ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    fic exo snsd รักนี้มีเเต่ความเจ็บปวด

    ลำดับตอนที่ #3 : part2

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 627
      3
      21 มี.ค. 56





    Part YeolSic

      'ซูยอน'

      "คะ พี่มินยองมีอะไรหรอค่ะ"

      'ซูยอนคือ..คือว่า.....'

      "คือว่า อะไรค่ะพี่มินยองพี่เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ"ซูยอนเริ่มกังวลเพราะน้ำเสียงของพี่สาวคนสนิทดูเครียดๆ

      'เออคือว่า ปาร์คชานยอลกลับมาเเล้ว หมอนั่นอยู่ที่ประเทศเกาหลีใต้เเล้ว'

         ตึก!!

      พอได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้นซูยอนก็มือไม้อ่อนไปหมดสมองของเธอก็เหมือนหยุดทำงานไปน้ำตามากมายก็ไหลออกมา

      'ซูยอน ซูยอนนน อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เดี๋ยวพี่ไปหา!"เมื่อปลายสายไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากน้องสาวก็รีบขับรถไปหาทันทีเธอรู้อยู่เเล้วว่าถ้าบอกเรื่องของผู้ชายคนนั้นน้องสาวเธอจะเป็นยังไงเเต่เธอต้องบอกถึงเเม้ว่าจะทำร้ายจิตใจของซูยอนมากเเค่ไหนสาเหตุที่เธอต้องบอกเรื่องของเขาก็เพราะว่าเธอกำลังเเวงเเผนเเก้เเค้น ปาร์คชานยอล ผู้ชายที่ทำให้น้องสาวเธอเจ็บเเละทำให้น้องสาวเธอเกือบเป็นบ้ามาเเล้ว

     "ฮึกๆๆ..กลับมาทำไม..นายกลับมาทำไมชานยอล!!!!!!!!!!! อ๊ายยยยยยยยย"

     "ซูยอน พี่มาเเล้วว"มินยองรีบวิ่งมาหาน้องสาวที่ตอนนี้กำลังร้องไห้อย่างหนัก

     "พี่มิน ทำไมเขาต้องกลับมา ทำไมค่ะ ฮือๆ.."ซูยอนกอดพี่สาวจนเเน่นไปหมดตอนนี้เธอรู้สึกกลัวไปหมดเเล้ว

     "ซูยอน ฟังพี่มาเธอจะมากลัวอย่างนี้ไม่ได้ เขาเคยทำอะไรไว้กับเธอบ้างจำได้มั้ยทำไมเธอไม่ทำให้เขาต้องเจ็บอย่างที่เธอเคยได้รับล่ะ"

      "ชั้น...ชั้นไม่กล้า"

      "ซูยอน เธอต้องทำ ลืมไปเเล้วหรอว่าตอนนั้นเธอเเทบจะตายทั้งเป็นเลยนะ"ยิ่งมินยองตอกย้ำเรื่องในอดีตมากเเค่ไหนน้ำตาของซูยอนก็ยิ่งไหล

      "ค่ะ ชั้นจะทำให้ชานยอลลิ้มลองความเจ็บปวดอย่างที่ชั้นเคยได้รับ"เธอพูดด้วยสายตาเเห่งความเเค้นตอนนี้เธอไม่เหลือความรักให้เขาอีกเเล้วตอนนี้มันมีเเต่ความเกลียดที่รอวันเเก้เเค้น

      "ดีมาก ตอนนี้เธอไม่ใช่ซูยอนอีกเเล้วตอนนี้เธอคือเจสสิก้า"

      "เจสสิก้า งั้นหรอค่ะ"ซูยอนทวนคำไปมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่นเพื่อต้องการที่จะให้สมองจำไว้

      "ใช่ ตอนนี้เธอคือ จองเจสสิก้า ผู้หญิงที่จะทำให้ปาร์คชานยอลต้องตายทั้งเป็นไม่ใช่จองซูยอนที่เคยตายทั้งเป็น จำไว้นะ"

      "ค่ะ อีกไม่นานชานยอลจะได้ตายทั้งเป็นเพราะชั้น"

      ทางด้านของชานยอล

      "โยซอบ คุณช่วยไปหาที่อยู่ของผู้หญิงคนนึงให้ผมได้มั้ย"

      "ได้ครับ บอกชื่อนามสกุลของเธอมาเลยครับ"โยซอบยิ้มให้เจ้านายเพราะตั้งเเต่กลับมาที่เกาหลีเจ้านายของเขาดูเศร้ายิ่งกว่าตอนอยู่ที่อิตาลีอีก

      "ผู้หญิงคนนั้น ชื่อว่าจองซูยอน"


      

    Part SuSeo

      "ซอฮยอน ช่วยเอาน้ำไปให้ซูโฮหน่อยลูก"

      "ค่ะ"ซอฮยอนตอบรับเเล้วรีบวิ่งเอาน้ำไปให้พี่ชายต่างสายเลือด

      ซอฮยอนเเละซูโฮเป็นพี่น้องกันเเต่ก็คนละสายเลือดเเม่ของซอฮยอนกับพ่อของซูโฮเเต่งงานกันใหม่ซูโฮเเละซอฮยอนเลยเป็นพี่น้องกัน

      เเต่ซูโฮไม่ชอบเเม่เเละซอฮยอนเลยจึงพยายามเเกล้งสารพัดตอนเเรกซอฮยอนโกรธมากๆเเต่เเม่ของเธอก็บอกอยู่ตลอดว่าให้ทนเเต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอเเละซูโฮก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
    ตอนนี้ซูโฮดีกับเเม่เเละเธอมากๆเเล้วไม่ได้เกลียดเหมือนเมื่อก่อน

       ก๊อก ก๊อกๆๆ!

      "ขออณุญาติค่ะ"

      "วางไว้ตรงนั้น"

      "ค่ะ"

      "มาตรงนี้"

      "อ่ะ ปล่อยนะคะ"ร่างสูงดึงร่างบางมานั่งตักเเล้วเอาคางเกยไหล่บางไว้

      "ทำไม พี่ต้องปล่อยเธอ"ร่างสูงถามร่างบางที่นั่งตักเขาอยู่

      "ก็..ก็ มันไม่เหมาะนะคะ"

      "มากกว่านี้ก็เคย ไม่ใช่หรอ หึ"

      "พูดอะไรค่ะ.//."

      "ก็เราเคยกอดกันไง คิดอะไรหรอซอฮยอน"ร่างสูงเเกล้งเเหย่คนตัวเล็ก

      "พี่ซูโฮอ่ะ"

      "ฮ่าๆๆอย่าน่ารักเกินไปได้มั้ย"เขาพูดพร้อมบีบจมูกเธออย่างหมั้นเขี้ยว

         พี่ซูโฮค่ะ ขอให้พี่ดีกับชั้นเเละเเม่เเบบนี้ตลอดไปนะคะ

      "รู้เเล้วค่ะๆ"

      "ประชดพี่หรอ เเบบนี้ต้องทำโทษ"

      ซูโฮค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ซอฮยอนจนตอนนี้จมูกของทั้งคู่กำลังจะเเตะกันเเต่....

      "โอ๊ยยยยย เจ็บนะ"ซูโฮลูบเเขนไปมาเบาๆเพราะสุดสวยที่นั่งอยู่บนตักเขาเล่นหยิกเเขนเขาจนเจ็บไปหมด

      "สมค่ะ อยากหื่นดีนัก"ซอฮยอนพูดเเลวหันหน้าไป

      "อย่างอลนะครับ นะๆๆๆๆ"ชายหนุ่มยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนขี้งอล

      "ก็ได้ค่ะ"ซอฮยอนหันกลับไปเเล้วยิ้มให้

      "น่ารัก"ซูโฮลูบหัวซอฮยอนไปมา


    Part KrisYul

      "อ๊ากกกกกกกกก ปล่อยชั้นนนน เเอนนาเธออยู่ไหน ฮึก..ได้โปรดปล่อยชั้น ชั้นจะไปหาเเอนนา"

      "ใจเย็นๆนะครับ"

        ฉึกก!

