ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Limit Heart ขอบเขตของหัวใจ [HanTeuk][KyuMin][EunHae]

    ลำดับตอนที่ #8 : Limit Heart -8

    • อัปเดตล่าสุด 10 ธ.ค. 52





          อีทึกตามร่างสูงเข้ามาในห้องมือบางปิดประตูลงเบาๆ ฮันกยองนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงสายตาคมไม่แม้แต่จะชำเลืองมองเขาเลยสักนิด
          "ฮันกยอง" ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบาขาเรียวก้าวเข้าไปหาช้าๆก่อนจะชะงักเพราะเสียงทุ้มเย็น
          "ออกไปซะ!!" น้ำเสียงที่ปราศจากความอ่อนโยนถูกส่งมาจากร่างสูง สายตาคมยังคงจ้องอยู่ที่หนังสือในมือ
          "ฟังชั้นก่อนนะ" ร่างบางบอกเสียงสั่น เขาไม่อยากให้ร่างสูงต้องเข้าใจผิด ยังไงเรื่องนี้เขาก็ต้องอธิบายให้เข้าใจ "ให้ชั้นอธิบายเรื่องทั้งหมดเถอะ"
          "อธิบายหรอ?!! นายจะอธิบายอะไร อีทึก" ฮันกยองกระแทกหนังสือลงกับเตียงนุ่มอย่างหมดความอดทน แล้วเด้งตัวลุกเดินเข้ามาหาร่างบาง อีทึกถอยหนีอย่างหวาดๆ ร่างสูงคว้าไหล่บางดึงเข้าไปหาอย่างแรง
          "นายอยากให้ชั้นรู้มากนักรึไง นายอยากให้ชั้นรู้มากนักหรอว่านายไปจูบกับใครบ้าง" ร่างสูงตวาดใส่ มือหนาบีบไหล่เล็กแน่น ดวงตาสวยเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตา
          "เปล่านะ ฮึก...ชั้นแค่อยากให้นายเข้าใจ"
          "ชั้นไม่อยากฟัง!!!" ร่างสูงตวาดเสียงดัง แขนแกร่งเหวี่ยงร่างบางลงกับเตียงนุ่ม มือหนาตรึงข้อมือบางทั้งสองไว้กับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างบาง ริมฝีปากอิ่มถูกประกบด้วยปากหนาอย่างรุนแรง ร่างบางดิ้นพล่านหวังให้ตนหลุดจากพันธนาการของร่างสูง
          "อื้อออออออ" เสียงครางประท้วงจากการขาดอากาศหายใจ ร่างสูงเปลี่ยนจากริมฝีปากหวานมาเป็นซอกคอขาว
          "ฮันกยอง ฮึก...ฮือ ปล่อย!!" ดวงตาสวยฉ่ำน้ำดิ้นอยู่ภายใต้พันธนาการของร่างสูง ปากก็ร้องห้ามการกระทำของร่างสูงแต่ก็ไม่มีท่าว่าจะหยุด เมื่ออารมณ์ของร่างสูงอยู่เหนือสติ มือหนาเริ่มล้วงเข้าไปภายใต้เสื้อยืดสีขาว สัมผัสผิวเนียนลื่นมือที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้อง ร่างบางสะดุ้งเฮือก ความหวาดกลัวเริ่มทวีคูณเพิ่มขึ้น น้ำตาที่ไหลออกมามาก จนทำให้ดวงตาสวยพร่ามัว ข้อมือบางที่ถูกบีบแน่น ทำให้เจ็บจนน้ำตาที่ไหลอยู่แล้วยิ่งเพิ่มขึ้น ทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นไปมา ยิ่งร้องไห้มากแรงก็เริ่มลดลง ปากหนากดจูบต่ำลงเรื่อยๆ รอยแดงช้ำเพิ่มมากขึ้น
          "ฮึก...ฮือ ฮันกยอง ปล่อยนะ หยุด!! พอได้แล้ว ฮือ..." ร่างสูงหันมาประกบปากร่างบางอีกครั้ง ความรุนแรงที่ได้รับมาไม่มีการลดลงเลย 
      
          "โอ๊ย!!~" ร่างบางขบกัดที่ริมฝีปากหนาอย่างแรง แล้วใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิด ผลักคนใจร้ายออก ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องทันที

                 ฮีชอลได้ยินเสียงดังจากห้องของฮันกยอง รู้ทันทีเลยว่าสองคนนั้นไม่ได้คุยกันดีๆแน่ และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักร่างบางบ้าง ทันทีที่ออกมาจากห้องก็เห็นอีทึกวิ่งร้องไห้ออกมา
          "อีทึก" ร่างบางหยุดชะงักหันมาหาเสียงเรียกก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฮีชอลถลาเข้าไปหาเพื่อนรัก ร่างโปร่งมองสภาพเพื่อนรัก คอเสื้อที่ยับยู้ยี่ รอยแดงที่ดูก็รู้ว่าเพิ่งเกิดขึ้น ฮีชอลดึงอีทึกเข้ามากอด
          "ฮือ...ฮีชอล ฮึก...ชั้นจะทำยังไงดี" ร่างบางที่น้ำตานองใบหน้าสะอื้นอย่างน่าสงสาร มือบางกำเสื้อร่างโปร่งไว้แน่น









