CHORNICLES OF THE KINGS

ลำดับตอนที่ #1 : หกพี่น้อง

ผั๊วะ!!!

 

 "เอาเลยโซเร!!!ซัดเข้าไปหนักๆอย่างนั้นแหละ!"

เสียงของเด็กชายคนหนึ่งร้องเชียรพี่ชายฝาแฝดตัวเองที่ลงไปปลุกปล้ำกับเด็กหนุ่มอีกคนที่เป็นรุ่นพี่และตัวใหญ่กว่า

ไม่น้อยจนเนื้อตัวเปื้อนหิมะไปหมด ทุกคนเชียรกันมันส์เลิกสนใจการปาหิมะหรือปั้นสโนวแมนกันไปหมดทั้งๆที่เมื่อครู่นี้

พวกเขากำลังสนุกกันอยู่กับมัน "ซัดมันให้หมอบเลยสโตล!!!เอาเท้าเหยียบมันเอาไว้สิ!!" สโตล เด็กชายที่ตัวใหญ่กว่า

กำลังได้เปรียบเสียงเชียรของเขาดังขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มได้ใจในจังหวะนั้นเอง บอลหิมะที่ถูกอัดจนแน่นก็ปาเข้าที่หัวของ

เด็กชายร่างใหญ่อย่างจัง "เฮ้ย!!!ใครเป็นคนปามาวะ!!!" สโตลหันไปทางที่หิมะพุ่งมาอย่างหัวเสียงและเห็น

เด็กสาววัยเดียวกันยื่นอยู่กับเด็กหนุ่มที่อายุน่าจะมากกว่าเขาซึ้งเด็กสาวก็ชี้นิ้วไปทางเด็กหนุ่มที่ยื่นอยู่ข้างๆทั้งๆที่ยังมี

บอลหิมะคาอยู่ที่มือหนึ่งลูกโดยเด็กหนุ่มที่ยืนกอดอกมองอยู่ได้แต่หันขวับไปทางเด็กสาวอย่างงงๆ "แบบนี้หาเรื่องกัน
ชัดๆเป็นฉัน ฉันไม่ยอมแน่อย่าไปยอมนะสโตนแบบนี้มันแกล้งเด็กชัดๆ" เสียงตัวยุที่อยู่ข้างๆสโตนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง

ยั่วอารมณ์ ก่อนเด็กชายร่างใหญ่นะโย่นร่างของโซเรให้พวกพ้องของตัวเองล็อกเอาไว้ก่อน "นายทำหรอ?" 

สโตลถามคนตรงหน้าที่ตัวสูงกว่าด้วยน้ำเสียงเชิงคุกคาม "แล้วแต่จะคิดยังไงไอ้เด็กที่นายทำลังเลี้ยงลำแข้งแบบไม่อั้น

ให้อยู่นั้นก็น้องชายฉัน" เด็กหนุ่มเลิกคิ้วพลางหัวเราะเบาๆในลำคอนิดๆอย่างยียวน "ถ้านะมวยกันก็ได้นะไม่มีปัญหาจะ

ได้รู้ว่าเวลาต้องแพ้คนอายุน้อยกว่ามันขายหน้ายังไง" สโตนพูดยุก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเด็กสาววัยเดียวกันที่ยื่นอยู่ไม่ไกลนัก
 "แฟนเธอหรอ?" 

 
  "พี่ชายฉัน" เด็กสาวยิ้มน่ารักที่ดูแสนน่าเอนดูชวนละลายหัวใจและพูดด้วยน้ำเสียงหวานชวนฟัง "บอกพี่ชายเธอด้วยนะให้ระวังตัวหน่อยเธอก็ด้วยนะ" สโตนยิ้มกลับและแอบรู้สึกสนใจเพื่อนร่วมห้องของตัวเองคนนี้มากขึ้น
   
    "งั้นฉันก็ต่อยน้องชายเธอนะสิให้หอมแก้มเอาคืนเอาไหม" เด็กหนุ่มกระเซ้าและพูดกระซิบที่ข้างหูเพื่อนสาว

