คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : AKATSUKI ARRIVAL - UPLO
Akatsuki arrival
ถึงลีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน...สำหรับคนที่อวยโล่เมะแต่อย่างใดขอบอกว่าเรื่องนี่เซโล่เคะนะคะเรื่องนี่เป็นออบโล่ไม่ชอบกด[x]ออกได้เลยนะคะแต่ถ้าหลงเข้ามาแล้วก็ช่วยพิจารณาด้วยนะคะของคุณค่ะ
ปล.ถ้าเป็นท่อนที่มีสีฟ้าแบบนี้หมายถึงเนื้อเพลงของเซโล่นะคะ
แต่ถ้าเป็นสีเขียวแบบนี้คือเนื้อเพลงของจงออบค่ะส่วนถ้าเป็นสีส้มคือเนื้อร้องเดียวนะคะเพื่อความฟินเปิดเพลงด้วยนะคะ
คู่แข่งคือคนที่ทำให้เราต้องการที่จะก้าวผ่านไปให้ได้เช่นเดียวกับผมมุนจงออบที่ต้องการจะก้าวผ่านชเวจุนฮงให้ได้เค้ามีดีทุกอย่างเวลาเราแข่งอะไรกันเธอมักจะชนะผมเสมอแต่ผมไม่คิดยอมแพ้หรอกเพราะเค้าคือ“คนสำคัญ”ของผมนี่
“นี่ออบเห็นเค้าว่าปีนี้จุนฮงจะลงแข่งรถที่สนามชื่อดังของเกาหลีว่ะไปป่ะ”
“จุนฮงเนี่ยนะเอาสิ”
สองเรากำลังกำลังแข่งขันกัน
ในการที่ข้ามผ่านสุดปลายรั้วหนามอันสูงลิบ...
“จุนฮงนายไม่เคยแข่งรถมาก่อนเลยนะนายเสียเปรียบไอ้ออบเห็นๆ”
“พูดมากน่ายองแจผมชนะจงออบตลอดนะเรื่องอะไรจะแพ้เรื่องแข่งรถ”
ถึงแม้จุนฮงจะไม่ชำนาญในการแข่งรถก็เถอะแต่ไม่ว่าเค้าจะทำอะไรเค้าต้องชนะ
ไม่จำเป็นต้องมีถ้อยคำใดๆ
ปราถนาเพียง
จะได้เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย
“จงออบแกจะไปฝึกป่ะ”
“แน่นอนจงอินชั้นฝึกแน่ไม่ว่ายังไงครั้งนี้ชั้นต้องชนะจุนฮงให้ได้”
เป็นแรงผลักดันซึ่งกันและกัน
ถ้าหากว่าชั้นยื่นมือออกไป
แม้มันจะไปถึงจุดหมายอันไกลโพ้น...
ก็ไม่มีทาง..
จะสัมผัสถึงกันได้
ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องพยายามที่จะเอาชนะจุนฮงด้วยนะเหมือนอยากให้เค้าสนใจ..
ใช่..ก็ผมชอบจุนฮงอยากให้เค้าสนใจผมบ้างได้โปรดหันมามองชั้นเสียที
พวกเราทั้งคู่…
ได้น้อมรับการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว
ไม่ว่ายังไงผมก็จะต้องชนะจุนฮงให้ได้
ร่างของจงออบเดินเข้าไปในรถแข่งฟอมมูล่า1ของตนพร้อมขับแข่งและรวดเร็วสมกับที่เชี่ยวชาญ
เพราะรถแข่งคือสิ่งที่ผมถนัดมากที่สุด...
ชั้นไม่แพ้นายแน่จุนฮง...
