[FIC B.A.P LODAE] 천사 1004

ลำดับตอนที่ #7 : [OS] เจ้าชู้ ZELO X DAEHYUN Ft.YOUNGJAE

◊ SQWEEZ

แค่เจ้าชู้

นิยามของเซโล่ที่ใครๆก็รู้กันเป็นอย่างดี ‘เจ้าชู้’

เหล่ไปทั่ว มั่วไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย เซโล่คนนี้ได้หมด

‘เซโล่เจ้าชู้ แต่ก็รู้ว่าใครสำคัญ’ นี่คือสิ่งที่ใครๆไม่รู้กันเลย

และอีกอย่าง..

‘ถึงเซโล่จะเจ้าชู้ แต่จะมีใครรู้.. ว่าเขาเป็นฝ่ายโดนทิ้ง’

.

.

.

เซโล่แอบมอง ‘อดีตคนรัก’ ของเขาและผู้ชายอีกคนยืนเป่าลูกโป่งเล่นกันอย่างดูสนุกสนาน วิ่งเล่นบ้าง เล่นอะไรน่ารักๆบ้าง แถมยังมีถึงเนื้อถึงตัวกันอีกด้วย.. เซโล่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกแบบไหน ดวงตาเขามันเริ่มพร่ามัว รู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายแปลกๆเหมือนมีใครกำลังบีบมันอยู่

อดีตคนรักคนนี้ เซโล่ถือเป็นคนสำคัญมากๆ เขาทั้งรัก ทั้งหลงคนๆนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น..

เซโล่จะรู้สึกดีใจและหัวใจพองโตมากๆหากได้ยินคำว่ารักจากคนๆนี้ แต่หลังจากนี้.. เขาคงไม่ได้ยินมันอีกแล้ว

คำว่า ‘รัก’ ของคนๆนั้น ในตอนนี้คงเอาไว้ใช้กับคนรัก ‘ปัจจุบัน’ มากกว่าที่จะใช้กับ ‘อดีต’ อย่างเขา

ใครๆก็บอกว่าเสืออย่างเขาคงไม่มีทางสิ้นลายเพราะผู้ชายเชยๆอย่างคนๆนั้นแน่ๆ ผมก็คิดว่าอย่างนั้นใน.. ตอนแรกผมคิดจะหลอกฟันแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นๆที่เคยผ่านมา แต่ไม่ใช่..

ยิ่งเขารู้จักคนๆนั้นมากเท่าไหร่ เขายิ่งทำลายคนๆนั้นไม่ลง จนมันเกิดเป็นสิ่งที่เขาไม่คิดว่ามันจะมีในหัวใจของเขาเอง

ความรัก..

แต่เสือก็คือเสือ นิสัยเจ้าชู้มันก็อยู่ในนิสัยสันดารไปแล้ว..

หลายครั้งที่คนๆนั้นเห็นเขาหิ้วใครต่อใคร คนๆนั้นจะทำหลับหูหลับตาไม่รู้ไม่ชี้ และยังคงเป็นคนรักของเขาอยู่..

จนหลายๆครั้งเข้า คนๆนั้นเริ่มที่จะทนไม่ไหว..

จนบอกเลิกเขา..

2อาทิตย์ที่แล้ว..

‘เซโล่.. พี่รักนายมากนะ’ คนรักของเขามายืนบอกรักเขาอยู่หน้าห้องของเขา ทั้งๆที่ปกติมีอะไรจะต้องเดินมาคุยกันในห้องด้วยซ้ำ แถมน้ำเสียงของคนรักนั้นยังดูเปลี่ยนไป.. จนเขาใจหาย

เขายิ้มตอบและโน้มลงจะหอมแก้มนิ่มเหมือนที่เคยทำมาตลอด แต่คนรักของเขาเบี่ยงหน้าหลบ

ยอมรับว่าตกใจ..

‘พี่.. พี่ไม่ได้รักนายแล้ว พี่..’ ยอมรับตรงๆอีกสักทีว่าตกใจ.. เกิดมาเขายังไม่เคยเจอใครบอกเลิกเลย แต่คนรักคนนี้ของเขาเป็นคนแรก เขาควรจะยิ้มสิ เขาควรจะต้องมีความสุขสิ

ทำไมเขาถึงเจ็บแปลบแบบนี้นะ..

