ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Wake 04
Nothing"เสี่ยวลู่ ตื่นได้เเล้วลูก" เสียงของผู้เป็นเเม่ที่ยืนอยู่ด้านนอกห้องดังลอดเข้ามาในประตูพร้อมกับเสียงเคาะประตูติดต่อกันหลายที เเต่มันก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กในนี้มีทีท่าจะตื่นเลย"งื้อ อีกแปปนึงได้มั้ยม๊า""สายเเล้วนะลูก เก้าโมงแล้ว""เหวอ" ได้ยินเพียงเท่านั้นร่างเล็กที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียงก็รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที ไม่นานร่างเล็กก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเครื่องเเบบนักเรียน มือบางคว้ากระเป๋าเป้ใบโปรดเเล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที"ป๊าไปส่งเสี่ยวลู่เร็วววววว" ลู่หานลากเสียงยาวใส่ผู้เป็นพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาตัวยาว"ทำไมไม่ให้คนขับรถไปส่งละลูก""ก็ลุงเค้าไปส่งฮยองเเล้วนี่นา""ใครให้เราตื่นสายละหื้ม" พ่อเดินมาบีบจมูกคนตัวเล็กก่อนจะเดินนำไปที่รถเพื่อที่จะไปส่งลูกตัวเเสบ"สุดท้ายก็ไปส่งอยู่ดีนั่นละ" ลู่หานยู่ปากบ่นอุบอิบเดินตามพ่อไปที่รถ ทั้งๆที่อาหารเช้าก็ไม่ทันได้กินรถคันหรูจอดลงที่หน้าประตูบานใหญ่ของโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ขาเล็กก้าวลงจากรถ เดินเข้ามาในธรณีประตูได้ก้าวเดียว เสียงเข้มก็ดังขึ้นมาทันที"นักเรียนคนนั้น! จะเดินไปไหน มาหาอาจารย์เดี๋ยวนี้" อาจารย์ร่างท้วมสั่งก่อนจะให้ไม้เรียวในมือกวัก ถ้าใช้ตีคงเจ็บน่าดูเลย"สวัสดีครับอาจารย์" ร่างเล็กโค้งให้ชายร่าวท้วม"สิบเอ็ดโมง ห้านาที สามสิบห้าวินาที เธอว่ามันสายมากรึเปล่า" อาจารย์หรี่ตามองร่างเล็ก"สายมากครับ" ร่างเล็กก้มหนางุดไม่กล้าสบตาอาจารย์ที่ใครๆต่างเกรงกลัว"วิ่งรอบสนาม ขัดห้องน้ำโรงเรียน ทิ้งขยะทุกห้อง เธอเลือกมา""วิ่งรอบสนามก็ได้ครับ""ไม่มีคำว่าก็ได้ วิ่งไป 5 รอบ!"ตากลมโตเบิกกว้างอย่าตกใจ จะบ้ารึไง สนามฟุตบอลโรงเรียนนี้เล็กตายเเหละ ห้ารอบ ถ้าอาจารย์วิ่งเองไขมันที่พุงคงหายหมดเเน่นอนละได้เเค่บ่นในใจเท่านั้นเเหละ ขืนพูดออกมา เตรีมเขียนใบความประพฤติได้เลยได้เลย โรงเรียนนี้จริงๆก็ไม่ได้เข้มงวดมากขนาดนั้นหรอก มีเเต่อาจารย์คนนี้นี่เเหละที่เจ้าปัญหา ตรรกะเยอะ ชอบตั้งตัวเป็นใหญ่ บางทีก็เอากฏบ้าๆที่ตัวเองตั้งขึ้นมาอ้าง โหดร้ายที่สุด เป็นต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาวิ่งรอบสนามที่เเดดร้อนจนตัวเเทงระเบิด"แฮ่กๆ" คนตัวเล็กหายใจแทบไม่ทัน วิ่งไปได้สองรอบก็ถือว่าเก่งมากนะสำหรับผู้ชายตัวเล็ก"วิ่งต่อไป ห้ามหยุด!" เสียงอาจารย์คนเดิมดังมาจากขอบสนาม"ไม่น่าตื่นสายเลย" ลู่หานทึ้งหัวตัวเองไปวิ่งเหยาะๆไป ไม่มีเเรงเเล้ว'กริ๊ง ขอเชิญอาจารย์ทุกคนมาประชุมกันที่หอประชุมด้วยคะ'ลำโพงที่ติดตั้งไว้ทั่วทั้งโรงเรียนมีเสียงฝ่ายประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกอาจารย์ทั้งหมด"เสี่ยว ลู่หาน เธอวิ่งต่อไปให้ครบนะ ห้ามโกง ฉันประชุมเสร็จจะไปกลับมาดูที่กล้องวงจรปิด" ถึงขนาดต้องดูกล้องวงจรปิดเลยหรอเนี่ย ไม่เบี้ยวก็ได้วะ จะวิ่งให้ครบเลย!"