                 เตียงสีทึบยับยู้ยี่ด้วยหมัดลุ้ยๆของร่างสูงที่ออกแรงทุบเพื่อระบายอารมณ์โกรธของตนความรู้สึกผิดถาโถมขึ้นเต็มอก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของร่างบางยังคงตรึงอยู่ในหัวสมอง อยากจะตบหน้าตัวเองหลายๆที ทั้งโกรธทั้งเกลียดตัวเอง คนที่เขารักมากที่สุดกลับต้องมาเสียน้ำตาเพราะการกระทำของเขาซะเอง ดวงตาคมเริ่มปริ่มน้ำ
          
          ปึง!!! 
    ฮีชอลกระแทกประตูไม้สลักออกอย่างแรงเขาอยากจะด่าเจ้าตัวต้นเหตุซักยกทำร่างบางร้องไห้หนักขนาดนั้นยังไม่คิดจะเข้าไปขอโทษเลยสักนิด มันน่าโมโหนัก
          "ไอ้ฮัน...กยอง" คำพูดทั้งหมดต้องถูกกลืนลงคอ เมื่อเห็นสภาพร่างสูงที่ไม่ต่างจากอีกคนเลย ใบหน้าหล่อเปียกชุ่มด้วยน้ำตาของตัวเอง
          "ฮีชอล ชั้นจะทำยังไงดี" ร่างโปร่งได้ยินคำถามนี้เป็นครั้งที่สองซึ่งเขาเองก็ตอบมันไม่ได้ "ชั้นทำเขาร้องไห้ ชั้นทำอีทึกร้องไห้"
          "นายยังไม่ได้พูดใช่มั้ย ฮันกยอง" คำถามที่ร่างสูงเข้าใจดี ฮันกยองพยักหน้ารับ
          "เฮ้อ~ กะไอ้แค่คำว่ารักเนี่ย มันพูดยากนักหรอ นายจะต้องรออะไรอีก แล้วนายจะมาเสียใจกับสิ่งที่นายทำทำไม?"
          "ชั้นทนไม่ได้ฮีชอล ชั้นทนไม่ได้ที่เห็นอีทึกจูบกับคนอื่น ชั้นกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วคนที่จะเจ็บปวดจะเป็นชั้นซะเอง" ร่างโปร่งลอบถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนจะตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ
          "หมดนั้นร้องไห้หนักมากรู้มั้ย ร้องจนตัวสั่นไปหมด ชั้นยังอดสงสารไม่ได้เลย" ร่างโปร่งอธิบาย ความผิดแล่นเข้าสู่หน้าอกของร่างสูงจนทำให้อึดอัดไปหมด ฮีชอลเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
    ทิ้งให้เพื่อนรักได้คิดถึงสิ่งที่ควรจะทำตอนนี้


             ห้องนอนสีขาวสะอาดตาร่างบอบบางนอนหลับอยู่บนเตียงสีขาวนุ่ม ดวงตาสวยบวมช้ำจาการร้องไห้ ร่างสูงมองคนที่เขารักสุดหัวใจน้ำตาก็ทำท่าจะไหลออกมาจากดวงตาคมเมื่อนึกถึงการกระทำของตน มือหนาสัมผัสกลุ่มผมนุ่มเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆคนที่หลับสนิท แขนแกร่งโอบเอวบางไว้หลวมๆ ไออุ่นจากร่างกายเริ่มแผ่ซ่านไปถึงอีกคน จมูกโด่งสูดกลิ่นหายจากเรือนผมสีน้ำตาล
          "ชั้นขอโทษนะจองซู ชั้นขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆข้างหูเล็ก ใบหน้าคมซุกลงกับไหล่เล็กของคนที่หลับไม่รู้เรื่อง เขาไม่อยากให้ร่างบางเกลียดเขา ไออุ่นจากร่างบางคือสิ่งที่เขาต้องการ ขอแค่เพียงได้อยู่ใกล้ๆคนๆนี้เท่านั้น









    หายไปเกือบอาทิตย์แน่ะ ขอโทษที่หายไป ยายของไรเตอร์เสียกะทันหัน ไม่มีเวลาอัพ ไม่มีเวลาคิด
    ตอนนี้คิดสดเลย เป็นไงบ้างบอกด้วยนะจ้ะ


    เอ้า เม้นนนนนนนนนนนนนนนนน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×