My Love ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #7 : My Love 7 : เป็นหวัด 100% (อัพในโทรศัพตัวหนังสืออาจจะดูแปลกๆ)

                                                                           E.P7 เป็นหวัด

             "ฮัดชิ้วววววววว~"

            แง้~ T^Tคือเสียงฉันเองล่ะก็เมื่อวานเล่นเดินตากฝนวันนี้เลยเป็นอย่างที่ทุกคนได้ยินกันใช่ฉันเป็นหวัดแง้~

           "นี่สมายฉันว่าแกไปเช็ดขี้มูกแล้วไปหายาที่ห้องพยาบาลกินไป"

           "เออนั่นดิไปเหอะฉันจะอวก"

            เสียงของตังค์เมย์เอ่ยขึ้นแล้วสมทบด้วยมาร์ค ทุกคนยังจำมาร์คเพื่อนของกีต้าร์ได้มั๊ยคนที่ไม่ค่อยพูดอสียบหูฟังตลอดเวลา เออนั่นแหล่ะใอ้นั่นแหล่ะฉันรีบเช็ดน้ำใสๆที่ออกมาจากรูจมูก(นับวันนางเอกเริ่มซกมก T^T อาเมน)

          "เดี๋ยวฉันพาไปนะ"

          โหขอบใจมากนะแพรวะที่เธอยังคงเป็นห่วงฉันไม่ปล่อยให้ฉันไปคนเดียวโดดเดี่ยวเอกา(?)

          "ไปเหอะเดี๋ยวทั้งห้องจะติดหวัดเพราะเธอเป็นคนแพร่เชื้อ"  อะ...ใอ้....ใอ้มาร์ค แก..แก ฉันส่งสายตาชองชังไปหามาร์คแต่เขามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง นิ่งไม่สะทกสะท้านเลยหรอไม่สนใจแล้วยังก้มหน้าเล่นโทรศัพต่อใอ้...ใอ้...หืมมมม

          "แพรวาพาสมายไปเถอะก้อนที่สองคนนี่จะฆ่ากันตาย" กีต้าร์นั่นเองที่บอกให้แพรวาลากฉันออกมาเพื่อไปห้องพยาบาลดีมากก่อนที่ฉันจะฆ่าใอ้หน้าน้านิ่งนี่ตายคาห้องเรียน 

          ที่บังอาจมาหาว่าฉันเป็นตัวแพร่เชื้อ  ฉันโดนแพรวาลากมาจนถึงห้องพยาบาลตอนเดินมาแพรวาก็ถามนะว่าไปทำอะไรมาถึงเป็นหวัดฉันก็บอกไปแค่ว่าเดินตากฝนกลับบ้านฉันไม่ได้บอกแพรวาไปทั้งหมดหรอกนะว่าทำเพราะอะไร

           "ถามจริงเถอะที่ห้องพยาบาลเนี้ยไม่มีครูหรอ"

         

          ฉันถามแพรวาที่ห้องพยาบาลมีแค่ฉันกับแพรวาอยู่สองคนมันแปลกจริงๆนะฉัน

มาที่ห้องพยาบาลถึงสองครั้งครั้งแรกที่ฉันตกใจจนเป็นลม

         คือฉันเป็นโรคหนึ่งที่ถ้าหากฉันตกใจหรือว่าตื่นเต้นมากไปจะทำให้หัวใจทำงานผิดปกติส่งผลให้สมองปิดกั้นการรับรู้หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าช็อคฉับพลัน ส่วนรอบที่สองก็คือตอนนี้แหล่ะแต่ฉันไม่เคยเห็นครูที่ห้องพยาบาลเลย

          "มีสิแต่ครูเขาก็มีสอนเหมือนกันนะ......อีกอย่างตอนนี้ก็พึ่งสิบโมงเช้าเอง"