 เทสลายิ้มก่อนจะกระซิบกลับแผวเบา "ก็เอาสิ" พูดไม่ทันขาดคำหมัดหนักๆก็ต่อยเข้าที่หน้าของเด็กหนุ่ม

โซเรและพี่ชายซัดหมัดคู่เข้ากระแทกหน้าจนเฉียดเทสลาไปนิดเดียวอย่างน่าเสียวใส้ "อุ๊บส์ แรงไปนิดไม่เจ็บนะ"

เทสลาหัวเราะคิกคักพลางกอดอกมองทั้งสามอย่างไม่คิดห้าม "เฮ้ย!!!ครูมา!!!" เสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้น

ก่อนนักเรียนจะเริ่มหนีไปกันคนละทิศละทาง เด็กหนุ่มผลักโซเรออกไปหาเทสลาพอดีกับที่เด็กสาวรับไว้ได้ก่อนจะ

พาเดินหนีอย่างรู้งาน "เธอสองคนมีเรื่องอะไรกัน!" อาจาร์ยคนหนึ่งเดินมาหาทั้งคู่ซึ่งทั้งสองคนก็ยังไม่ยอมเลิก

มวยกันจนกระทั่งอาจาร์ยเดินเข้ามาใกล้ "พี่โยฮัน..." เด็กชายที่เดินมาพร้อมกับอาจาร์ยมองหน้าเด็กหนุ่มแบบงงๆ
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายหัวเบาๆได้แต่ยื่นอยู่หลังอาจาร์ยเงียบๆ
   
     "โยฮันเนส!ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะที่เธอจะทำตัวแบบนี้ ส่วนเธอนี้มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วสงสัยฉันต้องเรียกผู้ปกครองของเธอทั้งคู่แล้วสิ" อาจาร์ยสาววัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวก่อนเด็กชายที่ยืนอยู่ด้านหลังจะขัดขึ้น
 
  "อาจาร์ยครับ อย่าถึงขั้นเรียกผู้ปกครอบเลยครับ พี่ฮันเขามีเรื่องชกต่อยแค่ครั้งนี้ครั้งแรกเองนะครับ ผมขอร้องแทนพี่ชายตัวเองด้วยครับ" เด็กชายก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดแทนพี่ชายตัวเองแต่ก็แอบเหลือบไปมองดุ โยฮันเนส อย่างอดไม่ได้
ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยักไหลทำลอยหน้าลอยตาแบบไม่คิดสนใจ
   
   "ออรเบโร เธอไม่ต้องขอร้องแทนพี่เธอหรอก อย่างที่เธอพูดถึงเรื่องชกต่อยจะครั้งนี้ครั้งแรก แต่เรื่องทำลาย
ทรัพย์สินทร์ของโรงเรียน ไม่เขาเรียนในหลายๆรายวิชา ไหนจะเรื่องรักๆใคร่ๆอีก มันเริ่มจะเยอะแล้วนะสิ บางทีอาจ
ต้องไล่ออกด้วยซ้ำ" อาจาร์ยวัยกลางคนกุมขมับและมองศิตย์รักของคนด้วยท่าทีแบบเหนื่อยใจ
       
    "เธอสองคนตามฉันไปที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้!"

   ออรเบโรมองอาจาร์ยของตนตัดบทและเดินนำทั้งคู่ไปจากตรงนั้น สโตนกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายส่วนโยฮันก็ได้แต่

ถอนหายใจและยิ้มออกมานิดๆอย่างไม่มีความหมาย เด็กชายถอนหายใจยาวมองพี่ชายของตนเดินตามหลังอาจาร์ย

ไปจนลับตาก่อนจะมีใครบางคนโผล่มาด้านหลังเขา
 
  "เบโร แย่ชะมัดนายไปมองพี่แบบนั้นได้ไงห่ะ!" เทสลาโผล่ออกมาอีกครั้งพร้อมกับโซเรและคู่แฝดของเขาที่วิ่งหายไปพร้อมกับพวกกองเชียรเมื่อครู่
 
