Manager Love == สื่อรัก [วุ่นๆ] ผู้จัดการหัวใจ

ลำดับตอนที่ #5 : # ปาฏิหาริย์... รึเปล่า??

บนถนนสายกลางกรุงที่แสนจะวุ่นวาย เต็มไปด้วยรถรา ผู้คนพลุกพล่านมากมาย และร้านค้าที่เนืองแน่น

ไปด้วยแผงลอยที่ตั้งติดๆกัน ดูเหมือนถนนสายนี้ไม่เคยได้หลับเลย.....


" รถเยอะอย่างนี้ จะข้ามยังไงวะ "

ปอ ~  สาวน้อย นร.ชั้น ม.ปลาย ผมซอยสั้น แต่ก็ไม่สั้นเกินไป ออกจะห้าวนิดๆ กวนหน่อยๆ
เธอสูงพอที่จะเป็นนักกีฬาบาสได้ แต่นิสัยซุ่มซ่าม เซ่อซ่า อย่างเธอ... คงไม่เหมาะมั้ง


"  まごまご  "  ( มะโกะ มะโกะ = ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน )

 เอริกะ ~  เด็กหน้าหมวย ลูกครึ่งญี่ปุ่น มาอยู่ไทยได้เกือบ 10 ปีแล้ว แต่พูดไทยไม่ชัดซ๊ากกกที
เธอนั้น น่ารัก เรียบร้อย ดูดี สุภาพ อ่อนหวาน อ่อนโยน ต่างจากปอเพื่อนซี้ของเธอลิบลับ....


" โอยยยยยยย ร้อนๆๆ เมื่อไหร่จะข้ามได้วะ " ปอหันไปบ่นกับเอริกะ เพื่อนซี้ ที่รอข้ามถนนด้วยกัน


เบื้องหน้าฝั่งตรงข้ามที่ 2 สาวจะข้ามถนนไปนั้นก็คือ มหาวิทยา มศว. ประสานมิตร นั่นเอง 
ถ้าข้ามถนนไปพ้นจากซอยทางเข้าเล็กๆ และข้ามสะพานพ้นคลองเล็กๆ
ก็จะเป็นตึกของ มศว. ที่ตั้งสูงตระหง่าอยู่อย่างโดดเด่น


" น้องๆ จะข้ามไปฝั่งโน้นกันหรอครับ "  ชุที่เพิ่งเดินมาเพื่อจะข้ามถนนเห็น 2สาวเหมือนยืนรออะไรอยู่เลยถามด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

" ช่ายก๊ะ " เอริกะหันไปตอบแล้วส่งยิ้ม น่ารักๆให้ชุ ที่ทำให้เค้าถึงกับละลายเลยทีเดียว

" แล้วจะข้ามไปไหนกันล่ะครับ แถวนี้มันข้ามยากนะ "

" ก็จะไป มศว. ค่ะ " ปอตอบด้วยน้ำเสียงมาดมั่น

" อ่าว... ไปที่เดียวกันเลย พี่ก็เรียนอยู่ที่นั้น "

" งั้นก็ดีเรย เเหะๆ พี่ช่วยพาหนูๆ ข้ามไปหน่อยซิคะ พาลูกเเกะน่ารักฉองตัวข้ามไปหน่อย " ปอพูดเสียงหวานเชิงขอร้อง

แล้วก็เอามือสองข้างชูสองนิ้วเหนือศรีษะ แล้วทำหน้าคิขุใส่ชุ เอริกะที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่ยิ้ม

 และมองชุด้วยหัวใจที่เต้นระรัว นี่หรือที่เค้าเรียกว่า  " รักแรกพบ  "


" ไม่บอกก็ต้องพาไป แกะน้อยยยย ส่งมือมา " พูดเสร็จชุก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปทางซ้ายแระขวา
ปอก็ยื่นมือเข้าไปจับไว้แบบว่า ได้ที่พึ่งแล้วโว้ยยย ประมาณนั้น ส่วนเอริกะนั้นค่อยๆยื่นมือเข้าไปจับมือชุอย่างช้าๆ
และนิ่มนวล และเธอก็ได้สัมผัสถึง ความอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้จับมือนายชุ  เอริกะฝันไปถึงไหนแล้วเนื่ย !!!