          แพรวาตอบขณะที่กำลังเดินถือยาและแก้วน้ำเดินมาให้ฉันที่นอนอยู่บนเตียง

          "เฮ้ยจะเข้าเรียนแล้วตอนที่จะมาหาจะเอาอะไรมั๊ย"

          "เดี๋ยวโทรไปบอก"

          "โอเคเลิกเที่ยงเดี๋ยวโทรถามว่าจะเอาไร"

          ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่พยักหน้าเพราะกำลังกินยาอยู่แล้วแพรวาก็รีบออกไปเพื่อไปเรียนวิชาต่อไป

          ตามที่จริงเมื่อคืนฉันก็กินยานะแต่ตื่นเช้ามาก็เป็นเงี้ย

          ฮัดชิ้ววววววววว!!~

          แง้น้ำใสๆที่จมูกมันออกมาอีกแล้ววววววววเช็ดๆๆฉันเกลียดเวลาเป็นหวัดมากที่สุดดดดดดดดด~

 

         "ใครวะ!!"

          0[]0เอาแล้วไงเสียงจามฉันเมื่อกี้ต้องไปสะกิดใครเขาเข้าเแน่ๆ

    

          ครื๊ดดดดดดด!!

          ไม่ว่าเปล่าผู้ชายคนนั้นก็เปิดผ้าที่กั้นเตียงออกฉันจะโดนฆ่าหมกห้องพยาบาลโรงเรียนมั๊ยเนี้ย

 

         แต่แล้วความกลัวก็กลายเป็นตกใจแทนเมื่อคนที่เปิดที่กั้นเตียงออกมาก็คือ

          คนที่ไปหลบฝนบ้านฉันเมื่อคืนนี้...........พี่เซฟ ไง

...

...........

....50%

         "......"

             จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลยฉันกับพี่เซฟสบตากันนิ่งแววตาคู่นั้นที่เมื่อคืนดูอบอุ่นอ่อนหวานซึ่งแตกต่างกับตอนนี้ลิบลับที่มีแต่แววตาที่ว่างปล่าวแต่ทำไมฉันกลับรู้สึกเจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายยังไงไม่รู้ฉันไม่ชอบเลยที่แววตาคู่นั้นมันว่างป่าวไม่มีความรู้สึกใดๆ

          "เอ่อ...."   ฉันไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่เราสบตากันนิ่งฉันจึงเอ่ยขึ้นกะว่าไม่ให้บรรยากาศมันดูอึดอัดแต่ฉันก็โดนเขาขัดขึ้นมาก่อน

          

           "เมื่อคืนเธอไม่กินยารึไง?"

      

           คำถามและน้ำเสียงเรียบๆของเขาที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากปางได้รูปนั้นแต่มันกลับทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหว่ะจะเป็นอะไรมั๊ยถ้าฉันขอเข้าข้างตัวเองสักนิดว่าบางทีเขาอาจจะกำลังเป็นห่วงฉันอยู่

          "กะ....กินค่ะ" ฉันตอบเขากลับไปทั้งที่กำลังหลบสายตาอันมีเสน่ห์และแหลมคมคู่นั้น

     

          "..."  พี่เซฟไม่ตอบเพียงแต่เดินเข้าไปในห้องเก็งวาซักพักเขาก็เดินกลับออกมาพร้อมกับยาลดไข้ในมือและแก้วน้ำเปล่าที่ยื่นมาให้ฉันใบหน้าทีเรียบนิ่งแต่กลับมีเสน่ห์และอีกอย่างคือคนที่ฉันชอบมายืนอยู่ตรงนี้ ยื่นยา ยื่นให้เหมือนกับเขาเป็นห่วงฉัน

          "ขอบคุณค่ะ" 

           ฉันตอบกลับเสียงเบาแต่ฉันมั่นใจว่าเขาคงได้ยินเพราะมันเงียบมาก มากจนฉันกลัวว่าบางทีเขาอาจจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่เต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งอยู่ในอกฉันกินยาเข้าไปตามด้วยน้ำ เขารับแก้วน้ำจากฉันไปเก็บแล้วเขาก็เดินกลับมา 0[]0 อะไรกันเขาเดินกลับมายืนจ้องฉันที่ข้างเตียงแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดรอดออกจากปากของคนตัวสูงเลย

      

    "เอ่อคือ....."

     ครื๊ดดดดด!!! ครื๊ดดดดด!!!       

          ฉันที่อ้าปากกำลังจะถามพี่เซฟว่ามีอะไรหรือป่าวแต่โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาซะก่อน ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูพบว่าเป็นเบอร์ของพี่มิดไนท์ที่โทรเข้ามา ฉันละสายตาจากโทรศัพหันไปมองพี่เซฟที่ยืนอยู่เขายังคงมีสายตาและใบหน้าอันเรียบนิ่งก่อนจะรับโทรศัพท์

          "สวัสดีค่ะพี่ไนท์"

 

         "อ่า....ที่พี่โทรมาเนี่ยคือจะบอกว่าเย็นนี้พี่จะไปรับแต่แม่บ้านน่ะพี่ให้ไปอยู่บ้านเราเรียบร้อยแล้วนะ"

 

"อ้าวใหนพี่ไนท์บอกจะพาไปดูก่อนไงคะ?" ฉันถามออกไปในสิ่งที่สงสัย แล้วก็เหลือบไปมองพี่เซฟที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอะไรสักอย่างเขาเป็นอะไรนะ

          "พอดีเย็นนี้มีธุระนิดหน่อย"          

          "อ๋อค่ะ"          

          "ว่าแต่ทำไมเสียงดูแปลกๆ"

          

          "ไมสบายนิดหน่อยค่ะ"

          

          "กินยารึยัง!!!?" พี่ไนท์โพลงขึ้นมาเสียงดังจนฉันยังตกใจ ฉันเหลือบไปมองพี่เซฟที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆไม่ไปไหน บางทีเขาอาจจะมีเรื่องอยากคุยกับฉันก็ได้เขาเลยรอแต่การที่ฉันได้มองตาพี่เซฟทีไรฉันต้องเป็นอันคุมจังหวะการเต้นของหุวใจไม่ได้สักที

  

        "อะ.....เอ่อ กะ...กินแล้วคอ่ะ......"

 

          ฉันยังพูดไม่ทันจบดีอยู่ๆพี่เซฟก็มาแย่งโทรศัพมือถือของฉันไปทำให้ฉันพยายามแย่งกลับแต่บ้าจริง!!! ทำไมฉันแย่งไม่ได้สักที

          "ไม่สบายเธอควรนอนพักผ่อนนะ"  พี่เซฟพูดขึ้นในขณะเดี่ยวกันมืออีกข้างหนึ่งของเขาก็กดหัวฉันให้นอนลงกับเตียงนอนฉันยังคงได้ยินเสียงพี่ไนท์ที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพของฉันก่อนที่พี่เซฟจะกดตัดสายแล้วยัดโทรศัพฉันใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียนพเขา เฮ้ย!!นั่นมันโทรศัพฉันนะ        

 โดยที่ฉันยังไม่พูดอะไรเขาก็เดินออกจากห้องพยาบาลไปซะแล้ว อ้าววววแล้วถ้าแพรวาโทรมาถามว่าฉันจะกินอะไรเที่ยงนี้ล่ะ แง้พี่เซฟใอ้พี่เซฟเผด็ดการ T[]T

…………………………………………………………………………………………………….........

มาอัพให้แล้วเนาะ

ไรท์จะทยอยอัพให้นะ กลัวหรีดรอนานเนอะ

   พรุ่งนี้เคากลับขอนแก่นแล้วเนาะ ใครที่รอ เรื่องของเฮียไนท์อยู่ อดใจรอหน่อยน๊าาาาาาาา ^^