คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Limit Heart -7
ค่ำคืนที่หนาวเย็นพร้อมหิมะสีขาวโพนของวันแรกที่หิมะตก วันที่เป็นความสุขของใครหลายคนแต่ก็เป็นวันที่เจ็บช้ำของใครบางคนเหมือนกัน เครื่องบินโดยสารกำลังบินอยู่เหนือพื้นดินประเทศไทย ร่างสูงไม่สนเลยสักนิดว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ในสมองมีเรื่องของร่างบางมือหนายังคงกำสร้อยคอเส้นสวยไว้แน่น สิ่งที่เขาอยากจะมอบให้คนที่รัก น้ำตาที่ทำท่าจะไหลตลอดเวลาเมื่อนึกถึงคนๆนี้ ทำไมอ้อมกอดของร่างบางถึงไม่เป็นของเขา ทั้งๆที่เขารักมากขนาดนี้
สองวันเท่านั้น แค่สองวันที่อยู่ที่นี่ เขาจะรีบกลับไปทวงของที่ควรจะเป็นของเขาคืน
ห้องพักชั้น12 วันนี้ดูเป็นจะเป็นวันที่สดใสของสมาชิก แม้ว่าอากาศจะหนาวสุดๆเพราะหิมะยังคงตกปรอยๆอย่างต่อเนื่อง
"ฮันกยอง เร็วๆไหม้แล้ววว" ร่างบางร้องเมื่อปลาในกระทะกำลังจะไหม้
"ชั้นหั่นผักอยู่ นายไม่เห็นหรอ"
"ชั้นก็ไม่ว่าง ไม่เห็นหรอ" ร่างบางทำกำลังง้วนกับการคนซุปที่เดือดปุดๆ
"แล้ววันนี้พวกชั้นจะได้กินมั้ยเนี่ย ทะเลาะกันอยู่ได้" ฮีชอลที่เริ่มจะทนไม่ไหวหลังจากที่นั่งดูทีวีเริ่มไม่รู้เรื่องเพราะเสียงทะเลาะของทั้งสองจนต้องเดินมาดู
"นายก็ดูซิ ทอดปลาไว้ แล้วก็ทิ้งไม่ยอมดู ความผิดใครล่ะ" ร่างบางรีบฟ้องทันที
"ก็ชั้นไม่ว่างนี่"
"หยุดเลยทั้งคู่!!!" ฮีชอลตวาด
ในที่สุดโต๊ะอาหารก็พร้อม พร้อมกับปลาไหม้ๆหนึ่งตัวที่ไม่มีใครกล้าแตะสักคน
"เจ้าของปลากินก่อน" อีทึกคีบเนื้อปลาให้ฮันกยอง ร่างสูงมองอย่างลังเล ก่อนจะมองหน้าสมาชิกที่ต่างก็รอลุ้นให้เขากินก่อนคนแรก ร่างสูงค่อยส่งเนื้อปากเข้าปากช้า ก่อนจะทำตาโตอย่างโอเวอร์
"อร่อยดีนะ" ร่างสูงบอกทั้งทียังไม่ทันได้เคี้ยวเลย
"หรอ งั้นปลานี่พวกชั้นยกให้นายทั้งหมดเลย" ฮีชอลบอกอย่างรู้ทันว่าร่างสูงโกหก
"ได้ไง ชั้นอุตสาห์ทำเพื่อพวกนายนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก นายกินเถอะกินปลาเยอะๆจะได้โตไวๆ" ร่างบางว่าพรางคีบเนื้อปลาชิ้นโตให้อีกชิ้น ฮันกยองมองร่างบางก่อนจะบ่นเบาๆไม่ให้ใครได้ยิน "ระวังเถอะอีทึก จะแกล้งให้เข็ดเลย"
ช่วงเวลาที่งานของแต่ละคนที่ยุ่งมาทั้งวัน ถ้าเป็นช่วงปกติเมื่อเสร็จงานทุกคนจะกลับหอพักไปพักผ่อนแต่ช่วงนี้การเตรียมคอนฯใหญ่ครั้งที่สองที่จะมีขึ้นอีกไม่กี่อาทิตย์ ทำให้ทุกคนต้องมาซ้อมหลังเลิกงานทุกวัน ภายในห้องซ้อมที่ทุกคนต่างเหนื่อยกันท้วนหน้า จากซ้อมห้ารอบแล้วพัก ก็เพิ่มรอบซ้อมขึ้นเลื้อยๆ จากห้ารอบเป็นสิบรอบ ทำให้สมาชิกทุกคนเต้นกันจนลืมหายใจกันไปตามๆกัน อีทึกและคังอินกำลังปรึกษาโซนการแสดงของแต่ละคนอยู่มุมห้อง ส่วนชินดงนอนเกือกกลิ้งอยู่กับอึนฮยอก ดงเฮและเยซอง
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ~~
เสียงเครื่องมือสื่อสารสีขาวของร่างบางดังขึ้น
"พี่อีทึกกกก ซีวอนโทรมา"ดงเฮที่อยู่ใกล้วัตถุสีขาวมากที่สุดตะโกนข้ามห้องเรียกร่างบาง อีทึกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่ถือสายรอ ร่างบางหันมามองร่างสูงที่นั่งอยู่อีกมุมนึงของห้องอย่างลังเล แต่ร่างสูงกลับหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากจะเห็นเขา อีทึกรับโทรศัพท์จากดงเฮแล้วเดินรีบเดินออกไปคุยนอกห้อง
"ว่าไง ซีวอน" ร่างบางกรอกเสียงไปอย่างอ่อนโยน
"พี่ครับ พี่ซ้อมเต้นอยู่หรอ" ซีวอนประมาณเวลาระหว่างเมืองไทยกับโซลที่ห่างกับเพียงแค่สองชม.ตอนนี้คงจะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนซ้อมเต้น
