คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Love 9 : ปะทะ 100%
"ผู้หญิงเขาไม่อยากไปด้วยอย่าบังคับสิวะ"
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เซฟทำหน้าตายังไงและฉันก็ไม่รู้ว่าเจมส์ทำหน้าตายังไงเพราะแผ่นหลังกว้างบังฉันมิดจนไม่สามารถเห็นข้างหน้าได้ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมามันช่างเย็นยะเยือกและน่ากลัวมากแต่ฉันกลับไม่ได้สนใจคำพูดนั้นตอนนี้ฉันสนใจแต่ฝ่ามือใหญ่ที่ตอนนี้กอบกุมมือของฉันไว้มันให้ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งร่างกายแบบแปลกๆ ตึก ตัก ตึก ตัก เพียงแค่ฝ่ามือนั่นกลับทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้นมาสะดื้อๆอยู่ดีๆหน้าของฉันก็ร้อนฉ่าขึ้นมาตอนนี้หน้าของฉันต้องแดงมากแน่ๆ
"มึงยุ่งไร"
"กูจะไม่ยุ่งเลยถ้ามึงไม่มายุ่งกับคนของกู"
คะ คนของเขา!!เขาบอกว่าฉันคือคนของเขาคำพูดน้ำเสียงนิ่งๆของเขามันทำให้ฉันถึงกับหยุดหายใจไปชั่วขณะแล้วหัสใจของฉันมันก็เต้นแรงมากกว่าเดิมโอ้วหัวใจจ๋าอย่าพึ่งเต้นสิจ๊ะเดี๋ยวพี่เซฟได้ยินให้ตายสมายด์ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาเขิลนะ><ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความจริงก็เถอะแต่ฉันก็ปฎิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก
"หึ...คนของมึง"
"......"
พี่เซฟไม่ตอบเพียงแต่มองเจมส์เท่านั้นฉันรู้สึกว่าแรงบีบของมือเขาเพิ่มขึ้นจนฉันเบ้หน้าเพราะความเจ็บนี่กะจะให้มือฉันแหลกคามือเลยรึไง
"ดี...."
เจมส์เดินเข้ามาไกล้พี่เซฟมากเหลือไม่ถึงซอกพี่เซฟไม่ถอยเพียงแต่ดันฉันให้ไปอยู่ข้างหลังเขาอย่างระวังว่าฉันจะมีอันตรายเขาสองคนจ้องตากันเขม่นพร้อมจะกระโจนใส่กะนได้ทุกเมื่อ คนรอบๆก็เริ่มมองมาทางนี้ด้วยที่สำคัญมีนักเรียนโรงเรียนฉันยกโทรศัพขึ้นมาถ่ายวีดีโอด้วย ซวยแล้ว
"...."
"งั้นเฝ้าคนของแกไว้ให้ดีถ้าเผลอเมื่อไหร่.....เดี๋ยวจะโดนคาบไปแดก" ประโยคแรกเจมส์พูดกับพี่เซฟแต่ประโยคหลังเขาเอียงหน้ามาสบตากับฉันมันเย็นจนขนลุกเกรียว
พลั๊ก!!!
พี่เซฟไม่พูดเพียงแค่พลักเจมส์ออกจากทางไปอย่างแรงจนเซถอยหลังไปหลายก้าวเขาลาฉันออกมาโดยไม่สนเลยว่าฉันจะตามเขาทันมั๊ยเห็นใจคนขาสั้นหน่อยตอนนี้หน้าฉันนี่แทบจะทิ่มถนนอยู่แล้วนะ
พลั๊ก!! ตุ๊บ!!
เออวันนี้มันวันอะไรกันแน่เนี้ยโดนกระชากลากถูไถเหวี่ยง?จนระบมไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ปั้ง!!
พี่เซฟปิดประตูหลังจากขึ้นรถจนฉันสะดุ้งพี่เซฟถอนหายใจออกมาแรงๆเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นออกมาก่อนจะสตาร์ดรถออกไปอย่าไวแต่ถึงจะดีขึ้นพี่เซฟยังคงนิ่งเงียบไม่ไหวติงสายตายังคงจ้องไปที่ถนนไม่ละสายตาสองมือกำพวงมาลัยแน่จนมันจะหักคามือให้ได้(นี่ขนาดดีขึ้นนะเนี่ย)มันอึดอัดเงียบมาเงียบจนได้ยินเพียงเสียงแอร์และเสียงหายใจของตัวเอง
"คะ...คือ" ฉันที่พยายามทำลายความเงียบและความอึดอัดแต่ว่าเวลานี้มันกลับยากเย็นเหลือเกินที่จะพูดออกไป
"……."
