คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Super Star มายา - 3
ตอนที่ 3
ตาสวยมองตัวเองในกระจกใบหน้างุ้มงอ เมื่อชุดที่เข้าฉากในวันนี้มีแค่กางเกงขาสั้นชั้นในและชุดคลุมอาบน้ำเพียงตัวเดียว อีทึกถอนหายใจทิ้งเป็นว่าเล่นยืนนิ่งอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดมากว่ายี่สิบนาทีแล้ว
“คุณอีทึก เสร็จรึยังค่ะ?”
“ครับ” เสียงหวานตอบรับสั้นๆ จ้องตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนกระตุกชุดคลุมอาบน้ำขึ้นสวม
ห้องนอนกว้างหรูหราภายในคอนฯสูง สถานที่ถ่ายทำในวันนี้ทีมงานต่างวุ่นวายอยู่กับการเซ็ทฉาก ร่างสูงกำยำนอนแผ่หลาบนเตียงกว้างร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าสวมเพียงกางเกง ยีนตัวเดียว ฮันกยองดันตัวลุกเมื่อเห็นร่างบางกำลังเดินมา ปากหนาส่งยิ้มหล่อให้อย่างเคยและก็ได้สายตาจิกกัดกลับมาเหมือนเคยเช่นกัน
“ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วนะ”
“เรื่องของฉัน”
“นี่ชุดเข้าฉากคุณหรอ?” ตาคมมองร่างบางตั้งแต่ต้นคอที่โผล่พ้นเสื้อคลุมไล่ต่ำลงจนถึงขาอ่อนขาวนวล
“มองอะไร?!”
“เปล่า แค่รู้สึกถูกใจสไตล์ลิส” วาจาเจ้าเล่ห์พูดออกมาอย่างไม่กลัวคนตัวเล็กจะโกรธสักนิด
“ไอ้คนลามก!”
“ทำตัวให้ชินกับมันซะ เพราะคุณยังต้องขึ้นเตียงกับผมอีกหลายฉาก” ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปกระซิบข้างหู
เพี๊ยะ!
มือไวกว่าความคิด เสียงตบเรียกความสนใจจากทุกคนให้หยุดการกระทำต่างๆหันมาสนใจทั้งคู่เป็นตาเดียว
“วันนี้ไม่มีฉากตบนะครับ” ผู้กำกับบอกทั้งคู่อย่างงงๆ
“แค่ซ้อมไว้ก่อนน่ะครับ เพราะว่าเดี๋ยวมันก็ต้องมีใช่ไหมล่ะครับ” ร่างบางส่งยิ้มหวานให้ ทำท่าจะฟาดมือลงอีกเป็นครั้งที่สองด้วยความหมันไส้ ฮันกยองรีบละมือจากแก้มตัวเองมารับข้อมือเล็กไว้อย่างทันท่วงที ก่อนจะหันมองทีมงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใบหน้าหล่อกดจมูกหอมแก้มนิ่มอย่างรวดเร็ว อีทึกเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“อันนี้ก็ซ้อมครับ” ฮันกยองบอกทีมงานที่มองพวกเขาไม่ละสายตา "ไหนมาซ้อมอีกทีสิ"
“ไม่ต้อง!!” ร่างบางส่งตาเขียวให้ กัดฟันบอกก่อนหันไปฉีกยิ้มแหย่ๆให้ทีมงาน
“ผู้กำกับครับจะเริ่มถ่ายกันรึยังครับผมอยากเริ่มแสดงแล้ว” ร่างสูงบอกเรียกสติทีมงานกลับมา
“เออ อ้อ! งั้นเรามาเริ่มถ่ายกันเลยครับ”
ซึงฮยอนยืนหัวเราะอย่างเปิดเผยมองรุ่นพี่คนสวยนั่งหน้ามุ่ยถูร่างกายตัวเองจนแทบแดงไปทั้งตัว
“ให้ผมเอาผ้าชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดให้เลยดีไหมครับ?” ซึงฮยอนแกล้งแซว
“เอามาได้ก็ดี เยอะๆเลย” มือบางถูคอตัวเองอย่างหงุดหงิด “ไอ้บ้าฮันกยอง สักวันฉันจะต้องฆ่าหมอนั่นให้ได้”
“ผมว่าเขาเล่นได้โคตรสมจริงดีนะ พี่ไม่ชอบหรอ?"