"  ริกะ เห๊ยยยย แกๆๆ " ปอพูดพลางเอามือมาโบกๆที่หน้าของเอริกะที่ใจลอยไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

"  ห๊ะ ไรก๊ะ ปอซัง  "  เอริกะสะดุ้งและทำตาโต " จะข้ามถนนแล้ว ใจลอยไปไหนฟะ "

" あしからず   "  ( อะชิคะทิชุ = ขอโทษค่ะ )


ว่าแล้วชุก็พาทั้ง 2 ข้ามมาถึงอีกฝั่ง ก็คือฝั่งมหาลัยนั่นเอง ระหว่างที่ทั้ง 3 กำลังเดินเข้า ม. ที่ผ่านซอยเล็กๆ ข้ามคลองเล็กๆ


" พี่คะ ขอบคุณมากค่ะ " ปอพูดพร้อมยกมือไหว้  และเอริกะที่โค้งตัวคำนับเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ

" ว่าแต่พี่ชื่ออออ...... "

" เรียกพี่ว่าชุ ก็ได้จ๊ะ " พูดเสร็จชุก็หันไปถามทั้ง 2 ต่อ
" แล้วนี่ชื่อ ปอ ใช่ป่ะ กับ เอริกะ " ทั้งสองจึงหยักหน้า อือๆ ว่าช่ายแล้ว

" ว่าแต่พี่รู้มั้ยคะว่างานประกวดวงดนตรีของมหาลัย มีวันไหนคะ "
ปอถามชุถึงเรื่องงานนี้เพราะที่เธอมาก็เพื่อที่ต้องการจะมาดูงานนี้แหละ

" อืมมม.... พี่ก็ไม่แน่ใจ น่าจะวันมะรืนนี้แล้วหล่ะ " 

"  ไหนๆก็รู้จักกันแล้ว พี่ชุโกะ ช่วยพาแกะน้อย ฉองตัวนี้ทัวร์ ม. หน่อยซิคะ " ปอพูดแล้วเอามือชูสองนิ้วเหนือศรีษะ

ทำหน้าคิขุอ้อนวอนอีกตามเคย  แต่แล้วก็มีเสียงกระซิบกระซาบแบบไม่ชัดถ้อยชัดคำมาจากข้างหลัง

 " อย่า ปาย รบ กวน พี่ เค้า เรย น๊ะ เกรง จาย "

" ไม่ต้องเกรงใจหรอกฮะ  วันนี้พี่ว่างทั้งวัน "

" เห็นมั้ยยัยจูน พี่เค้าก็บอกแล้วว่าว่างงงง งั้นไปโลดดดดด !!!!!!!!!!!! "

" เดี๊ยวว ไรนะปอ มะกี้เรียกจูน น้องเค้าชื่ออะไรกานเเน่ "

" ก็เป็นชื่อเล่นภาษาไทยงายเพ่ !! "

" อ่อ โอเคๆๆ  งั้น ไปโลดดดดด "


ทั้ง 3 จึงเดินเข้าไปใน ม. พร้อมกัน ดูทว่าเอริกะเค้าจะแอบมีความสุขเล็กๆ

" ว่าแต่ ทำไมวันนี้พี่ไม่มีเรียนล่ะคะ " ปอถามต่อจากเรื่องที่คุยเมื่อตะกี้

" วันนี้พี่ต้องซ้อมน่ะ พรุ่งนี้อีกวัน   2 วันนี้ซ้อมใหญ่ "

" พี่ชุโกะ เล่นดนตรี ร๋อก๊ะ " เอริกะที่เดินก้มหน้าแดงก่ำมาตลอดหันไปถามชุด้วยความอยากรู้

" ใช่แล้วจ้ะ "

" แล้ว พี่ชุโกะ เล่น อะรัย เป็นก๊ะ "

" พี่ประจำอยู่ตำแหน่งมือกีต้าร์ ที่หน้าตาดีที่สุดในวง โฮะๆๆ " ชุพูดจบ
ปอจอมเปิ่นก็ปล่อยฮา ออกมาอย่างดังอยู่คนเดียว " แน่ใจหรอเพ่ " ยกเว้นเอริกะที่แอบยิ้มเล็กๆ เห็นด้วยว่างั้น

" แหม๋ ล้อเล่นย่ะ "

