Stream tears ชื่อภาษาไทยคิดไม่ออกอ่ะจ้า

ลำดับตอนที่ #2 : ที่นี้ที่ไหน ที่ไหนนนนนนน กรุณาลากเสียงด้วย

ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ตอนนี้เกิดอาการ เป็น งง สองตัวและ สองตัว >> งง งง?? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่า

ดูสิที่นี่เป็นสถานที่ที่สวยงามมากที่เดียว ดูนั่นสิ ต้นเมเปิ้ลสีม่วง ขึ้นสลับกับทุ่งหญ้าสีฟ้าอ่อน ท้องฟ้าที่นี่เป็นสีครามคล้ายนำทะเลเป็นประกาย นั่น ..... เรือ โอ้โห ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นเรือลำมหึมาขนาดนี้ แบบว่าเรือสำราญยักษ์ ตัวเรือเป็นสีเขียวสด ใบเรือเป็นสีเขียวเข้ม มัสัญลักษณ์ด้วย เอ๋?? สัญลักษณือะไรหว่าคล้าย แมงป่องผสมกับแมงมุม แต่ที่น่าตกใจก็คือ ไอ่เจ้าเรือยักษ์ที่ว่าเนี่ยมันลอยได้ เพราะมัวแต่ตื่นตะลึง กับสถานที่เกินไป หนูน้อยเรย์ผู้น่ารักเลยเดินไปชนใครบางคนเข้า 

" ขะ ขอโทษค่ะ *0* " ฉันเดินชนคนอีกแล้ว ทำไมซุ่มซ่ามงี้ฟร่ะไม่สมเป็นนางเอกเล้ยย

"ไม่เป็นไรครับ เระ เรย์ เธอมาที่นี้ได้ไง??เนี่ย" เค้าคนที่ฉันเดินชนถามด้วยสีหน้าหมาสงสัย 

"นะ นาย เทียร์ใช่ไหม คืองี้ ฉันเดินตกหลุมที่หน้าโรงเรียนแล้วก็มาโผล่ที่เนี่ยอ่ะ" ฉันบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้นมากกว่าตื่นตระหนกเพราะที่นี่มันช่างน่าตื่นเต้นเสียจริง ^0^ 

"แล้วเรย์มาอยู่ที่นี่นายหรือยังล่ะ เอางี้มาคุยที่บ้านของฉันละกัน^_^ แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันใหม่"

หา นายว่าไงนะ ที่นี่คือบะบ้านที่นายอยู่เหรอ นายมีบ้านอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ เว่อร์ ไปอ่ะป่าว หรือว่านายจะไม่ใช่คน

"มัวแต่คิดไรอยู่นะเรย์ เดี๋ยวก็หลงกันหรอก ที่นี่ยิ่งเป็นป่าต้องคำสาปด้วย" 

ฉันรีบเดินด้วยสีหน้าที่ตกกะใจแบบไก่ต้ม ที่นี่คือป่าต้องคำสาปงั้นเหรอ TTOTT อยากจะร้องไห้เป็นภาษาโปรตุเกส

"ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ นี่ไง " เอิ๊กกก นี่เหรอบ้านนายอ่ะ มันใช่บ้านจริง ๆ เหรอ อย่างกะปราสาทสมัยก่อนแนะ แต่ว่าต่างไปเพราะบ้านนายเนี่ยเป็นอิฐสีฟ้าอ่อนหมดเลย แถมยังใหญ่โตอลังการงานสร้างบานตะไท มากมาย *0* แค่ห้องรับแขกเนี่ยก็กินเนื้อที่ประมาณ 1/4 ไร่แล้ว แถมยังมีของใช้หน้าตาพิลึกแต่สวยโคตรๆ ขออภัยที่ต้องใช้คำนี้ค่ะท่านผู้ชมเพราะมันสวยมากราวกับว่าฉันได้ย้อนยุคมาสมัยรัตนโกสินทร์งั้นแหละ แต่เหมือน ว่านายเทียร์จะรู้ทันที่ฉันคิด 

