คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Everlasting Love : ก็แค่โกหก
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Everlasting Love
บทที่เจ็ด : ก็แค่โกหก
ดวงตาสีดำมองไปที่ประตูที่ปิดสนิทตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล แม้พยายามจะคิดไปในทางที่ดีว่าคงไม่เป็นอะไรแต่เขาก็ยังไม่สามารถจะห้ามตัวเองไม่ให้ห่วงสองคนข้างในนั้นได้เลย มาร์คนั่งชันเข่าชิดพลางพิงกำแพงอย่างเหนื่อยอ่อนแรงแต่ก็ยังจับจ้องสายตาไปที่ประตูบานเดิมเรื่อยๆ สองมือผสานกันแน่นด้วยความกังวลที่มีอยู่
และประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของอดีตเพื่อนรักอย่างอิมแจบอมที่เดินออกมา
มาร์คมองร่างของเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นพลางชะเง้อมองหาร่างของคนสำคัญทั้งสอง แต่แจบอมก็ใช้เท้าดันประตูให้ปิดลงเสียก่อนที่เขาจะได้เห็นอะไรข้างใน แจบอมยกยิ้มกับปฏิกิริยาของเพื่อนก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ มือหนาของแจบอมตบลงเบาๆที่ไหล่ของเขาก่อนจะเอ่ยเสียงกระซิบ
“อย่าเพิ่งอยากรู้ไปหรอก เดี๋ยวก็ได้เข้าไป...หึ”
ว่าจบแล้วแจบอมก็เดินผ่านเขาไปราวกับเขาเป็นแค่ฝุ่น มาร์คมองตามแผ่นหลังของอดีตเพื่อนรักอย่างอิมแจบอมด้วยสายตาที่ผิดหวังก่อนจะมองไปที่ประตูบานเดิมอีกครั้ง ขายาวสาวเท้าเข้าใกล้ประตูที่กั้นระหว่างเขากับคนสำคัญทั้งสองก่อนจะใช้มือขวาแตะที่ประตูนั่นเบาๆ
ทั้งที่จินยองอยู่ข้างในแท้ๆแต่เขากลับทำได้เพียงยืนมองประตูแบบนี้...
“จินยองอ่า พี่มาร์คขอโทษ...ขอโทษที่ไม่สามารถช่วยอะไรจินยองได้เลย”
มาร์คพูดมันออกมาจากใจที่เจ็บปวด เขารู้ทุกอย่างทั้งหมด...แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ใครจะรู้ว่าภาพลักษณ์ที่เย็นชาของมาร์คจะถูกทำลายลงเพราะคนคนเดียว เพราะคนที่ชื่อปาร์คจินยองคนนี้ ใครบอกว่าเขามันไร้ความรู้สึก เจ็บไม่เป็น ร้องไห้ไม่เป็น...แต่ที่ผ่านมาเขาเคยคิดว่าเป็นอย่างนั้น
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...
น้ำตาลูกผู้ชายมันกำลังไหลออกจากหางตาทั้งสองข้าง เกิดมายี่สิบสามปีเขาก็เพิ่งเข้าใจความรู้สึกที่เรียกว่าเจ็บก็วันนี้แหละ วันที่เขาได้ร้องไห้เพราะใครคนหนึ่งที่นอกจากแม่ของเขาก็วันนี้ เจ็บที่เขาไม่สามารถช่วยคนรักได้ เจ็บที่เขากำลังจะทำผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับจินยอง
เจ็บที่เขาต้องทำร้ายจินยองด้วยมือคู่นี้ของเขาเอง
มาร์คยืนร้องไห้ไร้เสียงสะอื้นอยู่หน้าประตูห้องนั้นโดยไม่รู้ว่ายังมีอีกคนคอยมองดูอยู่ตลอด สองมือคู่นั้นกำแน่นที่อกข้างซ้ายก่อนจะเงยหน้ามองเพดานสีขาว
“ไม่ใช่แค่มึงหรอกที่เจ็บ กูก็เจ็บที่ต้องมาทำร้ายคนที่รักซ้ำแล้วซ้ำเล่า...”
