คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เล่ห์ที่...03
เล่ห์ที่...03
เวลาผ่านไปยาวนานราวับารส่ผ่านอารยธรรมอโลมนุษย์
แ่ับวััรอยัษ์นั้นไ สั้นราวเพียั่วหายใ แบฮยอนเ้าัวน้อยที่เยเป็นส่วนหนึ่อวััรสั้นๆนั้น
ลับลายมาเป็นส่วนหนึ่อวััรยัษ์เสียไ้ ลายมาเป็นวใอยัษ์ ไ้รับอาาศ
ไ้รับวามรั ไ้รับอาหารที่แ่าออไป เหมือน้นไม้ที่ไ้รับารหล่อเลี้ยอย่าถูวิธีและผริบานออมาเป็นอไม้แสนสวย
ลายเป็นที่เรื่อลือไปทั่วินแนยัษ์สา ถึเ้าสาวนสุท้ายในยุอยัษ์แ!
วามน่ารัสใส
ราวับพระอาทิย์ ทำให้เหล่าบรรายัษ์รับใ้ ่าสิโรราบให้ับเ้าสาวนสุท้ายแห่ยัษ์แานยอล
ไม่แ่าไปาร่าสูที่เฝ้าลอเลียร่าบาไม่ห่า
นำพาวามไม่พอใให้ับบรราเ้าสาวลำับ่อนหน้าทั้หลาย
เพราะแบฮยอนไ้อยู่ำหนัหน้าเีย้าร่าสู
เป็นารบอลายๆถึวามสำัอเ้าัว อีทั้โอนิานยอล็ไม่ายามอเหล่าเ้าสาวลำับ่อนหน้าอีเลย
ทุนึร้อนรน! อยาหาทาำัแ่็ไม่สบโอาสที่ะเ้าถึัวร่าบา
เพราะนัวเล็นั้นถูรายล้อมไป้วยบรรายัษ์รับใ้มามาย
และเ้าเหนือหัวแห่ยัษ์อย่าโอนิานยอล
แ่เหมือนโะเ้า้าพวนาเสียแล้ว
เมื่อพวเธอเินเ้ามาที่อุทยานหลว ที่ปลูอไม้และ้นไม้ไว้นานาพันธ์
อีทั้ัแ่ไว้อย่าสวยามึ่เป็นสถานที่เพียไม่ี่ที่
ที่เหล่าเ้าสาวอย่าพวเธอะเยื้อย่าไปไ้ในวัแแห่นี้! อายุที่ยืนยาว ไม่แ่ ไม่าย ้อแลมา้วยอิสรภาพ! แ่พวเธอ็พร้อมที่ะยอมแล
ท่ามลาสวนสวย นอาะปลูอไม้นานาพันธ์แล้ว
ยัไุ้ให้เป็นล่อน้ำให้น้ำไหลผ่านลาสวน และมีสะพาน้าม ริมลำธารสวย
ท่ามลามวลอไม้และเหล่าผีเสื้อนั้นเอ ไ้มีร่าบาแสนสวยนั่อยู่เพียลำพั
ใ้ร่ม Wagasa สีแส
แบฮยอนนั้นหาไ้รับรู้ว่า
ัวเอนั้นเป็นเป้าอวามเลียั วันนี้นัวบาสวมใส่ิโมโนสีแสไ้ใน
สวมทับ้วยิโมโนผืนยาวสีาวบริสุทธิ์ราวหิมะแรฤู
ัับลายอ้อน้อยสวยามสีสรายุ และปลายแนเสื้อ เปิเปลือยไหล่มนทั้สอ้า
้อมือบาไร้ารแ่
นอาำไลหินสีแอันเป็นสัลัษ์อเ้าสาวยัษ์แเท่านั้น ใบหน้าที่เยไร้เียสา
ลับถูแ่สวยามราวปีศาแสนสวย ที่พร้อมะหลอล้อให้บุรุษเพศมาหลใหล! ริมฝีปาน้อยแสแย้มยิ้มออมาเมื่อรสาินมนั้นถูใ
เ้าัวมัวแ่สนใับนมอเหล่าบรรายัษ์รับใ้ที่นำมาให้ิม
โยไม่สนใว่าไ้เป็นเป้าเสียแล้ว
“อันนี้อร่อยั
อืมมมมมม”
มือาวบาั้อนนมสี่เหลี่ยม้วย้อมไม้เ้าปาอย่าสุใ
าสวยสีสมอบรรยาาศในอุทธยานอย่าสบายใ เพราะ่วหลายวันมานี้เ้าัวแทบะไม่ไ้พัเลย
