----Miracle Of Promise-----

ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียน...และความท้าทาย

เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่บนหน้าต่างห้องเรียนทำให้คิมตื่นจากโลกส่วนตัวของเขาในเวลาพักเที่ยง ขณะที่เขากำลังนั่งเหม่อลอยออกไปข้างนอกหน้าต่าง
หลายวันผ่านไปแล้ว จากวันนั้น..คิมก็ไม่ได้คุยกับยูจินอีกเลย แต่ในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่อย่างน้อยก็ได้เห็นเธอเดินผ่านไปทุกๆวัน อยู่ตรงมุมเดิมที่เขาได้เห็นเธอครั้งแรกที่นี่ .... มันเป็นมุมที่เธอมองไม่เห็น
...ฉันคิดว่าการที่เราได้มองเห็นคนพิเศษ(หรือปล่าวนะ) แค่ได้มองอยู่อย่างนี้ ได้เห็นเธอทุกวัน... มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เราจะสามารถมอบให้เป็นของขวัญชิ้นเล็กๆ ให้กับตัวเองได้ทุกวัน ..มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะสามารถทำได้ในเวลานี้ .. ฉันไม่อยากคิดว่าสักวันหนึ่ง ... เธออาจจะมีคนพิเศษมายืนอยู่ข้างๆ ...วันนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเช่นกัน

วันนี้เองก็เป็นอีกวันที่คิมแอบมองยูจินอยู่ที่เดิม ม้านั่งตัวเดิมและตัวเดียวที่ตั้งอยู่หน้าโรงเรียน เขามักจะยืนข้างๆม้านั่งตัวนั้น หลายวันมาแล้วที่เขาทำอย่างนี้ คิมพยายามมองหา
ยูจินในกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอ แต่วันนี้เขามองไม่เห็นเธอเลย ทุกวันเธอจะต้องมายืนอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามและเขาก็จะมองเธออยู่ตรงนี้
คิมนั่งลงบนม้านั่งตัวนั้น
นักเรียนเริ่มบางตา แต่ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววของยูจินเลยแม้แต่น้อย คิมจึงตัดสินใจเดินไปหายูจินที่ชมรมถ่ายภาพของเธอ เธอมักจะอยู่ที่นั่นเวลาที่เขามารอเธอแล้วไม่เจอ
คิมเดินตรงไปที่ชมรมถ่ายรูปทันที เขาเดินผ่านมุมอ่านหนังสือของเขาด้านหลังตึกวิทยาศาสาตร์ เขากะว่าจะไปอ่านหนังสือสักหน่อย แต่ทว่าวันนี้มีคนไปนั่งคุยกันตรงนั้นเสียแล้ว เขาได้ยินเสียงคนสนทนากันจากมุมตึก เขาจึงเดินถอยหลังออกมาแล้วเดินตรงไปยังห้องชมรมถ่ายภาพ อาจจะเป็นได้ว่าเธอทำงานอยู่ที่นั่นยังไม่กลับบ้านก็ได้ และอาจจะวุ่นอยู่กับงานของเธอเหมือนเมื่อวันก่อน
คิมนั่งรออยู่นานจนรู้สึกได้ว่า... เธอคงไม่ออกมาง่ายๆ...เขาจึงคิดข้ออ้างเพื่อจะเข้าไปพบยูจินอีกครั้งหนึ่ง อย่างที่เขาเคยทำแล้วได้ผล
** มีใครอยู่มั้ยครับ มีใครอยู่บ้างครับ ** คิมกระวนกระวายใจนิดๆ
เสียงเปิดประตูด้านในทำให้คิมรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้งหนึ่ง เพราะเขาไม่รู้ว่าข้ออ้างนี้จะสำเร็จตามแผนหรือไม่ และบางทีคนที่เดินออกมา อาจจะเป็นยูจินก็ได้
** อ้าว...คุณอีกแล้วเหรอ มาหายูจินเหรอคะ ** นักเรียนคนเดิมคนเดียวกับวันที่เขามาที่นี่ครั้งแรก เดินออกมา
** ปล่าวครับ บังเอิญมาทำงานแถวนี้ก็เลยแวะมาหาน่ะครับ **
** อ๋อ ** นักเรียนคนนั้นพยักหน้า
** แล้วนี่ ยูจินไม่อยู่เหรอครับ **
** อ๋อ.... พอดีมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาหาน่ะคะ อาจจะเป็นรุ่นพี่ตอนมัธยมต้น เพราะฉันก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน เห็นบอกว่ามีธุระสำคัญ แล้วก็บอกให้ยูจินออกไปพบข้างนอก อีกประเดี๋ยวก็คงกลับมามั้ง... คุณจะอยู่รอพบเขาก่อนมั้ย **
** รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเหรอ **
** ค่ะ เธอบอกว่ารุ่นพี่ที่จบไปแล้ว แต่ฉันดูน้ำเสียงเธอแปลกๆ นะคะ เหมือนมีอะไรบางอย่าง **
** เหรอครับ มันแปลกยังไง **
** ก็เห็นสีหน้าของยูจินดูเครียดๆ เหมือนมีอะไรหนักใจสักอย่าง แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรให้ฉันฟัง แล้วเธอก็เดินออกไปกับรุ่นพี่ **
... รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเหรอ.. แล้วเค้าจะกลับมาที่ทำไมนะ หรือว่า...เค้าจะเป็นคนพิเศษของเธอ... ไม่น่าล่ะ เธอถึงไม่เคยสนใจใครๆ เลย
** ว่ายังไงคะ จะอยู่รอเจอเธอมั้ยคะ **
** ไม่ดีกว่าครับ.. งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เอาไว้วันหลังผมจะแวะมาหาใหม่ก็แล้วกันนะครับ ขอบคุณมากครับ **
** ไม่เป็นไรค่ะ **
คิมหันหลังเดินออกมาจากห้องชมรม.. เขาเดินกลับมาทางเดิม..คิมเดินผ่านมุมที่เขาชอบมาอ่านหนังสืออีกครั้งหนึ่ง หลายวันแล้วนะ อย่างน้อยก็น่าจะแวะสักครู่ ถึงแม้วันนี้จะมีคนมาอยู่ก่อนแล้วก็ตาม
... ช่วย...ชะ....ด้วย
เสียงนั้นดังมาจากมุมตึก เป็นเสียงขอความช่วยเหลือจากใครสักคนหนึ่ง คิมจึงเดินเข้าไปเงียบๆ พื้นตรงหน้าของเขามีของตกอยู่ระเกะระกะ เป็นกระเป๋าหนังสือของใครสักคนเขารู้สึกว่าจะเคยได้เห็นมัน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้คิมต้องตกตะลึงก็คือ ... บัตรนั่น...บัตรนั่นเป็นของยูจิน เป็นบัตรที่เขาเพิ่งคืนให้เธอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที เสียงดังอึกทึก คิมตัวสั่นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่อยู่ข้างหลังตึกนั่น...ภาพที่เขามอบเห็นคือยูจินกำลังจะถูกใบมีดกรีดลงที่ใบหน้า เธอนอนหลับหมดสติไปแล้ว
** กูจะทำให้ X เสียโฉม  X จะได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กูได้รับ ** เสียงของชายคนที่ถือมีดอยู่ในมือพูดออกมาขณะที่กำลังจะกรีดลงบนใบหน้าของยูจิน
** พวกแกจะทำอะไรกัน..** เสียงของคิมดังออกมาจากมุมตึก
ชายสองคนนั้นหันหลังกลับมามองหาต้นตอของเสียงนั่น
** เฮ้ย .. มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยว่ะ **
** จัดการกับมันก่อน เดี๋ยวค่อยลงมือกับอีนังนี่ ** ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
เสียงเต้นของหัวใจของคิม ตอนนี้เต้นไม่เป็นปกติ ชายสองคนนั้นกำลังมุ่งตรงมาที่เขา เขาเองก็ไม่เคยต่อสู้กับใครมาก่อนเลย จะมีก็แต่ยูโดสายเขียวของเขาเท่านั้นตอนที่เขาเรียนอยู่มัธยมต้น เขาคิดว่ามันคงไม่เพียงพอในการป้องกันตัวเองในครั้งนี้แน่ๆ
...ให้ตายสิ .. .จะทำยังไงดี...ยูจินก็หมดสติอยู่.. อีกอย่างเราก็ชกใครไม่เป็นเสียด้วย ทำยังไงดี...ทำยังไงดี.....