The Levatein

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ด่านที่หนึ่ง : หอนาฬิกาแห่งปราการทดสอบ

 

 

Chapter 5

ด่านที่หนึ่ง : หอนาฬิกาแห่งปราการทดสอบ

 

            “ท่านครีโอครับ   อาหารเช้าเสร็จแล้วครับ” เด็กหนุ่มร้องเรียก ขณะที่เคี่ยวอาหารในหม้อซึ่งกำลังส่งกลิ่นหอมยั่วต่อมน้ำลาย   ผ้าม่านหลังเกวียนเปิดออก แล้วเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินก็ค่อยเคลื่อนกายลงจากเกวียนด้วยสภาพของคนเพิ่งตื่นนอน

 

                ครีโอขยี้ตาพร้อมสางผมที่ปิดหน้าออกก่อนจะเดินเข้ามานั่งบนขอนไม้ข้างหม้ออาหาร

 

                “อรุณสวัสดิ์ฮาเทีย” เธอเอ่ยทักทายแล้วชะโงกมองของในหม้อที่กำลังเดือด “เช้านี้ทำอะไรกินน่ะ กลิ่นหอมน่ากินจัง”

 

                “สตูกระต่ายป่าครับ” ฮาเทียตอบ “ผมแอบจำสูตรของท่านนาริสมาแต่คงอร่อยสู้เจ้าของสูตรไม่ได้”

               

ราชองครักษ์หนุ่มพูดจบก็ตักสตูสีน้ำตาลข้นใส่ชามแล้วส่งให้รัชทายาทสาว

 

“อืม ก็อร่อยดีนี่” ครีโอบอกแล้วตักคำที่สองเข้าปาก “ครั้งสุดท้ายที่เราได้ไปไหนมาไหนกับท่านนาริสก็เมื่อ3ปีก่อนสินะ  คิดถึงสมัยนั้นจังเลย   มีแต่เรื่องสนุกๆให้ทำมากกว่าอยู่ในวังซะอีก”

 

“ก็ตอนนี้ท่านเป็นองค์รัชทายาทลำดับหนึ่งของเซราคิวส์แล้วนี่ครับ จะทำอะไรเหมือนครั้งยังเยาว์ไม่ได้แล้วนะครับ” ฮาเทียกล่าวก่อนเริ่มลงมือทานสตูของตน

 

“นายก็พูดได้นี่   ลองมาเป็นแบบฉันบ้างสิ” ผู้เป็นองค์รัชทายาทลำดับหนึ่งค้อนใส่   ส่วนผู้เป็นองครักษ์ก็หัวเราะเบาๆ ก่อนพูดขึ้นว่า

“จะทานเพิ่มก็ได้ครับ”

 

 

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ   ฮาเทียก็เก็บกวาดสถานที่และค่อยๆลำเลียงข้าวของเครื่องใช้ขึ้นเกวียน   ขณะที่ครีโอปลีกตัวออกไปที่ลำธารที่อยู่ไม่ห่างจากเกวียนที่พักเพื่ออาบน้ำล้างตัว   เนื่องด้วยสองวันตั้งแต่ออกจากเฟทมอร่า ทั้งคู่ต้องอาศัยตั้งแคมป์นอนกลางป่า   น้ำท่าก็แทบไม่ได้อาบ   ที่พอทำได้ก็แค่แปรงฟันล้างหน้าเท่านั้น

 

ร่างบางค่อยไต่ตามโขดหิน   พลางมองหาทำเลเหมาะๆก่อนจะเลือกลงหลักที่แอ่งน้ำเล็กๆซึ่งรายล้อมด้วยโขดหินอย่างมิดชิด   ครีโอวาดมือกับอากาศ ไม้เท้าสีขาวหัวไพลินสีน้ำเงินขนาดเท่ากำปั้นปรากฎในมือก่อนที่จะถูกปักลงที่ก้อนหินที่เธอยืนอยู่   ริมฝีปากบางพึมพำคาถาเบาๆและทันทีที่ร่ายจบ   รอบๆตัวเธอก็แผ่วงเวทย์ขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมทั้งแอ่งน้ำ  

 

เด็กสาวปล่อยมือจากไม้เท้าแล้วลงมาที่ริมแอ่งน้ำ ก่อนจะเริ่มเปลื้องผ้าที่ใส่ออกพาดไว้บนก้อนหินเล็กข้างริมน้ำแล้วลงไปแช่น้ำที่เย็นฉ่ำหลังจากต้องทันตัวเหนียวเหนอะหนะมาเกือบสองวัน

 

อีกด้านหนึ่ง...