เพราะร่าสูพาเที่ยวนทั่วอาาเสีา แ่นัวบา็สนุสุๆ
นลืมไปว่าร่าสูนั้นมีานอรอมามาย
สุท้ายวันนี้แบฮยอนเลยให้โอนิานยอลลับไปทำาน
ส่วนัวเานั้นมานั่รอทาน้าวเที่ยับร่าสูที่นี้
“วันนี้มานั่นเียวเหรอ
เหล่าบริวารไปไหนเสียละ เ้าสาวนสุท้าย”
เสียระแทระทันมาพร้อมเสียหัวเราะเบาๆ
ามสีแสหันไปามเสียพู ิ้วสวยมวเ้าหาันพลามอ้ายมอวา
่อนที่มือบาะวาานนมล แล้วี้นิ้วมาที่น ท่าทาื่อๆอนรหน้าเล่นเอาเฟเียเ้าสาวลำับสิบถึับวัออหู
“ุยับแบฮยอนเหรอฮะ”แบฮยอนถามเสียใส
พลามอร่าบาที่อวบอั้นไปทั้ัวรหน้าอย่าๆ
“หึ
็ใ้สิ เ้าิว่า้าะุยับใรอย่าั้นรึ”เ้าัวเสียเ้ม
แบฮยอนวาานนมบนมือลับพื้น
่อนะหันัวลับมามอนรหน้า
“ฮะ
ทุนไปเรียมอาหารลาวันฮะ เพราะเี๋ยวโอนิานยอละมาทาน้าว”แบฮยอนน้อยอบอย่าใสื่อ
เฟเีย
เมื่อไ้ฟัาปาสีสอนรหน้า ็แสสีหน้าีใออมาทันที พร้อมับเินเ้ามานั่ับแบฮยอนในเสื้อผืนว้า
โยสั่ให้ยัษ์รับใ้นำเบาะลอนั่มาวา่อนนั่ เพราะะไ้นั่สูว่านรหน้า
พลายิ้มเยาะนใสื่อนหน้าหมั่นไส้รหน้าน
“สิ่ที่ท่าระทำอยู่ะนี้ไม่ถู้อนะอรับ
ท่านเฟเีย ท่านไม่วรแม้แ่ะมานั่ในเสื้อผืนเียวับท่านแบฮยอน”
ท่ามลาวามสะใไม่นานอเฟเีย
็ปราเสียเย็นาแผ่วเบาราวอาาศ อยัษ์รับใ้นสนิทอโอนิานยอลพูออมา
เพื่อเือนสินรหน้า
แบฮยอนและเฟเียหันไปามเสียแผ่วเบานั้น นัวบาแสนสวยมวิ้ว
พลามอยัษ์รับใ้นสนิทอร่าสูอย่าๆ พลาพูออมาอย่าไม่ใส่ใ
“ไม่เห็นเป็นเลยฮะ
ใหุ้เฟเียนั่ับแบฮยอนรนี้็ไ้ฮะ”แบฮยอนพูอย่าไม่ใส่ใ
ส่วนเฟเียนั้นหน้าี
ไม่ล้าพูอะไรออมา เพราะโอนิึะนั้นเป็นยัษ์นสนิทหนึ่ในสออโอนิานยอล
ที่สามารถี้เป็นายบรราเ้าสาวทั้หมไ้
“ไม่ไ้อรับท่านแบฮยอน
ารแบ่นั้นวรระเป็นสิ่ที่ถูำหนมาแล้วแ่โบรา นั้นมีไว้ทำาม
เิท่านเฟเียนอเสือทาทามิอรับ”
โอนิึะที่หมอบราบอยู่ับพื้น
ไม่ไ้เยหน้าึ้นมามอสันิ พูเสียเบาระับเิม
ย้ำในสิ่ที่เ้าสาวลำับสิบะ้อระทำ่อหน้าเ้าสาวนสุท้ายในโอนิานยอลอย่าัเน
ส่วนบรรายัษ์รับใ้อหิสาวรหน้า่า้มหน้าหมอบ่ำัวสั่นสะท้านับน้ำเสียเย็นาอโอนิึะ
ไม่ล้าแม้ระทั้ะเอ่ยพูะไรออมา แบฮยอนมวิ้วะเอ่ยปา
“โอนิานยอลมาถึแล้วอรับ
เิท่านเฟเียลุาเสื่อทาทามิอรับ”
ยัไม่ทันที่แบฮยอนะไ้โ้เถียอะไรอี
ยัษ์ใ้ใล้ิอีนอร่าสูล่าวเสียเบาราวระิบ พลาหมอบราบลรหน้า
เฟเียที่โนไล่ถึสอรั้สอรา ้อรีบยายัวเอออาเสื้อ มานั่ลบนพื้นห้า
พลา้มหมอบ่ำหน้าิพื้น เมื่อไม่ไ้รับอนุาให้เยหน้าึ้น
ึ!