"อืม ตอนนี้พักอยู่น่ะ"
"ผมคิดถึงพี่จังเลย เมื่อคืนก่อนพี่ผิดนัดผม" ซีวอนแกล้งทำเสียงทีเล่นทีจริง จนทำให้ร่างบางตาโตนึกขึ้นได้ เขาลืมเรื่องนัดไปสนิทเลย
"พี่ขอโทษนะซีวอน วันนั้นพี่ยุ่งๆน่ะ"
"พรุ่งนี้ผมก็กลับแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปหาพี่นะ" ร่างสูงพูดจบก็วางสายทันที
' ยุ่งหรอ คืนนั้นพี่ลืมผมไปอยู่กับคนอื่น แบบนี้น่ะหรอยุ่ง'
ช่วงเวลาบ่ายกว่าๆหิมะหยุดตกแล้วแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นวันนี้ร่างบางไม่มีงานจะออกไปก็ตอนซ้อมเต้นช่วงหัวค่ำ สมาชิกที่เหลือต่างมีงานวันนี้เขาเลยอยู่ห้องคนเดียว
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นร่างบางรีบลุกไปเปิดประตูทันที เพราะถ้าเป็นสมาชิกก็จะต้องมีกุญแจเข้ามาได้ไม่ต้องกดกริ่งเรียก
"ใครครับ" พูดพร้อมเปิดประตูไปพร้อมกัน และร่างบางก็ต้องตกใจเพราะยังไม่ทันเห็นหน้าคนกดกริ่งคนๆนั้นก็โผล่เข้ากอดเขาซะแล้ว ด้วยรูปร่างที่ต่างกันทำให้ร่างบางเซถลา
"ซีวอน ปล่อยได้แล้วพี่หนัก" ร่างบางพยายามผลักคนตัวใหญ่กว่าออก
"ก็ผมคิดถึงพี่นี่นา ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ" ร่างสูงทำเสียงออดอ้อน
"นี่เจ้าเด็กบ้า ออกไปได้แล้ว ตัวพี่จะแบนแล้วนะ"
"ก็ได้ๆ" ซีวอนผละออกก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนให้ "ไม่มีใครอยู่หรอครับพี่" พรางกวาดสายตาไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่า
"อืม เดี๋ยวฮีชอลกับฮันกยองก็คงกลับแล้ว" ร่างบางเดินถือน้ำส่งให้ร่างสูง
"ผมไม่อยู่ตั้งสองวันพี่คิดถึงผมบ้างรึเปล่า"
"เออ...." ร่างบางอึกอักไม่กล้าตอบ ซีวอนมองร่างบางความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็ถาโถมขึ้น
"คือ ซีวอ..." คำพูดต้องถูกกลิ้นลงคอเมื่อริมฝีปากอิ่มถูกปิด อีทึกเบิกตากว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากหนาพยายามบดเบียดริมฝีปากอิ่มลิ้นร้อนพยายามที่จะแทรกเข้าไปภายในโพรงปากเล็ก อีทึกทั้งทุบทั้งทึง พยายามผลักรุ่นน้องออกแต่ด้วยแรงที่ต่างกันความพยายามจึงไม่เป็นผล
ประตูห้องถูกเปิดออกโดยเจ้าหญิงของวง ตามด้วยร่างสูงของฮันกยองร่างสูงถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ร่างบางเมื่อรู้ว่าไม่ได้อยู่กันเพียงคนจึงพยายามออกแรงทั้งหมดผลักซีวอนออกจนซีวอนเซถลา น้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาสวย ก่อนจะหันมาหาบุคคลที่เพิ่งเข้ามา สายตาเฉยชาของร่างสูงถูกส่งออกมาจนร่างบางใจสั่น ฮันกยองรีบเดินเข้าห้องของตนโดยไม่หันกลับมามองร่างบางเลย
"ฮันกยอง เดี๋ยว" ร่างบางร้องเรียกก่อนจะวิ่งตามเข้าห้องร่างสูงไป ซีวอนเห็นร่างบางตามฮันกยองไป ก็จะตามไปบ้างแต่ก็ต้องหยุด เมื่อแขนหนาโดนมือนิ่มรั้งไว้
"หยุดซะทีเถอะซีวอน นายไม่เห็นรึไงว่าหมอนั้นรักใคร" ฮีชอลพยายามเตือนสติรุ่นน้อง "เลิกหลอกตัวเองว่าอีทึกจะรักนายได้แล้วซีวอน"
"พี่อีทึกรักผม"
เพี๊ยะ!!!
"พี่ฮีชอล" ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบที่ไม่น้อยเลย
"เลิกบ้า แล้วกลับบ้านไปซะ คิดดูให้ดีว่าสิ่งที่นายทำมันทำให้นายมีความสุขงั้นหรอห๊ะ" ฮีชอลที่หมดความอดทนตวาดใส่ แล้วเดินเข้าห้องพร้อมกระแทกประตูใส่
ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ค่อยดีเลยอะ เหมือนละครน้ำเน่าเลย
ไรเตอร์คิดไม่ออก เลยไปหาแรงบันดาลใจในร้านKFC กินไก่เพลิน เลยเป็นแบบนี้T^T
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น