‘ทะ ทำไม.. ล่ะครับพี่.. แดฮยอน’ เขารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาติดจุกอยู่ที่คอ ถามแค่คำถามง่ายๆทั้งตัวชาจนรู้สึกทรมานไปทั่วร่าง

ทำไมภาพตรงหน้าของเขามันพร่ามัวจัง

และภาพต่อไปที่เขาเห็นเหมือนยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องพี่คนรักพูดมันเป็นความจริง.. มือเล็กๆของพี่แดฮยอนที่เขาเคยจับมันไว้.. ตอนนี้มือเล็กนั้นกลับไปจับมือของคนอื่นที่ไม่ใช่เขา สองมือนั้นกระชับกันแน่น พร้อมรอยยิ้มที่สดใสของพี่แดฮยอน.. เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้เลยตลอดที่คบกับพี่แดฮยอน

รอยยิ้มที่บ่งบอกว่าพี่แดฮยอนกำลังมีความสุข..

‘พี่รักยองแจ.. เราเลิกกันแค่นี้นะเซโล่’ เหมือนร่างกายถูกสะกดให้อยู่เฉยๆอย่างไรอย่างนั้น ทำได้แค่มองภาพที่พี่แดฮยอนเดินจับมือผู้ชายอีกคนออกห่างจากห้องของเขาไป สองคนนั้นคุยกันอย่างมีความสุข มือสองมือกุมกันไม่ปล่อย.. เขาอยากได้พี่แดฮยอนคืน แต่.. ไม่มีที่ให้เขาแทรกเลย

ไม่รู้เลยว่าน้ำตามันก่อตัวขึ้นที่ดวงตาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนนี้มันกำลังไหลรินลงจากดวงตาของเขาอย่างไม่ขาดสาย มันเจ็บ.. เจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย เจ็บจนรู้สึกทรมาน.. เมื่อสองคนนั้นเดินออกไปลับสายตาแล้ว เขาทรุดลงนั่งกับประตูห้อง นั่งร้องไห้อย่างไม่อาย
\

3วันต่อมา..

‘พี่แดฮยอน’ เขาวิ่งออกไปไปหาแผ่นหลังบางที่คุ้นเคย คว้าข้อมือบางมากุมไว้

เพียะ

แต่มันถูกพี่แดฮยอนสะบัดออก อย่างไร้เยื่อใย..

แต่เขาเลือกที่จะจับมันมากุมไว้อีกครั้ง

‘ปล่อย เดี๋ยวยองแจมาเห็น’ ทำไมเขาถึงรู้สึกน้อยใจขึ้นมาได้นะ ตอนนี้เขากับพี่แดฮยอนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่ เขาไม่มีสิทธิ์อะไรกับพี่แดฮยอนเลย

จำเอาไว้สิเซโล่ แกไม่มีสิทธิ์น้อยใจพี่แดฮยอนนะ..

อ่า..

ทำไมเดี๋ยวนี้เขาถึงอ่อนแอนักนะ แค่นี้ขอบตามันก็ร้อนผ่าวซะแล้ว.. เขากระพริบตาถี่เพื่อไล่มวลน้ำตาที่เริ่มมาก่อตัวในดวงตาคม ไม่.. เขาไม่ต้องการให้พี่แดฮยอนเห็นมัน

‘ผม.. รักพี่แดฮยอน.. นะ.. ขอร้อง กลับ.. มา..’

‘ฮยอนไม่ใช่แฟนนายแล้วนี่เซโล่ ปล่อยฮยอนซะ!’ อ่า.. ใช่สิ ตอนนี้พี่แดฮยอนไม่ใช่คนของเขาอีกแล้ว ตอนนี้พี่แดฮยอนเป็นแฟนของยูยองแจแล้ว

มันเจ็บชะมัดเวลาเห็นภาพแบบนี้..

