Limit Heart ขอบเขตของหัวใจ [HanTeuk][KyuMin][EunHae]

ลำดับตอนที่ #3 : Limit Heart -3 อัพเพิ่มแล้วจ้า

                       หลังจากตารางงานที่ยุ่งมาทั้งวันเป็นอันสิ้นสุดลง สมาชิกต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ฮันกยองที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาคิดว่าเขาคงเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่เข้านอน ร่างของใครบางคนยืนตากลมอยู่ตรงระเบียงมืดๆ ด้วยรูปร่างที่แตกต่างจากคนอื่น บอบบางแทบจะปลิวไปกับสายลมได้เลย
      "รู้ว่าช่วงนี้หน้าหนาว แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อคลุม" ร่างสูงบ่นอย่างตำหนิมือก็วางเสื้อคลุมของตัวเองลงบนไหล่เล็ก
      "ฮันกยอง หน้าหนาวแล้วทำไมหิมะยังไม่ตกซะที?" ดวงตาสวยเหม่อมองไปบนฟ้าที่มืดสนิท
      "นายอยากให้หิมะตกรึไง มันหนาวนะ" แทนที่จะตอบคำถาม ร่างสูงกลับตั้งคำถามขึ้นซะเอง
      "คนส่วนใหญ่มักจะมีความสุขในวันที่หิมะตก" เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะระหว่างทั้งสองคน

      "เข้าไปข้างในเถอะอีทึก เดี๋ยวไม่สบายนะ" 
      "ชั้นไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ชั้นแข็งแรงนะ" พรางทำท่าเบ่งกล้ามให้ร่างสูงดู
      "ไม่เชื่อหรอก งั้นชั้นต้องพิสูจน์" พูดเสร็จก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้ม แล้วยกร่างบางขึ้นลงเหมือนชั่งน้ำหนัก ให้คนตัวเล็กหวาดเสียวเล่น
      "ปล่อยชั้นนะ" คนตัวเล็กกอดคอร่างสูงไว้แน่น
      "นายตัวเบาจะตาย ไหนบอกว่าแข็งแรงไง" 
      "ก็ได้ๆ ใครจะไปแข็งแรงเหมือนนายกันล่ะ" ร่างบางทำแก้มอมลมกลบเกลื่อนความอาย "ปล่อยชั้นลงเถอะ"
      "เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า"ฮันกยองทำหูทวนลม อุ้มร่างบางกลับเข้าข้างในจนมาหยุดระหว่างห้องเขากับห้องของร่างบาง ในใจพรางนึกแกล้งร่างบางเล่น "คืนนี้นายนอนห้องชั้นดีกว่านะอีทึก"
      "ไม่เอา" ร้องค้านทันทีที่ร่างสูงพยายามเปิดประตูห้องของตน "ชั้นไม่อยากตื่นสายเพราะนายอีก"
      "งั้นเดี๋ยวชั้นตั้งนาฬิกาปลุกก็ได้" ร่างสูงยังคงไม่ละความพยายาม
      "ชั้นไม่ชอบเสียงนาฬิกาปลุก" 
      "เดี๋ยวให้ฮีชอลมาปลุกก็ได้"
      "ไม่เอา!!!  ฮันกยองอย่าแกล้งสิ ปล่อยชั้นลงได้แล้ว"
      "ให้ชั้นอุ้มไปส่งที่เตียงไหม?" คนเจ้าเล่ย์ยังคงแกล้งไม่หยุด
      "ชั้นเดินเองได้" ร่างบางว่าทำเสียงงอนๆ "แล้วถ้าพรุ่งนี้นายตื่นสายล่ะก็ นายตายแน่"
      "ชั้นจะนอนรอให้นายฆ่าเลยอีทึก" ร่างสูงทำท่าหลิ่วตาให้อย่างไม่กลัว
      "ชั้นไม่เถียงกับนายแล้ว กลับไปนอนเลยไป๊" คนตัวเล็กกระแทกประตูใส่ร่างสูงที่ยืนยิ้มกวนให้ ฮันกยองอมยิ้มกับการกระทำน่ารักๆของร่างบาง ก่อนจะหันกลับห้องของตัวเอง

