ตกหล่น

ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก : น็อต พ่อ กฤต และ ฟาง

"ตกหล่น ?"
"ตกหล่นอย่างไรหรอครับ"


"ก็คนที่ตกหล่นน่ะ"


"แล้ว จะรู้ได้อย่างไรละครับ หัวหน้า ว่าใครคือผู้ตกหล่น"

"ก็ ..........ถ้าได้เจอ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

ชายวันกลางคนตอบเรียบๆ สายตาที่แฝงด้วยความอ่อนโยนมองออกไปนอกหน้าต่าง

"แล้วถ้าเจอ จะให้ผมทำอะไรหรอครับ"
ชายหนุ่ม ผู้กำลังถูกสั่งงานถามขึ้นอย่างสงสัย

"พาเขามาที่นี่แล้วกัน"

"ได้ครับ"

เมื่อได้รับคำสั่ง ชายหนุ่มตั้งใจจะเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยว"

ชายวัยกลางคนเผยอปากออก
"ถ้าได้เจอแล้วละก็ ถามเขาก่อนแล้วกันนะว่า คิดดีแล้วหรือ"

------------------------------------------------------------------

"เฮ้ยๆ วันนี้สาวๆแบบ ชวนพวกเราไปกินข้าวเว้ย ไปป่ะว่ะ"


"สาวไหนว่ะมึง" เด็กหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะที่เขากำลังเตรียมจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋านักเรียน


มิกยังไม่ทันถามจบ นัทก็เถียงเข้าแทรก
"จะถามทำม๊ายยยยยยยย อย่างไอวินก็มีแต่พวกมิ้นท์แค่นั้นแหละ ที่ยอมไปด้วย"


"เออ ใครจะเหมือนมึงละ หล่อโคตรอ่ะ"
วินที่โดนเข้าเต็มๆ ประชดใส่นัท ที่อยู่ๆก็เถียงขึ้นมา

"น็อตวันนี้แกห้ามเบี้ยว"

"อ้าว ลงที่กูอีก วันนี้พ่อมารับ"

"วันเดียวววววววว ไอเกย์น็อต คู่เกย์แกไม่อยู่วันเดียว แกก็เงียบซะ"

"พอแกไป แกก็ถ่อไปหาแฟน แล้วกูจะอยู่กับใครว่ะ"

"ฟางไง ฟางไง เขาชอบมึงไม่ใช่หรอ"

"ก็บอกว่าพ่อมารับไง"
น็อตตัดสินใจตอบกลับเรียบๆ เพราะขี้เกียจหาเหตุผลมาสาธยายเหตุผลที่เขาไม่ยอมไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ความจริงหากเขาบอกพ่อสักหน่อยว่า ขอไปเที่ยวกับเพื่อนสักแปป พ่อก็คงไม่ว่าอะไร

เพียงแต่เด็กหนุ่มวัย 17 ปีคนนี้ ไม่อยากจะต้องไปอยู่ท่ามกลางวงของเพื่อนๆกับเหล่าแฟนสาว




"อ้าว พี่หมอ"

"นุชมาแล้วหรอๆ"ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน เขาสวมแว่นกรอบสี่เหลี่ยม อยู่ในชุดไทด์ ดูสุภาพ ตอบกลับ หญิงวัยเดียวกันที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเขา

"เอ้อ นี่ลูกชาย เอ้า น็อต หวัดดี น้าซะสิ" เด็กหนุ่มไหว้สวัสดี นุช ที่ยกมือขึ้นตอบ

"แหม มีลูกชายหล่อขนาดนี้ ไม่เคยพามาให้ดูเลยนะเนี่ย" น้านุชแซว น็อต และ คุณหมอผู้เป็นพ่อ พร้อมๆกัน

"เนี่ย พ่อเขาเล่าให้ฟังเรื่องเราให้ฟังเยอะแยะเลยนะ"
เด็กหนุ่มยิ้มรับ อย่างสุภาพ

"อ่ะ ลุงหมอ สวัสดีค่ะ" เด็กสาวอีกคนวิ่งมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าพ่อของน็อตได้มาถึงแล้ว

"นี่ลูกสาวน้า อยู่ม.5 เหมือนกันเลยน้า แต่เอ้กอยู่ศิลป์คำนวณ" น้านุชแนะนำเด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามาให้ น็อตฟัง

น็อตเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเอ้ก จากพ่อ และ แน๊ต น้องสาวของเขามาไม่น้อย 
เอ้กเป็นลูกของเพื่อนพ่อสมัยมัธยม เธอร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เกิด

เท่าที่เคยได้ยินมา เอ้กเป็นคนสวย เรียนเก่งมาก เป็นเด็กดี  อยู่โรงเรียนที่ได้ชื่อว่าเรียนเก่งสุดๆ
ตั้งแต่เด็ก หากเอ้กป่วย แม่ของเธอก็จะพามาหาพ่อของน็อต
ทำให้พ่อของน็อตเอ็นดู เอ้ก มาก  


ในวันนี้ที่ได้เจอเด็กสาวเป็นครั้งแรก
ภายนอกแล้ว เอ้กก็เป็นเช่นนั้น

น็อตมองเด็กสาวตรงหน้า เธอเป็นคนสะสวยอย่างที่เคยได้ยิน ผิวขาวใส ผมดำขลับของเธอรวบมัดอย่างเรียบร้อย เข้ากับชุดนักเรียน แต่ในสายตาของเขาแล้ว ถึงเธอจะสวยแค่ไหน หน้าตาที่ดูหยิ่งๆของเอ้ก ทำให้น็อตคิดว่า เพื่อนๆชายล้วนขี้ม่อทั้งหลายของเขาไม่มีทางยุ่งกับเด็กผู้หญิงแบบนี้เป็นอันขาด

ดูเป็นเด็กในอุดมคติของผู้ปกครอง
 
แต่ทันที่ทีเด็กสาวเดินใกล้เข้ามา เด็กสาวหน้าตาหยิ่งๆคนนี้กลับมีหน้าตาท่าทางสดใส ร่าเริง ยิ้มแย้ม จนล้างภาพลักษณ์ที่ดูหยิ่งของเธอไปจนหมด ที่สำคัญดูเหมือนเป็นเรื่องปกติของเธอที่จะยิ้มให้คนแปลกหน้า

 
"เนี่ยลุงหมอค่ะ ฟันคุด เลยต้องมาฉีดยาค่ะ ก่อนทำฟันอาทิตย์นึง" เด็กสาวคุยกับคุณหมอด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"เอ้า ไปกันเลยๆ จะได้ไม่เสียเวลามาก"คุณหมอพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น สมกับที่อาชีพของเขา ซึ่งก็คือแพทย์

"เออ น็อต อยู่ในห้องพักแพทย์ สักแปปแล้วกันนะ หรือจะไปด้วย"

"น็อตว่า น็อตอยู่นี่ดีกว่า"เด็กหนุ่มตอบพ่อของเขา
ยกมือขึ้นสวัสดีลา น้านุช

น็อตมองดูพ่อ น้านุช และ เด็กสาว เดินห่างไปเงียบๆ





"กฤต เมื่อวานแกไม่มา ไอน็อตโคตรหงอยเลยรู้ป่ะ"
"มึงไปข่มมันละสิไอวิน" เด็กหนุ่มร่างสูงตอบกลับ วิน ที่นินทาน็อตให้ฟัง
"ข่มด๋อยไรละ แค่ชวนมันไปหาฟาง"
"มึงชวนมันทำไม มึงก็รู้ อยู่ต่อหน้าฟางแล้วมันเขิน"
"เออก็จริงว่ะ เขินอยู่ได้"


"สัด ไม่ได้หงอย ไม่ได้เขินโว้ย กูเป็นหวัด"
น็อตทนฟังเพื่อนินทาต่อหน้าต่อตาไม่ได้อีกต่อไปแล้วจึงแทรกขึ้นมา


โรงเรียนของน็อตเป็นโรงเรียนชายล้วน ดังนั้นเรื่องพูดจาอะไรจึงไม่ต้องระวังปากอะไรมาก การพูดคำหยาบใส่กันดูจะเป็นเรื่องสนุกปาก มากกว่า ตั้งใจจะด่ากันจริงๆ


เมื่อสบโอกาสได้อยู่กันแค่สองคนเพื่อนซี้
"แหมมมมมมมมมมม ไอกฤต มึงรู้ไหมทำไมกูไม่ไปกับพวกไอวินเมื่อวาน" เด็กหนุ่มเริ่มส่งเสียงล้อเล่นเพื่อนหนุ่มคนสนิท ที่นั่งโต๊ะติดกัน

"อะไร อะไร๊" กฤตทำเป็นทองไม่รู้ร้อน มองหน้าน็อตเชิงท้าทาย ถ้าแกปากโป้งนะ ตายแน่

"เพราะกูเป็นเพื่อนที่ดีของมึงไงหล่ะ"

"อะไร๊ มึงไม่ไปกินข้าวแล้วเกี่ยวอะไรกับกู"
กฤตเผลอขำออกมา หลังจากทำหน้าขรึมอยู่นาน

"ป๊าวววว ไม่มีอะไร๊"
น็อตขำท่าทางของเพื่อนสนิท มันชอบมาว่าเขาขี้เขิน แต่ตนเองซะล่ะ ขี้เขินยิ่งกว่าหลายเท่า

เด็กหนุ่มรู้ดีว่ากฤตแอบชอบฟางอยู่เงียบๆ ถึงแม้ว่ากฤตจะเป็นหัวหน้าห้องที่ต่อกรกับอาจารย์มานักต่อนักแล้ว แต่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตนเองชอบ กลับไม่กล้าจะทำอะไรสักอย่าง

เพียงแต่คนส่วนใหญ่มักจะพูดว่า ฟางนั้น ชอบน็อต ซึ่งแม้แต่ตัวน็อตเองก็ยังคิดว่าพอจะมีมูลอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ สิ่งต่างๆที่ฟางทำให้เขา ก็ดูพิเศษกว่าคนทั่วไป แต่เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับฟาง แม้ว่า เพื่อนๆทุกคนจะยุแล้วยุอีก




"แน็ต แกวันนี้แกเรียนพิเศษไรบ้างว่ะ"

"ไม่มี แต่ เราจะไปชดอรรณพอ่ะ "
เด็กหญิงสวมแว่นหน้าตา ดูเหมือนเด็กเรียนเก่งทั่วๆไป ตอบคำถามเพื่อนหญิงตรงหน้า

"โห แล้วพี่แกล่ะ"

"นี่แกจะถามถึงพี่เราก็ถามมาตรงๆแต่แรกเลยก็ได้นะ"
แน็ตขำอยู่ลึกๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างพี่ชายนั้นจะมีสาวๆมาแอบปลื้มเยอะแยะ

ที่ผ่านมาก็แทบไม่มี แต่พอขึ้นม.ปลายเท่านั้นแหละ
พี่น็อตคนเดิม ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี เขาเลยป๊อบไปโดยปริยาย

แต่พี่น็อตก็คือพี่น็อต เขายังทำตัวเป็นเด็กกะโปโล จนเธออดคิดไม่ได้ว่า น้องสาวคนนี้ออกจะโตเป็นวัยรุ่นมากกว่าเขาตั้งเยอะ



"วิน !!!" เสียงเรียกดังมาแต่ไกล หลังจากพวกของเขาเดินออกมาจากโรงเรียน เตรียมตัวจะขึ้นแท๊กซี่ไปเรียนพิเศษต่อ
เด็กสาวกลุ่มหนึ่ง ยืนอยู่ห่างไปไม่ไกล กำลังร้องเรียกพวกเขา

"ไปตึกอุ๊ใช่ป่ะ" เด็กสาวที่มีท่าทางดูจะแก่นที่สุด เอ่ยถามวิน 

"ถูก" นัทโผล่ออกมาจากหลังของวิน

"อะไรห้ะ นัท เป็นอะไรของแกเนี่ย"
ถึงแม้จะอยู่กันคนละโรงเรียน แต่โรงเรียนของพวกวินและเด็กสาว ก็อยู่ใกล้กัน จนทำให้เด็กหลายๆคนรู้จักกันข้ามโรงเรียน

"น็อต เรียนไรอ่ะวันนี้" เสียงหวานๆดังออกมาข้างตัวของเด็กหนุ่ม ทำให้น็อตได้แต่มองไปทางกฤต ซึ่งกำลังมองมาทางเขาเช่นกัน แต่ด้วยท่าทางเขินอาย เมื่อเห็นน็อตทำท่าจะเรียกกฤตมาอยู่ข้างๆเขา

"เรียนสมศรี อะ ฟาง ฟางเรียนไร"น็อตมองเด็กสาวตัวเล็กข้างกาย

"เราเรียนเอนคอนเซปอ่ะ ฮึ้ย น็อต ทำไมย้ายไปเรียนสมศรีแล้วละ"

"อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างอ่ะ"

กฤตยังไม่ยอมมายืนข้างน็อต

"เออ ก็ไอ้กฤต อะ ไอ้กฤตอ่ะ บอกเราว่า ให้เราย้ายไปเรียนสมศรี ต้องโทษมันนะรู้ป่ะ" เมื่อพูดจบน็อตหันหน้ามองเพื่อนสนิท ที่รู้ได้ทันทีว่า มันหาเรื่องให้เขาได้คุยกับฟางนี่หว่า 

"กฤต ทำไมอ่ะ ทำไมอ่ะ" ฟางหันไปคุยกับกฤต ด้วยเสียงหัวเราะ

สมกับเป็นแผนของเสรฐวุฒิ น็อตนึกในใจอย่างสนุกสนาน

ฟางเป็นคนสวยน่ารัก อย่างน้อยก็สวยพอที่จะได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ดรัมเมเยอร์ คนถือป้าย อะไรเถือกนั้น
บางคนถึงกับบอกว่าฟางเป็นถึงดาวของคอนแวนต์แห่งนี้

ไม่ว่าหนุ่มคนไหนๆ ที่ฟางทำท่าจะชอบ ทุกคนล้วนตกหลุมรักเธอ 

ใช่สิ แม้แต่ไอกฤต ผู้ดีตีนแดง หัวหน้าห้อง ผู้เต็มไปด้วยความรับผิดชอบยิ่ง ยังชอบฟางเลย
เพียงแต่ตัวน็อตเองซะละ ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฟางมากไปกว่าคำว่าเพื่อน และหากว่าฟางจะชอบเขาอย่างที่ใครๆบอกกัน 

เธอก็คงจะต้องผิดหวัง

"น็อต" ฟางเรียกเขา หลังจากคุยกับกฤตไปสักพักระหว่างเดินทางไปที่เรียนพิเศษ เด็กหนุ่มหันหน้ามามองฟางด้วยคำถามบนใบหน้า

"วันนี้เงียบๆอะ เป็นไรหรือเปล่า" ฟางถามน็อตด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า"

"อะ แหน่ มีเป็นห่วงกันด้วยน้า" มิ้นท์ กับ วิน คู่ชอบล้อเลียนหันมาล้อใส่ทางน็อตกับฟางอย่างสนุกสนาน

"อะไรของพวกแกห๊า" เด็กหนุ่มตะโกนกลับไปด้วยเสียงหัวเราะ

กฤตมองฟางอย่างรู้ดีในใจว่าเธอรู้สึกดีๆกับเพื่อนสนิทของเขา และ หากน็อตจะชอบฟางละก็นะ
ไหนๆเขาไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่าแอบมองฟางไปเรื่อยๆ

กฤตรู้จักฟางมาตั้งแต่มัธยมต้น เขายอมรับว่าแรกเริ่มนั้น เขาชอบมองฟางด้วยเพราะหน้าตาน่ารัก ผิวขาวสะอาด และ นิสัยที่ออกแนวเป็นผู้หญิงมากๆทำให้เธอยิ่งดูน่ารักน่าทะนุถนอม 

เอาจริงๆ แค่เพื่อนผู้หญิงยังไม่ค่อยมีเลยเพราะอยู่ชายล้วนมาตั้งแต่เกิด แต่ฟางกลับมาเป็นเพื่อนของเขา 
หลังจากมองอยู่เนืองๆ รู้จักเธอไปเรื่อยๆ กฤตก็ยิ่งรู้สึกดีๆกับฟางมากขึ้นทุกที จนกลายเป็นคำว่าชอบ

เพียงแต่ เขาไม่คิดว่าเขามีอะไรที่ดีจะจีบฟาง หรือ คิดกับฟางแบบนั้น

แฟนฟาง หรือ ผู้ชายที่ฟางดูๆกันมาคนก่อนๆหน้านี้ ส่วนมากก็มักเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ที่คนธรรมดาๆอย่างเขาไม่สามารถเทียบได้เลย

กฤตได้แต่นึกในใจ เมื่อเห็นฟางเริ่มเสวนากับน็อตอย่างสนุกสนาน เธอยิ้มจนตาหยี แก้มแดงระเรื่อ แต่เธอไม่เคยมีอาการอย่างนี้กับเขาเลยแม้แต่น้อย