คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Super Star มายา - 5 [100%]
ตอนที่5
ร่างบางนั่งหน้างองุ้มอย่างไม่สบอารมณ์ผู้จัดการหนุ่มทำหน้าที่ขับรถออกนอกเมืองอย่างใจเย็นพลางเหลือบมองรุ่นพี่คนสวยเป็นระยะ
“ผมขอโทษ”
“หุบปากไปเลย สองครั้งแล้วนะนายน่ะ”
“เดี๋ยวผมจะรีบมาให้เร็วที่สุดเลย” ซึงฮยอนหันมองใบหน้าสวยและหันกลับมามองทางอีกครั้ง เด็กหนุ่มเร่งขับรถไปส่งที่กองถ่ายเอ็มวีอีกครั้งและต้องทิ้งร่างบางให้อยู่ คนเดียวส่วนตนต้องรีบกลับมาเคลียงานที่บริษัท
“เร็วของนายน่ะเมื่อไหร่ วันปิดกล้องรึไง!” ร่างบางประชดใส่
“ผมต้องคุยงานกับพวกผู้จัดหลายบริษัทเลยนะ”
“ฉันไม่สน!”
“ก็ได้ๆ คืนนี้ผมจะรีบมาหาเลย” ในที่สุดก็ยอมตามใจรุ่นพี่คนสวยอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อ๊ะ! ฝนตก”
“น่าเบื่อ!”
ริมฝีปากอิ่มหนายืนมองร่างบางดุผู้จัดการแต่ใบหน้าหวานกลับดูอาลัยอาวรเมื่อผู้จัดการหนุ่มต้องรีบกลับโซลแล้วทิ้งตนไว้กับทีมงานเหมือนเคย
อีทึกเดินกระแทกเท้าเข้ารีสอร์ทใบหน้างุ้มงออย่างขัดใจ คยูฮยอนยืนกอดอกยิ้มกวนอยู่หน้าห้องพักของเขาร่างบางช้อนตามอง
“ยิ้มอะไร?!”
“ยิ้มไปเรื่อยเปื่อย”
“ชิย์” อีทึกเดินเลี่ยงเข้าห้อง
“คุณไม่อยากอยู่ที่นี่กับผมหรอ?”
“ใช่!”
“ตอบแบบนี้ผมเสียใจนะ”
“เรื่องของนายสิ”
“คุณเกลียดผมหรอ?” คยูฮยอนขยับกายเข้ามาใกล้พร้อมยื่นใบหน้าเข้ามาแทบชิด อีทึกถอยจนหลังติดประตู
“ชะ...ใช่”
“แน่ใจหรอว่าเกลียดจริงๆ” นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องลึกเอาเข้าไปในแววตาที่กำลังสั่นไหวน้อยๆ
“ทำไม?!” เสียงหวานตวาดดุผลักอกหนาให้ถอยห่าง “ห้องนายอยู่ฝั่งโน้นกลับไปเลย ขวางทาง!”
อีทึกรีบเปิดประเข้าห้องแต่ยังไม่ทันประตูจะปิดงับสนิทคยูฮยอนก็ผลักให้มัน เปิดกว้างอีกครั้งแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องและคล้องโซ่ลงกลอนประตู ร่างบางตวัดหน้าหันส่งตาดุใส่
“เข้ามาทำไม ออกไปเลย”
“ผมอยากรู้ว่าคุณเกลียดผมจริงๆรึเปล่าคุณอีทึก” คยูฮยอนหรี่ตามองมุมปากกระตุกยิ้มกวน
“ก็บอกไปแล้วไง!”
“ปากแข็ง” ร่างสูงยืนตรงหน้าห่างเพียงก้าวเดียว
Rrrrr!
'ฮันกยอง'
โทรศัพท์เครื่องบางที่ร่างบางโยนไว้บนเตียงโชว์ชื่อคนโทรเข้าหรา ตาสวยมองโทรศัพท์สลับกับร่างสูงตรงหน้าคยูฮยอนเหล่มองโทรศัพท์บนเตียงเช่นกัน
“ฮัลโล ฮันกยอง...โอ๊ย! คยูฮยอน!” อีทึกรีบคว้าโทรศัพท์กดรับรีบกรอกเสียงหาปลายสายทันที คยูฮยอนก้าวยาวๆดึงเอวเล็กเข้าหาตนและโถมน้ำหนักให้ล้มไปนอนบนเตียงทั้งคู่ ร่างสูงดึงโทรศัพท์ออกจากมือชูขึ้นเหนือหัวก่อนจะพลิกตัวทับร่างบางไว้ไม่ให้ดิ้น
“ผมจูบคุณนะ” คยูฮยอนพูดเสียงดังพลางโน้มหน้าเข้าไปใกล้ อีทึกเบิกตาโพลงขยับปากด่าไม่ทันเมื่อปลายจมูกสัมผัสที่ข้างแก้มเบาๆ
คยูฮยอนเลื่อนนิ้วกดตัดสายมุมปากหนาระบายยิ้มและผลักตัวออก ร่างบางเด้งตัวลุกอย่างรวดเร็วคว้าโทรศัพท์ออกจากมือร่างสูง
“เด็กบ้า!”
“คุณคบกับพี่ผมจริงๆหรอเนี่ย”
“ถ้าคบแล้วจะทำไม เขาไม่ใช่เด็กที่ทำตัวงี่เง่าเหมือนนายแล้วกัน” ร่างบางตอบกลับไปอย่างโมโห ใบหน้าหล่อแดงเมื่อเริ่มถูกเปรียบเทียบ อีทึกเดินเข้ามาผลักไหล่หนาแต่กลับเป็นฝ่ายถูกดึงเข้าไปอยู่ในวงแขนเสียเอง กลีบปากบางถูกกดทับแรงๆจนรู้สึกเจ็บแปลบ ใบหน้าหล่อเลื่อนลงมาซุกอยู่ที่ลำคอขาว
“โอ๊ย!” ร่างบางรีบผลักตัวออกมือกุมต้นคอคลำรอยกัดเบาๆ "ฉันคิดถูกแล้วที่จะคบกับฮันกยอง เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน!"
