คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เธอจำฉันไม่ได้
1
เธอจำฉันไม่ได้
Vine’s Part
“โธ่โว้ยยยยยย!!!!” ผมตะโกนลั่นบ้านทำให้ไอ้น้องชายตัวแสบหันมามองผม
“เป็นอะไรของพี่อีกเล่า”
“เงียบไปเลยไอ้เกรพ”
“อ้าวไอ้พี่นี่ไอ้น้องเป็นห่วงไอ้พี่น๊า~”
“เออรู้แล้ว” ไม่อยากคุยกับมันต่อแล้วล่ะ ผมหันหลังแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงอยากมาเจอเธออีก ผมไม่รู้ว่าไมผมถึงอยากหเธอจำผมได้ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่ามันคงเป็นไปได้ยาก ‘พี่ไวน์’ คำที่เธอใช้เรียกผมตอนที่เรายังเป็นเด็ก
ตู๊ดๆ
“...”
(ฮัลโหล ใครคะ)
“เอ่อ สวัสดีครับใช่น้าส้มรึเปล่าครับ”
(อ๋อ ใช่จ้ะแล้วเธอเป็นใครล่ะ)
“น้าส้ม! นี่ไวน์นะครับ”
(อ๋อไวน์ มีอะไรล่ะ)
“เอ่อ...ผม...เอ่อ”
(หืม ว่าไงจ๊ะ)
“ผมอยากพาลูกพีชไปที่ไร่องุ่นน่ะคัรบ”
(หืมแล้วพาลูกพีชไปทำอะไรล่ะ)
“เอ่อ ผมอยากให้ลูกพีชจำผมได้น่ะครับ
( อ๋อ อย่างนี้นี่เอง อืมเดี๋ยวน้าบอกลูกพีชให้นะ)
“เดี๋ยวครับ!”
(ว่าไง)
“น้าส้มอย่าบอกลูกพีชนะครับว่าเป็นผม”
(จ้ะ)
ปิ๊บ
Peach’s Part
เช้าวันต่อมา
เฮ้อออออ ฉันเดินออกมาจาห้องนอนแล้วเดินลากกระเป๋าไปที่ห้องรับแขกแล้วก็พบว่าเจ้าของนัดวันนี้มารอฉันก่อนแล้ว
“นาย!”
“หวัดดี” จากนั้นเขาลุกขึ้นแล้วตรงมาที่ฉัน
“......”
“มาให้พี่ เอ้ย! ให้ฉันช่วยถือ”
“อือ......”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันเต็มใจช่วยน่ะ” ฉันกำลังจะบอกว่าขอบคุณอยู่พอดีเลย
“แม่คะ พีช ไปก่อนนะ”
“จ้ะ”
“ลูกพีช!”
“รีบไปเถอะลูกอย่าให้พี่เขารอนาน” แม่พูดแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“พี่!?” ฉันไม่เข้าใจที่แม่พูดเลยพี่อะไรกัน
“ไปเถอะลูกไวน์รอนานแล้วนะ”
“ค่ะไปก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
บนรถ
“นี่นายจะพาฉันไปไหน”
“ไร่องุ่น” ไวน์ตอบ
“นายมีอะไรอยู่ในใจรึเปล่า” ฉันถามไวน์ไปตรงๆเพราะฉันเพิ่งรู้จักเขาเมื่อวาน แล้ววันนี้เขาก็กำลังพาฉันไปที่ไร่องุ่นอะไรก็ไม่รู้ นี่ถ้าแม่ไม่ขอให้ฉันไปฉันจะไม่มีวันไปกับอีตานี่เด็ดขาด แม่ฉันก็จริงๆเลยไปรู้จักอีตานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เฮอะ!
“มี^^” เขาพุดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อย่ายิ้มแบบนั้นได้มั้ย!”
“.........”
“นี่ แล้วเมื่อไหร่จะถึงล่ะ ไร่องุ่นของนายน่ะ” ฉันถามอย่างอยากรู้
“หรอคะ...พี่ไวน์” เฮ้ย!ใครพูดเมื่อกี้ใครพูด ไม่ใช่ฉันนะ ม่ายยยช่ายยย แต่เมื่อกี้นี้ คำพูดเทื่อกี้มันคุ้นมากเหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว ฉันมองหน้าไวน์ที่กำลังขับรถอยู่ เมื่อเขาได้ยินคำที่ฉันพูดเมื่อกี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจกับคำพูดเมื่อกี้มากเลยด้วย
“O.o” <<< ไวน์
“เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นแต่ฉันรู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วน่ะ แห่ๆ^^”
“ไม่เป็นไรหรอก...ลูกพีช”
ฉันรู้สึกปวดหัวทันทีที่พูดจบ จากนั้นก็เห็นภาพเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังนั่งซ้อนท้ายจักรยาน ที่มีเด็กผู้ชายเป็นคนปั่น
‘ เมื่อไหร่จะถึงคะพี่ไวน์’ เด็กผู้หญิงคนนั้นถาม
‘อืม...อีกครึ่งชั่วโมงล่ะมั้ง^^’
‘หรอคะ...พี่ไวน์’
‘ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ^^ไมต้องกลัวหรอกเดียวพี่จะรีบพาลูกพีชไปส่งที่บ้านให้เร็วที่สุดเลยล่ะ’
‘ค่า^^’
‘เกาะให้แน่นๆนะ’
‘อ๊า~’
‘ฮ่าๆๆ’
‘พี่ไวน์แกล้งลูกพีชอะ’
‘โอ๋ๆจะไม่แกล้งอีกแล้วล่ะ^^’
และภาพนั้นก็ค่อยๆหายไป...เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือฉันส่วนเด็กผู้ชายคนนั้นก็คือไวน์....ฉันกับไวน์เราเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นหรอ ภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างนั้นหรอ...ภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้ฉันคงอายุประมาณ 15-16 ได้มั้ง แล้วบรรยากาศตรงนั้นเป็นไร่องุ่น ฮ๊ะ! ไร่องุ่น
“เฮ้! ลูกพีชเป็นอะไรไป” เสียงของไวน์ทำใหฉันตื่นจากภวังค์
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นไร”
“เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อยนึกว่าเป็นอะไรซะอีก”
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ฉันบอกไวน์ด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
ความคิดเห็น