"คือสมายด์ไม่ได้ตั้งใจจะไปกับเจมส์นะคือ...สมายด์โดนลากมา"
ให้ตายสิแล้วฉันจะไปอธิบายทำไมนะเขายังคงเงียบแถมเป็นครั้งแรกด้วยที่ฉันเรียกชื่อตัวเองมีเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ร้อนรนกลัวเขาจะเข้าใจผิดทั้งที่เขาเพียงแค่นิ่งๆและมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ
"...."
"คือจริงๆนะ"
"เตือนแล้วทำไมไม่ฟัง"
"ฮะ เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ" พี่เซฟพูดเหมือนกับพึมพำกับตัวเองซะมากกว่าฉันไม่ได้ยินก็เลยถามกลับไปให้เขาพูดอีกครั้งแต่เขาก็ปฎิเสธ
"ปล่าวไม่มีอะไร" จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยแต่อย่างน้อยก็ดีขึ้นมากกว่าตอนแรกจนรถของพี่เซฟมาหยุดที่ที่หนึ่งแต่นี่มันไม่ใช่บ้านฉันนี่นาฉันมองไปรอบๆแล้วก็เลยรู้ว่าที่นี่คือร้านขายยา ใช่ร้านขายยาใครเป็นอะไรหรอเขาเป็นอะไรหรือปล่าวทำไมถึงมาที่ร้านขายยาแต่เพราะฉันทนความสงสัยไม่ไหวก็เลยถามออกไป
"พี่เซฟเป็นอะไรหรือปล่าวคะทำไมถึงมาร้านขายยา" เขาปลดเบล์มองฉันนิ่งๆแต่ไม่ได้ตอบในสิ่งที่ฉันอยากรู้
"อยู่ในรถห้ามออกไปไหนล็อคประตูด้วย"
พอสั่งเสร็จเขาก็เปิดประตูลงรถไปฉันก็เลยต้องทำอย่างที่เขาว่า ทำไมนะทำไมฉันถึงได้ไว้ใจผู้ชายคนนี้นักนะออกจะรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยที่อยู่ไกล้พี่เซฟด้วยซ้ำไม่รู้สิฉันไม่ได้คิดเลยว่าเขาจะทำอะไรฉันเพราะทุกครั้งที่ผ่านมาเขาก็ไมเคยล่วงเกินหรือว่าลวนลามฉันเลยสักครั้งมีแต่สายตาเท่านั้นที่เจ้าเล่ห์บ้างนี่ฉันคงไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายใช่มั๊ยคะ ไม่นายพี่เซฟก็กลับมาพร้อมถุงยาในมือฉันก็เลยปลดล็อคประตูหลังจากที่เขายัดตัวเองเข้ามาในรถพี่เซฟก็เอาแต่เปิดฝาหลอดยาก่อนจะเงยหน้าตวัดสายตาขึ้นมามองฉันที่ดำลังมองทุกกริยาบทของเขาจนฉันสดุ้ง
"ส่งมือมา"
"หะ?"
งงสิคะพี่เซฟเขาหมายถึงอะไรฉันไม่เข้าใจอาจจะเพราะว่าฉันมัวแต่งงเขาก็เลยขว้าข้อมือของฉันไปเอง
หมับ!!
"อยู่นิ่งๆ"
ฉันทำท่าจะชักมือกลับเขาก็เลยปรามไว้ก่อนพี่เซฟค่อยๆบีบเนื้อครีมยาในหลอดใส่ข้อมือของฉันอย่างเบามือฉันได้แต่มองเขาอย่างอึ้งๆมือข้างหนึ่งของเขาประคองข้อมือของฉันไว้อีกข้างหนึ่งก็ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางค่อยๆเกลี่ยเนื้อครีมยาบนข้อมือฉันเบาๆฉันก็พึ่งสังเกตนะว่ามันแดงเอามากๆติดจะออกสีเขียวคล้ำๆด้วยซ้ำพรุ่งนี้ต้องช้ำแน่ๆเลยฮือ...นี่รุนแรงกับฉันขนาดนี้เลยหรอเขาดูจะตั้งใจมากตอนที่ทายาให้ฉันแต่เขาจะรู้มั๊ยว่าหัวใจของฉันมันเต้นแรงแค่ไหนตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ ตึกตัก ตึกตัก
"เอ่อคือ...."
"เงียบเหอะน่า"
ฉันยังพูดไม่จบประโยคเลยพี่เซฟก็ขัดขึ้นมาซะก่อนก็เลยจำเป็นต้องนั่งตัวแข็งทื่อให้เขาทายาให้ต่อไปตามที่จริงฉันทาเองก็ได้นะ
"เจ็บมากหรือป่าว?"