" ล้อเล่น แต่ดูหน้าเค้าดิแอบงอนด้วย " ปอพูดจบ ทั้ง 3 ก็มาหยุดหยู่หน้าตึกของห้องซ้อมซะแล้ว
" พวกพี่ซ้อมกันข้างบนนี้ ขึ้นไปดูกัน "

ว่าแล้วชุก็เดินนำลิ่ววๆๆ ไปพร้อมกับกวักมือเรียกให้ทั้ง 2 ตามขึ้นไปที่ห้องซ้อม " เอ้า !! ตามมาสิ "

 2 สาวมองหน้ากันแล้วจึงตัดสินใจเดินตามชุ ขึ้นไปยังห้อมซ้อม ต้อยๆ ต้อยๆ


" โอยยยยยย อะไรเนื่ย ตั้ง 6 ชั้น ขึ้นมากันได้ไงฟระคะ "  ปอก้าวขึ้นบันไดจนถึงชั้นสุดท้าย
พลางบ่นออกมาด้วยความเหนื่อย แล้วชุก็พาทั้ง 2 เดินตาม ต้อยๆ ต้อยๆ กันมาจนถึงห้องซ้อม


" เอ้า พี่ชุมาแล้วหรอ..... แล้วนั่นพาใครมาด้วยอ่ะ "  ป๊อกเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกับชะโงกหน้า
มอง 2 สาวน้อยที่แอบอยู่ข้างหลังชุพร้อมกับส่งยิ้มทำหน้าคิขุและโบกมือให้  ปอจึงฉีกยิ้มกว้างและโบกมือทักทายกลับไป


" อ๋อ.... แบบว่าบังเอิญเจอกันหน้า ม.น่ะ น้องเค้าจะมาดูงานประกวดวงดนตรี ก็เลยพาทัวร์ ม.ด้วยเลย "

" แหะๆ ปีหน้าก็ว่าจะเข้าที่นี้แหละค่ะ " ปอพูดเสริม

" แล้วนี่ นายเป๊กซ์ยังไม่มาอีกรึ ?? " พูดเสร็จชุก็หันซ้าย หันขวา มองหาเป๊กซ์น้องรัก

" สายประจำแหละรายนี้ " เคนที่กำลังบรรจงเช็ดไม้กลองสุดที่รักเอ่ยขึ้นตอบชุ
ทั้งๆที่สายตาเค้ายังไม่ละออกจากสิ่งที่อยู่ในมือเลย

" อืมมม "  ชุตอบสั้นๆ เพราะรู้อยู่แร้วว่า รายนี้ ถ้ามาเร็วฝนคงตกแน่ ๆ


" แล้วนี่... จะไม่แนะนำให้รู้จักกันหน่อยร๋ออออออ  "  ป๊อกถามชุทั้งๆที่สายตาเค้าจ้องมอง 2 สาวอย่างไม่กระพริบ

" เออๆ โทดที.... น้องคนนี้นะ ชื่อออออ  "
" ปออออ ค่ะ ส่วนนี่ เอริกะ เพื่อนซี้ปอเอง "  ปอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ทั้งที่ชุยังไม่ทันพูดจบ

" ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ชื่อ ป๊อกนะ....... ส่วนไอ้หล่อที่นั่งอยู่ตรงโน้น  ชื่อเคน "

ป๊อกแนะนำตัวเอง และชี้ไปที่เคน ที่ก้มหัว หงึกๆ และยิ้มนิดๆ แบบว่ายินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน


" แต่ว่า.... ข้างล่างเค้ามีงานอะไรกานหรอคะ ?? " ปอที่เดินไปสำรวจบริเวณริมหน้าต่าง หันมาถามทุกคน

" อ่อ ซุ่มเล่นเกมส์สอยดาวไรเงี้ยอ่ะ มีทุกปี ช่วงใกล้ๆจะมีงาน " ชุอธิบายให้ปอฟัง

" งั้นเดี๋ยว ปอขอลงไปดูแปปนะคะ "

" อย่าหลงล่ะ แกะน้อย ฮ่าาๆๆๆ " ชุพูดจบทุกคนก็หัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน ปอก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ แล้วก็ เดินมาหาเอริกะ

ที่นั่งคุยอยู่กับเคน เพื่อชวนลงไปข้างล่างด้วยกัน

" ริกะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ "
"  ด้าย ก๊ะ.....  เอ้อ พี่เคนก๊ะ เดี๋ยว ริกะ มาคุย ต่อ นะก๊ะ " 
ว่าแล้ว ทั้ง 2 ก็เดินออกจากห้องซ้อมไป


ตึกก ตึกกก ตึกกก~

" ปอซัง ช้าๆ ซิ   ริกะ ตามไม่ทัน นะ "  เอริกะบอกกับปอที่กำลังจับมือเธอวิ่งลากลงบันไดมาอย่างรวดเร็ววว

.

.

.


ตึกกก ตึกกก ตึกกก~

" สายอีกแล้วกรูๆๆๆๆ " เป๊กซ์ที่ลงจากรถได้ ก็รีบวิ่งเข้า ม. เพื่อที่จะไปห้องซ้อมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แล้วเป๊กซ์ก็วิ่งมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าตึกห้องซ้อม



ตุ๊บบบบบบบบบบบบ !!!!!!!!!



" โอยยยยยย ไรกานวะ  เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย "

" อ่าว... นี่คุณ ผมก็มาของผมดีๆนะ คุณนั้นแหละ ที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ เล่นหมากรุกเป็นป่าวเนื่ย วู้ววววว!!!  "

" หน๋อยยย ผิดแล้วทำงี้หรอ เป็นผู้ชายอ่ะ หัดมีความเป็นสุภาพบุรษมั่งซิ ขอโทษอ่ะ พูดเป็นมั๊ย "

" อ่าว..... ก็คุณวิ่งมาชนผมก่อนอ่ะ "

" นี่ !!!!! "

" -#%^$&*:%<??:;@$#<!฿.: "  ปอและเป๊กซ์เริ่มทะเลาะกันดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ
เอริกะเห็นท่าไม่ดีจึงเดินมาหยุดอยู่ตรงกลาง  แล้วกลางแขนออกทั้ง 2 ข้าง เพื่อ แยกทั้ง 2 ออกไปคนละฝั่ง

" หยุดด้าย แล้ว พอกัน ทั้งคู่ เลย ผิด ทั้งคู่ อ่ะแหละ.....แต่ ยังไง ริกะ ต้อง ขอโทษ พี่ แทนเพื่อนด้วย นะก๊ะ"

" ขอโทษทำไมอ่ะริกะ นายนี่ตะหากที่ผิด "

" ช่างเหอะ รีบ ปายเหอะ น๊า . . " แล้วเอริกะ ก็ก้มโค้ง หงึกๆ ให้นายเป๊กซ์
แล้วรีบคว้ามือปอเพื่อนซี้  ลากออกมาทันที


" ผู้หญิงอะไร ปากร้ายชะมัด เชอะ!!!!!! " เป๊กซ์ยืนบ่นด้วยอารมณ์เซงๆ จากเรื่องที่เกิดมะตะเกี๊ยะ

 แล้วเป๊กซ์ก็เหลือไปเห็นกระเป๋าสตังค์หนังสีน้ำตาลอ่อน ตกอยู่ตรงที่เขายืน เป๊กซ์จึงหยิบขึ้นมา และก็เก็บมันไว้

 " ของยัยนั่น แน่ๆเลย หึหึ  "

แล้วเป๊กซ์ก็ก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองได้ความว่าตอนนี้เป็นเวลา 9:55  ว่าแล้วนายเป๊กซ์ก็รีบวิ่งขึ้นตึกไปอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งมาถึงห้องซ้อม เป๊กซ์เดินเข้าไปห้องซ้อมด้วยสีหน้าที่ไม่เหมาะกับเช้าที่แสนจะแจ่มใสเอาซะเลย

สีหน้าของเค้า บ่งบอกถึงอาการนอยอย่างแรงงง


" เห๊ยยยยย เป๊กซ์เป็นไรวะ ??? " ชุถามเป๊กซ์ด้วยอาการ งง เป๊กซ์คนเดิมที่ร่าเริงหายไปไหนกัน

" เออ.... นั่นดิ ฉันเห็นแกมาถึงก็หน้ามุ้ยเลย เป็นไรป่าววะ?? " ป๊อกถามด้วยความเป็นห่วง