     "ก็เขาทำผิด รู้ไหมว่าผมอายแค่ไหนไม่อยากจะให้ใครรู้ด้วยซ้ำว่า โยฮันเนส ราจา คนที่เอาชื่อนักวิทยาศาตร์ที่น่ายกย่องมาใช้จะทำชื่อนั้นเสื่อมเสียและเป็นคนในครอบครัวเรา!" ออรเบโรกดเสียงพูดด้วยน้ำเสียงอดกลั้นแต่ก็ขึ้นเสียงคำสุดท้ายกับพี่สาวตัวเองอย่างเหลืออด
 
    "งั้นหรอ พี่ว่าพี่ชายฉันออกจะน่ายกย่อง ถ้านายรู้ว่าจริงๆแล้วเขาทำอย่างนั้นทำไม" เทสลาท้าวเอวและโต้กลับทันที

  "พอเถอะผมว่าเราไปดูพี่โยฮันหน่อยดีกว่า" คู่แฝดของโซเรเสนอขึ้น "ฟอชนายเหมือนจะห่วงพี่เขานะแต่พอมีอะไรนายวิ่งกอนใครเลย" โซเรท้วงและขมวดคิ้วใส่คู่แฝดของตน
 
   "ฟอชเสนอได้ดีแต่ไปกันเยอะๆคงจะไม่ดีเดียวเสียหน้าใครบางคนแถวนี้เดี๋ยวพี่ไปเองคนเดียวก็ได้" เทสลาเน้นคำว่าใครบางคนใส่ออรเบโรก่อนจะทิ้งน้องๆของตัวเองเอาไว้แล้วเดินหายไปจากตรงนั้น
   
  "เชื่อมือเขาเถอะ พี่เทลี่ประจบอาจาร์ยเก่งที่หนึ่งอยู่แล้ว" ฟอชยักไหลและหันหลังเดินไปจากตรงนั้นโดยโซเรก็ได้แต่กรอกตาขึ้นฟ้าและเดินตามน้องแฝดของตนไป

    "แย่ชะมัด นี้ขนาดลดโทษแล้วนะเนียเล่นซะกลับบ้านดึกเลย"

โยฮันเนสบ่นพลางบิดตัวจนได้ยินเสียงกระดูกลันดังกรอบแกร็บพลางมองน้องสาวของตนที่อุสาห์แอบอยู่ช่วยงานจนถึงตอนนี้
  "บ่นไปได้ไม่โดนเรียกผู้ปกครองก็ดีเท่าไหร่แล้ว แค่ลดโทษให้ทำความสะอาดห้องเก็บของให้เสร็จในวันนี้เราก็ทำเสร็จแล้วนี่" เทสลาจัดการเก็บไม้ถูพื้นและถังใส่น้ำที่ห้องเก็บอุปกรณ์ด้านนอกตัวอาคารก่อนจะหันมาท้าวเอวใส่พี่ชายขอตน

  "นี้กะว่างานเสร็จจะไม่ช่วยอะไรเลยใช่ไหม?" โยฮันเนสเลิกคิ้วไม่คิดจะตอบคำถามของน้องสาวแต่มองเธอขึ้นๆลงๆแทน
 
 "นี้ถ้าแต่งตัวแบบนี้รู้งี้ไม่ให้กลับบ้านคนเดียวอีกแล้ว" เทสลาถอนหายใจเฮือกพางเอากระเป๋าเป้ของตัวเองฟาดพี่ชายแบบหยอกๆ
 
 "อะไรกันก็จริงนี้ปีนี้สิบหกแล้วยังใส่เสื้อที่พ่อซื้อให้เมื่อตอนสิบขวบอยู่อีก" โยฮันเนสโวยและส่งเสื้อกันหนาวสีฟ้าเข้มของเทสลาให้
 
 "ก็มันยังใส่ได้อยู่นี้แค่รัดรูปนิดหน่อยไม่ได้เอวลอยหรือขาดสักหน่อย" เด็กสาวยักไหล่พลางก้มลงมองเสื้อยืดแขนกุดสีน้ำเงินลายทางแนวตั่งสีดำที่ตนใส่อยู่
    "ช่างมันเถอะรีบกลับบ้านดีกว่า" โยฮันเนสตัดบทและส่งแจ็กแก็ตหนังสีดำให้น้องสาวของตนและขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ทรงสปอร์ตคันโปรด และชุดน้องสาวของตนให้ซ้อนท้ายก่อนจะเอาหมวกกันน๊อกยัดใส่หัวของเทสลา "กลับบ้านเถอะดึกขนาดนี้แล้ว" 

"โดนเทศแน่เลยเบโรคงจะพยายามเกลี้ยกล่อมคุณนายเคร์เซิลอยู่"

"ช่างมันเถอะยังไงเราก็โดนอยู่ดี..."

  เสียงเปียนโนสองตัวที่ถูกบรรเลงเป็นท่วงทำนองที่แสนไฟเราะและหนักแน่นดังไปพร้อมๆกัน 

ออรเบโรและน้องสาวคนเล็กซอมเปียนโนอย่างที่ทำทุกวันเป็นประจำ แต่วันนี้เขาต้องเล่นให้ดีกว่าทุกวันเพราะในตอนนี้
มีแขกมาที่บ้าน
 "ลูกของคุณนายนี้เก่งจริงๆนะครับอายุแค่นี้ยังมีความสามารถขนาดนี้" ชายชราท่าทางมีภูมิฐานเอ่ยชมทั้งสองที่ยังลงบรรจงรัวนิ้วลงบนแป้นเปียนโนอย่างคล่องแคล่ว "โดยเฉพาะเจ้าหนุ่มนี้...ดูไม่ธรรมดาเลยทีเดียวหน้าตาก็ดีไม่น้อยผมเพ้าก็เรียบร้อยวางมาดดีอย่างกับผู้ใหญ่ "

"คนโต ออรเบโร เคร์เซิล อายุสิบห้าค่ะ มีใบอณุญาติสอนและไปแข่งตามเวทีต่างๆล้วนได้ที่หนึ่งทั้งนั้น นอกจากนี้งานด้านวิชาการก็ยังโดดเด่นไม่แพ้ใครอีกนะค่ะ" หญิงสาวผู้เป็นแม่หัวเราะเบาๆอย่างภูมิใจพลางมองลูกชายและลูกสาวคนโปรดของตน

   "แล้วอีกคนละครับเจ้าหญิงน้อยผมบลอนนั้น"

"เซต้า เคร์เซิล คนนี้เก่งไม่แพ้พี่ชายตัวเองเลยค่ะ อายุพึ่งจะสิบสองปีไปเมื่อวานเอง เธอก็เป็นอีกหนึ่งความหวังของตระกูลเรา" 

"ผมได้ยินมาว่าพี่น้องนี้มีคนอื่นนอกจากสองคนนี้ ช่วยแนะนำให้ผมรู้จักหน่อยสิครับ" ชายชรายิ้มก่อนหญิงสาวจะตอบขึ้นและยิ้มอย่างคุณนาย

   "ได้สิคะ..." 

  "คู่ฝาแฝด แฝดคนพี่ โซเร โพเทนซ่า พี่น้องคนละพ่อกับเซต้าค่ะ อันที่จริงโรก็เช่นกันอายุสิบสามปี คนนี้โดดเด่นด้านกีฬาค่ะเสียดายอารมณ์ร้อนไปนิดแต่ไม่เคยมีเรื่องให้ครอบครัวเราเดือดร้อน" คุณนายเคร์เซิลหยิบรูปของฝาแฝดที่วางอยู่บนโต๊ะตู้ประดับขึ้นมาและชี้แฝดพี่หรือโซเรให้ดู
  "ส่วนอีกคน ฟอช โพเทนซ่า แฝดน้อง คนนี้เก่งวิชาการค่ะทำค่ะแนนการเรียนแข่งกับเบโรเลยก็ว่าได้ ฉันว่าถ้าเอาไอคิวของทั้งคู่มารวมกัน ไอสไตล์ก็คงต้องยอมแพ้" คุณนายเคร์เซิรหัวเราะอย่างภาคภูมิใจก่อนจะวางรูปทั้งคู่ลงที่เดิม

  "เป็นไงบ้างคะลูกๆของดิฉัน เมื่อเขาโตขึ้นเขาต้องสร้างตำนานระดับโลกแน่ๆเลยคะดิฉันมั่นใจ" ชายชราพยักหน้าพลางมองรูปของเหล่าพี่น้องที่วางโชว์เอาไว้ก่อนสายตาจะไปสดุดกับรูปรวมพี่น้องซึ่งมันน่าจะมีแค่สี่ แต่ในรูปมีถึงหก

  "ว่าแต่อีกสองคนนี้ใครหรอครับไม่ยักเห็นคุณนายพูดถึงเลย" คุณนายเคร์เชิลสะอึกและอึกอักไปพักใหญ่ก่อนจะพูดปัดอย่างไม่ใส่ใจ
  "อย่าไปสนเลยค่ะก็แค่เด็กธรรมดา..." ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เสียงมอร์เตอร์ไซด์สปอร์ดก็ดังขึ้นให้รู้ว่าสองคนนั้นกลับมาแล้ว ออรเบโรยิ้มอย่างหน่ายๆ อย่างน้อยทั้งคู่ก็กลับมาได้ถูกเวลาอยู่เพราะตอนนี้ทุกคนอึกอัดกันอยู่ไม่น้อย

   "ไงตัวแสบทั้งหลาย กลับบ้านมาก่อนไม่รอกันเลยนะ" เทสลาเปิดประตูเข้ามาพลางถอดหูฟังสีน้ำเงินของตนออกซึ่งมันก็สงเสียงเพลงแนวร็อคออกมาเบาๆแต่ดังพอให้ทุกคนได้ยินไม่ต้องเดาเลยก็รู้ว่าเธอเปิดเพลงฟังเสียงดังสุดๆ
    "แล้วนี้ใคร?ผัวใหม่คุณนายเคร์เซิลหรอ?" เทสลาเปิดบทสนทนาที่น่าจะได้คุยกันยาวทั้งคืนอย่างหน้าด้านๆก่อนคุณนายเคร์เชิลจะถลึงตาใส่รู้สึกหน้าแตกและอับอายกันอย่างรุนแรง

  "งั้นฝากตัวด้วยนะค่ะ หนู เทสลา ราจา อายุสิบหกเมื่อสามเดือนที่แล้วหรือจะเรียกว่าเทลี่ก็ได้ถ้าคุณสนิดกับหนูพอ ว่างๆมานั่งวาดรูประบายสีหรือแกะสลักไม้เล่นดนตรีสบายๆกับหนูได้นะค่ะ" เด็กสาวแสร้งถอนสายบัวให้ก่อนเสียงของใครอีกคนจะตามมา

  "เทลี่เสียมารยาทน่า เอาของไปเก็บไป" โยฮันเนสที่เดินตามเขามาไล่น้องสาวตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าคุณนายเคร์เชิลที่กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน
 
 "สวัสดีครับคุณนายเคร์เซิล ขออภัยด้วยที่วันนี้กลับบ้านดึกไปหน่อยเลยมาต้อนรับสามีใหม่คุณนายไม่ทันแต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับผม โยฮันเนส ราจา อายุสิบเจ็ดอีกสามเดือนสิบแปดเป็นพี่ชายแท้ๆของเทลี่ พี่ชายพ่อเดียวกันกับ ฟอช โซเร และออรเบโร เป็นคนรู้จักที่อายุเยอะกว่าแต่ถือเป็นพี่น้องกันกับเซต้า สาเหตุที่ได้อยู่นี้เพราะพินัยกรรมที่พ่อผมเขียนเอาไว้ไม่งั้นคงไม่ได้อยู่หรอกครับเพราะในสายตาคุณนายเคร์เซิลผลกับน้องสาวก็คือคราบสกปรกนั้นแหละครับ" โยฮันเนสจับมือชาราและเขย่าไม่หยุดจนเขาแนะนำตัวเสร็จพลางยิ้มอย่างเป็นมิตร์ให้
   "อ่อ ตกใจรอยช้ำนี้หรอครับ วันนี้มีเรื่องชกต่อยนิดหน่อยพอดีผมถ้าไม่ได้ก่อเรื่องจะนอนไม่หลับ แต่ผมแนะนำนะครับ

อย่าไปสนคุณนายเคร์เซิลเเลยครับผู้หญิงสาวๆอึ๋มๆมีออกเยอะเยะคนนี้ปีหน้าก็ห้าสิบแล้ว ส่วนคุณก็คงใกล้เข้าโลง

แล้วละมีหวังโดนคุณนายสวาปามสมบัติของคุณสนุกแน่เลยครับผมเป็นห่วงนะครับ" เด็กหนุ่มก้มลงจูบหลังฝ่ามือของ

ชราอย่างรวดเร็วและสวมกอดเขาก่อนจะเดินไปจากตรงนั้นอีกคนท่ามกลางเสียงหัวเราะของคู่แฝดที่แอบบโผล่หัวมาดู

และออรเบโรกับเซต้าที่มองเหตุการอยู่ห่างๆ 

 

  เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นที่ข้องนั่งเล่นลับๆส่วนตัวของหกพี่น้อง อันที่จริงห้องนี้เป็นห้องเก็บของแต่ห้องนี้ก็มีขนาดใหญ่

ไม่น้อยจึงเหลือที่ว่างอยู่ตั่งครึ่งโยฮันเนสจึงจัดการเคลียด้านในของห้องนี้แล้วเอาสารพัดสิ่งของที่เก็บอยู่ทำเป็นกำแพง

กันเอาไว้บังตาซึ่งบางครั้งห้องนี้ก็เป็นห้องนอนชั่วคราวของโยฮันเนสกับเทสลาเพราะห้องที่ทั้งคู่นอนอยู่มีสะภาพไม่ค่อย

เหมาะสมกับการนอนเท่าไหร่ 

  "เทลี่เห็นรึเปล่า ตลกเป็นบ้า" โยฮันเนสหัวเราะร่วนจนลงไปกลิ่งอยู่กับพื้นอย่างอดไม่ได้

  "เห็นสิรับไม่ค่อยได้นะตอนจูบหลังมือตาแก่นั้นแต่ถ้าเป็นหน้า...โอ๊ย!ขำ" เทสลาหัวเราะผสมโรงพลางโยนเม็ดองุ่นเข้าปากอย่างสบายใจ "อยากรู้จังว่าคุณนายนั้นจะทำยังไง" เด็กสาวยิ้มและกัดปากอย่างนึกสนุก
 

  "ไปฉีกหน้าแม่หนูขนาดนั้นไม่กลัวโดนทำโทษหรอคะ" เสียงเล็กของเด็กสาวดังขึ้น ทั้งคู่หันขวับไปทางต้นเสียงก็พบกับเด็กสาวตัวเล็กหรือน้องคนสุดท้องของพวกเขาทั้งหกพี่น้อง "อ้าว เซต้าว่าไงตัวแสบวันนี้เล่นเปียนโนเพราะดีนี้ "
เด็กหนุ่มยิ้มร่ามองน้องสาวคนเล็กที่เดินมาหาเขายิ้มๆ "ขอบคุณค่ะ"

  "พี่โยฮัน! พี่เทลี่! พี่โยฮัน! พี่เทลี่! พี่รู้ตัวป่าว วันนี้พี่โคตรสุดยอดเลย!!!" 

  "ฟอช เร เบาๆหน่อยสิ" 

ออรเบโร ฟอชและโซเรที่ตามเขามาที่หลังส่งเสียงเชียรอย่างสนุกสนานก่อนจะโดนออรเบโรที่แสนจริงจังดุเข้า "พี่เทลี่พี่ฮัน คุณแม่โกรธมากเลยรู้รึเปล่า"

 "แม่พวกเธอนี้ไม่ใช่แม่ฉัน" โยฮันเนสยักไหลก่อนจะหันไปตีมือกับเทสลาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

 "เธอพลิกวิกฤิตให้เป็นโอกาศ สรุปแล้วคุณแม่งาบตาแก่นั้นได้สำเร็จ และกำลังจะส่งเราไปที่อื่นชั่วคราวเพื่อการเป็นส่วนตัว ที่บ้านเก่าที่พ่อซื้อเอาไว้" ออรเบโร พูดทำให้โยฮันเนสถึงกับชะงักและลุกขึ้นนั่งดีๆทันที
 
