คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] : White Confession ? : ( sehun x luhan )
W h i t e c o n f e s s i o n ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
music : http://youtu.be/mZu3fRDrK5c
17 September
“ฮยอง”
“หือ ว่าไง?”
“รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร”
“วันอะไรหรอ อ่าวันเกิด?“
คนถามส่ายหน้าเบาๆเชิงบอกว่าไม่ใช่
“ไม่รู้ แล้วมันคือวันอะไรล่ะ?”
“วันสารภาพรักไงครับ”
“อ่อออ จำได้ละ”คนที่กำลังรอคำเฉลยอยู่ถึงกับร้องอ่อแล้วพยักหน้า
“แล้วฮยองรู้เปล่า ว่าอีกร้อยวันต่อจากนี้ยังตรงกับวันคริสต์มาสพอดีเลยนะ”
อีกคนส่ายหน้าเป็นการบอกเขาว่าไม่รู้ ก่อนเขาจะชูมือขึ้นมานั่งนับนิ้ว
“ทำอะไรน่ะฮยอง ”
“เอ่า ก็นับอยู่ไงว่าจริงรึเปล่า”
“จริงสิครับ จะโกหกทำไม”
“ฮ่าๆ งี้ถ้าได้คบใครตั้งแต่วันนี้ก็ดีเลยสิ”
“คบกับผมไหมหล่ะ"
“………”
“ลู่หานฮยอง”
…………………………………………………………………………………………………………………………
24 December
อืม ถ้าให้ผมนับนี่ก็ผ่านมา99วันแล้ว
แปลกที่ตลอด99วันผมยังคงจำคำพูดของใครบางคนได้ดี แต่วันนี้ที่แปลกไปก็คงจะเป็น
วันนี้มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเจ้าของคำพูดนั้นแล้วน่ะสิ
เขาก็มีคนต้องดูแลแล้วนี่นะ จะมาอยู่กับผมได้ยังไง
มีหลายคำพูดในใจของผม ที่ยังไม่ได้สารภาพมันออกไป
เวลานี้ ผมว่ามันคงสายไปแล้วหล่ะ
และรู้ดีว่าเวลานี้ มันใช่เวลาที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกไป
ในเมื่อเขาเจอคนที่ใช่แล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………
“จะบ้าหรอ อยู่ๆจะให้มาคบกันง่ายๆแบบนี้เนี่ยนะ”ผมหันขวับทันที ที่เซฮุนพูดแบบนั้น
ผมกับเซฮุนยังคงเถียงกันระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน
ที่จริงก็ไม่ถึงเรียกว่าเถียงหรอกครับ แต่คนข้างๆก็น่ะสิ
“ทำไมหล่ะฮยอง ก็พูดเองไม่ใช่หรอว่าถ้าได้คบใครวันนี้ก็ดี”
“ก็ถ้าจะคบใครสักคนมันก็ต้องชอบกันดิ”
“แล้วฮยองชอบผมไหม?”
“ยะ..อยู่ๆ ถะ ถามบ้าอะไร"พูดตะกุกตะกัก เบี่ยงไม่ตอบคำถาม รู้สึกหน้าเริ่มร้อนๆ นี่ผมเป็นอะไร !
“ฮยองตอบไม่ตรงคำถามนะ”เซฮุนหรี่ตามาทางผมอย่างจับผิด
ลู่หานรีบหลุบสายตากลัวอีกคนจะดูออกว่าเขากำลังเขินแค่ไหน
“ฮึ ไม่ได้ชอบ!”ลู่หานปฏิเสธเสียงแข็ง
“จริงดิ”เซฮุนเริ่มทำเสียงกวนประสาท
“จริง ไม่ได้ชอบ”
“จริงๆหรอ?” และเซฮุนก็ทำเสียงกวนประสาทแบบยกกำลังใส่ผมอีกครั้ง
“บอกว่าไม่..ดะ”ยังไม่ทันได้พูดจบ เขาพูดแทรกขึ้นมาตัดบท
“แต่ผมชอบพี่”
“…………”
คนฟังแทบจะทั้งล้มทั้งยืน ชะงักไปทันที ที่ได้ยินกับประโยคเมื่อครู่
“ผมชอบลู่ฮานฮยอง”
“เห้ยๆๆเดี๋ยวนะ ทำไม?”ลู่หานเริ่มรน
“พี่ยังไม่ชอบผมสินะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวทำให้ชอบเอง”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ผมเดินไม่พูดไม่จาก้าวฉับๆเดินกลับบ้านราวกับว่าบ้านกำลังจะหายอะไรทำนองนั้น บทสนทนาของเราเงียบไปสักพักใหญ่ๆ ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าทางเดินกลับบ้านมันไกลแปลกๆนะ. .