น้ำเสียงสั่นครือถูกกลั่นออกมาเป็นคำพูดอย่างช้าๆ ความเจ็บที่มาร์คมีเขาเข้าใจมันดี... สาเหตุที่คนไร้ความรู้สึกอย่างมาร์คร้องไห้เขาก็เข้าใจมันดี เขายอมที่จะทำร้ายให้อีกคนเจ็บ ยอมที่จะใช้มีดปลายแหลมนั่นกรีดลงที่หัวใจดวงนั้นอย่างไม่ปราณี ยอมทำทุกอย่าง...
เขาไม่ใช่คนที่ดีอะไรมาก...
ถ้าสิ่งที่เขาจะทำในวันนี้มันทำให้หัวใจดวงนั้นแหลกสลายไปจากเขาได้ เขาก็จะยอมทำมัน...
แจบอมหลับตาลงช้าๆก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาโดยที่ไม่คิดจะห้ามมัน มือหนาล้วงหยิบสร้อยคอรูปหัวใจครึ่งเสี้ยวขึ้นมาก่อนจะใส่มัน เขาเคยคิดมาตลอดว่าจินยองคือคนของเขาแต่ตอนนี้เขาก็เข้าใจว่ามันไม่ใช่...เขาไม่ควรใช้หัวใจดวงนี้เต้นเพื่อใคร นอกจากคนของเขา
ซึ่งไม่ใช่ทั้งจินยองและยองแจ...
แจบอมสะลัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าที่เปื้อนน้ำตา ดวงตาคมมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มเศร้ากับตัวเอง มือหนารองน้ำก่อนจะสาดใส่หน้าตัวเองแรงๆให้รู้สึกตัว ร่างสูงทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้งก่อนจะเช็ดหน้าและเดินออกจากห้องน้ำเมื่อมั่นใจว่าหน้าเขามันดูไม่ออกว่าเคยร้องไห้ แจบอมกลับมาที่เดิมและมองเพื่อนอีกคนที่ร้องไห้อยู่ที่เดิม แจบอมกำหมัดแน่นก่อนจะเดินไปหามาร์คที่ยืนร้องไห้ที่ประตู
เรื่องนี้...เขาจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด
“หึ เจ้าชายไร้อารมณ์แบบมึงร้องไห้เป็นด้วยหรอวะ”
“ก็นะ...ความรู้สึกที่ต้องทำลายความรักความเชื่อใจของคนรัก มันไม่ง่ายเลย แต่มึงคงไม่เข้าใจ...”
มาร์คตอกกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งแม้จะสั่นไปบ้างเพราะร้องไห้เมื่อครู่ ร่างโปร่งของมาร์คหลบออกจากหน้าประตูก่อนจะมองไปทางประตูที่แจบอมต้องการที่จะเข้า เรื่องหลังจากนี้คงมีแค่เขาและแจบอมเท่านั้นที่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“กูอาจจะเคยแย่งคนรักของมึง มึงจะโกธรจะเกลียดกูกูเข้าใจ...แต่จำเอาไว้อย่างนะ กูรักจินยองจริงๆ และที่กูยอมทำครั้งนี้ก็เพื่อจินยอง ไม่ใช่มึง”
“คิดจะพูดอะไร...”
