นานาภาคพิเศษ

ลำดับตอนที่ #4 : รักเธอเสมอชั่วนิจนัรันดร์ สร้อยทองคล้องรัก

ตอนพิเศษ สร้อยทองคล้องรัก

ใต้ศาลาดอกพวงคราม หญิงสาวสองวัยนั่งก้มหน้าทำขนมสำหรับใส่บาตรในวันคล้ายวันเกิดของคุณยายหนู มารดาของนางนวลจันทร์ในวันพรุ่งนี้ นางนวลจันทร์เงยหน้าขึ้นหลังจากก้มทำขนมจนเมื่อยคอ สายตาพลันแลเห็นสร้อยทองเส้นเล็กบนคอของหญิงสาวผมสั้นกุดก็ขมวดคิ้ว

เธอจำได้ว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของบุตรชาย ที่ตนได้รับมาจากคนคนนั้นเมื่อนานมาแล้ว

“กระต่าย”

“ค่ะแม่”

“อาร์ตให้สร้อยเหรอ”

นิ้วเรียวเล็กแตะสร้อยทองบนลำคอก็หัวเราะแห้งๆ ออกมา “เปล่าค่ะ ตอนแรกอาร์ตบอกว่ายกให้ แต่ต่ายเห็นว่ามันแพงเกินไป เขาเลยบอกว่าให้ยืมจนกว่าจะขอคืน”

“อ้อ”

“จริงด้วยสิ คราวก่อนที่ไปวังพงศ์ระพี คุณหญิงก้อยเธอก็ถามเรื่องสร้อยนี้เหมือนกัน ท่านบอกว่าเหมือนสร้อยในชุดเครื่องทองของสามี”

“เหรอ”

“ค่ะ แต่ท่านบอกว่าอาจจะแค่เหมือนกัน เลยไม่ได้พูดอะไรอีก”

“อ้อ”

“แต่แม่คะ จะว่าไปอาร์ตกับคุณชมชาญหลายชายของคุณหญิงก้อยนี่หน้าเหมือนกันเลยนะคะ ถ้าต่ายไม่เคยทำงานกับเขามาก่อนคงคิดว่าอาร์ตกับคุณชาญเป็นพี่น้องกันแน่ๆ แถมหน้าอาร์ตนี้เหมือนคุณชายฉัตรอย่างกับเคาะบล็อกแหนะ”

นางนวลจันทร์พอฟังจบก็ชะงักมือเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนลมหายใจยิ้มให้กวิสราบางๆ

“ต่าย คนบนโลกมีตั้งเจ็ดพันล้าน จะหน้าเหมือนกันสักร้อยคนก็ไม่แปลก ดูอย่างแม่สิ น้ารุ่งบอกว่าเคยเห็นคนหน้าเหมือนแม่ที่ต่างจังหวัดเลย แถมผู้หญิงคนนั้นมีลูกตั้งห้าหกคนแหนะ”

“โห ที่แม่พูดมาก็จริง สงสัยหนูคงคิดไปเองว่าบางทีอาร์ตอาจเป็นลูกหลานวังพงศ์ระพีก็ได้”

“จ๊ะ แค่คิดนะ อย่าเอาไปเทียวพูดเชียว”

“ไม่หรอกค่ะ กลัวกลากกินหัว”

นางนวลจันทร์หัวเราะหึๆ ให้หญิงสาวก่อนจะไล่ให้เธอออกไปทำธุระกับบุตรต่อแล้วกลับมานอนค้างด้วยกันที่บ้านตอนค่ำ

ลับร่างของกวิสราไปแล้ว หล่อนถึงได้ถอนหายใจออกมา เหลียวมองท้องฟ้าสดใสยามบ่ายของฤดูฝน

'วันนี้แล้วเหรอ'

หล่อนหวนคะนึงถึงเรื่องราวเก่าก่อนเมื่อนมนาน วันนี้เมื่อสามสิบสี่ปีที่แล้ว ตอนที่หล่อนยังเป็นหญิงสาวเยาว์วัยเข้าไปรับจ้างทำงานกับเพื่อนที่วังพงศ์ระพี

ณ วังพงศ์ระพีแสนสง่างามแห่งนั้น ก่อเกิดเรื่องราวความรักผิดศีลธรรมระหว่างหล่อนและหม่อมหลวงปรีดิวัฒน์ พงศ์ระพี บุตรชายคนรองของหม่อมราชวงศ์ปวิมล พงศ์ระพี และหม่อมราชวงศ์ประดิษฐ์ฉัตร พงศ์ระพี

หม่อมหลวงหนุ่มนักเรียนนอกที่กำลังจะเข้าพิธีเสกสมรสกับหม่อมหลวงคนหนึ่ง

วันนี้เมื่อวันนั้น เขาและหล่อนต่างสบประสานสายตากัน บังเกิดเป็นรักแรกพบต่างชนชั้นขึ้นมา

เพราะความอาลัยสิเหน่หา ทำให้หล่อนและเขาถลำลึกเข้าไปในบ่วงบาปก่อกำเนิดโซ่ทองคล้องใจขึ้นมา ขณะที่หม่อมหลวงสาวผู้เป็นภรรยากำลังตั้งครรภ์แก่

ไม่นานนักหล่อนก็ตั้งท้อง หม่อมหลวงหนุ่มพอทราบก็บังเกิดความยินดีระคนทุกข์ นวลจันทร์เองรู้สึกผิดบาปจึงขอตัดใจลาจากชายหนุ่มคนรักไป

ก่อนจาก ปรีดิวัฒน์ พงศ์ระพีมอบสร้อยทองเส้นหนึ่งให้หล่อน บอกว่าของชิ้นนี้บิดามอบให้ตนก่อนสิ้นใจ บอกเขาให้มอบให้แด่คนที่รักจริง แทนท่านที่ไม่มีโอกาสมอบให้คนรักของท่าน

ดังนั้นสร้อยเส้นนี้จึงส่งต่อมาถึงบุตรชายของหล่อน เพื่อมอบต่อให้คนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ

บัดนี้ล่วงเลยมาสามสิบสี่ปีแล้ว หม่อมหลวงหนุ่มผู้นั้นก็ลิ้นชีพจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำแจ่มชัดในใจหล่อน พร้อมบ้านหลังนี้ที่เขาซื้อไว้เป็นชื่อหล่อน ให้หล่อนและลูกได้อาศัยและเติบโต

นวลจันทร์เรียงขนมกลีบลำดวนใส่โหลแก้ว แยกไว้สำหรับใส่บาตรไว้ต่างหาก ส่วนอีกโหลเล็กๆ หล่อนจะนำไปให้เขาที่ห้องนอน

ที่หัวนอนนั้น หล่อนยังคงเก็บรูปถ่ายเล็กๆ ไว้ ทั้งแบ่งอีกใบให้เจษฎากรเก็บไว้ย้ำเตือนตนเอง

'คุณวัฒน์คะ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมา ขอบคุณเหลือเกิน'

จบ