       คุณหมอซีวอนเเละนางพยาบาลช่วยกันจับคริสฉีดยาสลบจนเขาหลับไป

       "เฮ้อ น่าสงสารจริงๆนะคะ"พยาบาลสาวพูดอย่างเห็นใจ

       "มันก็จริง คุณซอนเย ช่วยไปตามคุณหมอควอนมาดูเเลคนไข้เเทนผมหน่อยวันนี้ผมต้องไปประชุม"

       "ค่ะ คุณหมอชเว"

                 ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

       "เชิณค่ะ"

       "คุณหมอควอนค่ะ ช่วยไปดูคนไข้ห้อง105ด้วยค่ะ"

       "ได้ค่ะ"

       "นี่ค่ะ ข้อมูลของคนไข้"ยูริเปิดเเฟ้มประวัติคนไข้เเละอ่านอย่างตั้งใจ

       " อายุเท่าชั้นเลยนี่ค่ะ อ่ะ ขับรถชนเสาไฟฟ้าเเฟนสาวที่นั่งข้างๆตายคาที่ น่าสงสารจังค่ะ"ถึงคุณหมอจะเจอคนไข้ที่เจอเรื่องเเบบนี้มานับไม่ถ้วนเเต่ก็ยังสงสารทุกคนอยู่ดี

       "ใช่ค่ะเเละที่สำคัญนะคะ คนไข้รักเเฟนมากอาระวาดหาเเฟนทุกวันเลย น่าสงสารมากๆค่ะ"พยายาลสาวเล่าด้วยท่าทางเศร้าๆ

       "งั้นยูลว่าเราไปดูคนไข้กันเถอะค่ะ"ยูริทำท่าจะออกไปดูคนไข้เเต่ซอนเยจับมือไว้ก่อน

        "อย่าเพิ่งเลยค่ะคุณหมอคงอีกนานกว่าจะตื่น เพราะเมื่อกี้คุณหมอชเวฉีดยาสลบไปให้น่ะค่ะ"

        "อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยไปดูตอนเย็นๆก็ได้ค่ะ^^"
     
        "เเต่ตื่นมาก็คงอาระวาดอีกอ่ะคะ"

        "เอ๊ะ! อาระวาดเยอะขนานนั้นเลยหรอค่ะ"

        "ใช่ค่ะ อาระวาดเเล้วเรียกหาเเต่ คุณชเวเเอนนา"

        "เป็นความรักที่เยี่ยมจริงๆนะคะ เเม้ว่าคนรักจะจากไปเเล้วเเต่ก็ยังรักอยู่"ยูริยิ้มบางๆให้กับความรักของคนไข้

        "เเต่ว่ารักมากเกินไปนะสิค่ะ ชั้นได้ยินคุณหมอหลายท่านบอกว่าคนไข้กำลังจะเสียสติเเล้วค่ะ"

       "อะไรนะคะ ยูลคนนี้ขอรับประกันเลยค่ะว่าคนไข้จะไม่เป็นเสียสติ ยูลจะต้องรักษาเขาให้ได้"ยูริบอกอย่างมุ่งมั่น

       "คุณหมอ ดูมุ่งมั่นจังเลยนะคะ"ซอนเยชื่นชมในความมุ่งมั่นของยูริ

       "ก็ยูลเป็นคุณหมอนี่ค่ะ ก็ต้องพยายามรักษาคนไข้ทุกคนอยู่เเล้วค่ะ"

       "เเต่คนไข้คนนี้คงรักษายากนิดนึงนะค่ะ=0="

       "ยังไงก็ต้องรักษาค่ะ ว่าเเต่คนไข้ชื่ออะไรนะค่ะ อู๋ๆอะไรสักอย่าง"ยูริพยายามนึกถึงชื่อคนไข้ที่เพิ่งอ่านไปเเมื่อกี้เเต่เธอจำไม่ได้

       "อู๋อี้ฟานค่ะ"



    Part KaiSun 

       "จงอินๆๆๆๆๆทำไมมาสายจัง"ซันนี่ถามเเฟนหนุ่มที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้า