“กูเชื่อว่าเพื่อนของกูไม่มีทางทำอะไรโดยไร้เหตุผลหรอก ถ้ามึงอยากปกป้องคนที่มึงรักก็คงเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่กูยอมทำครั้งนี้”
แจบอมมองหน้าคนที่เขาตัดความสัมพันธ์ฉันเพื่อนไปแล้วอย่างตกใจที่ยังกล้าเอ่ยปากออกมาว่าเขาเป็นเพื่อน แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นแจบอมก็กลับมายิ้มเหมือนตั้งใจจะเย้ยอีกคน ถึงอิมแจบอมจะเปลี่ยนเร็วแค่นั้นแต่ก็คงไม่ไวเท่าสายตาของมาร์คที่มองอยู่ตลอดหรอก เขาเห็นดวงตาของแจบอมสั่นไหวไป แม้เพียงชั่วครู่แต่เขาก็สัมผัสได้
“กูว่ามึงคิดผิด กูไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น...แค่อยากแชร์ของเล่นให้อดีตเพื่อนรักอย่างมึงไงJ”
พูดจบมือหนาก็เปิดประตูเข้าไปก่อนจะเปิดอ้าค้างไว้ให้อีกคนได้เข้ามา มาร์คแค่นหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินตามเข้ามาอย่างสงบ โดยที่ไม่ลืมปิดประตูและล็อกมันจากข้างใน ภาพตรงหน้ายอมรับว่าตกใจเล็กน้อยที่เห็นสภาพของคนรักที่เป็นแบบนั้น สภาพที่ร่างเล็กถูกมัดทั้งมือและขาและรอยบนต้นคอ
มาร์คมองจินยองและยองแจสลับไปมาก่อนจะเดินไปหาแจบอมที่ยืนยืนอยู่ตรงขอบเตียง มือหนาชูซองยาเม็ดสีขาวก่อนจะโดยมันมาให้กับเขา
“ยาปลุก เผื่อจะง่ายขึ้นสำหรับการกินJ”
“หึ มึงก็รู้ว่าระดับกูยาปลุกไม่ต้อง ฝีมือล้วนๆอยู่แล้วJ”
มาร์คโยนซองยาปลุกลงถังขยะอย่างแม่นยำก่อนจะพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามแบบฉบับหนุ่มเย็นชา มาร์คมองไปทางร่างของจินยองที่เริ่มขยับตัวเล็กน้อยหลังจากที่เขาพูด ดวงตาที่เคยอ่อนโยนเสมอเวลามองร่างเล็กตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่นิ่งและไร้ความรู้สึก
ร่างโปร่งเดินเข้าไปที่เตียงก่อนจะนั่งลงบนขอบเตียงเบาๆ มือหนาลูบไล้ใบหน้าสวยอย่างนุ่มนวลก่อนจะก้มจูบที่ริมฝีปากเรียวบางไร้การรุกล้ำแต่อย่างไร ก่อนจะจูบที่หน้าผากมนเบาๆอีกรอบ ริมฝีปากหยักได้รูปขยับเป็นคำพูดเบาๆที่เขาตั้งใจไม่ให้ใครได้ยินทั้งนั้น
เพราะเขาแค่ขยับปากเท่านั้น...
“พี่มาร์คขอโทษนะครับ พี่มาร์ครักจินยองนะ...”
