คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Super Star มายา - 21
ตอนที่ 21
ขาเรียวก้าวช้าๆก่อนจะหยุดหลังม้านั่งตัวโปรดชายหนุ่มร่างสูงนั่งรอเขา ณ ตรงที่ๆเคยเป็นของคนรักเก่า ร่างบางนั่งลงข้างๆและทอดสายตามองวิวลานโล่งกว้าง
“มาแล้วหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามแต่สายตายังมองทอดยาวไปเบื้องหน้า
“มีอะไรรึเปล่า?” ร่างบางถามเข้าเรื่องที่ฮันกยองโทรเรียกเขาออกมา
“แค่อยากคุย”
“แค่นั้นหรอ?” คนสวยถามเสียงเรียบ ลมหนาวพัดเข้าใบหน้าเย็นจนขนลุก
“ที่ผ่านมา...คุณเคยรักผมบ้างไหม?” ฮันกยองถามด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง ในใจเต้นระส่ำระส่ายกลัวคำตอบเสียเหลือเกิน อีทึกสูดลมหายใจเข้าลึกๆมือบางบีบแน่นคิดหาคำตอบอยู่ในใจ
“ไม่รู้ ฉันไม่แน่ใจ” เสียงหวานตอบแผ่วเบาแทบจะกระซิบ
“ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้ รักผมได้ไหม? ขอให้คนๆนั้นเป็นผมเถอะ” น้ำเสียงเว้าวอนแสนเจ็บปวดพูดขึ้นจนคนฟังแทบใจหาย
“ฮันกยอง” ปากบางเม้มแน่นชั่งใจที่จะพูด “รู้ไหมทำไมคืนนั้นฉันยอมนอนกับนาย”
ฮันกยองหันมองร่างบางรอฟังสิ่งที่อีทึกกำลังจะพูดต่อ เหตุผลที่ไม่อยากจะฟังให้ใจสั่นแต่กระนั้นต้องยอมเงียบเพื่อรอฟัง
“ฉันคิดว่าฉันอาจจะรักนายแล้วก็ได้ ฉันแคร์นาย ฉันไม่อยากให้นายเมินหน้าใส่ฉัน” ร่างบางหยุดหายใจพยายามบังคับน้ำเสียงให้นิ่ง “แต่มันกลับรู้สึกว่า ยิ่งพยายามทำให้ตัวเองมั่นใจมากเท่าไหร่ มันยิ่งขัดกับรู้สึกจริงๆในใจ”
“ไม่เคยรักผมเลยสินะ” มือหนากำแน่นเก็บความเจ็บปวดแม้กระทั่งการพูดยังยากลำบาก
“ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เต็มปากว่าไม่เคยรักนายเพียงแต่ฉันไม่รู้ว่ามันเคยเกิดขึ้นกับฉันหรือเปล่า”
“....”
“เรื่องนั้นฉันเองก็มีส่วนผิด ฉันให้ความหวังนายจนเลยเถิดไปขนาดนี้ ฉันขอโทษ" ร่างบางละสายตาจากเบื้องหน้าก้มมองมือที่บีบแน่นอยู่บนตักก่อนจะลุกขึ้นเมื่อหมดคำพูด
“อย่าหนี!” ข้อมือเล็กถูกรั้ง “ทำให้ผมเจ็บปวดขนาดนี้แล้วอย่าเดินหนีผมแบบนี้”
ฮันกยองเก็บน้ำเสียงสั่นเครือพยายามซ่อนความเจ็บที่กำลังจะพรั่งพรูออกมาเป็นน้ำตา ร่างบางเองก็ไม่ต่างกันความรู้สึกอัดแน่นเต็มอกฮันกยองเจ็บปวดเพราะเขาเกินไปแล้ว
'ฉันจะต้องทำยังไง ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าฉันรักนายหรือไม่ ขอโทษนะ อย่าร้องไห้เพราะฉันเลย'
ป้ายหินสลักเต็มลานกว้างลมหนาวพัดเศษใบไม้แห้งจนเกิดเสียงทำร้ายความเงียบ ดอกลิลลี่สีขาวที่คนสวยซื้อติดมือมาด้วยวางหน้าป้ายหิน
“ฉันทำพลาดอีกแล้วซองจุน ฉันอยากจะเริ่มต้นใหม่แต่มันกลับทำให้ใครอีกคนเจ็บปวด การตัดสินใจมันยากลำบากฉันไม่อยากผูกปมให้มันแน่นไปกว่านี้อีกแล้ว” ร่างบางคุกเข่านั่งลงกับพื้น “นายเป็นคนเดียวที่ฉันร้องไห้ได้โดยไม่อาย ฉันอึดอัดเหลือเกิน”
หยดน้ำตาใสเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาทุกอย่างที่เคยเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่นระบายออกเป็นหยดน้ำตาเสียงสะอื้นไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ต้องการเก็บมันไว้
..
ดวงตากลมโตมองร่างบางผ่านกระจก อีทึกผลักประตูเข้ามาในคาเฟ่เล็กๆสายตาพลางกวาดมองหาหญิงสาวที่นัดตนมา
“คุณจีอา” ร่างบางนั่งลงพลางมองใบหน้าเรียวเล็กแสดงอาการกลัดกลุ้ม
หญิงสาวยื่นเครื่องมือสื่อสารคืนให้ ก่อนจะช้อนตามองร่างบางพร้อมมือเล็กกุมมือเขา
“ฉันมีเรื่องจะขอร้องคุณค่ะ” จีอาขบริมฝีปากตัวเองเบาๆ “คืนพี่คยูฮยอนให้ฉันนะค่ะ”
ตาสวยมองหญิงสาวในแววตาตกใจทันทีที่ได้ยินหัวใจตัวเองสั่นระรัวอย่างไม่มีเหตุผล คำพูดติดอยู่ในลำคอปากแทบไม่ขยับ ทำไมถึงปฏิเสธไม่ได้ทำไม่ถึงไม่พูดออกไป ลังเลหรือ? เขาไม่ได้รักคยูฮยอนแล้วเหตุใดถึงยังลังเล
“คุณอีทึกค่ะ!”
“ผม...ผมไม่รู้” ร่างบางตอบเบาๆ
“ทำไมกันค่ะ?!” หญิงสาวเริ่มไม่พอใจ “ทั้งที่ฉันเจอพี่เขาก่อนแท้ๆ เรารักกันก่อนที่จะรู้จักคุณ คุณมันคนเห็นแก่ตัว! ทำไมคืนเขาให้ฉันไม่ได้”
จีอาเริ่มร้องไห้เมื่อเธอไม่พอใจในคำตอบที่ลังเลของร่างบาง หล่อนรู้ว่าโอกาสที่คยูฮยอนจะกลับมารักเธอเหลือน้อยเต็มที
“ออกไปจากชีวิตเขาเถอะค่ะ ฉันไม่อยากเจ็บปวด” จีอาปาดน้ำตาออกจากแก้มเมื่อเริ่มไหลมากขึ้นเรื่อยๆ
“ผมขอโทษ”
“ฉันขอร้องเถอะนะค่ะ” หญิงสาวเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้น
นัยน์ตาสีน้ำตาลมองร่างบางเดินผ่านหน้าตนอย่างงงงัน อีทึกมองไม่เห็นเขาและท่าทางเหม่อลอยนิ่งเงียบ คยูฮยอนเดินตามไปอย่างเงียบๆเมื่อร่างบางเดินเข้าลิฟต์ถึงได้รู้ตัว เด็กตัวโตส่งยิ้มให้ทันทีที่อีทึกเห็นเขา มือหนาคล้องแขนเล็กไว้
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่หน้าคอนโดฯ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า ไม่เป็นอะไร” ใบหน้าสวยก้มหน้าหลบสายตาร่างสูง
“ไปกินบะหมี่กันไหม ผมอยากกินบะหมี่”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง”
“วันนี้คุณว่าง ผมเช็คตารางงานคุณจากผู้จัดการแล้ว ไปเถอะครับ”
“ฉันเหนื่อยไว้คราวหน้าแล้วกัน” อีทึกเลี่ยงหลบร่างสูงออกจากลิฟต์
“งั้นไปกินอะไรหวานๆ จะได้หายเหนื่อย” เด็กดื้อยังคงตื้อไม่เลิก
“ฉันไม่อยากไป เลิกตามฉันเสียทีเถอะ” ร่างบางถอนหายใจออกอย่างรำคาญ ร่างสูงเอียงคอสงสัยกิริยาที่แปลกไปยอมสงบปากสงบคำแต่ก็ยังเดินตามจนถึงห้อง
“ผมเขาไปด้วยได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
“อีทึก” มือหนาจับรั้งมือบางไว้ขณะไขกุญแจ “เป็นอะไร ไม่สบายหรอ?”
