My Destiny นางฟ้าของผม

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2

เช้าวันต่อมา ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเพลียงัวเงียและอยากนอนต่อ ผมจึงเหลียวไปดูนาฬิกา ซึ่งมันบอกว่า

เวลานี้เช้าแล้ว ผมจึงลุกไปดูอาการของเมย์ เธออาการดีขึ้นมากกว่าเมื่อวาน ผมจึงไปล้างหน้าแปรงฟันเพื่อไปซื้อ

ข้าวต้มให้เธอรับประทานไม่งั้นผมคงโดนเธอโวยวายใส่อีกเป็นแน่

"ร้านข้าวต้มอยู่ไหนกันนะ?" ผมพึมพำๆแต่ก็ไม่เจอร้านข้าวต้มแต่กลับกลายเป็นเจอร้านขายโจ๊กแทน ผมเห็นว่าไม่

มีร้านข้าวต้มแล้วผมจึงต้องทำใจซื้อโจ๊กให้เมย์แทน เมย์เกลียดโจ๊กมากๆซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่เวลาผมทำ

โจ๊กให้เธอกินเธอมักจะปัดถ้วยหล่นพื้นจนแตก แต่ครั้งนี้เธอคงไม่มีทางแน่ผมจะพยายามทำให้เธอกินโจ๊กให้ได้

"โจ๊กร้อนๆใส่ไข่ถุงนึงครับ" ผมสั่งโจ๊กใส่ไข่หนึ่งถุง ผมยืนคอยไม่ถึง 2 นาทีร้านนั้นก็ทำโจ๊กใส่ถุงให้ผมเสร็จแล้ว

ผมจ่ายเงินแล้วรับถุงโจ๊กร้อนๆแต่ไม่ถึงขั้นร้อนมากเพราะกว่าจะไปถึงห้องเมย์โจ๊กก็คงอุ่นแล้ว ระหว่างที่ผมเดินไป

หาเมย์ที่โรงพยาบาลนั้นผมรู้สึกมีใครสะกดรอยตามผมมา ผมจึงรีบสาวเท้าเดินอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้ไปถึงห้อง

ของเมย์ให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมนั้นจะเกิดเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น ผมเดินถึงห้องเมย์ทันเวลาก่อนเมย์จะตื่นและก่อนที่

โจ๊กจะเย็นและไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับผม ผมจึงเทโจ๊กใส่ถ้วยและเอาไปอุ่นให้มันเกือบร้อน ระหว่างผมอุ่นโจ๊กนั้น

ผมก็ปลุกเมย์

"คุณหนูครับ...ตื่นได้แล้วนะครับ" ผมปลุกเธอด้วยเสียงที่อบอุ่น

"อืมมม...ฉันรู้แล้ว...ขอนอนต่ออีกซักพักนะ" เธอตอบผมมาด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย ผมจึงให้เธอนอนต่ออีกซักพัก

ผ่านไปไม่นานนักโจ๊กก็อุ่นเสร็จ ผมจึงปลุกเมย์อีกครั้ง

"คุณหนูครับ..ตื่นได้แล้วนะครับ เดี๋ยวข้าวต้อมจะเย็นหมดนะครับ" ผมเอาของโปรดของเธอมาล่อให้ตื่นซึ่งมันก็ได้

ผล เธอลุกขึ้นทันที แล้วหันมามองผม

"ข้าวต้มหรอ!?!" เธอถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ

"เปล่าครับ....ผมบอกว่า โจ๊ก" ผมบอกเธอซึ่งผมเห็นสีหน้าเธอบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างแรง ผมจึงอธิบายกับเธอว่า

หาร้านข้าวต้มไม่ได้จึงซื้อโจ๊กมาแทน ซึ่งเธอก็ยอม แต่สีหน้าของเธอก็ยังบ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ดี

"มา..ฉันป้อน" ผมค่อยๆเป่าโจ๊กและป้อนให้เธอกิน แต่เธอมองหน้าผมถึงขั้นจ้องเลยก็ว่าได้

"เอา..อ้าปาก" แต่เธอไม่ทำตามผม เธอก็จ้องหน้าผม จ้องจนตาแทบไม่กระพริบ

"ฉันว่านายดูแปลกๆนะ ฉันบอกว่า ไม่ชอบโจ๊ก แต่นายก็ซื้อมาป้อนฉันซะอย่างงั้น" เธอบอกผม ผมก็เลยบอกเธอ

อีกครั้ง

"ก็ฉันบอกว่า หาร้านข้าวต้มไม่ได้เลยซื้อโจ๊กมาแทนไง" ผมบอกเธอ เธอเลยยอมกินโจ๊กที่ผมซื้อมา เธอกินจน

หมดแล้ว ผมจึงบอกเธอว่า

"เดี๋ยวฉันไปถามหมอก่อนนะว่าเธอกลับบ้านได้รึยัง" ผมยิ้มให้เธอก่อนถาม กลังจากนั้นผมก็กลับมากับหมอเพื่อมา

ตรวจดูอาการของเธอ

"กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ อาการของเธอดีขึ้นมากเลยล่ะครับแต่ต้องระวังหน่อยนะครับ อย่าให้เธอเครียดเกินไป"

ผมจึงบอกขอบคุณคุณหมอแล้วหมอก็ออกจากห้องไป

"ไชโย~! ได้กลับบ้านแล้ว!" เมย์ตะโกนลั่นห้อง ผมจึงหัวเราะเธอเบาๆ

"หัวเราะอะไรยะ? ก็ฉันดีใจนี่นา" เธอหน้าแดงและลุกขึ้นจากเตียงไปเปลี่ยนชุดทันที เมย์ใช้เวลาเปลี่ยนชุดไม่ถึง

สิบนาที ผมกับเธอก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย