----Miracle Of Promise-----

ลำดับตอนที่ #4 : ก้าวที่สอง....

งานประกาศผลภาพถ่ายที่ชมรมก็ได้ปิดฉากด้วยความสวยงามและความประทับใจของทุกคนในชมรม  ภาพถ่ายที่ได้รับรางวัลเป็นภาพถ่ายดอกกุหลาบสีขาว  เป็นผลการโหวตของคนทั้งชมรม  ซึ่งเป็นภาพถ่ายของรุ่นน้องมัธยมต้น  เป็นที่น่าชื่นชมของใครๆ ทั้งหมด

ยูจินเดินออกไปที่หน้าโงเรียนเร้อมกับเพื่อนๆ ของเธอดังเช่นเคย  รอยยิ้มของเธอทำให้คิมที่ยืนมองอยู่ที่ม้านั่งฝั่งตรงข้ามที่เดิม...  มีความสุข

เธอเป็นดั่งสายฝนที่เข้ามาทำให้หัวใจของฉันชุ่มฉ่ำ  เธอทำให้โลกของฉันสดใสงดงามกว่าที่เคยเป็น....  ฉันมีความสุขที่ได้มองเธออยู่อย่างนี้.. สิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเปลี่ยนไปก็คือ...การที่เธอจะไม่มายืนให้ฉันมองแบบนี้อีก...สิ่งที่ฉันอยากให้มันเป็นไปก็คือ...อยากให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นตลอดไป...  เพราะฉันเองก็จะได้อยู่ตรงนี้ตลอดไปเช่นกัน…คิมวิงวอน

ยูจินก้าวเท้าขึ้นบนรถที่มาจอดรับเธอเป็นประจำหลังจากวันนั้น  เธอก็มีรถมารับทุกวัน เธอหันไปมองม้านั่งตัวนั้น  ฝั่งตรงข้ามที่เธออยู่  เขามีผ้าสีขาวพันทีศีรษะ

......เขามาทำอะไรที่นี่ทุกวันเลยนะ.....

ยูจินหันหลังกลับมามองที่ที่คิมยืนอยู่  ภาพของเขาค่อยๆ ไกลไปทุกขณะ

....................

เสียงตุ๊กตาเซรามิกซึ่งกรุ๋งกริ๋งอยู่ที่หน้าต่างเพราะถูกสายลมที่แผ่วเบาพัดผ่าน  ม่านสีชมพูปลิวไสวเป็นลอนสวย  แสงโคมไฟที่ส่องอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ  กับคนที่ตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับการเขียนไดอารี่ประจำวันของเธอ

...เสร็จแล้ว.....

ยูจินวางปากกาลงบนไดอารี่เล่มหนาของเธอ  มันเป็นไดอารี่ของเธอ  ซึ่งเธอจะเขียนมันทุกครั้งที่เธอรู้สึกว่าวันนั้นเป็นวันที่พิเศษสำหรับเธอ  ซึ่งไม่เหมือนคนอื่นๆ

.....วันนี้ฉันได้พบกับใครบางคน  ... คิม ...เขาพบฉันครั้งแรกตอนที่เขามาช่วยฉันถือของ ...และเขาก็เป็นคนที่เอาบัตรประจำตัวนักเรียนของฉันมาคืนให้ฉัน..แล้ววันนี้ฉันเห็นเขายืนที่ถนนฝั่งตรงข้าม...  เขามายืนที่นั่นทำไมกันนะ....เขาคงกำลังรออะไรสักอย่าง...เขารออะไรอยู่ล่ะ...ฉันอยากรู้จริงๆ...

ยูจินมองเหม่อออกไปข้างนอกหน้าต่าง...  เธอมองเห็นดาวบนท้องฟ้า..  เธอรู้สึกเหงาๆ อย่างบอกไม่ถูก... เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน...  เพียงแค่ความรู้สึกอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกแปลกๆ....

...ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน...ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน..รู้สึกถึงความอ้างว้าง....ความเดียวดาย...

ก้าวแรก......ของความรู้สึก

แสงอาทิตย์ทอแสงสีเหลืองเหมือนทุกๆเย็นหลังเวลาเลิกเรียน  เป็นประจำที่คิมจะต้องมายืนอยู่ที่ตรงนี้  และก็เป็นประจำที่ยูจินจะต้องเดินผ่านมาทางนี้ 

แต่วันนี้  ฝั่งตรงข้ามมีงานเปิดสวนสาธารณแห่งใหม่ของเมืองนี้  จึงไม่แปลกที่วันนี้จะมีผู้คนมากมายเป็นพิเศษ  คิมพยายามมองหายูจินเช่นเคย... เขายิ้มกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า  คือครอบครัวที่อบอุ่น  ต่างคนต่างมอบความสุขให้แก่กันและกัน.....

.... น่าอิจฉาคนพวกนั้นจัง...

