คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Super Star มายา - 4
ตอนที่ 4
กลิ่นกาแฟหอมๆส่งกลิ่นโชยทั่วร้าน ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งจิบกาแฟพร้อมบรรยากาศยามเช้า นิตยาสารเล่มหนาถูกเปิดผ่านไปเรื่อยๆ
กรุ่งกริ่ง!
กระดิ่งหน้าร้านสั่นดัง เสียงพนักงานสาวส่งเสียงต้อนรับกันอย่างพร้อมเพียง ร่างสูงโปร่งเหลือบมองลูกค้าคนใหม่
“โอ๊ะ!!” เสียงอุทานดังจนแขกผู้มาใหม่ที่อยู่ไม่ไกลหันมอง ชายหนุ่มร่างสูงโอบเอวหญิงสาวร่างเพียวระหง ดวงหน้าเล็กแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอาง ใบหน้าหล่อกระซิบข้างหูหญิงสาวพยักหน้าเดินไปนั่งโต๊ะมุมหนึ่งของร้าน
ร่างสูงของดาราหนุ่มเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้าม ริมฝีปากระบายยิ้มทักทาย
“ไง ผู้จัดการ” เสียงทุ้มเอ่ยทักอย่างสนิทสนม "วันนี้ดูไม่ยุ่งนะ"
“ผมว่าง” ซึงฮยอนบอกเสียงร่าเริง
“แล้วคนสวยไม่มาหรอ?”
“คนสวย? พี่อีทึกใช่ม่ะ?” ซึงฮยอนถามย้ำแม้จะรู้อยู่แล้วว่าถามถึงใคร “ไปต่างจังหวัด นี่คุณไม่รู้หรอ? ผมนึกว่าน้องชายคุณจะบอกคุณแล้วเสียอีก”
“บอกเรื่องอะไร?” ฮันกยองเลิกคิ้วสูงอย่างอยากรู้
“คุณคยูฮยอนเลือกพี่อีทึกไปเล่นเอ็มวี ตอนนี้ถ่ายกันอยู่ที่ต่างจังหวัด” ซึงฮยอนบอกพลางจิบกาแฟเข้าปาก
“อย่างนั้นหรอ” เสียงทุ้มพูดขึ้นแผ่วเบา
“คุณชอบพี่อีทึกหรอ? ผมดูออกนะ” เด็กหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาถาม
“อืม...ชอบ”
“แต่พี่อีทึกน่ะ โคตรเกลียดคุณเลย”
“เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว เขาแสดงออกชัดเจนซะขนาดนั้น” ฮันกยองพูดด้วยท่าทีที่ไม่เป็นกังวล
“ผมน่ะไม่อยากยุ่งนักหรอก แต่ดูคุณเหมือนต้องการที่จะเป็นข่าวฉาวกับพี่ผมเหลือเกินนะ” ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่อยากให้พี่อีทึกมีข่าวเสียหายและยิ่งข่าวมือที่สามหรือในทำนองเดียว กันผมยิ่งไม่ต้องการ” ซึงฮยอนบอกพลางเหล่มองหญิงสาวที่ร่างสูงควงมาด้วย
“เข้าใจแล้ว ทำหน้าที่ของผู้จัดการสินะ” ซึงฮยอนพยักหน้า พลางถอนหายใจออกเบาๆ
“ผมต้องไปแล้วล่ะงานที่บริษัทยังไม่เสร็จเลย” เด็กหนุ่มลุกขึ้นเก็บกระเป๋าส่งยิ้มให้ก่อนออกจากร้าน ฮันกยองยังคงนั่งนิ่ง ปากหนาเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
..
“คุณ! มานั่งนี่” ร่างสูงหนากวักมือเรียก ร่างบางตาสวยในชุดนอนเสื้อเชิ้ตตัวยาวเพิ่งเดินออกมาจากห้อง ร่างสูงสวมเสื้อถักไหมพรมสีเทาอ่อนนั่งรอที่เก้าอี้ไม้สานนอกระเบียงรีสอร์ท สุดหรู อีทึกเดินเข้าไปนั่งตักยกแขนคล้องลำคอหนา คยูฮยอนโอบสะโพกมนพลางต้นขาไปมา
“อย่าเยอะ เดี๋ยวโดนตบ!”
