ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Love ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย

    ลำดับตอนที่ #10 : My Love 10 : ปะทะ 2 (100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 130
      0
      6 ต.ค. 58

       
     
    E.P10 ปะทะ(2)
     
     
     
     
     
     
     







     
     
     
       
    Josave : talk

     
              "ใอ้โจเซฟ"

              ทันทีที่ผมได้ยินชื่อตัวเองผมก็เงยหน้าขึ้นมามองมันทันที หึมาแล้วสินะคนที่ผมรอมานานแสนนาน ตอนนี้ผมอยู่ที่ซอยตันหลังโรงเรียนมันเป็นแหล่งกบดานของพวกG.Rที่มีใอ้เจมส์เป็นหัวหน้าแก๊งค์
                "มาคนเดียวซะด้วย คิดถึงกูมากว่างั้นถึงมา"
                "ใช่!!คิดถึงมาก มากจนทนไม่ไหว       
                ผมตอบใอ้เจมส์กลับไปแต่ความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่ใช่อย่างที่ผมพูดออกไปหรอกใครๆก็รู้ว่าพวกผมสองแก๊งค์ไม่กินเส้นกันแทบจะงัดหน้ากันตลอดเวลาเรื่องที่ไม่ถูกกันหรอมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากสำหรับผมแต่สำหรับมันผมไม่รู้วันนี้ผมก็มาคนเดียวซะด้วยผมไม่ได้บอกพวกหรอกไม่อยากดึงพวกมันเข้ามาเกี่ยวเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผมกับใอ้เจมส์          
              "เลิกยุ่งกับเธอซะ"         
              "หึทำไมต้องเลิกยุ่งด้วยวะเธอก็น่ารักดีนะเว้ยหุ่นก็ ซี๊ดดดดด"      
              แทนที่มันจะตอบตกลงแต่มันกลับพูดกวนโมโหผมซะงั้นแค่มันพูดแค่นี้นแต่มันกลับทำให้ผมไม่พอใจอย่างมากที่จริงแล้วผมเป็นคนที่นิ่งพอสมควรแต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้พอรู้ตัวอีกทีผมก็เข้าไปกระชากคอเสื้อมันซะแล้วลูกน้องมันทำท่าจะเข้ามาแต่มันห้ามไว้ หึตอนนี้ต่อให้ปล่อยพวกมันมาผมก็ไม่กลัว        
               "มึงต้องการอะไร"
              ผมกระซิบเสียงต่ำที่พยายามข่มอารมณ์ปทุของตัวเองไม่ให้มันพุ่งออกมาผมไม่ค่อยชอบหรอกนะเรื่องชกต่อยกันแต่แต่วันนี้รู้สึกอยากงัดหน้าคน
              
              "หึ มึงเป็นคนใจเย็นกว่านี้ไม่ใช่หรอสงสัยกูคงมาถูกทาง..." มันเค้นหัวเราะออกมายิ่งทำให้ผมกำหมัดแน่นขึ้นกว่าเดิมผมจ้องตามันเขม่นบ่งบอกว่าผมเอาจริงทำไมวะทำไมมันต้องมายุ่งกับยัยนั่นด้วยทั้งที่ยัยนั่นไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย "กูจะทำทุกอย่างเพื่อทำลายมึงส่วนผู้หญิงคนนั่นกูจะแย่งมาเหมือนที่มึงเคยแย่งกู!!"
           
             ผลั๊วะ!!!
              ผมซัดหมัดหนักๆไปที่หน้าของมันตามอารมณ์เดือดผมทนไม่ไหวที่มันพูดแบบนั้นจนหน้ามันสบัดไปด้านข้างตามแรงของผมจนมันเซถอยหลังไปแล้วลูกน้องมันก็วิ่งมาใส่ผม หึ ดีจังโดนหมารุม
              