อีทึกเดินกระแทกไหล่หนาเป็นฝ่ายออกจากห้องไปเสียเอง ร่างสูงมองตามใบหน้าหล่อเรียบนิ่งซ่อนความโกรธที่แทบจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อไว้ภายใน
“เด็กบ้า เด็กงี่เง่า” อีทึกเดินสบถออกมาหน้ารีสอร์ท ฝนยังตกไม่หยุดตั้งแต่ช่วงบ่ายจนตอนนี้ใกล้มืดเต็มที ร่างบางยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์
(ครับ)
“คืนนี้จะมาตอนกี่โมง?”
(ยังไม่รู้เลยครับ คงจะดึกหน่อย)
“นายสัญญากับฉันแล้วนะว่าจะมา.
(ผมไปหาแน่นอน ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าครับ?)
“เปล่า แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว” ร่างบางนั่งม้านั่ง ละอองฝนสาดเข้าพอแค่สัมผัสผิวบางเบาตาสวยจ้องโทรศัพท์ที่ตนว่างสายไปแล้ว พลางพ่นลมออกทางปากอย่างเบื่อหน่าย
นัยน์ตาคมสีดำสนิทนั่งจ้องโทรศัพท์ในมือ แววตาเรียบนิ่งและท่าทางนิ่งสงบมาเกือบสิบนาทีหลังจากถูกตัดสายโทรศัพท์ทั้ง ทียังไม่ทันได้พูดคุยเสียด้วยซ้ำได้ยินเพียงเสียงจากปลายสาย
“โจว คยูฮยอน”
..
ฝนเริ่มซ่าลงอากาศชื้นเย็นตลอดจนทีมงานถ่ายทำกันไม่ได้จนเวลาล่วงไปจนค่ำสุดท้ายต้องเลื่อนไปถ่ายต่อกันในเช้าวันต่อไป
ร่างบางทิ้งตัวนอนแผ่บนเตียงนุ่มมือพลางคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
(ครับ)
“...”
(อีทึก?)
“อืม ฮันกยอง" อีทึกตอบกลับเสียงงึมงำ
(มีอะไรรึเปล่า นอนไม่หลับหรอ?)
“เปล่า นายต่างหากมีอะไร?”
(ตอนนั้นแค่อยากรู้ว่าคุณทำอะไรอยู่ แต่...ตอนนี้รู้แล้ว)
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ” ร่างบางรีบแก้ตัวจู่ๆก็พูดออกไปด้วยเหตุผลใดตัวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ อยากให้ร่างสูงเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นผิดเพี้ยนไป
(ผมรู้)
“...” ร่างบางแอบถอนหายใจออกเบาๆ
(มีอะไรอยากจะบอกผมไหม?)
“ไม่ ไม่มี”
(แน่ใจนะ)
“อืม...ง่วงแล้ว แค่นี้นะ” อีทึกวางโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนแล้วเอนหลังนอนราบกับเตียง
แกร๊ก! แกร๊ก!!
อีทึกเด้งตัวลุกหันไปตามเสียงคิ้วสวยขมวดสงสัยลุกออกจากเตียง อีทึกเดินออกจากห้องถึงห้องนั่งเล่นไฟสลัวจนต้องเพ่งตามอง
“ซึงฮยอน?” ตาสวยกวาดมองทั่วพื้นห้องรอยดินโคลนเลอะตามพื้นทางเดิน หน้าต่างบานเลื่อนถูกเปิดกว้าง ร่างบางรีบสาวเท้าเข้าไปชะโงกหน้าออกนอกหน้าต่าง
“อื้อ!!!” ร่างบางดิ้นเมื่อมือปริศนาปิดปากตนไว้และรอบเอวถูกดึงจนชิดกับบุคคลปริศนา
“หึ หึ!” กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุดจัดลอยเข้าจมูก ใบหูเล็กสัมผัสความชื้นเปียกจนขนลุกชู่ไปทั้งตัวมือสากที่รั้งเอวเล็กไว้ล้วงเข้าใต้สาปเสื้อนอน อีทึกสะดุ้งดิ้นพล่านจิกเล็กบนท่อนแขนหนา ชายปริศนาออกแรงรัดร่างบางไว้แน่นแล้วลากเข้าไปกลางห้องแล้วเหวี่ยงจนร่างบางล้มลง
แคว๊ก!!!
ชายเสื้อนอนถูกฉีกติดมือชายปริศนาจนขาดวิ่นจากแรงดิ้นของร่างบาง อีทึกปัดป่ายมือสากให้พ้นจากลำตัวตน
“ออกไป!!” ชายปริศนาละมือออกจากใบหน้าสวยเพื่อคว้าข้อมือเล็กมายึดไว้ ร่างกายกำยำเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝนคร่อมทับ กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุดจนต้องหันหน้าหนีพัลวัน ร่างบางคว้าขาโคมไฟตั้งโต๊ะใกล้มือฟาดที่กลางแผ่นหลังขณะที่ชายปริศนาก้มหน้าซุกลำคอขาว
อ๊ากกก!
ปัง ปัง ปัง!
ร่างบางรัวทุบประตูห้องฝั่งตรงข้ามห้องตน ไม่นานเจ้าห้องก็เปิดนัยน์ตาสีน้ำตาลมองร่างบางอย่างสงสัยอีทึกรีบแทรกตัว เข้าห้องอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนเอื้อมมือเปิดไฟให้สว่างกว่าเดิม
“เกิดอะไรขึ้น?” ร่างสูงมองเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยของร่างบาง
“ใครไม่รู้ อยู่ในห้องฉัน” อีทึกตอบเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว คยูฮยอนหยิบผ้าขนหนูใกล้มือคลุมตัวร่างบางไว้
“รอผมอยู่ที่นี่นะ อย่าออกไปไหน” ร่างบางพยักหน้าตอบด้วยแววตาหวาดหวั่น
..
