----Miracle Of Promise-----

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น....

Miracle of Promise


แสงแดดอันร้อนจ้าในฤดูร้อน ทำให้บรรยากาศโดยทั่วไปดูร้อนอบอ้าว แมลงที่ส่งเสียงแข่งกันราวกับมีการประกวดครั้งใหญ่กลางสวน ใบไม้ต่างพากันพลิ้วไหวไปกับสายลมที่พัดผ่าน สายธารทีปลาตัวเล็กว่ายอยู่เป็นหมู่คณะอย่างสนุกสนาน ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างเรียบง่ายไปด้วยดี แต่ฤดูร้อนนี้แตกต่างไปจากทุกปีที่ผ่านมา เป็นฤดูร้อนที่คิมจะต้องย้ายบ้านด้วยความเร่งด่วน เนื่องจากพ่อของเขาจะต้องย้ายไปประจำที่สำนักงานใหญ่
และก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขาต้องย้ายโรงเรียน ซึ่งโรงเรียนแห่งใหม่นี้ค่อนข้างจะใหญ่โต มีพื้นที่กว้างขวาง มีเด็กนักเรียนมากหน้าหลายตา ดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนแห่งใหม่ของเขาจะดูค่อนข้างยุ่งเหยิงไปสักหน่อย แต่ยังไงก็คงจะไม่ยากสักเท่าไรที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแห่งใหม่ที่ดูจะแปลกหูแปลกตาไปเสียหน่อย
คิมยังคงติดนิสัยอยู่กับการอยู่อย่างง่ายๆ เวลาว่างหลังจากเลิกเรียน เขาก็มักจะวุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือของเขา
หลังเลิกเรียนวันนี้ก็เป็นเช่นเดิมที่คิมจะต้องมานั่งอ่านหนังสือในที่แห่งนี้ เป็นสถานที่เงียบสงัด ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านมากนัก เหมาะแก่การนั่งอ่านหนังสือยิ่งนัก คิมมักจะมานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ หลังตึกเรียนวิทยาศาสตร์
.....วันนี้จะอ่านเรื่องอะไรดีนะ
คิมทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งหลังตึก
วันนี้เป็นวันหยุด อาจารย์ได้นัดให้นักเรียนมาทำงานที่แล็ปวิทยาศาสตร์ต่อ ซึ่งเป็นงานที่ต้องใช้เวลาพอสมควร คิมเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเรียนนี้ซึ่งต้องกลับมาแก้ไขงานที่ต้องทำส่งในครั้งแรกแล้วไม่ผ่าน ต้องแก้ไขในรายละเอียดบางส่วน คิมใช้เวลาไปกว่าครึ่งวันในการทำงานของเขา งานของเขาเสร็จช้ากว่าใครๆ หลายๆ คน เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นคนเดียวในห้องที่ยังทำงานไม่เสร็จ
.....เสร็จเสียที
คิมถอนหายใจเฮือกใหญ่
**เสร็จแล้วเหรอจ๊ะ**เสียงใสๆ ของอาจารย์ประจำแล็ปดังมาจากด้านหลังของเขา
**.ครับ....กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาปวดหัวอยู่นาน ..**
** แล้วนี่จะกลับบ้านเลยหรือปล่าว ** อาจารย์คนนั้นถามคิม ขณะที่เขากำลังวุ่นอยู่กับการเก็บอุปกรณ์ต่างๆ บนโต๊ะ
** กะว่า...จะเดินเล่นแถวนี้ก่อนน่ะครับ **
** เก็บอุปกรณ์แล้วล้างให้สะอาดนะจ๊ะ แล้วเรียกอาจารย์ด้วย อาจารย์จะได้ปิดห้องแล้วไปงีบเอาแรงเสียหน่อย **
** เมื่อคืนอาจารย์คงไม่ได้หลับใช่มั้ยครับ **
** ก็คงงั้น...ก็ต้องเตรียมอะไรๆ ไว้ให้พวกเธอน่ะสิ เล่นเอาไม่ได้หลับได้นอนกันเลย **
** ครับๆ แล้วผมจะรีบจัดการให้เสร็จโดยเร็วครับ ** พูดเสร็จคิมก็รีบจัดการกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
** สงสัยเงินเดือนปีนี้ต้องขึ้นให้สมกับความเหนื่อยของอาจารย์แล้วล่ะครับ ** คิมยิ้มแหยๆ
** สมพรปากเถอะจ้า..** อาจารย์คนนั้นพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ทำให้คิมอดหัวเราะด้วยไม่ได้ เสียงของคนทั้งสองทำให้แล็ปที่เงียบราวกับป่าช้า กลับดูมีชีวิตชีวาอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากที่เก็บห้องเสร็จ คิมก็เดินลงมาจากตึกวิทยาศาสตร์ เขาเดินตรงไปยังม้านั่งที่เขาเคยนั่งอ่านหนังสือเป็นประจำ ซึ่งวันนี้ดูเหมือนจะเงียบกว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา เหมาะแก่การอ่านหนังสือเป็นยิ่งนัก เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหยิบเอาหนังสือในกระเป๋าของเขาออกมา
คิมนั่งลงบนม้านั่ง แล้วก็จดจ้องสายตาของเขาไปยังหนังตัวหนังสือบนหนังสือในมือของเขา เวลาผ่านไปได้ไม่นาน คิมก็ดึงตัวเองเข้าไปสู่โลกหนังสือของเขา เขายังคงตกอยู่ในภวังค์แห่งโลกตัวอักษร และนั่นเองเป็นเสน่ห์ที่ทำให้คิมชอบอ่านหนังสือ
....ตูม
เสียงหนังสือและอุปกรณ์ต่างๆ หล่นลงกระทบพื้น ทำให้คิมตื่นจากโลกแห่งจินตนาการของเขา เขาหันหลังกลับไปมองสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังงุ่นง่านอยู่กับการเก็บหนังสือและอุปกรณ์ ซึ่งจากการคาดเดาของคิม เธอไม่น่าจะขนไปคนเดียวได้ทั้งหมด มันมากมายเกินกว่าที่คนๆหนึ่งจะขนไปได้ในรอบเดียว คิมจึงเก็บหนังสือของเขาไว้ในกระเป๋า แล้วเดินตรงไปยังเธอคนนั้นด้วยความรวดเร็ว
** มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ ** คิมเอ่ยถามเธอคนนั้น ด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
** ไม่เป็นไรค่ะ ** ผู้หญิงคนนั้นตอบด้วยสีหน้าที่เป็นปกติ แต่สิ่งที่เธอกำลังพยายามอยู่มันมากเกินกว่าที่คนปกติเขาจะทำกัน คิมจึงยืนดูปล่อยให้เธอพยายามเก็บของคนเดียว
.....โถ..กะว่าจะช่วยเสียหน่อย ดันปฏิเสธซะนี่
ผู้หญิงคนนั้นพยายามเก็บของที่ตกอยู่บนพื้นด้วยความรีบเร่ง
** แต่ผมดูสภาพแล้ว คุณคงถือไปได้ไม่ไกลหรอก ให้ผมช่วยดีกว่า **
** ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นภาระของฉันเอง คุณกลับไปทำงานของคุณต่อเถอะค่ะ ** เธอปรามคิม ไม่ให้ยุ่งกับกองหนังสือและอุปกรณ์ของเธอ คิมจึงยืนดูในความอวดดีของเธอ
คิมยืนมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังก้มเก็บหนังสือด้วยความซึ่งกำลังก้มเก็บหนังสือด้วยความรีบเร่ง ดูเหมือนว่าเธอจะรีบร้อนเป็นพิเศษ ไม่นานนักเธอก็ยกหนังสือและอุปกรณ์ต่างๆ เข้ามาไว้ในอ้อมแขนทั้งหมด แต่ดูเหมือนว่าฟ้าจะไม่เป็นใจกับเธอเสียเลย
.....ตูม..... เสียงหนังสือหล่นลงกระทบพื้นอีกครั้งหนึ่ง
** ผมว่าแล้ว ให้ผมช่วยเถอะครับ **
หญิงสาวหันมายิ้ม แล้วก็พยักหน้ารับด้วยความยินดี
** ก็ได้ค่ะ ** เสียงของเธอช่างๆน่ารักสมกับหน้าตาของเธอ
คิมช่วยหญิงสาวคนนั้นหอบหนังสือกองโตเดินไปยังห้องสมุดของโรงเรียน ซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกลมากนัก
.....ผู้หญิงคนนี้ ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยแฮะ...แต่ก็น่ารักดี
** ขอโทษนะครับ.... คุณ....คุณ... **
** เรียกฉัน ยูจิน ก็แล้วกันค่ะ ** หญิงสาวคนนั้นตอบ
** เออ คือผมชื่อคิมครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ **
** ยินดีเช่นกันค่ะ นี่คุณคงเพิ่งย้ายมาใหม่สินะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย **
** ก็ใช่ครับ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง แล้วคุณเรียนที่นี่นานรึยังครับ ** คิมยิ้มด้วยความเป็นมิตร
** ก็นานแล้วค่ะ ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายน่ะค่ะ **
รอยยิ้มสำหรับมิตรภาพที่ยูจินส่งให้คิมที่เพิ่งรู้จักกัน ทำให้คิมรู้สึกแปลกๆ ยูจินรีบก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ขณะเดียวกันคิมก็รีบเดินตามไปด้วยเช่นกัน
ทั้งคู่เดินมาถึงห้องสมุดซึ่งในวันนี้มีนักเรียนเข้ามาอ่านหนังสือมากมาย อาจจะเป็นเพราะว่าจะมีงานที่นี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เป็นงานเกี่ยวกับนิทรรศการหนังสือจึงไม่แปลกที่จะมีนักเรียนมาช่วยกันจัดสถานที่
ยูจินเดินหายเข้าไปในห้องสมุด โดยบอกให้คิมยืนรออยู่หน้าห้อง
ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมกันกับเพื่อนของเธออีกสองสามคน
** นี่เพื่อนๆ ของฉันเองค่ะ ** ยูจินแนะนำเพื่อนของเธอ ก่อนที่ทุกคนจะเข้ามาช่วยถือหนังสือในมือของคิม
** ยินดีที่ได้รู้จักครับ **
** ยินดีเช่นกันค่ะ และก็ขอขอบคุณนะคะ ที่ช่วยถือของให้น่ะ ** เพื่อนของยูจินยิ้มให้กับคิมซึ่งยืนยิ้มไม่หยุด
** ครับ ไม่เป็นไรครับ **
** ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ จะรีบไปจัดของน่ะคะ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่อุตส่าห์ช่วยถือของให้นะคะ ** ยูจินยิ้มหวานให้คิม มันทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาเพิ่งเห็นหน้าเธอชัดๆ ยูจินเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก แววตาของเธอดูอ่อนหวาน บวกกับผิวหน้าที่ผ่องใส และเสียงที่ใสๆ ทำให้คิมเหมือนถูกสะกด
** เป็นอะไรหรือปล่าวค่ะ ** ยูจินแตะแขนคิมเบาๆ เมื่อเห็นเขายืนนิ่งกับรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเขา
** ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร..**
** งั้นขอตัวก่อนนะคะ **
** ครับ **
ยูจินเดินหอบหนังสือในมือเดินเข้าไปในห้องสมุด หายลับไปกับเพื่อนของเธอในห้องสมุด และปล่อยให้คิมยืนตะลึงอยู่หน้าห้องสมุด ยูจินหันหลังมาโบกมือลาให้กับเขาอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ คิมจึงโบกมือตอบ ก่อนที่เธอจะหายไปในมุมห้อง