              พลั๊วะ พลั๊วะ ผลั่ก ผลั่ก
              ผมกับพวกมันกำลังต่อยกันอย่างมัวมันส์ทั้งต่อยเต่ะถีบกระทืบแต่ถ้าถามว่าผมเก่งขนาดนั้นหรอที่ไปซัดกับพวกมันตั้งสิบกว่าคนที่มีผมเพียงคนเดียวตอนนี้ผมก็สบักสบอมพอสมควรเจ็บไปหมดทั้งตัวจนแทบสู้ต่อไปไม่ไหว
              ผลั่ก!! 
              ใอ้เจมส์ถีบผมจนเซถอยหลังไปอัดกับกำแพงส่วนลูกน้องพวกมันก็ดาหน้าเดินเข้ามาล้อมผมไว้ อืมจะว่าไปผมก็เก่งเหมือนกันนะเนี้ยไปซัดกับพวกมันตั้งสิบกว่าคนตัวเองมีคนเดียวพวกมันก็เละไม่ต่างจากผมเท่าไหร่         
              แฮกๆๆ
              เสียงเหนื่อยหอบของผมกับพวกมันดังก้องไปทั้งซอยใอ้เจมส์เดินออกมาข้างหน้าในมือของมันมีไม้หน้าสาม หึหมาหมูท่แถมยังเล่นอาวุธอีกน่ารักจังเลยทั้งที่ผมก็รู้อยู่ว่าพวกนี้นมันเล่นไม่ซื่อผมก็ยังมาแต่โทษเถอะผมไม่กลัว        
              "หึ อย่างมึงทำไม่ได้หรอกอ่อนเกินไป"
              ผมพูดอย่างเย้ยหยันและดูเหมือนมันจะได้ผลเพราะตอนนี้มันโกรธจนตัวสั่นไปหมดคือเอาตรงๆนะเรื่องทุกอย่างมันเข้าใจผิดผมไม่ได้แย่งโบวร์ริ่งมาจากมันเลยแต่ที่เธอทิ้งมันเพราะมันเป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ค่อยมีเหตุผลเธอทนมันไม่ได้ก็เลยมาขอให้ผมช่วยและที่สำคัญโบวร์ริ่งคือญาติของผมมันเข้าใจผิดเต็มๆเลยแต่ผมก็ไม่ได้บอกความจริงกับมันหรอกนะและทุกวันนี้ที่ยังไม่กินเส้นกันเพราะมันแค้นแต่มันไม่ได้รักโบวร์ริ่งเลยแค่แค้นผมเท่านั้นยังจำได้หรือปล่าวคนที่ไปหาผมที่ร้านน้ำปั่นวันนั้นที่ฝนตกแล้วผมก็เจอกับสมายด์
              "ปากดี" มันเงื้อไม้ที่งอยู่ในมือทำท่าจะฟาดมาที่เบ้าหน้าผมอย่างเต็มที่แต่ผมไม้ได้ป้องกันหรอกนะมันหมดแรงที่จะยืนแล้วด้วยซ้ำผมค่อยๆไถลลงไปกับกำแพงยอมรับชะตากรรม 
              ผลั่ก!!
              "จะฟาดเพื่อนกูเนี่ยถามกูยัง" แต่แล้วทุกอย่างกลับตาลปัทผมคิดว่าผมคงโดนมันฟาดเข้าให้แน่ๆแต่กลับกลายเป็นว่าใอ้เจมส์โดนถีบ    กระเด็นไปอีกทางผมมองคนที่มาใหม่ก็พบว่า 
            "ใอ้ล็อคเกอร์มึง!!" 
            "ไงพวกรุมเพื่อนกูเนี่ยสนุกป๊ะ?"
              ต่อมาเป็นเสียงของใอ้นิวเคลียร์ผมจำได้นี่มากันยกแก๊งค์เลยรึไงและจากนั้นแก๊งค์ผมกับแก๊งค์ของพวกมันก็โดดใส่กันอย่าเอาเป็นเอาตายล็อคเกอร์หันมามองหน้าผมอย่างระอามันไม่ได้พูดอะไรผมก็ไม่ได้พูดอะไรมันเดินมาหาผมช้าๆแล้วย่อตัวลงมามองผมก่อนที่จะ
              ผลั๊ก!!
              "โอ๊ยยยยใอ้เกอร์มึงจะผลักทำไมวะ"
              "ซ่าดีนักนะมึง" มันเอามือมาผลักหัวผมจนเซแต่ประทานโทษโคตรเจ็บตอนนี้เจ็บอยู่นะเว้ยผลักมาได้ให้ตายแต่ผมก็ดีใจนะที่พวกมันมาช่วย...ว่าแต่ว่า 
              "มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่"       
              "นี่กูใครครับ?ไปเถอะเดี๋ยวกูช่วย" ผมล่ะจริงๆเลยทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าผมไม่เคยปิดอะไรมันมิดเลยก็ตามเถอะในบรรดาเพื่อนฝูงมันนี่แหล่ะที่ผมไว้ใจที่สุด
              "ขอบใจนะเว้ยที่มาช่วย" ผมพูดออกไปในตอนที่ยืนขึ้นโดยที่มันคอยพยุงผมอยู่มันไม่พูดอะไรเพียงแค่ตอบมาสั้นๆแต่ได้ใจความ
              "อือ...ก็มึงเพื่อนกู"
     