เขายอมปล่อยมือของพี่แดฮยอนตามคำสั่งของยูยองแจ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงยอมปล่อยมือออก.. เหมือนอาการเดจาวู ภาพที่ทั้งสองคนจับมือกันเดินออกจากหน้าห้องเขา แค่ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเดินจากเขาไป

คงเป็นเดจาวูอีกครั้ง เขาทรุดลงนั่งพร้อมกับพร้อมให้น้ำตาที่อยู่ในดวงตาไหลออกมา ถึงรอบๆตัวจะมีคนซุบซิบกันมากมายแค่ไหน.. ไม่สนแล้ว

เขาควรจะตัดใจไหม?

ปัจจุบัน..

ทำใจไม่ได้..

เขาไม่สามารถตัดใจจากพี่แดฮยอนได้เลย เขาคง..

รักผู้ชายคนนี้มากเกินไป..

รักจองแดฮยอนคนนี้มากเกินไป..

หลังจากที่ไปแอบมองยูยองแจและจองแดฮยอนที่อยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนานแบบนั้นแล้ว ในใจเขามันยิ่งลืมไม่ได้เลยจริงๆ เขาต้องการพี่แดฮยอนจริงๆ เขาจะไม่ตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้เลย

หากว่าวันนั้น วันที่เขาแอบมองทั้งคู่ห่างๆแล้วเห็น..

ทั้งคู่จูบกัน..

ทั้งๆที่เขาแทบไม่เคยทำมากกว่าหอมแก้มและกอดเลยระหว่างที่คบกันมา.. ยอมรับว่าโกธร..

ยอมรับว่าน้อยใจ..

ยอมรับว่าอยากชนะ..

อยากชนะยูยองแจ..

อื้อ~

ไม่ต้องบอกเขาก็รู้อยู่ว่าเสียงที่ดังออกจากห้องของเขามันคือเสียงของใคร ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ในห้องนี้ ตอนนี้ เขาให้แค่พี่แดฮยอนเท่านั้น แค่คนที่เป็นหัวใจของเขาอย่างพี่แดฮยอน..

ตอนนี้เขาจะครอบครองหัวใจของเขา

เพื่อให้คนๆนี้เป็นของเขา

แค่คนเดียว..

.

.

.

ร่างสูงของเซโล่ปลุกเร้าอารมณ์ของแดฮยอนเรื่อยๆ จากที่ร่างเล็กที่ขัดขืนแรกจนต้องปล่อยให้ร่างสูง ‘เล่น’ กับร่างกายของตัวเองตามที่ร่างสูงนั้นต้องการ

แดฮยอนก็คน ไม่ใช่อิฐหรือปูนเมื่อโดนปลุกอารมณ์ก็ย่อมมีความต้องการและปลดปล่อย..

ขาเล็กพาดที่ไหล่กว้าง คนตัวเล็กสะท้านไปกับทุกแรงที่ร่างสูง ‘จงใจ’ กระแทกมันเข้ามา แดฮยอนต้องฝืนรับมันอย่างไม่เต็มใจ

ไม่มีเสียงครางหวานๆหรือเรียกชื่อของร่างสูงใดๆ นั่นทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้น กระแทกสวนแรงๆเพื่อให้ร่างเล็กครางออกมา แต่แล้ว.. ก็ไม่มีเสียงอะไรหลุดลอดออกมาจากปากของแดฮยอนเลย

จะมีก็แค่คำพูดที่แดฮยอนพูดตลอด

‘เกลียด.. กูเกลียดมึงเซโล่’

.

.

.

ตั้งแต่วันนั้นผ่านไป..

ผมก็ไม่ได้เจอพี่แดฮยอนอีกเลย ไม่มีข่าวสาร แม้แต่ยูยองแจก็ยังไม่รู้

ในห้องผมมีแค่จดหมายที่วางไว้ที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์ เป็นจดหมายของพี่แดฮยอน ลายมือของพี่แดฮยอน

จดหมายลา..

เซโล่อ่า..

ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ เราไม่ควรคบกันด้วยซ้ำ สิ่งที่พี่ต้องการจะบอกคือ.. เราเป็นพี่น้องกันนะ

ถ้านายได้อ่านจดหมายนี่ พี่คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะ พี่กับยองแจเราเป็นแค่เพื่อน ยองแจรู้ทุกอย่าง..

