คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER6{เดท2}
"ยามะจัง เดี๋ยวก่อนสิ นี่!นี่ๆๆๆ!จะกลับไม่ได้น่ะ"
"ฉัน-จะ-กลับ เดี๋ยวนี้"
"ฉันขอโทดที่ไม่ได้บอกนายก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนายจิงๆ โธ่ยามะจังเชื่อฉันเถอะTT พลีสสส~"
เหอะผมกะอยู่แล้วเชียว ไม่น่าล่ะตอนคุยโทรศัพท์ น้ำเสียงมันดูแปลกๆ ไอเราก็อุตส่ารีบ(?)ออกจากบ้านกลัวมันจะรอนาน(กว่านี้) ไอ้ยูโตะ
ไอ้ปีศาจตัวขน (เอ่อได้ข่าวว่าไม่เกี่ยว)
"แล้วทำไมตอนโทรมานายไม่บอก ฮะ"
"กะ ก็ ก็คือว่า..."
"ตอบไม่ได้? คนโกหก!"
โกหกอย่างหน้าด้านๆ ถ้ามันบอกว่าชี่กับเคย์โตะติดธุระตั้งแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก-*- แล้วทำไมผมจะต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วยเนี่ย -- หรือเป็นเพราะว่ามันไม่เคยโกหกผม? โว้ยยยไม่รู้เว้ย!
ตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในรถเมล์เรียบร้อยแล้ว โดยมีไอ้โย่งตามตื้ออยู่ตลอดทาง ผมเลยแกล้งหลับซะ ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน :Pp ผมเดินกลับบ้านมันก็ยังคงตามมาไม่เลิก จนผมชักรำคาญ
"ยามะจังนี่ก็เที่ยงแล้วน่ะ ไม่หิวหรอ ปกตินายกินตรงเวลาเสมอไม่ใช่หรอ"
"ไม่ต้องมายุ่งหรอกหน่า"
"..........................."
"..........................."
"ถ้าฉันบอกนาย... นายก็จะไม่มา"
"ฮะ?"
"ถ้าฉันบอกยามะจัง ฉันก็ไม่มีโอกาสจะได้เที่ยวกับยามะจังสองคน"
อะไร?เนี่ยหน่ะหรอเหตุผล? ผมได้แต่ยืนงง รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย เหมือนกับว่าผม...กำลัง ดีใจ? อะไรว่ะ งงตัวเองจริงๆU_U
"เอ่อ....."
"จริงหรอ? ที่พูด?"
"เอ่อ...อื้ม" ยูโตะยืนก้มหน้างุดๆ ผิดกับผมที่กำลังจ้องมันตาปริบๆ(?) เฮ้!แล้วความโกรธเมื่อกี้มันหายไปไหนแล้ว?
"ถึงนายบอกฉันก็จะมา"
"เห๋??"
"ก็แหมเที่ยวกันสองคน...กับนายก็ไม่ได้เสียหายอะไรนิ"
"จริงอ่ะ? โกหกฉันป่ะเนี่ย"
"เออโกหก -*- เจอกันชาติหน้า บาย"
"เฮ้ยๆฉันก็แค่ถามเล่นๆหรอกหน่า--"
------------------------------------------------------------------------------------------------------
"บรึ๋ยยย~" ผมกับยูโตะเดินออกจากโรงหนัง ในมือของผมและมันมีป๊อปคอนที่ยังไม่ได้กิน กับน้ำอัดลมที่น้ำยังล้นแก้ว-*- ซื้อเข้าไปทำไมว่ะ แม่งไม่ได้กินซักอย่าง-- ก็แหงสิใครจะกินลง โอ้วววไส้ทะลักบ้างล่ะ ระเบิดตัวขาดเป็นท่อนบ้างล่ะ ควักสมองบ้างล่ะ โอ้ยยยอยากจะอ้วกY.Y
"สนุกแหะ วันหลังมาดูอีกมั้ย"
"เชิญแกดูไปคนเดียวเถอะ"
"ฮ่าๆ ยามะจังชวนฉันดูเรื่องนี้เองน่ะ"
"ก็ชื่อเรื่องมันน่าสนนี่" ในขณะที่ผมยังคงสะอิดสะเอียนอยู่ สายตาผมก็หันไปเห็นร้านไอติมโคน ที่ดูน่ากินมากๆ ว๊ายยยไอติมสตอเบอรี่(??) O^O
"ยูโตะๆไอติมๆๆกินๆๆๆ"
"เมื่อกี้ยังพะอืดพะอมอยู่เลยน่ะ"
"ก็เมื่อกี้กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนี่หว่า" ไอติมจ๋า!~ ยามะจังมาแล้วววว!