ร่างบางฟุบหลับบนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย ทางรีสอร์ทจัดการจัดห้องพักให้ใหม่ทีมงานและผู้กำกับต่างวุ่นวายกับการตรวจ สอบเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขา คยูฮยอนยืนมองคนหลับอยู่เงียบๆ ชุดนอนขาดๆกับผ้าขนหนูที่เขาเป็นคนคลุมให้ยังอยู่บนตัวร่างบางเหมือนเดิม มือหนายื่นไปแตะข้างแก้มเบาๆแต่ร่างบางกลับสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้นอย่างหวาดกลัวจนร่างสูงต้องรีบเข้าไปจับยึดคนที่พยายามดิ้นถอยห่าง
“ผมเอง...ไม่ต้องกลัว”
“ฉันกลัว มันจะกลับมาอีกไหม?” อีทึกกลืนน้ำลายที่มาจุกอยู่ที่คอลงคอให้หายใจได้สะดวก
“ไม่แล้วล่ะ ไม่ต้องกลัวนะทางรีสอร์ทจะจัดการให้ คุณไปเปลี่ยนชุดแล้วเข้านอนเถอะ” คยูฮยอนลูบผมนิ่มเบาๆ ดึงร่างบางให้ลุกขึ้น
“อยู่ที่นี่ก่อนนะ” อีทึกบอกเสียงแผ่วเบาก่อนรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับออกมาอีกครั้ง
“ยังกลัวอยู่หรอ?” ร่างสูงสังเกตแววตาหวาดหวั่นของร่างบาง
“ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
“ถ้าคุณอนุญาต ผมก็จะอยู่ที่นี่” ร่างสูงมองใบหน้าหวานที่ยืนมองเขาอยู่เช่นกัน เขาชอบสายตาของร่างบางตอนนี้เหลือเกินนัยน์ตาใสซื่อต่างจากคนที่ชอบดุเขา ก่อนหน้า
“ฉันอนุญาต” ร่างบางรีบตอบอย่างไม่ลังเล คยูฮยอนระบายยิ้มบางๆแม้จะรู้ว่าที่อีทึกรีบตอบนั้นเพราะว่าความกลัวแต่ก็อด ดีใจไม่ได้ เขายันตัวลุกขึ้นดึงข้อมือเล็กพาไปนอน
“นอนที่นี่ได้ไหม? ฉันกลัว” เมื่อร่างสูงจัดผ้าห่มคลุมให้ร่างบางเสร็จ ขณะที่จะหมุนตัวกลับไปห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ข้อมือหนาของเขาก็ถูกรั้งไว้ คยูฮยอนพยักหน้าตอบค่อยๆแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มเดียวกับร่างบางที่เขยิบตัวแบ่งพื้นที่ให้
ร่างสูงนอนตะแคงข้างหันเข้าหาร่างบาง อีทึกเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังจัดท่านอนของตัวเองให้ถนัด จู่ๆดวงหน้าหวานก็ขึ้นสีรู้สึกร้อนวูบขึ้นเสียดื้อๆจนต้องรีบก้มงุดซุกหน้ากับผ้าห่ม
“มีอะไรหรอ?” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ
“เปล่า” อีทึกปฏิเสธแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ ร่างสูงมองไหล่ที่โผล่พ้นผ้าห่ม อยากกอด ความรู้สึกนี้ผุดขึ้นในหัวและร่างกายก็ไวเท่าความคิดแขนหนาเลื่อนไปกอดพาด ที่เอวคอดและเขยิบกายเข้ามาจนชิด อีทึกสะดุ้งน้อยๆแต่ก็ไม่ขัดขืนแผ่นหลังอุ่นๆจนรู้สึกได้ว่าเขาแนบชิดกันมากแค่ไหน
“เรื่องตอนกลางวัน ผมขอโทษ หายโกรธผมนะ” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยเบาๆข้างหู อีทึกรู้สึกถึงความร้อนวูบวาบในกายเพิ่มขึ้นกว่าเดิม 'เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย'
คยูฮยอนซุกจมูกในกลุ่มผม แขนรัดกอดแน่นยิ่งขึ้นอีทึกซุกหน้ากับผ้าห่มขยับตัวไปไหนไม่ได้ วงแขนนี้อุ่นเสียจนอดรู้สึกดีไม่ได้ไม่อยากยอมรับเลยว่าตัวเองชอบให้ร่างสูงกอดตนแบบนี้เหมือนกัน
50%
ใบหน้าหล่อนอมยิ้มจนแก้มปริสองแขนยกขึ้นหนุนหัว สายตามองรอบๆหาที่วางสายตาไม่ได้หน้าอกตนถูกหัวหนักๆทับจนไม่สามารถขยับไป ไหนได้ แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยังมีอารมณ์ยิ้มอยู่ แก้มนิ่มแนบบนแผงอกขยับไปมา คยูฮยอนก้มมองแล้วหลุดขำเบาๆอยากหยิกแก้มเสียเหลือเกินแต่ก็กลัวคนหลับจะตื่น
Rrrrrrr!
ร่างสูงรีบหยิบโทรศัพท์มาดูเบอร์โทรเข้าพลางถอนหายใจออกเบาๆคนหลับลืมตาตื่นผงกหัวขึ้นมองด้วยท่าทางงัวเงียร่างสูงยื่นหน้าจอโทรศัพท์ให้ร่างบางดู อีทึกขยี้ตาไล่อาการง่วงให้หายไปเพิ่งดูชื่อคนโทรเข้า
“ให้ผมรับให้ไหม?”
“ไม่ต้อง!” ร่างบางรีบคว้าโทรศัพท์จากมือร่างสูงแล้วยันตัวลุกขึ้น ฟาดมือลงบนแผงอกคนที่นอนไม่ยอมลุกเสียหนึ่งทีแรงๆด้วยความหมั่นไส้ก่อนกดรับสาย
“ฮันกยอง”
(คุณ! เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น คุณเป็นยังไงบ้าง) เสียงปลายสายถามอย่างร้อนรน ร่างบางอ่ำอึ้งพลางเหล่มองร่างสูงข้างๆก่อนฟาดมือตีไปอีกทีแล้วลุกหลบไปคุยที่อื่น คยูฮยอนได้แต่มองตามอยู่เงียบๆ
“รู้ได้ยังไง?”