พี่ต้องการอยู่คนเดียว.. อย่าเอาแต่บ้าๆ มั่วคนอื่นไปทั่วนะ อย่าลืมเรียนล่ะ

พี่ไม่อยู่ก็หัดรีดเสื้อนักเรียนด้วยนะ อย่านอนทั้งๆที่ดองเค็มล่ะ อย่าลืมแปรงฟันก่อนทานข้าวและหลังด้วยนะ

ถุงเท้าก็อย่าเอาไปไว้ที่ใต้หมอนล่ะ ดูแลตัวเองดีๆนะ พี่รักเซโล่เสมอ

แดฮยอน..

พี่น้อง..?

หมายความว่ายังไง..?

ผมไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นผมนั่งร้องไห้อย่างกับคนบ้านานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีผมก็ไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลโดยมียูยองแจนั่งหน้ามุ่ยเฝ้าผมอยู่ เพียงแค่เห็นยูยองแจ ผมก็รู้สึกเจ็บไปทั่วตัว ขอบตาร้อนผ่าว
.. น้ำตามันรื้นขึ้นมาอีกแล้ว

“ไอ้เซโล่ แกทำอะไรฮยอน?” ยองแจถามผมเสียงเรียบ แม้จะดูนิ่งๆเหมือนคำถามปกติแต่แววตาที่อีกคนจ้องมองมาทางผมมันแทบจะกลายเป็นมีดแล้วฉีกผมเป็นชิ้นๆเชียว

ผมควรจะตอบยังไงดี?

“ฉันเห็นสภาพฮยอนครั้งสุดท้าย มันไข้สูง มีรอยจ้ำๆตามตัว และ.. ฝีมือแกใช่ไหม?”

“…”

“มันถ่อสังขารมาหาฉันถึงบ้าน บอกขอไฟล์บินที่ออกจากเกาหลีให้เร็วที่สุด.. รู้อะไรไหมไอ้เซโล่..”

“…”

“ฮยอนมันรักแกมาก.. แต่มันเป็นพี่น้องกับแก มันลงทุนขนาดขอร้องฉันให้แกล้งเป็นแฟนใหม่มันเพื่อจะบอกเรื่องนี้กับแก แต่มันพูดไม่ออก.. นี่คือสิ่งที่แกทำกับพี่ของตัวเอง?”

“แต่นายก็จูบกับพี่แดฮยอน”

“หึ นายมันเป็นพวกแอบไม่มิด ตอนนั้นทั้งฉันและฮยอนรู้ว่าแกแอบดูอยู่.. แค่การแสดงเท่านั้น”

“…” เซโล่.. นายมันโง่ชะมัดเลย

“ถ้านายไม่นอนให้น้ำเกลืออยู่ ฉันจะลุกไปซัดหน้านายเดี๋ยวนี้แหละ!”

“ยองแจ..”

“ไร”

“รู้ใช่ไหมว่าพี่แดฮยอนอยู่ที่ไหน” ผมกระชากสายให้น้ำเกลือออกแล้วเดินไปทางที่ยองแจนั่งอยู่ทันที ถ้าพูดดีๆไม่บอกผมคงต้องบังคับ

แต่มันไม่ได้ผล..

ไม่ได้ผลกับยูยองแจเลย

นอกจากจะไม่กลัวแล้ว ยังยิ้มได้อีก

“เลือกมั่วไม่เลือกสักครึ่งปีสิ แล้วฉันเตรียมไฟล์บินพร้อมที่อยู่ของฮยอนไปให้J” ผมคงต้องมองยูยองใหม่แล้วมั้ง นอกจากจะไม่กลัวใครแล้ว.. ยังเจ้าเล่ห์อีกด้วย!

“ได้ไง บอกที่อยู่พี่แดฮยอนมา!!”

“ข้อเสนอที่ให้ล่ะ.. จะทำไหมครับ”

“…” จำไว้เลยยูยองแจ..- -

“เออ รับคำท้า!"

“J”

.

.

.

6เดือนต่อมา..