“ไม่ได้เป็นอะไร เลิกเซ้าซี้ เลิกยุ่งกับฉันเสียที ฉันอยากอยู่คนเดียว!” ร่างบางปิดประตูใส่เสียงจนคยูฮยอนตะลึงงัน
“พี่ไปไหนมา?” อีทึกสะดุ้งเมื่อซึงฮยอนชะโงกหน้ามาจากห้องนั่งเล่น ร่างบางทรุดนั่งหลังพิงประตูอย่างอ่อนล้า
“เปล่า”
“คยูฮยอนโทรหาผม”
“ฉันรู้แล้ว”
“ไปเจอกันมาแล้วหรอ?” ซึงฮยอนเดินมานั่งตรงหน้าพลางเปิดปกเสื้อรุ่นพี่ “รอยแดงจางแล้ว”
“ฉันไม่สนมันหรอก”
“ไม่สน?” ผู้จัดการหนุ่มทวนคำอย่างไม่เข้าใจ “พี่นอนกับเขา แสดงว่าพี่ก็รักเขาน่ะสิ ผมไม่ขวางพี่หรอกครับถ้าพี่จะคบกับคุณฮันกยอง แต่พี่ควรจะบอกคยูฮยอนนะ” เด็กหนุ่มลูบผมรุ่นพี่คนสวยเบาๆ
“ฉันควรทำอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม?” ร่างบางเงยหน้าถามน้องชาย ซึงฮยอนพยักหน้าตอบ อีทึกก้มหน้าถอนหายใจให้รู้สึกโล่งอกสลัดความอึดอัดในใจให้ออกไปก่อนทะลึ่งตัวลุก
“อยากกินอะไรไหมผมจะไปซื้อให้ ของหวาน?” ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อรุ่นน้องเตรียมออกไปข้างนอก
ซึงฮยอนก้มมองถุงใส่ไอศกรีมหลายรสที่ขณะนี้ละลายกลายเป็นน้ำไปหมดทุกอันแล้ว เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวาหาเจ้าของที่เอาไอศกรีมมาห้อยไว้หน้าห้อง เมื่อไม่เห็นใครเขาจำต้องดึงมันออก
“ใครไม่รู้เอามาแขวนหน้าห้อง” ซึงฮยอนชูถุงให้รุ่นพี่ดู ไอศกรีมยี่ห้อโปรดของเขาและมีคนเดียวที่จะซื้อรสเมล่อนกับช็อคโกแลต
“คยูฮยอน” ร่างบางเอ่ยชื่อบุคคลที่สามออกมาเมื่อนึกได้
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาต้องแขวนมันแบบนี้ด้วยล่ะ?” ซึงฮยอนขมวดคิ้วครุ่นคิดหาข้อสงสัย “พี่ครับ เรื่องที่เราคุยกัน เขาอาจจะ...”
“ดีแล้ว ถ้าหากว่าเขาจะได้ยิน” มือบางกำถุงไอศกรีมแน่น “เขาจะได้เลิกยุ่งกับฉัน”
ซึงฮยอนมองใบหน้าสวยแดงกร่ำพยายามกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตนร้องไห้ทั้งที่ในอกสั่นไหวและหวาดหวั่น
‘ใช่...เป็น แบบนั้นน่ะดีแล้ว ฉันกับนายจะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวต่อกันอีก จะต้องไม่มีใครเจ็บปวดยืดเยื้ออีก ทั้งฉัน นายและผู้หญิงของนาย โจว คยูฮยอน’
ตุ๊กตาหินสลักสีขาวสะอาดตาและฐานเป็นกล่องดนตรีเงาวับวางนิ่งไม่ได้รับการไขลานให้มันทำงานนัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมันแทบอยากจะให้มันหักออกเป็นเสี่ยงๆ
"คุณคงไม่อยากได้มันแล้ว" เสียงทุ้มห้าวพูดเบาๆ กล่องดนตรีใหม่เอี่ยมที่ตั้งใจซื้อให้ร่างบางแทนอันเก่า มืออันสั่นเทาหยิบมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่เสียดายในใจอยากจะขว้างมันให้แตกละเอียดเสียเหลือเกินแต่กลับไร้แรงกระทำก่อนดวงตาจะเริ่มแสบร้อนและเปียกชื้น
‘เจ็บ!!... ผมรักคุณเหลือเกิน อีทึก’
..
ช่างแต่งหน้าสาวบรรจงปัดขนแปรงลงแก้มเนียน เสียงพูดคุยจากทีมงานดังไม่หยุดทั้งการทำงานที่ดูวุ่นวายผิดปกติ คนสวยกลอกตามองอย่างสงสัย
“มีอะไรกันหรอครับ?” ในที่สุดก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้
“เจ้าบ่าวของเราถอนตัวกะทันหัน เราไม่รู้หรอ?”