(คยูฮยอนบอก)
“น้องชายนายนี่โคตรจุ้นสุดๆเลย”
(ถึงยังไงคุณก็จะไม่บอกผมเรื่องนี้อยู่ดีใช่ไหมล่ะ?)
“คนเดียวที่ฉันจะบอกคือผู้จัดการของฉัน มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลยนะ”
(ก็ผมเป็นห่วงนิ)
“เอาเวลาไปจัดการเรื่องส่วนตัวของนายเถอะ!”
(ผมอยากไปหาคุณซะตอนนี้เลย)
“อย่าเว่อร์ นายนี่ไม่เคยฟังที่ฉันพูดเลยรึไง!”
(ฟังอยู่ แต่อยากไปหา)
“หยุดพูดเลย ขนลุกชะมัด...ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัย เข้าใจแล้วนะ”
(อืม...กลับมาแล้วโทรหาผมด้วยนะ)
“เรื่องอะไรล่ะ” อีทึกพูดทิ้งท้ายก่อนวางสาย ปากบางอมยิ้มน้อยๆ เอาโทรศัพท์เคาะคางตัวเองเบาๆ
“ยิ้มหวานแต่เช้าเลยนะคนสวย” ผู้จัดการหนุ่มโยนเป้ลงบนโซฟาแล้วเดินเข้ามาจับไหล่ทั้งสองข้างพลางมองสำรวจร่างกายเขา
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่ พี่ยังไม่ตื่นและที่น่าตกใจคือบนเตียงนั่นไม่ได้มีแค่พี่คนเดียว” ซึงฮยอนประคองดวงหน้าหวานขึ้น คิ้วสวยขมวดขุ่นสายตาจ้องผู้จัดการหนุ่มอย่างคาดโทษและปัดมือหนาออกจากแก้มตน
“เพราะนายนั่นแหละมาช้า รู้ไหมว่าเมื่อคืนฉันกลัวแทบบ้า หายหัวไปอยู่ไหนมา!” ร่างบางหยิกแขนเด็กหนุ่มแรงๆอย่างนึกโกรธ
“ผมขอโทษ”
“ฉันโมโหนายจริงๆเลยซึงฮยอน”
“แล้วทำไมพ่อพระเอกเอ็มวีของพี่ถึงได้ไปอยู่บนเตียงพี่ได้ล่ะ?”
“ก็ฉันกลัว ใครจะกล้าอยู่คนเดียวล่ะ” ซึงฮยอนพยักหน้าเข้าใจตาเรียวเล็กเหลือบขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังพูดถึงเดินออกมาจากในห้อง
“สวัสดีครับ ผู้จัดการ” เสียงห้าวเอ่ยทัก ซึงฮยอนส่งยิ้มให้เป็นเชิงทักตอบ
“หลับสบายไหมครับ”
“สบายที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลย” ร่างสูงหยักคิ้วกวนส่งสายตาให้ร่างบาง อีทึกถลึงตาดุใส่ “เจอกันที่กองถ่ายนะ”
ทั้งสองมองตามร่างสูงไปจนประตูห้องปิด ซึงฮยอนหันกลับมาจ้องรุ่นพี่คนสวยนิ่ง มือหนาบีบไหล่ทั้งสองข้างเบาๆ
“เล่าให้ผมฟังทั้งหมดเลยว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
..
ตาสวยจับจ้องที่ร่างสูงในช่วงพักกองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวสักนิด อีทึกนั่งเท้าคางสายตากรอกมองตามร่างสูงทุกวินาที
“มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมมองเขาแบบนั้น?” ซึงฮยอนจับสังเกตได้ถามขึ้น
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับหมอนั่น” พูดเสร็จก็ลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปหา
ร่างสูงเลิกคิ้วสงสัยเมื่อร่างบางดึงแขนเขาเบาๆ แต่ตนก็ไม่ได้ขัดขืนยอมเดินตามร่างบางไปแต่โดยดี อีทึกพาร่างสูงมาหยุดที่สวนข้างรีสอร์ท
“มีอะไรหรอ?”
“เรื่องเมื่อคืนห้ามบอกใครเด็ดขาด!”
“เรื่องไหน?”
“อย่ามาทำซื่อบื่อ ไม่รู้หน่อยเลย” ร่างบางหยิกต้นแขนหนาทีหนึ่ง
“ก็เมื่อคืนมีตั้งหลายเรื่อง เรื่องไหนล่ะ?”
“เรื่องที่นายนอนกับฉัน ห้ามบอกใครเด็ดขาด” คยูฮยอนกระตุกยิ้มหยักคิ้วให้นัยน์ตาจ้องดวงหน้าหวานไม่ละสายตา
“หว่า~ ผมอยากจะปล่าวประกาศเรื่องนี้ใจจะขาดอยู่แล้ว”
“โจว คยูฮยอน!” ร่างบางดุเมื่อร่างสูงต้องการทำในสิ่งตรงข้าม
“แลกเปลี่ยนกันสิ”
“อะไร?!”
“จูบผม ปิดปากเรื่องเมื่อคืน” ร่างบางจ้องเขม่งที่ใบหน้าหล่ออย่างโกรธจัดมือบางกำแน่นข้อแลกเปลี่ยนบ้าบอที่สุด
“ได้” อีทึกขยับกายเข้าหาช้าๆ ดึงคอเสื้อเชิ้ตร่างสูงให้โน้นต่ำลงมา กลีบปากขยับใกล้จนลมหายใจของร่างสูงรดที่พวงแก้ม คยูฮยอนเบือนหน้าหลบเมื่อริมฝีปากใกล้สัมผัสกันทำให้เป้าหมายเปลี่ยนจากริม ฝีปากเป็นแก้มของร่างสูง
“คุณเกลียดผมจริงๆสินะ” แววตานิ่งเรียบจ้องหน้าสวยพร้อมคำถามในน้ำเสียงผิดหวัง
“คยูฮยอน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อท่าทีกวนๆ เจ้าเล่ห์นั้นหายไปจนใจหล่นวูบ
“ผมยังไม่มีอารมณ์จะจูบคุณตอนนี้หรอก เมื่อไหร่ที่ผมอยากทำผมจะบอกคุณแล้วกัน” ร่างสูงบอกประโยคทิ้งท้ายแล้วเดินจากไปทิ้งร่างบางให้ยืนนิ่งตัวชาอย่างโมโห ถ้าไม่อยากจูบเขาแล้วบอกข้อต่อรองแบบนั้นทำไม
..
