----Miracle Of Promise-----

ลำดับตอนที่ #5 : ....เมื่อทุกอย่างถึงจุดเริ่มต้น...

...เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นมา.....

ยูจินรีบเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ใส่กระเป๋าด้วยความรวดเร็ว  เธอตรงไปห้องพยาบาล....ทันที 

หลังจากที่ยูจินใช้เวลาทบทวนอยู่นาน  ตลอดทั้งวันนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนสักเท่าไหร่  ก็เพราะว่ามัวแต่คิดถึงเรื่องของคิม  เธอจะตอบแทนเขาอย่างไรดีล่ะ...

** เอางี้ดีกว่านะคะ ** ยูจินพูดกับพยาบาลสาวสวยคนเดิม

** ยังไงล่ะ **  พยาบาลสาวสวยคนนั้นถามยูจินด้วยความอยากรู้..

** หนูคิดว่าหนูจะมาหาเขาที่นี่  พรุ่งนี้และหนูจะมาขอบคุณเค้าด้วย **

** ก็ดีนะ  เป็นพรุ่งนี้ก็ได้.....**

** แต่ว่าหนูขออะไรคุณพยาบาลสักอย่างได้มั้ยคะ ... **

** ขออะไรล่ะ  ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็จะทำให้ ...**

** คือหนูจะขอเป็นคนทำแผลให้เขาได้มั้ยคะ  หนูคิดว่าอย่างน้อยหนูก็น่าจะทำอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนเขาบ้าง  ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย **

** หนูจะเอาอย่างงั้นจริงๆ เหรอ **

** จริงค่ะ  **  ยูจินพยักหน้าด้วยความมั่นใจ

เมื่อตกลงกันเสร็จ  พยาบาลคนสาวสวยคนนั้นก็จัดเตรียมอุปกรณ์เครื่องมือในการทำแผลพร้อมกับสอนให้ยูจินทำแผล  ยูจินเองก็ตั้งใจทำเป็นจริงเป็นจังเช่นกัน

...พรุ่งนี้สินะ....เขาจะต้องมาล้างแผลที่นี่....และฉันคนนี้แหละ  ที่จะเป็นคนล้างแผลให้กับเขา  จนกว่าแผลเขาจะหาย...และฉันจะทำให้ดีที่สุด   เพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาได้ช่วยฉันไว้...ในวันนั้น....  ไม่รู้สินะ...ในที่สุดฉันก็ได้รู้แล้วว่าคนที่ช่วยฉันเค้าเป็นใคร  เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ๆ ตัวฉันนี่เอง  แต่ทำไมฉันถึงได้มองข้ามเขาไปได้นะ...เป็นเขาจริงๆ เหรอ.....

** พรุ่งนี้ทำแผลให้เค้าดีๆ ละกันนะ **  พยาบาลสาวสวยย้ำกับยูจิน

** ค่ะ **  ยูจินยิ้มรับ

คืนนี้...ฉันต้องนอนไม่หลับแน่ๆ เลย..เพราะว่าพรุ่งนี้  ฉันจะต้องเป็นพยาบาลมือใหม่  ที่เพิ่งหัดล้างแผล   เขาจะเป็นคนแรกที่ฉันได้เป็นคนทำแผลให้  ครั้งแรกของฉันมันจะเป็นยังไงนะ...อยากรู้จริงๆ .....

              เช้าตรู่ของวันใหม่...น้ำค้างที่เกาะกรังอยู่เต็มใบไม้และยอดหญ้าสีเขียวในสนาม  ลมหนาวกำลังพัดผ่าน.ร่างของใครบางคน  ซึ่งกำลังเดินผ่านความเงียบตรงไปยังห้องพยาบาล

...เรามาเร็วไปหรือปล่าวนะ.....ยูจินบ่นกับตัวเอง

....ห้องพยาบาลยังไม่เปิด...สงสัยพยาบาลคงยังไม่มามั้ง....

