คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแรก ของการพบหน้า
1
สิ่งสำคัญที่เกิดกับทุกๆๆวันมีบ้างวันที่คนเราเหมือนๆเดิมบางวันที่แต่กต่าง แต่สำหรับฉันทุกๆวันมันเป็นวันธรรมดาและเหมือนๆเดิม ทำไมกันนะความแตกต่างของแต่ละวันของฉันทำไมไม่มีเหมือนคนอื่นๆ ทั้งวันเกิด วันแห่งความรักหรือแม้กระทั้งวันธรรมดาก็เหอะมันไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลยหรือแตกต่างไปจากวันธรรมดาเลย น่าเบื่อจิง “ชีวิตโสดของฉ้าน”
สำหรับผมแล้วอะไรคือสิ่งที่สำคัญสำหรับผมยังไม่รู้เลย เพราะทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นกับทุกๆวันมันเหมือนเดิม อย่างสำหรับผมมันง่ายไปหมด จนไม่รู้ว่าอะไรมันยาก ทั้งเรื่องการเรียน ชีวิตของที่อยากได้รวมไปถึงผู้หญิงมันได้มาง่ายซะเหลือเกิน จนคิดที่จะเล่นๆไปเรื่อยๆ ผมอยากได้อะไรใครๆก็หาให้หมด น่าเบื่อจิง
........................................................................................................................
กริ๊งๆๆๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาที่ฉันตั้งเอาไว้ดังขึ้นเป็นรอบที่แปดแล้ว จะดังอะไรนักหนาวะเนี่ย
“นี่แกตื่นเร็วๆเลยนะ ฉันหนวกหูนาฬิกาปลุกแกมันดังรอบที่แปดล้านแล้วนะ”เสียงยัยตาหวานเพื่อนสนิทฉันบ่นออกม ด้วยความรำคาญเพราะทำให้ยัยนั่นต้องตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกฉัน
“ได้ๆ ฉันตื่นก็ได้”ฉันลุกขึ้นอย่างงัวเงียเดินไปห้องน้ำ หยิบยาสีฟันแปรงเพื่อฟัน แต่ดันไปหยิบโฟมล้างหน้ามาแปรงแทน
“แหวะ”ฉันถึงกับอ้วกออกมาเลยทีเดียว(เป็นมากนะเนี่ย)
ตัดตอนมาแนะนำตัวหน่อยนะฉันชื่อ ชาเย็น ลูกเซี่ยวไทย – จีน แต่หน้าตาดันออกไปไทยหมดเลยไม่เหลือความหมวยสักกะนิด ยกเว้นผิวที่ขาวของฉันแต่ก็ไม่ได้ขาวอะไรมากมายหรอกนะ ฉันเป็นลูกเจ้าของร้านทองแถวย่านชาวจีน(บอกทำไม) แค่อยากบอกว่าไม่ได้จน(ยังจะตอบอีก) เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนนะไว้รู้จักกันเพิ่มทีหลัง
วันนี้เป็นวันแรกของเทอมสองของฉันปีหนึ่งของฉัน ฉันเรียนทางด้านการบริหารและวันนี้ฉันมีเรียนบัญชีเป็นวิชาที่ไม่สามารถขาดได้แต่ดันเมานอนไม่ตื่นน่ะสิ ก็เลยมาสายทำให้วันนี้ฉันไม่สามารถเข้าเรียนได้ เซงโว้ย.... ดังนั้นฉันก็เลยต้องมารอเพื่อนที่หน้าคณะเพื่อจะเรียนวิชาต่อไป
เจาะแจะๆ เจาะแจะๆ