      "มีความสุขเหลือเกินนะ" ร่างสูงชะงัก เสียงใครคนนึงทักขึ้น
      "ฮีชอล นายยังไม่นอนหรอ?" 
      "ถ้านอนแล้ว จะเห็นชั้นยืนอยู่ตรงนี้หรอ" จะให้เขานอนได้ยังไงก็คุยเสียงดังกันซะขนาดนั้น เขายืนมองอยู่ตั้งแต่ฮันกยองจะพาอีทึกเข้าห้องแล้ว เจ้าเพื่อนตัวดีนี้เจ้าเล่ย์ไม่เบาเลย

      "นี่ ฮันกยอง"
      "หือ"
      "จะทำอะไรก็รีบๆทำนะ อยากพูดอะไรก็รีบพูด นายก็รู้ว่าอีทึกน่ะใจดี ปฏิเสธใครก็ไม่เป็น ถ้านายไม่อยากเสียเวลาไปเปล่าๆ ก็รีบๆซะ" ร่างโปร่งพูดเชิงเตือนเพื่อนรักก่อนจะหันหลังกลับเข้าไป ปล่อยให้ฮันกยองได้แต่ยืนอยู่เงียบๆ
 
มีอะไรบ้างที่คนอย่างคิม ฮีชอลไม่รู้ยิ่งเป็นเรื่องของเพื่อนเขาแล้ว เขายิ่งต้องใส่ใจทั้งฮันกยองและอีทึกเป็นเพื่อนเขา และไม่ต้องการให้ใครเสียใจด้วย




ร่างบางที่เพิ่งกลับเข้าห้องทรุดนั่งลงบนเตียงนุ่มสีขาว มือบางกุมที่หน้าอกซ้ายของตนความสงสัยพุ่งมาในสมอง ทำไมหัวใจเขาเต้นแรงแบบนี้ล่ะ  เขาคงไม่สบายแน่ๆ ฮันกยองเพราะนายคนเดียวเลย นึกถึงร่างสูงก็อดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาฮันกยองทำเขาเขินโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
      "ยิ้มใหญ่เลยนะครับ" เสียงใสของคนที่อยู่เตียงข้างๆแซวขึ้น
      "นายยังไม่หลับอีกหรอเนี่ยดงเฮ?" ร่างบางตกใจเล็กน้อย
      "หลับแล้ว แล้วก็ตื่นแล้ว ตื่นตอนที่ใครก็ไม่รู้จู๋จี๋กันอยู่หน้าห้องอะ เสียงดั้งดัง" ดงเฮทำพูดลอยๆ จ้องร่างบางที่หน้าเริ่มขึ้นสี
      "พี่กับพี่ฮันกยองเป็นแฟนกันหรอ?" คำถามที่ทำให้ร่างบางสะดุ้ง
      "ห๊ะ!!! ไม่ใช่นะ พี่กับฮันกยองเป็นเพื่อนกัน" ร่างบางรีบแก้ตัว แต่หน้าอกข้างซ้ายของเขาเต้นแรงจนเริ่มอึดอัด "นายรีบนอนไปเลยนะดงเฮ เลิกคุยได้แล้ว"
      "คร้าบบบๆ"