สามรอบเองหรอเนี่ย รู้สึกเหมือนวิ่งมาทั้งปี เเฮ่ก" ลู่หานบ่นพึมพำกับตัวเองเเต่เจ้าตัวก็ยังวิ่งต่อไปทั้งๆที่ร่างกายในตอนนี้จะไม่ไหวเสียเเล้วโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังยืนมองอยู่ที่มุมๆหนึ่งร่างยางยกมือขึ้นมากุมศรีษะเมื่อตอนนี้มองเห็นทุกอย่างเป็นสีดำไปหมด สมองขาวโพลน เนื่องจากเเดดของช่วงเช้าเเละอาหารเข้าก็ไม่ได้ทานเพราะกลัวจะสายไปมากกว่านี้จึงทำให้หน้ามืดกระทันหัน...ตึง"เห้ย" คนที่ยืนมองอยู่รีบวิ่งเข้ามาพยุงร่างเล็กขึ้นมา ทั้งๆที่ๆตอนนี้คนตัวเล็กไม่รู้สึกตัวเเล้ว ทำให้จำเป็นต้องอุ้มกายบางขึ้นในท่าเจ้าสาว ขายาวพาตัวเองเเละคนที่กำลังไร้สติไปยังห้องพยาบาล"ไข้สูงมากเลย เขาไปทำอะไรมาละเนี่ย" อาจารย์ประจำห้องพยาบาลถามคนที่พาคนไข้ตัวน้อยมา พลางยื่นปรอทวัดไข้ให้ผมดูซึ่งอาจารย์ก็รู้จักผมดี โอเซฮุน"ผมเห็นเค้าวิ่งสนามอยู่นะ ท่าทางจะโดนลงโทษ""อาจารย์ลีอีกเเล้วละสิ เฮ้อ" อีกฝ่ายถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกัยพฤติกรรมแบบนี้ของอาจารย์โหด เด็กๆส่วนใหญ่ที่มาที่ห้องพยาบาลก็โดนลงโทษหนักๆกันเพราะอาจารย์ลี่นี่เเหละ"แล้วผมเป็นคนเฝ้าเด็กคนนี้ได้มั้ยครับ?""อืม ได้สิ งั้นอาจารย์ขอไปประชุมก่อนนะ"หลังจากอาจารย์ออกไปก็เหลือเเค่ผมกับเด็กคนนี้ ว่าเเต่คนตัวเล็กคนนี้ชื่ออะไรนะ ตาคมมองไปยังป้ายชื่อที่กลัดอยู่ที่มุมขวาของชุดนักเรียนเสี่ยว ลู่หาน .. จะจำชื่อนี้ไว้นะ เด็กน้อย J"อืออออ" ร่างบางครางในลำคอ ดวงตาสีนิลปรือขึ้น ด้วยฤทธิ์ไข้ทำให้คนตัวเล็กหลับไปนานเลยทีเดียว"หลับจนนึกว่าตาย" เสียงทุ้มทำให้คนตัวเล็กเบนหน้าไปทางเสียงนั้น ทำให้พบเจ้าของเสียงนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างเตียง"ระ..รุ่นพี่ ผมมาอยู่นี่ได้ไงครับ?" คนนัวเล็กเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก"จำไม่ได้เลยรึไง""ไม่อะครับ""นายเป็นลม ฉันเลยพามา"เเล้วรุ่นพี่ไปเจอเราได้ยังไง .."อ่อ ขอบคุณนะครับ""วันหลังรู้ตัวว่าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนทำ""เเต่ว่า..""ฉันไปละนะ ลู่หาน" ยังไม่ทันที่ลู่หานจะได้เเย้งขึ้นว่าโดนบังคับนี่นา รุ่นพี่ก็พูดตัดหน้าเเล้วเดินออกไปซะงั้น ทำไมประหยัดคำพูดขนาดนี้นะ รุ่นพี่จอมเย็นชาลู่หานไม่เอะใจสักนิดว่ารุ่นพี่จอมเย็นชาที่พูดถึง รู้ชื่อเด็กดื้อคนนี้เเล้ว"ฉันไปละนะ ลู่หาน" ร่างบางทวนคำพูดของรุ่นพี่เซฮุน มันก็ไม่แปลกอะไร เเค่ประโยคที่บอกทำนองว่าลาก่อน และก็ตามด้วยชื่อของเขา แค่นั้นเองเดี๋ยวนะลู่หาน! รุ่นพี่เซฮุนเรียกชื่อเราด้วยแต่ก็นะ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะฟินอะไรขนาดนั้น อ่านจากป้ายชื่อเเหงๆเเต่ก็ดีใจอะ ทำไงได้100%#wakehh@22PM__ ไปฟอลกัน ไม่ฟอลก็ไม่ว่ากัน ชิลๆเเก 555555555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น