ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    os sf all x zelo

    ลำดับตอนที่ #1 : AKATSUKI ARRIVAL - UPLO

    • อัปเดตล่าสุด 29 เม.ย. 57


    Akatsuki arrival

    ถึงลีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน...สำหรับคนที่อวยโล่เมะแต่อย่างใดขอบอกว่าเรื่องนี่เซโล่เคะนะคะเรื่องนี่เป็นออบโล่ไม่ชอบกด[x]ออกได้เลยนะคะแต่ถ้าหลงเข้ามาแล้วก็ช่วยพิจารณาด้วยนะคะของคุณค่ะ
    ปล.ถ้าเป็นท่อนที่มีสีฟ้าแบบนี้หมายถึงเนื้อเพลงของเซโล่นะคะ
    แต่ถ้าเป็นสีเขียวแบบนี้คือเนื้อเพลงของจงออบค่ะส่วนถ้าเป็นสีส้มคือเนื้อร้องเดียวนะคะเพื่อความฟินเปิดเพลงด้วยนะคะ




    คู่แข่งคือคนที่ทำให้เราต้องการที่จะก้าวผ่านไปให้ได้เช่นเดียวกับผมมุนจงออบที่ต้องการจะก้าวผ่านชเวจุนฮงให้ได้เค้ามีดีทุกอย่างเวลาเราแข่งอะไรกันเธอมักจะชนะผมเสมอแต่ผมไม่คิดยอมแพ้หรอกเพราะเค้าคือ“คนสำคัญ”ของผมนี่

    “นี่ออบเห็นเค้าว่าปีนี้จุนฮงจะลงแข่งรถที่สนามชื่อดังของเกาหลีว่ะไปป่ะ”

    “จุนฮงเนี่ยนะเอาสิ”



     

    สองเรากำลังกำลังแข่งขันกัน

    ในการที่ข้ามผ่านสุดปลายรั้วหนามอันสูงลิบ...



     

    “จุนฮงนายไม่เคยแข่งรถมาก่อนเลยนะนายเสียเปรียบไอ้ออบเห็นๆ”

    “พูดมากน่ายองแจผมชนะจงออบตลอดนะเรื่องอะไรจะแพ้เรื่องแข่งรถ”

    ถึงแม้จุนฮงจะไม่ชำนาญในการแข่งรถก็เถอะแต่ไม่ว่าเค้าจะทำอะไรเค้าต้องชนะ



     

    ไม่จำเป็นต้องมีถ้อยคำใดๆ

    ปราถนาเพียง

    จะได้เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย



     

    “จงออบแกจะไปฝึกป่ะ”

    “แน่นอนจงอินชั้นฝึกแน่ไม่ว่ายังไงครั้งนี้ชั้นต้องชนะจุนฮงให้ได้”



     

    เป็นแรงผลักดันซึ่งกันและกัน

    ถ้าหากว่าชั้นยื่นมือออกไป

    แม้มันจะไปถึงจุดหมายอันไกลโพ้น...
    ก็ไม่มีทาง..

    จะสัมผัสถึงกันได้




    ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องพยายามที่จะเอาชนะจุนฮงด้วยนะเหมือนอยากให้เค้าสนใจ..

    ใช่..ก็ผมชอบจุนฮงอยากให้เค้าสนใจผมบ้างได้โปรดหันมามองชั้นเสียที




    พวกเราทั้งคู่

    ได้น้อมรับการต่อสู้ครั้งนี้แล้ว



     

    ไม่ว่ายังไงผมก็จะต้องชนะจุนฮงให้ได้

    ร่างของจงออบเดินเข้าไปในรถแข่งฟอมมูล่า1ของตนพร้อมขับแข่งและรวดเร็วสมกับที่เชี่ยวชาญ

    เพราะรถแข่งคือสิ่งที่ผมถนัดมากที่สุด...

    ชั้นไม่แพ้นายแน่จุนฮง...