“ชอบบ้าอะไรล่ะ! ไอ้บ้านั่นมันกล้าเล่นนอกบทกับฉัน เสียเวลาถ่ายตั้งสามสิบเทค หมอนั่นมันจงใจชัดๆ ครั้งหน้าฉันเอาคืนแน่ ฮึ่ย~!”
“ผมเห็นพี่เคลิ้มด้วยตอนที่...โอ๊ย!” รีโมทอันใหญ่ปาใส่กลางหัวเด็กหนุ่มพอดีเป๊ะ
“แกจะอยู่ข้างใครกันแน่ห๊ะ!”
“ข้างพี่ไงคร้าบ” ซึงฮยอนยืนหลบมุมหลังจากรับค้อนวงใหญ่แต่ก็ไม่วายหัวเราะคิกคักให้ได้ยิน เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในกองถ่ายฉากเลิฟซีนฉากแรก แถบกลายเป็นสมอรภูมิรบเมื่อฮันกยองพระเอกคนเก่งเล่นลงทุนเล่นบทบาทนี้เต็ม ที่ ทั้งลีลาลวดลายจูบ มือปลาหมึกที่เผลอนอกบทลวงลึกจนโดนคนสวยตบไปอีกฉาดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกล้า ที่จะทำแบบเดิมจนต้องถ่ายใหม่อีกสามสิบเทคซึ่งคนที่เสียเปรียบสุดๆก็คือคนสวยนี่แหละ...
นัยน์สายสีน้ำตาลกวาดมองรอบห้อง ประตูไม่ได้ล็อคแต่กลับไม่มีคนอยู่ เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นจากในครัวขายาวเข้าไปหา
“อ้าว ป้ายังไม่กลับหรอครับ?” เสียงห้าวทักแม่บ้านประจำคอนโดที่พี่ชายจ้างมาทำความสะอาดห้อง
“กำลังจะกลับแล้วล่ะค่ะ”
“พี่ฮันกยองล่ะครับ?”
“เห็นบอกว่าจะออกไปซื้อยาอะไรสักอย่างแถวนี้ล่ะค่ะ อ๊ะ! สงสัยกลับมาแล้วค่ะ” แม่บ้านชะโงกหน้าไปยังห้องรับแขก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฮันกยองทักน้องชายพลางถอดเสื้อยืดของตนออก
“แม่ส่งของพวกนี้มาให้ นั่นรอยอะไร?” คยูฮยอนเพิ่งสังเกตรอยช้ำตามตัวพี่ชาย
“ฉากเลิฟซีนนิดหน่อย”
“กับคุณอีทึกหรอ?”
“อืม เล่นจริง ตบจริง หยิกจริง เจ็บชะมัด” ฮันกยองหยิบหลอดยาขึ้นมาทา
“สมน้ำหน้า”
“แต่ก็คุ้มอยู่นะ ถึงจะพยศเก่งไปหน่อยแต่พอได้แกล้งแล้วโคตรสนุกเลย”
“ผมกลับก่อนดีกว่า แค่จะแวะเอาของมาให้ ไปนะ” ฮันกยองพยักหน้า แล้วกันมาสนใจทายาให้ตัวเองต่อ
..