เสียงคนมากมายที่กำลังมุงดูอะไรก็ไม่รู้แถวๆ บอร์ดข่าว
“นี่แก เด็กปีหนึ่งกลุ่มทำไมมันเก่งอย่างนี้นะ หน้าตาก็หล๊อหล่อ เป็นข่าวได้ทุกวัน ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอื่นๆ ได้ยินข่าวว่าแฟนคลับตรึม”เสียงของสาวๆที่อยู่ด้านหลังฉันพูดขึ้นมา
“แต่ยังไม่เห็นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคน แกว่าฉันมีหวังมั้ย”ตามด้วยคนที่สอง
“หยุดเลยพวกแกนั่นมันของฉันยะ ทั้งคอฟฟี่ บอม พาย ลีโอ แล้วก็ทอฟฟี่ ”ตามด้วยคนที่สาม
ฉันรู้แล้วละว่าเขามุงดูอะไรกัน น่าจะเป็นข่าวฉาวๆของกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า”เพอร์เฟคแมน” ที่ทั้งเด่นดังที่สุดในมหาลัยขณะนี้เลย จะไม่เด่นได้ยังไง ทั้งรูปร่างหน้าตา และชาติตระกูลดีทุกอย่าง แถมกานเรียนนี่ก็ไม่แพ้ใครเลยขนาดว่าเรียนปีหนึ่งเกือบทุกวิชาพวกเขายังได้เกรดเอหมด แถมยังเรียนคณะบริหารธุระกิจเดียวกันกับฉันด้วยที่ขึ้นชื่อว่ามีผู้คนหน้าตาดีมากที่สุด(ยกเว้นฉันที่หน้าตาธรรมด๊าธรรมดา) จุดเด่นที่เลื่องลือของพวกนี้ก็คือ การคบสาวๆๆเดือนละสามคนขึ้นไป ไม่รู้ว่าเป็นจุดเด่นหรือว่าจุดด่างกันแน่
โป๊ก!!
“โอ๊ย!!”ฉันหันหน้าไปดูอย่ารวดเร็วว่าใครมาตีหัวฉัน
“อ้าวเฮ้ย!! ขอโทษ ผมทักคนผิด”นายนั่นทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“คะ คอฟฟี่” นายนั่นทำหน้างง
“เธอรู้จักฉันด้วยหรอ โทษทีนะฉันนึกว่าเป็น...เออช่างเหอะไปละ”ว่าแล้วนายนั่นก็เดินไปทางกลุ่มเพื่อน อะไรเนี่ยตบหัวฉันซะแรงพูดแค่เนี่ย ตาบ้าเอ๊ย
ติ๊ดๆ
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึนมาเพื่อจจะดูข้อความ
“นี่ ยัยชา วันนี้แกไม่ต้องมาเรียน วิชาต่อไปไม่มีเรียน”เพื่อนของฉันส่งมาบอก แล้วทำไมยัยนั่นไม่ส่งมาให้เร็วกว่านี้นะ แล้ววันนี้ฉันตื่นมาทำบ้าอะไรเนี่ย
ดังนั้นฉันจึงเดินกลับคอนโดอย่างอารมณ์เสีย หิวก็หิวอะไรก็ไม่รู้ วันนี้ช่างน่าเบื่อจริงๆเล๊ย เซงจังจะทำอะไรดีนะ ลองเช็คดูดีกว่าว่าวันนี้มีหนังเข้าไหม
สองชั่วโมงผ่านไปที่หน้าโรงหนัง
“น่าเบื่อชะมัด” ฉันอุทานออกมาอย่างเบื่อๆ ก็จะอะไรอีกละอยากดูหนังโทรไปชวนใครก็ไม่มีใครมาด้วยดังนั้นฉันก็เลยต้อมาดูคนเดียว วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย
“แฮรี่ แฮรี่”เสียงของหนังที่เริ่มฉายทำให้ทุกคนเงียบแต่ดันมีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาข้างๆฉัน
“เธอจะลากฉันมาทำไม บอกว่าไม่อยากดูไง”โอ้เกรงใจคนอื่นบ้างไปทะเลาะกันที่อื่นเลยนะ
“ก็แองไม่มีเพื่อนดูหนังนี่”
“ครั้งหน้าฉันไม่มากับเธอแล้วนะ ไม่ทนแล้วนะ ขอบอกไว้”เออเอาเข้าไปฉันมาดูหนังนะไม่ใช่มานั่งฟังเรื่องใคร
“ทำไมค๊อฟพูดแบบนี้ละ เราเป็นแฟนกันนะ”
“ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเธอเป็นแฟนฉัน”
“กะ ก็ นายบอกว่าชอบฉัน“
“ถ้าฉันไม่เคยพูดเธอว่าเธอเป็นแฟนก็อย่ามาพูดแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ น่ารำคาญชะมัด”
“แองจะบอกพ่อ ฮือๆ ”ยัยนั่นตะโกนออกมาแล้ววิ่งออกไป นายนั่นทำไมพูดกับผู้หญิงแบบนี้นะน่าเกลียดชะมัด
“เฮ้อ น่ารำคาญจริงๆ”นายนั่นบ่น
นายไม่รู้สึกอายคนทั้งโรงหนังเลยรึไงเนี่ย
“นี่เธอ”เอาอีกแล้วคุยกับใครอีกแล้ว
“เธอน่ะ”เรียกใครทำไมยัยนั่นไม่ตอบไปรำคาญแล้วนะ
“เธอน่ะ นี่”นายนั่นมาสะกิดฉันเบาๆ
“ฉันเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิเรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบมาสักที ยืมโทรศัพท์หน่อย” นายนั่นยื่นมืออกมาเพื่อนขอโทรศัพท์ของฉัน ทำไมหน้านายนี่มันคุ้นๆนะ แต่มันมืดฉันมองไม่ค่อยชัดเลย
“เอ๋”ฉันแปลกใจทำไมต้องมายืมโทรศัพท์ฉันด้วยฉันไม่รู้จักนายนะ มิจฉาชีพรึป่าว
“นี่เธอ ยืมหน่อย ฉันไม่เอาของเธอไปหรอกน่า ยืมหน่อยอ่ะนี่ตัวประกันเปิดดูเลยมีค่ามากกว่าโทรศัพท์เธอแน่ๆ”นายนั่นเหมือนจะรู้ก็เลยยื่นกระเป๋าตังมาให้ ฉันห็นเงินข้างในเป็นหมื่น นายเป็นนักศึกษานะทำไมพกตังเยอะอย่างนี้
Sorry คับป๋ม มีคนโทรมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นข้างๆที่นั่งของนายนั่น จากนั้นนายนั่นก็ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์
“นี่โทรศัพท์ขอบใจ นะ”แล้วนายนั่นก็ยื่นมือมาเหมือนจะขออะไรสักอย่าง จะขออะไรอีกละฉันทำหน้างง
“กระเป๋าตัง คิดจะยึดเอาไปเลยหรือไงครับ”นายนั่นพูด
ฉันยื่นกระเป๋าให้ แล้วก็นายนั่นดึงกระเป๋าของตัวเองลุกออกไปทันที ก็ดีละฉันจะได้ดูหนังอย่างจริงจังสักที
หลังจากที่ฉันดูหนังจบแล้วฉันก็เก็บป๊อปคอนและน้ำ(เป็นคนดี)ของตัวเอง แล้วหางตาฉันก็แว๊บไปเจออะไรวาวๆๆ สะท้อนมาที่ตาของตัวเอง ก็เลยก้มไปหยิบมันขึ่นมา
“บัตรประชาชนนี่นา ของใครกันนะ”ฉันพลิกบัตรเพื่อที่จะดูชื่อที่อยู่ด้านหน้า
นายเตชิน มาตินวรวัฒน์สุนทร นายค๊อฟฟี่นี่ อ๋อนึกออกแล้วค๊อฟที่ยัยนั่นเรียกก็คือนายนี่นั่นเองแสดงว่าที่นั่งข้างฉันเมื่อกี้นายค๊อฟฟี่นั่นเอง แล้วจะคืนนายนั่นยังไงกันนะ