.
.
.
.
.
"ง้ำ~ งับๆๆอ้ำๆๆๆ"
"ทำได้ไงว่ะเนี่ย! ยัดโคน 3 อันในเวลา 3 นาที นี่ฉันยังกินของฉันไม่หมดเลยน่ะ"
"จะบ่นอะไรนักหนาว่ะยูโตะ ง้ำๆๆ" ผมหันไปพูดกับมันแล้วซัดโคนอันที่ 3 เข้าปาก ก็แค่อันที่ 3 เอง-*- (ผมเคยทำสถิติกินไอติมโคน 5 อันรวดภายใน 2 นาทีด้วยน่ะ ว่ะฮ่ะฮ่า!~) ผมกับยูโตะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ๆกับร้านไอติมโคน ตอนแรกยูโตะบอกว่าจะไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่ามันห่างไกลเกินกว่าที่ผมจะเดินมาซื้อโคนใหม่ทุกๆ 1 นาที--^
จึก!
อ๊ะ!!!โอ้ยยยย!!
ความเจ็บแล่นเข้ามาในโสดปะสาทของผม เหมือนขาเริ่มไม่มีแรง ผมเอื้อมมือของตัวเองไปกดแผลที่คล้ายกับโดนอะไรสักอย่างกัด แต่ก็ไม่มีเลือดไหลออกมา
"ยามะจัง!!"
"ยะ...ยูโตะช่วยด้วย..."
"ไม่เป็นไรน่ะยามะจัง ฉันจะไปตามคนมาช่วย ยามะจังTT"
"ไม่...ไม่ อย่า... โอ้ยยย!" ผมร้องเสียงหลง เมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่ขา บ้าเอ้ยยย! เจ็บชะมัด!! ตัวบ้าอะไรว่ะ!! ผมกดแผลแรงยิ่งขึ้นเผื่อว่าความเจ็บมันจะทะเลาลุง แต่ผมคิดผิดทนัดเลยล่ะTT มันยิ่งทำให้ขาผมเริ่มจะขยับไม่ได้ นี่ผมจะพิการมั้ยเนี่ย ฮือออ~
"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยเพื่อนผมด้วยครับ!! เอ๊ะ?" ยูโตะตะโกนเสียงดังลั่น ทำให้คนแถวๆนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว มันหันมองรอบๆตัวผม ก่อนที่สายตาของมันจะไปหยุดอยู่ตรงพงหญ้าข้างๆกับท่อระบายน้ำที่อยู่ห่างไปจากตรงที่ผมนั่งไม่ไกลนัก
"ฮะ เฮ้ยยย.... งะ งู!!"
อะไรน่ะ งู!!!!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
"ฉันก็บอกนายแล้วว่ามันไม่เวิร์ค--"
"แต่มันก็ยังดูอาลัยอาวรณ์ผมอยู่น่ะรุ่นเพ๊" บรรยากาศเย็นเฉียบภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่โต มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสบายหรือผ่อนคลายแต่อย่างใด==
ผมกำลังเครียดดดด!!
"พึ่งเลิกกันแค่เดือนกว่าๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาแหละหน่า ไดจัง"
"รุ่นพี่เข้าข้างมันอ่า><"
"โอ้ยย!ไปกันใหญ่แล้วไดจัง"
"แล้วดูมันด่าผมเซ่!..." ผมจ้องหน้ารุ่นพี่ตัวแสบที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยแรงอาฆาต(พยาบาท--*)
"เฮ้ย!อย่ามาจ้อง....ฉันไม่เกี่ยวน่ะเฟ้ย"
"เพราะพี่นั่นแหละ! == ถ้าวันนั้นพี่ไม่เมาไวน์แดง ไอ้รอยนี้มันก็คงไม่สถิตอยู่บนคอผมหรอก"
ให้ตายเถอะ เชื่อเค้าเลยจริงๆ เมาไวน์แดง ==' อย่าเข้าใจผิดน่ะครับ ผมไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้น! แล้วไอ้รอยที่คอนั่นหน่ะ ฝีมือลุงแกที่นั่งอยู่กับผมเนี่ยแหละ -*- ตอนนั้นผมเลยจัดแจกันชุดใหญ่ไปให้ หัวแตกเย็บ 24 เข็ม (เกือบ)ดับอนาถ...