เฟเียไ้แ่ระับวามโรธ
และารถูีหน้าไว้ในใ พลาัริมฝีปาแน่นเพื่อระับอาาศ
มือสวยที่บรรแ่เล็บมาอย่าี ิเ้าฝามือนอย่าไม่ผ่อนแร
แ่ทุสิ่อย่า็้อระทำโยไม่ให้ใรเห็น
ใบหน้าสวยอแบฮยอนแสออถึวามไม่สบายใ
าสวยะส่ไปอ้อนวอน่อยัษ์อมเ้มวทั้สอ แ่เ้าัวลับหมอบอยู่ับพื้น
ทำให้้อพอลมเ้าแ้มลมๆอย่าัใ พร้อมทั้าสวยหันไปทาสะพานไม้
ที่มีร่าสูในุทาารสีแสลับำ ำลัเินเ้ามาหาน
“เสร็านแล้วเหรอฮะ”แบฮยอนทัร่าสู พลา่อยๆลุเพราะน้ำหนัอุเ้าไปหาร่าสูผมสีแส
ที่เินเ้ามาหานเ่นัน
โอนิานยอลยมุมปาเพียนิเมื่อไ้ลับมาเห็นวามสใสอนรหน้า
สลัวามยุ่ยาใในารประุมยัษ์ทั้ 6 ทิ้ไป เพราะทุน่าร่ำร้ออยาะเห็นเ้าสาวลำับสุท้ายอน
สร้าวามไม่พอใให้นอยู่ไม่น้อย เพราะเานั้นอยาะเ็บนร่าบาผิวาวราวหิมะเอาไว้แ่ในเพียแนสีาเท่านั้น!
“อืม
เรียบร้อยแล้ว แล้วเ้าละรับอะไรรึยั”โอนิานยอลถาม พลายมือแร่ไปลูบลบนหัวสวย
ที่ถูปุม้วยเส้นผมสีำลับราวับืนเือนมื แ่นิ่มสลวยราวไหมั้นีนั้นเบาๆ
ามวาาไปรอบๆ็้อมวิ้วไม่พอใ
“ำลัะทานรับ
แ่เห็นานยอลมาพอี แบเลยะรอานยอลฮะ”แบฮยอนเรียร่าสูอยาเยับนิสัย
่อนะยมือึ้นปิปาัวเออย่าลืมัว
พร้อมๆับหน้าสวยที่สลลาสีอ่อนเหลือบมอร่าสูน้อย เหมือนลัวนรหน้าะโรธ
“หึหึ
้าไม่ถือหรอเ้าสาวลำับสุท้าย โอนิึะ้าะรับเลย
และเิเ้าสาวลำับที่สิบออไป้วย
้า้อาระรับอาหารับแบฮยอนเพียสอนเท่านั้น”ร่าสูพูเสียิเย็นา ามสีแเ้ม้อมอไปที่ร่าบอบบาที่หมอบ่ำอยู่ับพื้นเมื่อรั้หนึ่เยโปรปรานอย่าเย็นา
แล้วหันไปสั่ับนสนิท
“อรับ
เิเ้าสาวลำับที่สิบลับำหนัหลั้วยอรับ”โอนิึะรับเสียเรียบ
่อนะลาย่ำเ้ามาในระยะแล้วส่เสียบอับเ้าสาวลำับที่สิบ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยานยอล
ินันหลายๆนสนุนะ”แบฮยอนเอ่ยเสียใส
าสวยสีอ่อนหันมามอร่าที่หมอบหน้าิพื้นอย่าสสาร แล้วหันมาอ้อนร่าสู
ที่อนนี้ถอุทาารนหลุรุยไปหม
และำลันั่พิับหมอนยอเหล้าอย่าสบายอารม์
“้าอยาะรับอาหารับเ้าแ่สอนเท่านั้น
อย่าัใ้าแบฮยอนน้อย”โอนิานยอลพูเสียเรียบ
พลายมือที่ประับ้วยเล็บยาวแหลมไปลูบปลายามนแผ่วเบาราวับามนเป็นั่แ้วมี่า