ฉากสุดท้ายของเอ็มวีอีกไม่เท่าไหร่ก็ปิดกล้องเสร็จเรียบร้อย แต่คู่พระนางกลับทำตัวแปลกไปจากเดิมเสียจนน่าสงสัย จากที่เคยเถียงใส่กันตลอดเวลาอยู่ด้วยกันแต่ตอนนี้ทั้งคู่กลับไม่พูดกันสักคำเมินหน้าหนีกันอีกต่างหาก
“พี่ครับ มีอะไรรึเปล่า? พี่กับคุณคยูฮยอน” ซึงฮยอนถามเน้นประโยคสุดท้ายให้เบาที่สุด เพราะเจ้าของชื่อยืนอยู่ไม่ไกล
“ไม่มีอะไร รีบเก็บของแล้วรีบกลับกันเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครบ้างคน” อีทึกจงใจพูดประโยคท้ายเสียงดังจนร่างสูงหันมามองและร่างบางเองก็จ้องกลับ เช่นกัน
“ทะเลาะกันแหงเลย” ผู้จัดการหนุ่มพูดเบาๆ
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าเด็กคนนี้อีกแล้ว”
ร่างบางกลั้นใจถ่ายฉากจูบสุดท้ายให้พยายามจะทำให้ผ่านภายในเทคเดียว ทั้งยังต้องแสร้งแสดงไปตามบทไม่ใช่เพราะอยากจูบและร่างสูงเองก็รู้ดีว่ายัง ไงอีทึกก็ไม่เต็มใจอยู่แล้ว
“ถ้าคุณรังเกียจจะใช้นักแสดงแทนก็ได้นะ” คยูฮยอนกระซิบเบาๆ
“ฉันเป็นมืออาชีพพอที่จะแยกแยะออกว่าอะไรคือการแสดง ฉันจะเล่นให้เต็มที่ เทคเดียวผ่าน”
“ได้ ผมก็จะเล่นให้เต็มที่เหมือนกัน!” ร่างสูงพูดเชิงประชดประชัน ไม่เข้าใจว่าร่างบางจะเกลียดอะไรเขานักหนา
“พร้อมนะครับ แอ็คชั่น!!”
เมื่อผู้กำกับสั่งเดินกล้องทั้งคู่เริ่มเล่นตามบททันที ขยับกายเข้าหากันร่างสูงประคองจูบช้าๆสัมผัสริมฝีปากเบาๆตามบทบาทให้ดูเป็นจูบโรแมนติก มือหนาบีบข้างแก้มคนเผลอตัวให้ริมฝีปากเปิดอย่างง่ายดาย
ร่างบางสะดุ้งเมื่อร่างสูงสอดลิ้นเข้าในโพลงปากอย่างถือสิทธิ อีทึกตีมือพัลวันยิ่งร่างสูงรุกล้ำมากขึ้นเรื่อยๆร่างบางยิ่งดิ้น
“คัทครับ คุณอีทึกเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ผู้กำกับถามขึ้นเมื่อร่างบางมีท่าทางแปลกจนจับสังเกตได้
“มะ...ไม่ มีครับ” เสียงหวานตอบแต่สายตายังจ้องอาฆาตอยู่ที่ร่างสูงตรงหน้า อีทึกกัดริมฝีปากอย่างโกรธจัดทุกครั้งที่มีบทจูบจะเป็นเพียงสัมผัสกันเฉยๆ ไม่มีการล้วงล้ำใดๆทั้งสิ้น
“ผมขออีกเทคหนึ่งนะครับ” สุดท้ายก็ต้องถ่ายใหม่ ร่างสูงตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบทำตัวสงบจนหน้าหมั่นไส้
ร่างบางจิกเล็บลงแผ่นหลังกว้างอย่างแรงให้รู้สึกเจ็บผ่านเนื้อผ้า เทคที่สองก็ยังเหมือนเดิมคยูฮยอนยังสอดลิ้นเข้ามาเหมือนเดิมและยังล้วงล้ำ มากกว่าเดิมเสียอีก อีทึกโกรธจนหน้าแดงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนเฉยๆเพราะไม่อยากเทคใหม่ ร่างกายเริ่มหนักอึ้งเพราะหายใจไม่ออก
“คัทครับ ดีมาก” ผู้กำกับสั่งเสียงดังทีมงานทุกคนปรบมือดีใจเมื่อฉากสุดถ่ายเสร็จสมบูรณ์ อีทึกผลักร่างสูงออกใบหน้าหวานงองุ้มอย่างโมโหใช้หลังมือเช็ดปาก คยูฮยอนมองดวงหน้าหวานนิ่ง ในแววตาสีน้ำตาลนั้นเดาไม่ออกว่าร่างสูงอยู่ในอารมณ์ไหนคิดอะไรอยู่ ร่างบางเดินหนีอย่างหัวเสียกลับมาหาผู้จัดการหนุ่ม
“พี่ครับ” ผู้จัดการหนุ่มร้องเรียกเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าโมโหสุดๆจากรุ่นพี่
“เก็บของแล้วรีบกลับโซลกัน”
“ครับ”
ร่างสูงโยนกระเป๋าใบสุดท้ายขึ้นรถพลางถอนหายใจออกหนักๆ รู้สึกเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก เหนื่อยกว่าทำงานทุกวันเสียอีก
“โจว คยูฮยอน!!” แขนหนาถูกกระชากให้หันตามเสียงเรียก
เพี๊ยะ!!!
หน้าหล่อหันตามแรงตบแก้มชาขึ้นสีเป็นปื้นแดง ร่างสูงหันมองคนตบอย่างตกใจ อีทึกจ้องหน้าเขาด้วยอารมณ์หัวฟัดหัวเหวี่ยง
“นายจงใจแกล้งฉัน!!” ร่างบางผลักอกคนตรงหน้าจนเซถอยหลัง
“แกล้งอะไร?!”
