ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Limit Heart -4 อัพเพิ่มแล้วเน้อ
"พี่อีทึก"
เสียงทุ้มดังขึ้นหลังประตูห้อง ร่างบางรีบผละร่างสูงออกทันที ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะขาดอากาศหายใจ ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงของคนที่อีทึกเพิ่งแยกจากเขามาเมื่อไม่กี่นาทียืนอยู่หลังประตู
"ซีวอน มะ.. มีอะไรหรอ" ร่างบางถามใบหน้าหวานก้มลงไม่ยอมสบตา
"พี่อีทึก พี่เป็นอะไร?" ทันทีที่เขาเข้ามาในห้องก็เห็นอีทึกและฮันกยอง นั่งจุมปุ๊กอยู่หน้าห้อง ใบหน้าหวานแดงไปจนถึงใบหู "พี่ไม่สบายหรอ เป็นอะไรมากรึเปล่า? พี่ฮันกยองพี่อีทึกเป็นอะไร?" ซีวอนพูดพร้อมนั่งลงข้างๆร่างบาง
"ปะ เปล่าหรอก พี่แค่ลื่นล้มน่ะ แล้วฮันกยองเขาเข้ามาช่วย" ใบหน้าหวานยังคงก้มงุดซ่อนใบหน้าที่แดงจนร้อนของตน "แล้วนายน่ะ มีอะไรรึเปล่า ถึงได้กลับมา" ร่างบางพยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วกลับมาคุยอย่างปกติที่สุด
"ผมเอาของมาให้พี่ หน้าหนาวแล้วผมกลัวว่าพี่จะไม่สบาย" ซีวอนยื่นถุงกระดาษสีชมพูให้ร่างบาง ก่อนจะหยิบของในถุงขึ้นมาดู ผ้าพันคอผืนนุ่มสีขาวบริสุทธิ์ เขาคิดว่ามันเหมาะที่สุดสำหรับร่างบางแล้ว
"ใส่ไว้นะครับจะได้ไม่เป็นหวัด" ซีวอนจัดการพันผ้าให้ร่างบางเสร็จสับ
"ขอบใจนะซีวอน" ยิ้มให้รุ่นน้องใจดี แต่ก็ยังแอบชำเลืองมองคนข้างๆ ที่ยืนเงียบอยู่นาน
"พี่ว่า นายรีบกลับได้แล้วนะซีวอน ดึกแล้วมันอันตราย"
"ครับพี่ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" ซีวอนกดจมูกลงแก้มนุ่ม ร่างบางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าซีวอนจะทำแบบนี้ ยิ่งต่อหน้าฮันกยอง และในสถานะการณ์แบบนี้เขายิ่งไม่อยากให้เกิด
ซีวอนผละออกจากร่างบาง หันไปโค้งให้ฮันกยองเล็กน้อยตามมารยาท แต่สายตาของทั้งคู่ ถ้าอีทึกสังเกตุดีๆมันไม่ใช่สายตาที่เป็นมิตรต่อกันเลยสักนิด
เมื่อซีวอนกลับไปแล้ว ความเงียบเริ่มปกคลุมคนทั้งสองอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
คนนึงกลัวที่พูด อีกคนนึงพูดไม่ออกทั้งโกรธและสับสน ความเงียบนี้มันชั่งกดดันซะเหลือเกิน
"ชะ ชั้นไปนอนก่อนนะ" ร่างบางที่ทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องเอ่ยออกมา และรีบเดินเข้าห้องของตน ทิ้งฮันกยองยืนสับสนกับตัวเอง ความรู้สึกโมโหที่จางหายไปแล้วเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขาบอกตามตรง เขาอยากเกลียดซีวอน แต่เพราะความสัมพันธ์พี่น้องที่อยู่ร่วมกันมา ทำให้เขารู้สึกแบบนั้นไม่ได้
หลังจากที่เขาออกมาจากห้องนั้นความรู้สึกทั้งหมดที่เขาพยายามเก็บมันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนถึงตอนนี้มันไม่ไหวซะแล้ว ร่างสูงปล่อยน้ำตาจากความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวด ออกมาจนสุดจะทน เขาเห็น เห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้อง เห็นคนที่เขารักยอมจูบกับคนอื่น และคนๆนั้นทำให้คนที่เขารักร้องไห้ เขาอยากจะเข้าไปต่อยหน้าฮันกยองซักฉากที่ทำคนที่เขารักเสียน้ำตา ทั้งๆเขาพยายามปกป้องดูแล และรักมาตลอด ภาพของทั้งคู่ยังคงติดตาเขา ยิ่งร้องไห้ภาพนั้นก็ยิ่งชัดขึ้น
หัวสมองเริ่มเรียบเรียงความคิดอีกครั้ง เขาจะไม่ยอมให้หัวใจของเขาหลุดลอยไปอยู่กับคนอื่นหรอก เขาควรจะต้องรีบทำอะไรซักอย่าง จะช้าไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว ซีวอนปาดน้ำตาของตนก่อนจะสตาทรถคันหรูออกไป
ทำไมความรักต้องมาพร้อมกับความเจ็บปวด การที่จะรักใครซักคนทำไมจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเจ็บช้ำ เพียงเพราะความรักคือสิ่งที่คนเราปราถนาที่จะสมหวัง เมื่อไม่สมหวังก็มีเพียงความเจ็บปวดที่ความรักทิ้งไว้ให้ รอยที่ไม่สามารถลบมันออกได้ง่ายๆ ทำไมความรักถึงมีผลมากขนาดนี้
หรือพระเจ้ากำหนดให้เป็นแบบนี้ พระเจ้าต้องการให้มนุษย์รู้ถึงความเจ็บปวดหรอ? เพียงแค่ตอนนี้
คนหนึ่งกลัวที่จะบอกรัก
คนหนึ่งกลัวความผิดหวัง
อีกคนหนึ่งกลัวที่จะสูญเสียความรัก
พระเจ้ากำหนดให้ความรักนั้นซับซ้อนมากเหลือเกิน
วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หลังจากวันนั้นอีทึกและฮันกยองแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ด้วยตารางงานที่แน่นขนัดแล้วไหนจะต้องเตรียมตัวแสดงคอนฯครั้งที่สองอีก ร่างบางแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลยเพราะความเหนื่อยล้าทุกคนจึงอยากพักผ่อน มีเพียงแค่ซีวอนกับอึนฮยอกที่เขาเจอหน้าทุกวัน ซีวอนที่อาสาไปรับไปส่งร่างบางแทบทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวร่างบางเหนื่อยซ้อมเต้นเสร็จแล้วต้องมาจัดรายการวิทยุอีกกว่าจะกลับก็ดึก ยิ่งทำให้ร่างบางที่ขี้เกรงใจขัดรุ่นน้องไม่ได้ วันนี้ก็เหมือนกัน ร่างสูงนั่งมองร่างบางที่กำลังมีความสุขกับการเล่นกล้องกับอึนฮยอก ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของร่างบาง
เสียงจูบน่ารักของทั้งสองDJ บ่งบอกให้รู้ว่า รายการจบแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางที่ง้วนอยู่กับการเก็บของ
"พี่ครับ ผมไปส่งนะ" ว่าพรางคว้ากระเป๋าร่างบางไปถือ
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่กลับกับอึนฮยอกก็ได้ นายรีบกลับบ้านเถอะ"
"ไม่เอาอะ ผมไม่อยากกลับบ้าน" เสียงออดอ้อนช่างไม่เข้ากับรูปร่างนั้นเลยสักนิด ยิ่งทำให้ร่างบางหมั่นไส้ อยากเขกกบาลเจ้าเด็กนี่จริงๆ
"ก็ได้ๆ นายนี่ชอบเอาแต่ใจจริงๆเลยนะ" ร่างบางขยี้หัวรุ่นน้องเบาๆ"อึนฮยอกกลับกับพี่มั้ย?"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวโดนสิงโตงับหัว" อึนฮยอกมองหน้าเพื่อนตัวสูงที่ทะลึ่งตาใส่อย่างดุๆ"ผมกลับรถบริษัทก็ได้ฮะ พี่ไปเถอะ"
แม่น้ำฮันแม่น้ำสายใหญ่ของกรุงโซลรถคันหรูสีดำขับมาจอด พร้อมชายหนุ่มสองคนเดินลงมาจากรถ อากาศที่เย็นเฉียบของช่วงเวลาที่เลยเที่ยงคืนแล้วยิ่งอยู่ใกล้แม่น้ำอากาศยิ่งเย็นลงกว่าเดิม
"ซีวอน มาที่นี่ทำไมเนี่ย หนาวจะตาย" ร่างบางยืนกอดตัวเองอย่างสั่นสะท้าน รุ่นน้องร่างสูงมองร่างบางก่อนจะระบายยิ้มแล้วดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในวงแขนหนาของตน
"อุ่นมั้ย" ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่วเบา เพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้นร่างบางพยักหน้าตอบรับ
"พี่ครับ ผมรักพี่"
"พี่ก็รักนายนะซีวอน" ร่างบางบอกเสียงอู้อี้"นายเหมือนน้องแท้ๆของพี่เลยรู้มั้ย"
ความหมายที่ร่างบางสื่อออกมายิ่งทำให้ร่างสูงเพิ่มแรงกอดมากขึ้น จนร่างบางออกแรงดิ้นเล็กน้อย
"ผมไม่อยากเป็น และไม่ต้องการเป็นแค่น้องของพี่" ร่างสูงผละร่างบางออกจากวงแขน"ผมรักพี่ คบกับผมนะ" ร่างบางตกใจจนลืมความหนาวรอบตัว
"ผมรู้ว่าพี่ตกใจกับสิ่งที่ผมพูดแม้ว่าพี่จะไม่ตกลง แต่ผมขอเพียงให้ผมได้ดูแลได้เห็นพี่ทุกวันผมขอแค่นี้นะ" ร่างบางพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งน้ำเสียงของร่างสูงที่จริงจังจนเขาใจอ่อน ความสับสนและลังเลเริ่มประทังเข้ามาในสมอง ใบหน้าของใครคนหนึ่งแล่นเข้ามาในโสตประสาทคนที่ชอบแกล้งเขาเสมอๆ คนที่ทำให้ใจเขาเต้นผิดจังหวะทุกครั้ง ทำไมเขาถึงรู้สึกกลัวขนาดนี้ กลัวว่าคนๆนั้นจะรู้เรื่องที่ซีวอนสารภาพรักกับเขา ความคิดเริ่มกลายเป็นความกังวล กว่าที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นร่างบางก็ต้องหยุดความคิดนั้นลง รุ่นน้องร่างสูงบอกถึงจุดหมายแล้ว ร่างบางได้แต่ภาวนาขอให้คนร่วมห้องนั้นหลับแล้ว แต่ก็เหมือนพระเจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาขอ ฮันกยองนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"นายยังไม่นอนหรอ มันดึกแล้วนะ" ร่างบางถาม อย่างน้อยเขาจะได้ไม่เดินเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย
"นายน่าจะถามตัวเองมากกว่านะ ว่าทำไมเพิ่งกลับ" น้ำเสียงที่แสนเย็นชาถูกส่งออกมา ใบหน้าคมไม่หันมามองร่างบางเลยด้วยซ้ำ
"ชั้นขอโทษ ไม่รู้ว่านายจะเป็นห่วง"
"เก็บคำขอโทษของนายไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ มันไม่มีความสำคัญกับชั้นหรอก" ร่างสูงว่าพรางเดินเข้าห้องโดยไม่คิดจะมองหน้าร่างบางเลยสักนิด ร่างบางยืนหน้าชา น้ำตากำลังจะไหลอีกแล้ว
ทำไมต้องเจ็บกับคำพูดพวกนั้นด้วย ทำไมถึงได้แคร์คนๆนี้นัก...ความรู้สึกนี้คืออะไร?