ามสีเ้มั ้อเ้าไปในวาสีอ่อนาอย่าหลใหล
แ่น้ำเสียิแววเ้มอนปลายประโย
ส่วนเฟเีย็ไ้แ่ัฟันรอัวสั่นน้อยอย่าพยายามระับอารม์โรธไว้อย่าสุวามสามารถ
เพราะอนนี้ยัไม่ใ้โอาสอเธอ
“ั้นเฟเียอัวนะเ้าะ
หวัว่าโอนิานยอละแวะไปหา้าบ้า”เสียอ่อนเสียหวาน
พลาเยหน้ามาส่สายาหวานให้ับผู้เป็นให่อแนสีาอย่าหาล้า แล้วึล่าถอยไปอย่า่ายาย
“โถ
ทำไม้อไล่ไป้วยนะฮะ แบนึว่าแบะมีเพื่อนแล้วนะ”ร่าบาผิวาวยัระเ้าระอนนร่าสูไม่เลิ
พลาันมถั่วแเ้าปา
“หึหึ
เ้ามีแ่้า็พอแล้วแบฮยอน”ร่าสูเอ่ยพลาิบเหล้าาอสีแสอย่ารื่นรมใ
“ไม่เอาแล้วไม่พูเรื่อนี้แล้วอะ
พูทีไรแบแพ้านยอลทุที”ร่าบาในุิโมโนสีแสลับาวยู่ปาอย่าัใ
แ่มือเล็็ไม่วายันมเป็นิ้นเล็ ิ้ม้วย้อมไม้ไป่อปาอร่าสู
“สสัยนมรอบนี้ะอร่อยถูใ้าสุๆไปเลย
บราวัลให้ห้อเรื่อ้วยโอนิึะ”โอนิานยอลอ้าปารับนมามือสวย
่อนะหันมาสั่ับยัษ์ใล้ิอนอย่าอารม์ี
ามไม่ละไปาหน้าสวยที่ำลัใใ่อับนมหลาหลายรหน้า
“อรับ
แล้วเรื่อานเลี้ยน้ำาที่วัหย โอนิานยอละทำเ่นไรอรับ”โอนิึะหมอบ่ำับพื้นรับำ
พร้อมับเอ่ยถามเรื่อหมายที่วัหยส่มาเิ
ร่าสูที่เอนลายราบไปับเสื้อทาทามิ
พร้อมทั้โอบเอวบาร่วมไป้วยับาริบเหล้าั้นเริ มวิ้วใ้วามิเพียนิ
่อนะหันไปส่เสียถามน้าๆที่ำลั่อิมนมอยู่้าๆน
“เ้าอยาะออไปเที่ยวนอวัแหรือไม่
แบฮยอน”โอนิานยอลเอ่ยถามนัวบาที่ำลัิมนมอย่าเพลิเพลิน
ร่าบาที่ำลัิมนมอย่าื่นเ้น
เพราะไม่เยเห็นถึับวามือแล้วหันมา้อร่าสู้วยวามีใปนใ
เพราะั้แ่มานี้เาไม่เยะไ้้าวออาวัแเลยสั้าว
เพราะถึอยาะไปนาไหนเา็ไม่รู้ว่า้านอมันอันรายไหม และเมื่อมีโอาสึรีบยับเ้ามาแนบิัวเอับร่าแร่อย่าีในลืมัว
มือนิ่มเท้าลไปบนเอวหนาที่เ็มไป้วยมัล้ามทันทีอย่าลืมัว้วยวามีใ
“ริเหรอฮะ! แบะไ้ออไป้านนอ”แบฮยอนย้ำับร่าสูอย่าื่นเ้น
าสวนสีอ่อนเป็นประายอย่าีใ
“ริสิ
้าเยโหเ้าอย่าั้นรึ”ร่าสูย้ำ
พลาประอเอวบาให้แนบินเ้ามานไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ แ่ยั่วยวนเาสุๆ นอยาะาผ้าผืนสวยนี้ออาร่าบาๆ
แ่ยั่อนยัไม่ถึเวลาหรอ้ออีสัหน่อย
“เย้! แบะไ้ออไป้านอแล้ว แบีใที่สุเลย!”
