ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Love 1 : วันใหม่ โรงเรียนใหม่ (100%)
MY LOVE ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย
1
วันใหม่ โรงเรียนใหม่
ช่างหวานละมุม อบอุ่น ข้างในหัวใจ
แต่อายไม่กล้า แม้จะบอกกับใคร
จึงจูบผ่านสายลม ให้พัดพาไป
เพราะฝันและจริงยังไม่เคยพบกัน
เพราะหวานเกินไป ไม่ว่าใครก็ต้องใจสั่น
เพราะอายเหลือเกินกว่าที่จะพูดคำนั้น
เพราะจูบของเธอ ยังไม่ใช่จูบของฉัน
(ฝัน หวาน อาย จูบ)
(จะฟังเพลงปิดเพลงหน้าแรกก่อนเนอะ อิอิ)
07:55 น.
อ๊ากกกกกกสายแล้วสายแล้ว!!
ไม่ผิดหรอกใช่!!ฉันกำลังวิ่งไปโรงเรียนพึ่อให้ทันโหยยยยวันแรกกับโรงเรียนใหม่
"อีกนิดเดียวสมายอีกนิดเดียว!!"นั่นไงประตูโรงเรียนแต่ทว่ามันกำลังเลื่อนปิดประตูด้วยลุงยามคนนึงไม่น๊าาาาา!!
"อีกนิดเดียวสมายอีกนิดเดียว!!"นั่นไงประตูโรงเรียนแต่ทว่ามันกำลังเลื่อนปิดประตูด้วยลุงยามคนนึงไม่น๊าาาาา!!
"เอี๊ยดดดดด ตุ๊บ!!!"
"0[]0" ลุงยาม
"=0=" นักเรียน
"0[]0" ฉัน
อย่างที่ได้ยินใช่ฉันรีบพุ่งตัวเข้ามาก่อนประตูจะปิดจนกลิ้งไปตามถนนโหยยยยดูเหมือนลุงยามจะอึ้งๆไปนะไม่ใช่แค่ลุงยามนักเรียนในระแวกนั้นด้วย ชีวิตฉัน...วันแรก
"เจ็บชิบ"ฉันสบทออกมาเบาๆ
"เป็นอะไรรึป่าวหนู"ลุงยามถามหลังจากหยุดอึ้งไปนาน
"ปะ....ปล่าวค่ะไม่เป็นรัย....เอ่อ...สวัสดีค่ะหนูไปเข้าแถวก่อนนะคะ"ฉันไม่รอให้ลุงยามตอบ หลังจากพูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งทันทีโกยยยยยขึนอยู่นานๆ อายเขาตายเลยที่มาโชว์เสต็ปกากๆให้เขาดู =_='
หลังจากที่เข้าแถวเสร็จฉันก็รีบไปหาห้องเรียนทันทีที่ทางกิจการนักเรียนเคยบอกเมื่อมาสมัคเรียน นั่นงัยห้องเรียนของฉัน อาคารC ห้อง3-D เพราะว่าฉันไม่ได้มาสอบก็เลยถูกจับให้มาอยู่ห้องบ้วยสุด
"แอ๊ดดดดดดดด"
ฉันชโงกหน้าเข้ามาในห้องเรียนและห้าฉันตอนนี้ 0[]0 นี่มันนรกชัดๆนักเรียนบางคนฟุปหัวลงหลับอยู่กับโต๊ะ นักเรียนบางคนกำลังแต่งหน้า บางคนกำลังสูบบุรี่ บางกลุ่มกำลังเล่นไพ่แต่ทว่าทุกกริยาต้องหยุดและหันมามองฉันเป็นตาเดียวกันหมด ฉันจึงก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงสวัสดีฉันเดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่โต๊ะติดหน้าต่างฝั่งซ้ายสุดหลังห้อง ที่มองลงไปสามารถมองเห็นสนามบาสได้อย่างชัดเจนยิ่งกว่าภาพHDซะอีก
"สวัสดี"
เฮือก!!0[]0 ใครวะ อ๋อผู้หญิงดูท่าทางไม่เชิงว่าเรียบร้อยไม่แรงเกินไปกับอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังดูหยิ่งๆยังไงไม่รู้เธอตัดผมสั้นประบ่า
"เอ่อ...สวัสดี ^^"ยิ้มไว้สมาย ยิ้มไว้ แฮ่ๆๆ
"เราชื่อแพรวา ส่วนคนนี้ชื่อตังเมย์ พวกเราขอนั่งด้วยคนได้มั๊ย"แหมน่ารักขนาดนี้ไม่ไห้นั่งด้วย ได้ไงล่ะ หุหุ (= =' หัวเราะแบบหื่นๆอีกแล้ว)
"เอ่อได้จร๊ เชิญนั่งเลย^^"แพรวากับตังเมย์ก็นังลงข้างๆโดยแพรวานั่งติเกับฉันส่วนตังเมย์ก็นั่งถัดไป
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ??"
"เอ่อ...อ๋อฉันชื่อสมาย ที่แปลว่ายิ้มน่ะ ^^" ฉันแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มแฉ่งกลับไปจนตาหยี๋เลย
พลัก!!
"นักเรียนทำความเคารพ"
"สวัสดีค่ะ/ครับ"เสียงผู้หญิงที่ฉันคิดว่าคงเป็นหัวหน้าห้องจากเดิมยังดีนะที่พวกนักเรียนพวกนี้ยังเคารพครูอยู่แต่ดูเหมือนครูจะยังกลัวๆๆห้องนี้อยู่นะ = =' ห้องนี้น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ
"คะ....คะ...ครับนักเรียน ชะ....เชิญนั่ง" = ='กลัวขนาดนั้นเลยหรอ
16:50 น.
หลังจากที่ยัยแพรวาเพื่อนใหม่ของฉันซักประวัติิฉันจนรู้วันเกิดพ่อกับแม่(เวอร์)ฉันบอกแค่ว่าฉัย้ายมาที่โรงเรียนนี้เพื่อตามหาคนคนนึงแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นพี่เซฟ ยัยตังเมย์ยังคงเงียบหยิ่งเหมือนเดิม
(ตังเมย์) ขออุญาติเปลี่ยนตัวละครเพราะหายากมกกกกขอบอก ฮิฮิ
ก่อนกลับบ้านเราแลกเบอร์กันนิดหน่อย หุหุมีเพื่อนแล้วตอนนี้ฉันกำลังเก็บของกลับบ้าน
กรี๊ดดดดดด กร๊าดดดดดดดดดดด อร๊ายยยยยยยยยย!!
"เอ๊ะเสียงดังมาจากข้างล่างน่ะ"ฉันเปรยกับตัวเองแล้วจึงก้มลงไปดูนอกหน้าต่าง โอ๊ะ!! 0[]0 คนเต็มสนามบาสเลยที่นี่มีบุญอะไรกันเนี้ยแล้วฉันก็ต้องตกใจอีกครั้ง
"เฮ้ย!!"คนนั้นนักบาสเสื้อเบอร์14คนนั้นคนที่ฉันตามหามานานตามหามา4ปีคนที่ฉันย้ายมาที่นี่เพื่อเขา
"พี่เซฟ"ฉันเผลออุทานออกมาหลังจากที่ฉันอึ้งอยู่นานพอนึกได้จึงหยิบกล้องที่ห้อยอยู่คอขึ้นมาถ่ายรูป
แช๊ะ!! แช๊ะ!! แช๊ะ!!
