{_what you do !? วูดูย้อจ ,, ไม่บอกรักแต่รักมาก ★

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 ,, "PAI so DAI"

CHAPTER 2 ,, "PAI so DAI"

 

ชิบหายแล้วๆๆๆ เพราะไอเจไดแม่งแดกข้าวช้าชิบหาย ละเลียดไปยิ้มไปอยู่ได้ คือมึงต่อมยิ้มแตกเหรอครับ หรือการควบคุมใบหน้าบกพร่อง!! 

 

ผมวิ่งจากโรงอาหารด้านล่างขึ้นมาที่ห้องเรียนพร้อมกับเจไดที่รีบวิ่งตามขึ้นมาส่งผมที่ห้องเหมือนทุกวัน 

 

ฮ่าาาา พูดแล้วมันปลื้มใจ มีเพื่อนใจดีครับ มันไม่เคยทิ้งให้ผมกลับห้องเองหรือไปไหนเองเลย ถ้าเป็นไปได้แทบจะไปส่งถึงโต๊ะด้วยซ้ำ แต่ติดเสียงโหดๆ กับท่าทางวางมาดขรึมที่หน้าห้องเรียน 

 

 

"รวิดา! ทำไมถึงเข้าห้องสายครับ!!"

 

"กูไปนะ ตั้งใจเรียนไอตัวเล็ก"

 

มันจึงก้มลงกระซิบข้างหูให้จั้กจี้เล่นแล้วรีบสาวเท้าก้าวขายาวๆเป็นยีราฟ(ยีราฟขาหรือคอยาวนะ...." 55555 ) จากไปอย่างสงบ

 

 

"โธ่! อาจารย์ครับบบ ผมก็ต้องไปกินข้าวไปอยู่กะเพื่อนกะฝูงมั่งสิครับ กิจกรรมยามเช้าออกจะเยอะแยะะะะ"

อ้างไปเถอะครับ ชักแม่น้ำทั้งห้า ตามประสาเด็กเกรียนพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจให้อาจารย์สุดเหี้ยบ

 

เดี๋ยวๆๆๆ เมื่อกี้อะไรนะ!? อาจารย์เรียกผมว่าอะไรรรรร

 

"อา จารยยยยย์ !!!!! ทำไมเรียกชื่อผมไม่ถูกซักที จะหมดปีแล้วนะครับ.. ผม ชื่อ รวินันท์ ครับ !" งิ้ดมากครับบอกเลย ตั้งแต่ต้นเทอมยันจะหมดปีอาจารย์ยังเรียกชื่อจริงผมผสมกะไอเจไดด้วยเหตุผล กากเกรียนที่ว่า เห็นชอบอยู่ด้วยกันเลยจำพร้อมกันไปเลย เรียกทีเดียว ง่ายดี - * -

 

"ฮิ้ววววววว ปากบอกไม่ใจว่าใช่ล่ะซี้~~" มันมาพร้อมกับเสียงนกกาในห้อง เป่าปากดีดหูเชียร์สนั่นกันอยู่ในห้อง

 

ตั้งแต่ ไอตำนาน'ได๋ไป๋'กำเนิดขึ้น ชีวิตผมก็ไม่เคยปกติสุขอีกเลย ต้องมีนกกาเก้งก้างแรดชะนี สารพัดสัตว์ที่จะหาได้ในร.ร.ชายล้วนแห่งนี้ ร.ร.ผมเป็นร.ร.ที่มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลยันมัธยมปลายครับ เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับผู้ปกครองและนักเรียนไม่ต้องดั้นด้นไปหาที่เรียน ใหม่ทุกสามปี 

 

ผม และไอ้เชี่ยที่รัก อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ แต่จะมาสนิทกันจริงจังก็ตอนป.5 ก่อนหน้านั้นไม่รู้มันหายหัวไปไหนครับ โผล่มาสนิทกันตอนป.5 สนิทกันยังไงผมจำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้ว่าผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ อบอุ่นทุกครั้งที่รู้ว่าผมมีมันอยู่ข้างๆเสมอ

 