ใช้เวลาไม่นานนัก ผมก็เดินมาถึงที่หมาย ลู่หานหันกลับไปเผชิญพกับเซฮุนอีกครั้ง
“เซฮุน พี่ไม่ตลกละนะ”พูดน้ำเสียงจริงจัง
“ผมชอบพี่ ผมมาสารภาพแล้วไง”
“……” สีหน้าของเซฮุนดูจริงจังกว่าปกติไปเหมือนกัน ให้ตายนี่เขาไม่ได้พูดเล่น ?
“แล้วถ้าฮยองยังไม่ได้ชอบผมเลยสักนิด”
“……”
“ต่อจากนี้ผมจะทำให้ฮยองชอบผมให้ได้”
“……”
“แล้วตอนนี้ฮยอง จะชอบผมได้ไหมครับ?”
คนฟังยังคงอึ้งไม่หายกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน ให้ตายสิครับผมนึกอะไรไม่ออกเลยหัวเบลอไปหมดแล้ว ผมเมมปากอย่างใช้ความคิดอยู่สักพัก
“งั้นอีกห้าสิบวันค่อยบอกได้ไหม?”
“ได้ครับ ห้าสิบวันนะฮยอง !! อย่าลืมที่ตัวเองพูดไว้หล่ะ”เซฮุนที่กำลังรอคำตอบถึงกับยิ้มออกมาที่ได้ยินแบบนั้น
เขาทำท่าทำทางเหมือนจะดีใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีก
“ฮยองจะรักใครจะพูดถึงใครก็ได้นะ แต่หลังจากห้าสิบวันต้องมีแค่ผม”
“มั่นใจจังเลยนะ”
“"แน่นอนครับ ” ^_____^เซฮุนยิ้มกวนๆใส่ ด้วยความหมั่นเขี้ยวผมหยิกแขนไปสักที “กลับบ้านไปเลยไปป”
“โอ้ยๆๆๆฮยองเจ็บนะ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจัง"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆก่อนจะตัดพ้อ "โอเคครับ ผมไปละนะ”
“ชิ่วๆ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับฮยอง”เซฮุนยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
คนที่ลอบมองอีกคนเดินไปได้แต่ยิ้มอย่างไม่เข้าใจตัวเอง นี่ผมยิ้มทำไม ?
……………………………………………………………………………………………………………………………
24 December
0:00
“ดึกแล้วนะ ทำไมยังหลับไม่นอน”อี้ซิงเปิดประตูเข้ามาในห้อง เพราะเห็นไฟในห้องผมเปิดอยู่
“ยังไม่ค่อยง่วง”ผมตอบเรียบๆ อี้ซิงเดินมาเลื่อนนั่งเก้าอี้ไม้ข้างๆเตียงผมแล้วนั่งลง
“หมู่นี้แปลกไปนะ เป็นอะไร” อี้ซิงเริ่มถามผมที่กำลังนั่งเหม่อมองของในมืออย่างไม่วางตา
“เปล่า.. ก็ปกติดี”
“โกหกฉันได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอก ลู่หาน”
ผมละสายตาจากสิ่งของในมือ หันไปมองอี้ซิงอย่างประหลาดใจ“นี่นายหัดพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“หรือไม่จริงหล่ะ?”
“โอเคไม่เถียงครับ ผมไม่เถียงแล้วครับคุณอี้ซิง”เห็นทีจะโดนจับไต๋ได้ ป่วยการจะเถียงต่อครับ
ที่จริงมันคือความจริงนั้นแหละ ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ
“แล้วเด็กคนนั้นไปไหนซะแล้ว?”อยู่ๆคนข้างๆก็ตั้งคำถามเเทงใจผมซะงั้น....