     

    [นั้นเพราะว่าไม่ว่าใครก็ไม่อาจจะมาเป็นตัวแทนเธอได้]

    ออกวิ่งไปพร้อมกันด้วยความริษยา

    ไล่ตามกันไปจนชั่วนิรดร์

    เขียงข้างกันไป “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กัน”

    จุนฮงบอกออกมาด้วยความตกใจพร้อมเหยียบคันเร่งจนมิด

    พูดพลางหัวเราะ

    “ไม่จบไม่สิ้นเสียที” พูดดวยความแปลกใจ

    จุนฮงกลับมานำอีกครั้งพร้อมเข้าเส้นชัยไปตามด้วยจงออบที่ตามมาติดๆ

    “ไม่เลวนี้จุนฮง” จงออบพูดพร้อมยิ้มให้จุนฮง

    “นายก็เหมือนกันจงออบ”



     

    ทั้งๆที่เริ่มต้นด้วยการเป็นศัตรูต่อกัน

    แล้วทำไมเราถึงได้ซื่อตรงต่อกัน ทำไมกัน

    นี่มันแปลกเกินไปแล้ว

    ยังจำได้อยู่รึเปล่า?

    ต้องจำได้อยู่แล่วล่ะ

    ว่าเคยเดินเคียงข้างไปกับเธอ

    ในวันนั้น



     

    ในวันแข่งได้มีการเปลี่ยนเวลาเป็นเที่ยงคืนอยู่ดีๆชเวจุนฮงก็สละสิทธิ์

    ทำไมล่ะจุนฮงนายต่อให้ชั้นรึไง



     

    ถึงแม้จะสะดุดล้ม

    ในตอนที่พยายามจะไปให้ถึง

    ฟากฟ้ายามราตรี



     

    “ไม่ตลกนะจงอินจุนฮงสละสิทธิ์หรอเป็นไปไม่ได้น่า” จงออบเอ่ยขึ้นพร้อมมองรถข้างๆที่ควรจะเป็นของจุนฮง



     

    ชั้นจะพยายามวิ่ง

    ถึงแม้ข้างกายชั้น

    จะไม่มีเธออีกแล้วก็ตาม



     

    “จุนฮงไม่มาหรอให้แข่งกับนายมันอ่อนไปมั้ง” เสียงต่ำของเซฮุนพูดขึ้นพร้อมหัวเราะหึในลำคอด้วยความสมเพชจงออบกำหมัดแน่นพร้อมมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามราตรี



     

    [ทำไมนายถึงได้จ้องมองไปบนฟากฟ้าด้วยแววตาอันแสนเศร้าแบบนั้นล่ะ]



     

    “เห้ย!!!!จงออบจุนฮงฝากมาบอกว่าให้วิ่งหันทันมันมึงต้องดป็นที่หนึ่งของการแข่งนี้มึงต้องการแบบนั้นนี้” ยองแจตะโกนลั่นพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าจนจงออบอดสงสัยไม่ได้ไอ้บ้าจุนฮงหยามเดินไปแล้ว



     

    ถึงจะบอกให้รีบไปจุดหมาย

    แต่ชั้นก็มีขีดจำกัดนะ!เห็นแก่ตัวเสียจริง

    ถึงจะวิ่งวิ่งวิ่งซักเท่าไหร่

    ก็ไม่มีทางไล่ตามทันได้



     

    จงออบเหยียบคันเร่งตอนที่สาวคนสวยโบกธงแต่ในใจก็ยังอดคิดถึงจุนฮงไม่ได้ในใจมันร้อนรุ่มไปหมดราวกลับจะเกิดเรื่องบางอย่างกับคนที่ตนรักจงออบผ่อนสปีดลงพร้อมอยู่ที่สองตลอด

    ทำไมล่ะจงออบ..

    นายอยากชนะชั้นไม่ใช่หรอ..

    “จงออบ!!ฟังชั้นให้ดีนะ” เสียงจงอินดังขึ้นมาในเฮดโฟน์ของจงออบ

    “จุนฮงตายแล้วหมอนั้นตายตอนที่ซ้อมรถคว้ำตอนที่ยองแจวิ่งมาบอกนายน่ะมันคือคำพูดสุดท้ายของจุนฮง”

    “ชั้นไม่อยากชนะเธอแบบนี้ชเว จุนฮง!!