รู้สึกพาร์ทนี้จะดูน่าเบื่อ รีดเดอร์อ่านแล้วเบื่อมั้ยอะ ช่วงนี้กังวนจังเลย
ไรเตอร์หายไป เตรียมตัวดูคอนฯ ไรเตอร์ดูวันแรก ฮันทึกแค่น้ำจิ้ม
วันที่สองฮันทึกเต็มๆ แทบร้องไห้ ไม่ได้ไปอดดู ทั้งอุ้ม ทั้งกอด นวดให้กัน ไม่ไหวจะเคลียจริงๆ
ทำไมไรเตอร์ไม่มีโชคอะ อยากดูฮันทึกอะ (ระบายๆ)
อ่านแล้วไม่เม้น เสียใจสุดๆ
เสียงทุ้มดังขึ้นหลังประตูห้อง ร่างบางรีบผละร่างสูงออกทันที ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเพราะขาดอากาศหายใจ ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงของคนที่อีทึกเพิ่งแยกจากเขามาเมื่อไม่กี่นาทียืนอยู่หลังประตู
"ซีวอน มะ.. มีอะไรหรอ" ร่างบางถามใบหน้าหวานก้มลงไม่ยอมสบตา
"พี่อีทึก พี่เป็นอะไร?" ทันทีที่เขาเข้ามาในห้องก็เห็นอีทึกและฮันกยอง นั่งจุมปุ๊กอยู่หน้าห้อง ใบหน้าหวานแดงไปจนถึงใบหู "พี่ไม่สบายหรอ เป็นอะไรมากรึเปล่า? พี่ฮันกยองพี่อีทึกเป็นอะไร?" ซีวอนพูดพร้อมนั่งลงข้างๆร่างบาง
"ปะ เปล่าหรอก พี่แค่ลื่นล้มน่ะ แล้วฮันกยองเขาเข้ามาช่วย" ใบหน้าหวานยังคงก้มงุดซ่อนใบหน้าที่แดงจนร้อนของตน "แล้วนายน่ะ มีอะไรรึเปล่า ถึงได้กลับมา" ร่างบางพยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วกลับมาคุยอย่างปกติที่สุด
"ผมเอาของมาให้พี่ หน้าหนาวแล้วผมกลัวว่าพี่จะไม่สบาย" ซีวอนยื่นถุงกระดาษสีชมพูให้ร่างบาง ก่อนจะหยิบของในถุงขึ้นมาดู ผ้าพันคอผืนนุ่มสีขาวบริสุทธิ์ เขาคิดว่ามันเหมาะที่สุดสำหรับร่างบางแล้ว
"ใส่ไว้นะครับจะได้ไม่เป็นหวัด" ซีวอนจัดการพันผ้าให้ร่างบางเสร็จสับ
"ขอบใจนะซีวอน" ยิ้มให้รุ่นน้องใจดี แต่ก็ยังแอบชำเลืองมองคนข้างๆ ที่ยืนเงียบอยู่นาน
"พี่ว่า นายรีบกลับได้แล้วนะซีวอน ดึกแล้วมันอันตราย"
"ครับพี่ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" ซีวอนกดจมูกลงแก้มนุ่ม ร่างบางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าซีวอนจะทำแบบนี้ ยิ่งต่อหน้าฮันกยอง และในสถานะการณ์แบบนี้เขายิ่งไม่อยากให้เกิด
ซีวอนผละออกจากร่างบาง หันไปโค้งให้ฮันกยองเล็กน้อยตามมารยาท แต่สายตาของทั้งคู่ ถ้าอีทึกสังเกตุดีๆมันไม่ใช่สายตาที่เป็นมิตรต่อกันเลยสักนิด
เมื่อซีวอนกลับไปแล้ว ความเงียบเริ่มปกคลุมคนทั้งสองอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
คนนึงกลัวที่พูด อีกคนนึงพูดไม่ออกทั้งโกรธและสับสน ความเงียบนี้มันชั่งกดดันซะเหลือเกิน
"ชะ ชั้นไปนอนก่อนนะ" ร่างบางที่ทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องเอ่ยออกมา และรีบเดินเข้าห้องของตน ทิ้งฮันกยองยืนสับสนกับตัวเอง ความรู้สึกโมโหที่จางหายไปแล้วเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขาบอกตามตรง เขาอยากเกลียดซีวอน แต่เพราะความสัมพันธ์พี่น้องที่อยู่ร่วมกันมา ทำให้เขารู้สึกแบบนั้นไม่ได้
