[FIC B.A.P LODAE] 천사 1004

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 Diary (100%)

◊ SQWEEZ

ดูรูปมักเน่กระต่ายเถื่อนวันละนิด จิตแจ่มใส

รูปไม่เกี่ยวกับเนื้อหานะฮะ^^
 

       Chapter 1

Diary…

ใครทุกคนก็อยากเป็นนางฟ้าใช่ไหมล่ะ?

ใครๆก็อยากจะเป็นนางฟ้าของทุกคน

อยากเป็นนางฟ้าที่ใครๆต้องการ

แต่มันไม่ใช่กับผม.. ไม่ใช่กับจอง แดฮยอนคนนี้

ผมเกลียดการที่ต้องมารับตำแหน่งนางฟ้าบ้าๆนี่ที่สุด

จองแดฮยอน นั่นคือชื่อของผมและเป็นชื่อเดียวกับคนที่ครองตำแหน่งนางฟ้าบ้าๆนั่น ตำแหน่งที่ใครหลายคนอยากได้ คำว่านางฟ้าแค่ฟังก็รู้สึกว่ามันดูดีแล้วใช่ไหมล่ะ นั่นล่ะมั้งที่ทุกคนอยากได้

แต่ผมไม่อยากได้มัน ไม่อยากเลยสักนิดเดียว.. ผมเกลียดตำแหน่งบ้าๆนี่ที่เหล่านักศึกษาในคณะยัดเหยียด เกลียดสายตาของทุกคนที่มองมาไม่ว่าจะเป็นสายตาชื่นชมหรือเกลียดชังยังไงผมก็ไม่ชอบ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว

‘คนนี้หรอซอนซาของคณะวิศวะ โหยไรเนี่ย ผิดหวังชะมัดเลย’ ทุกคนที่คุยกับผมส่วนใหญ่แค่มาพูดชมกันทั้งนั้น แต่เด็กปีหนึ่งคนนี้กลับแปลกออกไป ทุกคนที่ต่างยิ้มแย้มและชมเขาน่ารักอย่างนู้น สวยอย่างนี้แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ เด็กคนนี้ทำหน้าเบะเหมือนผิดหวังจริงๆ

‘…’

‘คุยด้วยแล้วก็มาทำเป็นเงียบ เป็นใบ้หรอครับพี่? โหย~ วิศวะนี่ใช้อะไรมองนะถึงเอาคนดำๆ เตี้ยๆ หน้าบ้านๆและไร้เสน่ห์แบบนี้เป็นซอนซาของคณะ รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลย ไหนจะเป็นใบ้อีก โอยย ปวดหัวเวอร์- -’ นอกจากจะไม่มีคำชมออกมาแม้แต่คำเดียวแล้วยังจะมีคำที่เหมือนจะด่าอยู่อีก ดำ เตี้ย หน้าบ้านๆ ไร้เสน่ห์

ปากดีสุดๆเลยไอ้เด็กนี่

‘แล้วมีปัญหาอะไรมิทราบครับปีหนึ่งวิศวะ’

‘อ่าว ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่น่า แล้วทำไมไม่พูดกับผมตั้งแต่แรกล่ะ’ ไอ้เด็กนี่เอียงคอประมาณ45 องศาแบบพวกการ์ตูนตาหวาน คิดว่าน่ารักมากสินะ..- -

‘…’

‘โหยย เงียบอีกล่ะ โดนแบคทีเรียในลำไส้ปลาดุกกัดเส้นเสียงหรือไงครับซอนซา’

‘…’

‘ซอนซาคนดำ แคระ ใบ้ ไร้เสน่ห์’

‘ครับปีหนึ่งคนขาวราวหิมะ โย่งเยี่ยงเปรต ปากมาก ดั้งแหมบ’

‘คนดำ’

‘ดั้งแหมบ’

‘ซอนซาคนดำ’

‘ปีหนึ่งดั้งแหมบ’

.

.

.

‘จองแดฮยอนคนดำ~ ด๊ำ~’

‘ย้าชเวจุนฮง! ฉันเป็นพี่นายนะ!!’

เชื่อผมไหม ตั้งแต่ผมเจอไอ้เด็กดั้งแหมบปากดีคนนั้น ชเวจุนฮง คนที่เหมือนกับแกะดำที่เอาแต่แซะเรื่องสีผิวผม มีแต่หลอกว่าบ้างไม่เคยชมเหมือนคนอื่นๆ จุนฮงเป็นเด็กที่ดื้อมากถึงมากที่สุด ผมรู้สึกแบบนั้น แต่เด็กนี่เป็นคนที่ปากตรงกับใจ คิดยังไงพูดอย่างนั้น อย่าได้หวังถึงความเกรงใจ

เพราะไอ้เด็กบ้านี่..

ไม่มี!!

และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเขา

และไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจของใครสักคน ที่ผมและไอ้เด็กบ้านี่เป็นต้องมาเจอกันตลอด

‘สวัสดีครับซอนซา ผมเป็นน้องรหัสของซอนซาชื่อชเว จุนฮงครับ’ ผมยอมรับเลยว่าโคตรจะเบื่อที่มีไอ้เด็กนี่เรียนอยู่คณะเดียวกัน หลังจากที่ได้เจอกันครั้งแรกแล้วไอ้เด็กบ้านี่ก็เป็นต้องไปโผล่ทุกที่ที่ผมไป

เอาเป็นว่าผมเห็นหน้าจุนฮงทุกวันเลยก็ว่าได้

‘รู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่?’

‘ก็คำใบ้มันเป็น กินเก่ง ปากห้อย ดำ สวย คนที่ทุกคนก็รู้ว่าใคร อ่ะครับ’ เอาจริงๆไหม ตอนได้ยินคำใบ้รหัสผมแทบจะกระชากไอ้กระดาษขาวๆนั่นมาดูให้เต็มตา อย่าให้รู้นะว่าใครคิดคำใบ้ พ่อจะเผาบ้านให้ราบเป็นหน้ากลองเชียวเหอะ

‘มันอาจจะไม่ใช่พี่ก็ได้ นายมั่วล่ะ’ อีกอย่าง ผมไม่ได้เขียนชื่อตัวเองลงไป- -

‘โห~ น้องจุนฮงใช่ไหมครับ น้องเด้า เอ๊ย เดาถูกคนแล้วล่ะ คำใบ้นี้เป็นของซอนซาครับ J’ และเสียงหมูๆของคนอ้วนเหมือนหมูก็ดังขึ้นพร้อมกับหมูขาวๆที่มายืนเขย่งตบไหล่ของไอ้เด็กนี่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ไอ้ยองแจแอบเรทนะ..

‘มึงเป็นคนเขียนมันใช่ไหมไอ้คำใบ้นี่’

‘ก็ใช่อ่ะ ทำไมหรอ เฮ้ย! จู่ๆไหงมาถีบกันได้วะ’ อืม ผมจะไม่ถีบไอ้หมูเลยถ้ามันไม่คิดคำใบ้แบบนี้

‘ใบ้แบบนี้หรอ’

‘อ่าว แต่น้องเขาก็เดาถูกนี่หว่า แสดงว่าน้องเขารู้ว่าซอนซาปากห้อย ดำ กินเก่ง สวยและก็อะไรอีกเนี่ยแหละจำไม่ได้ล่ะ เฮ้ย! ไอ้นี่ถีบมาอีกล่ะ ระวังหาสามีไม่ได้นะเว้ย’

‘พูดแบบนี้เอาไปอีกสักข้างไหมครับไอ้หมูยองแจ’

‘ทำไมผมต้องมายืนมองแมวกัดหมูด้วยนะ’ และไอ้เด็กจุนฮงที่บทหายไปนานก็กลับมาพร้อมคำพูดที่ดูหน่ายๆ






---------------40%-----------------
มาต่อล่ะนะ ><

23/06/13

‘ซอนซา!! ผมไปกินข้าวด้วยคนดิ’ อีกแล้ว ไอ้เด็กจุนฮงมันมาอีกแล้ว ผมล่ะเบื่อแม้แต่กินข้าวมันยังจะไปกินด้วยเลย ต่อไปมันไม่ขอไปนั่งเรียนกับผมเลยหรือไงนะ

แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป ทำเป็นเดินไปเรื่อยๆ

‘ซอนซาจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ ปฏิเสธหรือตกลงไรเงี้ยอ่ะ’

‘ถึงจะปฏิเสธยังไงนายก็ดื้อด้านไปด้วยไม่ใช่หรือไง’

ฟอด~

‘ซอนซารู้ใจผมอ่ะ ผมให้รางวัลJ’ ผมอึ้งมาก สะตั้น เงิบ เท้าผมหยุดเดินต่อทันทีที่ไอ้เด็กบ้านี่มันหอมแก้มผม ไอ้เด็กบ้าชเว จุนฮงทำบ้าอะไรของมันวะเนี่ย

โอ๊ย ทำไมเริ่มรู้สึกร้อนๆขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย!

‘ซอนซาหน้าแดงมากเลย เขินผมหรอ คิก.. ดีใจจัง’ ทำคนเขาร้อนผ่าวที่หน้าแล้วยังจะมีหน้ามายิ้มระรื่นอีกนะ เขินบ้าอะไรของนาย แล้วไอ้ดีใจนี่มันหมายความว่ายังไง

‘ไอ้เด็กบ้า..’

‘ซอนซาว่าไงนะ เฮ้ย! เดี๋ยวดิซอนซาเดินรอผมด้วย ซอนซา~!!’

14/02/14

‘ซอนซา~!!!’ คำนี้ได้ยินบ่อยนะเนี่ยจากไอ้เด็กบ้านี่ ถ้าเกิดวันหนึ่งไม่ได้ยินขึ้นมานี่ผมจะรู้สึกโคตรเฟลเลยสินะ จุนฮงวิ่งหน้าตื่นมาหาผมที่ยืนอยู่หน้าบ้านเตรียมจะเดินไปโรงเรียน

จะวิ่งมาทำไม?

‘ซอนซาผมขอหลบในบ้านซอนซานะ~!!’ จะเข้ามาหลบทำไมล่ะ ทำอย่างกับถูกหมานับสิบตัววิ่งไล่กวดอยู่อย่างนั้นแหละ

โฮ่งๆๆ!!!

เสียงหมานี่หว่า

‘เฮ้ย!!’

ปัง!!!

‘แฮ่กๆๆ’  ผมยืนมองไอ้เด็กนี่นั่งหอบเป็นลูกหมาอยู่ข้างตู้รองเท้า คิดแล้วผมก็รู้สึกฮาวิ่งมาหน้าตาตื่นเหมือนเจอผี ที่ไหนได้ถูกหมาไล่กวด

‘ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆ’ สุดท้ายผมก็หลุดขำออกมาจนได้ จุนฮงเงยหน้ามองผมตาเขียว

‘ซอนซาขำอะไร’

‘เปล่า.. ฮ่าๆๆ’

‘งอนซอนซาแล้วนะ’ ไอ้เด็กนั่นทำหน้าง้ำหน้างอแล้วสะบัดหันหน้าหนีผม ผมจะไม่ฮาอีกเลยถ้าไอ้เด็กบ้านั่นมันไม่ซุ่มซ่าม

‘โอ๊ยย เจ็บชะมัด’ จุนฮงเอามือลูบจมูกรวมไปถึงดั้ง (มีดั้งให้ลูบด้วยหรอ-0-//โดนเจลลี่ตบ) ผมเพิ่งจะรู้ว่าเบื้องหลังภาพลักษณ์แบบกวนๆชวนเอาตรีนทาบหน้าของไอ้เด็กนี่มันจะมีมุมที่ซุ่มซ่ามเหมือนเด็กๆอยู่ด้วย

ก็สะบัดหน้าไปชนตู้รองเท้านี่นะแถมรองเท้าผ้าใบเน่าๆของผมตกใส่หัวมันอีก

ผมล่ะเชื่อในความซุ่มซ่ามของเจ้านี่เลย

‘ย้า  เน่าชะมัดเลย อยากจะเห็นหน้าตาเจ้าของรองเท้าเน่าๆนี่ชะมัดเลย ไม่เคยซักบ้างเลยหรือไงนะ’ ถึงจะซุ่มซ่ามยังไงความกวนส้นตรีนก็ยังอยู่สินะ

เลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ล้านตัววะครับไอ้โย่ง- -

‘เคยซักเมื่อตอน ม.2 และพี่เองแหละที่เป็นเจ้าของมัน’