มัน เทคผมมาตลอดเกือบ5ปีแล้วครับ การเทคของมันก็ดีแสนดี ชวนให้เข้าใจผิดไปเรื่อย ทำให้ไอ้ไป่ไป๋สุดหล่อส่อหลุดคนนี้เคยตัวเคยชิน พอไม่นานมานี้รู้ว่ากำลังเสียมันไป.. มันก็รู้สึกโหว่งในใจแปลกๆ

 

จะเป็นยังไงถ้าตอนเช้าไม่มีมันลากไปแดกข้าวด้วยกัน ว่างๆก็ไม่มีใครให้งอแงใส่ และอีกสารพัดที่ทำได้ถ้าเป็นมัน

 

"เอาล่ะๆ เงียบเสียง" เสียงทุกอย่างสงบลงได้ด้วยบารมีอาจารย์สุดโหดเหี้ยมเนี้ยบสัสของผม

 

"อาจารย์ไม่ถามต่อเหรอครับบบ ว่าเขาทำกิจกรรมอะไรยามเช้าน่ะ" ไอ้ต้าร์ถ้ามึงปากว่างมากเอาตีนกูก่อนมั้ยครับบ

 

"นายเอกภพออกมาถามหน้าห้องนี่มา"

สมน้ำหน้า.. ยุแยงให้กูเสียเปรียบไอ้เจได(??)

 

"ไม่เอาอ่ะครับ ไม่ถามแล้วครับ บายครับ" ไอ้ต้าร์ปฏิเสธด้วยรอยยิ้มแห้งๆก่อนจะก้มลงไปป้่นงานที่กำลังจะต้องส่งภายในเช้านี้ต่อ 

 

จริงๆผมก็ไม่ได้ทำมาหรอกครับ

แต่ผมไม่ต้องทำเองหรอกนะ..

ที่ รักผมปั่นให้แล้ว ฮ่าา บอกแล้วว่ามันเทคดี้ดีดีแสนดี เจไดมันเอามาถวายผมตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ อ้ะๆๆๆ ผมไม่ได้ใจร้ายบังคับให้มันทำนะครับบ

แต่มันอาสาทำเองงง เพราะมันรู้ว่าผมไม่ทำ ส่วนผมไม่ทำเพราะรู้ว่าเดี๋ยวมันก็ทำให้ ชีวิตแสนสุขของน้องไป่ไป๋ 5555

มันบอกว่ายังไงห้องมันก็มีงานชิ้นนี้อยู่แล้วครับ :))

 

"ไปนั่งไป" อาจารย์โบกมือไล่ผมด้วยความรังเกียจมากครับบ

 

"ขอบคุณครับ" 

 

"อ่อ ฝากบอกอนันดาด้วยนะ อย่าเอาลูกอาจารย์ไปทำกิจกรรมยามเช้านานจนเข้าคาบโฮมรูมไม่ทัน" ก้นงามๆยังไม่ทันได้แตะเก้าอี้ดีเสียงติดตลกก็ดังตามหลังมาพร้อมลูกคู่อีก มากมาย

 

"กรี้ดดดดด"

"ไป๋อย่าเขินๆๆๆ"

"ไปทำไรกันอ้ะะ"

"อย่ามาสายนะไป่ไป๋"

 

โอ้ยยยย อะไรนักหนาวะเนี่ย ไม่ทนแล้วครับ ไป่ไป๋จะไม่ทนนนนน เสียบหูฟังเข้ารูอย่างรวดเร็ว นั่งเคาะโต๊ะก้อกๆๆไปตามจังหวะ 

 

"นักเรียนๆ ออกมาตั้งแถว เดี๋ยวเราจะเข้าห้องประชุมกัน ด่วนเลยนะ หัวหน้าจัดแถวให้เรียบร้อยเดี๋ยวเราจะเดินต่อห้อง1"

อาจารย์โผล่เข้ามาประกาศข่าวในห้องผมสร้างเสียงร้องแสดงความดีใจอย่างยิ่งยวด ให้แก่เด็กน้อยผู้ขี้เกียจเรียนคาบแรก

 

"เรื่องไรวะ มึงรู้ป้ะไอไป๋" เพื่อนโต๊ะข้างๆหันมาตีโต๊ะเรียกความสนใจตอนที่ผมถอดหูฟังออกมา กูจะรู้มั้ยเนี่ยย ทำไมคิดจะถามกู - -

วันวันพวกมึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ทำไรนอกจากติดสอยห้อยตามไอเจไดไปมาในร.ร. อารมณ์ไปไหนไปกันมึงไปไหนกูไปด้วย 

อย่าเข้าใจผิด กูไม่ใช่เมียแต่กูจะไป มีไรมะ!?