        "ขอโทษๆๆพอดีผม เเฮกๆ..ตื่นสายไปนิดนะ"จงอินอธิบายไปหอบไป

        "ชิ  เเล้วทำไมนายไม่ใส่ชุดคู่มาล่ะ"

        "คือว่าซัน ผมใส่มาเเล้วนะเเต่คุณไม่ได้ใส่เสื้อคู่มาน่ะ=0=;"ซันนี่รีบมองเสื้อตัวเองทันทีเเละก็เป็นอย่างที่จงอินพูดเพราะว่าวันนีั้เธอนัดให้ใส่เสื้อสีฟ้ามาเเต่เธอดันใส่เสื้อสีชมพูเเทน

        "ก็..ก็ ทำไมจงอินไม่โทรมาเตือนล่ะ"

        "โธ่ ซันครับ เเปลว่าผมผิด"จงอินชี้หน้าตัวเองเเล้วทำหน้าเซ็งๆ

        "อย่ามาทำหน้าเซ็งๆสิ"ซันนี่บิดจมูกของจงอินไปมา

        "ฮ่าๆๆซันมันเจ็บนะ"จงอินพยายามเอามือซันนี่ออกเเต่ก็ไม่เป็นผลเลยเลยบีบเเก้มของซันนี่เเทน

       "จงอิน ปล่อยน่าาา เจ็บอ่ะ"ซันนี่ปล่อยมือจากจมูกจงอินเเละก็จับมือเเฟนหนุ่มออกจากเเก้มใสของตน

        "เจ็บมากมั้ย ขอโทษนะ"จงอินพูดเเล้วก็ลูบหน้าซันนี่อย่างเบามือ

        "ฮ่าๆๆๆติดกับเเล้ว"

        "อ่ะ ผมรู้อยู่เเล้วน่าผมเเค่กลัวเเก้มขาวๆของซันจะเเดงนี่ครับ"

        "จงอินบ้า>///<"

         "ฮ่าๆๆๆ"

        หลังจากที่เดินดูของไปเกือบครึ่งชั่วโมงจงอินก็พาซันนี่ปกินข้าวที่ร้านข้างๆโรงเรียนเเทนเพราะว่าที่ห้างที่ทั้งคู่อยู่มันไม่มีร้านที่จงอินชอบเลย

        "จงอินน่า ทำไมไม่กินร้านที่มีอยู่เนี่ย"ตั้งเเต่เดินจากห้างมาซันนี่ก็บ่นใหญ่เลย

        "เอาน่า ซันก็"

        "เดินไปเดินมาเมื่อยขาจะตาย"

        "ทนหน่อยน่า เอ๊ะ!"

        "เป็นไร"

        "ผมรู้สึกเหมือนมีใครตามเรามาเลย"จงอินพูดเเละหันไปมองข้างหลัง

        "คิดมากไปรึเปล่า"

        "ก็คงงั้นมั้ง เออซันปวดขาหรอขี่หลังผมมั้ย"จงอินเดินไปข้างหน้าเเละย่อตัวให้เพื่อซันนี่จะได้ขึ้นสะดวกๆ 

        "อืม ก็ดีๆ"ซันนี่กระโดดขึ้นหลังจงอินเเละกอดคอไว้หลวมๆ

        "โอ๊ยย หนักนะ"จงอินเเกล้งเดินเซไปเซมา

        "ตาบ้า ซันออกจะตัวเล็ก"ซันนี่เขกหัวจงอินไปทีนึง

        "ตัวเล็ก เเต่หนักมากๆอ่ะ"

        "งั้นปล่อยเลย ซันจะลง"

        "ฮ่าๆล้อเล่นๆซันไม่หนักหรอกเบาจะตายให้อุ้มทั้งชีวิตผมก็ทำได้"จงอินหันไปมองหน้าซันนี่ด้วยสายตาอ่อนโยนจนทำให้ซันนี่หน้าเเดงไปหมด

        

        

       

       


      





     

      

      

    Shirakuma
    THEME :) Shirakuma
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×