หลังจากที่เขาออกมาจากห้องนั้นความรู้สึกทั้งหมดที่เขาพยายามเก็บมันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนถึงตอนนี้มันไม่ไหวซะแล้ว ร่างสูงปล่อยน้ำตาจากความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวด ออกมาจนสุดจะทน เขาเห็น เห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้อง เห็นคนที่เขารักยอมจูบกับคนอื่น และคนๆนั้นทำให้คนที่เขารักร้องไห้ เขาอยากจะเข้าไปต่อยหน้าฮันกยองซักฉากที่ทำคนที่เขารักเสียน้ำตา ทั้งๆเขาพยายามปกป้องดูแล และรักมาตลอด ภาพของทั้งคู่ยังคงติดตาเขา ยิ่งร้องไห้ภาพนั้นก็ยิ่งชัดขึ้น
หัวสมองเริ่มเรียบเรียงความคิดอีกครั้ง เขาจะไม่ยอมให้หัวใจของเขาหลุดลอยไปอยู่กับคนอื่นหรอก เขาควรจะต้องรีบทำอะไรซักอย่าง จะช้าไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว ซีวอนปาดน้ำตาของตนก่อนจะสตาทรถคันหรูออกไป
ทำไมความรักต้องมาพร้อมกับความเจ็บปวด การที่จะรักใครซักคนทำไมจะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งเจ็บช้ำ เพียงเพราะความรักคือสิ่งที่คนเราปราถนาที่จะสมหวัง เมื่อไม่สมหวังก็มีเพียงความเจ็บปวดที่ความรักทิ้งไว้ให้ รอยที่ไม่สามารถลบมันออกได้ง่ายๆ ทำไมความรักถึงมีผลมากขนาดนี้
หรือพระเจ้ากำหนดให้เป็นแบบนี้ พระเจ้าต้องการให้มนุษย์รู้ถึงความเจ็บปวดหรอ? เพียงแค่ตอนนี้
คนหนึ่งกลัวที่จะบอกรัก
คนหนึ่งกลัวความผิดหวัง
อีกคนหนึ่งกลัวที่จะสูญเสียความรัก
พระเจ้ากำหนดให้ความรักนั้นซับซ้อนมากเหลือเกิน
วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หลังจากวันนั้นอีทึกและฮันกยองแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ด้วยตารางงานที่แน่นขนัดแล้วไหนจะต้องเตรียมตัวแสดงคอนฯครั้งที่สองอีก ร่างบางแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลยเพราะความเหนื่อยล้าทุกคนจึงอยากพักผ่อน มีเพียงแค่ซีวอนกับอึนฮยอกที่เขาเจอหน้าทุกวัน ซีวอนที่อาสาไปรับไปส่งร่างบางแทบทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวร่างบางเหนื่อยซ้อมเต้นเสร็จแล้วต้องมาจัดรายการวิทยุอีกกว่าจะกลับก็ดึก ยิ่งทำให้ร่างบางที่ขี้เกรงใจขัดรุ่นน้องไม่ได้ วันนี้ก็เหมือนกัน ร่างสูงนั่งมองร่างบางที่กำลังมีความสุขกับการเล่นกล้องกับอึนฮยอก ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของร่างบาง
เสียงจูบน่ารักของทั้งสองDJ บ่งบอกให้รู้ว่า รายการจบแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางที่ง้วนอยู่กับการเก็บของ
"พี่ครับ ผมไปส่งนะ" ว่าพรางคว้ากระเป๋าร่างบางไปถือ
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่กลับกับอึนฮยอกก็ได้ นายรีบกลับบ้านเถอะ"
"ไม่เอาอะ ผมไม่อยากกลับบ้าน" เสียงออดอ้อนช่างไม่เข้ากับรูปร่างนั้นเลยสักนิด ยิ่งทำให้ร่างบางหมั่นไส้ อยากเขกกบาลเจ้าเด็กนี่จริงๆ
"ก็ได้ๆ นายนี่ชอบเอาแต่ใจจริงๆเลยนะ" ร่างบางขยี้หัวรุ่นน้องเบาๆ"อึนฮยอกกลับกับพี่มั้ย?"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวโดนสิงโตงับหัว" อึนฮยอกมองหน้าเพื่อนตัวสูงที่ทะลึ่งตาใส่อย่างดุๆ"ผมกลับรถบริษัทก็ได้ฮะ พี่ไปเถอะ"
แม่น้ำฮันแม่น้ำสายใหญ่ของกรุงโซลรถคันหรูสีดำขับมาจอด พร้อมชายหนุ่มสองคนเดินลงมาจากรถ อากาศที่เย็นเฉียบของช่วงเวลาที่เลยเที่ยงคืนแล้วยิ่งอยู่ใกล้แม่น้ำอากาศยิ่งเย็นลงกว่าเดิม
"ซีวอน มาที่นี่ทำไมเนี่ย หนาวจะตาย" ร่างบางยืนกอดตัวเองอย่างสั่นสะท้าน รุ่นน้องร่างสูงมองร่างบางก่อนจะระบายยิ้มแล้วดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในวงแขนหนาของตน
"อุ่นมั้ย" ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่วเบา เพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้นร่างบางพยักหน้าตอบรับ
"พี่ครับ ผมรักพี่"
"พี่ก็รักนายนะซีวอน" ร่างบางบอกเสียงอู้อี้"นายเหมือนน้องแท้ๆของพี่เลยรู้มั้ย"
ความหมายที่ร่างบางสื่อออกมายิ่งทำให้ร่างสูงเพิ่มแรงกอดมากขึ้น จนร่างบางออกแรงดิ้นเล็กน้อย
"ผมไม่อยากเป็น และไม่ต้องการเป็นแค่น้องของพี่" ร่างสูงผละร่างบางออกจากวงแขน"ผมรักพี่ คบกับผมนะ" ร่างบางตกใจจนลืมความหนาวรอบตัว
"ผมรู้ว่าพี่ตกใจกับสิ่งที่ผมพูดแม้ว่าพี่จะไม่ตกลง แต่ผมขอเพียงให้ผมได้ดูแลได้เห็นพี่ทุกวันผมขอแค่นี้นะ" ร่างบางพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยิ่งน้ำเสียงของร่างสูงที่จริงจังจนเขาใจอ่อน ความสับสนและลังเลเริ่มประทังเข้ามาในสมอง ใบหน้าของใครคนหนึ่งแล่นเข้ามาในโสตประสาทคนที่ชอบแกล้งเขาเสมอๆ คนที่ทำให้ใจเขาเต้นผิดจังหวะทุกครั้ง ทำไมเขาถึงรู้สึกกลัวขนาดนี้ กลัวว่าคนๆนั้นจะรู้เรื่องที่ซีวอนสารภาพรักกับเขา ความคิดเริ่มกลายเป็นความกังวล กว่าที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นร่างบางก็ต้องหยุดความคิดนั้นลง รุ่นน้องร่างสูงบอกถึงจุดหมายแล้ว ร่างบางได้แต่ภาวนาขอให้คนร่วมห้องนั้นหลับแล้ว แต่ก็เหมือนพระเจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาขอ ฮันกยองนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"นายยังไม่นอนหรอ มันดึกแล้วนะ" ร่างบางถาม อย่างน้อยเขาจะได้ไม่เดินเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย
"นายน่าจะถามตัวเองมากกว่านะ ว่าทำไมเพิ่งกลับ" น้ำเสียงที่แสนเย็นชาถูกส่งออกมา ใบหน้าคมไม่หันมามองร่างบางเลยด้วยซ้ำ
"ชั้นขอโทษ ไม่รู้ว่านายจะเป็นห่วง"
"เก็บคำขอโทษของนายไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ มันไม่มีความสำคัญกับชั้นหรอก" ร่างสูงว่าพรางเดินเข้าห้องโดยไม่คิดจะมองหน้าร่างบางเลยสักนิด ร่างบางยืนหน้าชา น้ำตากำลังจะไหลอีกแล้ว
ทำไมต้องเจ็บกับคำพูดพวกนั้นด้วย ทำไมถึงได้แคร์คนๆนี้นัก...ความรู้สึกนี้คืออะไร?
รู้สึกพาร์ทนี้จะดูน่าเบื่อ รีดเดอร์อ่านแล้วเบื่อมั้ยอะ ช่วงนี้กังวนจังเลย
ไรเตอร์หายไป เตรียมตัวดูคอนฯ ไรเตอร์ดูวันแรก ฮันทึกแค่น้ำจิ้ม
วันที่สองฮันทึกเต็มๆ แทบร้องไห้ ไม่ได้ไปอดดู ทั้งอุ้ม ทั้งกอด นวดให้กัน ไม่ไหวจะเคลียจริงๆ
ทำไมไรเตอร์ไม่มีโชคอะ อยากดูฮันทึกอะ (ระบายๆ)
อ่านแล้วไม่เม้น เสียใจสุดๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น