     
     
     
    50%


              

    ตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียนพอดีอ่าผมคงต้องรีบไปแล้วสินะถ้าเกิดไปช้ากว่านี้ผมคงไม่ทันเธอแน่ๆผมแค่ไม่อยากให้เธอคาดสายตาก็แค่นั้น

    อ้าวนั่นมึงจะไปไหนไม่ทำแผลก่อน

    กูรีบ

    ผมตอบใอ้คิวเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนๆน้องๆในแก๊งค์เลยตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำว่าต้องไปให้ทันเท่านั้นผมวิ่งมาตั้งแต่หลังอาคารสี่เพื่อมาอาคารหนึ่งซึ่งเป็นอาคารที่ผมเรียนอยู่และสมายด์ก็เรียนอยู่ที่นั่นยิ่งผมรู้ว่าสมายด์โดนใอ้เจมส์ตามอยู่บ่อยๆผมก็ยิ่งเป็นห่วงเธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยทั้งที่ผมก็เคยเตือนเธอไปแล้วนะแต่ว่าทำไมเธอถึงไม่ฟังบ้างเลยหรือว่าจะให้ผมไปบอกด้วยตัวเองถึงจะฟัง

    ผมวิ่งไปตามทางเชื่อมต่อระหว่างอาคารที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มเดินขวักไขว่เพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้วทุกคนที่ผมวิ่งผ่านก็มองด้วยความสงสัยจะไม่สงสัยได้ไงเมื่อผมเละขนาดนี้หน้าผมก็ยังมีเลือดซึมๆอยู่ถึงแม้ว่าผมจะใช้หลังมือเช็ดไปบ้างแล้วก็ตาม โอ๊ะนั่นไงเธออยู่นั่นผมเห็นแผ่นหลังเธอไวๆก็เลยรีบตามไป

    “ฉันไปแล้วนะ บ๊าย บาย”

    “อื้อบ๊ายบาย”

    ผมแอบหลบอยู่ข้างหลังเธอเพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าโรงเรียนยิ่งเห็นเธอผมก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์ยิ่งร้อนภาพที่เธอโดนเฮียไนท์โอบตอนนั้นผมช็อคมากสมองของผมสับสนไปหมดผมแทบจะกระโดดเข้าไปซัดหน้าถ้าคนอื่นผมกระทืบตายห่าไปนานแล้วแต่นี่เฮียไนท์เขาเป็นคนที่ผมเคารพนับถือผมอยากจะแยงเธอมาแต่ผมทำไม่ได้ผมถึงทำได้แค่คอยตามดูเธออยู่ห่างๆทำไม ทำไมต้องเป็นเธอแล้วทำไมต้องเป็นเฮียไนท์โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับผมทำไมผมพึ่งมารู้เอาตอนนี้แล้วความรู้สึกของผมที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นมาล่ะใครจะรับผิดชอบโอ๊ยยยยหงุดหงิดโว้ย

    ผมค่อยๆเดินตามเธอโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัวนี่ไม่คิดจะสงสัยเลยหรอว่ามีคนกำลังเดินตามเธอนี่มัน....อ่าจริงๆเลยเพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้เป็นห่วงอยู่อย่างเนี้ยดูดิเดินแบบชิวมากถ้าเกิดว่าคนที่เดินตามไม่ใช่ผมป่านนี้เธอคงโดนเชือดไปแล้วมั๊งนั่นยัยนั่นก็เดินชิวมากผมก็เดินตามส่วนคนข้างถนนน่ะหรอมองผมเป็นตาเดียวเลยล่ะก็ผมเละขนาดนี้แถมยังมาเดินตามผู้หญิงอีกไม่โดนหาว่าโรคจิตก็ดีแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ผมกำลังเดินผ่านหน้าร้านสะดวกซื้อแต่ว่ามีข้อความขึ้นมาก่อน

    ติ๊ง!!