ุ๊บ!
้วยวามีใเมื่อไ้อะไรั่ใ
แบฮยอนึยื่นหน้าไปุ๊บแ้มสาอร่าสู้วยวามเยินที่เยทำับมารา
แ่่าันที่ร่าสูนั้นไม่ใ้มาราอน ร่าสูึยยิ้มว้าอย่าพอใ
่อนะระเหล้ารสเริหมแล้ววาลับเสื่อ
“หมอบับพื้นทุน”โอนิึะเหมือนรู้ใผู้เป็นนายว่าะทำอะไร
ึสั่ยัษ์ทุนให้หมอบลับพื้นทันที
แบฮยอนที่ีใุยนั้นนี้ับร่าสูโยที่ไม่รู้ะารรมัวเอ
พลาเยหน้าึ้นมายิ้มให้ร่าสู ประวบับที่โอนิานยอล้มลมามอนัวบาในอ
าสอู่ประสานันและเหมือนมีแรึูึ่ันและัน ภาพสะท้อนในวาสีเ้มอร่าสู่อยๆายัถึใบหน้าสวยราวับภาพวาอนรหน้าัึ้นเรื่อยๆ
พร้อมๆับใบหน้ามที่่อยๆล่ำลมานระทั้
ริมฝีปาสีสแ่ไม่แเท่าับริมฝีปาอวบอิ่มอร่าบาที่เผยน้อยๆ
วามอุ่นร้อในรั้แรที่บลีบปาลมา ่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นวามร้อนแรและรวหา
ร่าบาที่ไม่ประสาและามเมอร่าสูไม่ทัน สั่นเท่าลัวับสัมผัสใหม่
แ่สุท้าย็โอนอ่อนผ่อนาม เมื่อรสูบอร่าสูทั้เว้าวอนและอ่อนโยน
โอนิสีา่อยๆหลอล่อให้นใ้ร่าเปิปา
่อยๆส่ลิ้นร้ายร้อน่าเ้าไป ลิ้มรสวามหวานล้ำาโพลปาสวย
ูื่มน้ำหวานสีใสราวับเป็นเหล้ารสเริ โอบประอนัวบาไม่ให้หายหลั
่อนะบเม้มนเิเสียแผ่วเบาราวใบไม่ไหว ูึเรียวปาบาอย่าหมั่นเี้ยวแล้วึปล่อยให้นัวบา
ที่อนนี้หน้าแ่านให้หายใ พลาส่ยิ้มร้ายที่ประับ้วยเี้ยวอย่าสุใ
“หวานล้ำั่เหล้ารสเริ
เ็น้อยอ้า”โอนิานยอลเอ่ยเสียแหบ่าน้าหูาว ที่อนนี้แ่านเพราะวามอาย
โอบประอนัวบาให้บหน้าลับอแร่ ส่วนัวนั้นเอนพิลไปับหมอนใบโอย่าสบายใ
“อือ
ไม่หายเาเหรอรับ”เ้าัวทีุ่หน้าับอแร่พูเสียแผ่วเบาราวระิบับร่าสู
“อายทำไม
้าสั่ให้ทุน้มแล้ว และอนนี้็มีเพียเ้าับ้าเท่านั้น”โอนิานยอลพูเสียนุ่ม
โอบระับอ้อมอให้แน่นึ้น
“านยอลไม่อายแ่แบอายนะ”ใบหน้าสวยที่ถูแ่แ้มนสวยราวับภาพวา
เยหน้าึ้นมาสบับาม โหนแ้มที่เยสวยสุภาพี
ลับแล่ำเพราะเหุาร์ที่ผ่านมอ้อร่าสูอย่าาโทษ
แ่โอนิสีาผู้หิให่
ลับมอท่าทาาโทษอนรหน้า มัน่าน่ารัหน้าใร่เสียนี้ระไร
นอยาะฟัเ้าัวลาอุทธยานแห่นี้เสียให้รู้เรื่อไป
แ่็้ออใไว้รอให้ร่าายนี้พร้อมเสีย่อน
พร้อมที่ะรอรับยัษ์น้อยๆที่เาหมายใอยาะให้เิมาเสียที
“อาย้วยเรื่อใ
้าแ่แสวามรัับเ้า ถ้าแ่นี้อายแล้วอนที่เ้าับ้าร่วมหอัน
มิัวแเป็นเลี่ยๆเลยรึ”ร่าสูเย้านัวบาเล่น พลาหยิบลีบาุระออาหัวสวยแผ่วเบา
แบฮยอนพอไ้ฟัร่าสูระิบแหย่
็พลันหน้าแนรามไปถึหูเรียวปาสวยับเ้าหาันอย่ารวเร็วหมำโ้แย้ในเรื่อนี้ทันที
เพราะวามเินอายที่มีมาว่า
“ไม่พูแล้ว
แ่านยอละพาแบออไปเที่ยวริๆใ่ไหม”ร่าบาเปลี่ยนเรื่อทันที
พร้อมๆับ้อนาสีอ่อนมอนัวสู
“อืม
แ่ไม่เิเที่ยวหรอ หน้าะเรียว่าารพบปะระหว่าโอนิทั้ 6 มาว่านะ”โอนิานยอลอธิบายให้นัวเล็ฟั
“เหรอรับ
แล้วมันเป็นแบบไหนอะ”แบฮยอนที่เหมือนะลืมเรือนูบแสนหวานไปั่วะ
ลับมาันมเ้าปา พร้อมทั้ป้อนนัวสูไป้วยเหมือนเิม
และหันไปรินเหล้ารสเริลอสีแ
ที่อนนี้มีลีบาุระร่นลไปแ่แ้มให้สุรารสเรินั้น หวานล้ำเ้าไปอี
“็ไปพูุย
แล้ว็ิบเหล้าเท่านั้นแหละ”ร่าสูอธิบาย่ายๆ
แบฮยอนพยัหน้าเ้าใ
พลารับอเหล้าสีแสอีอันมาามือร่าสู
พลาิบน้อยๆพอให้รับรสหวานล้ำบาอเพียนิหน่อย
“แล้วานัที่ไหนฮะ”แบฮยอนยัั้ำถามับร่าสู
“วัหยอยัษ์เียว”โอนิานยอลอบสบายๆ
พลาิบเหล้าาอ แล้วระับอ้อมอให้ร่าบามานั่แนบิับน
พร้อมทั้แอบูมลิ่นายหอมรออาวอย่าถือสิทธิับร่าบารหน้า
“ว้าว! แล้วเราะไปันวันไหนฮะ แบื่นเ้นะแย่แล้ว”เ้าัวทำาวาวหันมามอร่าสู
“อีสออาทิย์านี้
เพระันทร์เ็มวพอีนั้นแหละ”ร่าสุบอร่าเล็
“อยาให้ถึเร็วๆั”
“หึหึ
อยาไปละสิ”ร่าสูถาม
“ฮะ”
“ไม่นานหรอ
แ่อนนี้เ้าวระนอนลาวันไ้แล้ว เพราะเมื่อืน้าวนเ้าทั้ืนนะ”โอนิานยอล
ที่เห็นน้าๆาปรือปรอยอย่าน่าสสาร
็ระิบเบาพลาหัวสวยให้ล้มลมานอนทับแนน พร้อมๆับัวเอที่ส่สายาับยัษ์รับใ้ใล้ิอย่าโอนิึะ
ให้ไล่เหล่าบรรานรับใ้ทั้หลายออไปให้หม เพราะเาับร่าบา้อารวามสบ
“ือ! ่วัเลยฮะ”เมื่อทานนอิ่ม
หนัาสีมุ็เหมือนะหล่นเสียแล้ว
“่ว็นอน
เี๋ยว้าะนอนเป็นเพื่อนเ้าอยู่นี้”ร่าสูประอนัวบาให้เ้ามาเยเาให้ไ้มาที่สุ
พลาระิบเสียหวานเอ่ยะปป้อร่าบาที่ำลัะเ้าสู่นิทราสวัสิ์แล้ว
“ฮะ
ฝันีฮะ”
ุ๊บ!!!
“ฝันีเ่นัน
เ้าสาวอ้า”
ความคิดเห็น