[FIC B.A.P LODAE] 천사 1004

ลำดับตอนที่ #5 : [SF : Secret Love] Zelo x Daehyun ft.Youngjae

© themy  butter

Secret Love

“ผมรักพี่นะ...” เสียงทุ้มแหบเอ่ยกระซิบใกล้ใบหูเล็กของอีกคนในอ้อมกอด ภายในห้องแต่งตัวเล็กๆแบบนี้ต่อให้กระซิบเบาแค่ไหนก็มั่นใจได้เลยว่าคนฟังนั้นจะต้องได้ยินมันอย่างชัดเจนแน่นอน มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่มีกระจกไว้ดูการแต่งกาย ก็อย่างที่บอกไงว่ามันเล็กและแคบเพราะอย่างนั้นการที่ผู้ชายที่สูงเฉียดร้อยเจ็ดสิบกับสูงเกินร้อยแปดสิบมายืนด้วยกันในห้องนี้ นับว่าน่าอึดอัดพอตัวเลย

คนตัวเล็กกว่า(มาก)ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่ตอบรับคำของคนตัวใหญ่ด้วยการกระชับอ้อมกอดนั้นแน่น ใบหน้าหวานซุกเข้าหาที่อกแกร่งจนคนตัวใหญ่ต้องละมือที่กอดมาหนึ่งข้างเพื่อลูบหัวทุยๆของคนตัวเล็ก

“รัก..เหมือนกันนะ” ขยับริมฝีปากบางเป็นคำพูดให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงหวานๆนั้นทำให้อีกคนยิ่งกระชับอ้อมกอดนั้นให้แน่นมากไปอีก มันควรจะเรียกว่ายังไงดีนะ?

คงจะดีใจล่ะมั้งนะ

“ผมอยากจะรักพี่แบบทั่วไป..ไม่อยากจะหลบๆซ่อนๆแบบนี้เลย” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างตัดเพ้อไม่ต้องตั้งใจฟังเสียงนั้นก็พอจะเดาออกว่าเสียงทุ้มนั้นกำลังสั่นเครือ ตัวเล็กรู้.. ถึงจะผละตนออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้นและเงยหน้ามองคนรัก มันเป็นแบบที่คนตัวเล็กคิด

“ไม่เอานะ อย่าร้องไห้เลย ถึงเราจะหลบๆซ่อนๆแต่เราก็มีความสุขไม่ใช่หรอ” เสียงหวานพูดปลอบโยนคนตัวใหญ่ที่ร้องไห้ มือน้อยเอื้อมไปแตะที่ขอบตาและค่อยๆใช้นิ้วแม่โป้งปาดหยาดน้ำตาของคนรักออกอย่างแผ่วเบา

ถึงคนรักของเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่เอามากๆตั้งแต่นิสัยที่ค่อนข้างเอียงไปทางเย็นชา เด็ดขาด แต่เขาก็รู้..ถึงนิสัยจะผู้ใหญ่ยังไงคนรักของเขาก็ยังเป็นแค่เด็กอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้น ยังมีด้านที่อ่อนแอ เอาแต่ใจเหมือนๆกับเด็กทั่วๆไป และที่เราต้องมาคอยคบกับแบบหลบๆซ่อนๆก็เพราะ...

“เราควรจะออกจากที่นี่ได้แล้ว ยองแจกำลังรอนายอยู่นะ..อุ๊บ! อื้อ~” ริมฝีปากหนาทาบลงที่ริมฝีปากเรียวบางที่กำลังจะพูดต่อ การจูบครั้งนี้คงไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ริมฝีปากแตะกัน ไม่มีการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น

หรืออาจเป็นเพราะอารมณ์ที่พาไปทำให้จิตใจเริ่มกระเจิง เหมือนร่างเล็กยอมอ้าปากให้เขาได้รุกเข้าไปในโพรงปากหวาน ลิ้นหนาตวัดเข้าเกี่ยวเล่น ดูดดุนลิ้นบางจนแบบจะกลืนกินมันเข้าไปยังไม่พอสำหรับร่างสูง ลิ้นหนาตวัดไปทั่วโพรงปากหารสหวานไม่หยุดหย่อน มันอาจจะดำเนินไปมากกว่านี้หากไม่มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

“แดฮยอนยังแต่งให้จุนฮงไม่เสร็จอีกหรอ นานแล้วน้า” ทั้งแทบจะผละออกจากกัน ไม่สิ แค่แดฮยอนคนเดียวต่างหากที่ผลักคนตัวสูงออก

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกแต่ก็ยังจะทำหน้าที่ของตัวเองต่ออย่างงงๆด้วยท่าทางแปลกๆจนจุนฮงเองยังแอบขำไปด้วย มือสั่นๆแบบนั้นจะจัดเสื้อผ้าให้เขาได้จริงๆหรอ

“พี่ลนไปหมดแล้วนะ เขินจูบของผมหรือไง”

“นายควรจะเลิกพูดแบบนี้ได้แล้วจุนฮง.. อย่าลืมสิ นายกำลังเป็นเจ้าบ่าวของยูยองแจ เจ้าบ่าวของน้องชายของพี่นะ”

“แต่ผม..รักพี่ ผมรักพี่ รักจองแดฮยอนไม่ใช่ยูยอง..แจ... อย่าร้องไห้ได้ไหม ผม..ผมขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก นายไม่ผิดเลยจุนฮง ไม่ผิด” ใบหน้าหวานส่ายหน้าปฏิเสธคำขอโทษของร่างสูงทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียน คนตัวเล็กกว่าเขย่งปลายเท้าแล้วแตะสัมผัสอุ่นที่ริมฝีปากของอีกคนอย่างแผ่วเบา

มันคือจูบสุดท้ายระหว่างเขาและจุนฮง...

“เราเลิกกันเถอะนะ”

และมันก็เป็นจูบลาความสัมพันธ์ระหว่างเราด้วย...






 

....................................................................................................

เรื่องฟิคเดี๋ยวอาร์มค่อยมาต่อให้เน๊อะ เอาช๊อตฟิค(โคตร)สั้นๆมาฝากเน๊อะ เปิดแบบป่วงๆ จบแบบ... เอิ่ม- -

มันจะเศร้ามั๊ยนะ??




รักคนอ่าน รักคนเม้นเน้อคร้าบบ><
ขอบคุณธีมสวยๆจาก