ภาพที่หนึ่งตอนพี่เซฟกำลังชูตบาสพอดี ภาพที่สองตอนพี่เขากำลังหันหน้ากลับมาแล้วยิ้มจนเห็นเคี้ยว ภาพที่สามตอนพี่เซฟกำลังแทคเมือกับเพื่อนในทีมยิ้มอย่างน่ารัก
"น้องครับ"
เฮื้อก!! 0[]0
ใครวะใครม่เรียกฉันวะ ฉันค่อยๆๆหันหน้ากลับไปทางต้นเสียงแล้วต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมีหนุ่มหล่อใส่ชุดนักเรียน ม.ปลายมายืนหน้าห้องแล้วมองมาที่ฉันเสื้อออกนอกกางเกงและเสื้อที่เปียกฉันคิดว่าน่าจะเป็นเหงื่อ เซ็กซี่ชะมัด 0,,0 เฮ้ยไม่ใช่ล๊ะ
"เอ่อคะมีอะรัยหรอคะ"เขาวางถุงขวดน้ำที่อยู่ในเมือลงมืออีกข้างหนึ่งก็ถือลุงผ้าสีขาวผืนเล็ก
"ทำไมไม่กลับบ้านล่ะครับทำอะไรอยู่......รู้มั๊ยที่นี่ตอนเย็นมันอันตรายนะ"เขาพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสงสัยจะบอกได้ไงเล่าว่าแอบถ่ายรูปพี่เซฟยุ หุหุ เขาก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือข้างขวา
"นี่นจะ5โมงครึ่งแล้วนะครับ"คนอะไรวะเซ็กซี่ชมัด เฮ้ย!!ไม่ใช่ล๊ะ เขาทำหน้าสงสัยโอ๊ยใจจะละลาย หุหุ
"เอ่อกำลังจะกลับแล้วค่ะ"ยิ้มสมายยิ้มไว้ หุหุ
"งั้นลงไปพร้อมกันก็ได้"เอาไงดีรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วล่ะสิเอาวะ
"เอ่อค่ะงั้นรอแปปนึงนะคร๊"ฉันรีบเก็บของแล้วเดินตรงมาที่เขาพึ่งสังเกตุว่าที่ปกคอเสื้อข้างซ้ายมีดาวสีแดงปักอยู่สามดวงขณะที่ฉันมีอยู่สองดวง
"ให้สมายช่วยถือนะคร๊"เขาพยักหน้าน้อยๆแล้วยื่นถุงผ้าที่คิดว่าเบาที่สุดล่ะมั๊งแต่มันเยอะมากคงใหญ่กว่าตัวฉันอีก = =' เหมือนฉันจะหนักเลย
"ไหวมั๊ย"
"เอ่อไหวค่ะไหว"
สนามบาส
ฉันเดินลงมาจากบรรใดอย่างยากลำบากไม่ใช่เพราะอะไรหรอกก็เพราะพี่เขาหล่อไงเลยไม่รู้จะทำยังไงเขิลชิป><พี่เขาชื่อว่า อิ๊คิว(ซัง อันนี้เติมหุหุ)
"เฮ้ย!!ใอ้คิวมึงพาใครมาด้วยวะเด็กใหม่หรอ"0[]0 พี่เซฟเสียงพี่เซฟแซวอ๊ายยยยเขิล แต่ฉันไม่ใช่เด็กพี่คิวนะ!! ฉันวางถุงผ้าลง
"ฮี้ววววววว ใอ้คิวเปลี่ยนคนแล้วหรอวะ"อันนี้เสียงพี่ผมทอง เอ่อ....เหมือนมี2คนเขาเป็นฝาแฝดกันหรอมีพี่ผมทองกับพี่ผมสีเทา
"อืม.......ก็น่ารักดี"พี่เซฟพูดแล้วก็้เบือนหน้าหนี ฮะ!!0[]0 พี่เซฟชมฉันกรี๊ดดดดดดดดดด ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆกรี๊ดดดอยู่ในใจ