“ครับ ไม่รู้” ร่างบางตอบเสียงแผ่วเบา
“เกิดอะไรขึ้นกันน้า กำลังไปได้สวยเลยนะคู่เราน่ะ”
“งานคงยุ่งมั้งครับ”
“พี่ได้ข่าวว่าซีนนี้จะเป็นซีนลาจาก เดี๋ยวโปรดิวเซอร์คงมาบอก” ไม่ทันขาดคำโปรดิวเซอร์มาดเซอร์ก็ปรากฏตัวเข้ามา
“อีทึกเตรียมตัวเสร็จรึยัง? ไปคุยกันหน่อยสิ”
“ครับ” ช่างแต่งหน้าวางแปรงก่อนร่างบางจะลุกตามโปรดิวเซอร์ออกไป
ร่างบางฟังรายละเอียดซีนสุดท้ายจากโปรดิวเซอร์ แผนการทุกอย่างต้องเปลี่ยนทั้งหมดซึ่งคยูฮยอนเองก็จะมาถ่ายซีนจบให้เสร็จในคราวเดียว
“พี่ครับ ผมว่าเขารู้” ซึงฮยอนรีบเขามาเมื่อเขาคุยกับโปรดิวเซอร์เรียบร้อย “คยูฮยอน...”
“ชั่งเถอะ ยังไงฉันก็ตั้งใจจะบอกคยูฮยอนอยู่แล้ว”
“พี่...ไม่ได้รักคยูฮยอนใช่ไหม?”
“ฉันไม่ได้รักเขา”
“โล่งอก ผมไม่อยากให้พี่เป็นแบบคยูฮยอน” ซึงฮยอนบอกเป็นใน ความผิดหวัง อกหักมักส่งผลกระทบในหลายๆด้าน
“ซึงฮยอน ช่วยอัดงานใส่ตารางให้ฉันด้วยนะ ไม่ว่าอะไรไม่ต้องเกี่ยง”
“ครับ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่านจดหมายซองสีฟ้า จดหมายจากลาจากทีมงานสั่งให้เขานั่งรอภรรยาที่ลานน้ำพุกลางสวนสาธารณะในมือถือกล่องโฟมใบเล็กๆไว้ ไม่นานคนสวยของเขาก็มาถึง นัยน์ตาสวยมองชายหนุ่มก่อนระบายยิ้มให้ด้วยริมฝีปากที่สั่นเทาเพราะมันฝืนเกินไปที่จะทำ
“หวัดดี” เสียงหวานเอ่ยทักก่อน
“เห็นนี่รึยังครับ?” คยูฮยอนชูซองจดหมายให้ดู อีทึกพยักหน้าตอบและนั่งลงข้างๆ
“ต้องจากกันแล้ว ฉันเก็บตุ๊กตาของเรามาด้วย” ร่างบางหยิบตุ๊กตาลูกดกออกมาแล้วแกะแบ่งให้ร่างสูง “ฉันจะเก็บพ่อไว้”
คยูฮยอนกำตุ๊กตาแม่แน่นพลางมองคนสวยที่ก้มหน้าก้มหน้าแบ่งตุ๊กตาลูกให้เขา ขอบตาเริ่มแสบร้อนอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าตนไม่สามารถห้ามความรู้สึกที่กำลังจะล้นออกมาได้ก็รีบก้มหน้าหลบกล้องแล้วค่อยเงยหน้าฉีกยิ้มอีกครั้ง
คยูฮยอนส่งกล่องโฟมให้ร่างบาง อีทึกมองอย่างสงสัยเพราะมันไม่มีในสคริป แต่กระนั้นก็รับมันมาเปิด ไอเย็นจากน้ำแข็งลอยสัมผัสมือร่างบางหยิบไอศกรีมด้านในออกมาด้วยมือที่เริ่มสั่น
“คยูฮยอน” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบา ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆห้ามไม่ให้ร่างบางพูดเพราะการกระทำหลังจากนี้มันไม่มีในสคริป
“ผมรักคุณนะ” คยูฮยอนลูบแก้มเนียนเบาๆ โปรดิวเซอร์และทีมงานเริ่มขมวดคิ้วเมื่อไม่เข้าใจการกระทำที่นอกสคริปนี้ยก เว้นซึงฮยอนและตากล้องหนุ่มของคยูฮยอน
ริมฝีปากหนาก้มลงจูบกลีบปากบางเบาๆซึ่งคนถูกจูบได้แต่นิ่งงันกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ปฏิเสธการกระทำนี้ไม่ได้เพราะในใจของตนสั่นไหวเกินกว่าจะพูดความผิดจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อคยูฮยอนถอนจูบออกเขาจึงเห็นใบหน้าหล่อได้ชัดขึ้น แววตาวาวใสปวดร้าวกำลังมองลึกเข้าไปในดวงตาเขา หัวใจเขาหล่นวูบเมื่อหยดน้ำตาใสๆไหลอาบแก้ม คยูฮยอนกำลังร้องไห้...เพราะเขาอยู่งั้นหรือ?
“ฉันขอโทษ”
เดาได้ไหมว่าคนสวยของเรารักใคร ตอนหน้าเราจะมาเฉลยหัวใจอีทึกกัน
ความคิดเห็น