 

"ส่าย หัวหรอ ห้ะห้ะห้ะ ตอบกูสิวะครับตอบ คนหน้าตาดีอย่างกูพระเจ้าสร้างมาให้เป็นสัตว์สังคมมม! เขาสร้างให้กูสร้างสีสันในโลกเว่ย มึงนี่ขัดแม้กระทั่งพระเจ้า นรกกินกบาล"

อะไรของมันวะ

ไป๋งง...! ด่ากูทำไม แล้วมึงจะแช่งกูเพื่อ หัวกูยังอยู่ๆๆๆๆ - * -

 

"พ่องส์..!!" 

 

"ไอ้ เพื่อนไป๋อย่าหนีกูสิวะสัส! กูพูดตั้งเยอะตั้งยาวสนใจกูมั่ง" ไอต้าร์ หรือต้าตง มันเป็นลูกครึ่งครับ ครึ่งคนครึ่งผีครึ่งกบครึ่งเขียดครึ่งเสนียดครึ่งสโคร่ง! 

 

เชี่ยนี่เพิ่งมาสนิทกับผมได้เมื่อต้นปีแต่ตีตัวเหมือนสนิทกันมาชาติที่แล้ว 

 

คิด แล้วก็เซ็ง ผมได้อยู่ห้องเดียวกะเชี่ยเจแค่ปีเดียวเท่านั้นครับ แต่เพราะเหตุผลอะไรซักอย่างที่ทำให้เราสนิทกันมากมายก่ายกองขนาดนี้ บางทีผมก็สงสัยว่ามันเพราะอะไรกันแน่ - -..

 

หรือพระเจ้าจะสร้างเจไดมาเพื่อกลบรัศมีผมกันนะ!! #บ้าแล้วนังไป๋

 

"ไปเข้าแถวก็รู้เองล่ะมึง" เสียงผมมันขึ้นจมูกๆหน่อยๆด้วยแฮะ 

 

แปะ..!

"เฮ้ยยยย!!!!!"

ไอฟายยยย ใครวะ!?

แรงกดหนักๆบนไหล่ทำให้ผมต้องหันไปมองพร้อมเสียงตกใจ(แอ้บ)แมน !!

แล้วก็เจอกับสิ่งมีชีวิตที่คล้ายหมีที่สุดเท่าที่เคยสังเกตมา 

 

"นั่งกะกูป้ะ" ทำกูตกใจแทบตายยังจะทำยิ้มหน้าหมีใส่กูอีกแหน

 

แล้วนั่น นั่น.. คาบจุ้ปปาจุ้ปยั่วกูอีก ไม่เคยแบ่งกูหรอกกกก แดกอยู่คนเดียว ว่าแล้วกูก็คว้ามาเป็นเจ้าของแม่มม

 

"อ่าวไอเชี่ย .. ถามไม่ตอบแย่งกูแดกอีก" มึงไม่กล้าทำไรกูหรอก ไอ้เจไดดดดด ฮ่าๆๆๆๆๆ วินมากครัชช

 

"จะไปไม่ไป" ทำเสียงเข้มใส่กูเพื่ออออ กูยังไม่ตอบอย่าเดินหนีกูบอกเลย ไป๋ไม่ปลื้ม :(

 

"ไปด้วย"

 

JDAI PART ,,,

 

หลังจากที่ไปส่งไอ้ตัวเล็ก ผมก็รีบเดินกลับเข้าห้องตัวเอง

โชคดีที่อาจารย์ประจำชั้นเดินออกไปคุยกับอาจารย์ประจำวิชาหน้าห้อง ผมจึงได้โอกาสมุดเข้าห้องมานั่งหน้าสลอนได้อย่างปลอดภัย

 

"ไปไหนมาวะ กูหามึงตั้งนาน โทรไปก็ไม่รับสัส!"