“เอาล่ะ งั้นมาเริ่มกันเลยไหมไอ้ต้วน... J”
มาร์คพยักหน้ารับก่อนจะเดินถอยหลังออกจากร่างบางบนเตียงช้าๆ นัยน์ตาสีดำมองร่างนั้นด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกยังไง มันรู้แค่ว่าเจ็บ...เขาต้องปล่อยให้เพื่อนอย่างอิมแจบอมเข้าใกล้ร่างบางนั้น ได้แตะต้องร่างบาง ส่วนเขามีหน้าที่แค่มองดูเฉยๆเท่านั้น
มาร์คละสายตาออกจากภาพตรงหน้าก่อนจะเดินไปที่โซฟาที่มีน้องชายตัวเล็กนอนอยู่
แทบไม่ต้องสังเกตดูก็รู้ว่าน้องชายเขาไม่ได้หลับอย่างที่แจบอมเข้าใจ คราบน้ำตาและเปลือกตาที่สั่นระริกเหมือนแกล้งหลับ มือหนายกตัวร่างเล็กขึ้นแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งบนโซฟาก่อนจะวางหัวร่างเล็กให้นอนตักของตน มาร์คตัดสินใจนั่งหันหลังให้กับเตียงที่มีทั้งเพื่อนและคนรักของเขา หึ...ก็ไอ้มาร์คคนเดิมมันตายไปแล้วนี่
ตอนนี้เขาไม่ใช่มาร์คที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก
แต่ตอนนี้เขามีความรู้สึก แค่คิดว่าสองคนนั้น...เขาก็แทบจะทรุดลงพื้นแล้วขาดใจตายเลยด้วยซ้ำ
เสียงครางอือในลำคอของร่างบางดังเข้าโสตประสาทจนมาร์คเผลอสะดุ้ง ฟันขาวขบลงริมฝีปากล่างอย่างสกัดกลั้นอารมณ์ที่พลุนพล่านในใจ เสียงหวานที่เคยเรียกแต่ชื่อของเขาแต่ตอนนี้กลับเป็นชื่อของเพื่อนของเขาแทน...มันเป็นชื่อของอิมแจบอม
“พี่มาร์ค...”
เขาแทบจะหันไปทันทีที่ได้ยินชื่อของตัวเองจากเสียงหวาน แต่ก็ต้องยับยั้งตัวเองไว้ สัมผัสอุ่นๆที่กุมที่มือทั้งสองข้างทำให้มาร์คก้มมองน้องชายอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตากลมที่ค่อนข้างแดงของน้องที่มองมาทางเขาอย่างผิดหวังมันทำให้อดไม่ได้ที่จะหลบสายตานั้น
ก่อนที่เสียงแหบแห้งของคนเป็นน้องจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“หยุด...หยุดเถอะฮะ พี่มาร์ค...แจขอร้อง...”
“ขอโทษยองแจ...”
“อื้อออ พี่มาร์... จ...แจบอม หยุดนะอื้อออ~”
มาร์คหลับตาลงอย่าช่วยไม่ได้ มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เขาไม่อยากได้ยินมัน ไม่อยากได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อของเพื่อนเขา ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น!
ยองแจมองคนที่เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆของตัวเองด้วยสายตาที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน เสียงของทั้งสองคนนั่นเขาก็ได้ยินเต็มสองหู แน่ล่ะ หากยองแจได้ยินชัดขนาดนี้อย่างพี่มาร์คคงไม่มีคลื่นแทรกเสียงเลยล่ะมั้ง มือเล็กเอื้อมไปจับข้อมือหนาทั้งสองข้างแล้วดึงออกเบาๆซึ่งร่างสูงเองก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร ดวงตาสีดำขลับมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายแล้วเงยหน้ากระพริบตาถี่เพื่อไล่น้ำตา
เขาต้องทำมัน...
“พี่มาร์คฮะ...”
“ยองแจ ช่วยพี่ทีสิ...”
มาร์คพูดเสียงแผ่วจนแทบจะไม่ได้ยิน มือหนาดึงตัวร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ติดขัดของยองแจที่แก้มของเขา มือขวาจับแก้มนิ่มไว้เบาๆก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปชิดอีกจนระยะห่างแทบเป็นศูนย์ มาร์คชายตามองจินยองและแจบอมที่อยู่บนเตียงเล็กน้อยก่อนจะพบว่าจินยองมองมาทางเขาก่อนแล้ว มาร์คหลับตาลง การที่เขาเห็นจินยองทำให้เขาไม่อยากทำ
มันทำให้เขาอ่อนแอ...
“ช่วยอะ...อื้อออ~!”
ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้พูดจบประโยค มือหนาก็รั้งท้ายทอยของยองแจเข้ามาแล้วกดจูบอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กออกแรงดิ้นแต่ก็ไร้ผลเมื่อร่างสูงแทบไม่รู้สึกอะไรเลย มือเล็กทุบลงที่ไหล่กว้างรัวจนมาร์คเริ่มรู้สึกรำคาญ ก่อนจะใช้มือที่ว่างอีกข้างรวบข้อมือเล็กไว้ที่อก
มาร์คถือโอกาสสอดลิ้นเข้าหาตักตวงความหวานภายในโพรงปากทันทีที่ร่างเล็กอ้าปากหายใจ มาร์คตวัดอย่างช่ำชองในขณะที่ยองแจตอบรับอย่างไม่ประสีประสาสักเท่าไหร่ ร่างสูงเหล่สายตามองสองร่างบนเตียงที่นิ่งมองคู่ของเขาอยู่ ถึงมันจะไม่ชัดแต่เขาก็เห็น...เห็นภาพที่จินยองกำลังมองเขาทั้งน้ำที่คลอหน่วยอยู่ที่ดวงตาคู่สวย ในขณะที่เพื่อนของเขาก็มองมันอย่างอึ้งๆเหมือนกัน
มาร์คหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อน้ำตาของจินยองไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง พาลเอามือไม้อ่อนแรงไปหมดเมื่อเห็น ยองแจผละออกจากตัวก่อนจะมองพี่ชายและคนรักของพี่สลับไปมา
เพี๊ยะ!!!
มือเล็กออกแรงฟาดลงที่ใบหน้าของมาร์คจนร่างสูงหันไปตามแรงตบ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกจากดวงตากลมอย่างช้าๆ ยองแจออกแรงผลักอกกว้างของพี่ชายก่อนจะฟาดมือลงที่ใบหน้าหล่ออีกครั้งจนขึ้นเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้ว
“ผมผิดหวังในตัวพี่มาร์คจริงๆ พี่ทำพี่จินยองร้องไห้...”
“…”
มาร์คเงียบและหลบสายตาของน้องชายที่มองมา ยองแจมองพี่ชายของตนที่ทำเงียบและนั่งนิ่งเหมือนไม่สำนึกในสิ่งที่ทำลงไปสักนิด มือเล็กง้างขึ้นเตรียมจะฟาดลงที่ใบหน้าหล่อของคนเป็นพี่อีกครั้ง
หมับ!!
“อย่านะยองแจ อย่าทำพี่มาร์ค...ฮึก!”
จินยองสะบัดแจบอมออกจากตัวก่อนจะวิ่งเข้ามาคว้าข้อมือของยองแจเอาไว้ เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือข้อร้องคนเป็นน้องทั้งน้ำตา ยองแจมองคนเป็นพี่แล้วยิ่งทำให้อยากจะฟาดมือลงบนหน้าของพี่ชายตนหนักๆ
แต่พอเห็นพี่จินยองที่เอ่ยขอทั้งน้ำตาแบบนี้ เขาก็ทำไม่ลงเหมือนกัน...ยองแจลดมือลงก่อนที่จะลุกออกจากโซฟา ยองแจกัดริมฝีปากล่างข่มความเจ็บปวดช่วงล่างเอาไว้พลางชายตามองคนใจร้ายที่นั่งในสภาพที่มีแต่กางเกง เรียวปากบางเหยียดยิ้มเศร้าก่อนจะพาร่างของตนเดินออกจากห้องไป
แจบอมมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินออกไปก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อของตัวเองขึ้นมาใส่ แล้วเดินตามออกไปโดยไม่พูดอะไร
ภายในห้องเกิดความเงียบเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร มีเพียงสายตาที่เจ็บปวดของจินยองที่ส่งให้คนรักอยู่ตลอด มาร์คก้มหน้าก้มตาไม่มองภาพของจินยองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ร่างบางสาวเท้าเดินเข้าไปยืนตรงหน้าของมาร์คก่อนจะก้มมองแหวนสีเงินเกลี้ยงที่สวมในนิ้วนางของตนเอง
จินยองค่อยๆถอดมันออกอย่างถะนุถนอมก่อนจะยื่นมันคืนให้กับเจ้าของ มาร์คเงยหน้ามองคนรักที่ยื่นแหวนคืนมาอย่างเศร้าๆก่อนจะส่ายหน้าเบาๆและจับมือของจินยองให้กำแหวนวงนั้นไว้
“พี่มาร์คทำแบบนี้ทำไม...”