หลังจากใช้เวลาเก็บกวาดของขึ้นเกวียนเกือบครึ่งชั่วโมงจนเสร็จ   เด็กหนุ่มก็เดินเอาถังน้ำไปให้ม้าที่ลากเกวียน ก่อนจะมองหานายหญิงของตน   เมื่อไม่เห็นเด็กหนุ่มก็ถอนหายใจแล้วแตะมือลงบนกำไลสีน้ำเงินที่ข้อมือขวา   กำไลที่เขาได้รับพระราชทานในวันรับตำแหน่งราชองครักษ์ประจำองค์รัชทายาทลำดับหนึ่งครีโอ เดอ นีโรว์  ซึ่งเป็นของมอบให้องครักษ์และรัชทายาททุกรุ่นเพื่อช่วยอำนวยความสะดวกในด้านต่างๆและแสดงถึงฐานะของผู้ครอบครอง   ลายอักขระคล้ายงูเรืองแสงขึ้นทันที

 

กำไลสีน้ำเงินบนข้อมือขาวเล็กของเด็กสาวเรืองแสง   ทำให้เด็กสาวที่กำลังแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์ตื่นจากภวังค์ ลายอักขระคล้ายงูปรากฏเหมือนบนกำไลของฮาเทีย

 

“ท่านครีโอครับ   เราต้องเดินทางต่อแล้ว” เสียงของฮาเทียดังขึ้นจากกำไล   นี่คือหนึ่งในคุณสมบัติของกำไล ความสามารถในการสื่อสาร

 

“จะรีบทำไมคะเซอร์ฮาเทีย” เด็กสาวตอบกลับใส่กำไล “คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าเราจะถึงปราการทดสอบตอนบ่าย ฉันว่าไปถึงสายหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก”

 

“ไม่ได้นะครับ ผมแจ้งไปแล้วว่าเราจะถึงตอนบ่าย” ราชองค์รักษ์หนุ่มพูดเสียงเครียด ครีโอถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายทันที

 

“ก็แจ้งกลับไปว่ามีปัญหานิดหน่อย คงถึงช้ากว่าที่กำหนดไว้ แค่นี้ก็หมดเรื่อง” ครีโอเสนอทางแก้ปัญหา

 

“ไม่ได้ครับ” ฮาเทียยังยืนกรานคำเดิม “ถ้าท่านยังไม่มา ผมจะไปหานะครับ”

 

“ตาบ้า !! ก็ได้ ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปแล้ว ไม่ต้องมานะ” ดวงหน้างามขึ้นสีแดงทันที ก็แหงะล่ะนี่เธออาบน้ำอยู่นะ จะให้เขามาหาได้ไง

 

“ผมให้เวลาท่านแค่สิบนาทีนะครับ” เสียงของฮาเทียพูดขึ้น

 

“รู้แล้วน่า” ครีโอพูดอย่างอารมณ์เสียสุดๆ

 

“คร้าบ เดี๋ยวผมจะรอนะครับ” ฮาเทียตอบกลับเสียงกวนอารมณ์

 

 

ผ้าม่านหน้าต่างแหวกออกเมื่อร่างของอีกาสีดำสนิทสองตัวบินเข้ามา   ชายชราผู้ที่ถูกจอมเทพเรียกว่า ‘โปรเฟสเซอร์ ’ เงยหน้าเข้ามองก่อนที่สัตว์ปีกทั้งสองจะเกาะบนพนักเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่พร้อมส่งเสียงร้องเบาๆเหมือนกำลังพูดบางอย่างกับเจ้านาย

 

“งั้นเหรอฮูมีน มูนีน” ชายชราพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไปพักเถอะ พวกเจ้าบินมาไกลคงจะเหนื่อย ขอบใจสำหรับข่าวนะ”

ทันทีที่พูดจบอีกาทั้งสองก็บินออกจากห้อง   ประตูไม้ก็เปิดออกพร้อมกับร่างของผู้มาใหม่ที่เข้าท่ามกลางความมืด

 

“ท่านเรียกข้ามามีเหตุอันใดหรือ” เสียงที่เล็กของผู้มาใหม่ถาม

 

“ต้องขออภัยที่เรียกเจ้าพบด่วน” ชายชรากล่าว “เชิญนั่งก่อนสิ”

 

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” ผู้ถูกเชิญปฏิเสธ “ว่าเรื่องของท่านมา”

 

“ข้าอยากให้เจ้าไปทะทาร์รัสแทน”

 

“ทะทาร์รัส” เสียงในความมืดทวน “เมื่อไหร่ล่ะ”

 

“ตามสะดวก เพราะใกล้วันเปิดเรียนแล้ว” ชายชราตอบ “แต่ขอให้ไปก่อนคืนพระจันทร์ซ้อน”

 

“แล้วทำไมท่านไม่ไปเองล่ะ” คนถูกวานถามกลับ   ชายชรานิ่งไม่ตอบ ทำไมให้คนถามพอเข้าใจสาเหตุของอีกฝ่าย “ถ้ามีแค่นี้   ข้าขอตัวก่อนล่ะ ต้องรีบไปช่วยเจ้านั่นคุมสนามทดสอบ ได้ยินว่าปีนี้มีคนน่าสนใจเยอะกว่าทุกปี”

 

“ใช่ ก็ปีนี้เป็นปีสำคัญนี้นะ” ชายชราบอกก่อนที่เสียงประตูจะปิดแสดงถึงว่า คู่สนธนาได้จากไปแล้ว

 

 

เกวียนเล็กๆจอดหยุดนิ่งที่ท่าจอดรถเช่า   เด็กหนุ่มกระโดดลงจากที่นั่งคนขับก่อนเดินไปรับคนท้ายเกวียน   เด็กสาวในชุดทะมักทะแมงแบบผู้ชายเดินลงมาพร้อมบิดตัวด้วยความเหมื่อย นัยน์ตาสีน้ำเงินมองไปยังจัตุรัสน้ำพุกลางเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มาจากทุกสารทิศ

 

“เราไปกันต่อเถอะครับ” ฮาเทียบอกหลังจากจ่ายค่าเช่าเกวียน  

 

“แล้วต้องไปไหนต่อล่ะ” ครีโอเอ่ยถาม ขณะเดินตามราชองครักษ์ผ่านผู้คนจำนวนมาก

 

“หอนาฬิกาแห่งปราการทดสอบครับ” เด็กหนุ่มตอบ “รีบไปเถอะครับ เราเกือบจะสายแล้ว”

 

ไม่นานร่างทั้งสองก็แหวกผ่านทะเลคนมายืนอยู่หน้าหอนาฬิกาที่หมาย

 

หอนาฬิกาแห่งปราการทดสอบ   สถานที่ที่ซึ่งใช้ทดสอบหาผู้มีคุณสมบัติเพื่อผ่านเข้าสู่สถานที่ที่มีเกียรติยศรอคอยอยู่   บุคคลสำคัญตั้งแต่สมัยก่อนถึงปัจจุบันต่างเคยมาเยือนหอนาฬิกาแห่งนี้แทบทุกคน จึงถือว่าเป็นสถานที่สำคัญและที่เคารพของคนต่างๆ และตอนนี้เธอได้มีโอกาสที่จะเข้าไปแล้ว

 

“ขอต้อนรับสู่หอนาฬิกาแห่งปราการทดสอบ โปรดแจ้งชื่อของท่าน” ทหารเฝ้าประตูเอ่ยถามอย่างสุภาพ

 

“ครีโอ เดอ นีโรว์”

 

“ฮาเทีย แอนริงค์ตั้น”

ทหารคนนั้นพยักหน้าก่อนโค้งตัวทำความเคารพทั้งสอง

 

“เรากำลังท่านอยู่ เชิญเข้าทดสอบได้เลย”

 

พูดจบประตูบานใหญ่ที่แกะสลักอย่างสวยงามด้วยลวดลายต่างๆก็เปิดเพื่อให้ผู้ทดสอบทั้งสองเข้าไป