ตกหล่น

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง : เบล กับ เอ้ก

“น็อต แกชอบฟางป่ะว่ะ” เบล เริ่มประโยคสนทนา  เมื่อหลังเรียนพิเศษเสร็จ เด็กหนุ่มทั้งสองคน ได้ตกลงที่จะมานั่งรอพ่อแม่ที่กำลังจะมารับในร้านอาหาร

เบลเป็นเพื่อนต่างห้อง ที่เมื่อตอนมัธยมต้น ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่เพราะตอนขึ้นมัธยมปลาย เบลกับโอ๊ตได้เลือกเรียนสายศิลป์คำนวณ  ในขณะที่ วิน นัท  กฤต และ น็อต เลือกเรียนสายวิทย์ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ทุกคนก็ยังคงเกาะกลุ่มกันได้อย่างเหนียวแน่นเช่นเดิม 

“ เอ่อ ไม่รู้ว่ะ  แต่คิดว่าไม่อ่ะ ”  น็อตตอบคำถามของเพื่อน ด้วยท่าทีเฉยๆ

“ ทำไมอ่ะ  เขาออกจะสวย น่ารัก ซะขนาดนั้น” เบลทำหน้าเคร่งเครียด ราวกับนักข่าวการเมืองที่กำลังทำการสัมภาษณ์อยู่

“ ถามจริงเหอะ มึง         เป็นเกย์หรือเปล่าว่ะ ” เบลถามตรงๆ ขณะเขากำลังเพียรที่จะหั่นไก่ตรงหน้าให้มีขนาดชิ้นเท่าๆกัน อย่างไร้เหตุผล

“ กูก็ไม่รู้อีกว่ะ  แต่คิดว่าไม่ว่ะ ” น็อตมองไปที่มือของกล้า ที่กำลังหั่นไก่เป็นชิ้นๆ

“ เอ้าไอ้นี่ แม่งถามบ้าไรก็ไม่รู้ เรื่องตัวเองแท้ๆ ”   เบลพูด แต่สายตาจับจ้องกับเนื้อไก่ตรงหน้า

“ แล้วมึง จะหั่นไก่ให้เท่าๆกัน ไปทำไมว่ะ  ” น็อตถามกล้า อย่าง งงๆ เมื่อเห็นท่าทีของเบลที่ตั้งใจอย่างมากกับการหั่นไก่

“ กูก็ไม่รู้ว่ะ  กูแค่รู้สึกว่า อยากให้มันเท่าๆกันอ่ะ  แต่ทำไมกูก็ไม่รู้เหมือนกัน” เบลเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของน็อต

“ เอ้าไอ้นี่ แม่งถามเรื่องตัวเองแท้ๆ ก็ไม่รู้ ” น็อตย้อนกลับเมื่อได้ยินคำตอบของเบล พลางหยิบหลอดจากแก้วน้ำขึ้นมาดูด

“ แกจะเรียนอะไรว่ะ ” เบลเปลี่ยนเรื่องการสนทนา เขาเลิกหันไก่แล้ว เมื่อได้ยินคำทักของน็อตก่อนหน้านี้

“  ไม่รู้เหมือนกัน  แล้วแกอ่ะ ” 

เบลยกมือขึ้นมาลูบคางอย่างนึกคิด มันเป็นท่าทางประจำของเขาอยู่แล้วในเวลาที่เขากำลังคิดอะไรจริงจังสักอย่าง  จนกลายเป็นเรื่องที่เพื่อนๆมักนำมาล้อเลียนท่าทางของเขา

“ เราอยากเรียน นิติ ว่ะ  อยากทำงานด้านกฎหมาย จะได้มาช่วยบริษัทพ่อด้วย”

“ จะไหวเรอะ ” น็อตพูดขึ้นอย่างล้อๆ

“ ยังดีกว่าไม่รู้ว่าตนเองอยากเรียนอะไรแล้วกัน แกก็หมอเหมือนพ่อสิว่ะ แต่เราว่าแกเข้าไม่ได้หรอก” เบลสวนกลับอย่างเจ็บแสบไม่เบา 

“ปากดี” น็อตหัวเราะ

“ เดี๋ยวว่ะ โทรศัพท์ ” น็อตปรามเพื่อนเมื่อเห็น ปากของเบลกำลังจะขยับพูด ตอบโต้

“ครับ อ่ะ น็อตอยู่เชสเตอร์กริลล์ ”
“ห๊ะ ใครนะ อ๋อ จำได้”

”โอเค ได้ๆ เดี๋ยวเดินออกไปแล้ว ”

น็อตกดวางหูอย่างเซ็งๆ เมื่อได้ทราบว่า

“อะไรว่ะ พ่อมารับแล้วหรอ” เบลถามขึ้น

“ ประมาณนั้น พ่อให้กลับกับเพื่อนพ่อ ”

“ เออๆ เดี๋ยวเดินออกไปด้วยเลย ” เบลรีบดื่มน้ำในแก้วให้หมด เมื่อได้ยินว่าเพื่อนกินข้าว ที่นั่งข้างหน้าเขาตอนนี้กำลังจะกลับบ้านแล้ว

“ พ่อบอกให้กลับกับลูกเพื่อนพ่อ เขาบอกว่าเรียนสมศรีเหมือนกัน แต่เราเคยเจอหน้าครั้งเดียว ไม่รู้จะจำได้เปล่า” เด็กหนุ่มบ่นให้เพื่อนเบลฟัง

น็อตกับเบลเดินออกมาจากตึกเรียนพิเศษพร้อมกัน น็อตมองไปรอบๆตึก เพื่อมองหาลูกเพื่อนพ่อคนนั้น ที่ลานภายนอกใต้ตึก

“  เออ คนนั้นๆ  แต่ไม่กล้าทักว่ะ ” 

“ ไหนว่ะ ”

“ นั่นไง ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ  ” น็อตมองเห็น เด็กสาวอยู่ไกลๆ  ผิวขาวของเธอ และ หน้าตาสะสวย  ดูเด่นออกมา ทำให้เขาจำเธอได้ทันที ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่าคงจำไม่ได้

“เฮ้ย คนสวยๆหรอว่ะ” เบลหันไปมองตามสายตาของน็อต  

“อือ” น็อตตอบอย่างเซ็งๆ ไอ้เพื่อนพวกนี้นี่ เห็นคนสวยๆเป็นไม่ได้ 

“ ชื่อไรอ่ะ ”

“ ไม่รู้ว่ะ ลืมไปแล้ว ” 

“ แล้วเมื่อกี้ พ่อแกไม่ได้บอกหรือไงเล่า ”

“ บอก แต่พอบอกชื่อ กูก็นึกไม่ออกไง พอบอกว่าคนที่เจอเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกูเลยรู้ ”

“ว่าแต่ แกไม่กลัวเลยหรอว่ะ”

น็อตเอ่ยถามเบลขึ้น เมื่อเห็นเบล ไม่มีท่าทีกลัว ในภาพลักษณ์หยิ่งๆของเด็กสาว 

“กลัวไรว่ะ” เบลถามกลับอย่างงงๆ ในสายตาของเขา เด็กคนนี้ ก็ไม่ต่างจากสาวๆที่เขาเคยทั้งทัก ทั้งแซวคนอื่นๆ

“ดูดิ ดูหยิ่งๆจะตาย”น็อตบอก เขาไม่อยากเข้าไปทักเธอเลยสักนิด 

“ เดี๋ยวเราทักให้ ” เบลเสนอตัวอย่างออกนอกหน้า  นอกจากกฤตแล้ว เบลก็เป็นอีกคนที่ฝีปากเป็นเอก แต่เหมือนจะถนัดคนละอย่างกัน กฤตจะเฉพาะเอาไว้ต่อกรกับครู แต่สำหรับเบลแล้ว ปากเบลนี่เป็นที่เลื่องลือของคณะครูอาจารย์ในโรงเรียน ได้เถียงกับเบลทีเป็นต้องกินพารา

