คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Love 10 : ปะทะ 2 (100%)
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียนพอดีอ่าผมคงต้องรีบไปแล้วสินะถ้าเกิดไปช้ากว่านี้ผมคงไม่ทันเธอแน่ๆผมแค่ไม่อยากให้เธอคาดสายตาก็แค่นั้น
“อ้าวนั่นมึงจะไปไหนไม่ทำแผลก่อน”
“กูรีบ”
ผมตอบใอ้คิวเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนๆน้องๆในแก๊งค์เลยตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำว่าต้องไปให้ทันเท่านั้นผมวิ่งมาตั้งแต่หลังอาคารสี่เพื่อมาอาคารหนึ่งซึ่งเป็นอาคารที่ผมเรียนอยู่และสมายด์ก็เรียนอยู่ที่นั่นยิ่งผมรู้ว่าสมายด์โดนใอ้เจมส์ตามอยู่บ่อยๆผมก็ยิ่งเป็นห่วงเธอไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยทั้งที่ผมก็เคยเตือนเธอไปแล้วนะแต่ว่าทำไมเธอถึงไม่ฟังบ้างเลยหรือว่าจะให้ผมไปบอกด้วยตัวเองถึงจะฟัง
ผมวิ่งไปตามทางเชื่อมต่อระหว่างอาคารที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มเดินขวักไขว่เพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้วทุกคนที่ผมวิ่งผ่านก็มองด้วยความสงสัยจะไม่สงสัยได้ไงเมื่อผมเละขนาดนี้หน้าผมก็ยังมีเลือดซึมๆอยู่ถึงแม้ว่าผมจะใช้หลังมือเช็ดไปบ้างแล้วก็ตาม
โอ๊ะนั่นไงเธออยู่นั่นผมเห็นแผ่นหลังเธอไวๆก็เลยรีบตามไป
“ฉันไปแล้วนะ บ๊าย บาย”
“อื้อบ๊ายบาย”
ผมแอบหลบอยู่ข้างหลังเธอเพื่อไม่ให้เธอรู้ตัวตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าโรงเรียนยิ่งเห็นเธอผมก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์ยิ่งร้อนภาพที่เธอโดนเฮียไนท์โอบตอนนั้นผมช็อคมากสมองของผมสับสนไปหมดผมแทบจะกระโดดเข้าไปซัดหน้าถ้าคนอื่นผมกระทืบตายห่าไปนานแล้วแต่นี่เฮียไนท์เขาเป็นคนที่ผมเคารพนับถือผมอยากจะแยงเธอมาแต่ผมทำไม่ได้ผมถึงทำได้แค่คอยตามดูเธออยู่ห่างๆทำไม ทำไมต้องเป็นเธอแล้วทำไมต้องเป็นเฮียไนท์โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับผมทำไมผมพึ่งมารู้เอาตอนนี้แล้วความรู้สึกของผมที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นมาล่ะใครจะรับผิดชอบโอ๊ยยยยหงุดหงิดโว้ย
ผมค่อยๆเดินตามเธอโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัวนี่ไม่คิดจะสงสัยเลยหรอว่ามีคนกำลังเดินตามเธอนี่มัน....อ่าจริงๆเลยเพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้เป็นห่วงอยู่อย่างเนี้ยดูดิเดินแบบชิวมากถ้าเกิดว่าคนที่เดินตามไม่ใช่ผมป่านนี้เธอคงโดนเชือดไปแล้วมั๊งนั่นยัยนั่นก็เดินชิวมากผมก็เดินตามส่วนคนข้างถนนน่ะหรอมองผมเป็นตาเดียวเลยล่ะก็ผมเละขนาดนี้แถมยังมาเดินตามผู้หญิงอีกไม่โดนหาว่าโรคจิตก็ดีแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ผมกำลังเดินผ่านหน้าร้านสะดวกซื้อแต่ว่ามีข้อความขึ้นมาก่อน
ติ๊ง!!