" สงสัย เป๊กซ์มันโดนของแน่เลยหว่ะ กร๊ากกกกกกก " เคนพูดแซวเป๊กซ์จบก็หัวเราะร่าอยู่คนเดียว
จนกระทั่งเห็นทุกคนมองเค้าเป็นสายตาเดียวกัน  " เอ่อ.. ไม่ขำ?? "

" ซวยแต่เช้าเลยพี่ชุ เพราะยัยเด็กบ้านั่นแท้ๆ ชิชิ!!!!! นึกแล้วอารมณ์เสีย "

" แล้วเรื่องที่ว่าซวยของแกเนื่ย คืออะไรล่ะน้องฮัก "

" เฮ้อออ.... ช่างเหอะพี่ชุ "

ว่าแล้วเป๊กซ์ก็เดินไปหยิบกีต้าร์โปร่งมาเล่นแก้เซ็งอยู่คนเดียว

" เฮ้อออออ... อ่าวเห๊ยๆ ไปซ้อมกันต่อเหอะ ปล่อยให้เป๊กซ์มันหายเซ็งก่อน เดี๋ยวค่อยเรียกมาซ้อมด้วย "

แล้วชุ เคน และ ป๊อก ก็เข้าไปซ้อมดนตรีกัน โดยที่ปล่อยให้คุณนักร้องนำ

 นักเล่นกีต้าร์แก้เซ็งอยู่คนเดียวภายนอกห้องกระจก



ทางด้านปอกับเอริกะที่กำลังเดินไปที่ซุ้มสอยดาว


" ผู้ชายอะไรกัน ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ชิชิ!!!!! " ปอเดินไปบ่นไปกับเอริกะด้วยอารมณ์เซ็งสุดโต่ง

" เธอเอง ก้อ ผิด นะ ปอซังงงง " 

" นี่ !!!! ก็เค้า...... "

" เค้า ทะ มัย ร๋อ ?? "

" ........ แต่ เอ่อ มันก็จริงแฮะ จิงๆฉันก็ผิด "

" เห็น มะ "

" ช่างเหอะ ไปเล่นเกมส์กันให้สบายใจดีก่า  ฮิ้ววววววว "
[ ท่าทางเจ้าตัวจะยังไม่รู้ว่ากระเป๋าตังค์หายไปซะแล้ว ]

แล้วปอกับเอริกะก็ไปเล่นเกมส์กวาดของรางวัลมากมาย จนพวกรุ่นพี่แทบอยากจะปิดซุ้มหนีเลยก็ว่าได้

" ริกะ พอเหอะ ขึ้นไปข้างบนดีกว่า "

" ทะมัย อ่า ปอซังง "

" ก็.... "  แล้วปอก็เอามือชี้ไปที่กองของรางวัลที่ตั้งสุมกันอยู่เป็นกองใหญ่ได

้ " จะเอากลับไปยังไงเนื่ย ?? "

" ?? "


แอ๊ดดดดดดดดดด~


" เอะ พี่ชุ ดูโน่นสิ 2 สาวมากันแล้ว " ป๊อกเรียกชุ แล้วชี้ ไปที่ประตูด้วยสีหน้าเบิกบาน เมื่อเห็น 2 สาว

หิ้ว ขนมและของรางวัลอื่นๆ มาแบบพะรุงพะรัง เมื่อชุ หันไปดูก็ต้องออกการการตกใจ

" เห๊ยยยยยยยย !!!!!!!! "

" ไปๆ ช่วยน้องๆเค้าถือหน่อย "

แล้ว ทั้ง 3 ก็เดินออกมาจากห้องกระจก เพื่อไปช่วยปอ และ เอริกะ ถือของเข้ามา

" ไปเล่นเกมส์ หรือไป จ่ายตลาดมาเนื่ย ??? " เคนถามเอริกะ

" แฮะๆๆๆ นิด หน่อย เองก๊ะ  "

" เอะ มีขนมด้วย " ป๊อกเปิดดูของในถุงจากที่ปอส่งให้

" ขนมอ่ะ พี่ๆเอาไว้กินกันเหอะ เยอะขนาดนี้นู๋กินกันไม่หมดหรอก " ปอพูดจบเธอก็ต้องไปสะดุดกับ บุคคลที่นั่ง
อยู่ตรงข้างๆ ประตูที่เธอยืนอยู่ " เฮ่ยยยยยยยยย !!!!!!! "