"เฮ้ย!!ไม่ใช่เว้ย กูแค่เห็นน้องเขาอยู่ในห้อง3-D เลยชวนลงมาด้วยเท่านั้นเอง ไม่มีอะไร" พี่คิวที่อยู่ข้างๆฉันปฏิเศษอย่างร้อนรนทุกคนคงสงสัยว่าฉันรู้จักชื่อพี่เขาได้ยังไงก็ตอนที่เดินลงมาจากอาคารเรียนไง
"ให้มันจริง"พี่ฝาแฝดผมสีเทานั่งอยู่เอ่ยขึ้น
"เออดิวะ"ฉันที่ยืนอยู่ข้างๆได้แต่ยืนเกาหัวแครกๆก็พวกพี่เขาน่ารัก
"เอ่อ....สมายขอตัวกลับบ้านแล้วนะคร๊"ฉันคิดได้ว่าใกล้ค่ำแล้วจึงขอตัวจะกลับบ้าน
"ใครมารับ"พี่เซฟถามฉันอีกแล้ว กรี๊ดดดอ่าจะเป็นลม
"เอ่อ...เอ่อ เดินกลับค่ะ"
"ฮะ!!"พี่เซฟขมวดคิ้ว อย่า อย่าทำหน้าตาอย่างนั้นสมายเขิล
"ให้พี่ไปส่งนะเดินกลับมันอันตรายนี่มันก็ใกล้ค่ำแล้ว =,,="พี่ฝาแฝดผมสีเทาเอ่ยขึ้นเหมือนรังสีหื่นแพร่กระจายไปทั่วเลย
"กูว่าน้องเคาไปกับมึงล่ะอันตรายกว่าพวกโจรอีกใอ้นิว"พี่ที่เงียบอยู่ตั้งนานเอ่ยขึ้น เอ่อนึกว่าจะหลุดสนทนาไปแล้วนะเนี้ยที่แท้พี่ฝาแฝดผมสีเทาชือนิว
"ใอ้เกอร์มึงก็ว่ากูเกินไป"พี่นิวถึงกับหน้ามุ่ยไปเลยใน ขณะที่พี่ที่ดูลุคเท่ห์ๆนิ่งๆสายตาฉายแววเจ้าเลห์ได้แต่ยักใหล่เชิงไม่สนอ๋อเขาชื่อพี่เกอร์ฉันต้องทำความรู้จักไว้เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนพี่เซฟ (เกี่ยวกันมั๊ย!!!= =')
"เอ่อ ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะไปล่ะนะคะ"ฟิ้วววววววววววววววฉันวิ่งอย่างสุดชีวิต ก็เขิลนิขืนอยู่อีกนิดคงสลบไปแน่ๆๆ หุหุ
(JO SAF)
ผมมองตามแผ่นหลังยัยตัวเล็กที่วิ่งเร็วกว่าแสง(เวอร์)ที่กำลังวิ่งออกไปที่หน้าประตูโรงเรียนอย่างอึ้งๆว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ใช่!ผมจำได้เพราะผมเคยช่วยชีวิตเธอจากนักเลงข้างถนน3-4คนที่จะทำร้ายเธอเมื่อ3หรือ4ปีที่แล้ว
ที่จริงผมก็ไม่อยากยุ่งหรอกแต่เลือดของความเป็นสุภาพบุรุษที่อยู่ในตัวผมมันพุ่งไงสุดท้ายผมก็วิ่งเข้าไปซัดพวกมันจนเรียบตอนนั้นเธอกลัวจนสั่นไปทั้งตัวเสื้อผ้าขาดหลุดหลุ้ยผมอดสงสารไม่ได้สายตาคู่นั้นผมจำมันได้ดีสายตาที่หวาดกลัวแต่ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้าผมตรงนี้และที่นี่ผมไม่รู้ว่าเธอจะจำผมได้หรือปล่าว โอ้ยยยโจเซฟไม่เข้าใจ = ='แต่ผมต้องละสายตาจากแผ่นหลังร่างเล็กหันกลับไปมองหน้าใอ้ล๊อคเกอร์อีกครั้งเมื่อมันพ่นคำพูดอย่างรู้ทัน
"ใอ้เซฟถ้ามึงจะมองน้องเขาขนาดนั้นกูว่ามึงกินน้องเขาเลยมั๊ย" ใอ้เพื่อนเวรมันพร่ามทั้งทำหน้าตายี้ยวนชวนอวก
"ก็อยากอยู่"ผมตอบแบบ ปัดๆออกไปงั้นๆแหล่ะหุหุ หื่นชมัด