ซึงฮยอนหันมองรุ่นพี่คนสวยสลับกับตารางงานในมือ ก่อนจะหันมาสนใจเส้นทางตรงหน้า
“พี่ครับเดี๋ยวผมส่งพี่กองถ่ายแล้วพี่ก็ไปโรงแรมพร้อมทีมงานเลยนะ ผมต้องกลับไปเข้าบริษัทต่อ”
“อืม ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
“อยู่ได้แน่นะ”
“ได้สิฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ผมจะไม่ห่วงมากหรอกถ้าพี่ไม่อยู่ห่างไกลขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่เข้าใจแค่ถ่ายเอ็มวีทำไมต้องมาถ่ายซะไกลเลย” สายตามองด้านนอกที่มีแต่ป่าเขา
ผู้จัดการหนุ่มเลี้ยวรถเข้าสถานที่ถ่ายทำตามแผนที่ สวนองุ่นกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ทีมตางานกำลังจัดเตรียมสถานที่กันอย่างขะมักเขม้น อีทึกลงจากรถพร้อมกระเป๋าหันไปโบกมือให้ผู้จัดการก่อนเดินเข้ากองถ่าย
“คุณอีทึกค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” ร่างบางเดินตามทีมงานไปยังซุ้มแต่งหน้า สายตามองสำรวจสถานที่แปลกใหม่ เสื้อผ้ามากมายแขวนเต็มราว อีทึกนั่งให้ช่างจัดการแต่งหน้าอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ” เสียงทักทายสดใสก่อนเจ้าของเสียงจะลอดเข้ามาในซุ้ม
นัยน์ตาสีน้ำตาลกรอกมองและหยุดสายตาที่แผ่นหลังบาง นางเอกคนใหม่ของเอ็มวีนั่งแต่งหน้าโดยไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามา คยูฮยอนใช้นิ้วจุ๊ปากบอกช่างแต่งหน้าแล้วยกเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆจ้องคนสวย อยู่เงียบๆ และทันทีที่ช่างแต่งหน้าวางพูกันเปลือกตาบางลืมขึ้น กลิ่นน้ำหอมลอยเข้าจมูกจนต้องหันหาต้นตอของกลิ่นนั้น ใบหน้าสวยชะงักเมื่อหันมาเจอคยูฮยอนนั่งจ้องตนอยู่ปากหนาระบายยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นใบหน้าตกใจนั้น สายตากวนๆที่จ้องมาทำให้อีทึกต้องรีบหันหน้ากลับไม่มองอีกคน
“ผมหล่อถึงขนาดไม่กล้าสบตาด้วยเลยหรือ?”
“หลงตัวเอง! ไม่อยากมองให้หงุดหงิดต่างหาก” ร่างบางเบะปากใส่อย่างหมันไส้
“อะไรกัน ผมยังไม่ทำอะไรให้เลยนะ อย่าทำท่ารังเกลียดกันแบบนั้นสิครับ ผมเจ็บปวดนะ”
“ไม่ต้องมาพูดมากเลย เรื่องวันนั้นฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลยนะ!”
“วันนั้น? อ๋อ...วันที่คุณหอมแก้มผมน่ะหรอ นั่นผมเป็นผู้เสียหายนะครับ” น้ำเสียงยียวนจนน่าทึงหัวเสียจนอีทึกแทบทนไม่ไหว
“เอ๊ะ! คุณสองสนิทกันแล้วหรอค่ะ” ช่างแต่งหน้าถามอย่างสงสัย
“ก็นิดหน่อยครับ” คยูฮยอนขยิบตาให้
“แต่งหน้าเสร็จแล้วใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัวนะ” อีทึกทะลึ่งตัวลุกส่งตาขวางใส่ร่างสูง “ไม่อยากอยู่ใกล้คนแถวนี้”
..
ฉาก แรกของวันนี้ไม่มีอะไรมากแค่ร่างบางต้องไปยิ้มแย้มอยู่กลางสวนองุ่นกับนัก ร้องสุดหล่อ แสดงสีหน้ามีความสุขแบบสุดๆ บทเพลงรักบรรยายถึงความรักมากมายในอดีตที่มีให้กันและกันนั้นมากล้นเกินจะ บรรยาย วงแขนหนาสวมกอดอีทึกไว้แนบแน่น ใบหน้าทั้งคู่แต้มยิ้มตลอดเวลา
“คัทททททททท!” เสียสั่งคัทลั่นกองถ่าย เสียงเพลงบรรเลงปิดลง
“เฮ้อ~ เสร็จแล้ว” ร่างบางพ่นลมออกอย่างเหนื่อยๆ "เอามือออกซะทีซิ"
“หวงตัวจังเลยนะคุณเนี่ย ทีกับพี่ฮันกยองล่ะกอดเอาๆ”
“ฉันไม่เคยกอดไอ้หมอนั่นนอกบทซะหน่อย และก็ไม่มีทางด้วย!”
“แต่กับผมไม่แน่ใช่ไหม” คยูฮยอนยิ้มกริ่ม
“กับนายก็อย่าหวัง! ชิย์ หลงตัวเอง” ร่างบางสะบัดมือหนาออกจากเอวแล้วเดินนำเข้ากองถ่ายเหมือนเดิม
“ของเต็มขนาดนี้คงนั่งไปไม่พอ” ผู้กำกับบ่นเบาๆพลางมองรถขนอุปกรณ์ เนื่องจากรถตู้เสียกะทันหันทำให้ต้องเปลี่ยนมานั่งรถขนอุปกรณ์แทน ร่างบางและสไตล์ลิสมองหน้ากันเหรอหราพยายามหาที่เบียดเข้าไปนั่ง
“ให้คุณอีทึกไปรถผมดีกว่านะครับ จะได้ไม่เบียดกัน”
“เอาอย่างนั้นก็ได้” ผู้กำกับพยักหน้าเห็นด้วย “คุณอีทึกครับ ต้องขอโทษด้วยถ้ารถมันไม่เสียคุณคงไม่ต้องลำบาก”
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ ไม่เป็นไรหรอก”
“ไปกันเถอะ” คยูฮยอนคว้าขอมือเล็กจูงไปที่รถของตน
รถสปอร์ตสีน้ำเงินจอดอยู่ไม่ไกลนัก ร่างสูงวิ่งมาเปิดประตู ผายมือเชิญให้ร่างบาง
“เชิญครับ” ตาสวยมองร่างสูงอย่างเย็นชา เมินไม่มองหน้า คยูฮยอนเองก็ไม่ใส่ใจกับกิริยานั้น
Rrrrrrr!
อีทึกรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา ไม่อยากปล่อยให้มันดังจนน่ารำคาญไปมากกว่านี้ สายตามองดูชื่อคนโทรเข้าก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“มีอะไร?”
(คุณอยู่ที่ไหน?)
“ยุ่งไรด้วย มีอะไรก็รีบๆพูดมา”
(ผมเจอผู้จัดการคุณ)
“แล้วไง”
(เปล่า แค่สงสัยปกติเห็นตัวติดกันตลอด)
“แล้วมันธุระอะไรของนายห๊ะ? แค่นี้นะ” ร่างบางกดตัดสายคิ้วสวยขมวดน้อยๆ
Rrrrrr!!
“ไม่รับหรอ?” คยูฮยอนหันมองใบหน้าสวยแวบนึงแล้วกลับไปสนใจเส้นทางต่อ
“ไม่!”
“แฟนหรอ?” อีทึกเหล่มองร่างสูงด้วยหางตาเมื่อได้ยินคำถามนั้น ‘พี่ชายตัวแสบของนายนั่นแหละ!’
“ไม่ใช่”
“แหงล่ะ ก็คุณคบอยู่กับพี่ผมนี่นา เอ๊ะ! หรือว่าพี่ชายผมโทรมา”
“ฉันไม่ได้คบกับใครทั้งนั้นแหละ ยิ่งเป็นพี่นายยิ่งไม่มีทาง!” อีทึกตวาดเสียงใส่อย่างไม่พอใจ คยูฮยอนหักพวงมาลัยจอดรถเข้าข้างทางโน้มกายเข้ามาใกล้
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็มาคบกับผมสิ” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยแผ่วเบา ใบหน้าหล่ออยู่ใกล้มากเสียจนเห็นสีนัยน์ตาชัดเจนกลิ่นน้ำหอมกลิ่นเย็นๆหอม ติดจมูก อีทึกนิ่งไม่ขยับมารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าตนถูกสัมผัสริมฝีปากไปเสียแล้ว “ไม่ปฏิเสธหรอ?”