 

"โทษทีว่ะ กูลากเมียไปแดกข้าวมา"

กวน ไปงั้นล่ะ เชี่ยเซนต์แม่งก็จุกจิกอย่างกะตุ๊ดไปงั้น จัดให้มันไปซักดอก มิลลิเซนต์นี่แหละแฟนตำนานได๋ไป๋ตัวยง #ถึงแม้มันจะตัวใหญ่อย่างกะควายมีฐานะดีๆนี่เอง :))

 

"แล้วเป็นไง แดกข้าวหรือแดกเมีย" ไม่จบนะมึง ไม่เป็นไร กูรู้ว่ามึงว้อนอะไร ฮ่าๆๆๆ

 

ยักไหล่เบาๆคว้ากระเป๋านักเรียนเน่าๆของตัวเองขึ้นมาคุ้ยอย่างเมามันส์ เซอร์วิสวันนี้หมดแล้วเพื่อนเซนต์ขอโทษที่ทำให้มึงแห้ว 

 

"อ่ะ สมุดมึง กูเช็คชื่อแทนมึงเรียบร้อยละ วันไหนกูไปส่องรุ่นพี่มึงต้องชดเชยให้กูนะไอเพื่อนเจ" ทีจะขออะไรกูแม่งทำมายิ้มหวาน ช่วยนิดช่วยหน่อยทำเป็นทวงเชียวนะมึง

 

"เอาล่ะนักเรียน ... "

 

";฿;828&!;@,@/"

เอ้ะ! เสียงอะไรนะ... แว้บๆแว่วๆเมื่อกี้...

 

"Cndiksbh)฿/&!&,0/"

อืมมมม.. มันเริ่มแปลกๆละครับ ผมว่าเมื่อกี้ต้องมีเสียงเตือนอะไรซักอย่างแน่ๆ เงียบแล้วดูสถานการณ์ เวิร์กสุด!

 

"....." #สายตาเริ่มอาฆาต

กูว่ากูเห็นละ สิ่งที่ผิดปกติ หน้าห้องนั่นเอง เอื้อมมือไปสะกิดไอเซนต์เบาๆ

 

")@;@/......" #เริ่มรู้สึกตัว

 

",&฿:)8::" #นักเรียนผู้ยังไม่รู้ชะตากรรม

อุดหูเอาตัวรอด.... คว้าจุ้ปปาจุ้ปที่คุ่ยได้ในกระเป๋าเน่าๆเมื่อกี้ แหม.. ของโปรดไอไป๋เลยหว่ะ กูกินแทนมึงละนะ

 

 

"ไอ พวกเวร กูบอกให้มึงเงียบบบบ !!!!!! เงียบแล้วฟังกู เอ้ยย! ครู หน่อยครับ!! เมื่อไหร่จะเงียบซักทีอ่ะ รู้มั้ยว่าให้ใครเขาต้องมารอ!!!!!! สำนึกมั่งมั้ยย!" 

 

กริบสิครับ โดนด่าหกด่าเช็ดด่ายาวด่ายืดด่าย้วยด่าเผื่อทุกคนที่ว้อน ! จัดโดย 'ซีอิ๊ว' หัวหน้าห้องผู้มากด้วยรอยยิ้ม...

 

ยิ้มน้อย

ยิ้มใหญ่

ยิ้มสวย

ยิ้มหล่อ

ยิ้มเท่

ยิ้มน่ารัก

ยิ้มแก้มบุ๋ม

ยิ้มตาปิด

ยิ้มปิดตา

ยิ้มปิดตูด

ยิ้มตูดบิด

ยิ้มแตดบูด

ยิ้มบ้า

ยิ้มบอ

ยิ้มเยอะ... 

 

พอเหอะครับ สรุปว่ามันมาร์คหน้าด้วยรอยยิ้มแต่ภายในแผงด้วยความเถื่อน ดิบ เหี้ยม และดหี้ย มาก!!!!! 

 

แต่มันถือเป็นผู้นำผู้ไกล่เกลี่ยเขี่ยดินได้ดีเลยครับ ถือเป็นหน้าเป็นตาที่ดีที่สุดเท่าที่ห้องผมจะมีได้

 

 

ขืนให้ผมเป็นไม่ทันเริ่มก็ล่วงแล้วครับ - -;;;;;

โฮมรูมยังไม่ค่อยจะเข้าเล้ยยยยย

ไม่ใช่มาไม่ทัน ไม่ใช่ว่ามาสาย

ผมมาแต่เช้า มาอ่านหนังสือเตรียมพร้อมสำหรับการสอบเข้าครั้งต่อไปที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันต่อจากนี้...