“ใคร”
“ก็คนที่นายชอบพูดถึงให้ฟังบ่อยๆไง”
“เขาก็สบายดีมั้ง”
ผมหันมาให้ความสนใจเจ้าลูกบอลน้ำใสใสอีกครั้ง นั่งเขย่ามันเล่นโดยไม่คิดจะหันไปสบตากับอีกคน
ทำไมน่ะหรอ
แค่อี้ซิงมองตาก็รู้ครับว่าผมคิดยังไง
“นี่สินะต้นเหตุ”อี้ซิงเดาถูกละครับ"เกิดอะไรขึ้น"
“ทำไมวันนี้นายถามเซ้าซี้จังอี้ซิง”
“เป็นห่วงน่ะสิ”
“เฮ้อออออ” ได้ยินอย่างนั้น ผมได้แต่ถอนหายใจออกมา
“ไอนั่น" เขาพูดพลางชี้มาที่สิ่งของที่ผมถืออยู่"เขาก็เป็นคนให้มาสินะ”
“……”
“คิดยังไงก็พูดออกมาบ้างก็ได้ ความรู้สึกตัวเองน่ะ จะเก็บไว้ทำไม”
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมมองสิ่งของนั้นอย่างเหงาๆก่อนจะวางของไว้กับที่ของมันเหมือนอย่างเคย
“คิดถึง”
“……”
“คิดถึงเขา”
“……”
“คิดถึงมากแต่ทำอะไรไม่ได้เลย”
“……”
“ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าควรทำตัวยังไง ตอนเจอเขาจะต้องทำตัวยังไง”เหมือนยิ่งพูดตามันยิ่งร้อนๆขึ้นมา
นี่ผมกำลังจะร้องไห้รึเปล่า? งี่เง่าชะมัด
"บอกให้เขาเลิกชอบแล้วทำไมมานั่งคิดถึงเขาเเทบบ้าแบบนี้"ความรู้สึกผิดมากมายถาโถมเข้ามานับวันมันยิ่งมากขึ้น
ลู่ห่านอยากจะตีปากตัวเองเป็นร้อยรอบที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป
"แค่คิดถึงเองทำไมไม่บอกเขาไปหล่ะ"
"แต่เขามีคนของเขาแล้ว ผมยังพูดอะไรแบบนั้นได้อีกหรอ"นั้นคือสาเหตุว่าทำไมผมไม่ควรอะไรกับเซฮุนอีก
“จนได้สินะลู่หาน พูดไม่คิดเหมือนเดิม"อี้ซิงลุกมาตบบ่าผมเบาๆ"ดึกมากแล้ว นอนได้แล้ว”
เขารีบตัดบทก่อนที่ผมจะเพ้อไปมากกว่านี้ เขาส่งผมเข้านอน จัดผ้าห่มให้อย่างดีก่อนจะเดินกลับห้อง
“อี้ซิง”
เขาหยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลัมามองผม ก่อนจะพูดกับผมอีกครั้ง“อะไรอีก? บอกให้นอนไงอย่าคิดมาก”
“ขอบใจนะ”
เขายิ้มรับหน่อยๆรอให้ผมพูดจบแล้วเดินออกจากห้องไป
.
.
“ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆในเมื่อทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
25 December
Merry christmas
วันเทศกาลแบบนี้ ผมเลือกที่จะพาตัวเองกับหัวใจเฉาๆออกมาเดินซื้อของเปิดหูเปิดตาซักหน่อย สองเท้าก้าวเดินไปตามถนนอย่างใจลอย สมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ดูของไปเรื่อย
เผลอมาเดินผ่านมาหยุดอยู่หน้าร้านเดิมจนได้
ร้านที่เราเคยมาดูของด้วยกัน..
ตอนนี้มันมีต้นคริสต์มาสตั้งอยู่หน้าร้านด้วยหล่ะครับ มีให้คนที่เดินมาผ่านไปได้เขียนการ์ดแขวนไว้ได้ด้วย
'คิดยังไงก็พูดออกมาบ้างก็ได้ ความรู้สึกตัวเองน่ะ จะเก็บไว้ทำไม'
คำพูดของอี้ซิงลอยมาในหัวผมอีกครั้ง
ราวกับหลายสิ่งหลายอย่างจงใจ ทำให้ผมยิ่งคิดถึงเขา เพลงที่เปิดหน้าร้าน อะไรเดิมๆ..
อืม ถ้าบอกไม่ได้อย่างน้อยก็สารภาพไว้อย่างนี้แล้วกัน
มือบรรจงเขียนข้อความลงไปในการ์ดใบเล็กๆใส่ความรู้สึกทั้งหมดที่มี ก่อนจะค่อยๆแขวนไว้กับต้นคริสต์มาส
อากาศเริ่มเย็นอีกครั้ง สองมือล่วงกระเป๋าเสื้อควานหาความอบอุ่น สองเท้าก้าวไปต่อข้างหน้า ผู้คนเดินชุลมุลวุ่นวายตามท้องถนน ผมเองก็เป็นอีกคนที่เดินอยู่ในคนหมู่นั้น
และเรื่องตลกก็เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง
ถ้าคุณบังเอิญได้เจอกับใครสักคน คนที่คุ้ยเคยเป็นอย่างดี คนที่คุณคิดถึงตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา คุณจะดีใจไหม?
