คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ....เบรน.....แห่ง...พระเจ้า
The...God...Of...God..
สาวน้อยร่างสูงหุ่นนางแบบในชุดกระโปรงแบบที่สาวอายุแปดสิบทั้งหลายนิยมใส่กันเดินไปตามถนนในเมืองฮอลลีวู้ดยามสาย แสงแดดที่ส่องกระทบกายของเธอนั้นยิ่งทำให้ผิวที่ขาวนวลอมชมพูดูขาวยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเส้นผมยาวประบ่าที่ยุ่งไม่เป็นทรงนั้นกวาดไปทั่วท้องถนน ในตอนนี้ ริมฝีปากงามรูปกระจับคว่ำสีชมพูสวยของเธอเม้มแน่น
ดวงตาเบื่อโลกกวาดมองทิวทัศน์รอบตัว ที่นี่ยังคงมีธรรมชาติหลงเหลืออยู่บ้าง ไม่เหมือนกับนิวยอร์ก วอชิงตัน หรือชิคาโกซึ่งเป็นป่าคอนกรีต
เธอหยุดตรงที่คฤหาสน์หลังใหญ่ตรงที่สุดมุมถนนติดกับเนินเขา ยามประจำคฤหาสน์ซึ่งกำลังนอนดูทีวีในป้อมยามหน้าประตูสีเงินสูงราวสองเมตรมองเธอหัวจรดเท้า แล้วถามด้วยน้ำเสียงส่อแววรำคาญ
“มีธุระอะไรที่นี่ ”
“ ชั้นมาหาบรูโน เทลดอร์ส” เธอตอบเรียบ ๆ
“ท่านเทลดอร์สไม่ว่าง กลับไปซะ”
สาวน้อยถอนหายใจ “บอกเขาว่า ดอนส่งคนมา แค่นั้นแหละ” เธอพูดพลางเดินจากไป
“เดี๋ยว ๆ ป้า ๆ กลับมาก่อน” ยามตะโกน เด็กสาวยิ้มที่มุมปากพลางหันหลังกลับ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
บรูโน เทลดอร์ส มหาเศรษฐีลงพุง หน้าตาส่อแววหื่นวัยกลางคน......เจ้าพ่อแห่งวงการมายา
ในวงการมายาฮอลลีวู้ด.......ไม่มีใครไม่รู้จักเขา.....นายทุนใหญ่ผู้เนรมิตทุกฉากอันอลังการบนแผ่นฟิล์ม.....ผู้ปั้นดาราชั้นนำหลายคน........เจ้าของโรงถ่ายละครเก้าแห่ง.......โรงภาพยนตร์เจ็ดสิบโรงตามเมืองใหญ่ ๆ ........รวมถึงเส้นสายในสังคมและอำนาจเหนือตำรวจทั้งเมือง.......ทำให้เขามีรายได้มากมาย....จนทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด......
บรูโนมีสิ่งที่เขาภูมิใจมากที่สุด.....สิ่งมีชีวิตที่เขาโปรดปราน.......สิงโตเผือกตัวเดียวในโลกซึ่งเขาประมูลมาได้ด้วยราคาสิบล้านดอลลาร์.........สัตว์เลี้ยงที่เขาแสนจะทะนุถนอมถูกเลี้ยงในทุ่งหญ้าระบบฟาร์มปิด....ในคฤหาสน์ส่วนตัวของเขาบนเนินฮอลลีวู้ด......ทุ่งหญ้าแห่งนั้น.....ที่ที่ได้ชื่อว่า.....ทันสมัย....เหมือนธรรมชาติ.....และถูกสุขลักษณะที่สุด.....มิหนำซ้ำเขายังว่าจ้างนักสืบเอกชนนับสิบคอยคุ้มกันสัตว์เลี้ยงสุดที่รักของเขา.... และจ้างสัตวแพทย์มาดูแลในทุกอิริยาบถ
บ่ายนี้เขาอารมณ์ไม่ดีนัก เมื่อรู้ว่าคนของ ดอน เฟเดอร์ริก คาร์ลิสโตนา จะมาพบเขาด้วยเรื่องที่เขาไม่อยากสนใจ....... เขาเลือกชุดที่ดูภูมิฐานที่สุดเพื่อข่มขวัญอีกฝ่าย แม้ว่าหลายคนจะเตือนเขาว่า.... ดอนคือพระเจ้าแห่งประเจ้าผู้บันดาลทุกสิ่ง.....แต่สำหรับเขา....เตาเฒ่านั่นก็แค่เจ้าพ่อมาเฟียกระจอกผู้ไร้ชื่อคนหนึ่งเท่านั้น.....พวกกระจอก...
เขาค่อย ๆ เยื้องย่างไปบนโต๊ะอาหารอย่างเชื่องช้าเพื่อทานมื้อเช้าชึ่งรวมถึงมื้อกลางวัน.....อาหารทุกอย่างบนโต๊ะถูกจัดเตรียมไว้ราวกับอาหารของพระราชา มีอาหารเป็นสิบอย่างให้เขาเลือก.... บรูโนจงใจกินอย่างช้าที่สุดเพื่อให้อีกฝ่ายต้องรอเขา......พลางนั่งวาดภาพสมุนเจ้าพ่อมาเฟียว่า.....คงเป็นชายร่างยักษ์สวมแว่นตากับชุดสีดำเหมือนในภาพยนตร์หลายเรื่องที่เขาเป็นผู้อำนวยการสร้างแน่นอน
ต้องข่มขวัญมัน......ทำให้มันรู้ว่าเราแน่กว่า......ยิ่งใหญ่กว่า....เขาคิดในใจพลางยิ้มอย่างมีชัย
...............พวกมาเฟียกระจอก....................
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
สาวน้อยลูกน้องเจ้าพ่อมาเฟียนั่งกวาดสายตามองไปทั่วห้องรับแขก.....ซึ่งเธอเดาว่าเจ้าของบ้านหลังนี้คงเป็นพวกชอบอวดความมั่งมีของตัวเองเป็นแน่.......ดูจากของตกแต่งแต่ละชิ้นล้วนเป็นของหายากและมีค่า......แม้แต่โซฟาที่เธอนั่งยังทำจากหนังเสือดาวของแท้.......สาวน้อยหาวพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือราคาถูก.........หกชั่วโมงแล้วที่เธอนั่งอยู่ในห้องนี้........คงรู้สึกดีกว่านี้ถ้าไม่ถูกมองอย่างเหยียดหยามจากหญิงวัยกลางและเด็กสาวที่อายุคงไม่เกินสิบสองที่นั่งตรงข้าม.......เด็กสาวคนนี้จัดว่าสวยมากทีเดียว......แต่การที่เธอสวมชุดที่อวดเนื้อหนังมังสาและแต่งหน้าจัดขนาดนี้......ทำให้เธอดูเป็นสาวเกินวัยและยั่วกิเลสเป็นที่สุด.....ลูกน้องมาเฟียก้มลงมองตัวเอง......ช่างตรงข้ามกับเธอที่สวมเสื้อแขนยาวปิดคอกับกระโปรงยาวกรอมเท้าสีเทาหม่น ๆ.....เหมือนกับว่าอยู่คนละโลก..........
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง......หญิงสาวเจ้าเนื้อคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องที่แสนจะอึดอัดนี้...... แล้วจ้องมาที่ลูกน้องมาเฟียสาวน้อยอย่างดูถูก......
“ท่านเทลดอร์สไม่ประสงค์จะพบเธอในตอนนี้ เย็นนี้ตอนหกโมงเย็นท่านจะส่งคนไปรับเธอที่โรงแรม ท่านคิดว่าน่าจะเจรจากันที่คฤหาสน์ส่วนตัวของท่านบนเนินฮอลลีวู้ดจะดีกว่า ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงส่อแววรำคาญ
แต่ลูกน้องมาเฟียไม่แสดงอาการอะไรออกมาทั้งสิ้น ไม่มีแววโมโหในดวงตากลมโตสีน้ำตาลสวยนั้น..... เธอลุกขึ้น.....ยิ้มน้อยๆให้ทุกคน.....แล้วเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย.......ทิ้งให้คนข้างหลัง......มองอย่างฉงน.......
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
คาเรน คาร์ลิสโตนา......เด็กสาววัยสิบหกปี..... ดูภายนอกเธอก็เหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เพียงแต่มีมาดเอ๋อ ๆ ไม่รักสวยรักงาม ชอบสวมเสื้อผ้ารุ่นคุณยายหรืออาจจะรุ่นคุณทวด......กระโปรงยาวพลิ้ว ๆ กับเสื้อแขนยาวตัวใหญ่สีหม่น ๆ คือเอกลักษณ์ของเธอและเป็นสิ่งแรกที่คนจะนึกถึงเมื่อได้ยินชื่อคาเรน คาร์ลิสโตน่า และด้วยนิสัยไม่สนใจเพศตรงข้ามเหมือนเด็กสาววัยเดียวกันทำให้เธอถูกมองว่าเป็นประเภทสาวทึนทึกต้องขึ้นคานพันเปอร์เซนต์........ ที่โรงเรียน เธอมักถูกมองว่าเป็นยัยเอ๋อที่ยอมสยบแก่ทุกคน ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาคนอื่นตรง ๆ ด้วยเหตุนี้มักจะถูกเพื่อน ๆ รุมแกล้งเสมอ.......ซึ่งเธอพอใจมากที่มันเป็นเช่นนั้น แต่ที่บ้าน ที่วังแห่ง ดอน เฟเดอร์ริก คาร์ลิสโตนา.....คนที่เธอเรียกว่าคุณตามาตั้งแต่เล็กจนโต......เธอคือก๊อดเบรน หรือสมองแห่งพระเจ้า..... ผู้บัญชาการนักฆ่านับร้อย.....และดูแลธุรกิจทั้งด้านมืดและด้านสว่างทุกอย่างให้กับเขา ทุกคนยกเว้นดอนต้องฟังเธอ และ......ต้องอยู่ในอำนาจของเธอทั้งสิ้น
ก็อดเบรนคือผู้ที่คอยรับใช้หรืออาจเรียกว่า....ทาส...ของพระเจ้าแห่งพระเจ้า.... หน้าที่ของเบรนคือการดูแลทุกอย่างและทำทุกอย่างให้ผู้เป็นนาย....กฏข้อแรกและข้อที่สำคุญที่สุดของเบรนคือ....ห้ามมีความรัก......เพราะสิ่งนี้จะเป็นพันธะและเป็นสิ่งที่ทำให้การตัดสินใจในทุกเรื่องผิดพลาด.... ข้อที่สองคือต้องซื่อสัตย์ต่อนาย.....
ในการทำงานต่าง ๆ พระเจ้าผู้สั่งการจะสั่งผ่านเบรน.... และเบรนจะสั่งต่อหรือบางครั้งก็ลงมือทำเอง วิธีนี้จะทำให้การสาวถึงตัวผู้บงการเป็นไปได้อย่างยากยิ่ง เว้นแต่ว่า...... เบรนจะทรยศ .......
เด็กสาวยืนอยู่หน้าโรงแรม วันนี้เธอต้องทำงานให้สำเร็จ งานนี้เป็นงานที่สำคัญที่สุดและเป็นข้อสอบที่ตัดสินว่า......เธอ.....จะได้แก้แค้นผู้ที่สังหารพ่อและแม่ของเธอด้วยมือของเธอเองหรือไม่ เสียงนาฬิกาจากที่ไหนสักแห่งตีบอกเวลาหกโมงเย็น คาเรนถอนหายใจ งานนี้นับว่ายากมากทีเดียว บรูโน เทลเดอร์สเป็นคนที่หัวแข็ง มีอำนาจและอิทธิพลมาก....
เบนซ์สีดำคันงามขับมาจอดตรงหน้าเธอ...... คาเรนก้าวขึ้นรถและนั่งที่เบาะหลัง ภายในรถมีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ......ซึ่งมันทำให้เธอปวดหัว..... คนขับรถเหมือนจงใจเลือกเส้นทางที่แสนจะขรุขระและเป็นหลุมเป็นบ่อเพื่อเขย่าประสาทเธอโดยเฉพาะ......
ในที่สุดการเดินทางหฤโหดนี้ก็จบลง...... คาเรนลงจากรถแล้วเดินตามแม่บ้านสูงวัยเข้าไปในคฤหาสน์........กลิ่นหอมของดอกไม้ในสวนหน้าคฤหาสน์ซึ่งใหญ่ราวกับวังทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น.....เด็กสาวคนที่เธอเจอเมื่อเช้าเดินออกมาจากประตูไม้แกะสลักบานใหญ่......สภาพของเธอในตอนนี้ดูไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง.....ลิปสติกสีแดงสดนั้นเปื้อนเปรอะรอบปาก.....เสื้อผ้าหลุดลุ่ย.....แข้งขาหมดแรงจนผู้เป็นแม่ซึ่งบัดนี้จ้องมองคาเรนอย่างมีชัยต้องพยุงตัวเธอไว้.......
รอยยิ้มบางปรากฏที่มุมปากของลูกน้องมาเฟีย.......คิดว่าชั้นเป็นอีตัวล่ะสิ........
คาเรนมองไปทางอื่น...... แม่บ้านเดินนำเธอไปยังโรงงานขนาดใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ คฤหาสน์.....
ดวงตากลมโตมองอย่างฉงน.... คนที่เธอต้องการพูดด้วยที่สุดนั้นยืนรอเธออยู่ที่ประตูทางเข้า......
บรูโน เทลเดอร์ส มองสมุนมาเฟีย......ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย ทุกอย่างตรงกันข้ามกับที่เขาวาดภาพไว้โดยสิ้นเชิง ลูกน้องดอนคนนี้ยังเป็นแค่เด็กสาวแรกรุ่น.....แม้ว่าจะแต่งตัวเชย (ไปมาก)....แต่ใบหน้าสวยหวานนั้นดึงดูดสายตาเขาจนต้องมองไม่วางตา................
“เทลดอร์สใช่ไหม” เธอเอ่ยปากถามเขาด้วยเสียงเบื่อโลก
เขาพยักหน้ารับ
“ ฉันคาเรน คาร์ลิสโตนา ตัวแทนจากดอน ” เธอแนะนำตัว
“บรูโน เทลเดอร์ส ” เขาแนะนำตัวพลางดึงมอสาวน้อยไปจับ คาเรนยิ้มที่มุมปาก
“ก่อนจะคุยเรื่องงาน ไปหาสุดที่รักของฉันก่อนดีกว่า” เขารีบตัดบทเมื่อสาวน้อยทำท่าจะพูด เขาใช้การ์ดรูดเปิดประตู และนำเธอเข้าไปด้านใน
คาเรนอึ้งกับสถานที่แห่งนี้......ภายนอกที่นี่คือโรงงานเก่า ๆ แต่ภายในนี้คือที่เลี้ยงสัตว์ที่แสนจะกว้างขวาง ตรงกลางเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่อยู่ในกระจกใส รอบ ๆ มีคนนับสิบเดินไปเดินมา บ้างก็มองลงไปที่ทุ่งหญ้าเบื้องล่างแล้วก้มลงจดอะไรบางอย่างลงในแฟ้ม.....
แต่สิ่งที่เป็นจุดสำคัญที่สุดในที่แห่งนี้...... สิ่งทำให้เธอทึ่งและรูสึกเป็นบุญตาที่ได้เห็นที่สุดก็คือ สิงโตหนุ่มรูปร่างสง่างามที่ถูกเลี้ยงไว้ในทุ่งหญ้า............กล้ามเนื้อของมันเด่นชัด.......ขนทุกเส้นเป็นสีขาวนวลประกายเงางามราวกับผ้าไหม....... เล็บเท้าปละปลายจมูกเป็นสีดำสนิท.........ดวงตาสีนิลงามที่จ้องมองมาทางเธอนั้นเป็นประกาย.........มันคือสิงโตที่สบายที่สุดและมีค่ามากที่สุดก็ว่าได้......
“อึ้งใช่ไหมคาเรน รู้ไหมว่าฉันอยากมีไอ้นั่นเหมือนของมัน ” เขาพูดแล้วจ้องมาทางเธอ
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“ ดอนฝากคำทักทายมาให้คุณ พร้อมกับข้อแลกเปลี่ยนเพื่อผลประโยชน์ของคุณ และก็อดซันของเขา ”
คาเรนเปิดประเด็นเมื่อทั้งสองนั่งอยู่ในห้องรับแขก
“ ว่ามา” บรูโนพูดพลางจิบวิสกี้
“ได้ข่าวว่า พักหลัง ๆ นี่ภาพยนตร์หลายเรื่องของคุณไม่ประสบผลสำเร็จเท่าไร ”
“ ก็ขาดทุนไปเยอะเหมือนกัน แต่ก็เข้าเนื้อไม่มากหรอก” เขาตอบปัด ๆ
คาเรนยิ้ม “ ตอนนี้ได้ข่าวว่าคุณกำลังลงทุนกับหนังเรื่องใหม่ ” เธอถามต่อ
“ ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังจะลงทุนเรื่องเกี่ยวกับสงคราม” เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจมันมากนัก
“แล้วรู้สึกว่า ต้นทุนเรื่องนี้สูงมากด้วย” คาเรนต่อ
“ ดังนั้น เราขอยื่นข้อเสนอให้คุณพิจารณา นักแสดงในภาพยนตร์เรื่องนี้ใหม่ ทามากิ ไดสุเกะ เป็นนักแสดงที่โด่งดังมากในเอเชียตอนนี้ เขาเป็นตนที่มีพรสวรรค์มาก ทั้งความสามารถและหน้าตาถือว่าโดดเด่น และทุกคนก็เห็นว่าเขาเหมาะที่สุดในบทนำของเรื่องนี้ด้วย.....อีกอย่าง......ถ้าคุณสนับสนุนเขา เราก็จะช่วยเหลือคุณในเรื่องเงินทุน”
“แต่ฉันเซ็นสัญญากับดาราคนอื่นไปแล้ว แล้วตอนนี้ก็เริ่มถ่ายทำกันแล้วด้วย” เขาตอบด้วยน้ำเสียงส่อแววโมโห
“คุณไม่ชอบไดสุเกะใช่ไหม”
ดูเหมือนคาเรนจะพูดตรงจุด บรูโนลุกขึ้น ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ กำมือแน่นอย่างไร้เหตุผล
“อย่าพูดชื่อไอ้หมอนั่นให้ฉันได้ยินอีก” เขาตะโกนใส่หน้าคาเรนด้วยความโมโหสุดขีด
“ ใจเย็น ๆ สิคุณบรูโน ไม่เห็นเลยว่าเขาจะสร้างเรื่องเดือดร้อนให้คุณตอนไหน อีกอย่าง หนังที่เขาเคยแสดงให้คุณก็ทำให้คุณได้กำไรเท่าตัว” คาเรนพูดเรียบ ๆ
“ แล้วแกรู้ไหม ฉันคนนี้อุตส่าห์เก็บนังเมร์รี่.....เชอร์รี่ มาจากซ่อง.... ฝึกให้มันร้อง....ฝึกให้มันแสดง จนมันกลายเป็นดาวเด่น....แต่นังนั่นมันก็เปิดตามไอ้ยุ่นนั้นไป ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงแค้นสุด ๆ จ้องมาทางเธอด้วยสายตาดุร้าย
คาเรนจ้องตอบอย่างแทงทะลุ ชายคนนี้ เป็นถึงเจ้านายคนนับแสน มีธุรกิจมูลค่าหมื่นล้านอยู่ในกำมือ แต่ยังแยกการบริหารเพื่อสร้างกำไรในธุรกิจกับเรื่องคาวโลกีย์ไม่ออก มิหนำซ้ำยังเก็บอารมณ์ไม่เป็นอีกด้วย
“ ไป แก แกออกไปซะ ไปบอกไอ้แก่นั่นว่า ชั้นไม่ตกลง” เขาตะโกนใส่คาเรนแล้วชี้มือไปทางประตู
“ เราให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
“ออกไป กลับไปบอกนายแกว่า ชั้นไม่กลัวมัน แล้วบอกไอ้กระจอกหน้าจืดนั่นด้วยว่า ถ้ามันยอมกราบเท้าชั้นออกทีวีละก็ มันจะได้แสดงหนังโว้ย”
คาเรนถอนหายใจอย่างเบื่อโลก เธอยังคงดูเยือกเย็น
“ถ้างั้น ฉันคงต้องทำตามทางของฉัน” เธอตอบเรียบ ๆ แล้วเดินจากไป
“เทลดอร์ส แกนี่มันโง่จริง ๆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับชั้น” เธอพึมพำกับตัวเอง
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
บรูโน เทลเดอร์ส......มักจะนอนคนเดียวเสมอแม้ว่าเตียงของเขาจะใหญ่เท่ากับครึ่งหนึ่งของสระว่ายน้ำก็ตาม.......เว้นแต่ว่าบางวันเขาจะหิ้วเด็กผู้หญิงอายุสิบสองสิบสิบสามมา “สอน” เรื่องบนเตียงบ้าง
ใบหน้าของลูกน้องมาเฟียคนนั้นยังคนวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเขา......ในใจลึก ๆ แล้วเขาก็กลัวแววตาแทงทะลุของหล่อน........แต่เขากับหล่อนมันคนละระดับ...... อย่างหล่อนคงต้องคลานมาหาเขาเหมือนอีตัวทั่วไปแน่ ๆ แค่เพียงเขาเอาเงินมาล่อ...... เขาผ่อนลมหายใจแล้วค่อย ๆ หลับตา ในที่สุดเขาก็หลับไป........
เสียงเพลงจากห้องโถงดังขึ้น........บรูโนสะดุ้งตื่น...... เขาหัวเสียที่มีคนมาทำลายช่วงเวลาอันแสนสุขของเขา...... ที่ปลายเตียงมีอะไรบางอย่างวางอยู่...... เขาเอามือคลำ ๆ วัตถุนั้น......ทันทีที่เขาสัมผัสกับขนนุ่ม ๆ หัวใจของเขาก็ตกลงไปถึงเท้า.........พยายามภาวนาไม่ให้มันเป็นเหมือนที่เขาคิดไว้เมื่อพยายามคลำหาสวิตซ์ไฟ..........แต่เมื่อไฟสว่างขึ้นเขาก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ.....
หัวสิงโตหนุ่มสุดที่รักของเขาวางอยู่ที่ปลายเตียง...........เลือดสีดำแห้งเกรอะกรังบนผ้าปูที่นอน.......... เส้นเอ็นสีขาวปรากฏชัด............ดวงตาใสเป็นประกายนั้นขุ่นมัวเหมือนผลไม้ที่กำลังเน่า ............ น้ำลายฟูมปาก......... ที่ปลายจมูกมีคราบเลือดปนฝ้าน้ำลายติด........... ภาพนี้ทำให้เขาแทบลมจับ......... ความรูสึกในตอนนี้คือเหมือนใครเอามีดมากรีดหัวใจของเขาแล้วกระชากมันออกมาจากอก....
เขาร้องเรียกหัวหน้าคนรับใช้ให้โทรศัพท์เรียกแพทย์ประจำตัวของเขามา...... เขาช็อกอย่างมาก...... มันเป็นคนพรรค์ไหนที่ทำลายสัตว์ราคาสิบล้านดอลลาร์แถมมีตัวเดียวในโลกได้โดยไม่มีการเตือนซักคำ..........ความอำมหิตและความไม่ยี่หระกับคุณค่าใด ๆ ทั้งสิ้นเช่นนี้แสดงว่าคนที่สั่งให้ทำต้องคิดว่าตน....คือกฎหมาย..... และเป็นแม้พระเจ้าของตนเอง...... คนคนนี้ต้องมีอำนาจและเล่ห์เหลี่ยมมากที่ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเขาหมดความหมาย ...... เพราะจากการสอบสวนคนพวกนี้ล้วนแต่บอกว่า ไม่รู้ .... ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น.... มิหนำซ้ำผลการชันสูตรศพของสิงโตยังพบว่ามันถูกวางยาก่อนถูกตัดหัว เขาสั่งให้ลูกน้องฝังมันอย่างลับที่สุดและปล่อยข่าวว่า มันตายเพราะแพ้อากาศ ............
........ แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามา ภาพสายตาแทงทะลุของสาวน้อยนั้นเด่นชัดในความคิด.........
............คาเรน คาร์ลิสโตนา.............
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
คาเรนทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้เบื้องหน้าดอน เฟเดอร์ริก คาร์ลิสโตนา............ ภายนอกเขาเป็นชายสูงอายุเจ้าเนื้อท่าทางใจดี............แต่แท้จริงแล้วเขาคือสุดยอดเจ่าพ่อมาเฟียผู้ได้รับสมญาว่า......
............พระเจ้าแห่งพระเจ้า.......... หรือก็อด ออฟ ก็อด......... เขาเป็นผู้ที่ควบคุมทุกกิจการใต้ดินในอเมริกาและอีกครึ่งโลก............. เขามีอำนาจเปรียบเหมือนพระเจ้า......... ด้วยบรรดาลูกน้อง.... เงิน...... และอิทธิพล......... ทุกคนไม่ว่าปรารถนาสิ่งใดก็จะสมหวังเมื่อของร้องเขา........ แต่สิ่งที่ต้องตอบแทนแก่คน ๆนี้ .........คือมิตรภาพและต้องทำทุกอย่างที่ดอนคนนี้ต้องการ....... แต่ที่สำคัญ ....... เขาเป็นครูผู้ถ่ายทอดทุกเล่ห์เหลี่ยมและวิธีบริหารทุกอย่างให้สาวน้อยเบื้องหน้าผู้เป็นเบรนของเขา..............
“เป็นไง เหนื่อยไหมคาเรน ” เขาถามเธอด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าหมอนี่หัวดื้อสุด ๆ เลยค่ะ” เธอตอบพลางจ้องมาที่เขา
“แล้วจะสำเร็จไหมล่ะ” เขาถามเธอต่อ
“ เดี๋ยวคุณตาก็รู้ค่ะ” เธอตอบเหนื่อย ๆ
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น .......... คาเรนยิ้มแล้วกดปุ่มเปิดลำโพงให้ตาของเธอได้ยินการสนทนานี้ด้วย...............
“นังปีศาจ แก แก” เสียงของบรูโนดังขึ้นทันทีที่เธอกดปุ่มรับสาย แล้วเขาก็ตะโกนด่าเธอด้วยคำที่แสนจะหยาบต่อ ทำเอาสองคนในห้องเงียบกริบ
“เออ กูให้ไอ้ยุ่นนั่นแสดงก็ได้โว้ย”เขากัดฟันพูดแล้วกระแทกหูโทรศัพท์ดังปัง
คาเรนถอนหายใจ “ หนูไม่ชอบวิธีแบบนี้เลยค่ะ น่าจะพูดกันด้วยเหตุผลมากกว่า ทีนี้หนูไปญี่ปุ่นคนเดียวได้แล้วใช่ไหมค่ะ ”
ดอนยิ้ม “ ไปได้แล้ว แน่ใจนะว่าไม่เอาสิบนักฆ่าของตาไปด้วยซักคน เผื่อต้องซัดกับพวกมัน”
“ ไม่ละค่ะ เดี๋ยวคนกวาดถนนที่ญี่ปุ่นต้องเก็บศพแทนจะเก็บขยะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ แน่ใจนะว่าหลานยอมลดตัวเป็นเบรนของเจ้าฮาซึกิ หลานน่าจะไปเป็น ก็อดที่ญี่ปุ่นแทนมันมากกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นหนูก็แก้แค้นลำบากสิคะ” เธอตอบกวน ๆ
“อย่าลืมที่ตาบอกนะ เบรนห้ามมีความรัก ” เขาเตือนสาวน้อยด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ดอน เฟเดอร์ริก ถอนหายใจ ไม่นานนักประตูก็เปิดออก ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาให้ห้องและนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“มีอะไรหรอเปรโด” เขาถามเอื่อย ๆ
เปรโด เคลโมวาเป็นก็อดไนท์มือหนึ่งของเขา ไนท์ร่างยักษ์คนนี้เป็นเหมือนมือซ้ายของเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลเป็นและผิวกรำแดดนั้นบ่งบอกถึงประสบการณ์และความชำชองทุกวิธีการฆ่าของเขา แววตาดุร้ายวาวโรจน์นั้นสามารถทำให้คนที่จ้องมองเข่าอ่อนได้
“ท่านไว้ใจคาเรนหรือ เด็กคนนี้เป็นลูกใครท่านก็น่าจะรู้”
“ นังคาเรนมันฉลาด และเชื่อใจฉันมาก มันคิดว่าฉันเป็นพระเจ้าของมัน ตราบใดที่ไม่มีใครปาก
พล่อยความจริง มันก็ยังเป็นเบรนที่ดีที่สุดของฉัน ” ดอนตอบเรียบ ๆ
เปรโดมองนายตัวเองอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
“ ฉันพูดให้มันฟังทุกวันตั้งแต่มันอายุสามขวบว่า คนที่ฆ่าพวกมันคือพวกอาซากาว่า” ดอนพูดเรียบ ๆ “ แต่ถ้านังคาเรนมันทรยศ เรารับมือลำบากแน่ ” เปรโดต่อ
“ไม่มีทาง” พระเจ้าแห่งพระเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทำเอาอัศวินผู้ไม่เคยกลัวใครเย็นวาวถึงสันหลัง
ความคิดเห็น