[นั้นเพราะว่าไม่ว่าใครก็ไม่อาจจะมาเป็นตัวแทนเธอได้]
ออกวิ่งไปพร้อมกันด้วยความริษยา
ไล่ตามกันไปจนชั่วนิรดร์
เขียงข้างกันไป “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กัน”
จุนฮงบอกออกมาด้วยความตกใจพร้อมเหยียบคันเร่งจนมิด
พูดพลางหัวเราะ
“ไม่จบไม่สิ้นเสียที” พูดดวยความแปลกใจ
จุนฮงกลับมานำอีกครั้งพร้อมเข้าเส้นชัยไปตามด้วยจงออบที่ตามมาติดๆ
“ไม่เลวนี้จุนฮง” จงออบพูดพร้อมยิ้มให้จุนฮง
“นายก็เหมือนกันจงออบ”
ทั้งๆที่เริ่มต้นด้วยการเป็นศัตรูต่อกัน
แล้วทำไมเราถึงได้ซื่อตรงต่อกัน ทำไมกัน
นี่มันแปลกเกินไปแล้ว
“ยังจำได้อยู่รึเปล่า?”
“ต้องจำได้อยู่แล่วล่ะ”
ว่าเคยเดินเคียงข้างไปกับเธอ
ในวันนั้น
ในวันแข่งได้มีการเปลี่ยนเวลาเป็นเที่ยงคืนอยู่ดีๆชเวจุนฮงก็สละสิทธิ์
ทำไมล่ะจุนฮงนายต่อให้ชั้นรึไง
ถึงแม้จะสะดุดล้ม
ในตอนที่พยายามจะไปให้ถึง
ฟากฟ้ายามราตรี
“ไม่ตลกนะจงอินจุนฮงสละสิทธิ์หรอเป็นไปไม่ได้น่า” จงออบเอ่ยขึ้นพร้อมมองรถข้างๆที่ควรจะเป็นของจุนฮง
ชั้นจะพยายามวิ่ง
ถึงแม้ข้างกายชั้น
จะไม่มีเธออีกแล้วก็ตาม
“จุนฮงไม่มาหรอให้แข่งกับนายมันอ่อนไปมั้ง” เสียงต่ำของเซฮุนพูดขึ้นพร้อมหัวเราะหึในลำคอด้วยความสมเพชจงออบกำหมัดแน่นพร้อมมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามราตรี
[ทำไมนายถึงได้จ้องมองไปบนฟากฟ้าด้วยแววตาอันแสนเศร้าแบบนั้นล่ะ]
“เห้ย!!!!จงออบจุนฮงฝากมาบอกว่าให้วิ่งหันทันมันมึงต้องดป็นที่หนึ่งของการแข่งนี้มึงต้องการแบบนั้นนี้” ยองแจตะโกนลั่นพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าจนจงออบอดสงสัยไม่ได้ไอ้บ้าจุนฮงหยามเดินไปแล้ว
ถึงจะบอกให้รีบไปจุดหมาย
แต่ชั้นก็มีขีดจำกัดนะ!เห็นแก่ตัวเสียจริง
ถึงจะวิ่งวิ่งวิ่งซักเท่าไหร่
ก็ไม่มีทางไล่ตามทันได้
จงออบเหยียบคันเร่งตอนที่สาวคนสวยโบกธงแต่ในใจก็ยังอดคิดถึงจุนฮงไม่ได้ในใจมันร้อนรุ่มไปหมดราวกลับจะเกิดเรื่องบางอย่างกับคนที่ตนรักจงออบผ่อนสปีดลงพร้อมอยู่ที่สองตลอด
ทำไมล่ะจงออบ..
นายอยากชนะชั้นไม่ใช่หรอ..
“จงออบ!!ฟังชั้นให้ดีนะ” เสียงจงอินดังขึ้นมาในเฮดโฟน์ของจงออบ
“จุนฮงตายแล้วหมอนั้นตายตอนที่ซ้อมรถคว้ำตอนที่ยองแจวิ่งมาบอกนายน่ะมันคือคำพูดสุดท้ายของจุนฮง”
“ชั้นไม่อยากชนะเธอแบบนี้ชเว จุนฮง!!”