ยูจินยืนอยู่หน้าห้องพยาบาลอยู่ชั่วครู่  ก่อนที่จะได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น  เดินตรงมายังห้องพยาบาล  พร้อมกับรอยยิ้มของพยาบาลสาวสวยคนนั้น...

** หนูมาเร็วจะนะคะ **

** ค่ะ.... ก็วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกนี่คะ** ยูจินยิ้ม

** จ้า...คุณพยาบาลคนใหม่ **

ยูจินเข้าห้องไปเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมก่อนที่คิมจะมาถึง  เพราะพยาบาลคนสวยบอกว่า  คิมจะเป็นคนแรกที่เข้ามาทำแผลที่ห้องก่อนใครๆ ทั้งหมด 

ขณะที่ยูจินกำลังวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมอุปกรณ์อยู่นั้น  ก็มีเสียงใครคนหนึ่งเคาะประตู...

ยูจินจึงเดินออกไปเปิดประตูห้อง...

**  อ้าว....คุณมาทำอะไรที่นี่..**  คิมอุทานออกมาด้วยความปะหลาดใจ  ที่เห็นคนที่เปิดประตูให้เขาเป็นยูจิน  แทนที่จะเป็นพยาบาลคนสวย..

** ก็มาทำแผลให้คุณน่ะสิ .... **  ยูจินยิ้ม

สิ่งที่เธอพูดออกมายิ่งทำให้คิมปะหลาดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเข้าไปใหญ่

.... วันนี้เป็นอะไรกันเนี่ย.... ทำไมยูจินถึงได้มาอยู่ในห้องพยาบาลแต่เช้า.... และอีกอย่างก็คือ  ทำไมเธอถึงต้องมาล้างแผลให้เราด้วย....  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ....

** เข้ามานั่งตรงนี้สิ  ฉันเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ฉันจะเป็นคนล้างแผลให้คุณเองนะ **

คิมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยความว่าง่าย

ยูจินลงมือทำแผลด้วยความประณีต  เธอค่อยๆ แกะผ้าพันหัวของคิมออกอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง  ก่อนที่จะใช้สำลีชุบน้ำล้างแผลให้สะอาดก่อนที่จะใส่ยาลงไป 

.....นี่เราฝันไปหรือปล่าวนะ....อยู่ดีๆ ยูจินก็มาทำแผลให้  มันแปลกๆ ยังไงอยู่นะ...

คิมหยิกนิ้วลงบนแขนของตัวเอง....

....ไม่ใช่ความฝันแฮะ...

คิมรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที  เมื่อเล็บของเขาหยิกลงไปบนแขนของตัวเอง  แต่มันก็เกินที่จะเชื่อได้  ว่าคนที่กำลังทำแผลให้เขาเป็นยูจินจริงๆ...

** ผมขอถามอะไรคุณสักอย่างได้มั้ย.... **

** ได้สิ **

** ทำไมคุณถึงต้องมาทำแผลให้ผมด้วย **

** เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง......** ยูจินพันผ้าบนหัวของคิมด้วยความระมัดระวัง

**  นี่เสร็จแล้ว **

** ขอบคุณครับ **    

** นี่คุณ..พอจะมีเวลาสักครู่มั้ย  ออกไปคุยกันข้างนอกหน่อยสิ  ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย **  น้ำเสียงของยูจินดูจริงจัง

พูดเสร็จยูจินก็เก็บอุปกรณ์แล้วเดินออกไปข้างนอกด้วยความรวดเร็วทิ้งให้คิมนั่งงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงคนเดียว  ก่อนที่คิมจะลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไปข้างนอก

ทั้งคู่เดินไปตามถนน  ซึ่งทอดยาวไปจนถึงตึกเรียน...