ปิ้ง!! หลอดไฟสว่างขึ้นมาบนหัวฉันทันที ฉันคิดออกว่าเมื่อกี้นายนั่นโทรศัพท์เข้าเบอร์ฉันนี่นาแสดงว่าเบอร์สุดท้ายก็ต้องเป็นเบอร์องนายนั่น ไชโย่ๆ เฮ้อยแล้วตูจะดึใจไปทำไมเนี่ย
Coffee say:
วันนี้เป็นวันแรกของเทอมสองทำให้ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อนไปเรียน ผมเดินงัวเงียจาเตียงของผมเพื่อจะเดินไปอาบน้ำ แต่การเดินไปนั้นช่างยากลำบาก มันยากลำบากอะไรน่ะหรอก็ไอ้เพื่อนที่มันนอนเกลื่อนกลาดหน่ะสิ ผมแทบจะเหยียบพวกมันอยู่แล้ว
“เฮ้”ผมเอาเท้าไปเขี่ยไอ้เพื่อนแต่ละคน มันมีเรียนกันทำไมพวกมันไม่ยอมตื่นกัน
“อื้ม.....”โอ้ว อยากบอกว่ามันไม่ยอมตื่น เอาละผมต้องใช้ไม่เด็ด
“เฮ้ย!! สาวๆใส่เสื้อชั้นในตัวเดียวตรงนั้นตื่นมาดูเว้ย”
“เฮ้ยๆๆ ไหนๆๆว่ะ”ไอ้บอม ไอ้พาย ตามด้วยไอ้ลีโอ ลุกขึ้นมาพร้อมกัน ส่วนไอ้ทอฟฟี่อยากจะบอกว่ามันลุกก่อนที่เพื่อนคนอื่นะจะลุกซะอีกล่ะครับ
“นั่นไงว่ะ ผู้หญิง”ผมชี้ไปทางที่มีผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษา
“ไหนๆๆ ว่ะ”ไอ้บอมพูด
“เออดิ”ไอ้พายเสริม
“โกหกกันนี่หว่าเพื่อน”ท๊อฟฟี่ตาม
“โกหกอะไรของพวกแกว่ะ ผู้หญิงที่ไหนของพวกแกใส่ชุดชั้นในสองตัวว่ะ “
“โห่”เพื่อนๆมันโห่ผมแล้วทำหน้าเซ็งเดินไปคับ แถมยังเหมือนจะนอนเหมือนเดิมอีก
“พวกแกลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย วันนี้มีเช็คชื่อนะโว้ย ไม่อย่างนั้นฉันจะ ยกเลิกนัดสาวๆๆพวกแกทั้งหมด”
“เฮ้ยทำงี้ได้ไงว่ะ ”ไอ้พายโวยวายและลุกก่อนเพื่อน แล้วค่อยตามด้วย ไอ้บอม ไอ้ท๊อฟฟี่ และไอ้ลีโอ
ทำไมผมต้องปลุกพวกมันหน่ะหรอ ทั้งที่ผมไปเรียนคนเดียวก็ได้ เพราะวันนี้พวกเราต้องเป็นตัวแทนเสนอรายงานของอาจารย์ที่แกฝากให้นำเสนอ เพราะแกต้องไปเรียนต่อกะทันหัน
ผมมาถึงที่คณะก่อนคนอื่นๆ แล้วต้องไปเอางานกับอาจารย์อีกคนที่แกฝากงานไว้ แต่ดันไปเจอเพื่อนเก่า ที่ผมเคยสนิท นั่งหันหลังอยู่ก็เลยเดินไปทักทายแบบว่าสนิทสุดๆ คือตบกะโหลกเลยครับ แต่ดันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่เพื่อนผม อายแทบแย่สิแต่ต้องเก๊กสุดๆๆเพื่อวางฟอร์ม
“คะ คอฟฟี่”ยัยนั่นมองผมด้วยความตกใจ ทำให้ผมที่ตอนนั้นกำลังแบบว่าหน้าแตกก็เลยไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก ว่า ’เธอรู้จักฉันด้วยหรอ’ ทำไมผมต้องถามทั้งๆที่ผมรู้อยู่แล้วว่าสาวๆๆน่าจะรู้จักผมกัน จากนั้นทำให้ผมต้องขอโทษแล้วรีบเดินหนีไปหาเพื่อนที่พอดีมันมาถึงที่คณะ อายสิครับอาย >_<
