สายลมห่มพยัคฆ์(กำลังปรับเนื้อเรื่องใหม่ทั้งหมด)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

โรงพยาบาลXX

หลังจากที่ร่างของเด็กหนุ่มถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลก็ทำการติดต่อญาติคนไข้ทันทีอย่างเร่งด่วน เพราะคนไข้อาการสาหัสค่อนข้างมาก สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงแต่ตามร่างกายไม่เป็นอะไรแค่แขนหักเท่านั้น จนกระทั่งหัวใจของคนไข้หยุดเต้นไปกว่าห้านาที  คุณหมอคนไข้จึงออกมาพูดกับญาติด้วยความเสียใจที่ได้ช่วยยื้ออย่างเต็มที่หมอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ”หมอหนุ่มพูดขึ้นอย่างสุภาพ 

“ไม่จริง ลูกดิฉันต้องไม่เป็นอะไร ใช่ไหมค่ะคุณหมอ ใช่ไหมคุณ ฮือๆ” หญิงวัยกลางกรี๊ดร้องออกมาพร้อมกับร้องไห้อย่างเสียงดัง ถามคุณหมอที สามีตนทีอย่างเสียใจ

ปัง!!

“คุณหมอค่ะ คนไข้หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้งแล้วค่ะ”

พูดจบพยาบาลก็กลับเข้าไปทันที

 “อ่า ถ้างั้นหมอขอตัวกลับไปดูคนไข้อีกครั้งนะครับ" หมอหนุ่มรีบกลับเข้าไปดูคนไข้ทันที

 “คุณคะ ตาวินรอดแล้ว ฮือๆ"

“เฮ้อ ใช่ๆลูกของเราปลอดภัยแล้ว คุณก็นั่งลงก่อนเถอะ”ผู้เป็นสามีเอ่ยตอบภรรยาพลางประคองไปหาที่นั่ง

 20นาทีผ่านไป คุณหมอหนุ่มก็เดินออกมาด้วยสีหน้าผ่อนคลายแต่ก็ยังติดกังวลเล็กน้อย ทำให้ทั้งสองใจชื้นขึ้นนิดๆ

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่มีความเป็นไปได้ที่คนไข้จะเป็นได้ที่จะหมดสตินาน ยังไงคงต้องรอผลการเอ็กซเรย์ก่อน   เพราะคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจากบริเวณศีรษะ "  หมอหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น  ทำให้ทั้งสองตกใจอีกรอบ

 “ฮือๆ คุณค่ะ ตาวินจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม” ผู้เป็นภรรยาถามขณะจับมือสามีเอาไว้แน่น

 “ลูกผมต้องใช่เวลานานแค่ไหนครับกว่าที่แกจะฟื้นขึ้นมา"ชายวัยกลางคนถามหมอหนุ่มอีกครั้งหลังจากสงบใจได้

 “หมอก็ไม่แน่ใจครับ คงต้องดูอาการคนไข้อีกครั้ง เดี๋ยวหมอจะให้คนย้ายคนไปที่ห้องพิเศษเลยนะครับ ขอตัวก่อน” พูดจบหมอหนุ่มก็ขอตัวไปสั่งการทันที  ทิ้งไว้แต่สองสามีภรรยาที่นั่งทำใจอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน

20 นาทีก่อนหน้านี้

 

  “อ่า ที่นี่ที่ไหนเนี่ย มืดจัง” เจ้าของดวงตาสีเทากวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นภายในความมืด หลังจากที่รู้สึกตัว

 เอ๋! สงสัยเป็นนรกมั้ง!

   ก็ตอนนั้นโดนยิงตกน้ำนี่นา  เฮ้ย! ถ้างั้นก็ตายแล้วนะสิ! หว่า..น่าเสียดายจังแหะยังไม่เคยมีแฟนกับเค้าเลยเซ็งจริงๆ หลังจากที่พร่ำพรรณนาไปเรื่อย จึงมีเวลามองสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะหันไปเจอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่  จึงเดินเข้าไปเอ่ยถาม

   “นี่ น้องๆที่นี่ที่ไหนหรอ? พี่เดินมาตั้งนานก็หาทางออกไม่เจอซักที!!” ร่างบางเอ่ยพลางสำรวจไปรอบๆ พร้อมกับมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณาอย่างเงียบรอคำตอบ

อืม น่ารักแหะ แต่ทำไมต้องแต่งสีขาวด้วยเล่า! แล้วดูตัวเราสิดำมาเชียวแตกต่างกันมากกก!!

   “ฮือๆ  ผมไม่รู้ฮะ แต่ๆผมคงต้องรีบไปแล้ว ส่วนทางออกอยู่ทางนั้นฮะ ผมฝาก..ฮึก..คุณพ่อ...คุณแม่ด้วยนะฮะพี่สาว”

 เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่แสงสว่างสีขาวไกลๆ  จึงหันไปมองตามที่อีกฝ่ายชี้ให้ดูก็เห็นว่าจริงอย่างที่พูดก็พยักอย่างดีใจ  พอหันกลับมาเด็กคนนั้นก็หายไปแล้ว

 “นี่แล้วนายไม่ไปด้วยกันหร.....อ้าวหายไปไหนล่ะ?”ร่าบางถามอย่างงๆ พลางหันไปรอบๆก็ไม่เจอใครแล้ว

 หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปหาแสงสว่างนั้นทันที

 

      เฮือก !!  ติ๊ด ติ๊ด

 

      เสียงหายใจดังออกมาจากปากคนไข้ที่หยุดหายดังขึ้นพร้อมกับเสียงเครื่องวัดชีพจรหัวใจ  ทำให้บรรดานางพยาบาลที่ดูอาการอยู่ใกล้สะดุ้งอย่างตกใจแล้วไปเรียกหมอเพื่อมาดูอาการ