    ถูกเวลาจริงๆ!!ใครมันส่งข้อความมาตอนนี้กันวะถ้าเป็นพวกในแก๊งค์นะจะบ่นให้หูชาเลยเอาดิแต่พอผมเปิดอ่านดูข้อความเท่านั้นล่ะคิ้วผมผูกเป็นปมเลยความเคลียดความกังวนแล่นเข้ามาอยู่ในหัวเลย

    'คืนนี้2ทุ่มที่Overnight club'

    แน่นอนฟังจากชื่อมันเป็นร้านของเฮียไนท์ที่ร่วมกันลงทุนกับรุ่นพี่ในกลุ่มข้อความนี้ถูโพสต์ลงกลุ่มไลน์โดยที่เฮียไนท์เป็นคนโพวต์เองนั่นหมายถึงทุกคนต้องไปรวมถึงแก๊งค์ของผมด้วยทุกคนในแก๊งค์ตอบกลับไปกันอย่าเร็วซึ่งหนึ่งในนั้นรวมไปถึงผมด้วยในเมื่อเฮียไนท์เป็นคนบอกทุกคนปฏิเสธไม่ได้

    เป๊ง!!!

    ชิปหายแล้วมั๊ยล่ะใอ้เซฟบ้าเอ๊ย มัวแต่อ่านข้อความจนลืมดูว่ามีอะไรอยู่ตรงหน้า ใครมาทิ้งกระป๋องน้ำอัดลมไว้ตรงนี้นะอย่าให้รู้นะมึงเสียงดังขนาดนั้นถ้าจะเดินหนีก็คงไม่ทันแล้วผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่า

    "พี่เซฟ!!" เท่านั้นล่ะครับผมไปไม่เป็นเลยอุสส่าห์ตามมาตั้งนานมาตกม้าตายเพราะกระป๋องน้ำอัดลมที่ผมเผลอไปเต่ะมันเนี่ยนะให้ตายดเถอะ



    Smaile : tajk


    "พี่เซฟ!!"

    ขะ...เขามาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้ว...แล้วนั่นทำไมสะภาพพี่เซฟถึงได้เละขนาดนั้นฉันรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความเป็นห่วงพี่เซฟทำเพียงแคยืนอยู่กับที่เฉยๆไม่พูดอะไรแค่มองหน้าฉันเฉยๆฉันมองสำรวจก็พบว่ามีเลือดออกตรงที่มุมปากคิ้วแตก เลือดยังซิบๆอยู่เลยเสื้อผ้าก็มีแต่ฝุ่นเขาเดินมาแบบนี้คนไม่มองเขาแย่หรอ

    "............."

    "ไปทำอะไรมา?" ฉันถามด้วยความสงสัยแต่พี่เซฟทำเพียงแค่หน้านิ่งๆเขาเบือนหน้าหนีแถมยังทำท่าว่าจะเดินหนีอีกด้วยฉันก็เลยฉันก็เลยรีบคว้ามือพี่เซฟไว้เขาหันมามองฉันนิ่งๆแอบกลัวเหมือนกันนะแต่ว่าฉันอยากให้เขาทำแผลฉันเป็นห่วงเขา

    ".........."

    "ไปทำแผลค่ะ"

    "ไม่"

    ง่ายๆสั้นๆแต่ได้ใจความพี่เซฟสบัดมือออกแล้วทำท่าจะเดินหนีทำให้ฉันรีบไปขว้าข้อมือพี่เซฟไว้อีกคราวนี้เขาหันมองจ้องหน้าฉันอย่าหงุดหงิดแต่ใครสนล่ะฉันแค่อยากให้เขาทำแผลเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเอาทำไมไม่เห็นถึงความเป็นห่วงฉันเลยนะ

    "ไปทำแผล"

    ฉันพูดเสียงแข็งงานนี้ฉันไม่ยอมหรอกฉันก็ไม่รอช้ารีบดึงแขนเขาให้เดินตามมาตามที่จริงเขายอมเดินตามมาเองตั้งหากถ้าหากว่าเขาจะไม่มาต่อให้ฉันเอารถยกมายกเขาก็คงไม่มาแต่ก็ดีแล้วล่ะที่เขายอมตามมาง่ายๆแบบนี้





    "รอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา" ฉันบอกให้พี่เซฟนั่งรออยู่ตรงโซฟาที่ห้องรับแขกส่วนฉันก็รีบวิ่งไปเอากล่องยาในครัวก็เจอป้าอุ่นที่กำลังทำขนมอยู่

    "อ้าวคุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ"

    "สวัสดีค่ะนั่นป้าอุ่นทำอะไรหรอคะ"

    "อ๋อป้าทำขนมคุกกี้น่ะค่ะจะเสร็จแล้วล่ะเดี๋ยวป้ายกออกไปให้นะคะ"

    ฉันไม่ตอบเพียงแค่ส่งยิ้มไปให้แล้วก็เดินถือกล่องยาออกมาด้วยความรวดเร็วฉันกลัวว่าพี่เวฟจะกลับไปก่อนที่จะทำแผลแต่ผิดคาดเพราะฉันยังเห็นเขายืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

    "ทำไมพี่เซฟไม่นั่ง"

    "ก็เธอบอกให้รอไม่ได้บอกให้นั่งรอ"

    เพล๊ง!!

    นี่คือเสียงหน้าฉันแตกใช่มั๊ยทึ่งมากนี่เขาซื่อหรือว่าฉันผิดที่ไม่บอกให้ระเอียดเอาซะไปไม่เป็นเลยฉันรีบปรับตัวเองแล้วนั่งลง

    "นั่งลงสิคะ" ฉันบอกทำให้เขานั่งลงพี่เซฟก็นั่งลงตามฉันล่ะเชื่อเขาเลยฉันเริ่มแก่ะกล่องแล้วหยิบสำลีกับเอลกอฮอลขึ้นมา

    "นี่!!...นี่เธอจะทำอะไรห๊ะ" พี่เซฟทำตาตื่นๆแล้วร่นถอยไปอยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟฟา "วางลงเลยนะ"

    อะไรของเขาเนี้ยแค่ฉันเอาสำลีชุบเอลกอฮอลก็โวยวายอย่างกับเด็กๆไปได้พี่เซฟยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาห้าม ทีตอนไปมีเรื่องไม่เห็นกลัวอย่างนี้เลยใจเสาะจริงๆเลย

    "ทำไม? ทีอย่างนี้ทำเป็นกลัวทีตอนไปมีเรื่องทำไมไม่กลัว"

    "นี่"

    เขาพูดพร้อมกับถลึงตาใส่แต่ใครกลัวตอนนี้ฉันได้เปรียบนะเป็นผู้ชายซะปล่าวกลับกลัวอีแค่แอลกอฮอลฮ่าฮ่าฉันขเยิบเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุดเพราะพี่เซฟโวยวายก่อน

    "หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะอย่าเข้ามา!!" พี่เซฟถอยไปจนติดกับผนังวางแขนโซฟาใช้ไม้นี่คงไม่ได้ผลสงสัยคงต้องใช้ไม้อ่อนไม่งั้นมีหวังได้แผลติดเชื้อตายแน่ๆเดี๋ยวขอปรับหน้าตาเป็นซีเรียสก่อน อ่าพร้อมล๊ะ

    "ฟังนะถ้าพี่เซฟไม่ทำแผลแผลมันอาจจะติดเชื้อได้นะ" พี่เซฟฟังฉันมากขึ้นไม่โวยวายซึ่งมันก็ดีมันจะทำให้การทำแผลมันง่ายขึ้น "หน้าพี่อาจจะเปื่อยเพราะติดเชื้อมีน้ำเหลืองไหลออกมาไม่หยุดพี่อาจจะต้องผ่าหน้าเวลาไปไหนต้องเอาผ้าปิดมีแผลเหว่อะหว่ะจากคิ้วจะลามไปจนถึงตาทำให้ตาบอดปากอาจจะเปื่อยจนมีหน่อนยั๊วเยี๊ยะแต็มไปหมดและ......"

    "พอ!!!"