น็อตตกลงกับเบลว่าเขาจะยืนมองอยู่ไกลๆ ให้เบลเดินเข้าไปทัก อย่างนึกสนุก

ส่วนเบล ก็ตกลงอย่างนึกสนุกเช่นกัน ด้วยการคิดจะพูดถึงน็อตให้ดูเสียๆหายๆสักนิดหนึ่ง

“ เธอ เดี๋ยวต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า ”  เบลเข้าไปทักเด็กสาวอย่างไม่กลัวอะไร 

แต่เด็กสาวหันหน้ากลับมามองด้วยท่าทาง งงๆ และท่าทางเกรงกลัวสักหน่อย
“ หืม ”

น็อตมองอยู่ไกลๆ แต่เมื่อเห็นท่าทางของเด็กสาวที่ดูเหมือนจะกลัวเบลที่อยู่ๆก็เข้าไปทัก เขาก็ตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปแทรกให้ทันการก่อนที่เด็กสาวจะเดินหนีไป

“ พอดีเพื่อนเราเค้าแบบ ” เบลเริ่มที่จะพูดจา กับเด็กสาว

“ไปเลยๆ ” น็อตรีบไล่กล้าออกไป โดยใช้มือดันเพื่อนออกไปนอกวง

“ จำเราได้ป่ะ พ่อเราบอกว่าให้เรากลับพร้อมเธอ วันนี้เธอจะไปโรงพยาบาลใช่เปล่า ” น็อตแทรกตัวเข้าไปคุยกับเด็กสาวที่มีท่าทีว่าจำเขาได้  น็อตรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ เอ่อ น็อต ลูกลุงหมอใช่ไหม” เด็กสาวยิ้มให้น็อต เมื่อเห็นเขาผลักเบลที่ทำให้เธอกลัวออกไปไกลๆ

“ อืม จำได้ด้วยหรอ  แล้วแม่เธอจะมารับเมื่อไหร่ ” น็อตละอายใจเล็กน้อยเมื่อทราบว่าเด็กสาวจำชื่อและหน้าตาของเขาได้อย่างแม่นยำ ทั้งๆที่เจอกันแค่ครั้งเดียว

“ เดี๋ยวก็มาแล้วละ” เด็กสาวตอบ

“ ชื่ออะไรหรอครับ น๊อตมันจำไม่ได้ เลยไม่กล้าทัก แย่จริงๆ ” เบลพูดขึ้นแซวเพื่อนสนิท  ซึ่งคำพูดของเขานั้นทำให้น๊อตต้องหันมามองเบลขวับ

“ แล้วไปบอกเค้าทำไม~ ห๊า เสียมารยาท เสียมารยาท” น๊อตร้อง

 
เด็กสาวหัวเราะร่วนเมื่อเห็นท่าทางพูดคุยเล่นกันของเด็กหนุ่มทั้งสอง

“ ไม่เป็นไรๆ เราชื่อเอ้ก ” เด็กสาวยิ้มหวานกลับมา

“ไม่เห็นหยิ่งเลย” เบลกระซิบออกจากปากเบาๆ ให้น็อตได้ยิน  

“ เราชื่อเบลนะ ” เบลเริ่มเสนอตัวเองขึ้นมา เมื่อได้ยินคำแนะนำตัว และท่าทีเป็นกันเอง จากเอ้ก

“ เอ้ก เราฝากเพื่อนเราด้วยนะ อย่าให้มันหลงทางกลับบ้านละ ” เบลหันไปชวนคุยกับเด็กสาวข้างหน้า ด้วยจงใจจะล้อเพื่อนสนิท ที่ยืนเงียบเป็นเป่าสาก ผิดปกติ เมื่ออยู่ต่อหน้าเอ้ก 

ปกติ น็อตก็เป็นคนเงียบๆ แต่เมื่ออยู่กับเบลหรือกฤต น็อตจะพูดเยอะกว่าปกติ

“ เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ”  น็อต โต้กลับ อย่างสนุกปาก