     

    ชนะ!!เปล่าหรอกชั้นแค่ล้อเล่นน่ะ
    ได้โปรดยิ้มแย้มและอย่าร้องไห้เลยนะ

    พยายามไปถึงจุดหมายให้ได้นะ

    บอกเธอแล้วใช่มั้ย??



     

    “ทำไมเธอทิ้งชั้นไปแบบนี้ชเว จุนฮง”

    [ลืมไม่ได้หรอก]

    [ลืมไปเสียก็ดี]

    “ตัวตนของเธอน่ะ”

    “การมีอยู่ของชั้นน่ะ”

    จงออบเหยียบคันเร่งเต็มที่พร้อมน้ำตาที่มันพาลจะบดบังทัศนะนิสัยในการมองอีกด้วยสุดท้ายจงออบก็แซงเซฮุนไปได้แต่ในขณะที่จงออบแซงเซฮุนไปได้ก็คิดถึงแต่เรื่องของจุนฮงเต็มไปหมดจนชวนหงุดหงิด

    ยังมีอีกหลายเรื่องที่ชั้นจะบอกเธอ..

    อยากจะถอดใจแค่นี้



     

    อย่าหันหลังกลับไปนะ..

    เพราะว่าเธอน่ะ..

    เพิ่งมาได้แค่ครึ่งทางเอง..



     

    อยู่ๆจงออบก็ได้ยินเสียงกระสิบดังขึ้นมาในหัวมันคือเสียงของจุนฮง

    เสียงของคนที่เค้ารัก...

    จะไปให้ถึงอีกฟากฝั่ง...

    ถึงแม้มันจะเจ็บปวด...

    แต่ถ้านี้คือสิ่งที่เธอปราถนาแล้วล่ะก็...!!

    จงออบเหยียบคันเร่งอีกครั้งคราวนี้เค้าทิ้งห่างทุกคนไปในที่สุดถึงแม้จงออบจะวิ่งตามจุนฮงไม่ทันแต่ซักวัน...

    ซักวันนึง!!เค้าต้องตามจุนฮงทันแน่!!



     

    จะอยู่เคียงข้างกันต่อไปต่อไปต่อไปอีก...

    จะอยู่ด้วยกันตลอดกาลและตลอดไป...

    หยุดอยู่ที่เดิมอย่างไร้ซึ่งเหตุผล...

    และเชื่อมั่นในกันและกัน...

    ทำไมทำไมทำไมทำไมกัน..

    ทำไมไม่อาจจะกรีดร้องออกมาได้

    ถึงจะยื่นมือคู่นั้นออกไป..

    ก็ไม่อาจส่งไปถึงได้อีกแล้ว..

    ออกวิ่งไปพร้อมกันด้วยความริษยา

    ไล่ตามกันไปจนชั่วนิรดร์

    เขียงข้างกันไป “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กัน”

    พูดพลางหัวเราะ

    ถึงจะบอกให้รีบไปให้ถึงจุดหมาย

    แต่ชั้นก็มีขีดจำกัดนะเห็นแก่ตัวเสียจริง

    ถึงจะวิ่งวิ่งวิ่งซักเท่าไหร่

    ก็ไม่อาจไล่ตามทัน



     

    หลังจากจบการแข่งครั้งนั้นจงออบก็ไปที่หนึ่งมาตลอด..

    จงออบก้าวขาเดินไปที่ทุ่งกว้างสีเขียวขจีพร้อมมือที่ถือช่อดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธ์และหยุดลงที่หน้าแผ่นศิลาที่สลักว่า

    ชเว จุนฮง

    “ชั้นรักเธอจุนฮง” จงออบบอกพร้อมวางช่อดอกกุหลาบนั้นลงที่หน้าแผ่นศิลาถึงแม้จะผ่านมานานนับปีแต่ความรู้สึกที่มีไม่เคยเปลี่ยนไป..

     

    ลืมไม่ได้หรอก

    เพราะว่าชั้นลืมไม่ลงหรอก

    คู่แข่งคนสำคัญของชั้น

     

     ________________________________________________________________

    จบแบ้วววววว

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×