คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 02 คุณหมาป่าใจดี [[ครบ 100%]]
STAR THEME
"ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมา คุณหมาป่าใจดี"
The little red hood
Chapter : 02 คุณหมาป่าใจดี
“คุณ…ดูอันตราย ผมไม่ไว้ใจ” จินฮวานเอ่ยพลางก้าวถอยหลังหนีคนที่เพิ่งบอกว่าตนเป็นมนุษย์หมาป่า แต่ร่างของมนุษย์หมาป่าก็ไม่ได้ขยับตัวอะไรทำเพียงมองตามอีกฝ่ายที่ทำท่าเหมือนกลัวมากกว่าที่จะไม่ไว้ใจเขาซะอีก
ก็น่ารัก น่าแกล้งไปอีกแบบ…
“ทำไมล่ะ?”
“เจ้าตัวเล็กบอกว่าไม่ควรเชื่อใครทั้งนั้น” ร่างเล็กตอบผมด้วยสายตาและน้ำเสียงที่ดูจริงจัง ทำเอาผมอยากรู้จริงๆเลยว่า ‘เจ้าตัวเล็ก’ ที่เด็กน้อยนั่นพูดถึงเป็นใครจากไหนกัน ทำไมเด็กน้อยถึงได้เชื่อคำพูดของเจ้าตัวเล็กนั่นนัก
ผมขยับออกจากต้นไม้ใหญ่ที่พิงเมื่อครู่แล้วเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่เอาแต่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าของผมด้วยสายตาที่ดูก็รู้ว่าเขาไม่ไว้ใจผมอยากที่ปากพูดจริงๆนั่นแหละ ถ้าสวรรค์จะส่งคนตัวเล็กคนนี้มาให้ผมโดยเฉพาะล่ะก็
ผมยินดีJ
“แต่ฉันบอกความจริงกับเธอ ทำไมเธอถึงยังไม่เชื่อใจล่ะ” ก็แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ถึงแม้ว่าผมจะรู้คำตอบของคนตัวเล็กตรงหน้าดีอยู่แล้วก็ตามที
“คุณเป็นหมาป่า เจ้าเล่ห์…เหมือนในหนังสือนั่นแหละ”
“แล้วแบบไหนเธอถึงจะเชื่อใจล่ะ”
“นายพราน… เพราะนายพรานเป็นคนดี” คำตอบที่ดูจริงจังขัดกับหน้าตาหวานๆนั่นทำเอาผมคิ้วกระตุกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ รู้แค่ว่าผมทำแค่เหยียดยิ้มในอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าหาคนตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆและคนตัวเล็กก็ถอยหลังหนีผมเรื่อยๆเช่นกัน
หึ คิดว่าที่นี่เป็นที่โล่งหรือไงกันนะเจ้ามนุษย์โง่…
“อ๊ะ…คุณอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นผมจะตะโกนให้คนช่วยนะ” ขนาดหมดทางหนีแล้วยังทำปากเก่งอีกหรอ ก็เอาสิ…
ผมดันไหล่เล็กล็อกติดกับต้นไม้ใหญ่แล้วเข้าประชิดตัวคนตัวเล็กมากกว่าเดิม ใบหน้าของเราสองคนตอนนี้เรียกได้ว่าระยะห่างแทบจะเป็นศูนย์ ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตัวเล็กคนนั้น ใกล้จนสิ่งบางอย่างมันสั่นไหว…อย่างบ้าคลั่ง ใกล้จนผมแทบจะคุมตัวเองไม่ได้
เพราะดวงตาคู่นั้นอย่างนั้นหรอ…
“เธอยังเด็กนัก เธออยู่แต่กับโลกของนิทานและสิ่งเพ้อฝันมากเกินไป…”
“อะไร…”
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า นายพรานที่แสนดีของเธอมันไม่ได้มีอยู่ในโลกนี้หรอก…และถ้ามีจริง ก็ออกมาสิ ออกมาก่อนที่ฉันจะลงมือกินตัวเธอ”
“นายคงไม่คิดจะทำหรอก ใช่ไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆในบ้านทีมีแค่เขาคนเดียวที่อาศัยอยู่ ดวงตาสีนิลไร้แววอารมณ์ความรู้สึกใดๆจ้องมองไปยังป่าข้างนอกหน้าต่างแล้วยกยิ้ม
นายคงไม่อยากให้เรื่องนี้มันจบแบบนั้นหรอก
ใช่ไหม?