หลังจากที่พรีเซนงานเสร็จผมก็กะว่าจะไปหาแม่สักหน่อยมาอยู่หอนอกนานแล้วยังไม่ได้กลับบ้านเลยแต่ดันมีมารมาผจญ
“เฮ้ย ยัยนั่นมาอีกแล้วว่ะ”ไอ้พายว่า
“พวกแกบอกว่าฉันไม่อยู่นะโว้ย”ผมรับวิ่งออกไปทางด้านหลัง
“จะหนีไหนคะค๊อฟ”
“เฮ้ย”
“ทำไมเห็นแองแล้วต้องตกใจด้วยคะ”ยัยนั่นทำหน้าตาไม่พอใจแล้วมาดึงแขนผม
“ไม่ทันแล้วว่ะเพื่อน โชคดีนะ”ว่าแล้วไอ้เพื่อนๆๆ มันก็หนีหายไปเลย เพราะมันรู้น่ะสิครับว่ายัยนี่น่ารำคาญขนาดไหน ถ้ายัยนี่ไม่ใช่ลูกสาวเพื่อนพ่อผมนะ อย่าหวังว่าผมจะยอมเลย
“มีอะไร”ผมพูดไปด้วยท่าทางเซงๆ
“วันนี้แองอยากไปดูหนัง ไปด้วยกันนะ”
“ผมไม่ว่าง ผมมีธุระ”
“แต่แองอยากไปไปเถอะ”จากนั้นยัยนี่ก็ลากผมไปที่รถของเธอแล้วยัดผมลง อยากจะหนีนะแต่ยัยนี่ไวยังกะปรอท
“ไปกันเถอะค่ะ”
“ผมบอกว่าไม่ดูไง อย่าให้บอกอีกครั้ง”หงุดหงิด
“ดูเรื่องไหนดีคะ” ยัยนั่นยังทำเป็นไม่สนอีก
“บอกว่าไม่ดู”ผมเริ่มจะรำคาญแล้วนะ
“เรื่องนี้แล้วกันไปเถอะ”
สุดท้ายด้วยความเอาแต่ใจของยัยนี่ทำให้ผมต้องมานั่งในโรงหนังนี่
“เธอจะลากฉันมาทำไม บอกว่าไม่อยากดูไง”เริ่มอารมณ์ขึ้นแล้วนะ
“ก็แองไม่มีเพื่อนดูหนังนี่”ยัยนั่นยังพยายามอยู่
“ครั้งหน้าฉันไม่มากับเธอแล้วนะ ไม่ทนแล้วนะ ขอบอกไว้”ผมบอกไว้และนี่คือครั้งสุดท้ายที่ผมจะมา
“ทำไมค๊อฟพูดแบบนี้ละ เราเป็นแฟนกันนะ”
“ฉันพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเธอเป็นแฟนฉัน”
“กะ ก็ นายบอกว่าชอบฉัน“นั่นมันแค่ตอนเห็นหน้าแรกๆตอนพ่อมาแนะนำหรอกนะ ก็ยัยนี่ออกจะน่ารักแต่พอรู้จักจริงๆ ผมรับไม่เลย
“ถ้าฉันไม่เคยพูดเธอว่าเธอเป็นแฟนก็อย่ามาพูดแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ น่ารำคาญชะมัด”
“แองจะบอกพ่อ ฮือๆ ”ยัยนั่นตะโกนออกมาแล้ววิ่งออกไป เออให้มันได้อย่างนี่สิ ไปเลยคราวนี้อยากทำอะไรก็ทำ
โทไปเตือนแม่น่าจะดีกว่านะเพื่อรับมือยัยนั่น แต่มันหายไปไหนนะ ผมจับดูที่กางเกงกระเป๋าเสื้อก็ไม่เจอ สงสัยตอนยัยนั่นดึงเข้ามาต้องหล่นแน่ๆ หรือไม่ก็อยู่แถวๆๆนี้ ผมจึงหันหน้าไปยืมคนข้างๆ แต่พอดีผมกดเบอร์ผมดูก่อนก็เลยเจอโทรศัพท์ แถวนั้นพอดี แล้วตอนนั้นทำให้ผมได้ยินเสียงเธอ แล้วได้เห็นชัดๆๆว่าเป็นใคร เป็นคนคนเดียวกันกับคนที่ผมเจอเมื่อเช้านี้เอง
อย่าลืมเม้นบ้างนะ คนหล่อคน
สวย
ความคิดเห็น