ถูกเวลาจริงๆ!!ใครมันส่งข้อความมาตอนนี้กันวะถ้าเป็นพวกในแก๊งค์นะจะบ่นให้หูชาเลยเอาดิแต่พอผมเปิดอ่านดูข้อความเท่านั้นล่ะคิ้วผมผูกเป็นปมเลยความเคลียดความกังวนแล่นเข้ามาอยู่ในหัวเลย
'คืนนี้2ทุ่มที่Overnight club'
แน่นอนฟังจากชื่อมันเป็นร้านของเฮียไนท์ที่ร่วมกันลงทุนกับรุ่นพี่ในกลุ่มข้อความนี้ถูโพสต์ลงกลุ่มไลน์โดยที่เฮียไนท์เป็นคนโพวต์เองนั่นหมายถึงทุกคนต้องไปรวมถึงแก๊งค์ของผมด้วยทุกคนในแก๊งค์ตอบกลับไปกันอย่าเร็วซึ่งหนึ่งในนั้นรวมไปถึงผมด้วยในเมื่อเฮียไนท์เป็นคนบอกทุกคนปฏิเสธไม่ได้
เป๊ง!!!
ชิปหายแล้วมั๊ยล่ะใอ้เซฟบ้าเอ๊ย มัวแต่อ่านข้อความจนลืมดูว่ามีอะไรอยู่ตรงหน้า ใครมาทิ้งกระป๋องน้ำอัดลมไว้ตรงนี้นะอย่าให้รู้นะมึงเสียงดังขนาดนั้นถ้าจะเดินหนีก็คงไม่ทันแล้วผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่า
"พี่เซฟ!!" เท่านั้นล่ะครับผมไปไม่เป็นเลยอุสส่าห์ตามมาตั้งนานมาตกม้าตายเพราะกระป๋องน้ำอัดลมที่ผมเผลอไปเต่ะมันเนี่ยนะให้ตายดเถอะ
Smaile : tajk
"พี่เซฟ!!"
ขะ...เขามาอยู่ที่นี่ได้ไงแล้ว...แล้วนั่นทำไมสะภาพพี่เซฟถึงได้เละขนาดนั้นฉันรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความเป็นห่วงพี่เซฟทำเพียงแคยืนอยู่กับที่เฉยๆไม่พูดอะไรแค่มองหน้าฉันเฉยๆฉันมองสำรวจก็พบว่ามีเลือดออกตรงที่มุมปากคิ้วแตก เลือดยังซิบๆอยู่เลยเสื้อผ้าก็มีแต่ฝุ่นเขาเดินมาแบบนี้คนไม่มองเขาแย่หรอ
"............."
"ไปทำอะไรมา?" ฉันถามด้วยความสงสัยแต่พี่เซฟทำเพียงแค่หน้านิ่งๆเขาเบือนหน้าหนีแถมยังทำท่าว่าจะเดินหนีอีกด้วยฉันก็เลยฉันก็เลยรีบคว้ามือพี่เซฟไว้เขาหันมามองฉันนิ่งๆแอบกลัวเหมือนกันนะแต่ว่าฉันอยากให้เขาทำแผลฉันเป็นห่วงเขา
".........."