ตอนนี้เขาอยู่ตรงข้ามกับผมแล้วหล่ะ
เขายังไม่เห็นผมหรอกครับ เราอยู่กันคนละฝั่งถนนกัน
และที่สำคัญข้างๆเขามีใครอีกคนเดินมาด้วย
คนนั้นสินะที่ชื่อ จุนมยอน
ผมหล่ะตลกจริงๆถ้าโลกมันจะเเคบขนาดนี้
ผมควรเดินไปทักทายเขา หรือ เดินไปทางอื่นดีนะ ?
ยิ่งเห็น เหมือนกับว่าหัวใจของผมเริ่มรู้สึกชาๆขึ้นมาซะดื้อๆ
เขาสองคนกำลังยิ้ม หัวเราะ สีหน้ายิ้มแย้ม จูงมือกันข้ามถนนอย่างมีความสุข ตามประสาคนรักกัน
ตอนนี้มันทำให้ผมรู้ว่า
ผมยังทำใจไม่ได้เลยสักนิด และผมไม่ควรจะไปเจอเขาอีก ตอนนี้สมองสั่งให้เดินเปลี่ยนเส้นทางไปทางอื่น
ก่อนที่พวกเขาจะเดินมาตรงนี้ ผมควรจะรีบเดินทางอื่น ดีกว่าใช่ไหม
เดินไปให้ไกลจากตรงนี้ซะที
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ท้องฟ้าเริ่มมืด บรรยากาศข้างนอกไฟประดับตกแต่งมากมายต่างเปิดสว่างไสวสวยงามเต็มไปหมด
ร่างบางได้แต่นั่งมองเหม่อออกไปข้างนอกผ่านกระจกใส ผมนั่งอยู่ในร้านแบบนี้มาตั้งแต่บ่ายแล้วครับ
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“ฮยองเอาอะไรเพิ่มมั้ย?”ต้นเสียงไม่ใช่ใครที่ไหน คยองซู รุ่นน้องที่คณะผมเองครับ ร้านกาแฟที่ผมนั่งอยู่ก็เป็นกิจการส่วนตัวของครอบครัวคยองซู
“อ่า ไม่เอาแล้วดีกว่า พี่อิ่มแล้วหล่ะ ขอบใจมากนะ”
ร่างเล็กเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามผมก่อนจะนั่งลงเริ่มบทสนทนา“แล้วไม่ออกไปฉลองที่ไหนหรอครับ”
“นี่ไงฉลองกับกาแฟ เย่”ผมทำเป็นยกแก้วขึ้นมา ก่อนจะยิ้มให้อีกคน
“แล้วนายหล่ะ ไม่ไปฉลองกับจงอินที่ไหนหรอ”
“แหะๆ ก็รอเขามารับอยู่นี่หล่ะครับ ตอนนี้เห็นเขาบอกว่าจะออกไปหาเพื่อนเดี๋ยวจะมารับ”ร่างเล็กตอบพลางยกมือขึ้นมาเกาที่ท้ายทอยตัวเองอย่างเขินๆพอได้ยินชื่อจงอินเข้า
อยู่ๆคยองซูก็เปลี่ยนเรื่องทันที“ฮยองดูซึมไปนะครับช่วงนี้”
“อ่อ พี่ไม่ค่อยสบายน่ะ”ผมยังคงยิ้มให้คยองซูตลอดเวลาที่คุยด้วย
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของคยองซูดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้า ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“อ่า จงอินโทรมาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับฮยอง”ร่างเล็กพูดจบก็ลุกแล้วโค้งให้น้อยๆก่อนจะเดินจากไป
"โชคดีนะคยองซู"
และผมก็นั่งอยู่คนเดียวอย่างเคย
“อิจฉาจัง”ว่าแล้วร่างบางก็ได้แต่พลุบหน้าลงบนโต๊ะกลม บ่นพึมพำงุงงิงอยู่คนเดียว
“หึ่ยเจ้าเด็กบ้า”
"คิดถึงชะมัดเลย”
“แต่จะคิดถึงไปทำไมว่ะ เฮ้ออ”
“นั่นสิครับ คิดถึงอย่างเดียวทำไม ทำไมไม่บอกเขา”
ผมรีบเงยหน้าขึ้นมามองต้นเสียง ก่อนจะต้องตกใจสุดขีดอีกครั้ง .. O_O
ก็
ให้ตายสิครับนี่ผมบ่นดังไปรึเปล่าเมื่อกี้ ผมอึกอักเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บอาการ
“...เซฮุน”
อีกคนกำลังนั่งเท้าคางแล้วมองมาที่ผม มานั่งตั้งเเต่ตอนไหนตกใจหมด...
"หยุดครับหยุด อย่าเพิ่งไล่ผม ผมเพิ่งมา"เขารีบพูดดักกลัวผมจะไล่
“แล้วเมื่อกี้บ่นคิดถึงใครหรอครับ?” เขาถามอีก
“คิดถึงใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย” และจอมปากแข็งก็โกหกคำโตอีกครั้ง
คิดถึงนายมากต่างหากเล่า
“ผมหายไปไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรอ” น้ำเสียงเหมือนอ้อนๆนั้นคืออะไร…
พูดงี้ต้องการอะไรนะโอเซฮุน
ตอนนี้ผมมีคำถามมากมายในหัวเต็มไปหมดเลยครับ
แล้วจุนมยอนไปไหนซะแล้ว มาด้วยกันหรือเปล่า แล้วมาที่นี่ทำไม หายไปไหนมา โกรธผมไหม เรื่องราวเป็นไง แล้วทำไมถึงมาหาผมวันนี้?
ผมว่าผมกำลังจะเป็นบ้าครับ - _ -
ใจเย็นๆลู่หาน…
“ฮยองไม่สบายหรอ” อยู่ๆเซฮุนก็ถามขึ้นมาอีก
“หายดีแล้ว ตอนนี้สบายดีมาก”ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รู้สึกว่าตอนนี้จะเริ่มปวดหัวแล้วครับตอนนี้ T_T
ในใจกับท่าทางของคนปากแข็งยังขัดแย้งกันอยู่ ผมยังคงทำเป็นตอบนิ่งๆ
“ฮยองโกหก”ผมไม่ได้เถียงต่ออะไรหรอก ก็ ถ้าดูออกจะถามทำไมนะ
ผมปล่อยให้บทสนทนาเงียบไปอีกครั้ง เหมือนสมองคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อ
“ขอตัวก่อนนะพี่มีธุระ”ผมรีบตัดบทสนทนาอันน่าอึดอัดนี่
ว่าจบก็รีบลุกเดินออกมาจากร้าน โดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองเขาอีกเลย
ทำไมวันนี้โลกมันเเคบเเบบนี้หล่ะครับ!!
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
เดินออกมาจากร้านได้สักพัก หิมะแรกของปีก็โปรยลงมา“หิมะตก?”
ผมพึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะใช้มือยื่นมือออกมารับเกล็ดหิมะที่กำลังตงลงมาเรื่อยๆ
“สวยจัง แต่นี่จะเรียกว่าซวยดีมั้ยนะ”ผมพูดน้ำเสียงเหนือยๆ ก็หมวกไหมพรมผ้าพันคอไม่ได้เตรียมมาสักอย่างเลยไง
บ่นในใจก็เดินไปหาที่หลบหิมะ ตอนนี้เหมือนมันจะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมยิดกอดอกเเน่นเพราะเริ่มหนาวเกินไป
“ขี้ลืมจัง”ผมรีบหันควับไปทางต้นเสียง นี่ผมเห็นภาพหลอนหรือเปล่าเนี่ย
“ตามมาทำไม”ผมถามแต่ทำเป็นไม่มอง
“ดุตลอด”
เซฮุนทำหน้างอ เหมือนน้อยใจก่อนจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นมาให้ผม
“ก็แค่อยากเอามาให้”
ผมมองของในมืออย่างประหลาดใจ มันคือหมวกไหมพรมน่ารักๆสีฟ้าแซมเหลือง
เซฮุนเดินเข้ามาใกล้ผม“เห้ยจะทำไร" ร่างบางตกใจร้องเสียงหลง”
“มานี่จะใส่ให้ ไม่ใส่เดี๋ยวก็เจ็บคอหรอก” ว่าแล้วก็บรรจงสวมผ้าพันคอกับหมวกให้กับผม สัมผัสที่อ่อนโยนที่เขามอบให้ผมเสมอมา
นาทีนี้หัวใจผมมันกำลังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง…หัวใจที่มันสามารถกลับมาสับสนอย่างง่ายดายแค่เพราะการกระทำของคนตรงหน้า
ทำไมชอบทำอะไรให้ผมสับสนอยู่เรื่อยเลย
ลู่หานเผลอหันไปสบตา เซฮุนเองก็กำลังมองผม…
“หยุดเถอะ”ผมพูดหันข้างรีบหลบสายตาอีกคน
"พี่ยังโมโหผมอยู่หรอ"น้ำเสียงเเผ่วเบาพร้อมกับสายตาอ้อนวอน"พี่อยากให้ผมเลิกชอบพี่จริงๆใช่ไหม"
"ได้ครับ"
เหมือนหัวใจตกไปอยู่ที่พื้นแค่ได้ยินคำนั้น
"ถ้าต้องการแบบนั้นผมก็จะทำ"เซฮุนทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
"เดี๋ยว...เซฮุน"ในที่สุดลู่หานก็รีบพูดก่อนที่เขาจะเดินไปจริงๆ
เซฮุนหันกลับมาหาอีกคน“ไม่มีอะไรอยากจะพูดกับผมจริงๆหรอ?”
“ทำไมต้องมี”
“ผมว่ามี”
“ไม่มี”
“โอเคครับ”
และเขาก็ต้องทำให้ผมตกใจอีกครั้ง เมื่อเขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากระเป๋าอีกแล้ว
“ผมอ่านจากไอนี่เอาก็ได้ ^__^ ”เขายิ้มร่าโบกการ์ดไปมา การ์ดใบนั้นที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
จะไม่คุ้นได้ไงครับ ก็ใบที่ผมเขียนแขวนกับต้นคริสต์มาสไงครับ แล้วมันไปอยู่ที่เซฮุนได้ไง!!!!!
“ผมยังไม่ได้เปิดอ่านนะ แต่ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะพูด ผมคงต้องเปิดอ่านมันเองแล้วหล่ะ”เซฮุนพูดจบก็ทำเป็นเปิดการ์ดออกมาช้าๆ
“อย่าอ่านนะ!”ร่างบางรีบห้ามก่อนจะทำท่าจะแย่งการ์ดมาจากอีกคน
“อย่าขี้โกงดิครับ พี่ต้องพูดแล้วนะ”
“จะให้พูดอะไร”
“เขียนอะไรในการ์ดหล่ะครับ”
“ก็เขียนว่าขอให้รวย”
“คิดว่าผมเชื่อป่ะหล่ะ”
“จริง”
“ฮยองโกหก”
“แล้วนายรู้ได้ไงว่าโกหก”
“ถ้าเขียนแค่นั้นจริงๆ ฮยองคงไม่รนจะแย่งของจากผมขนาดนี้หรอก”
เถียงแพ้อีกตามเคยสินะ......
“ก็ได้"ผมหันมาสบตากับเขาอีกครั้งแล้วพูดออกไปอย่างจริงจัง"อยากรู้มากใช่ไหม”
“……”
“พี่แค่เขียนไปว่าพี่คิดกับนายยังไง พี่รู้สึกผิดตลอดที่พูดอะไรไปแบบนั้น”
“……”
“ขอโทษที่ชอบพูดทำร้ายจิตใจนายมาตลอด”
“……”
“พี่คิดมากมาตลอดเวลาพูดไม่ดีกับนาย พี่โมโหเวลานายไปยุ่งกับคนอื่น”
“……”
“พี่กลัวมากๆพี่ลังเลอยู่นานมาก กว่าจะตัดสินใจเรื่องนาย พี่คิดว่านายอาจจะแกล้งเล่นๆ”
“……”
"ไม่รู้ทำไมถึงพูดอย่างนั้นออกไป บอกให้นายเลิกชอบ"
“……”
“แต่กลายเป้นว่าพี่คิดถึงแทบจะบ้าตาย ตอนที่นายหายไป”
“……”
"หลายครั้งที่พี่ควมคุมอารมณ์ไม่ได้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย พี่ไม่รู้เลยว่าพี่เป็นอะไร"
ความรู้สึกในใจมากมายณบัดนี้มันถูกสารภาพออกมาจนหมด อีกคนที่ได้ยินก็ยิ้มให้บางๆ
เซฮุนเดินเข้ามาใกล้ผม“ฮยองครับ”
“……”
“พี่น่ะชอบพูดชอบทำร้ายจิตใจผม ชอบพูดถึงคนอื่น ชอบไม่สนใจผม ชอบไล่ผม”
“……”
“แต่ทุกอย่างนั้น มันแปลกครับ แปลกที่ผมเองไม่ได้โกรธอะไรพี่เลย”
“……”
“อยากให้พี่รู้นะครับว่าผมไม่ได้เล่นๆ ผมจริงจังมาตลอด ผมชอบพี่มาตั้งนานแล้ว”
“……”
“ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เกือบร้อยวัน ถามผมว่าผมท้อไหม ท้อครับ”
“……”
“แต่ยังไม่เลิกชอบพี่ซักที”
“……”
“เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้ ใครต่อใครผ่านเข้ามาไม่มีใครเเทนพี่ได้เลย”
“ที่ผมมาหาพี่ เพราะผมคิดถึงพี่ สิ่งที่เราเคยพูดกันมันทำให้ผมมาหาพี่ในวันนี้ หนึ่งร้อยวัน บางทีที่ผมหายไปก็เพราะอยากรู้ว่าพี่จะคิดถึงผมบ้างไหม”
“……”
"และที่ผมมาในวันนี้น่ะ ผมแค่อยากจะรู้ ว่าที่พี่บอกให้ผมเลิกชอบไป พี่พูด พี่อยากให้ผมทำแบบนั้นจริงๆใช่ไหม"
“นายไม่ควรพูดอะไรแบบนี้อีกนะเซฮุน"หลังจากที่ยืนเงียบอยู่นานผมก็ตัดสินใจพูดถึงคนของเขา เพราะผมอึดอัดกับเรื่องนี้มาก"นายมีใครต้องดูแลอยู่แล้วนะ”
“จุนมยอน?”
“ใช่ นายไม่ควรบอกว่าชอบพี่อีกต่อไปแล้วนะ”
“นี่พี่หึงหรอ”
“ไม่มีสิทธิอะไรซะหน่อยจะหึงทำไม”
“คุณได้สิทธินั้นเดี๋ยวนี้ครับ”พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก
“ฮยองเลิกกันนะครับ”
(- - -)
“โอเคนะคร้าบ”
(- - -)
“โชคดีครับ^_^”
ผมไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายตอบอะไรมาบ้างรู้แต่ว่าเซฮุนพูดไปยิ้มไปแล้วกดวางสาย
“โอเคครับ ทีนี้ผมว่างแล้วไม่มีคนของผมแล้วนะ”
“บ้าหรือเปล่า นายบอกเลิกคนง่ายๆขนาดเลยหรอเซฮุน ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี เนี้ยหรอคือคนที่ฉันจะคบด้วย”
“เห่ย ใจเย็นดิฮยอง ด่าเป็นชุดเลย ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันแบบไหน”
“จุนมยอนคือลูกพี่ลูกน้องผม”
“ไม่เชื่อ”
“ทำไมถึงไม่เชื่อ ?”
“ก็วันนั้นเห็นกอดกันเดินควงกันที่หน้ารร คืออะไร “
“พี่หึง”
“ไม่ได้หึง”
“พี่ของผมเพิ่งกลับมาที่โซลครับ และที่พี่เห็นะไรแบบนั้นผมแค่อยากจะลองใจว่าพี่จะรู้สึกยังไง ที่จริงไม่ได้มีอะไรเลยครับ”
“จริง?”