“พี่รักจินยอง...”
จินยองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น แต่คำตอบที่ได้คือคำที่มาร์คชอบพูดกับเขาบ่อยๆ คำว่า ‘รัก’ ที่ร่างสูงชอบบอกกับเขา นัยน์ตาสีดำนั้นไม่มีแววล้อเล่นอยู่สักนิดเหมือนกับเป็นพยานว่าคำที่ร่างสูงพูดนั้นมันไม่ได้โกหกสักนิด
แต่เขาจะเชื่อคนตรงหน้าได้อย่างไร...
“จินยองไม่ล้อเล่น...”
“พี่มาร์คไม่เคยล้อเล่นกับคำนี้ พี่มาร์ครักจินยอง”
“แต่พี่ทำร้ายจินยอง...”
“…”
“การกระทำของพี่เหมือนพี่จงใจใช้มีดกรีดลงบนหัวใจของจินยองให้เละไม่เป็นชิ้นดี! พี่หลอกจินยองมาให้แจบอม พี่ตั้งใจทำอะไรกันแน่...อยากให้จินยองเป็นของแจบอมมากอย่างนั้นหรอ”
“…”
“ทำแบบนี้หรอคือสิ่งที่พี่พูดว่าพี่รัก!!!!!”
จินยองตะโกนใส่คนรักทั้งน้ำที่ไหลอย่างหนักไม่ต่างอะไรกับเขื่อนที่น้ำล้น มาร์คมองจินยองที่ยืนร้องไห้ด้วยหัวใจที่เจ็บหนึบจนชาไปทั้งตัว เขาอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาแต่เขากลับไม่กล้า ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางแต่ก็เว้นระยะห่างไว้พอสมควร
“พี่ยืนยันคำเดิม พี่มาร์ครักจิ...”
“อย่าพูด!!! ไม่เอา!! จินยองไม่อยากได้ยิน!!! ฮือ...”
จินยองปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร สองมือปิดหูตัวเองทั้งสองข้างเป็นการบอกว่าคนตัวเล็กไม่อยากจะได้ยินคำพูดของเขาเลยแม้สักคำ ดวงตาคู่สวยหลับลงแน่นพลางร้องไห้ออกมา มาร์คประคองร่างของจินยองให้มานั่งที่โซฟาก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
ดวงตาคู่สวยเปิดขึ้นช้าๆก่อนจะพบใบหน้าหล่อของคนรักที่อยู่ระยะประชิด มาร์คเลื่อนใบหน้าเข้าหาร่างบางหวังที่จะจูบคนตัวเล็กแต่จินยองเบี่ยงหน้าหลบ เขาเลยทำได้แค่หอมแก้มนิ่มเบาๆและค่อยๆกลับมาที่เดิมของตัวเอง
“โกธรพี่หรือเปล่า”
“ถ้าบอกไม่โกธร จินยองก็โกหกคำโตแล้วล่ะ”
“พี่ควรจะทำยังไง”
มาร์คหมายความตามที่พูด สายตาที่มองไปที่จินยองทำให้ร่างบางทำตัวไม่ถูก คนรักของเขาไม่เคยทำหน้าเหมือนหมาหงอยที่ถูกเจ้าของทิ้งแบบนี้มาก่อน จินยองระบายยิ้มบางๆก่อนจะกุมมือหนาของมาร์คไว้ทั้งสองข้าง ดวงตาคู่สวยทั้งสองข้างหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลลงอีกรอบ
“พี่ควรออกจากชีวิตของจินยอง เราเลิกกันเถอะ...”