เมื่อเห็นว่าร่างบางยังนิ่งไม่ขยับคยูฮยอนก็โน้มหน้าลงกดจูบอีกครั้ง มือบางรีบดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างเมื่อรู้สึกตัว อีทึกเม้มปากแน่นใบหน้าสวยงองุ้มอย่างโมโห
“ฉันเกลียดพวกนายทั้งคู่เลย!” อีทึกผลักร่างสูงให้ห่างตัว เปิดประตูรีบลงจากรถอย่างหัวเสีย
“คุณจะไปไหน?” คยูฮยอนรีบวิ่งตาม เมื่ออีทึกเริ่มเดินห่างออกไปมากขึ้น
“ไปให้ห่างจากนาย ไม่ต้องตามมานะ ฉันจะกลับเอง!!”
“แถวนี้มันเป็นป่านะคุณ จะกลับเองได้ยังไง” ร่างสูงตะโกนตามหลังพลางเดินตามให้ทัน
เส้นทางชนบทที่มีแต่ป่าเขาไม่คุ้นตา อีทึกจ้ำอ้าวไม่มองทางใดๆทั้งสิ้น เพราะความโมโหที่มีอยู่มากจนไม่ทันนึกว่าตนเดินหนีออกมาไกลมาขนาดไหน
“บอกว่าอย่าตามมาไง” ร่างบางหันกลับหลังไปตวาดใส่
“กลับไปที่รถเถอะ เราเดินออกมาไกลมากแล้วนะ โอ๊ย!!” คยูฮยอนล้มลงกับพื้นกิ่งไม้แห้งก้านยาวรุงรังเกี่ยวขาเขาเสียจนได้เลือด
“สมน้ำหน้า!!”
“คุณอีทึกรอก่อนสิ” ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก บาดแผลยาวที่ข้อเท้าเริ่มมีเลือดไหลซึม คยูฮยอนมองตามร่างบางที่เดินห่างออกไปทุกทีๆ “ไม่คิดจะฟังกันเลย”
ร่างบางหยุดเท้าที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทางพลางหอบเหนื่อยอารมณ์โมโหเริ่มจางหายไป แต่ยังไม่หายหงุดหงิดไปซะหมด ลมเย็นๆพัดเข้าสัมผัสผิวทำให้อีทึกต้องหันมองรอบกาย ป่ากว้างที่ทำเอาร่างบางตกใจลนลาน หันมองรอบทิศทางมีเพียงตนอยู่เพียงคนเดียว คนที่เคยเดินตามเขาก่อนหน้านี้หายไป ต้นไม้ใหญ่บดบังแสงแดดจนมืดครึ้ม อีทึกหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดๆ ในใจเริ่มกลัวเพราะไม่รู้ว่าตนอยู่ที่ไหน
สายตาสวยกวาดตามองหาร่างสูงทุกทิศทุกทาง ขาเรียวเดินสะเปะสะปะไม่รู้เหนือรู้ใต้ เสียงลมพัดและเสียงเสียดสีของกิ่งไม้ดังจนรู้สึกขนลุก
แกร๊ก!!!! แกร๊ก!!!!
เฮือก!
อีทึกหยุดเดินกวาดตามองหาต้นเสียง “คยูฮยอน? โจว คยูฮยอน”
“...!”
ความเงียบทำให้อีทึกเริ่มก้าวถอยและหันหลังวิ่ง ลมเย็นๆพัดปะทะใบหน้าจนแสบตา หัวใจเต้นสั่นระรัวด้วยความกลัว ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงยิ่งเพิ่มความกลัวยิ่งขึ้นอีก
ปึก!
ร่างบางชนกระแทกกับใครบางคนจนเซล้มไปทั้งคู่
“คยูฮยอน!” อีทึกลุกขึ้นรีบปาดน้ำตาที่หางตาออก คยูฮยอนหยิบไม้ลำหนาขึ้นค้ำพยุงร่างกาย “ไอ้บ้า หายไปไหนมา!”
“ก็ตามหาคุณอยู่นี่ไง” ร่างสูงดึงอีทึกเข้ามาใกล้ ใบหน้าซีดเซียวและเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก “เป็นอะไร?”