เหมือนจะดูดีนะครับ ถ้าไม่ติดที่เหตุผลที่แสนสำคัญอีกข้อนี่ดิ

 

ผมมาเอาหนังสือไปอ่านห้องไอตัวเล็กทุกเช้าล่ะครับ เหมือยไปนั่งเฝ้าแม่งมากกว่า ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้รีบมาอยู่กะแม่ง

 

เวลาที่อยู่ใกล้กัน นานๆ อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลาแบบนี้มันกำลังจะหมดไปแล้วครับ... ถ้าผมเลือกจะไปจริงๆน่ะนะ

 

จนใครๆก็ล้อว่าผมมาเฝ้าเมียทุกเช้า อาจจะถูกครับแต่เรื่องอะไรจะไปยอมรับกัน !

 

 

"เอา ล่ะๆๆๆๆ ครูแค่จะบอกว่่าให้ออกไปตั้งแถวเดี๋ยวเราจะเข้าห้องประชุมกัน ซีอิ๊วฝากด้วยนะจ้ะ" รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวของครูที่ปรึกษาหน้าห้อง

 

 

"เดี๋ยวกูมา!" ผมไปหิ้วไอตัวเล็กมาอยู่ด้วยดีกว่า โอกาสแบบนี้ใครจะพลาดกัน

 

นั่น ไง ! ตัวเล็กกำลังเดินหน้ามุ่ยบ่นกระปอดกระแปดอะไรซักอย่างกะไอต้าตง ต้าตงนี่ก็เคยสนิทกับผมนะ ตอนเด็กๆน่ะ เคยไปเรียนพิเศษด้วยกัน

 

เห็นกูแล้วไม่ทักนะเชี่ยต้า ! เดี๋ยวนี้โลกมันเปลี่ยนไปเหรอออออ ทำไมไม่ทักกูทำไมห้ะ ตอบครับ!!! 

 

"นั่งกะกูป้ะ" ถามแม่งไปตรงๆเนี่ยล่ะ สะดุ้งซะสุดตัวเลยนะมึง ยิ้มเอาใจแม่งหน่อยละกัน :))

เดี๋ยวจะงอแงที่ทำให้แม่งตกใจ

 

"อ่าวไอเชี่ย .. ถามไม่ตอบแย่งกูแดกอีก" อะไรของแม่ง แย่งกูแดกเสือกไม่ตอบกู จะไฝว้ช่ะ!?

 

"จะไปไม่ไป" ทำเสียงเข้มใส่มันก่อนจะออกเดินนำไปก่อน เดี๋ยวแม่งก็ตามมาเองล่ะ

 

"ไปด้วย" โช๊ะเด๊ะ เข้าเป้า! ;) เสร็จเจไดคร้าบบบบ

 

"ขอ ยืมตัวไอตัวเล็กซักพักนะครับท่านอาจารย์ ! " พูดเบาๆลอยไปตามลม ค่อยๆพาคนตัวเล็กแทรกไปตามฝูงชะนีแรดกระทิงยีราฟหมูป่าและบลาๆๆๆๆ อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องไป่ไป๋โผล่ออกมาคุมแถว

 

 

"จารย์จะไม่เห็นกูใช่ป่ะ..." มองหน้าฉายแววกังวลของไป๋นิดนึงก่อนจะส่่ายหัวตอบมันอย่างเสียไม่ได้

 

"มึงสนใจกูหน่อยดิว้าาา มึงลากกูมามึงก็สนใจกูมั่งเหอะไอเชี่ยได๋"

 

"ไอเจเมินเมียหรอว้ะ" ไอเซนต์ที่ต่อแถวอยู่หลังผมโผล่งออกมาเบาๆ คำว่าเมีย ของมันทำไอไป๋ทำหน้ายุ่งขึ้นมา

 

"กูป่าว" หันไปยิ้มกวนคนหน้ามุ่ย

 

 

"เชี่ย เซนต์ กูไม่ได้เป็นไรกะเหี้ยนี่เว่ย" จริงจังเชียวนะมึง ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมึงก็เป็นแล้ว ยักคิ้วเบาๆเป็นเชิงรู้กันในความคิดนี้กะไอเซนต์

 

 

"เพื่อน ไง หรือไม่ใช่" ยิ้มมมม พูดแล้วก็ยิ้ม กวนไอ้ไป๋มันมันส์อย่างนี้นี่เองไอต้าถึงว้อนนัก ฮ่าๆๆๆๆ ก่อนเปิดเทอมถึงขนาดมาขอให้ผมแนะนำมันให้ไอ้ไป๋สนิทกันไว้เพราะยังไงก็ เพื่อนของเพื่อน

 

 

ผมเองก็เห็นดีด้วยเพราะไอเชี่ยต้าถึงแม้มันจะพูดมากพูดเยอะพูดไม่รู้เรื่องพูดไม่รู้เวลาแต่มันก็เป็นเพื่อนที่ดี  ก็เลยยอมตกลงกะมัน

 

 

แต่ความซวยที่เกิดขึ้นมันไปบังเกิดกะไอไป๋เนี่ยล่ะครับ เห็นพวกมันเถียงกันทุกวันแล้วเหนื่อยแทน

 

 

"ไม่รู้เว่ย ไม่รู้ๆๆๆๆๆๆ" อ่าวๆๆ ส่ายหัวเป็นคนบ้าเลย หัวมึงยุ่งหมดแล้วน่ะ 

 

 

"นักเรียนครับเดินเข้ามาก่อนๆ" ผมเงยหน้ามองข้างหน้าก็พบว่าขณะที่ผมมัวแต่แกล้งไป่ไป๋ 

แถวมันกำลังจะตัดให้ไอตัวเล็กนั่งคนเดียว !

 

"ไอ้เลวเจ!!!" กูขอโทษนะไอเซนต์แต่มันจำเป็นว่ะ กูแค่ถีบมึงไปนั่งติ่งแถวครั้งเดียวมึงคงไม่เกลียดกูไปตลอดหรอกนะ

 

"กู ขอ โทษ" ขยับปากบอกมันเบาๆแล้วดันหลังไป๋นั่งเก้าอี้แถวถัดไป

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ หน้าเซนต์เด็ดว่ะไอได๋" ขำใหญ่เชียวนะมึง ถ้ากูถีบไอเซนต์ไม่ทันมึงจะหงอย

 

"เลิกเรียกกูว่าได๋เหอะ อุบาดหูแปลกๆว่ะ" ก็จริงนี่ครับบบ ผมขื่อเจได ใครๆก็เรียกเจ มีไอเปี๊ยกนี่แหละเรียกผมด้วยชื่อเสร่อๆแบบนั้น

 

"ก็กูชอบ" เถียงด้านๆหน้าตายเชียวนะมึง

 

 

"...." ขี้เกียจจะเถียง ง่วงจะตายแล้วครับ เมื่อคืนมัวแต่อ่านหนังสือไม่ได้นอนเลย ต้องแหกขี้ตาตื่นมาอยู่กะไอตัวเล็กนี่อีก ไม่ไหวจะเคลียร์! ง่วงชิบหาย ...!!

 

"อ่าว .. ยังไม่ทันเริ่มก็หลับเฉยนะมึง" เอนหัวเกยบนไหล่บางๆของคนข้างตัว นั่งหลับตานิ่งฟังเสียงแง้วๆๆๆ ที่ดังอยู่ข้างหู

 

"กูจะบอกให้ก็ได้นะ.. กูเรียกมึงว่าได๋ให้มันคล้องกะชื่อกูไง ได๋ไป๋ เจ๋งเชี่ย" 

 

ชัดเต็มสองรูหูเลย

อยากฟังอีกรอบชิบหาย

หน้ากูไม่ให้แต่กูชอบประโยคแบบนี้ว่ะ

 

.

.

.

กลับไปฟังอีกรอบที่บ้านดีกว่า .. อุส่าอัดมาตั้งแต่ต้นแล้วหนิ หึ!

 

 

JDAI PART end,,,