“ อ๊ะ แม่เรามาแล้ว คันนั้นอ่ะ ” 

สักพักเอ้ก ก็เอ่ยปากขึ้น เมื่อเห็นรถโตโยต้าสีดำคันหนึ่งขับมาจอดตรงถนนส่วนที่พวกเขากำลังยืนอยู่

“ เฮ้ยไปละ เจอกันพรุ่งนี้ ” น็อตโบกมือลาเบล ที่ยืนละห้อย อยู่ เพราะเหลือเขาเพียงคนเดียวที่ต้องยืนรอคนมารับกลับบ้าน

“ บ๊ายบาย ” เอ้กหันมาโบกมือลาเบลเช่นกัน

“วันนี้ น็อตเรียนอะไรหรอ” เอ้กเริ่มชวนคุยตามวิสัยของคนคุยเก่ง เมื่อเธอเห็นท่าทีของเด็กหนุ่มข้างๆที่เงียบขรึมซะจนบรรยากาศเริ่มมาคุ

“อ๋อ เราเรียนสมศรีอ่ะ แล้ว ฟาง เอ๊ย เอ้ก ละ” น็อตตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว และ ออกเขินจนเรียกชื่อเอ้กผิดเป็นฟาง

“ อ๊ะ ฟาง อ๋อออออ ฟางดาวคอนแวนต์แถวๆโรงเรียนเธอใช่ป่ะ” เอ้กเริ่มทำเสียงเชิงล้อเลียนใส่น็อต

“ เฮ้ย ก็ใช่  เฮ้ย ไม่ใช่ๆ  เดี๋ยวๆเราหมายถึงก็ใช่ แต่ ไม่ใช่อย่างนั้น ” น็อตรีบดักทางไว้ก่อน เมื่อคำแซวจากเอ้กตั้งท่าจะเริ่มขึ้น 

“ อะไรล่ะ เรายังไม่ได้พูดสักคำเลย เธอคิดไปเองหมดเลยนะ ” เอ้กหัวเราะอย่างร่าเริง คราวนี้เธอต้อนน็อตซะจนมุม

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นๆ  จริงๆ ” น็อตหัวเราะขำๆ ก่อนจะปิดปากเงียบ เมื่อรู้ว่าตนเองเถียงต่อไม่ได้อีกแล้ว

“ น็อต เดี๋ยวนี้น้าไม่ค่อยเห็นแน็ตเลย ” แม่ของเอ้ก เริ่มประโยคสนทนาขึ้นมาขัดเด็กรุ่น ทั้งสอง

“ครับ” น็อตตอบรับอย่างสุภาพ

“ก็เดี๋ยวนี้แน็ตเรียนพิเศษเยอะครับ เตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนเดียวกับเอ้ก เนี่ยแหละครับ”

“หืม จะเข้าสายอะไรละ” เมื่อเอ้กได้ยินดังนั้นก็รีบหันหน้าควับมาทางน็อต อย่างสนอกสนใจ

“สายวิทย์ ครับ  แน็ตอยากเรียนหมอ” น็อตยิ้มๆ ให้เอ้ก ที่หันหน้ามาทางเขาอยู่

“แล้วน็อตจะเข้าอะไรเนี่ย” น้านุชเอ่ยถามขึ้นต่อ

“ก็ .......... ยังไม่รู้เลยครับ แต่น่าจะวิศวะ” น็อตคำนึงคิด แต่สิ่งที่เขาคิดออกมามักจะตื้อไปหมด เมื่อมีคนถามว่าอยากเรียนอะไร เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองชอบอะไร

“เนี่ย เอ้กก็ยังไม่รู้เลย”  น้านุชพูดขึ้นอย่างขำๆ พร้อมชี้ไปทางลูกสาว

“ไม่นะแม่ เอ้กว่าจะเข้า นิติ อ่ะ  เอ้ย ไม่นิติ ก็ บัญชีนี่แหละ ” เอ้กรีบเถียงขึ้นมาทันทีทันใด