  "คนเก่าแค่ป่วยอยู่โรงพยาบาลจะหาคนใหม่อีกแล้วหรอ!!!อีนี้..มันจริงๆ"

  "พี่ฮันใจเย็นๆ" เทสลาลุกขึ้นจับบ่าของพี่ชายตนเบาๆเพราะตอนนี้เขาใส่อารมณ์แบบสุดๆจนทุกคนตกใจ "ยังไงเราก็ทำอะไรไม่ได้ไปเก็บของกันเถอะครับคุณแม่บอกให้เราไปพรุ่งนี้เลย" ออรเบโรถอนหายใจ และนั่งลงข้างๆพี่สาวของตน
  "บ้าน...ไม่ยักรู้ว่าพ่อซื้อบ้านเอาไว้อีกหลัง" เด็กสาวบนพึมพำ

 "ถ้าจำไม่ผิด จำได้ว่าพ่อบอกพี่เอาไว้ว่าซื้อบ้านเอาไว้ เป็นบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ คฤหาสน์จะเหมาะกว่า ตั่งแต่ตอนนี้ไอ้แฝดนี่พึ่งถูกนรกถีบส่งมาเกิดใหม่ๆบอกว่าเอาไว้ให้เราวิ่งเล่นกัน" โยฮันเนสลูกคางตัวเองและทำเป็นไม่สนใจกับหมอนอิงและตุ๊กตาหมีเน่าหน้าตาน่าสงสารที่คู่แฝดปามันเข้าที่หัวจังๆ
   "บ้านใหม่ๆ...คฤหาสน์ใหญ่ๆ...ที่ใหม่ๆ...ถ้างั้นไม่ต้องสนแล้วไปเก็บของกันดีกว่ามันเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำพี่เบื่อบ้านหลังนี้เต็มทนแล้ว อยู่มาตั่งกี่ปีเบื่อโว้ยยยยยยยย!" เทสลาพูดยิ้มๆท่ามกลางเสียงเห็นด้วยของทุกคนก่อนจะไล่ให้ทุกคนไปเก็บกระเป๋า จนเหลือแต่พี่ชายคนโตที่ยังไม่ยอมไปไหน
   
  "พี่ฮันนี่ พี่ไม่ไปเก็บของหรอคะ?" เทสลาพูดด้วยน้ำเสียงสุดแสนรู้ทันแค่ที่โยฮันเนสเคืองคือชื่อที่เธอเรียก "ยัยนี้ ฉันไม่เป็นไรหรอกไปเก็บของกันเถอะ"

 "คิดถึงสาวผมน้ำตาลแดงคนนั้นหรอ เธอสวยดีนะทำไมพี่ไม่ไปหาเธอก่อนละพรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้วนะ"
 

 "รู้เยอะนะเรา ยัยนั้นก็แค่เพื่อนร่วมชั้นของพี่นั้นแหละเธอก็น่ารักดี น่าเสียดายต้องไปแล้ว"โยฮันเนสถอนหายใจยิ้มเศร้าอย่างอดไม่ได้พลางเดินออกจากห้องไปพร้อมกับน้องสาวของตน

  "บุกไปหาเขาที่ห้องคืนนี้เลยสิแล้วพรุ่งนี้ก็กลับมาให้ทันเดี๋ยวหนูเก็บของแทนให้ก็ได้" เทสลาฉีกยิ้มซนก่อนจะโดนพี่ชายยันหน้าผางเบาๆอย่างหยอกล้อ
  "ไปเอาวิธีนี้มาจากไหนเนียน้องฉัน" โยฮันเนสส่ายหน้านิดๆและหัวเราะออกมาเบาๆ
   "ก็อาเธอร์ เพื่อนของหนูเขาทำแบบนี้ก่อนเขาจะย้ายบ้านหนะ พูดตรงๆนะตกใจนิดๆแต่ก็สนุกดี" ทิ้งระเบิดเสร็จเทสลาก็รีบเดินแซงพี่ชายไปที่ห้องนอนของตัวเองทันทีปล่อยให้เด็กหนุ่มที่กำลังประมวลผลในสมองได้แต่ยืนค้างอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งได้สติ

"เทลี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"