"ก็ตอนนั้นฉันเมานี่หว่า... ฉันว่านายเลิกทำแบบนี้เหอะหว่ะ ถ้าอยากจะคืนดีกับมันก็บอกไปตรงๆเลยดีกว่า"
"ไม่! จนกว่าเคย์จะยอมรับผิดและบอกรักผมอย่างเจ็บปวดที่สุด!!!" ไม่มีทางที่ผมจะยอม ใครทำผมเจ็บมันต้องเจ็บกว่า!!
ผมพนันกับเคย์ไว้หลังจากที่ผมบอกเลิกมัน...
(โหมดอดีตกาล)
.
.
.
.
'นายแน่ใจหรอ?ว่าจะเลิกกับฉัน'
'ใช่!!'
'ฉันว่าอย่าดีกว่ามั้ง ดูท่านายจะตัดฉันไม่ขาดน่ะไดจัง'
'ฉันตัดขาดจากนายตั้งแต่ที่นายไปทำอะไรทุเรศๆที่หลังล๊อกเกอร์นั่นแล้วล่ะ'
'ฉันว่านายไม่ไหวหรอก ตอนนี้นายดูแย่มากน่ะ'
'นายจะสำคัญตัวเองมากไปหน่อยรึป่าวเคย์? นายมันก็แค่แฟนที่ฉันอยากจะเขี่ยทิ้งไวๆก็เท่านั้นแหละ'
'ไดกิ!!'
'อ่อ...แล้วนายหน่ะ ลืมๆฉันไปซะเถอะน่ะ'
'คิดว่าคนอย่างฉันอยากจำนักรึไง ฮะ!'
'งั้นพนันกันมั้ยล่ะ ถ้านายลืมฉันไม่ได้ นายจะต้องมาคุกเข่าบอกรักฉัน...อย่าง-เจ็บ-ปวด-ที่-สุด พร้อมกับเงินหมื่นเยน แต่ถ้าฉันแพ้... ฉันจะทำทุกอย่างที่นายขอ โอเคมั้ย'
'หึหึ...เตรียมตัวแพ้ได้เลย ไดกิ!!'
.
.
.
.
(โหมดปัจจุบัน)
"มันจะต้องครวญครางทรมาน อย่างแสนสาหัส!" ผมพูดออกไปด้วยความมุ่งมั่น พลางตักไอศกรีมกาแฟเข้าปาก (วงนี้จะกินกันแต่ไอติมรึไง==)
"แล้วถ้าเกิด มันเกลียดนายขึ้นมาจะทำยังไง?"
"ผมก็จะจับรุ่นพี่ถ่วงน้ำอึหน่ะสิครับ"
"มีอะไรให้พี่ช่วยรีบบอกเลยน่ะจ้ะ** (แต่อย่าทำอะไรตรูเลย พลีสสส~)
"ตอนนี้มันก็คงจะซึมแซดไปแล้วล่ะรุ่นพี่ เพราะฉะนั้นผมจะไปทำให้มันได้รู้ซึ้ง ว่าไอ้ที่ทำตัวชั่วแบบนั้นกับผมมันต้องเจออะไรบ้าง!!"
"คร้าบบบ ผมเอาใจช่วยคร้าบบ!(ความกลัวเต็มพิกัด--*)"
"รุ่นพี่อาคานิชิ!"
"คะ...ครับบบ!!"
"ผมว่าวันนี้ไปหาอะไรทำสนุกๆกันดีมั้ยครับ??"
"เอ่อ...ทะ..ที่ไหน...ครับ" (ตอนนี้น้องแกกลายเป็นอสรพิษตัวกระจิดไปแล้วTTTTT-)
"เดี๋ยวก็รู้ครับ.... รับรองว่าสนุกจนน้ำตาเช็ดหัวเข่าเลยล่ะ!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เดท2{100%}
ย๊าฮู้~ อัพแล้วจ้า 50% ดูจะสั้นไปหน่อย--
55555 ตอนหน้าอาจมาช้า(ได้ข่าวช้าทุกตอน==)
ตอนหน้าโอคาริวล้วนๆๆ~(แอบทาคาชี่เล็กๆ)
แล้วเจอกันตอน "เรื่องซ๊วยซวย ของเด็กชายโมริว" น่ะจ้ะ!
ความคิดเห็น