คิมมองเห็นลูกบอลกลิ้งออกมาจากถนนฝั่งตรงข้าม  ในขณะเดียวกันก็มีเด็กตัวเล็กๆ วิ่งตามลูกบอลออกมาพร้อมกับเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ  ขณะนั้นเองมีรถมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามาจากหัวมุมถนน  คิมตัดสินใจวิ่งข้ามถนนไปอุ้มเด็กทันที

....เอี๊ยด.......

เสียงเบรกกะทันหัน  คิมกระโดดหลบรถด้วยความรวดเร็ว  จนเขาล้มลงไปกองกับพื้น  พร้อมกับเสียงเอะอะโวยวาย  รถมอเตอร์ไซค์คันนั้นล้มลงไปกับพื้น....ไถลไปอีกฟากหนึ่งของถนน  เลือดของเขาซึมออกจากหัวเพราะการกระแทกพื้น  เขาตาลายไปหมด...คิมถูกหามขึ้นรถไปยังห้องพยาบาลของโรงเรียนซึ่งมีพยาบาลประจำอยู่ทุกเย็น....

.....ทำไมรู้สึกเจ็บๆ ที่หัวอย่างบอกไม่ถูก... 

คิมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา  พบว่าเขาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว....

** อ้าว  ตื่นแล้วเหรอ...** เสียงใสๆ ที่เขารู้สึกคุ้นหูดังแว่วออกมา  มีใครคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากม่านฝั่งตรงข้าม  เป็นเสียงของยูจินนั่นเอง  แต่ทำไมเวลานี้เธอยังไม่กลับบ้านอีกนะ...

** นี่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง .... แล้วที่นี่ที่ไหน **

** คุณโดนรถเฉี่ยวไง  จำไม่ได้เหรอ  นี่เป็นห้องพยาบาลของโรงเรียน  แล้วคุณเป็นอะไรมากมั้ย .... พยาบาลบอกว่าร่างกายของคุณอ่อนแอมาก  นี่คุณไปทำอะไรมาล่ะ  แผลที่หัวน่ะ  คุณไปทำอะไรมาเหรอ  ทำไมมันถึงได้แตกล่ะ **

...ทำยังไงดี....จะให้เธอรู้ไม่ได้นะ...

** คือว่าผม...ผม... หกล้มหัวกระแทกพื้นน่ะครับ  ผมซุ่มซ่ามเองน่ะครับ **

** เหรอคะ  ไม่น่าเชื่อนะคะ  ว่าคนอย่างคุณจะเป็นคนซุ่มซ่ามได้น่ะ  ดูท่าทางแล้วคุณก็ไม่ได้เซ่อซ่าขนาดนั้นเสียหน่อย ** ยูจินยิ้ม...แล้วสบตากับคิมก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

** นี่คุณทำอะไรน่ะ  มองฉันอยู่ได้ **

** ขอโทษครับ  ผมไม่ได้ตั้งใจ ** คิมรีบหลบสายตาของยูจินที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา  ทั้งคู่ยืนยิ้มให้กัน

..... ฉันอยากเห็นรอยยิ้มนี้นานๆ ... คิมอธิฐาน..

** ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ...**  พยาบาลสาวสวยเดินออกมาจากห้องทำงานของเธอ

** ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย  แค่หกล้มเอง **

** แค่หกล้มของเธอน่ะ  เลือดซึมออกมาเต็มหัวเลยนะ **  พยาบาลหัวเราะเบาๆ

** แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันครับ  ตอนนี้คุณน่าจะกลับบ้านไปแล้วนะครับ ** คิมถามยูจินซึ่งกำลังปอกเปลือกแอบเปิ้ลอยู่

** ก็พอดีฉันเห็นคุณ ... ตอนนั้นคุณนอนอยู่กับพื้น ... เพราะว่าโดนรถเฉี่ยว ฉันจึงเข้าไปช่วย  ไม่ต้องห่วงหรอก  ฉันโทรบอกที่บ้านแล้วว่าวันนี้ฉันจะกลับค่ำหน่อย  ส่วนคุณฉันก็โทรบอกทางบ้านของคุณให้มารับคุณไปเชคสมองที่โรงพยาบาลตามที่พยาบาลแนะนำ  เดี๋ยวพ่อของคุณจะมารับคุณ  ไม่ต้องเป็นห่วง **

** ขอบคุณมากนะครับ **

** ไม่เป็นไรค่ะ ....  เป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอยู่แล้ว ** ทั้งคู่สบตากันแล้วหัวเราะ  มันเป็นคำพูดของเขา ที่เคยพูดกับเธอ  ตอนที่เขาไปคืนบัตรประจำตัวนักเรียน.... เธอยังจำมันได้…

** นี่แอปเปิ้ล..นะ  กินซะนะ  คนปอกจะไม่ได้เสียน้ำใจ ** ยูจินหัวเราะเบาๆ

** แน่นอน  เพราะว่าตอนนี้ผมหิวมาก  ขอบคุณนะครับ **

** ไม่เป็นไรค่ะ  มันอาจจะดูไม่น่ากินหน่อยนะ  ฉันปอกไม่เก่งน่ะ **

** ผมกินได้หมดครับ **

คิมยิ้ม  เพราะได้รู้ว่าผลไม้ที่อยู่ในจานเป็นผลไม้ที่ยูจินเป็นคนปอกให้  มันคงจะอร่อยที่สุด  และมันก็จะเป็นผลไม้ที่เขาจะไม่ลืมว่า... มันเป็นผลไม้วิเศษ... ที่รักษาอาการที่คิดถึงใครบางคนได้ดีที่สุด...