น็อตมองหน้าเด็กสาว พร้อมกับนึกขำในใจ เอ้กดูเป็นคนคุยด้วยง่าย ดูไม่ค่อยจะผู้หญิงสักเท่าไร วอกแวกเหมือนเด็กไฮเปอร์อย่างไรอย่างนั้น ไม่ต่างจากเบล วิน นัท กลุ่มเพื่อนชายที่โรงเรียนของเขาเลยสักนิด

“ โห คนละแนวกันเลย ”  น็อตเริ่มแซวเอ้กขึ้นมาบ้าง

“ นั่นสิๆ น็อต เรากำลังคิดอยู่ว่าจะเรียนอะไรดี   คือแบบ เนี่ย เราคิดว่าเราเอียงไปทางนิติมากกว่านะ แต่เราก็ชอบบัญชีไรงี้นะ แล้วแบบเงินก็ดีด้วย ” เอ้กบรรยายเรื่องความสนใจของตนเอง ต่อไปเรื่อยๆ น็อตได้แต่ยิ้มรับ

“ แล้วเอ้ก วันนี้ไปโรงพยาบาลทำไมหรอ ”
“ ก็ ถอนฟันอ่ะ ” เอ้กตอบเฉยๆ ทำหน้ากวน

“ ถอนฟัน แล้วทำไมต้องไปฉีดยาก่อนด้วยอ่ะอาทิตย์ที่แล้ว ” น็อตทำเสียงกวนใส่เอ้กบ้าง

“ ก็หัวใจเรามีรูอยู่นิดหนึ่ง ตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว ถ้าเกิดไม่ฉีดยาไปก่อน อาจจะติดเชื้อที่หัวใจได้ ” แต่คราวนี้เอ้กกลับตอบเขามาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ดูไม่เคร่งเครียดอะไร เธอตอบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่เธอมักจะตอบคำถามนี้อยู่บ่อยๆ

“ อ๋อ  ”

น็อตมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์ มองเห็นโรงพยาบาลที่พ่อของเขากำลังทำงานอยู่  รถกำลังขับเข้าไปทางเข้า

“ เอ้ก กับ น็อต ลงไปกันก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปหาที่จอดรถ ” น้านุชเอ่ยขึ้นเมื่อรถได้จอดเทียบทางเข้าโรงพยาบาล

“ ครับ ขอบคุณมากครับ น้านุช ” น็อตยกมือไหว้ขอบคุณ  

เด็กหนุ่มเดินลงจากรถยนต์ พร้อมกับเอ้ก เด็กทั้งสองคนมองไปที่ทางเข้า ก่อนที่น็อตจะผลักประตูเดินเข้าไป  

เอ้กกลัวว่าบรรยากาศระหว่างเธอกับน็อตจะดูอึดอัด หากไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาสักอย่างหนึ่ง  เอ้กคิดอย่างกังวลราวกับ กลัวจะเสียชื่อ  “ พูดมาก ปากไม่เคยหุบ ” ที่ใครๆก็ตั้งให้

“ เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน็อตเป็นลูกลุงหมอ น็อตลง BTS สนามเป้าใช่ไหม เราว่าเคยเห็นบ่อย ” เอ้กก้าวเท้าซ้าย ไปข้างหน้า ก่อนเริ่มชวนน็อตคุยขึ้น

“ ใช่ๆเราเอง อ๋อ ก่อนหน้านี้เราไม่ได้เรียนพิเศษเลยอ่ะ ส่วนใหญ่ก็กลับบ้านเลย  แต่ช่วงนี้แม่บ้านเขาลาออกไปแล้ว พ่อไม่อยากให้อยู่คนเดียว ก็เลยต้องมานั่งรอที่โรงพยาบาล” 

น็อตหันหน้ามองเอ้ก ที่เดินไปมองหน้าเขาไป แต่การมองเขาตรงๆไม่หลบตาของเอ้ก ทำให้เขารู้สึกเก้ๆกังๆอย่างบอกไม่ถูก