“นิดหน่อยก็ไม่ได้ ผมไม่กำกับบทให้คุณแก้ผ้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“โรคจิตรึไง! ฉันไม่ใช่ดาราหนังโป๊นะ” อีทึกจิกเล็บลงหลังมือหนาที่ยังลูบต้นขาตนไม่เลิก “เอ็มวีเพลงรักทำไมต้องมีฉากแบบนี้ด้วย”
“ก็เวลาคนที่เขารักกันมันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้ทั้งนั้นแหละหรือว่าคุณไม่เคย”
“ไม่เคย มันไม่เห็นน่าสนใจตรงไหนเลย” ร่างบางตอบพลางเสหน้ามองที่อื่น
“ลองกับผมดูไหมล่ะ ผมสอนให้” อีทึกส่งตาเขียวง้างมือขึ้นจะฟาดหน้าหล่อแต่พาดคยูฮยอนหลบได้ทัน ร่างบางจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
“ผู้กำกับเมื่อไหร่จะเริ่มถ่ายซะที รอนานแล้ว” ร่างบางตระโกนถาม
“ไม่ต้องรีบครับ ผมรอได้” คยูฮยอนตระโกนบอกบ้างพลางกระชับวงแขนแน่นขึ้น หยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
..
Rrrr!
“สวัสดีครับ” น้ำเสียงร่าเริงกรอกไปตามสาย
(นายอยู่ไหน?)
“อยู่ต่างจังหวัด ทำงานอยู่ มีอะไรหรอ?”
(เปล่า แค่ถามดูเฉยๆ น้ำเสียงดูมีความสุขนะ)
“ก็นิดหน่อย กำลังพยายามทำให้มีความสุขมากกว่านี้”
(งั้นแค่นี้ล่ะ)
“เดี๋ยว! พี่ครับ พี่รู้ใช่ไหม?”
(อืม)
“ผมชนะแน่” น้ำเสียงนั้นฟังดูมั่นใจเสียจนคนเป็นพี่กระตุกยิ้มขำก่อนคนน้องกดตัดสาย
“คุณคยูฮยอนค่ะ เข้าฉากต่อไปเลยค่ะ”
“คร้าบบบบ” ร่างสูงเดินตามสตาฟเข้าห้อง
“บทบ้าอะไรของนายอีกเนี่ย ห๊ะ!” ทันทีที่เข้าห้อง ร่างบางตระโกนโวยวายใส่ทันทีพร้อมหมอนใบใหญ่ปาเข้าที่ใบหน้า บทรักเปลี่ยนสถานที่เป็นบนเตียงจนร่างบางหงุดหงิด
“เซ็กซ์ไง” คยูฮยอนยิ้มกริ่มกระโดดขึ้นเตียงผลักร่างบางให้เอนล้มนอนบนเตียง "ผู้กำกับครับเดินกล้องได้เลย"
“อะ...เออ ครับ” ทั้งผู้กำกับทั้งทีมงานมองหน้ากันอย่างลังเลแต่ก็เดินกล้องถ่ายเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“บทนี้คุณต้องเป็นคนจูบผมนะ” ร่างสูงยกเอวบางขึ้นและพลิกตัวเองให้นอนราบกับเตียงมีร่างบางนอนทับอยู่บนหน้าอกคยูฮยอนทำปากจู๊หลับตาพริ้มเตรียมรับจูบ อีทึกมองอย่างหมันไส้ก่อนตบปากจนคยูฮยอนสะดุ้ง “ใจร้าย”
“ไอ้เด็กลามปาม” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อรู้ว่ากล้องเริ่มเดิน
“งั้นโชว์ความเป็นมืออาชีพให้เด็กคนนี้ดูหน่อยสิ บทจูบสำหรับคุณมันคงยากเกินไปสินะ”
“หึ! อย่าดูถูกฉันนะ อยากเห็นใช่ม่ะ? ฉันจะทำให้เด็กโข่งอย่างนายหายใจไม่ออกเลย!” มือบางบีบแก้มสากแรงๆ
“โอ๊ะ โอ~น่ากลัว”
..
ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกสะบัดจนละอองน้ำกระจาย ร่างสูงซับผืนเปียกลงใบหน้าและลำคอ นัยน์ตาสีน้ำตาลเงยหน้ามองเงาสะท้อนในกระจก รอยช้ำเขียวที่แผงอกปะปราย คยูฮยอนระบายยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
กลีบปากบางกดจูบทับปากหนาตามบทบาท อีทึกกดจูบลงแรงๆเพียงแค่ประกบปากทับไว้เฉยๆ มือบางเริ่มเลื่อนขึ้นลูบบนแผงอกช้าๆ
“อ๊ะ!” คยูฮยอนส่งเสียงร้องเล็ดลอดออกมา เมื่อร่างบางหยิกเข้าที่ผิวเนื้อจนสะดุ้ง แรงกดที่ริมฝีปากเพิ่มมากขึ้นจนร่างสูงไม่สามารถส่งเสียงร้องใดๆออกมาได้รสเลือดฝาดสัมผัสที่ปลายลิ้น ตอนนี้เจ็บทั้งปากและร่างกาย
“คัทครับ ดีมาก” ผู้กำกับสั่งเสียงดังเมื่อได้ฉากตามที่ต้องการ อีทึกรีบผลักตัวออก ร่างสูงหันมองผู้กำกับอย่างงุนงง ไม่มีใครสังเกตเลยหรือว่าท่าทางของเขามันผิดปกติคยูฮยอนรีบลุกไปดูมอนิเตอร์ ร่างบางคร่อมตัวเขาใบหน้าสวยที่ก้มลงกดจูบใช้เสี้ยวหน้าบังใบหน้าส่วนหนึ่ง ของเขาไว้เช่นกันและยังมีบางมุมที่ดูเหมือนร่างบางจะรู้มุมกล้องเสียด้วย ‘มืออาชีพ’
ร่างสูงหัวเราะในลำคอ มือหนายกขึ้นแตะริมฝีปากรอยแตกช้ำจากจูบรุนแรงจนปากแตก ผ้าเปียกถูกโยนลงอ่างเมื่อใช้เสร็จแล้วหยิบเสื้อคลุมตัวหนาขึ้นมาใส่แทน
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มพลางถอนหายใจออกเบาๆ ห้องนอนอุ่นๆที่แสนคิดถึง อีทึกหลับตาลงอย่างอ่อนล้าหลังจากเดินทางกลับมาถึงโซล เพราะตารางงานที่ซ้อนกันจึงต้องรีบกลับมาถ่ายหนังอีกส่วนหนึ่งก่อน
“พี่ครับ จะกินอะไรไหม?” ซึงฮยอนโผล่หน้าเข้ามาถาม
“ไม่ล่ะ อยากนอน” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ร่างบางซุกหน้าลงกับหมอนนิ่ม
Rrrrr!
(หลับรึยัง?) เสียงทุ้มห้าวกรอกผ่านปลายสาย ตาสวยลืมขึ้นเมื่อได้ยินเสียง
“หลับแล้ว มีอะไร?”
(คุยกับผมหน่อยสิ) คนปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ฉันบอกว่าหลับแล้วยังจะคุยอะไรอีกล่ะ!”
(คนหลับแล้วเขาไม่ส่งเสียงโวยวายกันหรอก)
“อย่ามากวนประสาทฉันนะโจว คยูฮยอน!”
(ดุอีกแล้ว ผมแค่นอนไม่หลับอยากฟังเสียงคุณ)
“อย่าคิดว่าฉันจะหลงคารมนายนะ ฟังนะฉันไม่ชอบเด็ก”
(คุณชอบแบบไหนล่ะ ผมจะได้ทำแบบนั้น)
“ฉันไม่ชอบพวกฝืนตัวเองด้วย ไม่ชอบนาย”
(งั้นผมจะเป็นตัวของตัวเองนะ)
“เรื่องของนายสิ!”
(ผมชอบเสียงคุณโวยวายจัง อยากเห็นหน้าคุณต่อนี้จังเลย)
“โรคจิตหรอ!”
(ผมไม่กวนคุณแล้ว นอนเถอะ)
“นายควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนะ”
(ผมชอบคุณนะ)
“ฉันเกลียดนาย!” ร่างบางรีบกดวางคิ้วสวยขมวด ปากเม้มแน่นอย่างหงุดหงิด “เด็กงี่เง่า”
..
ตาคมจ้องมองร่างบางนั่งสัพผงกมาพักใหญ่ระหว่างแต่งหน้าเข้าฉาก ขอบตาสวยแดงช้ำเพราะเพิ่งถ่ายซีนดราม่าบีบน้ำตาไปเกือบครึ่งค่อนวัน
ร่างบางสะดุ้งตื่นเมื่อถูกสัมผัสที่แก้ม ฮันกยองใช้หลังมือแตะที่แก้มวัดอุณหภูมิ อีทึกช้อนตามองแล้วหันหนี
“ไม่สบายรึเปล่า?”
“เปล่า”
“ตัวคุณอุ่นๆนะ”
“ชั่งฉันเหอะน่า”
“ตาคุณบวมเป่งเลย”
“ก็ร้องไห้เมื่อเช้าไง” อีทึกหลับลงอีกครั้ง ฮันกยองมองดวงหน้าหวานไม่ละสายตา
“คุณฮันกยองจ้องขนาดนี้ถ้าคุณอีทึกเป็นปลากัดป่านนี้คงท้องไปแล้วนะ” ช่างแต่งหน้าเริ่มแซว ร่างบางลืมตาขึ้นอีกครั้งมองคนหล่อตรงหน้า
“มองทำไม?!”
“ก็คุณสวยนิ” คำชมแบบตรงไปตรงมาทำหน้าคนสวยหน้าขึ้นสีจัด ช่างแต่งหน้าสาวส่งเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆอย่างชอบใจ
“พวกคุณสองคนทำไมไม่คบกันซะเลยล่ะค่ะ เชื่อสิหลังจากหนังเรื่องนี้ฉายพวกคุณต้องเป็นคู่ฮอตแห่งปีแน่”
“ดีเหมือนกันเนอะ” ร่างสูงยิ้มให้ช่างแต่งหน้าก่อนหันมายิ้มหวานให้ร่างบาง
“ไม่เห็นจะดีเลย”
มือหนาประคองดวงหน้าหวานขึ้น ตาคมสบกับนัยน์ตาสวย มุมปากหนาระบายยิ้มขำกับสีหน้างอแงเหมือนเด็กของร่างบาง
“ผมรักคุณ พูดสิ” เสียงทุ้มบอก
“ผมรักคุณ”
“แค่เนี่ย ไม่เห็นอยากเลย พูดอีกครั้งสิ”
“ผมรักคุณ”
“รักผมหรอ?” ฮันกยองยื่นหน้าเข้าไปถามน้ำเสียงกวนๆจนร่างบางปัดมือหนาที่ประคองแก้มตนออกอย่างหงุดหงิด
“ไอ้บ้า! นายชอบทำสายตาแบบนี่ไง ฉันถึงพูดไม่ได้สักที” อีทึกฟาดมือลงหน้าอกหนาอย่างนึกโทษ ฉากบอกรักง่ายๆที่ไม่ง่ายเพราะร่างสูงจอมเจ้าเล่ห์ชอบล้อเลียนส่งสายตากรุ่ม กริ่มกลับมาทุกครั้งจนเสียสมาธิ
“เสร็จแล้วไปทานข้าวกับผมไหม?”
“ไม่ไป อย่านอกเรื่อง ซ้อมต่อเลย” กำปั้นเล็กต่อยท้องแข็งเบาๆ
“รอผมที่ห้องแต่งตัวนะเดี๋ยวออกไปด้วยกัน”
“บอกว่าไม่ไป ฟังไม่รู้เรื่องเรอะ!”