"ไปทำแผลค่ะ"
"ไม่"
ง่ายๆสั้นๆแต่ได้ใจความพี่เซฟสบัดมือออกแล้วทำท่าจะเดินหนีทำให้ฉันรีบไปขว้าข้อมือพี่เซฟไว้อีกคราวนี้เขาหันมองจ้องหน้าฉันอย่าหงุดหงิดแต่ใครสนล่ะฉันแค่อยากให้เขาทำแผลเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเอาทำไมไม่เห็นถึงความเป็นห่วงฉันเลยนะ
"ไปทำแผล"
ฉันพูดเสียงแข็งงานนี้ฉันไม่ยอมหรอกฉันก็ไม่รอช้ารีบดึงแขนเขาให้เดินตามมาตามที่จริงเขายอมเดินตามมาเองตั้งหากถ้าหากว่าเขาจะไม่มาต่อให้ฉันเอารถยกมายกเขาก็คงไม่มาแต่ก็ดีแล้วล่ะที่เขายอมตามมาง่ายๆแบบนี้
"รอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันมา" ฉันบอกให้พี่เซฟนั่งรออยู่ตรงโซฟาที่ห้องรับแขกส่วนฉันก็รีบวิ่งไปเอากล่องยาในครัวก็เจอป้าอุ่นที่กำลังทำขนมอยู่
"อ้าวคุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ"
"สวัสดีค่ะนั่นป้าอุ่นทำอะไรหรอคะ"
"อ๋อป้าทำขนมคุกกี้น่ะค่ะจะเสร็จแล้วล่ะเดี๋ยวป้ายกออกไปให้นะคะ"
ฉันไม่ตอบเพียงแค่ส่งยิ้มไปให้แล้วก็เดินถือกล่องยาออกมาด้วยความรวดเร็วฉันกลัวว่าพี่เวฟจะกลับไปก่อนที่จะทำแผลแต่ผิดคาดเพราะฉันยังเห็นเขายืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
"ทำไมพี่เซฟไม่นั่ง"
"ก็เธอบอกให้รอไม่ได้บอกให้นั่งรอ"
เพล๊ง!!
นี่คือเสียงหน้าฉันแตกใช่มั๊ยทึ่งมากนี่เขาซื่อหรือว่าฉันผิดที่ไม่บอกให้ระเอียดเอาซะไปไม่เป็นเลยฉันรีบปรับตัวเองแล้วนั่งลง
"นั่งลงสิคะ" ฉันบอกทำให้เขานั่งลงพี่เซฟก็นั่งลงตามฉันล่ะเชื่อเขาเลยฉันเริ่มแก่ะกล่องแล้วหยิบสำลีกับเอลกอฮอลขึ้นมา
"นี่!!...นี่เธอจะทำอะไรห๊ะ" พี่เซฟทำตาตื่นๆแล้วร่นถอยไปอยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟฟา "วางลงเลยนะ"
อะไรของเขาเนี้ยแค่ฉันเอาสำลีชุบเอลกอฮอลก็โวยวายอย่างกับเด็กๆไปได้พี่เซฟยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาห้าม ทีตอนไปมีเรื่องไม่เห็นกลัวอย่างนี้เลยใจเสาะจริงๆเลย
"ทำไม? ทีอย่างนี้ทำเป็นกลัวทีตอนไปมีเรื่องทำไมไม่กลัว"
"นี่"
เขาพูดพร้อมกับถลึงตาใส่แต่ใครกลัวตอนนี้ฉันได้เปรียบนะเป็นผู้ชายซะปล่าวกลับกลัวอีแค่แอลกอฮอลฮ่าฮ่าฉันขเยิบเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุดเพราะพี่เซฟโวยวายก่อน
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะอย่าเข้ามา!!" พี่เซฟถอยไปจนติดกับผนังวางแขนโซฟาใช้ไม้นี่คงไม่ได้ผลสงสัยคงต้องใช้ไม้อ่อนไม่งั้นมีหวังได้แผลติดเชื้อตายแน่ๆเดี๋ยวขอปรับหน้าตาเป็นซีเรียสก่อน อ่าพร้อมล๊ะ
"ฟังนะถ้าพี่เซฟไม่ทำแผลแผลมันอาจจะติดเชื้อได้นะ" พี่เซฟฟังฉันมากขึ้นไม่โวยวายซึ่งมันก็ดีมันจะทำให้การทำแผลมันง่ายขึ้น "หน้าพี่อาจจะเปื่อยเพราะติดเชื้อมีน้ำเหลืองไหลออกมาไม่หยุดพี่อาจจะต้องผ่าหน้าเวลาไปไหนต้องเอาผ้าปิดมีแผลเหว่อะหว่ะจากคิ้วจะลามไปจนถึงตาทำให้ตาบอดปากอาจจะเปื่อยจนมีหน่อนยั๊วเยี๊ยะแต็มไปหมดและ......"
"พอ!!!"
" :) "
"ก็ได้เบาๆนะ"
"แค่นี้ก็จบ"
เอาตรงๆเลยนะฉันไม่เคยเหนื่อยเพราะต้องชักแม่น้ำทั้ง ห้า หก เจ็ แปด มาพูดเพื่อชักจูงใจใครเลยนะฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกที่อาสาไปพูดกล่อมคนที่เวลาจะกระโดดตึกหรือว่าฆ่าตัวตายอะไรพวกนั้นเขาจะเหนื่อยหรือรู้สึกยังไงมันเป็นอะไรที่ยากมาก ปาดเหงื่อแปป = ='
เขาค่อยๆขเยิบเข้ามาทีละนิดฉันนั่งมองพี่เซฟนิ่งๆทำไมฉันถึงคิดว่าเขาน่ารักกันนะจนกระทั่งเขานั่งไกล้พอฉันจึงค่อยๆทำแผลให้
"มันจะไม่เจ็บใช่มั๊ย"
"ฉันจะเบามือที่สุด"ฉันใช้สำลีก้อนใหม่จุ่มน้ำแอลกอฮอลขึ้นมาเขามองมาอย่างหวาดๆฉันก็ค่อยๆเอาสำลีไปจิ้มตรงแผล
"โอ๊ยยยยยย!!"
"เจ็บหรอฉันเบามือแล้วนะ"
"มันไม่เจ็บหรอก..แต่มันแสบ"ฉันรีบเอามือไปพัดช่วยเขาเพื่อไม่ให้มันแสบมากเกินไปจนผ่านไปเรื่อยๆมันก็เริ่มหายฉันจึงทำแผลต่อนี่ฉันเบามืออย่างสุดชีวิตเลยนะเนี่ยแค่แผลฉันก็คิดว่ามันต้องเจ็บมากแน่ๆ ฉันทำแผลไปเขาก็บ่นอุบอิบไปอย่างกับผู้หญิงแหน่ะ ฉันบ่นเหมือนแม่บ้างล่ะ พูดมากเหมือนป้าแก่บ้างล่ะ โหดบ้างล่ะฉันล่ะขำมากกับท่าทีของเขา
"พี่เซฟไปมีเรื่องกับใครมา"
"........"
"เอ่อขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ" เพราะฉันคิดว่าฉันคงไประลาบระล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาฉันก็เลยรีบก้มหน้าทำแผลให้เขาต่อดูจากแผลฉันก็รู้แล้วว่าไปมีเรื่องมาแน่ๆ ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาเพราะฉันกับพี่เซฟเราไม่ได้สนิทกันมากทุกครั้งที่เจอกันมันมักจะเป็นเรื่องบังเอิญแค่นั้นแต่เขาตอบกลับมามันทำให้แันแปลกใจมากจนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
"เพราะเธอนั่นแหล่ะ"
"เพราะฉัน?"