“เรื่องจูบนั่นไง นายจงใจสอดลิ้นเข้ามาแกล้งฉัน!”
“ผมเล่นไปตามบทต่างหาก คุณไม่ชอบรึไง”
“ใครชอบก็บ้าแล้ว ทุเรศ!”
“ถ้าอย่างนั้นคนบ้าก็เต็มเมืองแล้วล่ะ ผมจูบกับใครเขาก็ชอบกันทั้งนั้นแถมยังวิ่งตามผมต้อยๆ ไม่เล่นตัวอย่างคุณหรอก” คยูฮยอนหรี่ตาลงจ้องร่างบางใช้น้ำเสียงเชิงดูถูกจนร่างบางเริ่มโกรธมากยิ่ง ขึ้น
“สกปรก!!”
“สกปรก? แต่คุณก็นอนกอดผม จูบกับผมแล้วไม่ใช่หรอ!”
“ฉันเกลียดนายโจวคยูฮยอน เด็กเลว!” อีทึกตวาดใส่
“ถ้าจะเกลียดผมก็เกลียดพี่ผมด้วยสิ พี่ฮันกยองก็ไม่ต่างอะไรกับผมเท่าไหร่นักหรอกและอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณโกหกเรื่องที่บอกว่าคบกับพี่”
“ฉันเกลียดพวกนายทั้งคู่เลย!!” ร่างบางทุบอกหนาอย่างแรงจนร่างสูงจุกตัวงอ ดวงหน้าหวานแดงก่ำจ้องเขม่งที่ร่างสูงก่อนหมุนตัวกระแทกเท้ากลับไป
..
กาแฟร้อนๆถูกวางเสิร์ฟ พร้อมเค้กช็อคโกแลตร่างบางไม่รอช้าจัดการเค้กตรงหน้า ร้านกาแฟที่มีลูกค้าเข้าออกตลอดทั้งวัน เก้าอี้ตัวตรงข้ามถูกเลื่อนออกและถูกจับจอง ตาสวยช้อนมองผู้รวมโต๊ะคนใหม่ก่อนจะเมินสายตากลับมาสนใจเค้กตรงหน้าต่อ
“กลับมาแล้วไม่เห็นโทรหาผมเลย” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆวางศอกทั้งสองข้างไว้บนโต๊ะ
“ฉันจำเป็นต้องบอกด้วยหรอ”
“เป็นอะไร? ดูอารมณ์ไม่ดีเลย”
“ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยกับนายน่ะสิ”
“พี่ฮันกยองค่ะ” เสียงเล็กใสเรียกอยู่ไม่ไกล ร่างบางกลอกตามองตามเสียง หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มยืนชะเง้อคอมองพวกเขา
“ผู้หญิงของนายมาโน้นแล้ว” อีทึกจิกตาใส่ร่างสูง “ชิย์! กลับล่ะ”
ร่างบางลุกพลางหยิบเงินค่ากาแฟวางไว้ที่โต๊ะแล้วรีบเดินออกจากร้าน ฮันกยองส่ายหัวจิ๊ปากอย่างขัดใจมองร่างบางสลับกับหญิงสาว
“คุณ! เดี๋ยวซิ ผมไม่ได้นัดใครมานะ” ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งตาม
“หรอ แล้วไง...ไม่ได้เกี่ยวกับฉันนิ” อีทึกเดินก้าวยาวๆไม่สนใจไม่หันมอง “แล้วนายก็เลิกตามฉันได้แล้ว ตัวใครตัวมัน”
“อีทึก!”
“อะไร?!” ร่างบางหยุดเดินเหวี่ยงตัวหันกลับมาถามห้วนๆอย่างรำคาญ
“ไปกันเถอะ”
“ไปไหน?” ฮันกยองฉุดข้อมือเล็กให้เดินตามตน
ตาคมไล่อ่านบอร์ดดิ้งรอบหนังมือข้างหนึ่งกุมมือเล็กไว้แน่น อีทึกยืนหน้าหงิกอยู่ข้างๆพลางก้มหน้าหลบสายตาผู้คนเป็นระยะ
“อยากดูเรื่องไหน?”
“ไม่อยากดูสักเรื่อง”
“งั้นดูเรื่องแล้วกัน” ร่างบางหันควับเพิ่งบอกไปหยกๆว่าไม่อยากดูเคยฟังที่เขาพูดบ้างไหมเนี่ย
“ถ้าพรุ่งนี้ฉันลงหน้าหนึ่งกับนายอีก ฉันจะตัดแขนนายฮันกยอง!”
“งั้นคืนนี้ผมไปนอนที่บ้านคุณรอดูข่าวหน้าหนึ่ง ผลออกมาเป็นไงคุณจะได้ตัดแขนตัดขาผมก็ตามใจคุณเลย”
“ปากดี ฉันทำจริงๆนะ”
“ก็ไม่ได้ท้านิ ป่ะ! ซื้อตั๋วเสร็จแล้ว”
“ไม่อยากดู”
หนังแอ็คชั่นยิงกันตูมตามแต่คนข้างๆกลับหลับลงได้อย่างง่ายดาย ไม่มีท่าทีจะสะทกสะท้านกับเสียงระเบิดดังสนั่นโรงหนัง ฮันกยองก้มมองเป็นระยะ ป๊อปคอร์นหายไปไม่ถึงครึ่งกล่องคนหลับกอดมันไว้ในอ้อม แขนร่างสูงค่อยๆหยิบออกแล้วเอียงตัวเข้าหาร่างบางเอนหัวสวยให้ซบไหล่ตน ฮันกยองแนบแก้มลงกับกลุ่มผมนิ่มพลางเหลือบมองคนนั่งถัดจากร่างบาง คู่รักชายหญิงหันมองพวกเขาตาไม่กระพริบหญิงสาวเอ่ยพึมพำเบาๆเรียกชื่อเขา ร่างสูงส่งยิ้มหล่อให้ทั้งคู่แล้วใช้นิ้วจุ๊ปากพร้อมกลอกตามองร่างบางเป็น เชิงบอกว่าอย่ารบกวนคนหลับ
“อีทึก”
“หืม?”