เอ้กทำหน้างงๆใส่ เมื่อเธอได้ทราบว่า น็อตไม่เคยกลับบ้านเอง ไม่เคยได้อยู่บ้านคนเดียว และ พ่อของเขาเป็นห่วงเขามากขนาดไม่ยอมปล่อย ลูกชาย ที่ใกล้จะโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ไปไหนมาไหนเอง

“ อะไรล่ะ พ่อเรามีลูกชายหล่อขนาดนี้ ก็ต้องเป็นห่วงมากๆหน่อย ” น็อตแก้อาการเขินของตนเองกลับไปด้วยการเล่นมุขหลงตนเองใส่เอ้ก ที่เมื่อได้ยินจบก็ทำหน้าแหยๆ ทันที

“ แหวะ อยากอ้วก ” เอ้กร้องใส่เด็กหนุ่มข้างๆ

“ ฮาๆ  ” เด็กหนุ่มหัวเราะขำๆ 

เอ้กไม่อยากถามอะไรมากไปกว่านี้ เมื่อเธอนึกออกพอดีว่าแม่ของน็อตเสียชีวิตไปได้ไม่กี่ปี น็อตเลยมีแต่ พ่อ กับ น้อง ฟังจากคุณลูงแล้ว คุณลุงดูเป็นห่วงลูกชายคนนี้มากๆ เป็นห่วงยิ่งกว่าลูกสาวคนเล็กเสียอีก

เด็กหนุ่มกับเด็กสาวสองคนเดินทางไปยังห้องทำงานของพ่อของน็อต

“ น็อต เดินกับเรา ไม่กลัวฟางหึงหรอ ” ความเงียบระหว่างทั้งสองคน ทำให้เอ้กตัดสินใจจะแซวน็อตขึ้นมาอีกครั้ง

“ เพิ่งรู้จักกันวันเดียวนะเนี่ย..กล้าล้อด้วย.. ”

“ โทษที พอดีเราเข้ากับคนง่ายอ่ะ มนุษยสัมพันธ์ดี  ”

“ ปกติ เราไม่ค่อยคุยกับผู้หญิงได้นานๆ ดังนั้นแสดงว่าเอ้กไม่ใช่ผู้หญิง ”

“ รู้ได้ไงล่ะ เราแปลงเพศมา ”

เอ้กตอบกลับ ทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร เธอเลือกที่จะทำตัวกวนใส่เด็กหนุ่มข้างๆ แทนที่จะแอ๊บทำตัวเรียบร้อย น่ารักใส่

“ เฮ้ย เอ้ก ต้องไปทำฟันใช่ป่ะ ” น็อตเตือนขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวเดินไปผิดทางซะแล้ว

“ เออๆ ใช่ น็อต ไปห้องลุงหมอเลยก็ได้ เดี๋ยวเราไปเอง ”

ทั้งสองคนหยุดเดินอยู่กับที่ เอ้กทำท่าตัดสินใจอะไรสักอย่างก่อนจะ ปริปากพูดกับน็อตให้เขาไปที่ห้องพ่อของเขาเลย

“ อ้าว ไปถูกหรือเปล่า ให้ไปส่งป่ะ ”

“ ดี  เรารอฟังคำนี้แหละ ไม่ชอบรอหมอคนเดียว ”

“ โอ้ยยยยย กวนจริงๆ  ผู้หญิงเขาเป็นนี้เองหรอ ”

“ แล้ว คอนแวนต์ เด็กน็อตทั้งหลาย ไม่เป็นงี้หรอ ”

“  นั่นมันสุภาพสตรีศรีคอนแวนต์ ไม่เหมือนเอ้กหรอก ”

“ ใช่ซี้ เราไม่ได้น่ารักเหมือน ฟางงงงงง นี่ ” เอ้กจงใจเน้นเสียงคำว่าฟาง ใส่น็อต

“ อย่าให้เรารู้บ้างนะ เอ้ก ” น็อตตอบกลับ

“ รู้ได้ก็รู้ไป ” เอ้กตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจอะไร