คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่สี่ ความรักบังคับไม่ได้02
เรือนอนายำไม่เล็ไม่ให่ มีสอห้อนอน ห้อโถและานเรือน ส่วนรัวอยู่ทา้านหลั ีระแนไผ่เป็น่อ ไว้แวนสิ่อ มีู้ับ้าวั้อยู่อีฝั่ิผนัเรือน ส่วนห้อน้ำสร้าแยไปทา้านหลั ห่าออไปราวสิบเมร
หลัอาบน้ำผลัเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นายำึัวนายหนุ่มไปยับ้านอน้อสาวเพื่อร่วมรับประทานอาหารเย็น เนื่อาในเรือนไม่มี้าวสารและอาหารส ประอบับไม่ไ้พบหน้าันนานและ้อารส่่าวเรื่อบุรายให้นารับทราบ้วย
บนเรือนอนายสอนั้สำรับสุราไว้บาส่วน อรรถพลมอไปทารัวที่อยู่้านหลั เพราะมีเสีย๊อแ๊แว่วออมา รนั้น วามเพ่มอแผ่นหลัเรียวเอวอิ่วที่นั่อยู่หน้าเาอั้โล่
มอาทรวทราว่าน่าะยัสาว เาพอำไ้ว่านานเยเล่าให้ฟัว่านายบุนมีน้อสาวนหนึ่ที่ยัไม่ออเรือน
‘น่าะใ่’
“มาๆ นาย่า มานั่ิน้าวัน” นายสอนวัมือเรียนายหนุ่ม่อนะหันไปทารัวที่เาเพิ่ละสายามาเมื่อสัรู่ “เสร็หรือยับัว ลุำับนาย่ามาแล้วนะ”
“เสร็แล้ว๊ะพ่อ”
สิ้นเสียหิสาวที่ั้หน้าหุหาอาหาร็ยถาสัะสีใบให่ออมา ทำเอาายหนุ่มแทบหยุหายใเมื่อเห็นใบหน้าามอ่อนเยาว์ มอูหล่อนัแวาสำรับ ่อนะนั่ร่วมรับประทานอาหาร่ำ้วยัน
“นี่ลูสาวผม ื่อบัวแ้ว” นายสอนหันไปมอบุรสาวแล้วเอ่ยว่า “นี่นาย่า มาส่ลุแล้วะอยู่้วยสัสอสามวัน”
หิสาวนามบัวแ้วยมือึ้นไหว้
“ระยะนี้ลุับนาย่าอาะมาิน้าว้วยสัสอสามวัน บัวทำเผื่อไว้้วยนะ”
“๊ะพ่อ”
“ไม่เป็นไรอ อแ่้าวสารสัหม้อ ถ้าเหลือเี๋ยวันะเอามาืนให้”
“ไม่เป็นไรอพี่ำ เอาอย่านี้ถ้าวันไหนพี่ไม่สะว ันะให้บัวเอา้าวไปส่็แล้วัน”
“เอาอย่านั้น็ไ้”
อรรถพลนั่ทาน้าว พลาลอบมอบัวแ้วเป็นระยะ่อนะสลับไปสนทนาับนายสอน นายำ รวมถึนาบัวอน หลัรับประทานเสร็็ื่มเหล้าันเล็น้อย่อนะอัวลับไปพัผ่อน
ยามเ้าอาารยัเย็นยะเยียบ เพราะหมู่บ้านนี้อยู่ในหุบเา อรรถพลมอูม่านหมอหนาและไอเมลอย่ำบบัทิวเา มือหนาระับผ้าห่ม่อนะเหลือบไปเห็นเาร่าหนึ่เินมาามถนน
พอร่านั้นเามาใล้ หัวใออรรถพลใเ้นึ้นมาเสียื้อๆ บัวแ้วเป็นสาวรุ่นรูปร่าหน้าาอ้อนแอ้น ผิวาวนวลเนียน ใบหน้าสวยหวานอย่าที่เาไม่เยเห็นมา่อน
ยิ่ยามหล่อนแย้มยิ้ม โลทั้ใบ็สใสึ้นมา
“อ้าวนาย่า ื่นแล้วหรือ๊ะ”
“รับ”
นับว่าเป็นรั้แรที่อรรถพลพึพอใหิสาวมา บัวแ้วเอ็เ่นัน หล่อนประทับใเาเพราะรูปหล่อสะุา ไม่เหมือนนหนุ่มในหมู่บ้าน หรือหมู่บ้านอื่นที่เยเอ
“นาย่าเป็นนฝั่นั้นใ่มั้ย๊ะ”
“รับ”
“แล้วนาย่ามาทำานที่นี่นานหรือยั ันไม่เยเห็นหรือไ้ยินลุเล่าให้ฟัเลย”
“อ้อ ผมเพิ่มาไ้สัพั พอสนิทับลุำบ้าเลยอาสามาส่ เพราะ้าวอแเยอะ”
บัวแ้วนั่ฟัเาเล่าพลันวาเป็นประายเมื่อายหนุ่มเล่าให้ฟัถึเรื่อราวในฝั่นั้น านาทีเป็นั่วโม าั่วโมเป็นหนึ่วัน อรรถพลรู้สึแล้วว่านเออบสาวน้อยแสนสใสรหน้าเสียแล้ว
ยามสาย ท้อฟ้าเริ่มเปิ แ่ยัมีเาเมเทาลุม นายหมู่บ้านเินมายัท้ายหมู่บ้าน อร้อายหนุ่มให้ไป่วยนในหมู่บ้านทำถนน เพราะเมื่อืนฝนหนั ทำให้ถนนา อาเป็นอุปสรร์ให้ทั้เาและนายำ้อิแหที่หมู่บ้านไ้
อรรถพลวาามอนหนุ่มและแ่่วยันนหินนไม้ไปถมรุา เาเห็นว่าหาทำแบบนี้พอมีฝน ถนนอาะาเหมือนเิมึระิบับนานำเบาๆ
“าโพๆ มานี่หน่อย”
“อะไรรึ” าโพหรือนายหมู่บ้านเินมาหานาย่าหนุ่มและพรานป่า
“นาย่าว่าถ้าทำแบบนี้ถนน็ะาเหมือนเิม เาอยาใหุ้ทาน้ำ านั้น็ีไม้ั้นันินไว้ เอาหินมาอสุมรฝาไม้ ส่วน้าบนให้เอาไม้หนาๆ พาทำทาแล้ว่อยถมหน้าิน”
“ทำแบบนั้นะไม่ยุ่ยารึ” าโพหันไปทาวยหนุ่ม
“ถ้าเทียบับทุน้อมาเสียเวลาทำทาบ่อยๆ ผมว่าุ้ม่านะ นายโพูรนั้นสิ” เาี้ไปยัห้วน้ำ้าทา “รนั้นน่าะเป็นทาน้ำไหลาเนิน แ่เราสร้าถนนวาทาน้ำ พอฝน น้ำบนเนิน็ไหลมาามทาเิม พอเอถนนมันไม่รู้ะไปไหน็ท่วมัอยู่รนี้ ระทั่มีน้ำบาส่วนไหลึมลไป้านล่าเาะนำทา น้ำส่วนอื่นๆ ็ไหลามทันที ทำให้ถนนาอย่าไร”
“อ้อ”
“แทนที่เราะถมถนนวาทาน้ำน้อมา่อมบ่อย ทำไมเราไม่ทำทาให้น้ำไหลไปแทนละ อีอย่าอนที่ผมับรถผ่านา ิว่าน่าะเป็นินเหนียว ถ้าเานินเหนียวมาโบแทนาวให้หินยึับไม้็น่าะทำให้รนี้แ็แรึ้น”
ส่วนไม้แผ่นหนาอาลำบาหน่อย แ่ถ้ามีไม้แผ่นบา็พอ่วยไ้ หรือถ้านายบ้านเห็นว่ายาเินไป ผมแนะนำให้ัไม้ไผ่ ทะลวไส้ลามาสัหลายลำวาเป็นท่อให้น้ำไหลผ่านแทน
“อย่าแรน่าะยุ่ยาเินไป ผมว่าอนนี้อย่าที่สอน่าะ่ายว่า” นายโพพู่อนะหันไปสั่นหนุ่มให้พาันไปัไม้ไผรวมาทำทาระบายน้ำ ส่วนอีลุ่มไปุินเหนียวมาสัห้าหาบ
อรรถพล้าวเท้าออไป่วยนที่เหลือุิน โยอยแนะนำและถามหาหิน้อนให่หรือนาเหมาะมือที่ทุนะสามารถหามาไ้มาให้อีทา
“เอามาทำอะไรรึนาย่า”
“ผมะเอามาถมันินไม่ให้ินที่เราะถมไหลอออนฝน ทำแบบนี้ถนนน่าะใ้านไ้นานึ้น ีว่าทุน้อมา่วยัน่อมบ่อยๆ นะรับ”
“อ้อ แบบนี้นี่เอ”
บัวแ้วเอ็ใ่ะยืนเย หลัไ้ยินเาอธิบาย็ัวนเพื่อนๆ ไปเ็บ้อนหิน ว่าที่อรรถพลและาวบ้านะ่วยัน่อมถนน็ปาไปเือบั่วโม ระนั่น็ยัร่วมใเพราะหวัว่ารั้หน้าะไ้ไม่้อมาเสียเวลา่อมถนนแบบนี้อี
ายหนุ่ม่วยทุน่อมถนน ทั้ยัสั่ารให้วาแนวท่อและแนะนำเทนิพื้นานให้ทุนทราบ พอ่อมผิวถนนเสร็ พวผู้หิ็่วยันเรีย้อนหินและโป๊ะินเหนียวยึให้แ็แร
“ีริๆ ที่นาย่าแวะมาเที่ยวที่นี่” บัวแ้วยิ้มให้เาและประทับใในัวอายหนุ่มมาึ้น
อรรถพลยิ้ม่อนะเหลียวไปมอหิสาว้าาย มอูมือู่เล็ที่เปลอะเปื้อนินโลน ่อนะัสินใหยั่เิู “ีแล้วอบมั้ย”
“เอ๊ะ” บัวแ้วเยหน้าึ้นมอ พอเห็นวาู่มับ้อพร้อมันรอยยิ้มรุ้มริ่ม็อหน้าแไม่ไ้ “นาย่า”
“พลรับ ผมื่ออรรถพล เรียนผมว่าพลนะ”
“เออ”
“นะรับ”
“็ไ้่ะุพล แล้ว…” สาวน้อยอยาถามแ่็เินอายเหลือเิน
“พี่็อบเรานะบัว ไม่รู้ว่าบัวะเื่อเรื่อรัแรพบมั้ย แ่ับพี่ บัวเป็นนนั้นริๆ”
อรรถพลไม่ิเลยว่าเาะหลุมรัสาวน้อยรหน้า แ่็อย่าว่าวามรัมันบัับไม่ไ้ แม้แ่ในป่าเา เา็หลุมรัไปแล้ว
ความคิดเห็น