My Security :: [Kris x Baek], [TAOHUN]

ลำดับตอนที่ #1 : Prelude Code ::

 




Prelude..

 

อากาศเย็นของค่ำคืนชื้นจนหนาวเหน็บ นั่นอาจจะเป็นเพราะฝนที่เพิ่งตกลงมาก็ได้ คอกสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีขาวสว่างตั้งเด่นอยู่ท่ามกลางถนนสี่เลนด้านหน้าของหมู่บ้านไฮโซแห่งหนึ่งใจกลางโซล  

เด็กหนุ่มอายุอานามประมาณยี่สิบปีนั่งเท้าคางใจลอยอยู่หน้ากระจกบานใสที่ทำหน้าที่เป็นหน้าต่าง กลีบปากบางฮัมเพลงรักหวานหยดย้อยสไตล์พี่ชายบ้านนาที่เข้ามาหางานทำในเมืองหลวงเพื่ออนาคตอันสดสว่างของเขาและหญิงสาวอันเป็นที่รัก  นานๆ ทีแสงไฟสีซีนอนสว่างจ้าจากไฟหน้าของรถยนต์จะผ่านมาคันนึงให้ต้องชะโงกหน้าไปดู

แต่ก็เหมือนทุกคืน  ค่ำคืนนี้ยังคงเงียบสงบและไร้ซึ่งความวุ่นวาย 

แต่ถึงจะสงบอย่างไรก็วางใจไม่ได้  พอเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาตีสองพอดิบพอดี ร่างเพรียวของเด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินซัพพลายบลูพร้อมบิดขี้เกียจไล่เอาความเมื่อยขบออกไปแล้วฉวยเอาไฟฉายด้ามยาวคู่ใจมา

จักรยานสองล้อคันไม่สูงมากนักแล่นอย่างเชื่องช้าไปตามซอยแคบๆ ที่ตีขนานตัดกันทั้งหมู่บ้าน เด็กหนุ่มสำรวจความผิดปกติด้วยไฟฉายด้ามยาวในมือและสายตาที่เฉียบคมตามสัญชาตญาณ

เหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดปกติ  แม้บางครั้งเค้าจะหยุดทักทายเด็กวัยรุ่นคุ้นเคยซึ่งเป็นคนในหมู่บ้านที่ออกมาหาอะไรกินยามวิกาลตรงเซเว่นอีเลฟเว่นหน้าหมู่บ้านใกล้ๆ  กับป้อมบ้างเป็นครั้งคราว  หลังฝนตกแบบนี้อากาศน่านอนเกินไป วันนี้ชายหนุ่มจึงปั่นเร็วกว่าปกติเพื่อจะได้กลับไปอยู่ในป้อมที่อากาศอุ่นกว่าเพื่อเก็บแรงเอาไว้  ก่อนจะต้องออกมาตรวจอีกครั้งช่วงตีสี่

เอี๊ยดดดด.......

เสียงดอกยางเสียดสีกับพื้นถนนด้วยอัตราลากสูงดังแหลมปรี๊ดก้องอยู่ในหูของเด็กหนุ่ม ที่ตามมาคือกลิ่นเหม็นไหม้ฉุนกึกขึ้นจมูก พอสายตาเริ่มปรับตัวกับแสงจ้าได้แพคฮยอนก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนที่ไม่ถูกเบนลี่สีครามเข้มคันโตเสยเอา

“ขี่จักรยานประสาอะไร!! อยากตายมากรึไง    เจ้าเปี๊ยก!!” อารมณ์ตกใจยังกรุ่นอยู่ก็จริง แต่คนอย่างพยอนแพคฮยอนฆ่าได้หยามไม่ได้ มีอย่างที่ไหน  ผู้ชายอายุ 19 เกือบๆ จะ 20 ปี ถูกผู้ชายที่ดูเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกันเรียกว่าเจ้าเปี๊ยก

ยอมไม่ได้!!

“คุณนั่นแหละขับประสาอะไร นี่มันถนนในซอยนะ ลืมฟังคุณครูที่โรงเรียนสอนเหรอว่าขับรถอย่าประมาท”

“ชั้นขับของชั้นมาปกติ นายนั่นแหละที่ทะเล่อทะล่าออกมาจากซอย ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก มันอันตรายมากรู้มั้ย  แล้วนี่ดึกแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน” ผู้ชายในหน้าที่ทำหน้างง  ดึกป่านนี้ถ้าเค้ากลับบ้านแล้วใครจะดูแลพิทักษ์ความสงบของหมู่บ้านล่ะ นี่ท่านแพคฮยอน The best security guard นะ

“ชั้นจะไปทำงาน” คำพูดไม่กระจ่างทำให้ผู้ชายตัวสูงที่ขับรถยุโรปราคาแพงระยับหรี่ตามมองอย่างสงสัย ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก

“รีบมากมั้ยล่ะ”

“มาก!!” ยิ่งคุยแพคฮยอนก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับไอ้หน้าเข้มตัวยาวนี่จริงจัง ไม่ได้ตั้งใจว่าต้องสะบัดหน้านะ(มันเป็นไปเองอัตโนมัติ)  ลี้ภัยกลับป้อมเห็นจะดีกว่า

ผู้ชายตัวสูงหัวเราะในลำคอเมื่อมองกระจกข้างที่สะท้อนภาพร่างเพรียวที่ขี่จักรยานไปทางออกหมู่บ้าน เจ้าตัวเล็กนี่หน้าตาก็ดีอยู่หรอก ยิ่งตอนขู่ฟ่อๆ ยิ่งน่ารักเชียว  เสียดายไม่น่าเป็นผู้ชายกลางคืนเลย  แต่ก็นะคนเราไม่ได้มีทางเลือกมากนักนี่นา อย่าสนใจเรื่องนายเปี๊ยกนั่นเลยรีบกลับไปนอนดีกว่าคริส

ผู้ชายแมนๆ อย่างพยอนแพคฮยอนไม่ถือสาเอาเรื่องขี้ปะติ๋วอย่างเรื่องมีปากเสียงกับนายโย่งนั่นมาใส่ใจ พอปั่นจักยานกลับมาที่ป้อมได้ คนตัวเล็กก็เตะไม้กั้นทางเข้าระบายอารมณ์พอเป็นพิธีแล้วเข้าไปหมกตัวอยู่ในออฟฟิศ(เรียกเอาเอง จะได้ดูไฮโซ) ตามเดิม

อากาศเย็นของค่ำคืนทำให้คนตัวเล็กใจเย็นลงแล้วก็กลับไปคอนเซนเทรดกับเพลงเศร้าเคล้าน้ำตาของคลื่นวิทยุคลื่นเดิมก่อนจะผ่านค่ำคืนของวันธรรมดาที่รู้สึกไม่ค่อยธรรมดาไปอย่างเชื่องช้า

 

TBC..