... ให้ตายสิ .. ในโรงเรียนนี้มีผู้หญิงน่ารัก.. แบบนี้ด้วยเหรอ
....เราน่าจะมีเวลามากกว่านี้นะ .. จะได้รู้จักเธอให้มากกว่านี้... น่าเสียดายจัง
คิมหันหลังเดินกลับมา และปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมกับความทรงจำครั้งใหม่ของเขาที่เพิ่งเกิดขึ้น
…………………………………

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่คิมได้มานั่งอ่านหนังสือตรงมุมเดิม ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วกับการอ่านหนังสือของเขา บรรยากาศดูเหงาๆ แปลก บทเพลงที่ดังแว่วมาจากตึกวิทยาศาสตร์ขับกล่อมให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน
... ทำไมเราถึงได้รู้สึกแปลกๆ กับยูจิน ผู้หญิงคนนั้นได้นะ
เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นมา คิมจึงเก็บหนังสือของเขาใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไปหน้าโรงเรียน
** คิม....นายจะไปไหน ** เสียงดังมาจากด้านหลังของคิม ทำให้เขาหันหลังกลับมามอง
** ดองฮุค.. ** คิมอุทาน
** นายจะไปไหนหรือปล่าว คือนายว่างมั้ย คือจะวานให้นายช่วยไปส่งที่หอสมุดในเมืองหน่อยน่ะ ** ดองฮุคหอบผิดปกติ
** นายจะไปทำไมที่หอสมุด **
** ฉันจะไปหาเพื่อนน่ะ พอดีนัดกันไว้ที่นั่น ก็เรื่องรายงานของอาจารย์ที่จะให้ส่งภายในอาทิตย์นี้แหละ ** ดองฮุคหัวเราะเบาๆ
** กลุ่มของฉันยังทำไม่เสร็จเลย ** ดองฮุคยิ้ม
** ก็ได้ ฉันจะไปกับนาย **
ทั้งคู่เดินตรงออกไปยังประตูโรงเรียนซึ่งกำลังมีนักเรียนทยอยเดินออกไปเป็นกลุ่มๆ คิมกับดองฮุคยืนรออยู่ตรงป้ายรถประจำทางฝั่งตรงข้ามกับสวนสาธารณะซึ่งกำลังก่อสร้างอยู่บริเวณหน้าโรงเรียน
.....ยูจิน...นี่
คิมมองเห็นนักเรียนคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนกับเขา เธอหันมาสบตากับคิมแล้วยิ้มให้กับเขา พร้อมกับโบกมือทักทาย คิมก็โบกมือตอบพร้อมกับรอยยิ้มของเขา
** เฮ้ย..นายรู้จักเธอด้วยเหรอ..** ดองฮุคเห็นคิมยืนทักทายกับยูจินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
** ทำไมล่ะ ฉันก็เพิ่งรู้จักเธอไม่นานมานี้หรอก ว่าแต่ว่าทำไมนายถึงได้ตกใจขนาดนั้นด้วย **
** ก็เธอน่ะ เป็นคนดังของโรงเรียนเลยนะ นี่นายไม่รู้จริงๆ เหรอ เธอได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นประจำปีนี้เชียวนะ และอีกอย่างก็คือเธอน่ารักมากๆ นักเรียนชายหลายคนมาชอบเธอ แต่ก็ต้องกินแห้วไปทุกราย ** ดองฮุคยิ้ม
** ทำไมเหรอ ** คิมถามด้วยความอยากรู้
** ก็เธอไม่เล่นด้วยน่ะสิ เธอเอาแต่เรียน กับกิจกรรมที่เธอชอบ เธอคงไม่สนใจเรื่องราวเกี่ยวกับความรักสักเท่าไรหรอก **
** ก็ดีนะ.... ** คิมยิ้มพร้อมกับหันไปมองยูจินอีกครั้งหนึ่ง เธอยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆของเธออีกหลายคน ดูเธอสดใสอย่างที่เป็นแบบเธอ เธอดูไม่เหมือนคนอื่นๆ เลยนะ
คิมมองยูจินโดยที่ไม่ละสายตาไปที่อื่นก่อนที่เธอจะขึ้นรถไปกับเพื่อนๆ ของเธอ
** ไปกันเถอะ ** เสียงของดองฮุคทำให้คิมตื่นจากความฝัน
** ไปสิ **
ทั้งคู่รีบก้าวเท้าขึ้นรถประจำทางซึ่งไปคนละทางกับยูจิน
... ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ ฉันอยากรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นยังไง ทำไมเธอถึงชอบที่จะเรียน ชอบที่จะทำตามใจตัวเอง... คิมยิ้มกับความคิดของตนเอง
รถประจำทางค่อยเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ
กริ๊งๆๆๆ
เสียงกริ่งเลิกเรียนชั่วโมงสุดท้ายดังขึ้นมา
คิมเลิกจากการเรียนชั่วโมงศิลปะของเขาด้วยความเสียดาย เพราะว่าเป็นวิชาที่เขาชอบเรียนมากวิชาหนึ่ง ซึ่งกำลังเรียนในหัวข้อที่เขาสนใจเป็นพิเศษ เขาจึงอดที่จะเสียดายไม่ได้
คิมเดินออกมาจากห้องเรียนศิลปะของเขา เขาตั้งใจว่าวันนี้จะเดินไปอ่านหนังสือที่มุมเดิมอีกครั้งหนึ่ง เขาเดินผ่านห้องสมุดเขาจึงหยุดมองหาใครสักคนที่เขาอยากเจอ เธอกำลังวุ่นอยู่กับการจัดหนังสือ งานนิทรรศการหนังสือได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่จัดการเก็บข้าวของให้เข้าที่เข้าทางอีกครั้งหนึ่ง
ยูจินกำลังจัดหนังสือของเธอให้เข้าที่ คิมหันไปมองเธอแล้วก็เดินตรงไปอ่านหนังสือที่เดิม
คิมนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม เขาหยิบหนังสือของเขาออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วดึงตัวเองเข้าสู่โลกแห่งตัวอักษรอีกครั้งหนึ่ง เวลาที่คิมอ่านหนังสือเขาจะรู้สึกว่าเวลามันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่วันนี้ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างที่เคย
เขารู้สึกไม่มีสมาธิกับการอ่านหนังสือ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
...ทำไมวันนี้เรารู้สึกไม่มีสมาธิเลยนะ ...อ่านเท่าไรก็ไม่รู้เรื่อง
คิมจึงตัดสินใจปิดหนังสือของเขาแล้วขยี้ตา บิดซ้ายขวาพร้อมกับลุกขึ้นจากม้านั่งตัวนั้น เขาตัดสินใจว่าวันนี้จะไม่อ่านหนังสือ และเลือกที่จะกลับบ้าน
ระหว่างทางคิมได้เดินผ่านห้องสมุดอีกครั้งหนึ่ง เขาพยายามมองหายูจินอีกครั้งหนึ่ง แต่ทว่าห้องสมุดไม่มีใครอยู่แล้ว ประตูห้องสมุดถูกปิดสนิท คิมจึงผิดหวังเล็กน้อยกับตัวเอง
ระหว่างทางคิมเห็นบัตรอะไรสักอย่างตกอยู่ที่พื้น เขาจึงก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู
.... ซอง ยู จิน
นี่เป็นบัตรประจำตัวนักเรียนของยูจิน คิมจำได้ เพราะมีภาพของเธอติดอยู่ที่บัตร
คิมจึงรีบวิ่งไปยังหน้าประตูโรงเรียนด้วยความเร่งด่วนเพราะหวังว่าจะคืนบัตรประจำตัวนักเรียนให้กับยูจินก่อนที่เธอจะกลับบ้านไปเสียก่อน คิมวิ่งไปถึงหน้าโรงเรียนเขาพยายามมองหายูจินรอบ แต่ไม่เห็น
..เธออาจจะกลับไปแล้วมั้ง
คิมจึงหยิบบัตรขึ้นมาดู
...งั้นเอาไว้วันพรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนเธอก็แล้วกัน... คิมยิ้ม

คืนนั้นคิมนอนไม่หลับทั้งคืน หัวใจของเขาเต้นผิดปกติ เขาหยิบบัตรประจำตัวนักเรียนของยูจินขึ้นมาดูแล้วดูเล่า แล้วเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้
คิมหยิบอุปกรณ์วาดเขียนของเขาขึ้นมา เขาตัดสินใจวาดรูปของยูจิน คิมค่อยๆ ขีดเขียนลงบนกระดาษ เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ริมหน้าต่างส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ สายลมที่แผ่วเบาพัดผ่านเข้ามากระทบกับม่านสีฟ้าอ่อนในยามค่ำคืน กับแสงโคมไฟในห้องนอนของคิมทำให้บรรยากาศดูเงียบๆ ปราศจากเสียง
คิมใช้สมาธิกับการวาดภาพของยูจิน
... ฉันอยากให้มันมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ เพราะว่าฉันจะได้เห็นหน้าเธอทุกวัน ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แต่ที่ฉันรู้คือตอนนี้ฉันจะวาดรูปของเธอ ฉันคิดว่าอย่างน้อยถ้าได้เห็นเธอก่อนนอน ฉันคงหลับฝันดี นี่ฉันกำลังมีความรักใช่มั้ย ความรู้สึกนี้เขาเรียกมันว่าความรักหรือปล่าวนะ......หรือว่าฉันตกหลุมรักเธอเข้าจริงๆ ยูจิน
…ฉันคงตื่นเต้นหน้าดู ถ้าฉันต้องเอาบัตรนี้ไปคืนให้กับเธอ ฉันจะพูดว่าอย่างไรดีนะ
คิมเฝ้าแต่คำนึงถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ วันที่เขาจะเอาบัตรประจำตัวนักเรียนที่เขาเก็บได้ไปคืนให้กับเธอ...เธอต้องดีใจแน่ๆ ถ้าหากได้เห็นของที่หายไปกลับคืนมา


ก้าวแรก......แห่งความทรงจำ

บ่ายวันนี้คิมเรียนเสร็จก็ออกมานั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุด ซึ่งดูจะเงียบสงบเป็นพิเศษ
..บ่ายวันนี้ไม่มีเรียนเสียด้วย เมื่อไรจะเลิกเรียนนะ... จะได้รีบเอาบัตรนี่ไปคืนให้กับยูจิน ตอนนี้ฉันอยากจะเจอเธอขึ้นมาแล้วสิ
คิมมองเห็นอาจารย์ประจำแล็ปกำลังเดินขนของอะไรสักอย่างจากหลังรถ คิมจึงวางหนังสือของเขาแล้วรีบเดินออกไปช่วยอาจารย์
** อาจารย์ครับ ให้ผมช่วยมั้ยครับ **
** ก็ดีคะ...อ้าว นี่เธอไม่ไปเรียนเหรอ นี่คงแอบโดดเรียนมาล่ะสิ รีบกลับไปเรียนได้แล้วไป ** อาจารย์ประจำแล็ปทำให้หน้าตาดุ
** คือ...ว่า อาจารย์เค้าไม่อยู่น่ะครับ พอดีภรรยาแกคลอดลูกน่ะครับ ก็เลยลางานยาว วันนี้ผมก็เลยว่าง **
** ถ้างั้นก็....ช่วยอาจารย์ให้เสร็จเลยนะ ...ขอบใจล่วงหน้านะจ๊ะ **
** ไม่ค่อยเลยนะครับ ** คิมยิ้ม
คิมช่วยอาจารย์ประจำแล็ปขนของซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นอุปกรณ์ในห้องแล็ปซึ่งต้องค่อยๆ เคลื่อนย้าย เพราะมันอาจจะเกิดความเสียหายได้ เขาจึงต้องค่อยๆ ขนมันออกจากรถอย่างช้าๆ
คิมช่วยอาจารย์จัดของให้เข้าที่ด้วยความระมัดระวัง และมีเพื่อนๆ ค่อยทยอยกันเข้ามาช่วยด้วย รวมถึงดองฮุคที่กำลังเดินผ่านเข้ามา ไม่นานนักของทุกอย่างก็ถูกจัดให้เข้าที่เข้าทาง
** คิม..ไปกินพิซซ่ากันดีกว่ามั้ยวันนี้ หลังเลิกเรียนน่ะ ว่ายังไง ** ดองฮุคชักชวนคิมให้ไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ ซึ่งตกลงกันว่าจะไปถล่มร้านพิซซ่าที่เพิ่งเปิดใหม่
** เออ ... คือว่า...** คิมอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่
** มีอะไรอีกล่ะ นี่ก็หลายครั้งแล้วนะ ชวนไม่เคยว่างเลยนะคิม สงสัยจะมีนัดกับคนพิเศษล่ะสินะ ถึงไม่ไปกับเพื่อนๆ นี่ๆ ว่างๆ พามาแนะนำให้เพื่อนๆรู้จักหน่อยสิ **
** นี่นายพูดอะไร มีที่ไหนกัน ** คิมปฏิเสธเสียงแข็ง
** แค่ล้อเล่นน่ะ ทำเป็นจริงจังไปได้ หรือว่านายมีจริงๆ **
** บ้าน่า....ไม่มีหรอก **
คิมล้างมือในอ่างล้างมือ ทุกคนต่างพากันแยกย้ายกลับ พร้อมกับคำขอบใจของอาจารย์ประจำแล็ป เสียงกริ่งหมดชั่วโมงเรียนดังขึ้นพอดี
.....ถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะต้องได้เอาบัตรนี่ไปคืนเจ้าของ...ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น ความรู้สึกต่างหากที่เรียกร้อง ที่จริงเขาแค่อยากได้ยืนใกล้ๆ เธอ อีกสักครั้งเท่านั้นเอง
คิมมายืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียนที่เดิม
... เอาล่ะ วันนี้..... คิมย้ำกับตัวเอง

ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้าไม ท้องฟ้าทอแสงสีเหลืองเข้ากระทบใบหน้าของคิม เขาถอนหายใจเบาๆ ยูจิน...คิมคิดว่านักเรียนคนที่เดินผ่านเขาเมื่อตะกี้คือนักเรียนคนสุดท้ายที่กลับบ้านในวันนี้ และเป็นยูจินคนที่เขากำลังคอยอยู่
...คงจะไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนแล้วสินะ
คิมหลังกลับไปมองในโรงเรียนอีกครั้งหนึ่ง เขาอยากเดินตามหาเธอ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ความรู้สึกในตอนนี้เขาอยากจะเจอเธอ ต้องเจอเธอให้ได้
แววตาของเขาเศร้าหมอง เขารู้สึกผิดหวังเล็กๆที่เธอกลับบ้านไปก่อนที่เขาจะมายืนรอเธออยู่ทีนี่
คิมเดินไปตามถนน เขาพยามมองหาใครสักคนบนตึกเรียน เขาเดินผ่านหน้าห้องสมุด แต่ห้องได้ถูกปิดไว้อย่างสนิท
.... ใช่สินะ...เธอเป็นสมาชิกชมรมถ่ายภาพนี่น่า
ข้อความบนบัตรทำให้คิมนึกได้ว่ายังมีอีกที่หนึ่งที่เขายังไม่ได้ไป
คิมรีบเดินไปยังจุดหมาย คือห้องชมรมถ่ายรูป ซึ่งประตูห้องถูกเปิดอยู่ ทำให้เขาครึ้มใจขึ้นมาเล็กๆ อย่างน้อยเธอก็อาจจะอยู่ในห้องนั้นก็เป็นได้
คิมเดินเข้าไปเคาะประตูเบาๆ
** มีใครอยู่มั้ยครับ...ขอโทษนะครับ มีใครอยู่มั้ยครับ ** คิมยืนอยู่หน้าประตู ด้วยอาการที่ใจจดใจจ่อว่า คนที่เดินออกมาจะเป็นยูจินจริงๆ
** มาหาใครค่ะ ** เสียงนักเรียนคนหนึ่งดังออกมาจากในห้อง คิมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่คนที่ออกมาไม่ได้เป็นยูจินจริงๆ
** คือ...ผมมาตามหา เจ้าของบัตรนี้ ชื่อ ซอง ยูจิน ครับ ไม่ทราบว่าเธออยู่มั้ยครับ **
** ยูจินเหรอ....รู้สึกจะออกไปเอาของอะไรสักอย่างที่ห้องพักอาจารย์ สักประเดี๋ยวก็คงจะกลับมาแล้วล่ะ **
** คือ ผมเอาบัตรประจำตัวนักเรียนของเธอมาคืนน่ะครับ ผมคิดว่าเธอคงทำตกเอาไว้น่ะครับ บังเอิญผมเดินไปเจอมันเข้าน่ะครับ **
** เอาล่ะๆ คุณนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกันนะคะ... สักครู่เธอคงกลับมา...ไม่นานหรอกค่ะ **
** ครับ ** คิมนั่งลงบนเก้าอี้...หน้าห้องชมรมถ่ายภาพ
...เราจะได้เจอเธอแล้ว..จริงๆ เหรอ ช่างบังเอิญจริงๆ
คิมหัวเราะกับตัวเองที่เขาต้องไปรอเธอถึงหน้าโรงเรียนซึ่งทั้งที่จริง ยูจินก็อยู่ในโรงเรียนแท้ๆ ....น่าขำจริงๆ เรา
คิมนึ่งรออยู่ชั่วครู่ เขาจึงเห็นยูจินเดินมาจากมุมตึก
...นั่นไง เธอเดินมาแล้ว....หัวใจของคิมเต้นแรงขึ้นทุกขณะ
ยูจินเดินตรงมายังห้องชมรม... เธอยิ้มหวานเมื่อเห็นคิมนั่งอยู่หน้าห้อง
** อ้าว.. คุณนั่นเอง มาทำอะไรที่นี่เหรอ ** เสียงทักทายของยูจิน
** ผมเอาของที่คุณทำหล่นไว้มาคืนน่ะครับ นี่ไงครับ ** คิมพูดเสร็จพร้อมกับยึ่นบัตรในมือให้กับยูจิน
** ขอบคุณนะคะ.... ฉันคิดว่ามันคงไม่ได้คืนแล้ว ** เธอยิ้ม
** เหรอครับ แต่มันก็ได้กลับมาอยู่ในมือของคุณอีกครั้งนะครับ **
** มีอะไรอีกมั้ยคะ ... คือฉันต้องไปทำงานต่อให้เสร็จน่ะ **
** ไม่มีแล้วครับ ไม่มี **
** ถ้างั้น ขอตัวก่อนนะคะ ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะ ที่อุตส่าห์เอามันมาคืนให้ถึงที่ ** ยูจินโค้งหัวเล็กน้อย เพื่อเป็นการขอบคุณ คิมเองก็เช่นกัน
** ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของพลเมืองที่ดีน่ะครับ **
ยูจินยิ้มให้คิมอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง ทิ้งให้คิมยืนตะลึงอยู่
... ให้ตายสิน่า..ทำไมเราไม่พยายามคุยต่ออีกสักนิดนะ... ทำไมถึงบอกว่าไม่มีอะไรจริง... ทั้งๆ ที่อยากจะรูจักเธอให้มากกว่านี้ อยากจะคุยกับเธอให้มากกว่านี้...ฉันคงชอบเธอเข้าจริงๆ แล้วล่ะ...... คิมถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง เขาเดินไปตามถนน และหันหลังกลับมามองที่ห้องชมรมถ่ายภาพอีกครั้งหนึ่ง
แสงอาทิตย์เป็นสีเหลือง อากาศเริ่มเย็นขึ้นมาทีละนิดๆ คิมสัมผัสได้
... ยังไงซะ..วันนี้ก็ได้เอาของมาให้เธอ... ได้คุยสักสองสามประโยคก็คุ้มแล้ว ไม่เป็นไรหรอกแค่เธอไม่ว่างที่จะคุยด้วยเท่านั้นเอง... ยังไงวันหลังจะต้องคุยกับเธอให้มากกว่านี้ให้ได้
คิมย้ำกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินออกจากประตูโรงเรียนไปอย่างช้าๆ......