"ที่นี่คือ สตรีมเทียร์ เนเจอร์ (Stream Tears Nature ดินแดนที่ มีแต่ เดฟอย่างฉัน แล้วก็พวก รีเดฟ ที่นี่มีแค่สองเผ่าพันธ์"

"งั้นมนุษย์อย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาที่นี่ใช่ไหม ก็ได้ งั้นฉันจะกลับล่ะ" ฉันพูดพลางหาหลุมดำที่เคยตกตอนอยู่หน้าโรงเรียน

"ที่เรย์มาที่นี่ได้เพราะเหตุผลสำคัญสักอย่าง เพราะปกติแล้วมนุษย์ธรรมดาไม่มีใครสามารถมาที่นี่ได้หรอก"

แสดงว่าฉันเป็นคนพิเศษใช่ไหมเลยได้รับทัวร์พิเศษมาที่นี่ แล้วจะทำไงดีล่ะเนี่ย หาทางกลับก็กลับไม่ได้ จะไปไหนก็ไม่รู้จัก

"ถ้าเรย์ยังกลับโลกมนุษย์ไม่ได้ ก็อยู่กับฉันไปก่อนก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก เพราะบางทีเวทของฉันอาจพาเรย์กลับไปที่นั่นได้"

ดูนายพูดให้ความหวังฉันชะมัด TTOTT แงแง

"แล้วนายไปทำไรที่โลกมนุษย์เหรอ  ?? " ก็คือว่าอยากรู้อ่ะตอบหน่อยดิ

"ฉันไปตามหาอัญมณีชิ้นสำคัญที่มีใครบางคนเอามันหนีไปในโลกมนุษย์ แต่ข่าวล่าสุดบอกว่า ตอนนี้มันอยู่ที่นี่แล้ว"

"เหรอ ฉันสงสัยอีกอย่างนึงจะได้หรือเปล่า" ฉันถามเค้าด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น แต่ดูนายนั่นจะคิดหนักทีเดียว

"จะถามไรล่ะ" 

"ไม่ถามล่ะถ้ามันทำให้นายลำบากใจ ขนาดยังไม่ถามนายยังทำสีหน้าหนักใจขนาดนี้เลย" ฉันเองแอบน้อยใจที่ขนาดยังไม่ได้ถามแต่แสดงสีหน้าซะหนักอกหนักใจขนาดนั้น

"เอาล่ะถ้าสมมุติเรย์ต้องอยู่ที่นี่จริง ๆ ฉันก็จะสอนเวทของเดฟให้แล้วกันเพราะที่นี่มันก็อันตรายมาก"

เค้าพูดแล้วหันมาพูดพึมพำ ๆ เหมือนท่องคาถาอะไรสักอย่างใส่ฉัน แล้วทันใดนั้น ชุดและเสื้อผ้าจากที่เป็นชุดนักเรียนก็กลายเป็นชุดกระโปรงยาวสีครีม มีลูกไม้ติดที่ชายเสื้อ มีโบว์อันใหญ่ติดอยู่ด้านหลัง แล้วก็มีสร้อยข้อมือลายหยดน้ำอยู่ที่ข้อมือด้านซ้าย ฉันตะลึงในการเปลี่ยนเเปลง

"นายทำได้ยังไง แล้วเปลี่ยนชุดฉันทำไม??"

"ถ้าไม่เปลี่ยนเรย์คงตกอยู่ในสภาวะสาบสูญเป็นโมเลกุลธาตุแน่" นายนั่นพูดด้วยสีหน้ากังวล

"เออช่างเหอะ แล้วต่อไปนี้ฉันต้องทำไรบ้างล่ะเนี่ย?? ฉันถามด้วยสีหน้าที่กังวลไม่แพ้นายนั่นเลย

to be con tinue>>>>>>>>>>>>>