“ได้ไม่เชื่อใช่เปล่า งั้นไปบ้านผมเลยดีกว่า”ไม่ว่าเปล่าเซฮุนจับมือผมก่อนจะลากผมไปที่รถ
“เห้ยๆๆๆๆ โอเคเชื่อแล้ว”ผมโวยวายน้อยๆก่อนจะสะบัดมือออก
“ฮยองชอบคิดไปเองไม่ยอมถามผม”
“ก็ไม่อยากถามนี่”
“พอไม่ถามแล้วเป็นไง โมโหผมเฉย ที่ฮยองพูดวันนั้นผมเสียใจมากนะ”
“ขอโทษ T__T ”ผมเริ่มทำท่าทำทางเป็นเด็กงอแง ง้อเซฮุน
“ไม่ให้อภัยแล้วครับ”เซฮุนแบะปากแล้วยืนกอดอก
“ขอโทษขอโทษที่จริงไม่ได้ชอบอู๋ฟานหรอก ที่ชอบเอามาพูดเพราะอยากให้หึงแค่นั้นเเหละ”ผมยังคงทำท่าง้องแง้งอยู่อย่างนั้น
"ตกลงพี่จะให้ผมเลิกชอบพี่ใช่ไหม"
"ขอโทษที่พูดไปตอนนั้นไม่คิด มันพลั้งปากไป.. พี่ไม่ได้อยากให้นายเลิกชอบซะหน่อย"
“แล้ววันนั้นฮยองไล่ผมด้วย”เขายังทำหน้านิ่ง
“ขอโทษไม่ไล่แล้ว อยู่กับพี่เถอะนะ ไม่ให้ไปไหนแล้ว ห้ามหายด้วย คิดถึงมากเลย อย่าหายไปอีกนะ”คราวนี้ผมรัวหมดแม็กหล่ะครับ… เขินจัง
“^_____^” เซฮุนยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้ามากอดผม ผมไม่ได้ขัดอะไรผมเองก็กอดเขาตอบ
“หายโกรธได้ยัง”ร่างบางผละออกก่อนจะถามอีกคน
“ทีหลังมีอะไรก็มาถามผม อย่าคิดไปเองได้ไหมครับ? อ่อแล้วที่บอกว่าโกรธ...”
“……….”
“ผมล้อเล่นนะ:P”
“อ่อ ล้อเล่นหรอ”
ปึ๊ก!
ทุบหลังไปสักทีครับหมั่นไส้แกล้งกันดีนัก
“ทำร้ายผมอีกแล้วนะ”เซฮุนทำหน้างอ
“คิดว่าจะง้อหรอ”
“คิดครับ^_^”ยิ้มกวนประสาทอีกอย่างเคย
“คิดผิดละ”
“ในการ์ดพี่ยังพูดไม่หมดนะครับ”
“หมดแล้ว”
“โกหกอีกทีผมหอมนะ”ไม่พูดเปล่าแถมยื่นหน้ามาหาผมอีก
“เอออบอกก็ได้ นายน่ารักที่สุดเลย”ร่างบางรีบตอบก่อนที่ตนจะโดนลวนามไปมากกว่านี้
“หมดแล้วจริงๆหรอ?”เซฮุนยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก
“ที่บอกว่าไม่เคยชอบเลย”
“…….”
“ที่จริงชอบนะ”
“พูดให้หมด”
“ลู่หานชอบเซฮุนมากมากมาก!!!!!! พอใจยัง”
แล้วคิดว่าผมเขินมากไหมครับ คำตอบคือเขินมากมายครับ อยากจะมุดพื้นหนีละตอนนี้ T__________T
"โอเคครับพูดตรงเด๊ะกับในการ์ดเลย"
"นี่!!!!"ผมได้ยินอย่างนั้นก็ทุบเเขนเซฮุนรัวๆ"ไหนบอกไม่ได้เปิดอ่านไง"
“โอ้ยยยยยย ฮยองๆ ผมขอเจ็บแขนได้ไหมครับ?”ผมทำหน้างงๆกับคำพูดของเขา นี่ผมตีแรงไปหรอ
“แขนเป็นอะไร”
“แขน เป็น ฟอ ได้ไหมครับ^_^”
“-_-”
“ทำไมฮยองเฉยจัง มุขผมแป้กหรอ ตกลงจะเป็นไหมครับ”
“ถ้ายังไม่เลิกเล่นนี่ไม่แน่นะ”
“อ่าวนี่ตกลงแล้วดิ ?!”
“จนป่านนี้ละ ยังไม่รู้อีกหรอ”
“ก็แค่อยากได้ยิน”
“โอเคเราเป็นแฟนกันชัดพอไหม”
“ก็เท่านั้นแหละ”
มันก็ยังมีคำสารภาพอีกอย่างที่ผมไม่ได้เขียนลงไปน่ะนะ
พี่น่ะชอบนายมาตั้งแต่เเรกเเล้วหล่ะ
merry x'mas ครับทุกคน
talk: ห่างหายจากการแต่งฟิคไปนานสกิลภาษาป่วยมากเลย
จบกันแบบง่ายๆเกรียนๆภาษาป่วงๆไปก่อน U___U ไว้จะมาขยันอัพนะ ติชมกันได้
ถ้ามีกำลังใจจะมาอัพอีกนะคะ
ความคิดเห็น