‘โหย ซอนซาเน่าอ่ะ แล้วนี่ซอนซาอาบน้ำยังเนี่ยอย่าบอกนะว่าจะไปมหาลัยทั้งๆที่ดองเค็ม อ่า ซอนซาสกปกมากๆเลย จุนฮงคนหล่อรับไม่ได้ ถึงว่าดิทำไมถึงดำได้ถึงขนาดนี้’ ผมล่ะรู้สึกคันส่วนล่างสุดของร่างกายที่เรียกว่าตรีน คันจนอยากจะเอามันไปลูบหน้าขาวๆที่ไร้ดั้งของไอ้โย่งนี่ชิบหาย

เลาะฟันมันออกทีละซี่เลยดีไหมนะ- -

‘ย้า! พี่ไม่ได้ดำเว้ย นายมันขาวเกินไปต่างหากล่ะ กินหิมะเป็นอาหารหรือไง’

‘ซอนซาอ่ะ คนบ้าอะไรกินหิมะได้ ไปเช็คสมองหน่อยม่ะเดี๋ยวพาไป’

‘ไปเช็คของตัวเองเหอะ เออ หายเหนื่อยแล้วใช่ไหมจะได้ไปมหาลัยสักที มีเทสย่อยไม่ใช่หรือไงจุนฮง?’

‘แหะๆ สบายมาก เขาจะตรวจให้ในห้องด้วยแหละ’

‘ถ้าได้ศูนย์มาแล้วจะเขกหัวให้ เมื่อคืนไม่ได้อ่านหนังสือล่ะสิ’

‘ผมควรจะหอมแก้มพี่ไหมอ่ะ รู้ใจผมอีกล่ะ’

ฟอด~

ถ้าถามมาว่าควรหรือไม่ควรแล้วไม่เอาคำตอบต่อไปไม่ต้องถามก็ได้เว้ยไอ้โย่งเกินจำเป็น!

‘ระวังเหอะ ศูนย์แน่ๆ’

‘ถ้าได้เต็ม 100คะแนน ซอนซาจะให้อะไรผม?’ โหย มั่นใจมากงั้นสิถึงได้ถาม ร้อยคะแนนมันก็ทำยากพอๆกับทำให้ได้ 1คะแนนแหละ

แต่ถ้าไม่อ่านหนังสือโอกาสที่จะได้ร้อยก็หายไปมากกว่าครึ่งJ

‘ให้ขออะไรก็ได้สามอย่างเลย แล้วเทสย่อยวิชาอะไร’

‘ไม่รู้อ่ะ แต่ซอนซาพูดแล้วนะว่าจะให้ผมขออะไรก็ได้สามอย่าง อย่าโกหกผมนะ มาสัญญากับผมก่อน’ ผมว่าไอ้โย่งนี่ถึงมันจะอยู่ตั้งปีหนึ่งแล้วแต่สมองดูยังไงๆก็ ป.1ชัดๆ มีสัญญาห้ามโกหกด้วย

ไหนจะมียื่นนิ้วก้อยมาอีก นี่มันเป็นการสัญญาที่ผมเคยใช้ตอนอนุบาลเลยนะเนี่ย

‘ถ้าซอนซาผิดสัญญา ผมเอาซอนซาตายแน่ๆJ’

‘ซอนซา~! จำสัญญาได้หรือเปล่า??’

‘ได้ร้อยคะแนนหรือไง’ และไอ้โย่งก็ยื่นข้อสอบมาให้ดู อืม ปากกาแดงขีดเต็มไปหมด

1 0 0.. 100คะแนนเต็มนี่หว่า-0-

‘อึ้งอ่ะดิ เก่งป่ะล่ะ หึหึ’ เออ เก่งมาก แล้วไอ้ยิ้มแบบนั้นมันคือไรว้า=[]=

‘แล้วจะขออะไร’

‘ซอนซาให้ทุกอย่างไหมอ่ะ?’

‘ทุกอย่างดิ สัญญาแล้ว’

‘งั้นข้อแรก.. ผมขอซอนซาเป็นแฟนได้ป่ะ’









-----------------------------------------------------------------

Diary ข้ามปีกันเลยทีเดียว55 บอกจุดเริ่มต้นของเรื่องอ่ะนะ ก็ออกทะเลตามเรื่อง~

นี่ยังข้อแรกน้าาา 



จุนฮงน่ารักมากกอ่ะ><

รักคนอ่าน รักคนเม้น ><