช่องทางเดินยาวที่ทำผ่านไปยังกลางป่า ใบไม้ทับกับกัน พรืด พรืด มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนชั้นสองของบ้าน เด็สาวคนนี้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีฟ้ากลมโต เธอเป็นคนที่ชอบอ่านนิทานมากๆและมักจะคิดเสมอว่า "ตัวเธอเองคือตัวเอกในเรื่อง" ทุกๆเช้าเธอจะอ่านนิทานวันละเล่ม และวันนี้ก็เช่นกัน....
"มิล่า! มิล่า!"เสียงของใครบ้างคนดังขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน มิล่ารีบเก็บนิทานแล้วเดินออกจากห้องทั้นที่พร้อมพูดว่า "ค่ะ! คุณแม่!"
เดียวมาต่อฮะ
มาต่อแย้ว
มิล่ารีบวิ่งลงจากบรรไดชั้นสองอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ดูทางเลยสดุดล้มกลางทาง(รันทดเกิน) มิล่าลุกขึ้นแล้วใช้มือขวาของตัวเองเช็ดน้ำตา แล้ววิ่งต่อไปปยังห้องครัว เมื่อมิล่ามาถึงสิ่งที่มิล่าห็นคือ คุณแม่ของเธอยื่นอยู่พร้อมกับถือตะหลิ่วอั้นเบ่อเหลิ่มมามิล่า มิล่าเหงื่อตกพร้อมกับถอยห่างออกไปจากห้องครัว แต่แม่ของมิล่าวิ่งเข้ามาใกล้เธอพร้อมกับใช้ตะหลิ่วอั้นใหญ่ตีเข้าไปที่แก้มของมิล่าดัง เพลี้ยะ มิล่าใช้มืซ้ายของเธอจับไปที่แก้มพร้อมกับมีน้ำอุ่นๆไหลออกจากตา
"แกทำอะไรอยู่ฮะ มิล่า แม่เรียกแกกี่ครั้งแล้ว!!"แม่ตะคอกใส่มิล่าพร้อมกับใช้มือจับผมของมิล่าแล้วดึงขึ้นมา
"น....หนูเจ็บ....ฮึก...ฮือ"มิล่าร้องออกมาด้วยความเจ็บวด แต่แม่ของเธอกับดึงผมไห้สูงไปอีก ทำไห้มิล่าเจ็บปวดยิ่งขึ้น
"ถ้ารู้ก็ดี"แม่ของมิล่าปล่อยมือออกจากผมของมิล่า ร่างของมิล่าล่วงลงถึงพื้นดัง ตึง มิล่าใช้มือลูบไปที่ก้นแล้วลุกขึ้น ในขนาดเดียวกันแม่ของมิล่าก็เดินไปหยิบตระกร้าบนแล้วโยนไห้มิล่า มิล่ารับทั้นแล้วหันไหาผู้เป็นแม่
"แกเอาขนมนี้ไปไห้ยายในป่าลึกไป"
"ค....ค่ะ"พูดด้วยร้ำเสียงดีใจพร้อมกับวิ่งออกจากครัวไป แต่มิล่าไม่ลืมที่จะหยิบฮูดของเธอไปด้วย
ภายในป่าอั้นมืดมิด มิล่าเดินมาตามเส้นทางที่ตนเคยเดินทุกครั้ง มิล่าหยุดชงักเมื่อทางข้างหน้าเป็นทางสี่แยก มิล่าจำได้ว่าทางนี้เป็นทางตรง ไม่มีสี่แยก มิล่าเริ่มสั้นนิดๆ แล้วหันไดูรอบๆตัว
"นี้เราเดินทางผิดเหรอเนี้ย"มิล่าบ่นพึมพำพร้อมกับเดินตรงไป แต่มิล่าไม่ได้สังเกตข้างหน้าว่ามีหลุมอยุ่
"ไห้ตายสิ ฉันนี้น่ะ...เอ้ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"มิล่าล่วงลงหลุมไปแล้ว
เสียงลมพัดป่านช่องทางเดินยาวที่ทำผ่านไปยังกลางป่า ใบไม้ทับกับกัน พรืด พรืด มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนชั้นสองของบ้าน เด็สาวคนนี้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีฟ้ากลมโต เธอเป็นคนที่ชอบอ่านนิทานมากๆและมักจะคิดเสมอว่า "ตัวเธอเองคือตัวเอกในเรื่อง" ทุกๆเช้าเธอจะอ่านนิทานวันละเล่ม และวันนี้ก็เช่นกัน....