ชนะ!!เปล่าหรอกชั้นแค่ล้อเล่นน่ะ
ได้โปรดยิ้มแย้มและอย่าร้องไห้เลยนะ
พยายามไปถึงจุดหมายให้ได้นะ
บอกเธอแล้วใช่มั้ย??
“ทำไมเธอทิ้งชั้นไปแบบนี้ชเว จุนฮง”
[ลืมไม่ได้หรอก]
[ลืมไปเสียก็ดี]
“ตัวตนของเธอน่ะ”
“การมีอยู่ของชั้นน่ะ”
จงออบเหยียบคันเร่งเต็มที่พร้อมน้ำตาที่มันพาลจะบดบังทัศนะนิสัยในการมองอีกด้วยสุดท้ายจงออบก็แซงเซฮุนไปได้แต่ในขณะที่จงออบแซงเซฮุนไปได้ก็คิดถึงแต่เรื่องของจุนฮงเต็มไปหมดจนชวนหงุดหงิด
ยังมีอีกหลายเรื่องที่ชั้นจะบอกเธอ..
อยากจะถอดใจแค่นี้
อย่าหันหลังกลับไปนะ..
เพราะว่าเธอน่ะ..
เพิ่งมาได้แค่ครึ่งทางเอง..
อยู่ๆจงออบก็ได้ยินเสียงกระสิบดังขึ้นมาในหัวมันคือเสียงของจุนฮง
เสียงของคนที่เค้ารัก...
จะไปให้ถึงอีกฟากฝั่ง...
ถึงแม้มันจะเจ็บปวด...
แต่ถ้านี้คือสิ่งที่เธอปราถนาแล้วล่ะก็...!!
จงออบเหยียบคันเร่งอีกครั้งคราวนี้เค้าทิ้งห่างทุกคนไปในที่สุดถึงแม้จงออบจะวิ่งตามจุนฮงไม่ทันแต่ซักวัน...
ซักวันนึง!!เค้าต้องตามจุนฮงทันแน่!!
จะอยู่เคียงข้างกันต่อไปต่อไปต่อไปอีก...
จะอยู่ด้วยกันตลอดกาลและตลอดไป...
หยุดอยู่ที่เดิมอย่างไร้ซึ่งเหตุผล...
และเชื่อมั่นในกันและกัน...
ทำไมทำไมทำไมทำไมกัน..
ทำไมไม่อาจจะกรีดร้องออกมาได้
ถึงจะยื่นมือคู่นั้นออกไป..
ก็ไม่อาจส่งไปถึงได้อีกแล้ว..
ออกวิ่งไปพร้อมกันด้วยความริษยา
ไล่ตามกันไปจนชั่วนิรดร์
เขียงข้างกันไป “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กัน”
พูดพลางหัวเราะ
ถึงจะบอกให้รีบไปให้ถึงจุดหมาย
แต่ชั้นก็มีขีดจำกัดนะเห็นแก่ตัวเสียจริง
ถึงจะวิ่งวิ่งวิ่งซักเท่าไหร่
ก็ไม่อาจไล่ตามทัน
หลังจากจบการแข่งครั้งนั้นจงออบก็ไปที่หนึ่งมาตลอด..
จงออบก้าวขาเดินไปที่ทุ่งกว้างสีเขียวขจีพร้อมมือที่ถือช่อดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธ์และหยุดลงที่หน้าแผ่นศิลาที่สลักว่า
ชเว จุนฮง
“ชั้นรักเธอจุนฮง” จงออบบอกพร้อมวางช่อดอกกุหลาบนั้นลงที่หน้าแผ่นศิลาถึงแม้จะผ่านมานานนับปีแต่ความรู้สึกที่มีไม่เคยเปลี่ยนไป..
ลืมไม่ได้หรอก
เพราะว่าชั้นลืมไม่ลงหรอก
คู่แข่งคนสำคัญของชั้น
จบแบ้วววววว
ความคิดเห็น