    " :) "

    "ก็ได้เบาๆนะ"

    "แค่นี้ก็จบ"

    เอาตรงๆเลยนะฉันไม่เคยเหนื่อยเพราะต้องชักแม่น้ำทั้ง ห้า หก เจ็ แปด มาพูดเพื่อชักจูงใจใครเลยนะฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกที่อาสาไปพูดกล่อมคนที่เวลาจะกระโดดตึกหรือว่าฆ่าตัวตายอะไรพวกนั้นเขาจะเหนื่อยหรือรู้สึกยังไงมันเป็นอะไรที่ยากมาก ปาดเหงื่อแปป = ='

    เขาค่อยๆขเยิบเข้ามาทีละนิดฉันนั่งมองพี่เซฟนิ่งๆทำไมฉันถึงคิดว่าเขาน่ารักกันนะจนกระทั่งเขานั่งไกล้พอฉันจึงค่อยๆทำแผลให้

    "มันจะไม่เจ็บใช่มั๊ย"

    "ฉันจะเบามือที่สุด"ฉันใช้สำลีก้อนใหม่จุ่มน้ำแอลกอฮอลขึ้นมาเขามองมาอย่างหวาดๆฉันก็ค่อยๆเอาสำลีไปจิ้มตรงแผล

    "โอ๊ยยยยยย!!"

    "เจ็บหรอฉันเบามือแล้วนะ"

    "มันไม่เจ็บหรอก..แต่มันแสบ"ฉันรีบเอามือไปพัดช่วยเขาเพื่อไม่ให้มันแสบมากเกินไปจนผ่านไปเรื่อยๆมันก็เริ่มหายฉันจึงทำแผลต่อนี่ฉันเบามืออย่างสุดชีวิตเลยนะเนี่ยแค่แผลฉันก็คิดว่ามันต้องเจ็บมากแน่ๆ ฉันทำแผลไปเขาก็บ่นอุบอิบไปอย่างกับผู้หญิงแหน่ะ ฉันบ่นเหมือนแม่บ้างล่ะ พูดมากเหมือนป้าแก่บ้างล่ะ โหดบ้างล่ะฉันล่ะขำมากกับท่าทีของเขา

    "พี่เซฟไปมีเรื่องกับใครมา"

    "........"

    "เอ่อขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ" เพราะฉันคิดว่าฉันคงไประลาบระล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาฉันก็เลยรีบก้มหน้าทำแผลให้เขาต่อดูจากแผลฉันก็รู้แล้วว่าไปมีเรื่องมาแน่ๆ ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาเพราะฉันกับพี่เซฟเราไม่ได้สนิทกันมากทุกครั้งที่เจอกันมันมักจะเป็นเรื่องบังเอิญแค่นั้นแต่เขาตอบกลับมามันทำให้แันแปลกใจมากจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

    "เพราะเธอนั่นแหล่ะ"

    "เพราะฉัน?"

    เพราะฉัน?ฉันเนี่ยนะฉันมองเขาอย่างงงๆฉันเนี่ยนะที่ทำให้เขาไปมีเรื่องชกต่อยกับใครแล้วใครล่ะ เอ๊ะ!!หรือว่าจะเป็นพี่เจมส์ไม่ผิดแน่ต้องเป็นพี่เจมส์แน่ๆ

    "ช่างมันเถอ" ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจเขาเจ็บตัวเพราะฉันแต่มาบอกว่าช่างมันเถอะมันใช่แล้วหรอฉันทำท่าจะแย้งแต่พี่เซฟก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน "ทำแผลต่อสิ" 

    ฉันจึงเงียบแล้วเช็ดแผลต่อด้วยแอลกอฮอลทำความสะอาด ปิดท้ายด้วยติดพลาสเตอร์ยาอย่างเงียบๆแต่ว่าช่วงที่ฉันติดมันฉันเผลอลงแรงเยอะไป อุ๊ยฉันเผลอทำแรงไปก็เลยรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง

    "เจ็บหรือปล่าวขอโทษนะ" พี่เซฟขมวดคิ้วหน่อยๆ เขาส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้ตอบ ฉันเผลอไปสบสายตากับเขาทำให้ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะพี่เซฟเขาก็ไม่ได้ละสายตาไปจากฉันเลย สายตาคู่นั้นที่เคยเรียบนิ่ง ที่เคยเย็นชาแต่ตอนนี้กลับวูบไหวจนฉันเองยังใจหาย

    "ทำไมต้องเป็นเธอ" พี่เซฟพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจฉันพยายามมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั่นแต่มันดูสับสนมันไม่เหมือนสายตาที่ฉันเคยเจอเมื่อวันก่อนเขาค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมากุมมือที่ฉันติดพลาสเตอร์ยาให้เขาเมื่อครู่อย่างหลวมๆไปชิดกับใบหน้าเนียนของเขามันทำให้ฉันตกใจและหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ "มีคนตั้งมากมาย...ทำไมต้องเป็นเธอ"