พี่เซฟพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันสายที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงของเขาทำให้ฉันเริ่มใจเต้นแรกอีกครั้งฉันก็ได้แต่ส่ายกน้าน้อยๆกลับไปตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำใดๆออกมาดวงตาสีดำสนิทที่น่าหลงไหลนั่นเหมือนกับมีแรงดึงดูดให้
ฉันตกอยู่ในพวังราสองคนจ้องตากันนานมากฉันไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าหล่อเหลาของพี่เซฟถึงเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆฉันขยับไม่ได้ตอนนี้สมองของฉันมันว่างปล่าวมีรับรู้แต่เพียงใบหน้าของครตรงหน้า
ติ๊ด ติ๊ด
เฮือก!!
"Shit!!" เพราะเสียงโทรศัพท์ของฉันที่บ่งบอกว่ามีคนโทรเข้าทำให้ฉันกับพี่เซฟหลุดออกจากพวังแล้วดีดตัวกลับมานั่งที่ของตัวเองอย่างรวดเร็วเขาสะบทคำหยาบออกมาเบาๆอย่างขัดใจ มะเมื่อกี้พี่เซฟจะทำอะไรฉันนะ ฮื่ยยย สมายด์เหม่อจนเกือบได้เรื่อง
"ฮัลโหลค่ะ"
[สมายด์ตอนนี้อยู่ที่ไหนป้าอุ่นบอกพี่ว่าสมายด์ยังไม่กลับบ้าน]
พี่มิทไนท์โทรมาน่ะพอรับสายปุ๊ปก็ใส่ไม่ยั้งเลยฉันแหล่มองพี่เซฟก็เห็นว่าเขามองไปด้านข้าง
"ตอนนี้สมายด์อยู่เอ่อ...ร้านขายยาค่ะ"
[ร้านขายยา!!สมายด์เป็นอะไรทำไมไปอยู่ที่นั่นแล้วไปกับใคร] ฉันอึกอักกับคำถามของพี่ไนท์ก่อนจะตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
"เอ่อ..มะมาซื้อยาแก้ปวดประจำเดือนน่ะค่ะและก็อยู่กับเพื่อนกำลังจะกลับ"
[เอ่อ....งั้นรีบกลับนะตอนนี้พี่อยู่ที่บ้านเรา]
"ค่ะ" ฉันพูดออกไปได้ยังไงอ๊ากกกน่าอายที่สุด
"หึ"
ฉันได้ยินเสียงเค้นหัวเราะจากพี่เซฟเขาหน้านิ่งมากจนฉันเริ่มจะกลัวเขาไม่พูดเพียงแต่ขับรถมาส่งฉันที่บ้านซึ่งเขาเคยมาแค่ครั้งเดียวตอนฝนตกตอนนั้นแต่เขากลับจำได้
"ขอบคุณวันนี้ที่ช่วยแล้วก็..ของคุณที่มาส่งนะคะ" เขาเพียงแค่ปรายตามองฉันนิ่งๆแค่นั้นไม่พูดอะไร
ปั้ง!!
ฉันปิดระตูรถเดินเข้าบ้านได้3ก้าวมิทไนท์ก็วิ่งออกมาหาฉันแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากก็มีเสียงจากข้างหลังเรียกฉันขึ้นซะก่อน
"เดี๋ยว!!"
ฉันหันไปตามเสียงเรียกดูเหมือนว่าพี่ไนท์จะมองด้วยเช่นกันฉันยืนห่างจากพี่เซฟประมาณสองก้าวคิ้วของพี่เซฟขมวดเข้าหากันสายตามองฉันกับพี่มิทไนท์สลับกันดวงตาฉายแววสับสนฉันก็เลยหันไปมองพี่มิทไนท์ก็ปรากฎว่าพี่ไนท์ก็ขมวดคิ้วเหมือนกันฉันมองพี่ไนท์กับพี่เซฟที่จ้องตากันเขม่นสลับไปมา
"เอ่อ..ฉันลืมกระเป๋าหรอฉันนี่แย่จังเลยนะแฮ่ะๆ" ฉันเดินกลับไปเอากระเป๋ากับพี่เซฟแล้วหัวเราะเห่ยๆออกมาเพื่อแก้ไขสถานะการตึงเครียด
"....."