“จะนอนที่นี่หรอ?” ร่างบางปรือตาขึ้นช้า โรงหนังมืดสนิทไร้ผู้คน เหลือเพียงตนและร่างสูง อีทึกผงกหัวขึ้นอย่างตกใจ
“ทำไมไม่ปลุก ปล่อยให้หลับอยู่ได้”
“ลุกเหอะ ผมหิวไปหาอะไรกินกัน”
รถยนต์จอดสนิทที่ลาดจอด ร่างสูงหันมาส่งยิ้มหล่อให้ร่างบาง อีทึกมองแล้วเลิกคิ้วสูงจู่ๆฮันกยองก็ทำหน้าหล่อยิ้มหวานให้จนน่าสงสัย
“มีอะไร? อย่าทำหน้าอย่างนั้น ขนลุก”
“ขอขึ้นไปด้วยสิ”
“เหอะ! ฝันไปเถอะ” ร่างบางเปิดประตูลงจากรถ ฮันกยองลุกตามออกมายังคงทำหน้าอ้อนไม่เลิก อีทึกยืนนิ่งมองร่างสูงก่อนจะถอนหายใจออกเบาๆอย่างระอา ร่างบางเปิดประตูรถอีกครั้งควานหาหมวกที่รู้สึกเหมือนจะเห็นผ่านตาในรถของ ร่างสูงขึ้นมาสวมให้
“อย่าถอดออกนะ!”
“ครับ” ฮันกยองรับคำยิ้มเต็มแก้มเดินตามร่างบางเข้าลิฟท์
อีทึกเปิดไฟทั่วห้องวางกระเป๋าแบรนด์เนมบนโซฟาตัวยาวพลางบิดขี้เกียจ ฮันกยองทิ้งตัวนอนเหยียดยาวก่อนจะกระตุกดึงร่างบางให้นั่งทับตนบนโซฟา สองแขนคล้องเอวเล็กไว้ส่งยิ้มกวนให้ร่างบางที่พยายามแกะมือที่เอวออก
“สบายจัง” ฮันกยองสอดนิ้วประสานกันยึดไว้ไม่ให้ร่างบางแกะออก “ตัวคุณเบามากเลยนะ”
“ฉันอึดอัด ปล่อยสิ”
“แปปหนึ่ง” ร่างสูงหลับตาลง
“ฉันหิวน้ำ ปล่อยก่อน”
“ปล่อยก็ได้ รีบมานะจ้ะ” น้ำเสียงทะเล้นเอ่ยบอกพร้อมคลายอ้อมแขนออก
ฮันกยองนอนยิ้มตาพลางมองตามร่างบางเดินหายเข้าไปในครัวและกลับออกมาพร้อมน้ำเต็มแก้ว
“เฮ้ย!! อะไรเนี่ยคุณ?” น้ำเย็นจัดเทใส่กลางลำตัวหนาจนสะดุ้ง
“ฉันทำน้ำหก” อีทึกบอกเสียงเรียบๆ ทำหน้าสะใจเยาะเย้ย
“จงใจเทใส่ชัดๆเลย”
“เออ แล้วไง” ร่างบางตอบกลับเสียงแข็ง
“คุณเริ่มก่อนนะ อีทึก” ฮันกยองลุกยืนเต็มความสูง ถอดเสื้อเปียกออกจนเหลือแต่ท่อนบนเปลือยเปล่าและกางเกงยืน
“ทำอะไร?!” ร่างบางก้าวถอยอย่างหวาดระแวง
“ก็เสื้อมันเปียก จะให้ใส่อยู่ทำไมล่ะ” ปากหนากระตุกยิ้มแกล้งขยับกายเข้าหาช้าๆ “อ๊ะ!”
จากคนที่จะแกล้งเล่นกลับพลาดเหยียบน้ำที่เปรอะพื้นลื้นล้มมือหนาพาลคว้าตัวร่างบางเพื่อยึดจับแต่กลับล้มลงไปทั้งคู่
“เจ็บ!” ร่างสูงยกมือขึ้นกุมหน้าผาก ร่างบางยันตัวลุกจากอกแกร่ง
“ฮันกยองเป็นอะไร?” อีทึกจับมือร่างสูงออกจากหน้าผาก เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากรอยแผลแตก ร่างบางพยุงร่างสูงลุกนั่ง
“โอ๊ย! เจ็บบบบบ!” ร่างสูงร้องลั่นใบหน้าเจ็บปวดเกินทนก่อนจะแน่นิ่งไปจนร่างบางตกใจยกใหญ่
“ฮันกยอง เฮ้ย! ฮันกยองตื่น” อีทึกเขย่าตัวร่างสูงแนบหูลงหน้าอกแกร่ง “อย่ามาตายในห้องฉันนะ ตื่นเซ่!”
“...”
“ฮันกยอง ไม่ตลกนะ ตื่นๆ ลืมตาสิ” อีทึกแหกตาร่างสูงให้ลืมขึ้นเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเมื่อร่างสูงนิ่งไม่ขยับ “ทะ ทำไงดี ฮันกยอง ตื่นนนน!”
อีทึกออกแรงปั้มหัวใจให้อย่างร้อนรน จากปั้มกลายเป็นทุบและทุบแรงขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“โอ๊ย! เจ็บ พอแล้ว” ร่างสูงร้องห้ามรีบคว้าข้อมือเล็กให้หยุดกระทำ ร่างบางหอบเหนื่อยตาสวยเบิกกว้างปากบางขบริมฝีปากตัวเองอย่างข่มอารมณ์
“นายหลอกฉัน!”
