คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนี...
ณ มหาวิทยาลัย ปลาฉลามน้อย “หยุดก่อนค่ะ” เสียงที่ฟังแล้วหวานหูแทนที่จะรำคาญดังขึ้นจนคนในมหาลัยหันมามองกันเต็มไปหมด “เธอมีอะไรเพนนี” “รุ่นพี่ค่ะฟังฉันก่อนน่ะค่ะ” “เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นฉันเข้าใจว่าไอดอลของเธอหล่อ ดูดี แต่มันจะไม่มากไปหน่อยหรอที่เธอเห็นไอดอลดีกว่าแฟนของเธอเพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย เราเลิกกัน” คำพูดที่ออกมาจากรุ่นพี่ถึงกับทำให้เพนนีแทบจะทรุดลงกับพื้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนบอกเลิกแต่เป็นครั้งที่5แล้ว ทั้งที่เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ตัวเล็กเรียนเก่ง เรียกว่านิสัยดีมากๆเลยทีเดียวแต่ผู้ชายที่คบกับเธอกลับบอกเลิกเธอทุกคนเลย “แกยัยเพนนีที่อยู่คณะแพทย์ฯโดนบอกเลิกอีกแล้วว่ะ สงสัยแฟนคงรำคาญที่เวลามีคอนฯเกาหลีก็คงลากแฟนไปดูด้วย สนใจดารามากกว่าแฟนก็สมควรแล้วล่ะ” “เธอหยุดนินทาเพนนีเดี๋ยวนี้น่ะ” เสียงของน้ำฟ้าดังขึ้นเมื่อเธอทนไม่ไหวที่ต้องมานั่งฟังเพื่อนสนิทของเธอถูกนินทา “อ๋อทาสรับใช้ของยัยเพนนีนี้เอง” “เธอว่าใคร?” “ก็เธอไง ยัยน้ำฟ้าทำเป็นปกป้องกัน แต่จริงๆฉันรู้มาว่าเธอก็แอบชอบรุ่นพี่คนนั้นอยู่เหมือนกันนี่” “น้ำฟ้าไม่ใช่ทาสรับใช้ใครทั้งนั้น” “เพนนี” “พวกเธอลืมไปรึเปล่าว่าโรงเรียนที่พวกเธอเรียนอยู่น่ะพ่อของน้ำฟ้าเป็นเจ้าของอยู่ รึว่าอยากมีปัญหากับพ่อของน้ำฟ้า” “ไปกันเถอะพวกเรา” “555ขู่แค่นี้ก็หนีซะแล้วไม่สนุกเลย” “พอได้แล้วเพนนี เราไปกันเถอะอาจารย์ให้ฉันมาเรียกเธอไปพบที่ห้องน่ะ” “อืม” ณ ห้องพักครู “สวัสดีค่ะ อาจารย์มีอะไรรึเปล่าค่ะ?” “เพนนีเธอจำได้รึเปล่า ที่อาทิตย์ก่อนที่มีการส่งชิงรางวัลไปเกาหลี 3 เดือนน่ะ” “อ๋อ ที่จัดเฉพาะนักศึกษาปีสุดท้ายของคณะเราน่ะหรอค่ะ” “ใช่จ๊ะ” “แล้วใครได้หรอค่ะ” “แล้วครูเรียกใครมาล่ะ” “แสดงว่า...” “เธอเป็นผู้โชคดีในครั้งนี้น่ะสิ” “จริงหรอค่ะ แล้วจะได้ไปเมื่อไรหรอค่ะ ให้เพื่อนไปด้วยได้รึเปล่าค่ะ” “ไปวันจันทร์หน้าจ๊ะ ให้เพื่อนไปด้วยได้ แต่ทางมหาลัยจะไม่ออกเงินให้ ส่วนเธอคุณพ่อของน้ำฟ้ายกร้านขนมเค้กที่เกาหลีให้เธอเป็นของขวัญพิเศษด้วย” “ขอบคุณมากน่ะค่ะ ไปด้วยกันน่ะน้ำฟ้าไปคนเดียวเหงาตายเลย” “แน่นอนฉันไปด้วยอยู่แล้ว” “งั้นพวกเราขอตัวก่อนน่ะค่ะ” “จ๊ะ” “ฉันต้องขออนุญาตแม่กับพ่อก่อนไม่งั้นโดยว่าแน่ๆ” กริ๊ง กริ๊ง “ฮัลโหลนั้นลูกหรอเพนนี” “ค่ะแม่หนูเองค่ะ” “มีอะไรหรอลูก” “ คือหนูได้รางวัลไปเที่ยวเกาหลี3เดือนก็เลยจะโทรมาขออนุญาตน่ะคะ” “ก็ไปสิจ๊ะ ลูกโตแล้วนิตัดสินใจเองได้แล้ว” “ขอบคุณค่ะหลังจากฉันวางสายจากเเม่ผู้บังเกิดเกล้าเพื่อนสุดที่รักของฉันก็ได้หายตัวไปจนฉันต้องเดินหามันทั้งมหาลัย เนื่องด้วยมันไม่รับโทรศัพท์ ฉันเดินมานานพอทีอาหารมื้อกลางวันของฉันจะย่อยหมดทั้งกระเพาะเเล้ว จนในที่ขาของฉันก็เดินต่อไม่ไหวจึงต้องหยุดพักตอนนี้ฉันอยู่หลังตึกวิศวะ ต้นไม้บริเวณนี้พอจะทำให้อารมณ์ของฉันมันเย็นลงมานิดนึง "เเล้วเราจะทำยังไงล่ะเเก" |
ความคิดเห็น