เพราะฉัน?ฉันเนี่ยนะฉันมองเขาอย่างงงๆฉันเนี่ยนะที่ทำให้เขาไปมีเรื่องชกต่อยกับใครแล้วใครล่ะ เอ๊ะ!!หรือว่าจะเป็นพี่เจมส์ไม่ผิดแน่ต้องเป็นพี่เจมส์แน่ๆ
"ช่างมันเถอ" ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจเขาเจ็บตัวเพราะฉันแต่มาบอกว่าช่างมันเถอะมันใช่แล้วหรอฉันทำท่าจะแย้งแต่พี่เซฟก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน "ทำแผลต่อสิ"
ฉันจึงเงียบแล้วเช็ดแผลต่อด้วยแอลกอฮอลทำความสะอาด ปิดท้ายด้วยติดพลาสเตอร์ยาอย่างเงียบๆแต่ว่าช่วงที่ฉันติดมันฉันเผลอลงแรงเยอะไป อุ๊ยฉันเผลอทำแรงไปก็เลยรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง
"เจ็บหรือปล่าวขอโทษนะ" พี่เซฟขมวดคิ้วหน่อยๆ เขาส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้ตอบ ฉันเผลอไปสบสายตากับเขาทำให้ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะพี่เซฟเขาก็ไม่ได้ละสายตาไปจากฉันเลย สายตาคู่นั้นที่เคยเรียบนิ่ง ที่เคยเย็นชาแต่ตอนนี้กลับวูบไหวจนฉันเองยังใจหาย
"ทำไมต้องเป็นเธอ" พี่เซฟพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจฉันพยายามมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั่นแต่มันดูสับสนมันไม่เหมือนสายตาที่ฉันเคยเจอเมื่อวันก่อนเขาค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมากุมมือที่ฉันติดพลาสเตอร์ยาให้เขาเมื่อครู่อย่างหลวมๆไปชิดกับใบหน้าเนียนของเขามันทำให้ฉันตกใจและหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ "มีคนตั้งมากมาย...ทำไมต้องเป็นเธอ"
"คุณหนูสมายด์ขนมเสร็จแล้วค่ะ....เอ่อ"
เฮือก!! ฉันสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงป้าอุ่นทำให้ฉันชักมือกลับอย่างรวดเร็วพี่เซฟก็ยอมปล่อยนง่ายๆป้าอุ่นทำสีหน้าตกใจหน่อยๆก่อนจะเผยยิ้มออกมาแล้วเดินเอาขนมที่มีกลิ่นหอมฟุ้งมาวางไว้ที่โต๊ะ
"เอ่อ..สวัสดีครับ"
ขวับ!!!เสียงมาจากด้านข้างทำให้ฉันหันหน้าไปมองพี่เซฟยกมือขึ้นไหว้ป้าอุ่นอย่างนอบน้อมจนฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ดูน่ากลัวๆอย่างเขาจะมีโมเม้นท์แบบนี้ด้วยเขาหันมามองฉันอย่างสงสัยเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแต่มันกลับทำให้ฉันหัวใจของฉันเต้นแรงจนต้องหันหน้ากลับมา
"ค่ะงั้นป้าไปก่อนนะคะมีอะไรต้องการเพิ่มก็เรียกป้านะคะ"
ฉันยิ้มให้ป้าอุ่นหลังจากที่แผ่นหลังลับสายตาไปบรรยากาศก็กลับมาเงียบอีกครั้งแต่คราวนี้มันกลับทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกความรู้สึกอุ่นๆที่ฝ่ามือยังคงรู้สึกอุ่นอยู่เลยผ่านไปซักพักไม่มีใครพูดออกมาต่างคนต่างเงียบจนพี่เซฟพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
"ทำเสร็จแล้วใช่มั๊ย"
"อื้อ"
"งั้น...ฉันกลับนะ" ฉันหันไปมองเขาที่กำลังลุกขึ้นฉันก็เลยลุกขึ้นตามเขามองหน้าฉันก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินออกไปแต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ฉันพูดออกไป
"กลับบ้านดีๆนะคะ"
เขาชงักเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปสิ่งที่ฉันรับรู้ในวันนี้มันคืออะไรนะสายตาของเขาแถมยังคำพูดแปลกๆของเขาอีกมันคืออะไรฉันสับสนวุ่นวายไปหมดบางทีฉันก็แปลกใจนะว่าฉันมาที่นี่ทำมั๊ยมาทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายหรือปล่าวเขาต้องเจ็บตัวเพราะฉันฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณเขาและบอกชอบเขาไม่ใช่หรอแล้วนี่ฉันมัวทำอะไรอยู่กันนะฉันว่าบางทีมันคงจะได้เวลา
บอกความรู้สึกแล้วล่ะ
ความคิดเห็น