คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro (100%)
◊ SQWEEZ
ภาพไม่เกี่ยวกับเนื้อหาในเรื่องแต่อย่างใด ดูรูปมักเน่บัพวันละนิด จิตแจ่มใส><
INTRO
ใครก็อยากได้ใช่ไหมล่ะ นางฟ้า
ใช่ นางฟ้าเชียวนะ ใครกันล่ะที่จะกล้ามองเมิน
ใครก็ย่อมอยากครอบครอง..
แต่มันไม่ใช่กับผม.. ไม่ใช่กับชเว จุนฮงคนนี้
ผมเกลียดนางฟ้า.. เกลียด
จอง แดฮยอนบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นนางฟ้าของมหาวิทยาลัย เขามีดวงตาที่เป็นประกายมีเสน่ห์อย่างลึกลับ น่าค้นหา รอยยิ้มที่สามารถทำให้โลกของคนๆหนึ่งเปลี่ยนไปราวกับมีพลังวิเศษ ทั้งริมฝีปากหยักได้รูปนั้นช่วยเสริมให้ใบหน้าเรียวมนของเขามีเสน่ห์มากขึ้น ร่างกายแขนขาเล็กๆที่ดูบอบบางน่าดูแลนั้นอีก ที่สำคัญ เขาเหมือนแมวมาก
อาจไม่ใช่พวกนางแมวจอมยั่วแต่กลับเป็นแค่ลูกแมวตัวน้อยๆที่ดูใสซื่อและบริสุทธิ์เกิน บริสุทธิ์จน.. น่าทำลาย
ผมยืนมองร่างของนางฟ้าจอง แดฮยอนที่นอนตัวสั่นหันหลังให้กับผม ตามผิวเนียนไม่เป็นดั่งเดิม รอยจ้ำสีกุหลาบแสดงให้เห็นถึงสถานะของเขาที่เปลี่ยนไป ไม่ต้องไปจับให้หันมาก็รู้ว่าที่อีกคนตัวสั่นนั่นไม่ความมีกลัวเลยสักนิด ร้องไห้.. ผมแค่นยิ้มอย่างพอใจในผลงาน
ยัง ยังหรอก นี่มันแค่จุดเริ่มต้นของเรานะจอง แดฮยอน..
ผมเดินออกจากห้องนั้นไป โดยที่ไม่ลืมที่จะบอกสถานะของอีกคน
“เราได้กันแล้ว คงรู้สินะว่าเราอยู่ในสถานะไหนกันแล้ว” ผมสังเกตเห็นว่าตัวเล็กที่สั่นๆนั้นเริ่มนิ่ง ผมคิดว่าเขาก็คงคิดได้หรอกนะ นางฟ้า..
“…”
“ผัวเมียคงรู้ใช่ไหม ซอนซาซอนแบนิม” เหยียดยิ้มอีกครั้ง ผมรู้ว่าเขาคงคิดถึงคำๆนี้แน่ คำที่ผมเคยใช้เรียกเขา รุ่นพี่นางฟ้า
ปัง!
ผมปิดประตูห้องแล้วยืนพิงตัวกับประตู ใช้มือล้วงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกง กดหาเบอร์ที่อยู่ในลิสเบอร์แรกและโทรออกบ่อยที่สุด ก่อนจะกรอกเสียงลงไป..
“พี่ ผมกำลังแก้แค้นให้พี่นะครับ พี่กำลังดูอยู่ใช่ไหม” กดวางสายทันทีที่พูดจบประโยค ก็ไม่รู้ว่าจะไปถือสายรอไปทำไม ในเมื่อเบอร์นี้ไม่ว่าจะโทรไปอีกกี่ครั้งก็ไม่เคยมีเสียงตอบกลับสักครั้ง แม้แต่ข้อความก็ไม่มี
มันไม่แปลกหรอก ถ้ามีตอบมานี่สิถึงจะเรียกว่าแปลก
ก็คนที่ใช้เบอร์นี้ตายไปแล้วนี่นา
เช้าของอีกวัน
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องเดิม ก็เจอภาพเดิม ภาพที่คนตัวเล็กเอาแต่นอนกอดหมอนตัวสั่นแต่รอบนี้ต่างกันแค่มันมีเสียงสะอื้นซึ่งไม่เหมือนเมื่อคืนเลย
“คิดจะนอนร้องไห้ไปตลอดเลยหรือไงนางฟ้า ร้องไปสถานะของเรามันก็ไม่เปลี่ยนหรอก” ผมพูดพลางเดินเข้าไปที่เตียงที่เขานอนอยู่ นั่งลงบนเตียงนุ่มมองใบหน้าของนางฟ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
ร้องไห้ทั้งคืนจริงๆสินะ
ผมเอื้อมมือไปจับคางมนอย่างนุ่มนวล แตะนิ้วโป้งที่แก้มหวังปาดคราบน้ำตาที่เกาะอยู่บนแก้ม หากไม่ติดว่านางฟ้าตัวดีกล้าปัดมือผมออก อวดดีเสียจริง
“รังเกียจผัวตัวเองหรือไงจอง แดฮยอน” ผมคว้าหมับเข้าที่แก้มนิ้ม ออกแรงบีบลงบนแก้มใสจนอีกคนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด และพยายามจะหันหน้าหนีจากมือหนาแต่ก็ไม่สามารถทำได้
อาจเป็นเพราะแรงบีบที่กระทบเข้าที่แก้มใสที่ทำให้หน่วยน้ำตาใสคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย
“ฮึก ป.. ปล่อย เจ็บ..”
--------------30%-----------------
มาต่อๆๆ
“อย่าบีบน้ำตาให้เหนื่อยเปล่าเลยแดฮยอน มันไม่มีประโยชน์หรอก”
“ทำไม ทำแบบนี้ทำไมกัน ฮึก”
“ก็ไม่ทำไมหรอก ผมมีเหตุผลของผมแล้วกัน” ตอบส่งๆกับคำถามพร้อมน้ำตาของคนตรงหน้า บ้าจริง! นายไม่ควรจะมานั่งเล่นอะไรแบบนี้นะเซโล่
ผมคลายแรงบีบที่แก้มนิ่มก่อนจะเปลี่ยนเป็นค่อยๆสัมผัสที่แก้มทั้งสองฝั่งด้วยสองมือของผม นี่ผมคงบีบมันแรงไปสินะ ผมขยับปลายนิ้วโป้งทั้งสองข้างเลื่อนไปแตะรอยแดงที่แก้มทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา
คนที่นอนก็นอนนิ่งให้ผมแตะแก้มโดยไม่มีท่าทีที่ขัดขืนอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมไม่ได้อยู่ข้างเตียงแต่กลับไปคร่อมตัวของร่างบางไว้ และผมก็ไม่รู้ตัวด้วยว่าตอนไหนที่หน้าของผมอยู่ห่างกับนางฟ้าเพียงไม่กี่คืบ
เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ผมโน้มตัวลงไปมอบจูบเบาๆแก่ร่างบาง
หวาน..
หอม..
รสชาติของนางฟ้าองค์นี้ทำให้ผมแทบไม่อยากจะถอนจูบนี้เลย แม้มันจะเป็นจูบที่ดูธรรมดา ไม่มีการรุกล้ำใดๆ แค่ริมฝีปากแตะกัน มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังหยุดหมุนเลย
สุดท้ายผมก็จำใจต้องถอนจูบออกเมื่อโดนแรงทุบตีจากคนข้างล่าง เสียงลมหายใจที่เข้าออกเสียงดังนั้นทำให้ผมรับรู้ว่าร่างบางนั้นหายใจไม่ออก เสียดายจังเลย J
“คนบ้า แฮ่ก.. คนโรคจิต” ถ้าไม่มีแรงจะด่าก็แนะนำให้หุบปากหวานๆนั่นไปเสียเถอะจองแดฮยอน
เพราะริมฝีปากของนายมันยั่ว..
ให้จูบมาก
“แล้วใครล่ะที่เคลิ้มกับจูบของคนโรคจิต หืม?”
“…”
“ไปอาบน้ำซะ แล้วลงไปกินข้าว” ผมลงจากเตียง (ของผม) แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวโยนให้คนที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะเปิดประตูห้องเพื่อจะออกไปรอนางฟ้าที่โต๊ะกินข้าว
“ใส่ชุดของผมไปก่อน แล้วจะหาชุดอื่นให้ทีหลัง ผมให้เวลาอาบน้ำแค่15 นาที ถ้าเกินกว่านั้นผมจะขึ้นมาอาบให้.. แต่มันอาจจะไม่ใช่แค่อาบน้ำก็ได้นะ” ก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงผมพูดไปแบบไม่จริงจังอะไรมากหรอก หากผมไม่ได้ยินประโยคหนึ่งจากคนบนเตียงล่ะก็..
“ฉันอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่”
“อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ครับเมีย ผัวคนนี้ไม่ปล่อยให้ไปหรอกครับ” นางฟ้าองค์นี้นี่ยังไงกันนะ ให้ผมอารมณ์ดีไม่ได้เลย หาเรื่องให้ผมต้องอารมณ์เสีย
แต่เรื่องที่นางฟ้าขอ ผมคงให้ไม่ได้หรอกนะ :)
“…”
“เรื่องจูบเมื่อกี้อย่าเพิ่งชะล่าใจว่าผมใจอ่อนล่ะ ก็แค่เล่นๆ”
“ทำไม..”
“หึ มีเมียก็เหมือนมีของเล่นบนเตียงมันก็ดีออก แถมยังน่ารัก น่าเอา น่าทำลาย ปล่อยไปเสียดายแย่เลย” แสยะยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางที่ดูเหมือนตกใจของร่างบางบนเตียง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไป
Daehyun talk
น้ำตาผมไหลรินทันทีที่สิ้นเสียงปิดประตูและคนๆนั้นได้เดินออกจากห้องนี้ไป นี่ผมร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้วนะตั้งแต่เมื่อคืน ผมร้องไห้นานมากจนผมคิดว่าวันนี้ถึงเจอเรื่องอะไรก็คงไม่มีน้ำตาแล้ว ผิดคาด มันกลับไหลรินมาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหมดเลย
เพียงแค่ขยับหรือเอี้ยวตัวเพียงนิดเดียว ความเจ็บปวดที่สะโพกมันแล่นจนผมไม่กล้าที่จะขยับตัว อ่า ผมว่าน้ำตาผมมันคงไม่หมดง่ายๆหรอก
ยิ่งความรู้สึกที่อัดที่อกของผมตอนนี้มันเป็นตัวการที่ทำให้ผมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
--------- 64%------------
มาต่อล่ะ ^^
ผมอยากจะหนี หนีออกจากที่นี่ หนีออกจากผู้ชายคนนี้.. ตอนนี้ในสมองผมมีแค่คำว่าหนีเท่านั้น ติดแต่ว่า ผมจะหนียังไงกันล่ะ สภาพร่างกายของผมตอนนี้ไม่ได้เอื้ออำนวยเลยแค่ขยับตัวนิดหน่อยก็เจ็บจนอยากจะร้องขืนต้องเดินหรือวิ่งเพื่อจะหนี ผมคงไม่รอดหรอก ไม่เอานะ ผมไม่อยากอยู่ ผมคิดถึงพี่ฮิมชาน
อ๊ะ พี่ฮิมชาน จริงสิ! โทรศัพท์!!
ผมเอื้อมมือไปหยิบหูโทรศัพท์บ้านในห้องที่ผมอยู่แล้วรีบกดเบอร์ที่คุ้นเคยลงอย่างรวดเร็ว เมื่อผมกดเบอร์เสร็จแล้วผมทำได้แค่หวังให้พี่ฮิมชานรับสาย
เสียงรอสายเป็นเพลง ซอนซา 1004ของbapที่ผมชอบดังไปเรื่อยๆระหว่างรอสาย ผมรอจนแทบจะจบท่อนฮุค ในใจผมโคตรจะเสียใจเลย พี่ฮิมชานไม่เคยรับสายผมเลยเวลามีเรื่องด่วน
(ฮัลโหล นั่นใครครับ?) เสียงจากปลายสายทำให้ผมสะดุ้งขึ้นด้วยความดีใจจนลืมความเจ็บปวดช่วงล่างไปชั่วขณะหนึ่ง ผมว่า.. ผมอาจจะมีโอกาสที่จะได้ออกจากที่นี่
ถ้าผมออกไปได้ ผมจะหอมแก้มพี่สิบวันสิบคืนเลย
“พี่ พี่ฮิมชาน ผมเองนะ แดฮยอน ผมแดฮยอนเอง” ผมรีบบอกชื่อไป ผมรู้.. ขืนเงียบและไปตอบพี่ฮิมชานภายใน5วินาทีล่ะก็ พี่ฮิมชานจะตัดสายและจะไม่รับสายอีก
(ย้าส์จองแดฮยอน!!! หายไปไหนมาทั้งคืนเนี่ย โทรไปหาก็ไม่ติด อยากตายหรือไงหา!!!!!!!) หวา พี่ฮิมชานเขาโกธรผมแน่เลย เรียกซะเต็มยศเลย
“พี่ พี่ฮิมชานอ่า ใจเย็นแล้วฟังแดฮยอนก่อนน้า~ ตอนนี้แดฮยอนอยู่ไหนไม่รู้ มารับแดฮยอนหน่อยสิ นะ แดฮยอนไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ”
(ห้ะ!? แล้วจะให้ไปรับที่ไหน ที่อยู่ก็ไม่รู้ จะให้พี่ใช้ตาทิพย์หรือโทรจิตหาหรือไง ดูหนังมากไปหรือเปล่า) แต่เท่าที่ผมฟังพี่พูด ผมว่าพี่นั่นแหละที่ดูเยอะเกินไป
“แง มารับแดฮยอนหน่อยน้า~ แดฮยอนคิดถึงพี่ฮิมชานอ่า”
(อืมๆ แต่เบอร์นี้มัน.. เบอร์ห้องไอ้เซโล่ไม่ใช่อ่อวะ) กรรมส์ของแดฮยอน.. พี่ฮิมชานรู้จักไอ้คนใจร้ายนั่นด้วยหรอ
“เอ่อ.. อ่า..”
(ไปทำอะไรที่ห้องนอนไอ้โล่ ตอบมาจองแดฮยอน!!!!)
“เปล่านะ อ๊ะ! / พี่แดฮยอนมาติวหนังสือให้ผมฮะ ขอโทษที่พาเขามาโดยไม่บอกนะฮะ” บ้าเอ้ย! คนใจร้ายคนนั้นแย่งโทรศัพท์ของผมไป ไม่นะ พี่ฮิมชานอย่าไปเชื่อคำพูดของไอ้คนๆนี้นะ อย่าไปเชื่อนะ
แล้วคนใจร้ายคนนั้นก็เอื้อมมือไปกดปุ่มลำโพงที่ตัวโทรศัพท์บ้าน
(ไอ้เหี้_ยเซโล่ครับ ฉลาดชิบหายวายวอดแล้วยังจะให้น้องกูไปติวให้อีกหรอครับ มึงจะเอาที่หนึ่งของโลกหรอครับไอ้หมาโล่) ดูเรียกกันสนิทสนมมาก มีกูมีมึงT^T
หวังว่าผมคงเพิ่งพี่ฮิมชานได้นะ
“นิดหน่อยว่ะ แต่ขอยืมตัวนางฟ้าตัวน้อยๆตัวนี้ไม่มีกำหนดเลยล่ะกันนะ” เซโล่พูดแล้วหันมามองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก เขายังต้องการอะไรจากผมอีกนะ
ผมอ้าปากเตรียมจะพูดค้านไปแต่เซโล่เหมือนจะรู้ทันผม มือหนารีบปิดปากผมไว้แน่นสนิท พร้อมคำกระซิบแผ่วเบาข้างๆหู
“หุบ-ปาก หวังว่าพี่คงเข้าใจคำนี้ อย่าได้เสือกพูดออกมาแม้แต่คำเดียว ถ้าพูด.. คงรู้สินะว่าผม..ไม่ปล่อยให้พี่หยุดแน่ๆ เอาทั้งๆที่ปลายสายเป็นพี่ฮิมชานของพี่J” ผมจำเป็นต้องปิดปากตัวเองให้สนิท เขาค่อยๆเอามือออกแล้วเหยียดยิ้มอย่างผู้เหนือกว่าให้ผม ทำอะไรไม่ได้เลยแดฮยอน ทำได้แค่ทนเงียบ ฟังคำที่ร่างสูงแต่งหลอกพี่ของผม
(อ่อ อืม.. ได้สิ งั้นฝากช่วยติววิชาอังกฤษกับคณิตเจ้าเหมียวด้วยล่ะกัน มันโง่สองวิชานี้มากเลย)
“ก็นะ เขาว่ากันว่าน้องมักเหมือนพี่ หึ”
(ห่านเถอะ เออๆแค่นี้นะ บาย) ตู๊ด..
หมดกัน
ความหวังที่จะได้หนีออกจากที่นี่มันไม่เหลือแล้ว
พลั่ก!
“อ๊ะ! จะ จะทำอะไร อื้อ~ หยุด.. นะ” ผมร้องห้ามเมื่อร่างสูงที่โยนหูโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วผลักผมนอนลงกับเตียงก่อนจะกดจูบลงอย่างรุนแรงและดิบเถื่อน
เจ็บ เขาคงไม่รู้หรอกว่าผมเจ็บแค่ไหนกับการกระทำของเขา
รสคาวเลือดคละคลุ้งไปกับรสจูบของเซโล่จนผมรู้สึกได้ เขากัดปากผมจนเลือดออก
“โทษของการคิดหนีของมึง มันไม่จบแค่นี้แน่จองแดฮยอน”
“…”
“กูคิดว่าวันนี้จะปล่อยให้มึงนอนสบายๆเพราะเมื่อคืนก็หนักเอาเรื่องแถมครั้งแรกของมึงด้วย”
“…”
“แต่ไม่ ในเมื่อกูใจดีกับมึง มึงไม่รับมัน มึงก็เตรียมเสียงไว้ให้ดีล่ะ”
“อย่า อย่านะ..”
“มึงไม่มีสิทธิ์จะมาร้องขอ.. มึงมีสิทธิ์แค่ครางหวานๆให้กูฟังตอนนี้!!!”
-----------------------------------------------------------------------------------------
เอาล่ะ จบสักทีกับอินโทร กว่าจะแต่งจบครบตอนเป็นชาติเลย55
ใครที่สงสัยหรืองงอย่าถามไรต์นะครับ ไรต์ออกทะเล~
แต่.. หมั่นไส้อิโล่ตะหงิดๆ - -
หนึ่งเม้น หนึ่งกำลังใจนะครับ ^^
ความคิดเห็น