“คิกคิก เซโล่เสือสิ้นลายJ” ยองแจยื่นไฟล์บินมาให้ผมพร้อมคำพูดกวนๆ “รีบๆหน่อยก็ดีนะเสือ เดี๋ยวตกเครื่องJ”

“เครื่องออก 16:00น. รีบทำไม”

“กี่โมงแล้วน้า~” และยองแจก็ยกนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาให้ผมดู เล่นซะผมอยากจะเอานาฬิกาดิจิตอลนั่นฟาดหัวของยองแจไปสักที หมั่นไส้ตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ!

ตอนนี้มัน 15:45น. แล้วอ่ะดิ!

จำเอาไว้นะยองแจ..- -

แต่ขอบคุณ..

.

.

.

Daehyun talk

เวลามันผ่านไปเร็วจังนะ..

แปปๆก็ผ่านไปตั้งครึ่งปีแล้ว..

ครืน~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนจะกดรับสายเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

“ยองแจ ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ คิดถึงนายจังเลย”

(งั้นเดี๋ยวแจไปหาเอาไหม พรุ่งนี้น่าจะถึง)

“จริงนะ!?”

(คิกคิก จริงสิ แค่นี้นะ เสียงตังค์) ตู๊ด..

วันต่อมา..

“เซโล่วันนี้ยองแจจะมาหาเรานะ ทำตัวดีๆอย่าไปกัดเขาล่ะ” ผมพูดกับหมาพันธุ์ฮัสกี้ที่ผมเก็บจากข้างถังขยะ มันชื่อเซโล่.. เพราะหน้ามันคล้ายเซโล่มากๆ

โฮ่งๆ!!!

แล้วเจ้าเซโล่ก็วิ่งไปทางประตูหน้าบ้านพร้อมเห่า ยองแจคงมาแล้วสินะ

ผมรีบเดินไปหน้าบ้านเพื่อจะไปหายองแจ แต่ไม่ใช่.. คนที่อยู่หน้าบ้านของผมตอนนี้ไม่ใช่ยองแจ เพราะยองแจไม่สูง ยองแจไม่ทำสีผมแสบตา ยองแจไม่เข้ากับหมาโดยเฉพาะฮัสกี้!

“เซ.. เซโล่..”

“พี่แดฮยอน..”

หมับ!

เซโล่เดินเข้าสวมกอดผมแน่น..

“ผมคิดถึงพี่”

พี่ก็คิดถึงนายนะ..

“พี่ไม่คิดถึงผมหรอ”

คิดถึงสิ คิดถึงนายมากด้วยนะ..

“ผมรักพี่นะ” ผมผละออกจากตัวของเซโล่ทันทีที่เขาพูดคำว่ารัก ผมเคยบอกในจดหมายไว้แล้วว่าเราเป็นพี่น้องกัน ทำไมเขายังกล้าพูดว่ารักผมอีกล่ะ “พี่..”

“เราเป็นพี่น้องกันนะ”

“ผมไปถามม๊ากับป๊าแล้ว พวกท่านบอกว่าเราไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน เรารักกันได้”

“จริงหรอ?”

“จริงสิครับ พี่แดฮยอนพี่รักผมไหม?”

“ไม่!”

“…” หวา เงียบเลย นี่ผมแกล้งเกินไปหรือเปล่านะ

หมับ!

“ไม่รักไม่กอดหรอก เซโล่คนโง่J”

“หลอกกันได้นะพี่แดฮยอน หืม??” เซโล่บีบจมูกผมเบาๆ

“ไม่เจ้าชู้แล้วนะ?”

“สิ้นลายแล้วครับ เสือตัวนี้เป็นหมาของพี่นะ”









--------------------------------------------------------
เปิด os อีกเรื่องคั่นซอนซาเพราะขี้เกียจต่อ เรื่องนี้มาแบบงงๆตามสติไรต์ที่ไม่ค่อยจะมี(?)
ไรต์ใกล้สอบล่ะ อีกแค่อาทิตย์เดียวเองTTOTT
ปิดเทอมเตรียมซ่อมแปป ฮืออ
^^
ใครงง? เรื่องนี้ไรต์ก็งงเหมือนกัน อยากแต่งก็แต่ง555