“ฉันได้ยินเสียงอะไรไม่รู้” แววตาหวาดกลัวฉายแววชัดเจน “ไปกันเถอะ”
“โอ๊ย เจ็บ!” เมื่อร่างบางออกแรงดึงคยูฮยอนถึงกับเซ
“เลือด? นายเลือดออกนิ” อีทึกก้มมองดูแผลที่ข้อเท้า “นายจะตายไหม?”
“แช่งกันเลยหรอ? แผลแค่นี่มันจะตายได้ยังไงกันล่ะ” เสียงทุ้มห้าวบอกพลางหัวเราะ “กลับกันเถอะเดี๋ยวมืด”
..
คยูฮยอนมองใบหน้าสวยแสดงความกังวล ร่างบางนั่งมองทีมงานทำแผลให้เขาหลังจากกลับเข้าที่พักได้ ขอบตาแดงๆนั่นทำให้ร่างสูงแอบสงสัยว่าอีทึกจะไปแอบร้องไห้ที่ไหนมารึเปล่า แค่คิดมุมปากหนาก็ระบายยิ้ม
“เสร็จแล้ว”
“ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ ไม่ตายแล้วนะ”
“ไม่ตายแล้ว” คนทำแผลบอก ยิ้มให้กับคนถามอย่างเอ็นดูก่อนออกจากห้อง
“คุณนี่อยากให้ผมตายจริงๆหรอ?” คยูฮยอนลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ความจริงก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากนักหรอก ร่างสูงท้าวแขนกับขอบเก้าอี้คร่อมตัวร่างบางไว้
“ก็เดินได้ปกตินี่!!”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่นา” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยที่มุมปาก
“ไอ้คนเจ้าเล่ห์ น่าเกลียด!” ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างนึกโมโห
“ผมจะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะ” คยูฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นอีก “คุณเอง ก่อนหน้านี้ก็เป็นห่วงผมใช่ไหมล่ะ?”
“ไม่เคยห่วงนายเลยสักนิด!”
“เอ้...แล้วที่ตาแดงๆนี่ไม่ใช่เพราะคุณไปแอบร้องไห้เป็นห่วงผมหรอกหรอ” รอยยิ้มกวนๆและคำพูดไล่ตอนจนร่างบางนึกหาคำพูดไม่ทัน
“อย่าหลงตัวเองให้มากนัก นายไม่มีความสำคัญสำหรับฉันเลยสักนิด!” อีทึกผลักไล่หนาออกให้พ้นทางก่อนตนจะลุกขึ้นยืน คยูฮยอนรีบคว้าเอวเล็กดึงให้ล้มลงนอนกับเตียง ร่างสูงใช้ขาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว
“แต่ผมชอบคุณนะ ชอบมากๆเลย อยากจูบคุณด้วย” คำสุดท้ายทำให้ร่างบางหน้าขึ้นสี “แล้วก็อยาก....”
“ฉันเกลียดนาย เกลียดพี่ชายนาย พวกนายมันเจ้าเล่ห์เหมือนกันทั้งคู่ ชัดเจนรึยัง!” อีทึกดิ้นแรงๆจนพ้นจากพันธนาการ “ไอ้เด็กบ้า!”
คยูฮยอนมองตามจนกระทั่งประตูห้องปิดลง รอยยิ้มยังคงเปื้อนใบหน้า กลิ่นน้ำหอมกลิ่นหวานๆยังติดจมูก ใบหน้าแดงระเรื่อของร่างบางเมื่อครู่ยิ่งทำให้เขาอยากทำมากกว่าพูดเพียงแค่นั้น
“ดื้อเก่งจริงๆ”
อีทึกทิ้งตัวนอนบนเตียงหยิบหมอนขึ้นปิดหน้า อาการร้อนๆเกิดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ ร่างบางขว้างหมอนออกอย่างหงุดหงิด พาลบ่นหงุงหงิงอยู่กับตัวเอง
“ร้อน! แอร์ห่วยแตก”
เลือก พี่ หรือ น้อง ดีน้า?
เม้นดิเม้น โย้ว โย้ว เม้นๆ
ความคิดเห็น