คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพราะแอปเปิ้ล?
1.
ณ ตลาดกลางเมืองที่ควรจะคึกคักและเต็มไปด้วยผู้คนมาแลกเปลี่ยนค้าขายสินค้า บัดนี้กลับว่างลงอย่างชวนใจหาย รอบบริเวณตลาดใหญ่มีเพียงของกินพื้นฐานและผลไม้ตามฤดูกาลเท่านั้น ชาวบ้านส่วนใหญ่ใส่เสื้อผ้าเก่ามีรอยขาด สะท้อนถึงความขัดสนอย่างชัดเจน ร่างสูงในชุดอัศวินบนหลังอาชาสีขาวเรียกความสนใจและสายตาของชาวบ้านในตลาดให้จับจ้องมองตามอย่างสงสัยใคร่รู้ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาถาม แพททริคกวาดตามองไปรอบกายด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งแปลกใจว่าเหตุใดตลาดที่รุ่งเรืองในสมัยที่เขายังเป็นเด็กเคยมากับบิดาก่อนจะย้ายไปชายแดนจึงเป็นเช่นนี้ และหดหู่กับภาพที่ปรากฏ ในความทรงจำที่ยังเด่นชัด เขาจำได้ว่าตลาดแห่งนี้เคยเป็นศูนย์กลางการค้าขาย ทั้งเครื่องประดับเพชรทอง ของมีราคาต่างๆ ไปจนถึงสินค้าจากอีกฝั่งของซีกโลก หรือนี่จะเป็นฝีมือโจรที่องค์ราชารับสั่งถึง? คิดแล้วน่าโมโหนัก!
แพททริคขี่ม้าออกมาจากตลาดไปตามทางที่ส่วนมากจะเป็นสวนผลไม้ มีบ้านเรือนให้เห็นประปราย จนเขาเริ่มรู้สึกร้อน แสงแดดส่องกระทบใบหน้าทำให้แก้มใสแดงเรื่อ จึงมองหาที่นั่งเหมาะๆใต้ต้นไม้ ผูกม้าไว้ไม่ไกลนัก แล้วเอนหลังลงพิงกับต้นไม้ใหญ่ กิ่งใบที่แผ่ออกกว้างให้ความร่มเย็น สายลมอ่อนๆพัดมาทำให้เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นทุกที แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากบนต้นไม้ใหญ่!
“ใครน่ะ?!” เขาตะโกนถามเงาร่างที่เห็นเพียงสำดำเนื่องจากเป็นมุมย้อนแสง มือกุมดาบกระชับ
“คน” เงาดำบนต้นไม้ตอบกลับ
“รู้แล้วว่าคน แต่คนน่ะใคร ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น..อ๊ะ.. ” คำถามยืดยาวถูกขัดด้วยลูกแอปเปิ้ลที่ถูกกัดกินไปจนน่าจะเรียกได้ว่าเศษแอปเปิ้ลที่คนบนต้นไม่โยนลงมา หวุดหวิดจะลงหัวเขาพอดี!
“พูดมาก” เสียงจากคนบนต้นไม้ยิ่งทำให้แพททริคอยากจะเอาก้อนหินขว้างขึ้นไปบ้าง
“เจ้า!.. ลงมานะ”
“ลงก็โง่น่ะสิ” ฟรานซิสที่อยู่บนต้นไม้ตอบกลับ ที่จริงเขาเห็นตั้งแต่เจ้าอัศวินตัวผอมนี่ขี่ม้าเข้ามาแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้อยากแกล้ง เลยโยนเศษแอปเปิ้ลลงไปให้
“แล้วขึ้นไปทำไม?” ได้ยินเสียงตะโกนถาม แต่เขาขี้เกียจตอบ จึงโยนแอปเปิ้ลอีกลูกที่ยังไม่ได้กัดลงไป
“โอ๊ย!” บังเอิญราวกับเจตนากลั่นแกล้ง คราวนี้แอปเปิ้ลหล่นลงบนหัวแพททริคพอดี ทำให้คนใต้ต้นไม้ความดทนขาดผึง ระดมขว้างก้อนหินที่อยู่ใกล้มือขึ้นไปบนต้นไม้ หลายก้อนโดนเป้าหมายเข้าเต็มๆ ทำให้ฟรานซิสต้องลงมาจากต้นไม้
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดแบบชาวบ้านสีดำกระโดดลงมาจากต้นไม้ แพททริคมองผู้มาใหม่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เกือบจะดูดีมากอยู่แล้ว ติดที่บนผมสีดำมีเศษใบไม้ติดทั้งหัว ทำให้คนตัวใหญ่ดูเหมือน.. เสารังนก จนแพททริคอดหัวเราะไม่ได้
“สิ่งใดน่าขบขัน?” เสารังนกถามพลางปัดเศษใบไม้ออกจากศรีษะ พลางลอบสังเกตุอีกฝ่าย.. ผมสีน้ำตาลทอง นัยน์ตาสีเขียวมรกตและรูปหน้าที่ติดจะหวานกว่าชายหนุ่มทั่วไปในชุดอัศวินที่แปลกตาด้วยเครื่องหมายที่ฟรานซิสไม่เคยเห็น ทำให้เกิดความคิดขึ้นในใจ หรือว่านี่จะใช่..
“ข้าหัวเราะคนที่มีผมเป็นใบไม้” แพททริคตอบ ความขุ่นเคืองใจก่อนหน้ามลายหายเมื่อคนตรงหน้าดูไม่มีอันตราย ไร้อาวุธ มีเพียงย่ามที่ใส่แอปเปิ้ลไว้เท่านั้น
ฟรานซิสนั่งลงใต้ต้นไม้ ห่างออกมาเล็กน้อย และหยิบแอปเปิ้ลออกมากินต่อ แพททริคมองพลางกลืนน้ำลาย น่ากินแฮะ.. นี่มันก็จะเที่ยงอยู่แล้วด้วย เหมือนผู้ถูกมองจะรู้ตัว มือใหญ่ล้วงลงไปในย่ามและหยิบแอปเปิ้ลออกมาส่งให้
“นี่สวนของเจ้า?” แพททริครับแอปเปิ้ลมาถือ กินไปด้วยถามไปด้วย
“เปล่า”
“งั้นก็ซื้อมา?”
“หยิบมาเฉยๆ” คำตอบทำให้แพททริคแทบพ่นแอปเปิ้ลออกจากปาก นี่เขากินของโจรอยู่หรอเนี่ย!
“ขโมย! ข้าจะจับเจ้าส่งทางการ”
“ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็ลองดูสิ” ฟรานซิสยิ้มเจ้าเล่ห์พลางยืนมือให้ แพททริคจับข้อมือที่กำแทบไม่รอบของอีกฝ่ายจะดึงให้ตามมา แต่กลับถูกกระชากเข้าหา ฟรานซิสตวัดแขนรั้งแพททริคเข้ามาใกล้ กลายเป็นกอดไว้เต็มแขน
“ปล่อยนะ!” อัศวินหนุ่มดิ้นรน หากยิ่งทำวงแขนแข็งแรงยิ่งรัดแน่นเข้า ต่างฝ่ายต่างยื้อยุดกันไปมา จนเท้าของแพททริคเตะเข้ากับรากต้นไม้ ทำให้ทั้งสองล้มลงไปบนพื้น ฟรานซิสเท้าแขนกับพื้นดิน ก้มลงมองใบหน้าเปื้นฝุ่นที่อยู่ใต้ร่างเขา ดวงตากลมมีแววมึนเบลอ จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง มันน่า.. น่า.. น่าอะไรดีล่ะ
แพททริคสะบัดหน้าเรียกสติ ยกเท้าขึ้นจะถีบอีกฝ่ายออกไป แต่ฟรานซิสไวกว่าลุกขึ้นนั่งได้ก่อน แล้วใช้มือกดไหล่อัศวินรูปงามไว้
“ไว้เจอกันใหม่..” ฟรานซิสบอกแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว จนแพททริคที่ลุกขึ้นมาเห็นเพียงหลังในชุดสีดำอยู่ไกลๆ เขาปัดฝุ่นตามเสื้อและเสื้อคลุมทำให้พบว่า โจรกวนประสาทนั่นขโมยอินธนูเขาไป! อ๊ากกก คอยดูนะ เขาต้องจับเจ้านั่นส่งทางการให้ได้!
------------------------------------------------------------------------------------
“ว่าไงฟรานซ์ แอปเปิ้ลที่ป้าให้ไป พอใช้ได้ไหม?” เสียงทักจากหญิงชราเพื่อนบ้านทำให้ฟรานซิสที่กำลังเดินกลับบ้านมองหาต้นเสียง
“อร่อยมาก ขอบคุณครับป้า” อร่อยมาก.. ยิ่งคิดถึงเจ้าหัวทองที่แว้ดใส่หน้าเขาว่าเป็นขโมย แอปเปิ้ลของป้าไลลาคราวนี้มีรสชาติจริงๆ
“ถ้าชอบคราวหน้าก็แวะมากินนะ ป้าจะทำพาย คนกันเองแท้ๆ” ถ้าไม่ได้เด็กหนุ่มคนนี้ช่วยงานนางคงแย่ ลำพังหญิงชราตัวคนเดียวคงไม่สามารถทำสวนแอปเปิ้ลเล็กๆ พอมีรายได้เลี้ยงตัวอย่างทุกวันนี้ ฟรานซิสยิ้มตอบแล้วเดินต่อมายังบ้านเล็กท้ายหมู่บ้านของเขา
ร่างสูงใหญ่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน ใช้เท้าเตะกระเป๋าย่ามใบหนึ่งที่ขวางทางเข้าไปใต้เตียง ปากถุงอ้าออกเผยให้เห็นเหรียญทองและเครื่องประดับล้ำค่า แต่ชายหนุ่มก็หาได้สนใจพวกมันมากกว่าอินธนูที่อยู่ในมือเขาตอนนี้
..’ขโมย! ข้าจะจับเจ้าส่งทางการ’
‘ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็ลองดูสิ’..
.. เขาเนี่ยนะต้องมาขโมยแอปเปิ้ล คิดถึงตอนที่หน้าขาวๆโกรธเขาจนกลายเป็นหน้าเขียว ฟรานซิสคิดพลางโกรธก็ไม่ใช่ ขำก็ไม่เชิง เขารู้แล้วว่าหน้าแบบนั้นมันน่าอะไร นิ้วมือเรียวยาวไล้ไปบนอินธนูที่เพิ่งขโมยมา พลันสะดุดกับคำที่ถูกสลักไว้ว่า ‘the Knight of the King’ สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนจากมีรอยยิ้มน้อยๆไปเป็นเฉยชาเช่นเดิม เขาวางอินธนูลงบนโต๊ะ ข้างกันนั้นมีกรอบไม้ที่มีรูปของครอบครัว มีพ่อแม่และเด็กชายตัวน้อยอยู่ภายใน ใบหน้าของทุกคนประดับรอยยิ้มสดใส ฟรานซิสยิ้มให้ภาพ พ่อ..แม่ ถ้าท่านมองข้าอยู่ อวยพรให้ข้าด้วยนะ ข้าจะให้พวกท่านรออีกไม่นานแน่ ข้าสัญญา..
/Talk.
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วย พอเห็นเม้นแล้วน้ำตาแทบไหลพราก T[]T
ขอบคุณทุกคนที่(หลง)เข้ามาอ่าน และทุกคอมเม้นต์ จะนำไปแก้ไขปรับปรุงให้ดีขึ้น. (:
ความคิดเห็น