" นี่นาย !!! "

" นี่เธอ !!! "




ทั้งปอ และเป๊กซ์พูดพร้อมกัน พลางเอามือชี้หน้ากันทั้งคู่ ด้วยความตกใจ
และก็ต้องจ้องหน้ากันราวกับถูกมนต์สะกด เมื่อทั้ง 2 ตั้งสติได้
เป๊กซ์ และปอ ก้อลดมือที่ชี้หน้ากันอยู่ลงจนนิ่งชิดลำตัว แล้วเป๊กซ์ก็หันไปให้ความสนใจกับกีต้าร์ของเค้าต่อ

" อ้าว น้องปอ รู้จักกับเป๊กซ์ แล้วรึ ? “ชุที่ยืน งงเป็นไก่ตาแตกจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้หันไปถามเจ้าของกรณี
ที่ยืนเหงื่อตกหน้าซีด ก่อนที่จะหันมาฉีกยิ้มเล้กๆให้  " ก็ เอ่อ.... ค่ะ "

" ว่าไงนาย ไปรู้จักกันตอนไหนเนื่ย ? “ป๊อกหันไปถามเป๊กซ์พร้อมกับวางมือลงบนบ่าของนายเป๊กซ์
เป๊กซ์ที่นั่งเงียบอยู่ก็ค่อยๆถอนหายใจอย่างช้าๆ แล้วนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบป๊อกไปว่า มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญน่ะ

" เอาเหอะ รุจักกันแร้วก้อดี  ---  เฮ้!!!!!! ไปซ้อมกันต่อดีกว่าพวก " ชุออกปากชวนทุกคน

" พี่ชุก๊ะ งั้น ริกะ กะ ปอ ขอ อยู่ ดู พวก พี่ๆ ซ้อม กัน นะ ก๊ะ " เอริกะหันไปส่งสายตาอ้อนวอน

ทำให้ชุถึงกับใจอ่อนเลยทีเดียว ชุไม่พูดอะไร ได้แต่ยักคิ้ว ส่งซิกให้เป็นอันว่าตกลง

ทั้ง ปอ และ เอริกะ จึงเข้าไปนั่งอยู่ภายในห้องกระจกด้วย


เวลาช่างผ่านไปเสียอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความสนุกสนานของการซ้อมดนตรี

" ริกะ ดูดิฝีมือแต่ละคนเจ๋งโคด " ปอหันไปกระซิบกับเอริกะนั่งดูการซ้อมดนตรีด้วยกัน

" อื้อๆ ช่ายๆ "

" อะแฮ่มๆ แต่ยกเว้นคนที่ร้องนำนะ " ปอพูดด้วยท่าทางยืด อกนิดๆ

" แก ก็ ว่า ปายยย  . . เพ่ เค้า ออกจา เสียง ดี นะ เพราะดี ริกะ ชอบอ่ะ "  ริกะพูดเสร็จก็หันไปทางเพื่อนปอ
 ทว่าปอก็แอบมองเป๊กซ์อยู่นิดๆเช่นกัล ริกะจึงหันไปพูดต่อด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ

" ฮั้น แน่ มอง อา ราย ร๋อ เพื่อน " ปอได้ยินดังนั้นก็ชักสายตาคู่นั้นหันมาทางริกะทันที

" เปล่านิ "

" อืม เปล่า แต่ ตา มอง ไป ทางโน้น แหน่ะ " ริกะพูดพร้อมกับเอามือชี้ไปที่เป๊กซ์  " ชอบ พี่ เค้า อ่าดิ "

" เห๊ยยยยยยยยยยย!! จะบ้าหรอ นายนั่นเนื่ยนะ  ให้ตายเหอะแก "

" ผู้ ร้าย ปาก แข็ง ! ! "  ริกะพูดยํ้า ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ไม่หยุด

" ถ้าชั้นต้องเป็นแฟนกับ อิตาเป๊กซ์นั่นนะ ฉัน... เอ่อ "

" อารัย ต่อ  ว่า มา ดิ "

" ฉันจะ....  จับแมลงสาบ ที่แสนจะรักแบบมือเปล่าให้แกดูเลย "