** วันนั้นคุณเป็นคนช่วยฉันไว้ใช่มั้ย.... **

** ค....ครับ **

** แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉันล่ะ  ทำไมคุณถึงต้องบอกฉันว่าแผลที่หัวของคุณเกิดขึ้นก็พราะว่าคุณหกล้ม  หรือว่าคุณรังเกียจที่ช่วยคนอย่างฉันไว้ **  ยูจินร่ายคำพูดที่อัดอั้นใจในออกมาโดยที่คิมไม่อาจจะโต้ตอบได้

** ไม่... มันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดนะ ** คิมรีบปฏิเสธเสียงแข็ง  เมื่อเห็นอารมณ์โกรธบนใบหน้ายูจิน

** แล้วมันเป็นยังไงล่ะ **

** คือว่า.... คือ...ผมกลัวคุณจะ..... **

** กลัวอะไรล่ะ  รีบพูดออกมาสิ **

** คือผมกลัวว่า  คุณจะเป็นกังวลเรื่องแผลที่หัวของผมน่ะ  คือผมไม่อยากให้คุณเป็นห่วงผมอีกคนหนึ่ง **

** โถ ...  ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง  ที่จริงคุณน่าจะบอกฉันให้รู้นะ  ฉันอยากจะขอบคุณคนที่ช่วยฉันไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน  ฉันตามหาตัวตั้งนาน  ไม่มีใครรู้ว่าคนที่ช่วยฉันไว้เป็นใคร  ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะเป็น.....เป็นคุณ **

** ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมบอกให้คนที่มาช่วยผม  บอกว่าห้ามให้คุณรู้เป็นอันขาด **

** มิน่าล่ะ  ถึงไม่มีใครรู้ **  ยูจินเริ่มเผยยิ้มออกมาเล็กๆ ที่ริมฝีปาก

คิมเห็นรอยยิ้มของยูจินก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมา  หลังจากที่เห็นยูจินโกรธเมื่อกี้

** ถึงเวลาเรียนแล้วนะ ** เสียงของยูจินทำลายความเงียบระหว่างคนทั้งสอง

** นั่นสินะ... มันถึงเวลาเรียนแล้ว **

คิมรู้สึกเสียดายเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ ยูจิน  ที่มันช่างน้อยเหลือเกิน  เมื่อทุกครั้งที่ได้เจอกัน

คิมหยุดเดิน  เขาแหงนขึ้นมองบนท้องฟ้า  ราวกับจะอ้อนวอนให้ฟ้าช่วยยืดเวลาช่วงนี้ออกไปให้นานที่สุด...

** หยุดทำไมเหรอ **  ยูจินหันหลังกลับมามองคิมขณะที่เขากำลังแหงนมองฟ้า

คิมหันกลับมามองที่ยูจิน  เขายิ้ม .....ฉันอยากเก็บภาพนี้ไว้ในความรู้สึกตราบนานเท่านาน..... ฉันอยากเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นตลอดไป...

** ไม่มีอะไรหรอก.... พอดีคิดอะไรไปเพลินๆ น่ะ **

คิมรีบเดินเข้าไปหายูจินที่ยืนอยู่ข้างหน้า  พร้อมกับรอยยิ้ม

** นี่ถึงเวลาที่เราต้องไปเรียนแล้วนะ  **  ยูจินย้ำ

** ครับ **  คิมไม่มีอะไรจะพูด  เพราะว่าการที่ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ ยูจินมันก็มีความหมายมากมายเกินที่จะบรรยายออกมาได้แล้วสำหรับเขา

** ยังไง  ฉันก็ต้องขอบคุณคุณที่ช่วยฉันไว้  ฉันจะไม่ลืม  ขอบคุณมากนะคะ ** ยูจินพูดพร้อมกับโค้งหัวลงให้คิม  คิมเองก็โค้งรับ...

** งั้นฉันไปเรียนก่อนก็แล้วกันนะ  เอาไว้เจอกันนะ...**

** ครับ  แล้วเจอกัน **

** ไปก่อนนะ..... ** ยูจินโบกมือลาคิม

... ให้ตายสิ ....เราจะปล่อยให้ยูจินเดินไปง่ายๆ อย่างนี้น่ะเหรอ...

ยูจินเดินไปข้างหน้าด้วยความรีบเร่ง  ทิ้งให้คิมยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง

** นี่..คุณครับ **

คิมตัดสินใจชนะความกลัวของตัวเอง  ยูจินจึงหันหลังกลับมา

** มีอะไรเหรอคะ **  เสียงใสๆ ดังกังวานในหูของคิม

** ขอบคุณนะครับที่ช่วยทำแผลให้..... **

** ไม่เป็นไรค่ะ ....  ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณสิ  ถึงจะถูก  เอ้อ...ฉันลืมบอกคุณไปว่า  ฉันจะไปทำแผลให้คุณจนกว่าแผลของคุณจะหายดี **  ยูจินยิ้ม

** ฉันไปก่อนนะ **  พูดเสร็จยูจินก็หันหลังเดินกลับไปด้วยความรวดเร็ว

คิมโบกมือลายูจินอีกครั้งก่อนที่เธอจะเดินไปที่ตึกเรียนของเธอ  ซึ่งอยู่คนละตึกเรียนกับคิม  คิมยืนมองยูจินไปจนลับตา  ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินกลับตึกเรียนของตัวเอง

** อั้นแน่.....ปาร์ค คิม ฮอง...  แอบไปเดินกับใครมาเอ่ย **

เสียงของดองฮุคดังออกมาจากมุมตึก

** นายไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ **

** ฉันก็มาตามหานายน่ะสิ  พอดีเห็นนายเดินกับยูจิน  ดาวโรงเรียนอยู่น่ะสิก็เลยไม่อยากจะไปเป็นก้างขวางคอ **

** นายพูดอะไรอย่างนั้น  ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขาเสียหน่อย **  คิมรีบปฏิเสธ

** เอาน่าๆ  ว่าแต่ว่าทำไมยูจินถึงได้มาเดินกันสองต่อสองกับนายวะ **  ดองฮุคถามคิมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

** ไม่มีอะไรหรอก  พอดีฉันเก็บของของเขาได้  ฉันเลยเอาไปคืนน่ะ **

** นายไม่ต้องมาโกหกคนอย่างฉันหรอก.... นี่ถามจริงๆ เถอะ  นายชอบยูจินใช่มั้ย **

คำถามนี้ทำให้คิมนิ่งไปชั่วขณะ  ดังถูกมนต์สะกด

**  ไม่ใช่สักหน่อย....  นี่นายเอาอะไรมาพูด...  ฉันไม่ได้ชอบยูจินสักหน่อย **

**  แล้วไอ้ที่นายไปยืนมองเธอทุกวันที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน  มันหมายความว่ายังไงล่ะ **

** นี่นายรู้ได้ไง **

** เราเป็นเพื่อนกันนะ  มีอะไรบ้างทีฉันจะไม่รู้ล่ะ **

** ใช่.....ฉันชอบ ซอง ยูจิน  มีอะไรมั้ย **  คิมยิ้มรับด้วยความเต็มใจ

** แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง.....** ดองฮุคส่ายหัวเล็กน้อย

** รีบไปเรียนกันเถอะ  เดี๋ยวไม่ทัน **

** ใช่สินะ  รีบไปกันเถอะ ** ดองฮุครีบเดินตามคิมไปด้วยความรวดเร็ว

....ซอง ยูจิน  ผู้หญิงที่ใครๆ ต่างหมายปอง..  ฉัน  ...คงทำได้แค่มองเท่านั้นแหละ.... หากว่าวันไหนแผลบนหัวของฉันหายดี  วันนั้นเธอก็คงจะต้องจากไป  ฉันคงแอบมองเธออยู่ตรงม้านั่งตัวนั้นไม่ได้แล้ว......  เพราะเธออาจจะสงสัยได้ว่าฉัน....แอบมองเธอมาตลอด  แต่ยังไงเสีย....ฉันก็จะขอมองเธออย่างนี้ตลอดไปก็แล้วกัน....ฉันสัญญา...