ร่างบางนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคันหรู เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆคนขับหน้าหล่อยิ้มไม่หุบตลอดทางจนแก้มแทบปริพลางฮัมเพลงในลำคออย่างมีความสุข
“ไปไหน?”
“เดี๋ยวก็รู้ คุณต้องตกใจแน่ๆ”
ไม่นานร่างสูงเลี้ยวรถเข้าคอนโดสูง ร่างบางหันมองคนข้างๆอย่างต้องการคำตอบแต่ร่างสูงกลับหยักคิ้วให้พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์
“มาที่นี่ทำไม?!” ท่าทางตกใจของร่างบางเรียกรอยยิ้มจากร่างสูง
“เห็นไหมว่าแล้วคุณต้องตกใจ”
“ก็แหงล่ะ นายพาฉันมาคอนโดฯทำไม ไหนบอกว่าจะไปทานข้าวกันไม่ใช่หรอ?!”
“ใช่...อ่า ถึงแล้ว” ร่างสูงจอดรถ ปลดเข็มขัดเปิดประตูลงจากรถวิ่งอ้อมไปเปิดประตูอีกด้านให้ร่างบาง “ลงมาสิ”
“ไม่!”
“ไม่ลงผมอุ้มนะ”
“ถ้าแตะฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันตีนายไม่ยั้งแน่” อีทึกชี้หน้าขู่ มือบางเกาะขอบเบาะแน่ ฮันกยองยิ้มขำกับท่าทางหวาดๆ ร่างสูงยืดตัวตรงถกแขนเสื้อขึ้นลวกๆ แขนแกร่งช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มอย่างไม่ฟังคำขู่
“เฮ้ย! ปล่อย!” กำปั้นเล็กทุบหน้าอกหนา ขาเรียวถีบดิ้น “ทำอะไร จะพาฉันไปไหน?!”
“อุ้มไง จะพาไปทานข้าว”
“ปล่อย”
“ปล่อยก็ได้”
“อ๊ะ!” ร่างสูงแกล้งปล่อยแขนให้ร่างบางหวาดเสียวเล่น แขนเล็กกอดรอบคอหนาแน่น
“ให้ปล่อยอีกไหม?”
“อย่ามาแกล้งนะ ปล่อยฉันลง ฉันเดินเองได้” มุมปากหนาฉีกยิ้มปล่อยร่างบางลง อีทึกงอหน้ามุ่ยมองหน้าหล่ออย่างขัดใจ แต่ถึงอย่างนั้นฮันกยองก็คิดว่ามันน่ารักอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มอย่างมันเขี้ยว
ตาสวยกวาดมองสำรวจรอบห้องกว้างสะอาดตา ของใช้หรูหราถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบร่างบางเดินตรงไปนั่งที่โซฟากำมะยี่ ร่างสูงดึงม่านปิดหน้าต่างลง
“หิวรึยัง?”
“อืม” ฮันกยองฉุดข้อมือเล็กขึ้น เดินนำเข้าห้องครัว
อาหารมากมายถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย และยังมีแชมเปนขวดใหญ่แช่น้ำแข็งไว้อย่างดี
“ผมสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้ก่อนที่เราจะมา”
“ทำไมถึงพาฉันมาทานที่นี่ล่ะ?”
“ก็คุณไม่อยากเป็นข่าวกับผมไม่ใช่หรอ มาทานที่บ้านผมไม่มีใครเห็นด้วย”
“เหอะ! อันตรายยิ่งกว่าไปทานข้างนอกอีก”
“ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่ทานข้าวเฉยๆ”
“นี่อะไร ขอชิมหน่อย” อีทึกตักอาหารสีสดใสตรงหน้าเข้าปาก
“อร่อยใช่ไหมล่ะ?”
“นายไม่ได้ทำเองไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลยนะ” ร่างบางแห้วใส่เมื่อร่างสูงยิ้มแทบปากจะฉีกถึงใบหู
ตาคมแอบมองร่างบางเงียบๆ อีทึกนั่งหัวเราะอยู่หน้าทีวี ร่างสูงเคาะนิ้วลงเคาเตอร์รอไมโครเวฟอบ ป๊อปคอร์นสุก
“อ่ะ” ชามป๊อปคอร์นยื่นตรงหน้าร่างบาง อีทึกรับมาวางไว้บนตักแล้วหยิบเข้าปาก “ดูอะไรอยู่?”
“คิ คิ” อีทึกหันมองหน้าร่างสูงหัวเราะจนตาหยี่ นิ้วเรียวชี้จอทีวี เรียลลิตี้โชว์ที่ร่างสูงไปออกล่าสุด เกมส์ที่ร่างสูงเล่นแพ้จนถึงบทลงโทษให้แต่งตัวแต่งหน้าเป็นเซเลอร์มูน
“เอารีโมทมา” ฮันกยองรีบแย่งรีโมทจากมือบางเพื่อเปลี่ยนช่อง อีทึกกำรีโมทแน่นแล้วชู้ขึ้นให้พ้นมือหนา
“ไม่ให้ คิคิ...แปลงร่างให้ดูหน่อยสิ” ร่างบางล้อไปหัวเราะไปไม่หยุด ร่างสูงก็พยายามจะแย่งรีโมทให้ได้
“อ่ะ! โอ้ยยย” อีทึกเสียหลักหงายหลังเมื่อตนเอนตัวหลบร่างสูงมากเกินไปจนล้มนอนราบบนโซฟากำ มะยี่ รีโมทเจ้าปัญหาหลุดจากมืออีทึกพยายามเอื้อมมือหยิบรีโมทอีกครั้งกลัวร่างสูง จะได้ไป ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ร่างสูงนอนทับอยู่บนหน้าอกตนแล้ว ฮันกยองเลิกสนใจรีโมทตาคมจ้องอยู่ที่ปรางแก้มบนดวงหน้าหวานที่เงยขึ้นสนใจ รีโมทเสียมากกว่า
“ได้แล้ว” อีทึกหันกลับมาตาสวยสบกับคนตรงหน้าพอดี ใบหน้าหล่ออยู่ใกล้และสายตาคมกำลังจับจ้องเขาจนทำหน้าไม่ถูก
ฮันกยองขยับตัวเลื่อนขึ้นมาอีกนิดใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน ร่างสูงเอียงคอมองดวงหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเขินอายตาสวยเสมองทางอื่น มือหนายกขึ้นไล้ข้อนิ้วที่ข้างแก้มเบาๆ
หน้าอกซ้ายเต้นระรั่วอย่างห้ามไม่อยู่ หน้าหวานแดงอายกลัวว่าร่างสูงจะได้ยินมัน นิ้วอุ่นๆสัมผัสอยู่ที่แก้มจนรู้สึกเคลิบเคลิ้มหลงลืมไปเลยว่าคนตรงหน้า กำลังฉวยโอกาส
“มันเต้นแรงมากเลย” ฮันกยองพูดเบาๆ อีทึกหน้าขึ้นสีหนักกว่าเดิม “ของผมก็เหมือนกัน”
ร่างสูงจับมือบางมาทาบอกตน ตาสวยมองร่างสูงตาไม่กระพริบเมื่อสัมผัสหน้าอกที่สั่นระรั่วไม่ต่างจากเขา ร่างสูงก้มหน้าลงช้าๆสายตาจับจ้องที่กลีบปากบางลมหายใจอุ่นๆสัมผัสผิวจน รู้สึกได้ปลายจมูกเริ่มชนกันในขณะที่ริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกันอยู่แล้ว ดวงหน้าหวานกลับหันหนี ริมฝีปากหนาจึงได้สัมผัสเพียงแค่พวงแก้มนิ่มเท่านั้นก่อนจะเลื่อนมากระซิบข้างหูเบาๆ
“ครั้งหน้าจะล็อคเป้าไม่ให้หันหนีไปไหนได้เลย”
ความคิดเห็น