แสงไฟส่องผ่านถนนออกไปข้างหน้า  รถคันสีดำกำลังเคลื่อนที่ออกไป  คิมอยู่บนรถคันนั้นเขาหันหน้าไปมองยูจินที่กำลังยืนมองเขาจากหน้าห้องพยาบาล  เขาเลื่อนกระจกรถลง  พร้อมกับดบกมือให้กับยูจิน  ยูจินเองก็โบกมือแทนคำอำลา

....คืนนี้....ฉันคงนอนหลับฝันดีแน่ๆ......คิมรู้สึกว่ามันคงจะต้องเป็นเช่นนั้น...

คิมหุบยิ้มไม่อยู่...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังมีความสุขมากแค่ไหน...

** ยิ้มอะไรนักหนานะเราน่ะ **  พ่อของคิมถามเขาด้วยความแปลกใจที่เห็นลูกชายของตัวเองกำลังมีรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าเต็มไปหมด

** ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ... **

** อย่าโกหกพ่อเลย... พ่อดูออกนะ.... เด็กคนนั้นใช่มั้ยที่ลูกเข้าไปช่วยเค้าไว้น่ะ **

** ครับพ่อ **

** เรานี่ไม่ไหวจริงๆ ไอ้แผลที่หัวยังไม่ทันหาย  ก็ดันมาโดนรถเฉี่ยวอีก  มัวแต่ช่วยคนอื่นๆ ทีหลังก็หัดดูสภาพตัวเองบ้างนะ **  พ่อของคิมลูบหัวเขาเบาๆ  คิมพยักหน้าแทนการรับรู้

คิมเหม่อมองออกไปข้างนอก  แสงไฟกำลังวิ่งผ่านใบหน้าของเขาเป็นระยะๆ ถนนทอดยาวออกไปข้างหน้า  พร้อมกับแสงไฟที่กำลังสาดส่องของรถที่วิ่งสวนทางกัน.....

....ฉันคิดว่าฉันคงชอบยูจินเข้าแล้วจริงๆ.....

** นี่ยูจิน...เธอน่าจะขอบคุณผู้ชายคนนี้นะ....**  พยาบาลสาวสวยบอกกับยูจินขณะที่รถของคิมกำลังแล่นออกไป  ทำให้ยูจินแปลกใจนิดๆ

** ทำไมเหรอคะ  หนูไม่เข้าใจ **

** นี่เธอ...อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยน่า **

** อ้าว  ก็หนูไม่รู้เรื่องจริงๆ นี่คะ  อีกอย่างหนูก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณพยาบาลพูดนั้น  มันหมายถึงอะไรกันแน่ **

** ก็คนเมื่อกี้  เค้าเป็นคนช่วยหนูไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนไง...  เค้าโดนซ้อมจนอ่วมเลย  ก่อนที่จะมีคนเข้าไปช่วย  และแผลที่หัวของเค้าก็มาจากที่โดนไม้ตีเข้าที่หัว  ขณะที่ช่วยเธออยู่ไง ... นี่อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย **

ยูจินรู้สึกตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

...เป็นเขาจริงๆ เหรอ  วั้นนั้นเขาเป็นคนช่วยฉันไว้จริงๆ เหรอ  แล้วทำไมเมื่อกี้เขาถึงบอกว่าแผลนั่นเกิดจากที่เขาหกล้ม  ทำไมเขาถึงไม่บอกความจริงล่ะ.....

ยูจินหันหน้ากลับไปมองที่พยาบาลสาวสวยคนนั้น..

** หนูไม่รู้จริงๆค่ะ...ว่าเขาเป็นคนช่วยหนูไว้ **  เสียงของยูจินแผ่วเบา

** งั้นก็รู้ไว้เสียนะ... พรุ่งนี้เขาจะมาล้างแผลที่นี่  ยังไงซะเขาก็ต้องมาทุกวันก่อนที่แผลจะหายดี  เอาเป็นว่าหนูพยายามหาโอกาสขอบคุณเค้าเสียนะ...**

ยูจินยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่  

** เอาไว้หนูจะมาขอบคุณเขาทีหลังก็แล้วกันนะคะ **

** อย่าลืมก็แล้วกันนะ **

** ค่ะ.... **

หลังจากกลับถึงบ้าน ยูจินก็นึกถึงความจริงที่ถูกเปิดเผย.... ความจริงที่เธอไม่เคยรู้  คิมเป็นคนช่วยเธอไว้ในวันนั้น  หากไม่มีเขาเธอก็คงจะไม่ได้มาอยู่ตรงนี้...

.....ฉันจะทำอะไรได้บ้างนะ  เพื่อตอบแทนเขา  ฉันอยากจะขอบคุณเขาจริง....