"มึงสนใจน้องเขาก็บอกูจะได้หลีกทางให้" ใอ้นิวที่นั่งอยู่บนอัสจรรเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้าตาเซ็งๆใส่ ก็ใช่ไงมันเป็นคนที่เจ้าชู้และกล่อนที่สุดในกลุ่มมั๊งนะ
"กูไม่เคยเห็นมึงมองผู้หญิงคนไหนนานจนเขาเดินหายไปแบบนี้เลยซักครั้ง" ใอ้คิวเอ่ยพร้อมกับทำหน้าตาอย่างจับผิด ก็แหงล่ะผู้หญิงที่เข้ามาหาผมก็มีแต่ผวกหน้าเบื่อแต่คนนี้ผมไม่รู้ทำไมผมกลับชอบรอยยิ้มของเธอชอบหน้าตาเหลอหลาของเธอจนไม่อยากคลาดสายตาเลย
".........."
แต่ผมไม่ได้ตอบกลับไปแค่มองหน้าพวกมันแล้วยิ้มน้อยๆหยิบขวดน้ำขึ้นมาดึ่มก่อนจะหันกลับไปมองแผ่นหลังยัยตัวเล็กนั่นจนลับตาไป
"เฮ้ย!!0[]0ใอ้เพื่อนเซฟหน้ามึงแดงว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า" ใอ้โจอี้ฝาแฝดกับใอ้นิวมันทักจนทำให้ผมต้องรีบชักมือขึ้นมาลูบแก้มเอามือปิดหน้าแล้วรีบวิ่งลงไปสนามบาสเพื่อซ้อมแต่ที่จริงมันไม่ใช่หรอกครับ ฮิฮิโดยมีเสียงโฮ่วแซวของเพื่อนๆในฝูงที่ไล่ตามหลังมา
(END JO SAF)
(SMILE)
ฉันวิ่งออกมาตามทางจนมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียน เฮ้อเหนื่อยชิปฉันมองไปรอบๆก่อนที่จะไปสดุดที่ร้ายกาแฟรร้านหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนนของโรงเรียนถัดไปนิดนึง ฉันรีบเดินข้างถนนแล้วเดินเข้าไปในร้าน
กรุ๊งกริ๊ง......ฉันผลักบานประตู้เข้าไปในร้านโฮร้านกาแฟรนี่ดูน่ารักทาด้วยสีชมพูฉันเดินไปทางเคาเตอร์พื่อสั่งชาเย็นปั่น
"รับอะไรดีคะ" พี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าเคาเตอร์ถามฉันเธอยิ้มแฉ่ง
"ขอชาเย็นปั่นแก้วนึงค่ะ" ฉันบอกพี่สาวที่ใส่เสื้อแขนยาวสีขาวกางเกงยีนและมีผ้ากันเปื้อนตัวยาวจนถึงหน้าแข้ง(พนักงานก็ใส่ทุกคน = =')
เพราะฉันมาเช่าบ้านจัดสรรอยู่หลังหนึ่งแถวๆกลางซอยฉันอยู่คนเดียว (_ _')เพราะตอนที่ฉันอายุ5ขวบพ่อกับแม่ฉันเกิดอุบัตติเหตุท่านเลยเสียชีวิตฉันอยู่กับป้าสองคนแต่ตอนนี้ป้าของฉันมีครอบครัวอยู่ที่อเมริกาใช่ฉันย้ายมาจากอเมริกาทีแรกป้าก็ไม่อยากให้ฉันมาหรอกฉันขอร้องอ้อนวอนป้าเกือบหนึ่งอาทิตย์กว่าป้าจะยอม