"ขอบใจนะที่อุส่ามาส่งมสมายด์"
นี่ไม่ใช่เสียงของฉันนะแต่มันเป็นเสียงของพี่มิทไนท์ที่ตอนนี้เอาแขนมาพาดคอของฉันไว้ฉันไม่รู้ว่ากระเป๋าของฉันพี่ไนท์เอาไปถือตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่เซฟจ้องแขนพี่ไนท์ที่ตอนนี้พาดอยู่บนไหล่ฉันตาเขม่นก่อนจะเลื่อนไปจ้องตากับพี่ไนท์แต่พี่ไนท์เพียงแค่ยิ้มที่มุมปากอย่างกวนๆแต่แปลกที่พี่เซฟเพียงแค่เดินกลับไปที่รถก่อนจะสตารดรถออกไปจากหน้าบ้าน
"เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"พี่ไนท์เดินถือกระเป๋าเข้าบ้านริ่วเลยซวยแล้วสมายยยยย
"ทำไมถึงมากับใอ้นั่นเวลามืดๆค่ำๆ" พอเข้ามาในบ้านเท่านั้นแหล่ะพี่ไนท์แทบจะพ่นไฟใส่ฉันเลยนี่ฉันจะโดนกินหัวมั๊ยเนี้ย
"พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
ฉันเลือกที่จะตอบอ้อมๆกลับไปเพรารฉันรู้ว่ามีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาลากฉันไปนู่นนี่แล้วยังทำข้อมือฉันเจ็บจนช้ำเป็นรอยนิ้วมือนี่พี่ไนท์ต้องตามไปเอาเรื่องแน่ๆซึ่งเรื่องแบบนี้ฉันไม่ชอบ
"เรารู้ใช่มั๊ยว่าถ้าเรื่องนี้ถึงหูแม่พี่เราจะเป็นยังไง"
"...."
ฉันไม่ตอบเพราะว่าตัวเองทำผิดฉันกลับบ้านค่ำแถมยังมีผู้ชายมาส่งบ้านจำได้มั๊ยก่อนที่ฉันจะมาจากอเมริกาฉันอ้อนวอนคุณอาตั้งหลายวันกว่าจะยอมโดยยื่นเงื่อนไขว่าถ้าทำตัวเหลวไหลท่านจะมารับฉันกลับอเมริกา พี่มิทไนท์ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วพยักหน้าเหมือนเข้าใจ
"พี่จะไม่บอกเรื่องนี้กับแม่หรอกนะ" เท่านั้นแหล่ะหูฉันผึ่งเลยฉันเงยหน้ายิ้มแป้นเลยคราวนี้คงไม่ต้องบอกว่าฉันดีใจแค่ไหน
"เฮ้อออ พอเลยไม่ต้องมายิ้มแล้วนี่กินข้าวมารึยัง"
"ยังเลยค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าตอนนี้ฉันพึ่งสังเกตว่าป้าอุ่นยืนยิ้มอยู่ไกล้ๆก็เลยไม่รีรอที่จะเข้าไปอ้อน
"ป้าอุ่นคะมีอะไรทานม่างอ่าสมายหิ้วววว~หิวค่ะ" ถึงจะไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่แต่ตอนนี้หาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจแปป555
"มีเยอะเลยล่ะคะคุณหนูนั่งรอตรงนี้นะคะเดี๋ยวป้ายกมาให้"
"ขอบคุณค่ะ"
ตามที่จริงฉันให้ป้าเรียงน้องสมายด์หรือว่าสมายด์เฉยๆก็ได้แต่ว่าป้าแกไม่ยอมจะเรียกให้ได้ฉันก็เลยยอมให้ป้าอุ่นเรียกฉันว่าคุณหนู
"งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"เข้าผับเหล่สาวอีกล่ะสิ๊รู้น๊า~"
"เดี๋ยวเหอะพี่ต้องไปบริหารป๊ะร้านตัวเอง"
"ค่าๆ" เขายีหัวฉันแล้วชี้หน้าฉันอย่างกวนๆจากนั้นพี่ไนท์ก็รีบเปิดประตูออกไปสงสัยจะรีบไปแซะสาวแหะหน้าตาก็หล่อลากสีผมยังถือว่าเด็ดแถมพ่วงดีกรีเจ้าของผับที่มีเพื่อนเป็นหุ่นสวนอีกโหสาวๆแทบเรียงคิวนานๆจะมีเวลามาเยี่ยมน้องไม่ไหวๆมีพี่ชายหล่อฮ่าฮ่า
ติดตามตอนต่อไป>>>>>
...................................................................................................
โจเซฟ: จะเอาไงว่ามา
อ๊าาาาาไรท์มาลงให้แล้วเนอะส่วน20%ของตอนที่แล้วก็อัพแล้วไปอ่านดูได้เลยเนอะ
ตอนนี้แอบกรี๊ดดดกับอีพี่เซฟคือพี่แกออกตัวแรงมาก"ผู้หญิงของฉัน"กรี๊ดดดด
(คงไม่ต้องบอกเนาะว่าไรท์บ้าผู้ชายหรือป่าว5555)
ยังไงก็ช่วยคอมเม้นท์และติดตามตานต่อไปก้วยนะ
1เม้นท์=1,000 กำลังใจเนอะ
เจอกันตอนหน้าจร้า
ความคิดเห็น