" อย่า ลืม ละกาน จะคอย ดู นะ"

" บ้า!! "



" หมี่หยก.... เป็ดย่าง.... หมูนุ่ม.... ลูกชิ้นเจ้าทะเล.... สาหร่าย.... เกี๊ยวกุ้ง.... ตับหมู..... "

ปอกำลังสั่งอาหารจากเมนู ที่ถืออยู่ในมือ  โดยมีพนักงาน MK รอบรับเมนูอยู่

" ผักรวมเพื่อสุขภาพ.... ปลาเส้น.... หมูสวรรค์.... เอ่อ... "

" ปอ พอ เหอะแก " ริกะที่นั่งเอ๋อๆ บอกกับปอที่สั่งอาหารมาเรื่อยๆจนแทบจะกินกันไม่หมดเลยทีเดียว

" เห้ยยย ยังขาดของโปรด.... เพ่!! อาว เอ็มเคเเซลมอน "

" ปอเอ้ย เรามากันแค่ 2 คน นะ – สั่ง หยั่ง ก่า มา กัล 10 คน งั้น แหละ"

" มะเป็นไรเว้ย เด๋วฉันกินเอง วันนี้ปอบลงหว่ะ "


ว่าแล้วเมนูที่สั่งทั้งหมด ก็มาวางบนโตะอย่างพร้อมเพรียงกัน พร้อมกับการทวนรายการอาหารของพนักงาน
เมื่อทุกอย่างครบแล้ว ทั้งปอ และเอริกะ ก็ลงมือจัดการกับเหยื่อที่ไม่รอดมือตรงหน้าทันที

" จริงๆ น่า จะ ชวน พี่ๆ เค้า มา ด้วย เน๊อะ ปอ " เอริกะหันไปถามปอที่กำลังจะคีบเป็ดย่างเข้าปาก

" อืม ใช่ แง่บๆๆ "

" ถ้า เพ่ๆ เค้า มาด้วย คง สนุก น่าดู เน๊อะ " ริกะพูดพลางอมยิ้มเมื่อนึกอะไรบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย

" อืม ใช่ๆ แง่บๆๆ " 

" นั่งเพ้ออยู่นั้นแหละ ไม่กินรึไงแก เดี๋ยวหารกันไม่คุ้มนะเว้ย แง่บๆๆ "

" แก ก้อ อย่า รีบ กิน ดิ....  เห๊ยยย ลูกชิ้นของชั้น ไอ้ปอออออ!! "

ปอที่กำลังซัด เอ็มเคอยู่อย่างเมามันส์ถึงกับสำลักน้ำแกง เมื่อได้ยินประโยคหลังที่เอริกะพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

" อะ อะ ไร นะ "

" เป็น อา รัย ไป ปอซัง "

" ปะ เปล่า ช่างเหอะ สงสัยชั้นจะมึนหว่ะ "

" ไม่ เปง ไร มาก ชิ มั๊ย งั้น ริกะ กิง ต่อ นะ แง่บๆๆ "

" เอาเหอะแก " พูดจบปอก็หันไปสวาปามเป็ดย่างต่อ ทันใด


" ปอๆ วัน นี้ ไป บ้าน ริกะ นะ "

" ไป ทำ อา ยัย อ่ะ แง่บๆ "

" เดี๊ยะ ก้อ รุ เอง แหละ น่า ไปเหอะ นะ " ริกะพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน

" อย่าทำหน้างั้นดิวะ สยิวเว้ย ไปก่อได้วะ แง่บๆๆ "

" ดี มาก "


เมื่อทั้ง 2 จัดการกับอาหารอันโอชะเสร็จเรียบร้อย  สีหน้าของปอก็ต้องซีดเผือด
ขาวเกินกว่าสีผิวจริงขึ้นมาทันทีและลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด

" ไอ้จูน ข่าวดีเว้ย "

" อา รัย ร๋อ ปอซัง "

" คือว่า ฉันม่ายมี.......... เบี้ยว่ะ >[]<* "

" คน ชวน ชัก ดาบ งั้น ร๋อ "

" กระเป๋าตังค์มันหายไปไหนก็ไม่รู้หว่ะ แกออกตังค์ไปก่อนนะ "

" ต้อง เอา มา คืน ด้วย นะ แก "