......................................................................
มาลงให้ก่อนนิดหน่อยนะครับ ถามว่าว่างมั้ย บอกเลยว่ามากกกก
การบ้านมากโข ฮืออออTT^tt
เม้นกันหน่อยจิ
#จินฮวานหมวกแดง
มาต่อครับ :)
จินฮวานหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปากและสิ่งนิ่มชื้นกำลังเลียวนรอบริมฝีปากของเขา! ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่ยืนเกร็งหลับตาแบบนั้นก็หลุดยิ้มมุมปากเล็กน้อย
เฮ้อ ทำแบบนี้เดี๋ยวก็โดนกินจริงๆหรอก
แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างผมจะหยุดแค่นี้หรอกนะ ผมสัญญาว่าจะไม่กินคนตัวเล็กตอนนี้เพราะติดพันธะสัญญากับใครบางคนเอาไว้ แต่ถ้าได้ลิ้มชิมรสหวานนุ่มแบบนี้ผมก็ไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไปง่ายๆหรอก ไม่มีใครอยากปล่อยเหยื่อในกำมือไปหรอก จริงไหม?
แถมเหยื่อตัวนี้ก็น่ารัก น่ากินเสียด้วย หากปล่อยให้โอกาสนี้หลุดไปเสียดายแย่J
“อย่าเอาแต่ปิดปากสิครับ อ้าหน่อยนะคนดี…” ผมกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงที่มักจะใช้เสมอตอนหลอกล่อเหยื่อในเงื้อมมือและมันได้ผลทุกครั้ง แต่กับเธอคนนี้ผมคงคิดผิดถนัด
เมื่อคนตัวเล็กเอาแต่หลับตาส่ายหน้าไปมาและมันดูน่ารักอย่างประหลาดในสายตาของผม ตัวเธอมันดูเข้ากันอย่างลงตัว ร่างกายเล็กๆที่น่าแกล้ง ใบหน้าหวานที่แต่งด้วยตากลมๆปากนิดจมูกหน่อย และไฝใต้ตารูปหัวใจนั่น
ตึกตัก ตึกตัก
บ้าจริง!!
“หมดอารมณ์แล้ว รีบไปให้พ้นหน้าซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” ผมผละออกจากคนตัวเล็กแล้วเดินถอยห่างสักระยะใหญ่ๆก่อนที่ดวงตากลมนั่นจะค่อยๆปรือลืมตาขึ้นมาแล้วเอาแต่จ้องหน้าผม
จ้องไปก็ไม่มีทางออกปรากฏหรอกเด็กน้อย
“ไปสิ ถ้าฉันเปลี่ยนใจเธออาจจะโดนฉันกินจริงๆก็ได้นะ”
“กำลังจะไปครับ แต่…”
“แต่อะไรของเธอ” ผมหันหลังให้คนตัวเล็กนั่นพร้อมกับค่อยๆก้าวเท้าเดินออกจากที่ตรงนั้น แต่ก็ยังรอฟังในสิ่งที่คนตัวเล็กจะพูดเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงพูดเลยสักนิดผมเลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อกลับไปยังที่ของตัวเอง
หูของหมาป่าน่ะดีจะตายไป ดีกว่ามนุษย์หลายเท่าตัว
ผมได้ยินแค่เสียงฝีเท้ากำลังวิ่งซึ่งมันไม่ใช่ของผม และกำลังตรงมาทางผม…
หมับ!!!