พูดเรื่องเมื่อตอนที่ฉันอายุ5ขวบฉันยังเศร้าไม่หายฉันมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่คอยปลอบใจฉันหลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสียเขาสัญญาว่าจะคอยดูแลฉันไม่ให้ใครมารังแกฉันแต่เขากลับย้ายไปอยู่ที่อื่นซะนี่เขาคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุดเพราะเขาคอยปกป้องฉันคอยช่วยเหลือตลอดแต่หลังจากที่เขาย้ายไปอยู่ที่อื่นฉันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว
"เท่าไหร่คะ" ฉันถามพี่สาวที่นำชาเย็นปั่นมาวาไว้ที่โต๊ะที่ฉันนั่ง ข้างนอกร้านบ่งบอกว่าไกล้ค่ำเต็มทนเพราะร้านนี้ทำด้วยกระจกใสตรงด้านทางเดินเลยเห็นวิวข้างนอกที่นักเรียนเดินผ่านไปผ่านมาได้ชัดแหมบรรยากาศมันชวนให้เศร้าจังเนอะแล้วยังไงล่ะชีวิตฉันมันไม่เคยมีความสุขไม่มีคนจริงใจหวังดีกับฉันจริงๆนอกจากป้าฉันเห็นมั๊ยฉันมันตัวคนเดียว
เพียงแต่ฉันเป็นคนที่ไม่คิดรัยมากไงคือชินแล้วแต่บางครั้งก็อยากจะร้องให้กับโชคชะตาของตัวเองที่ต้องคอยอยู่คนเดียวไม่ว่าจะทำอะไรบางครั้งมันก็เหงาเหมือนกันนะ
"ยี่สิบบาทค่ะ" พี่สาวคนสวยตอบอย่างยิ้มๆฉีนควักตังค์ในกระเป๋วออกมาจ่ายแล้วลุกขึ้นเอากระเป๋าเป้มาสพายโดยไม่ลืมที่จะหยิบแก้วชาเย็นปั่นมาด้วยหุหุลืมได้ไง
ฉันเดินออกมาจากร้านแล้วเลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปตามทางอีกซักพักฉันก็ฉันก็เลี้ยวซ้ายอีกทีเพื่อเข้ามาในหมู่บ้านจัดสรรโดยไม่ลืมที่จะซื้อของกินตรองหน้าปากซอยตอนนี้ฉันเดินเข้ามาในบ้านจัดการเปิดไฟหลังจากที่ฉันอาบน้ำกินข้าวเสร็จฉันรีบขึ้นห้อง
และทุกครั้งฉันเจอกับตุ๊กตาหมูน้อยสีชมพูที่ยิ้มแฉ่งมันเป็นของที่เด็กผู้ชายให้ฉันไว้ตอนที่ฉันอายุ5ขวบเขาชื่อโจ ^^ป่านนี้เขาจะอยู่ที่ไหนนะ ฉันนอนกอดเจ้าเน่า(ชื่อตุ๊กตา)แล้วมองออกนอกหน้าต่างวันนี้ดาวบนท้องฟ้าสวยดีเนอะอาจเพราะตอนนี้ฉันดับไฟทุกดวงมันเลยทำให้เห็นชัดมากขึ้น
"พี่โจตอนนี้พี่จะอยู่ที่ไหนนะ" ดาวบนท้องฟ้าที่ส่องแสงระยิบระยับคือภาพสุดท้านที่ฉันจำได้ในคืนนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไปเช่นทุกคืน.............
Talk...........................................................
ฮั่นแน่ที่แท้นายเซฟพระเอกของเราก็จำนางเอกได้แอบมีมองด้วย
แต่นายโจ อะไรนั่นเขาเป็นใครกันนะทำไมนางเอกของเราถึงต้องพร่ำเพ้อทุกคืน- -*อย่าบอกนะว่านางเอกของเรานอกใจพระเอกซะงั้น ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยน๊าาาาาาาาาาาาาา T0T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น