" จ้าๆ "



แล้วปอกับเอริกะก็ออกจาร้าน Mk มุ่งหน้าตรงดิ่งสู่บ้านเอริกะทันที บ้านของเอริกะนั้นเป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่นดั้งเดิม
บรรยากาศรอบบ้านๆ ตกแต่งด้วยสวนสไตล์ญี่ปุ่น ได้อารมณ์ดีทีเดียว เอริกะไม่รอช้ารีบเดินนำหน้าปอ
เพื่อพาไปที่ห้องนอนของเธออย่างรวดเร็ว


ตุ๊บบบบบ !!!!~

เอริกะที่หยิบหนังสือจากตู้หนังสือที่เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย
ออกมาวางลงบนพื้นด้านหน้าของปอที่นั่งคุกเข่าอยู่บนเบาะรองนั่งแบบญี่ปุ่นอย่างอึดอัด ด้วยการนั่งแบบที่ไม่คุ้นเคย

" Than will know that loves..... กว่าจะรู้ว่ารัก "
ปอมองหนังสือเล่มนี้ แล้วทำหน้าเบ้ๆ เพราะเธอไม่ชอบเอาซะเลยพวกหนังสือรักโรแมนติก
และไม่คิดที่จะอ่านมันเลยสักนิด ถ้าเป็นหนังสือแนวสืบสวน สอบสวน ไขปริศนา ฆาตกรรม
หรือ ประวัติศาสตร์ ดูเธอจะสนใจมากกว่า

" ลอง เอา ไป อ่าน ดู นะ "

" ไม่ไหวมั้ง หนังสือพวกนี้มันนิยายรักโรแมนติกอ่ะ อ่านแล้วเวียนหัว จะตายยยย "

" แต่ หนังสือ ที่เธอ ว่า ชอบ อ่าน มันดู น่า ปวด หัว มาก ก่า นะ "

" สรุปแกจะให้ฉันอ่านให้ได้ใช่ไหมเนื่ย ?? "

" ของ มัน แน่ อยู่ แล้ว หึหึ  "

" โอเค โอเค อ่านก็ได้วะ แต่ชั้นต้องกลับบ้านแระว่ะ "

" แล้ว จะ กลับ ยัง ไง ล่ะ "

" ยืม 100 นึง ดิ "

" เป็น หนี้ ชั้น เท่า ไหร่ แระ น๊า ? ? ? "

" อย่าพูดมากดิ คนกำลังกลุ้ม "

" โอ เค โอ เค เอาปาย ไม่ แกล้ง แระ  เดี๋ยว เดิน ปาย ส่ง ปาก ซอย "

" แต้งกิ้วววววววว "




ทางด้านนายเป๊กซ์ ที่กลับถึงบ้านได้ก็เก็บตัวอยู่ในห้องนอนทันที

" กระเป๋าสีน้ำตาลอ่อน ผู้หญิงอาไร๊ ไม่หวานเอาซะเลย "

เป๊กซ์หยิบกระเป๋าตังค์ของปอที่เค้าเก็บได้ระหว่างวิ่งชนกัน ขึ้นมาดูพร้อมกับบ่นงึมงัมคนเดียว
แล้วเป๊กซ์ก็ต้องไปสะดุดกับรูปถ่ายในกระเป๋าที่มีเกือบ 10 รูปได้ ที่อยู่ภายในกระเป๋า
เป๊กซ์ไม่รอช้ารีบหยิบขึ้นมาดูทันที เมื่อเป๊กซ์เห็นรูปก็ถึงกับปล่อยฮาออกมาเรยทีเดียว

" กร๊ากกกกกกกก  ยัยนี่บ๊องหว่ะ ฮ่าๆๆๆ "

" กล้าถ่ายได้ไงฟระ ทำหน้ากวนๆ ตลกชิเรยหว่ะ ฮ่าๆๆ "

" โอยยย ขำจนกรามค้างเลย "

ว่าแล้วเป๊กซ์ก็ทำการสำรวจกระเป๋าตังค์ปอต่อทุกซอกทุกมุมจนกระทั่งพอใจ จึงวางมันไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ
แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความเหน็ดเหนื่อย  . . .วัน พรุ่งนี้ยังอีกยาวไกล . .