“คุณห่วงผม ดูสิร้องไห้ด้วย”
“ไอ้ฮันกยอง!” ร่างบางสะบัดข้อมือออกอย่างโมโห
“ทำแผลให้หน่อยสิ เจ็บอะ”
“ไม่ทำ!” อีทึกผลักอกหนาให้ออกห่าง “ตัวใครตัวมัน ตายไปเลยยิ่งดี”
“โกรธหรอ?” ฮันกยองรีบลุกตามไปคว้าตัวร่างบางรั้งไว้ “อีทึก ขอโทษ”
“ตบหัวแล้วลูบหลัง พวกนายเหมือนกันทั้งคู่เลย” ร่างบางตวาดใส่ ฮันกยองนิ่งเงียบเมื่ออีทึกตวาดใส่ ไม่กล้าตามเซ้าซี้อีก อีทึกเดินหนีกลับเข้าห้อง
ร่างบางวางกล่องปฐมพยาบาลหยิบยาใส่แผลที่ต้องใช้ออกมาจัดการแต้มใส่สำลีก้อนมองร่างสูงตาขวาง
“หันมาสิ!” ฮันกยองหันมาตามคำสั่ง อีทึกค่อยๆทำแผลให้อย่างเบามือ โชคดีที่แผลไม่ใหญ่มากไม่ต้องถึงขั้นเย็บแผล
“เสร็จแล้วหรอ?”
“อือ”
“ขอโทษนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆแต่ร่างบางยังทำหน้างอไม่ยอมหายโกรธ “อีทึก!”
“อะไร?!” ร่างบางเริ่มรำคาญรีบตอบกลับไปเสียงห้วน ฮันกยองก้มหน้าให้ระดับใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน ร่างสูงดึงต้นแขนเล็กเบาเรียกให้ร่างบางมองหน้าตน
“หายโกรธนะ สัญญาเลยจะไม่แกล้งแบบนี้แล้ว”
“น่ารำคาญ”
“หายโกรธ?” อีทึกพยักหน้าแทนคำตอบ ร่างสูงยิ้มกว้างรีบกดจูบบนหน้าผากสวย
“ทำอะไรอีกเนี่ย?”
“จูบเฉยๆเอง”
“ฉันอนุญาตรึยัง ห๊ะ!” ร่างบางถูหน้าผากตรงที่โดนจูบ
“ต้องขออนุญาตก่อนด้วยหรอ งั้นขอจูบที่ปากได้ป่ะ?” ฮันกยองรีบก้มหน้าจูบที่กลีบปากบางก่อนร่างบางจะให้คำตอบ
“ไม่น่าทำแผลให้เลย!”
..
“กลับมาแล้วครับ พี่ครับอยู่ไหน?” ผู้จัดการหนุ่มกวาดตามองหารุ่นพี่คนสวย อีทึกชะโงกหน้ามองและใช้นิ้วจุ๊ปาก “อะไร?”
ร่างบางกวักมือเรียกให้ซึงฮยอนเดินเข้าไปหา พลางส่งปากกาเมจิให้ถือไว้ รุ่นน้องมองอย่างงงๆ ร่างสูงของพระเอกหนุ่มนอนหลับบนโซฟาในสภาพเปลือยท่อนบน
“ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ช่วยฉันก่อน” อีทึกดึงซึงฮยอนให้นั่งข้างๆ ปากบางยิ้มสนุกเริ่มระบายปากกาบนใบหน้าหล่อ “ซึงฮยอนเติมเขี้ยวซิ”
“เขี้ยวแบบแวมไพร์?”
“ไม่เอา หล่อไป เติมเขี้ยวยักษ์เซ่”
“จัดให้” ผู้จัดการหนุ่มเริ่มสนุกค่อยๆวาดอย่างเบามือ ร่างบางหัวเราะคิกคักอย่างสะใจแล้วเริ่มลงมือวาดต่อ
“โทษฐานที่นายจูบฉัน!” วาดไปปากก็บ่นคาดโทษไปด้วย
“อะไรนะครับ?” ซึงฮยอนหันควันทันทีที่ได้ยิน
“เปล่านิ” อีทึกไว้ไหล่และวาดต่อ “นี่สำหรับน้องชายนายที่ชอบแกล้งฉัน”
“พี่โคตรพาลเลยอะ”
“เออน่า นายอยู่ข้างฉันนะ! วาดๆไปเถอะ!” ร่างบางดุเบาๆก่อนจะรีบชักมือออกเมื่อฮันกยองขยับตัว “พอแล้ว ไม่มีที่จะเขียนแล้ว”
“ทำไงต่อล่ะครับ”
“ปลุกสิ” อีทึกเก็บปากกา “ฮันกยองตื่น”
ร่างสูงขยับตัวไปมาก่อนจะลืมตาตื่นยันตัวลุกขึ้น อีทึกและซึงฮยอนพยายามกลั้นหัวเราะ ตาสวยยังจ้องที่ใบหน้าหล่อปากบางเม้มไม่ให้หลุดขำ
“กลับบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว” ร่างบางบอกพลางยื่นเสื้อเชิ้ตที่เคยเปียกน้ำให้ ซึงฮยอนยืนยิ้มยิงฟันขาวกลบเกลื่อน อีทึกรีบดันหลังกว้างให้รีบกลับฮันกยองหันมองอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามหรือพูดอะไรออกไป และทันทีที่ประตูปิดสองพี่น้องก็หลุดขำออกมาชุดใหญ่
นัยน์ตาคมจ้องมองตัวเองในกระจกพลางส่งเสียงหัวเราะเยาะในลำคอ เขายืนนิ่งมองตัวเองอยู่นาน ใบหน้าที่หล่อเหลาถูกแต่งเติมด้วยสีเมจิทั่วใบหน้า มีทั่งตาสองชั้น ขนตางอนยาวถึงหางคิ้ว ฟันเขี้ยว แก้มวงกลมๆเหมือนนินจาฮาโตริ และตัวหนังสือบนหน้าผากเขียนว่า ‘โคตรหล่อ’
จะโกรธก็ทำไม่ลง เขาประเมินความแสบของร่างบางต่ำไปจริงๆ ตั้งแต่ออกจากคอนโดฯของคนตัวแสบไม่มีสิ่งใดปกปิด เขาเดินออกมาหน้าโล่งๆจนถึงลานจอดรถ ไม่ทันสังเกตว่ามีใครเห็นบ้าง เขาควรจะอายใช่ไหมเนี่ย...
100%
รู้ไหมใครจะคู่กับนางฟ้าของเรา?
รีดเดอร์คิดว่าใครล่ะ?
ความคิดเห็น