“คุณก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ปากพูดนี่น่า คุณหมาป่าใจดี”
“คิดน้อยไปแล้วเด็กน้อย…” มันก็แค่วิธีล่อเหยื่อให้ตายใจเท่านั้นแหละ…อยากจะบอกคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะวิ่งมากอดเอวผมซะเหลือเกิน แต่ผมก็ทำได้แค่คิดมันไว้ในใจเท่านั้นแหละ
ผมแกะมือเล็กที่โอบเอวออกอย่างง่ายดายก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ลืมโบกมือลา ผมไม่คิดที่จะหันไปมองคนตัวเล็กว่ากำลังทำหน้าแบบไหน กำลังยิ้มและโบกมือให้หรือเปล่าหรือกำลังทำหน้ามุ่ยแล้วบ่นเขาในใจ หรือจะมัวแต่ยืนเอ๋ออยู่ทั้งแบบนั้นกันนะ ถ้าให้เดา…
ผมว่าอย่างที่สาม…
อะไรของเขาล่ะนั่น…
ร่างเล็กได้แต่ยืนคิดอยู่ที่เดิมไม่เดินไปไหน(อย่างที่คุณหมาป่าเดาไว้เป๊ะ)มองแผ่นหลังกว้างของอีกคนที่ค่อยๆเดินห่างออกไปอย่างงุนงง จินฮวานถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวเดินไปอีกทางกับหมาป่า
ฟ้าเริ่มจะมืดแล้วต้องหาที่อยู่ซะแล้วสิ…
แต่ที่นี่มันป่า แล้วผมจะไปหาที่อยู่ได้ยังไงล่ะเนี่ย คืนนี้ไม่ต้องนอนหนาวให้ยุงหามไปกินหรอกใช่ไหมเนี่ย แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ออกมาเป็นตัวอักษรกรีกโบราณจริงๆเลยให้ตายสิ…TT^TT
แล้วท้องฟ้าจะรีบมืดไปไหน พระอาทิตย์อย่าเพิ่งไปน้า~TTOTT
“ตายแน่ๆ คืนนี้ต้องหนาวตายแน่ๆเลยจินฮวานเอ้ย” ในเมื่อทำอะไรกับท้องฟ้าและพระอาทิตย์ไม่ได้ผมก็ทำได้แต่นั่งบ่นตัวเองใต้ต้นไม้เนี่ยแหละ มีหวังเจอพวกเสือคาบไปเป็นมื้อค่ำอันโอชะแน่ๆ
จะว่าไปแล้ว…ผมมาอยู่ในที่แปลกๆแบบนี้ได้ยังไงกันนะ เท่าที่จำได้ผมกำลังนั่งเขียนนิทานหนูน้อยหมวกแดงฉบับของผมเองอยู่แล้วเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ในป่านี่เสียแล้ว แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
“นั่งโง่ๆแบบนี้เดี๋ยวก็โดนสัตว์คาบไปกินหรอก” เสียงทุ้มๆที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับเสื้อคุมหนังสัตว์ที่ถูกโยนลงที่หัวอย่างพอดิบพอดี ผมเอาเสื้อคุมนั่นออกก่อนจะมองเห็นเงาที่ยืนพิงกับต้นไม้อยู่ ไม่ต้องให้ผมเงยหน้าขึ้นมองผมก็รู้ว่าเขาคือใคร
ใจดีชะมัด…
มือหนานั่นยีหัวจนผมของผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ผมหันไปค้อนให้อีกฝ่ายอย่างงอนๆโดยที่อีกฝ่ายทำแค่เหยียดยิ้มเล็กๆมุมปากเท่านั้น บ้าจริง! คนขี้แกล้ง
“ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมา คุณหมาป่าใจดี คิก”
...................................................................................
บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป หมาป่านี่น่ารักชะมัดยาด555
มาลงให้ก่อนที่ไรต์คนนี้จะขึ้นเขียงเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้ครับ เตรียมตัวตายอย่างนี้
แต่งครบปุป ลงปัปเลยจ้าา55
เม้นกันหน่อยน้าาาาา
#จินฮวานหมวกแดง
ความคิดเห็น