ร่างบางมองเจ้าน้องตัวดีนอนคลุมโปง แล้วเงียบไปมั่นใจว่าหลับแล้ว เขาก็ทิ้งตัวลงนอนบ้าง เครื่องมือสื่อสารสีขาวบนหัวเตียงเริ่มดังขึ้น ร่างบางดูชื่อบุคคลที่โทรเข้าก่อนจะกดรับสาย
      "ว่าไง ซีวอน"
      (พี่นอนรึยังครับ)
      "พี่กำลังจะนอนน่ะ"
      (พี่ครับ พรุ่งนี้ตอนเย็นเราไม่มีงานแล้ว พี่ไปเที่ยวเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ)
      "อืม ได้ซิ ชวนดงเฮกับอึนฮยอกไปด้วยไหม" 
      (ไม่เอา ผมอยากไปกับพี่สองคน ตกลงตามนี้นะครับ)
      "ก็ได้ๆ จ้า" 
      (พี่อีทึก ฝันดีนะครับ ผมรักพี่นะ)
      "พี่ก็รักนายเหมือนกัน" ร่างบางกดปุ่มวางสายหลังจากคุยเสร็จ ก่อนล้มตัวลงนอนเข้าสู่ห้วงนิทรา

            คำบางคำพูดออกมาเหมือนกัน แต่บางครั้งก็สื่อความหมายต่างกัน สำหรับคำว่ารักที่อีทึกมีให้ซีวอน ซึ่งซีวอนเป็นน้องชายของเขาคนนึง ที่อีทึกเองก็คิดแค่นั้น แต่สำหรับซีวอนคำว่ารักที่ให้ร่างบางกลับมีความหมายที่ลึกซึ้งมากกว่าความเป็นพี่น้อง เขาจะรู้หรือเปล่าว่ามันอาจจะทำให้ตัวเขาเจ็บปวด







                   สถานที่ถ่ายแบบที่เคยดูเป็นสตูดิโอใหญ่วันนี้ดูแคบไปถนัดตา เมื่อนายแบบวันนี้เป็นนักร้องอย่างSuper Junior ทั้งทีมงานและนายแบบต่างดูครึกครื้น คอนเสร็ป(เขียนงี้ป่ะ) ของงานคืนตอนรับฤดูหนาว ซึ่งแต่ละคนต่างกระตืนรือร้นกันมากจึงทำให้งานวันนี้เสร็จเร็วกว่าเวลาที่กำหนด

สมาชิกต่างแยกย้ายกับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมกลับที่พัก ร่างบางที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเหมือนกับคนอื่น วันนี้เขามีนัดกับซีวอน 
      "ฮีชอล ชั้นยังไม่กลับหอนะ ไม่ต้องรอ"
      "นายจะไปไหนเนี่ย" 
      "ไปข้างนอกกับซีวอนน่ะ แล้วเดี๋ยวจะเลยไปคิสเลย บอกอึนฮยอกด้วย" บอกเพื่อนรักเสร็จร่างบางก็รีบออกไปทันที ยังไม่ทันทีฮีชอลจะพูดอะไรเลย





                   
                    ตั้งแต่กลับมาจากถ่ายแบบร่างสูงยังไม่เห็นคนที่เขาอยากเลย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร่างบางหายไปไหน พยายามโทรหาแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ฮีชอลลอบเห็นเพื่อนรักที่นั่งหน้าเซ็งแบบนี้มาตั้งแต่กลับจากสตูดิโอ 
      "นายไม่ต้องตามเขาหรอก อีทึกลืมเอาโทรศัพท์ไป" ว่าแล้วก็ชูเครื่องมือสื่อสารสีขาวของร่างบางให้ดู
      "เฮ้อ แล้วจะติดต่อยังไงล่ะที่นี้ หายไปไหนของเขานะ" ฮันกยองบ่นเบาๆ แต่ไม่เบาพอที่ฮีชอลจะไม่ได้ยิน
      "ไปกับซีวอน" 
      "ห๊ะ!!!"
      "อีทึกไปเที่ยวกับซีวอน" ร่างโปร่งทวนคำอีกรอบ  ร่างสูงได้แต่นิ่งเมื่อฮีชอลบอก ทำไมจะไปไหนไม่บอกเขาสักคำ ไม่คิดรึไงว่าเขาจะเป็นห่วง อารมณ์โกรธเริ่มพุ่งขึ้นในใจ
      "ชั้นเตือนนายแล้วนะฮันกยอง" ฮีชอลที่เห็นร่างสูงนิ่งเงียบ ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง


เวลาล่วงเลยจนนาฬิกาบอกว่าเวลานี้เข้าสู่ช่วงวันใหม่แล้ว ร่างบางที่เพิ่งกลับมาจากจัดรายการวิทยุ พร้อมหอบหิ้วของที่ซื้อมากับซีวอนวันนี้ ภายในห้องเงีบยสนิท ทุกคนคงหลับกันหมดแล้ว
      "ไปเที่ยวกับซีวอนสนุกไหม" เสียงนึงเอ่ยตัดกับความเงียบจนอีทึกสะดุ้ง เขาคงไม่ตกใจถ้าเสียงนี้ไม่เป็นเสียงที่แข็งกร้าว
      "ฮันกยอง ยังไม่นอนหรอ?" คำถามที่แผ่วเบาถูกเอ่ยออกมา
      "นายไม่ได้ยินที่ชั้นถามหรอ อีทึก"
      "คือ......เอ่อ" ร่างบางอึกอัก เขาไม่กล้าตอบ ถ้าเป็นคนอื่นถามเขาคงกล้าตอบแต่นี้เป็นฮันกยองเพื่อนของเขาแต่กลับไม่กล้าที่จะพูด

ร่างสูงเห็นร่างบางอึกอักไม่กล้าพูดอารมณ์ที่มีอยู่แล้วเริ่มพุ่งขึ้น เขาคว้าแขนเล็กกระชากอย่างแรงเข้ามาหาตัวแล้วบีบจนแขนเล็กเป็นจ้ำเขียว
      "ฮันกยอง ชั้นเจ็บ" 
      "ทำไม คำถามชั้นมันตอบยากนักรึไงห๊ะ!!" ร่างสูงพูดกระชากเสียงแข็งแต่ก็ไม่ดังมากนัก
      "ฮันกยอง ฮึก...ปล่อย...ฮึก ปล่อยเถอะ ชั้นเจ็บ" ร่างบางพยายามบิดแขนตัวเองออกจากมือหนา
น้ำตาเม็ดใสร่วงปรอยๆ ตามแก้มเนียน ฮันกยองชะงักเล็กน้อยคลายมือออกจากแขนเล็ก ร่างบางเริ่มสะอื้นหนัก
      "อีทึก ชั้นขอโทษ" ฮันกยองมองร่างบางที่นั่งสะอื้นลูบแขนเขียวเป็นจ้ำตัวเองอย่างสำนึกผิด ก่อนจะคว้าร่างบางเข้าไปกอดปลอบ "ชั้นขอโทษนะ ชั้นแค่เป็นห่วงนาย ชั้นไม่รู้ว่านายหายไปไหน" ร่างบางฟังคำพูดของร่างสูง ก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม ก่อนจะกอดตอบ
      "ชั้นผิดเอง ฮึก..ชั้นผิดที่ไม่ได้บอกนายก่อน ฮึก...ฮือ ชั้นขอโทษนะฮันกยอง" ร่างสูงผละออกหันมาสบตาร่างบางปาดน้ำตาเม็ดใสออกจากแก้มเนียน 
      "อีทึก ต่อไปนี้นายจะไปไหน นายต้องบอกชั้นด้วยนะ รู้ไหม" ร่างบางพยักหน้ารับ



ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ทั้งคู่สบตากันเหมือนมนต์สะกด ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากหนาประทับลงกลีบปากอิ่มอย่างนุ่มนวลลิ้นหนาค่อยๆเกี่ยวกวัดลิ้นเล็กช้าๆ เก็บความหอมหวานจากคนที่เขาต้องการมานานแสนนาน



"พี่อีทึก"

















เป็นไงบ้างค่ะพาทนี้ รู้สึกว่าจะสั้นไม่มีคำบรรยายเหมือนกัน แต่งในช่วงอารมณ์ไหนยังไม่รู้เลย 555 
ขอฝาก hi5 เซด้วยนะ http://ZeAryaom.hi5.com