    "คุณหนูสมายด์ขนมเสร็จแล้วค่ะ....เอ่อ"

    เฮือก!! ฉันสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงป้าอุ่นทำให้ฉันชักมือกลับอย่างรวดเร็วพี่เซฟก็ยอมปล่อยนง่ายๆป้าอุ่นทำสีหน้าตกใจหน่อยๆก่อนจะเผยยิ้มออกมาแล้วเดินเอาขนมที่มีกลิ่นหอมฟุ้งมาวางไว้ที่โต๊ะ

    "เอ่อ..สวัสดีครับ" 

    ขวับ!!!เสียงมาจากด้านข้างทำให้ฉันหันหน้าไปมองพี่เซฟยกมือขึ้นไหว้ป้าอุ่นอย่างนอบน้อมจนฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ดูน่ากลัวๆอย่างเขาจะมีโมเม้นท์แบบนี้ด้วยเขาหันมามองฉันอย่างสงสัยเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแต่มันกลับทำให้ฉันหัวใจของฉันเต้นแรงจนต้องหันหน้ากลับมา

    "ค่ะงั้นป้าไปก่อนนะคะมีอะไรต้องการเพิ่มก็เรียกป้านะคะ"

    ฉันยิ้มให้ป้าอุ่นหลังจากที่แผ่นหลังลับสายตาไปบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้งแต่คราวนี้มันกลับทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกความรู้สึกอุ่นๆที่ฝ่ามือยังคงรู้สึกอุ่นอยู่เลยผ่านไปซักพักไม่มีใครพูดออกมาต่างคนต่างเงียบจนพี่เซฟพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ

    "ทำเสร็จแล้วใช่มั๊ย"

    "อื้อ"

    "งั้น...ฉันกลับนะ" ฉันหันไปมองเขาที่กำลังลุกขึ้นฉันก็เลยลุกขึ้นตามเขามองหน้าฉันก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินออกไปแต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ฉันพูดออกไป

    "กลับบ้านดีๆนะคะ"

    เขาชงักเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปสิ่งที่ฉันรับรู้ในวันนี้มันคืออะไรนะสายตาของเขาแถมยังคำพูดแปลกๆของเขาอีกมันคืออะไรฉันสับสนวุ่นวายไปหมดบางทีฉันก็แปลกใจนะว่าฉันมาที่นี่ทำมั๊ยมาทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายหรือปล่าวเขาต้องเจ็บตัวเพราะฉันฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณเขาและบอกชอบเขาไม่ใช่หรอแล้วนี่ฉันมัวทำอะไรอยู่กันนะฉันว่าบางทีมันคงจะได้เวลา

    บอกความรู้สึกแล้วล่ะ



     
     
     
     
     
     
     
       
     
     
     
    ได้ไปแล้ว50%
    การอัพผ่านไปอย่างยากลำบาก 555 แล้วเจอกันอีกครึ่งหลังน๊าาาาาาาาาาาา



    เฮ้ ตบมือ รัวๆ ในที่สุดก็มาอัพจนครบจนได้สินะ
    นางจะบอกความรู้สึกที่มีต่อโจเซฟแล้วนะความรู้สึกที่นางเก็บมานานตลอดที่นางตั้งใจกลับมาจากเมกาเพื่อมาบอกกับเขาโหทำไมมันดูยิ่งใหญ่จังเลยนะยังไงตอนต่อไปก็เป็นกำลังให้สมายด้วยนะนางตั้งใจมาก
    อ่านแล้ว     อย่าลืมเม้นท์ด้วยนะ
    เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์อาจจะมีคำผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะพอดีไรท์ปั่นสด 5555

       โจเซฟ: ก็บอกว่าอย่ายุ่งกับเธอไง
     
     
       อีเซฟมันเหมือนจะโหดนะแต่ตามที่จริงแล้วพี่เซฟแกมรุ้งมริ้งจะตาย 5555 มีคนถามว่าอิมเมจพี่เซฟคือใคร เขาคือ JIN วงBTS จร้า    แล้วเจอกันนะ
     
     
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×