“จะไปไหน...เดินไหวหรือไงเรา”
ยองแจแทบจะสะดุดพื้นเรียบเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยจากด้านหลัง แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะก้าวออกจากที่อโคจรแบบนี้แม้มันจะดูทรมานตัวเอง เขายอมรับว่าเดินไม่ค่อยไหวเหมือนมันจะล้มลงเสียให้ได้ แต่เขาก็ตัดสินใจมันไปแล้ว ยองแจคนนี้จะเดินออกจากชีวิตของอิมแจบอม
หมับ!
ข้อมือเล็กถูกคว้าจากด้านหลังก่อนจะถูกกระชากเบาๆ แต่แรงเบาๆนั่นก็ทำให้ร่างเล็กเซปะทะกับอกแกร่งได้ไม่ยาก แจบอมพลิกตัวและดันตัวยองแจให้ติดกับกำแพงก่อนจะกั้นไม่ให้หนีด้วยแขนทั้งสองข้าง
ตอนนี้ยองแจก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแกะที่อยู่ในคอกและไร้ทางออก
“กูถาม...มีปากก็ตอบชเวยองแจ”
“ผมกำลังทำให้สิ่งที่คุณต้องการไงครับ การที่ผมเดินออกจากชีวิตของคุณแบบนี้คุณไม่ดีใจหรือไง คุณจะมารั้งผมไว้ทำไมกัน”
คำตอบของยองแจทำเอาหัวใจของใครบางคนกระตุกวูบหล่นไปที่ตาตุ่ม แต่ก็ต้องทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ แจบอมเหยียดยิ้มมุมปากตามฉบับของตนก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่ตีหน้านิ่งใส่เขาอยู่ ดวงตาที่สั่นระริกกับขอบตาที่เริ่มแดงนั่นทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะร้องไห้
“เปล่าเลย รักพี่ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเดินจากพี่ล่ะ”
“ครับผมรักคุณ และไม่ว่าคุณจะทำร้ายผมมากมายเท่าไหร่ผมก็ยังยืนยันว่าผมรักแค่คุณเท่านั้น แต่ที่ผมเลิกที่จะเดินออกจากชีวิตคุณเพราะ...ผมอยากให้คุณมีความสุข เท่านั้น...”
“งั้นหรอ เอาสิ...ไปเก็บของที่ห้องซะ เดี๋ยวกูไปส่งที่หอ”
“ขอบคุณครับ”
Everlasting Love
............................................
แฮร่!!!! :p
ตกใจล่ะสิที่มาอัพบ่อยๆ คึคึ ทำตามเสียงเรียกร้องที่ให้น้องแจไปจากพี่แจบอมคนเลว :)
สมหวังรีดเดอร์หลายๆคนแล้วนะฮะ 55
อร๊ายยยย(?) อิพี่มาร์ค!!!!!!!!!!!!!!!! อิคนสองบุคลิก!!!!!!!!!!!!!!! อิคนหล่อลากดิน!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าเพิ่ง งงกันนะ... ตอนหน้าจะมีคำตอบที่ค้างในใจทุกคนที่ว่า 'พี่มาร์คมันเป็นอะไร' 'พี่มาร์คมันทำแบบนี้ทำไม' แน่นอน
ที่มาอัพถี่ๆนี่ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ต่อจากนี้จะมีเรียนปรับพื้นฐานและปฐมนิเทศมอสี่ คาดว่าจะไม่มีเวลามาอัพกันเลยทีเดียวล่ะ ไรต์มาอัพถี่ก็จริงแต่หายทีนี่มีคนถาม(ในทวิต)ว่าไรต์ตายหรือยังเลยทีเดียว55
ยังไม่ตายแน่นอน รอเป็นแฟนพี่ดะยอนอยู่//โห~ รองเท้าขนาดใหญ่ลอยมาแต่ไกล
ก็ 5เม้นเหมือนเดิมนะครับ
ความคิดเห็น