"มิล่า! มิล่า!"เสียงของใครบ้างคนดังขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน มิล่ารีบเก็บนิทานแล้วเดินออกจากห้องทั้นที่พร้อมพูดว่า "ค่ะ! คุณแม่!"
เดียวมาต่อฮะ
มาต่อแย้ว
มิล่ารีบวิ่งลงจากบรรไดชั้นสองอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ดูทางเลยสดุดล้มกลางทาง(รันทดเกิน) มิล่าลุกขึ้นแล้วใช้มือขวาของตัวเองเช็ดน้ำตา แล้ววิ่งต่อไปปยังห้องครัว เมื่อมิล่ามาถึงสิ่งที่มิล่าห็นคือ คุณแม่ของเธอยื่นอยู่พร้อมกับถือตะหลิ่วอั้นเบ่อเหลิ่มมามิล่า มิล่าเหงื่อตกพร้อมกับถอยห่างออกไปจากห้องครัว แต่แม่ของมิล่าวิ่งเข้ามาใกล้เธอพร้อมกับใช้ตะหลิ่วอั้นใหญ่ตีเข้าไปที่แก้มของมิล่าดัง เพลี้ยะ มิล่าใช้มืซ้ายของเธอจับไปที่แก้มพร้อมกับมีน้ำอุ่นๆไหลออกจากตา
"แกทำอะไรอยู่ฮะ มิล่า แม่เรียกแกกี่ครั้งแล้ว!!"แม่ตะคอกใส่มิล่าพร้อมกับใช้มือจับผมของมิล่าแล้วดึงขึ้นมา
"น....หนูเจ็บ....ฮึก...ฮือ"มิล่าร้องออกมาด้วยความเจ็บวด แต่แม่ของเธอกับดึงผมไห้สูงไปอีก ทำไห้มิล่าเจ็บปวดยิ่งขึ้น
"ถ้ารู้ก็ดี"แม่ของมิล่าปล่อยมือออกจากผมของมิล่า ร่างของมิล่าล่วงลงถึงพื้นดัง ตึง มิล่าใช้มือลูบไปที่ก้นแล้วลุกขึ้น ในขนาดเดียวกันแม่ของมิล่าก็เดินไปหยิบตระกร้าบนแล้วโยนไห้มิล่า มิล่ารับทั้นแล้วหันไหาผู้เป็นแม่
"แกเอาขนมนี้ไปไห้ยายในป่าลึกไป"
"ค....ค่ะ"พูดด้วยร้ำเสียงดีใจพร้อมกับวิ่งออกจากครัวไป แต่มิล่าไม่ลืมที่จะหยิบฮูดของเธอไปด้วย
ภายในป่าอั้นมืดมิด มิล่าเดินมาตามเส้นทางที่ตนเคยเดินทุกครั้ง มิล่าหยุดชงักเมื่อทางข้างหน้าเป็นทางสี่แยก มิล่าจำได้ว่าทางนี้เป็นทางตรง ไม่มีสี่แยก มิล่าเริ่มสั้นนิดๆ แล้วหันไดูรอบๆตัว
"นี้เราเดินทางผิดเหรอเนี้ย"มิล่าบ่นพึมพำพร้อมกับเดินตรงไป แต่มิล่าไม่ได้สังเกตข้างหน้าว่ามีหลุมอยุ่
"ไห้ตายสิ ฉันนี้น่ะ...เอ้ กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"มิล่าล่วงลงหลุมไปแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น